A Private War (2018)

Ja daar heb je helemaal gelijk in. Het verhaal is eigenlijk precies zoals een Marie Colvin het had gewild als puppet van de westerse propaganda. Maar ik denk dat jij en je buurman toch op een heel ander kanaal communiceren. 99% van de bombardementen op Syrië zijn van westerse landen en Israël. Wat is de kans dat Marie door een van die bommen is getroffen? Vraag eens aan die buurman waarom hij heeft gewacht tot een oorlog uitbrak voordat hij zijn heil ergens anders zocht. Had ie ook veel eerder kunnen doen als er zomaar mensen verdwijnen. En vraag ook eens wanneer die weer terug gaat want de oorlog is blijkbaar over want ik hoor er niets meer van in ieder geval.

Uitstekende film over een oorlogsjournaliste die al decennia lang verslag doet van meerdere oorlogen met gevaar voor eigen leven. Gebaseerd op het professionele en persoonlijke leven van Marie Colvin. Een boeiend hoofdpersonage dat hier sterk neergezet wordt door Rosamund Pike. De film toont goed wat voor werk ze doet en wat het werk met haar doet. De vele oorlogsgebieden die ze bezoekt ogen realistisch. Een kleine 4.0 sterren.

Jezus, wat een enorme irritante stem dat die hoofdrolspeelster heeft, ik kan daar niet op luisteren op zo ene, ergerlijk tot en met.
Film zelf tja, ze tonen maar wat ze willen tonen.

In het begin pakte het me nog een beetje maar later in de film begon het saai en vooral eentonig te worden, mijn aandacht zakte echt weg en dan begin ik naar de smartphone te grijpen, nooit een goed teken want bij een heel goeie film zal ik niet snel naar de smartphone grijpen.

Nee, voor mij was dit geen topper, irritante stem waar ik me echt aan zitten ergeren heb en de film kan voor mij het niveau niet aanhouden vh begin en werd te ééntonig.

Spannend begin en dat was het eind ook, het tussenstuk kabbelt maar wat voort. Ik had graag wat meer gezien van haar persoonlijke beweegredenen.

Helemaal mee eens. Voor het grootste deel oersaai. Deze film wordt naar mijn mening zwaar overgewaardeerd. En inderdaad, ze tonen maar wat ze willen tonen.

De oorlogsellende, voornamelijk in het Midden-Oosten op een rij, aan de hand van het verhaal van een gedreven, risiconemende verslageefster.
Ondanks dat je bij het zien van al de verwoestingen en het menselijk leed je weer ineenkrimpt van medelijden en schaamte om wat de mensheid van de samenleving bakt en ondanks dat Rosamund Pike een behoorlijk doorleefde vertolking neerzet, is dit toch geen film die boven ander soortgelijke uitsteekt. Een beter script in zijn totaliteit gaat mogelijks naar een beter resultaat geleid.
Niettemin aanbevolen, al was het maar om nog eens op de drama's die zich "ver van ons bed" afspelen te worden gewezen en uit respect voor de dame die dit laatste gezegde niet wou aanvaarden.

Brak.

Ik vind het toch wel complimenten waard dat een regisseur die schijnbaar meerdere beruchte docu-titels op zijn naam heeft totaal geen idee leek te hebben hoe je een echt meeslepende film over een pijnlijk onderwerp in de maatschappij kan neerzetten.

Deze film kent zo veel scenes die beter hadden kunnen zijn maar dit niet zijn, dat het gewoon irritaties begint op te wekken. Die eerste shot bijvoorbeeld was van best hoge klasse en schept degelijke verwachtingen, maar wat we daarna krijgen is geen doorkomen aan.

Alle respect voor het beroep wat Colvin deed en ernstig dat het ook haar leven heeft gekost, maar zo'n film als deze is gewoon een mislukte poging. Het voornaamste, en irritantste wat de film elke keer doet, is een interessante scene onderbreken met een saaie en rustige scene. Zo kan je nooit helemaal lekker in het verhaal getrokken worden, terwijl de film echt wel aardige momenten kent.

Pike zelf is dan ook erg vervelend. Soms praat ze als een soort halvegare, en ik vermoed dat ze vooral deze rol aannam voor de prijzen en niet voor het respect voor Colvin. Dat gevoel bleef namelijk maar doorbreken. Bovendien speelt ze maar saai en ik kan totaal geen medeleven tonen voor haar.

