The Post (2017)

Voor de aardigheid meegepakt aangezien het toch een redelijk bekende titel met cast en regisseur is. De film kreeg toch twee Oscarnominaties waaronder beste film, iets dat de film gedurende zijn speelduur nergens waarmaakt. Zou dat dan slechts door de naam Spielberg komen of was het geen denderend filmjaar? Mijn favoriete regisseur zal het nooit worden hoewel in The Post toch minder van die Spielbergiaanse momenten zitten die ik altijd zo hekel.

Een interessant onderwerp heeft The Post zondermeer. De doofpot rond het falen van de Vietnam-oorlog. In de uitstekende Vietnamdocu van Ken Burns komt de gang en wandel van McNamara ook regelmatig aan bod en zijn er verschillende gesprekken te horen waarin het nodige besproken wordt. Shocking is de conclusie dat de enige reden door te vechten slechts de angst voor gezichtsverlies was. Een rapport met het hele hebben en houden wordt uitgespeeld door een ex-analist genaamd Dan Ellsberg en daarna op alle mogelijke manier dwars gezeten door de overheid, zelfs tot meest gevaarlijke man van Amerika gedoopt door Kissinger. Wat die man allemaal treft is ook een bijzonder verhaal, maar dat terzijde. Aardig is de jacht op de man met het dossier door de medewerkers van The Post, en eenmaal binnen, de afweging te publiceren en hoe. De cast is niet verkeerd met Streep, Hanks Odenkirk en Greenwood die overigens in Thirteen Days Kennedy speelt. En vooral het telefoongesprek met de meeste betrokken aan de lijn, over de besluitvorming, is een meer dan aardig moment. Maar dat is op zijn minst mager te noemen.

The Post lijkt zich qua verhaal te willen meten met titels als All The President's Men en Spotlight, maar blijft heel ver van dat niveau verwijdert. De film sleept zich op dat ene moment na, redelijk traag, maar vooral zoutloos, aan de kijker voorbij en toont niets bijzonders of noemenswaardig. Het is voor te stellen dat dit een enorm debacle geweest moet zijn destijds met veel getouwtrek, toch laat de film dat nergens echt voelen en komt ook het risico wat The Post en haar beleidsbepalers liepen nergens echt naar buiten in een bepaalde vorm van spanning. Laten we het zo zeggen dat The Post je nergens echt grijpt. Daarom is The Post dan toch best wel een tegenvaller te noemen die aardig is voor een keer maar verder snel vergeten kan en zal worden.

Films die de puinzooi van de Vietnamoorlog blootleggen, hebben bij mij altijd een streepje voor. The Post is m.i. dan ook op z’n best wanneer de verschillende onthullingen bediscussieerd worden. De gedachtewisselingen tussen de journalisten zorgen geregeld voor vonken. Spielberg brengt de turbulente sfeer van een nieuwsredactie knap in beeld.

Daarnaast bevat de film een uitvoerig portret van Katharine Graham, de uitgeefster die moest opboksen tegen het haantjesgedrag in haar eigen bedrijf. Hoewel dit zeker een interessant verhaal is, heeft het met de Pentagon Papers niet zo veel te maken. Dat Spielberg deze kwestie zo nadrukkelijk in de film verwerkt voelt dan ook wat opportunistisch aan: makkelijk scoren in woke-tijden.

Ook aan de gebruikelijke Hollywood-kwalen valt helaas niet te ontsnappen. Zo hengelen Streep en Hanks wel heel nadrukkelijk naar een Oscar, dat mocht iets subtieler. Verder wringt het feestelijke einde nogal. Na de onthulling van zo’n schandaal verwacht je toch eerder een moment van bezinning…

The Post kampt dus met een hoop gebreken, maar overall blijft het wel een interessante film. 3,5*

Een brok zinderende journalistieke wereld in de aanloop van het publiceren van wereldschokkend nieuws.

Inhoudelijk wordt dit nieuws wel aangeraakt maar het moet in de film wijken voor wat er leeft aan spanningen tussen journalist en politicus, journalisten onderling met daarbij nog een pak personages die betrokken zijn bij die wedloop naar een primeur brengen en de overwegingen omtrent de impact ervan.

Eigenlijk was dat stukje oorlog in het begin van de film overbodig.

Stevig acteerwerk, vooral van Hanks, maar eigenlijk mijn ding niet.

Dossierfilm waarbij de pers geheime documenten lekt over de aanpak van de Vietnamoorlog (de zgn Pentagon Papers). Later in de film blijkt dat het niet helemaal daarover gaat. De regering Nixon wil de verdere publicatie verbieden en dreigt met juridische vervolging, maar de krant zelf, de Washington Post, vindt dat politieke druk haar taak om de bevolking te informeren niet in de weg mag staan. Ook de raad van bestuur is verdeeld in deze kwestie. Spielberg verpakt de film in met wat thriller-aspecten (publiceren we of publiceren we niet?) om deze bureaucratische carrousel wat verteerbaarder te maken, en daarmee ontkomt The Post wellicht aan een té droge en saaie reconstructie. Een redelijke film dus maar vrij zware kost, dus je begint er best aan met een frisse kop. Het blijven ook moeilijke films om aan een breed publiek te verkopen want je moet toch al wat kaas hebben gegeten van Amerikaanse geschiedenis; Hanks en Streep leiden de cast maar ik vond hun rollen niet echt veel extra glans geven aan hun filmografieën. Voor mij persoonlijk : door het aangesneden onderwerp interessant om 's mee te pikken maar geen film die een grote indruk nalaat.

De uitkomst zal uiteraard bekend zijn (zeker voor Amerikanen), dus moet de spanning komen uit een andere hoek: duidelijk maken hoeveel er op het spel staat voor zowel de redactie als de vrije pers, en zo de kijker het historische besef van twee tijdsgewrichten geven – de Washington Post schreef geschiedenis, maar diezelfde persvrijheid stond in 2017 opnieuw onder druk. Wat mij betreft slaagt de film in ieder geval met vlag en wimpel, met dank aan het fraaie en gelukkig nergens ironische tijdsbeeld dat wordt opgeroepen, het sublieme acteerwerk van Streep en vooral Hanks (prachtige lange en grotendeels in één take gefilmde scène aan de ontbijttafel in de “club”), een aantal geweldige ensemble-scènes (op de redactie, in Bradlee’s werkkamer thuis en bij de telefonische vergadering), en Spielbergs vloeiende regie. Weinig bekende koppen, hetgeen hier goed werkt, want in een serieuze film als dit hoef ik niet steeds door het herkennen van een bekende acteur of actrice uit het verhaal te worden gehaald, en al die (mij) ónbekende gezichten spelen uitstekend. De triomfantelijke muziek op het einde neem ik maar voor lief.

Oerdegelijk drama van de hand van Spielberg. Het waargebeurde verhaal is goed uitgevoerd en Intrigerend om te volgen. De aanwezige sterke cast, met o.a. Streep en Hanks in de gelederen, acteert met volle overtuiging. 3,5 Ster.