The Post (2017)

Aardige film, begint nogal stroef , maar wordt naar verloop van tijd pakkender, de personages gaan meer leven en het wordt zowaar spannend. Weliswaar volgens het boekje gemaakt (en vergelijkingen met All The President's Men zijn snel gemaakt, maar die film is een stuk duffer en meer op de harde feiten gericht), maar dat doet niets af aan de kwaliteit. Je leeft mee met het enthousiasme als men op de typemachines ramt en de drukpersen aangezet worden.

Wat wel bij wet verboden mag worden is Creedence Clearwater Revival bij Vietnamoorlogscènes.



Dat is wel een hele kortzichtige generalisatie.

Een boeiende film waarbij de vier achtereen regerende presidenten van de USA prima onder vuur worden genomen vanwege het onjuist informeren van de senatoren! Democratie niet "ten top". Het lijkt soms wel alsof in die tijd een of andere bacil is vrijgekomen als je naar sommige politici van tegenwoordig kijkt.
De film is informatief, volgens ons houdt de regisseur zich redelijk aan de feiten en heeft ons hiermee een mooie 2 uurtjes beeldmateriaal bezorgt.

Meestal valt bij mij een film tegen als het verhaal heel dun is, maar daar is deze film een uitzondering in. Hoewel het verhaal flinter dun is gaat het hier maar om 2 dingen., het dilemma van wel of niet publiceren en wat vind justitie hiervan. Beide beslissingen hebben tot de dag van vandaag denk ik hun uitwerkingen gehad op de persvrijheid. Streep en Hanks spelen zoals te verwachten erg goed maar af toe misschien iets te veel op de automatische piloot. De niet eens subtiele hints naar de huidige Trump politiek vond ik niet echt storend maar eerder deed me dit glimlachen. Streep die als de redder van het vrouwelijk geslacht de trap afdaalt deed me fantaseren over een Trump die bij het zien van deze scene hardop roept "The Woman is the most over-rated actress in Hollywood". Mooie film maar voor mij haalt hij net niet het niveau van Spotlight of All the President's Men maar toch heel boeiend en een dikke voldoende.

Mooie sfeervolle vertoning die wegkijkt als een avonturenroman.

Veel meh.

Ik had nogal hoge verwachtingen van deze film. Spielberg, Hanks, Streep, dan zou er toch wat mogen komen. En m'n lief wilde 'm ook graag zien. Dus een loge besteld in Tuschinski, en laat de mooie avond maar komen.

En ja dan valt dat toch wat tegen. Om te beginnen al met de lelijke kleuren. Het idee zal wel geweest zijn om het daarmee een soort jaren-70 gevoel te geven. Zoals mijn lief zei, in die tijd was er dan wel kleur, maar nog niet helemaal goed zoals nu. Slecht idee, en toch vooral ook erg lelijk.

Gespeeld wordt er ook maar matigjes. Streep overacteert, zoals wel vaker. Hanks doet zijn gewone dingetje. Als er al iets te zien is, dan is dat van de kleinere bijrolletjes die nog gemotiveerd worden door hun tegenspelers en de naam van de regisseur - de grote namen zijn kennelijk alleen voor het geld bezig. Nogal schrijnend eigenlijk als je dat afzet tegen het onderwerp.

Dan het verhaal, het motief dat The Post net een beursgang gedaan heeft en het daarom eng is om iets te riskeren wordt maar matig uitgewerkt. En behalve dat, er ontbreekt ook wel iets van een soort eergevoel, een 'dood of de gladiolen' motivatie. Dat zijn we in deze tijd grotendeels kwijtgeraakt geloof ik, maar toen bestond dat echt wel, en ik mis het in dit verhaal. Of de werkelijkheid ook wat lafjes was, of dat het in de huidige moraal gezet is - daarvoor moet je er misschien bij geweest zijn, en wie is dat.

Komen we bij de moraal. Spielberg laat ook daar toch wel een enorme berg liggen. Want, aansluitend op het onderwerp, het gaat er niet om of Trump nou een belachelijke president is, of dat Clinton even slecht geweest zou zijn. Het gaat er om hoe de vrije nieuwsgaring evolueert, en hoe we ons daardoor laten beïnvloeden. De helden van The Post zouden zich dood moeten ergeren aan de corrupte en laffe bende die tegenwoordig het nieuws brengt - beter dan dat kan ik het niet maken. Geregeerd door clickbait en kijkcijfers, en nieuwsgaring of waarheidsvinding is nog nooit zo ver verwijderd geweest van de krantenkoppen als nu.