De rauwe oorlogsscenes zijn ook wat aan de makke kant van regie. De sets zijn erg indrukwekkend en de omgeving rauw, maar het camerawerk is super klassiek en tam. Daardoor zijn de scenes beslist niet spannend en hebben ook geen rauw gevoel. Het ziet er mooi uit, dat zeker. Maar een Children of Men manier van in beeld brengen had zo veel beter kunnen werken. In elk opzicht.

De film is door de irritante manier van sceneovergangen tijdens interessante stukken beslist niet intrigerend en de aandacht verslapt vervolgens na enige tijd. Dat er zo'n saai karakter die Pike speelt in de lead staat helpt ook niet echt. Ik wil best geloven hoe dapper ze was en hoe interessant zo'n baan was, maar laat het dan ook zien. Niet dit.

Ik heb alle respect voor wat ze deed en wat voor persoon ze was, maar ik beoordeel in dit geval op wat ik zie en dat zijn voornamelijk irritaties. In het laatste half uur gaat het tempo wat naar boven en kent de film indrukwekkende stukken, maar nog steeds met pitloze en te klassieke regie.

Niet het genre film dat ik vaak kijk, maar om een of andere reden sprak het beeld van Rosamund Pike met een ooglapje mij aan. In die opwelling daarom de dvd meegenomen bij de bibliotheek. A Private War bleek vervolgens veel indrukwekkender dan ik had verwacht. Daarom ben ik ook lichtelijk verbaasd over de negatieve recensies hierboven.

Allereerst vind ik dat Rosamund Pike voor deze rol alle lof verdient. Het kan niet gemakkelijk zijn om niet alleen een echt bestaand persoon met een iconisch imago te spelen, maar ook nog iemand die helemaal niet erg sympathiek is, en dan haar dan toch zo neer te zetten dat ze bewondering afdwingt. Marie Colvin in deze film blijft raadselachtig en altijd een beetje op afstand. Af en toe wordt er een tipje van de sluier opgelicht wat betreft haar afkomst en beweegredenen, maar het meeste indruk maakt het om Colvin aan het werk te zien. Ze is ambitieus en koppig in het veld, lijkt nergens bang voor te zijn maar blijft toch niet onbewogen.

Niemand met een hart kan ook onbewogen blijven na te hebben gezien wat Marie Colvin gezien moet hebben. Ik vind het persoonlijk goed dat hieraan aandacht werd besteed. De PTSS die Colvin zelf probeert te bagatelliseren neemt de film heel serieus. Ik denk wel dat het de film goed had gedaan als er iets meer evenwicht was geweest tussen de scènes met een goed functionerende Colvin aan het werk en de scènes waarin ze thuis alles behalve stabiel zichzelf probeert te handhaven. Soms richt de film zich kort op de vraag waarom Colvin toch elke keer weer teruggaat naar oorlogsgebied, maar de makers hadden óf dat meer aandacht moeten geven, óf er helemaal niet aan moeten beginnen. Nu zijn er soms wat onbevredigende scènes die de overgang tussen thuis en oorlogsgebied markeren. In hoeverre werd ze bijvoorbeeld, terwijl ze nog opgenomen was in de inrichting, gedwongen door haar redacteur om weer aan het werk te gaan? Werk die scène beter uit of laat hem weg.

De balans is dus niet perfect, maar ik vind het wel bewonderenswaardig dat de film niet vervalt in melodrama. Colvin wordt niet neergezet als een tragische heldin en ook niet als een cynische reporter die al het contact met haar gevoel kwijt is. Ook de band die ze opbouwt met fotograaf Paul Conroy voelt heel natuurlijk en ongeforceerd, en de chemie tussen de acteurs klopt precies.

Verder vind ik het jammer dat films als deze zo snel als politiek worden gezien, zoals in de discussie bovenaan deze pagina. Natuurlijk spelen politieke motieven een rol, maar waar het in de film en in het werk van Marie Colvin om draait, is om de gevolgen van die motieven voor de mensen die er het lijdend voorwerp van zijn. In de film zegt Marie tegen een collega: 'It doesn't matter what type of plane just bombed a village. What is important, is the human cost of the act.' Volgens mij is dat waar de film om gaat. En het is bijna onverdraaglijk om die gevolgen met eigen ogen te moeten aanschouwen, maar iemand moet het doen. Om nogmaals Marie te citeren: 'I see it, so you don't have to.'