Sorry to Bother You (2018)

Het is eens een andere manier van aanpakken die hier en daar verfrissend aanvoelt. Maar verder zaten er toch vrij veel vervelende onderdelen in...

Denk dat ik de winnaar bent deze keer, maar ik geef niet vaak een zo laag cijfer. Maar man man, heel vervelend film. Het moest een komedie voorstellen, maar de film was zo droog en saai. Met saai bedoel ik dan ook echt saai. De grappen kwamen totaal niet aan. Veel te geforceerd, wat waarschijnlijk de bedoeling is. Verhaal was te zweverig en de abrupte springerige scenes maken het er niet beter op. Ik had het gevoel dat ik bij deze film flink aan genotsmiddelen moest zitten om hem grappig te vinden en te snappen. Bij 20 minuten had ik al het gevoel van moet hem nu stoppen. Maar ergens zei mijn verstand van kijk nog even door, waarschijnlijk komt de komische hoogtepunten nog en moet het verhaal langzaam opbouwen tot een climax. Maar helaas, na 50 minuten blijft de film net zo monotoon en saai zoals die mee starten. Hier ben ik dus ook gestopt. Mensen die dit een beetje vergelijken met Get Out, daarvan deel ik de mening niet. Want 'Get Out' daarin tegen was een hele goede film.

Moeilijke film dit. Aan de ene kant origineel, bizar en een aardige politiek/sociale boodschap in verpakt. Aan de andere kant langzaam, niet echt grappig en moeilijk om uit te kijken. Dit is zeker geen film voor de vrijdag- of zaterdagavond, maar meer voor de maandagavond.

Een heerlijke film balancerend tussen de harde werkelijkheid voor velen en volkomen waanzin. De hoofdrolspeler functioneert perfect als anti-held. Zijn vrienden en vriendin zijn super gecast. Als je volstrekte gestoordheid in een film wel kan waarderen dan is dit een must see.

Merkwaardige, curieuze komedie(sciencefiction zoals hierboven staat vermeld zou ik het niet willen noemen). Eerste helft vond ik er eigenlijk weinig aan, geen laughs wat mij betreft, sloom verteltempo, onduidelijk waar het verhaal naar toegaat en Stanfield is een beperkte, weinig dynamische komiek die de lachers niet snel op de hand krijgt denk ik. In het tweede gedeelte zit echter een hilarische, briljant gekke wending(die paardmensen), wat het als geheel toch nog opkrikt. Ook de bijrol van Tessa Thompson als zijn vriendin die steeds van kapsel wisselt is best leuk. Al met al heel aparte humor, waar je echt even aan moet wennen, mij lukte dat helaas pas vrij laat in de film. Creatief en anders is het echter zeker, hopelijk gebruiken de makers hun zichtbare kwaliteiten in de toekomst nog eens voor een veel betere film.

LOL, zie nu pas dat dit van iemand van The Coup is.

Dat einde ook .

Maar verder was de film voor mij persoonlijk wel wat te absurd.. kwam ook te vaak op me over als een lading aaneengesloten losse ideeen zonder echte rode draad.

Maar er is inderdaad in de verte wel iets te bespeuren van creativiteit van de jonge Spike.

Heerlijk.

Maar de Nederlandstalige ondertitels... Google translation gebruikt?

Strontsaaie film gedoemd om te floppen. Wie dit kan uitkijken is aan het trippen of in slaap gevallen. Het genre komedie als label is mij een volkomen raadsel. Maar ik nuttig dan ook geen drugs.

Zo ver mogelijk links laten liggen tenzij je fan van Baudet of Wilders bent. Dan is dit advies natuurlijk geen optie.

Huh?

Ja, extreemrechts mannetje die Riley natuurlijk..

Vreemde mix van maatschappijkritiek, sci fi en absurde humor. Tot halverwege is de film aardig in balans en zet je tegelijkertijd aan het denken en het lachen. Richting het einde wordt het erg absurd en is het verhaal ook niet meer zo scherp. De eigenzinnigheid is te waarderen al is dat voor lang niet iedereen weggelegd.

De humor van de film is wat flauw maar de film heeft jeu, is lekker maf en is bovenal een even scherpe als vermakelijke satire op de huidige (met name Amerikaanse) laat-kapitalistische en racistische maatschappij. Qua inhoud is de film een soort kruising tussen Get Out (2017) - MovieMeter.nl en Blade Runner (1982) - MovieMeter.nl en heeft in ieder geval belangrijke thema’s met die films gemeen waarbij de film zowel visueel als intellectueel volop prikkelt. Wel vond het einde wat zwak waardoor ik de film net geen 9 kan geven.