Ondanks je tegenvallende filmavond, ik heb wel erg om dit commentaar moeten grijnzen. Ik ben duidelijk geen Spielberg-fan. Het is een maniertje wat hier een duidelijke vertelling in de weg staat. Natuurlijk moet er emotionele betrokkenheid zijn met de personages. Maar bij een film over zon onderwerp, staat dat Spielberg stramien in de weg.

Gedegen film van Spielberg. Een zeer behoorlijk plot, al wordt het wel wat droog gebracht allemaal. Slechts zelden wordt echt een gevoel van spanning of urgentie opgewekt, terwijl het verhaal zich daar op zich wel voor leent. Verder wel best aardig hoor, de film kijkt lekker weg en is de moeite wel waard. Het acteerwerk is ook zeer gedegen, zeker van Hanks en Streep. Bob Odenkirk heeft misschien nog wel de leukste rol, maar komt net iets te weinig aan bod. Verder ook een zeer aardige cast met de nodige bekende gezichten.

The Post is vooral weer een hele degelijke Spielberg film waar hij op safe mee speelt, maar ik mis toch wel de tijd toen hij nog echt met vernieuwende titels kwam waar je 20 jaar later nog over sprak. An sich is er weinig mis met de film; solide acteerwerk (al begint Meryl Streep me de laatste jaren wel te irriteren met haar overacting wat ook nu weer aanwezig is en het feit dat ze het geweten van Hollywood in de media speelt), fraaie decors, een vlot tempo en een aantal onderhoudende scènes, maar tegelijk sprankelt het gewoon niet. Dat Spielberg een politieke mening heeft vind ik weer niet erg, dat recht heeft hij en met zijn macht als regisseur kan je er dan een film van maken. Maar niet eentje die ik zal onthouden.

3*

Degelijke film, maar hij viel me toch een beetje tegen. Het blijft allemaal wat te netjes en voorspelbaar. Heb wel erg genoten van Streep die een mooie ontwikkeling doormaakt van twijfelkont tot directeur met... nou, vooruit, ballen. Vermakelijk maar ik kan me niet voorstellen dat deze film Oscars wint. Of het moet voor de aankleding zijn, want die is prachtig.

P.S. Eén opmerking uit deze film over de oorlog met Vietnam zal me wel bijblijven. Voor 30% zitten we er om politieke redenen. Voor 70% omdat geen enkele president het deksel van de beerput wil lichten. En daarom stuur je dus tienduizenden soldaten naar een kansloze oorlog. Bizar...

Zeker geen onaardige film van oude rot Spielberg. Tja, de Pentagon Papers. Ik kan het mij allemaal nog zeer goed herinneren het nieuws destijds over die oorlog in Vietnam die duizenden jongeren in de westerse wereld op de been bracht om daartegen te protesteren. "1, 2, 3, 4, We don't want the Vietnam War".
Dat het winnen van die oorlog kansloos was dat wist destijds iedereen. Maar ja, terugtrekken betekende uiteraard gezichtsverlies van die leiders met Nixon uiteraard voorop. Dan nog maar meer troepen sturen met als resultaat duizenden Amerikaanse soldaten die voor niks sneuvelden. Ik vond dat deze film met bovendien uitstekend acteerwerk van Meryl Streep en Tom Hanks toch wel een goed beeld gaven hoe iedereen destijds voorgelogen werd,
Over voorliegen gesproken; het zou bij die Vietnam oorlog niet blijven. George Bush Jr deed het in 2003 nog eens haarfijntjes over met die oorlog in Irak. Wat daar de gevolgen van waren, dat weten wij inmiddels wel.
Ben het overigens met BBarbie eens dat "links" en "rechts" denken niets met deze film te maken heeft en dat geldt ook voor verwijzing naar Trump. Deze film gaat puur over de oorlog in Vietnam. Niets meer en niets minder.