De film laat zien hoe het kapitalisme oppermachtig is geworden, waarbij geld belangrijker is dan welzijn of mensenleven, omdat elk individu de kans heeft in dat systeem rijk te worden ten koste van anderen zodat solidariteit en een verenigde oppositie geen kans krijgt en omdat alles wat succes heeft – dus ook elke succesvolle oppositie – geld waard is en dus in het kapitalistische systeem wordt ingekapseld. De film benadrukt dan ook hoe machteloos we zijn geworden tegen het systeem: we komen niet meer verder dan kunst of performance-art als protest/maatschappijkritiek. Vanwege die machteloosheid accepteren we het kapitalisme waarbij de massa het kapitalisme zelfs in zijn meest perverse vormen omarmt zoals de TV-programma’s waarin mensen voor geld worden vernederd (en schandalen c.q. openlijke hebzucht maken bedrijven alleen maar succesrijker).

De huidige maatschappij is een soort vrijwillig gekozen uitbuiting (er wordt nogal duidelijk naar bedrijven als Uber verwezen): mensen worden verleid zichzelf als slaven te verkopen en om aan de predatortop van de kapitalistische piramide te komen moet je je alleen op een andere manier verkopen en verloochenen (wat dat betreft kent de film een briljante openingsscene: Cassius ( ‘Cash’) belazert de boel bij zijn sollicitatie maar wordt precies daarom aangenomen!). Je kunt de armoede ontvluchten maar dan moet je je identiteit en integriteit opgeven (zoals de zwarte man succesvol kan worden door zich blank voor te doen). De slaaf kan zijn slavernij alleen ontvluchten door slavenhandelaar te worden (dan maakt ie ‘carrière’) maar houdt zo alleen maar het systeem nog meer in stand. De film gaat dan nog een stap verder met het idee dat multinationals mensen zullen verleiden om zich lichamelijk en psychisch te transformeren tot supersterke maar gehoorzame menspaarden.

Het einde vind ik wat onbevredigend c.q. verward. Je zou verwachten dat Cassius misschien toch nog de valse leider van de stakers is geworden, maar in ieder geval eindigt de film ondubbelzinnig met hem als de echte leider die de multinational vernietigt door middel van een opstand van de onderdrukten. Het is echter niet duidelijk hoe zo’n opstand mogelijk is (temeer nu de menspaarden behalve sterk ook gehoorzaam zouden zijn). En het is niet duidelijk wat nu de oplossing is die de film aanreikt: een gewelddadige revolutie die het systeem als zodanig vernietigt of slechts de valse oplossing die Marx al hekelde als het typisch Amerikaanse socialisme: de vakbond wint waardoor de arbeiders beter betaald krijgen maar dat is slechts een ‘socialisme voor kapitalisten’ want het verandert niets aan het systeem (het volgt precies de kapitalistische spelregels van onderhandelen en ‘winnen’). Dat zou een revolutie zijn die direct door het kapitalisme wordt ingekapseld en onschadelijk gemaakt.

Al met al toch een film die opvalt door zijn eigenzinnige aanpak en rijke inhoud.

Oervervelende film. Sorry to bother you, sorry voor het storen, dit is een vriendelijke waarschuwing!

Heerlijke satire. Niet alleen worden de pijlen gericht op kapitalisme, racisme en de media, maar ook op de kunstwereld, activisten, en zoveel meer. Dit is zo'n scherpe en ambitieuze film, knotsgek en origineel. Spike Lee, Charlie Kaufman, Spike Jonze, Michel Gondry, van allemaal herken je wel wat terug in de film. Wat een te chaotische verzameling van ideeën had kunnen worden werkt door Riley zijn specifieke stijl. Voor een film die zo maf en surrealistisch kan zijn worden de grotere thema's ook wel knap persoonlijk gemaakt.

Aanvankelijk is het door de dromerige stijl wel even aanpoten om echt in de film te komen, maar daarna kom je in een wilde achtbaanrit terecht zoals je ze niet vaak ziet. De twist met de equisapiens is niet slechts een bizarre wending, maar ook gewoon een geslaagde metafoor. De scène waarin Cash vanuit een politiebusje iemand met een wagen over demonstranten heen ziet rijden waarna de wagen plotseling terug wordt geduwd door in opstand gekomen equisapiensis echt episch. Geen film om snel te vergeten. 4.0*.

Originele, aburdistische, anti-kapitalistische comedy die het bovendien aardig lukt om de huidige tijdgeest weer te geven. Fijne rol ook van Stanfield die zorgt dat de film ondanks alle dramatische ontwikkelingen zijn luchtigheid steeds behoud. Genoten.