3.5*

Hier had ik helaas toch wat meer van verwacht, de film lijkt een lange aanloop te nemen voor dat het pas echt interessant begint te worden en ik had daarom ook moeite in het verhaal te komen.
Naarmate de film vordert en het echte plot na ongeveer een half uur pas echt begint wordt het gelukkig een stukje beter en raak je als kijker meer geïnteresseerd in de personages en de gebeurtenissen rondom het nieuws.

Tom Hanks acteert niet slecht maar soms wel een beetje stijfjes, ik heb betere rollen van hem gezien. Meryl Streep was wel weer overtuigend en draagt een groot deel van de film, alleen blijft de film helaas last hebben van langdradigheid.
Het laatste half uur is gelukkig wel geslaagd en ook de manier van filmen was over het algemeen gezien best creatief gedaan, maar helaas wordt de film nooit echt bovengemiddeld in mijn optiek.
Het plot is zeker in deze tijd nog steeds relevant, maar de uitwerking vond ik maar matig.

2,5*

Films die zich voor een groot deel op de redactie van een krant afspelen zijn niet mijn ding, althans, dat dacht ik. Zo vond ik Spotlight niet veel aan, daar zat weinig durf in bij de makers, die film is met veel teveel respect voor de 'daders' gemaakt. Maar dat kan ik niet van The Post zeggen, of beter gezegd van het verhaal wat hierin wordt verfilmd, durf genoeg. Zo hoort journalistiek wat mij betreft te werken, en niet louter als de doorgeefluik van persberichten die het in ieder geval tot een paar jaar terug was geworden. En nog steeds kan ik niet bepaald zeggen dat kranten voor kwaliteit kiezen i.p.v. voor populariteit. Menig journalist kan hier van leren.

Hoewel het vast gedramatiseerd is (die hele beursgang?) werkt de spanningsopbouw bijzonder goed. En de handvol uitstapjes uit de redactie vormen het aangename tegenwicht voor de dufheid die zo'n redactie anders zou kunnen uitstralen. Hoewel de redactie centraal staat, is er ook veel aandacht voor wat er zich op de wereld buiten de redactie afspeelt en de impact ervan op de samenleving. Op deze wijze wordt een doofpotaffaire op zeer interessante wijze ontrafeld. 4*

Ik heb enkele off topic berichten verwijderd. Hou de berichten over de film, en geen politieke debatten a.u.b.

Was met m'n nicht onvoorbereid naar deze film gegaan.
In het begin dachten we dat we de verkeerde film te pakken hadden door de oorlogsscene. Pas toen ik Streep wakker zag worden in bed wist ik dat we goed zaten. In het begin werd ik best overdonderd aan informatie en ik kan me dan ook best voorstellen, wat een vorige reactie-bezoeker ook al opperde, dat jongeren die de geschiedenis van dit verhaal zelfs globaal nooit mee hebben gekregen, het moeilijk hebben met volgen. Advies : lees je een beetje in (desnoods via Wikipedia) over president Nixon / Watergate voor je deze film gaat bekijken.
Maar na dus even intensief indrukken tot me door laten dringen werd het een heerlijke film. Met Brok-in-de-keel-momenten tot emotie-tranen (krijg ik alleen als ik iets echt goed vind). Prachtige film met prachtige opnamen van de drukmachines e.d.

Een prima speelfilm die overtuigend is en die door de goede acteurs gedragen wordt. Geen hele speciale film, meer een gedegen reconstructie. Toch wel gemaakt door mensen die verstand hebben van films maken, dat zie je overal aan af. Leuk einde ook!

Degelijk politiek verhaal.
Het zit goed in elkaar.
het verhaal komt langzaam op gang, daarna wordt het spannend.

eigenlijk is dit de prequel van het Watergate schandaal, zo eindigt de film.

Ik twijfel om deze film te gaan zien... Is deze film een beetje net als Spotlight?
Spotlight (2015)

Die vond ik destijds in de bios vrij saai namelijk...

Nee, die twee zijn niet te vergelijken. Daar was geen spanning, hier wel. Een groot scherm heeft bij deze film niet zo heel veel toegevoegde waarde, maar het is zeker een van de betere films die op het moment draaien.

Gezapig en wat saai. Inclusief soundtrack die op de dramatische momenten volgens het boekje aanzwelt met viooltjes en trompetjes. Spielberg op de auto pilot.