LaKeith Stanfield is perfect als Cassius Green, een tele-marketeer die een baantje weet te bemachtigen bij Worry Free waar hij moeite heeft om zich te houden aan de basisregel ‘Stick To The Script’ en daardoor al snel zijn baan dreigt te verliezen. Wanneer veteraan Langston [Danny Glover] hem adviseert om gebruik te maken van een ‘white voice’, ontpopt Cassius zich als een topverkoper. Daardoor krijgt hij de felbegeerde functie als ‘Power Caller’ op een andere afdeling. Cassius begint enthousiast, tot hij ontdekt dat hij nu vast is komt te zitten in een duister complot. Wat begint als een vermakelijke soms scherpe satire stevent in de tweede helft af op een teleurstellende, ronduit bizarre slottwist waardoor het veel van de potentiële zeggingskracht verliest. Omari Hardwick scoort als gladde Mr. ----- (zijn naam wordt weggepiept).

Prima.

Sorry to Bother You vormt een unieke en vernieuwende toevoeging aan het genre, als ik de film eigenlijk wel in een genre kan/mag plaatsen. Dit moet wel een van de meest absurde films zijn die ik heb gezien, die met allerlei tonen en genres blijft spelen. Zoveel dat je je afvraagt tot hoever de ambities van regisseur Riley wel niet reiken.

Normaal moeten dit soort films helemaal voor mij zijn, mits regisseur Riley zijn humor op een andere manier had uitgewerkt. Ik ben meer van de droge humor, of domme humor. Je zou denken dat domme humor hier geen terugkerende vorm van humor is, maar dat is het wel. Riley uit zichzelf door middel van absurde, wilde en luide humor. Misschien passend bij de toon van deze film, maar ik kon er moeilijk doorheen of langs kijken. Veel vermoeiende grapjes met wild acterende personages, ik kan er niet zoveel mee.

De stijl lag me wel. Lekker fris met een aantal leuke vondsten. Kleine details pakken in deze film leuk uit, zoals Stanfield die tijdens het telefoneren met zijn cliënten met bureau en al neerkomt in hun huiskamer. Dat zijn wel de extraatjes die dit soort films laten werken. Ook is er aandacht gegaan naar de achtergrond. Veel kleur en flair, gecombineerd met wat fantasierijke filters.

Ondanks dat de montage sterk is, mis ik de meerwaarde van het camerawerk, die enkel tijdens de rellen een pluspunt kan vormen. Je mist de bewegingen en camerastandpunten. Ze hebben over veel nagedacht, behalve hoe ze het goed in beeld kunnen brengen. Daarnaast zijn de relatie-elementen binnen deze film vermoeiend te noemen, en halen het tempo uit de film. Ook is het duidelijk dat de acteurs binnen conversaties geen aantrekkelijke meerwaarde hebben, waarmee ik bedoel dat weinig gesprekken binnen deze film leuk of boeiend te noemen zijn.

Het laatste halfuur is best intens, maar wanneer de echte uitbarsting moet komen kapt regisseur Riley het verhaal weer af. Ik vond vooral dat ik naar een film keek die ontzettend goed had kunnen zijn, maar dat uiteindelijk niet is. Irritante humor en een teleurstellende finale, maar wel gecompenseerd met een aardig tempo, visuele flair en wat leuke rollen.

Rommelige bedoeling maar wel met het hart op de juiste plek gemaakte camp over een telemarketeer die moet kiezen tussen zijn carriere of de viva la revolucion. De keuze is simpel als blijkt dat je evil ceo je langzaam verandert in een werkpaard (letterlijk).

Ondanks dat de film rijkelijk veel uit de bocht schiet - best logisch overigens, gezien de stijl - is hij al met al toch behoorlijk goed uitgebalanceerd.

Halfje erbij voor de originaliteit, smaakt naar meer van Boots Riley!

Enthousiast. Stevige brok maatschappij kritiek waarin gaan voor het geld alsmaar meer afstompend wordt in het leven van onze held Cash Green (what's in a name!). Aangedikt met geestige toespelingen afro vs white, met het leven in een ghetto, met een sneer naar kapitalisme (multi nationals) en hun macht. Het scenario van Boots Riley (tevens ook de regisseur) neemt een individu die een betekenis zoekt in het leven, ontsnappen aan de sleur van het leven. Visueel is de film zeer creatief (regelmatig viel de namen Michael Gondry of Charlie Kaufman te lezen op deze pagina's) maar ik zag vooral links met Terry Gilliam (bv wanneer hij belt naar een potentiële klant valt hij met zijn bureau binnen midden in de woning van de klant), veel details als knipoogjes bv tekst op T shirt of op gebouwen, de posters, de afficheborden, etc. Wel rommelig, niet samenhangend en de derde act met de menspaarden helaas wat over the top (zijn kritiek over moderne slavernij kon eleganter). Toch is de film inventief; geestig (die tele marketing sessies !) en zegt relevante dingen over vooroordelen (die white voice bv ) zonder echt pamflettair te worden. Sorry to bother you ? Geen probleem, beste Boots Riley. Doe maar.