2,5*

Redelijk politiek verhaal maar in een te laag tempo, hierdoor werd het voor mij nooit echt interessant. Had na de trailer hoge verwachtingen van deze film maar die zijn niet waargemaakt vond het niet mijn soort film.

Niks saaie film! Sterk geacteerde super actuele film! Aanrader!

Na weken getwijfel toch de auto naar de bioscoop genomen om The Post te bekijken. Ik vreesde een beetje voor de vergelijking met Spotlight, maar The Post is voor mij althans een stuk beter en spannender. Bij de Vietnamscène was ik eventjes verrast. De film komt vrij traag op gang en kabbelt maar door. The Post wordt voorgesteld als een promising krant, een krant met een beperkt, maar toch gerespecteerd aanzien die ook reeds zijn strepen heeft verdiend in presidentiële middens. Een krant vooral in de schaduw van de grote almachtige NY Times.

Aan het hoofd door het lot een vrouw (Mrs. Graham) temidden een machocultuur van mannen waarvan de meesten geen hoge dunk hebben van haar. Komt het louter omdat ze een vrouw is of ligt de oorzaak dat ze de 'job' in haar schoot geworpen kreeg? Nu, erg standvastig kwam ze alvast niet over: in de meeting over de beursgang blokkeert ze en geregeld komt ze erg besluiteloos en onzeker over.
De rol van Hanks (Bradlee) bekoorde me meer. Hanks zette een solide prestatie neer van een personage die zowat het tegenovergestelde is wat Graham voorstelt. Vol zelfvertrouwen en met een zware nonchalante stem verdeelt hij de lakens op de redactie.

Ongeveer halfweg (contact tussen Ben en Dan) komt de film in een stroomversnelling en versterkte mijn aandacht. Het eigenlijke onderwerp van de film komt dan pas echt op gang en de morele, juridische en financiële dilemma's worden tegen elkaar afgewogen. Mooie sfeersetting ook met die oude drukpersen. Ik wist dat Nixon niet echt populair was, maar hij komt er toch maar bekaaid vanaf. Het blijft eveneens indrukwekkend om te zien hoe hol het begrip van persvrijheid wel kan zijn. Je kan zomaar opeens bestempeld worden als een landverrader (klokkenluiders bvb anno 21e eeuw) ... ook hier speelt de macht van het getal: de solidariteit onder de kranten zetten de overheid schaakmat. En wat me ook bijblijft: zonder lobbywerk bij machtige vriendjes sta je nergens, niet in de perswereld, maar ook niet in de financiële of politieke wereld, nergens...

Fijn uitgewerkt en meer dan degelijke film van Spielberg! Passend einde ook met Watergate, de ondergang van Nixon en de geschiedschrijving voor een nieuw schandaal. What's next? Niet meteen een Oscarnominatie waard voor beste film, maar een solide 3,5* staat niet slecht.

Oerdegelijke cinema. Tempo is goed, aankleding is keurig, fotografie behoorlijk en echt vervelen doet de film niet, maar verrassen doet die ook niet en ook wordt de film nergens spannend. Daarvoor wil de film ook te veel zijn. Een portret van Streep die een moeilijke beslissing moet nemen, maar zij komt daarvoor te weinig in beeld. Een portret van een krantenredactie, maar daarvoor is het werk dat de krant gedaan niet bijzonder genoeg voor een film (de informatie in de schoot geworpen en dat uitwerken). Een portret van een tijd, maar ook dat hangt er te veel bij. Het is allemaal te weinig om volwaardig te worden, en samen maakt het ook geen briljante film. Streep irriteert zowaar niet omdat haar tics worden beperkt, maar je blijft haar altijd zien te acteren. Hanks is een stuk meer naturel, maar die is ook te veel op de automatische piloot. Net als de hele film eigenlijk. Vooruit, ik ben mild vandaag. 3,0*.

Zoals al door anderen vermeld een ouderwets gemaakte film, maar in dit geval vind ik dat wel een compliment. Het tempo zit er goed in en het gewicht van de beslissingen die moeten worden genomen en de grote druk die erop staat worden goed duidelijk gemaakt. Ook weet Spielberg je als kijker weer goed te manipuleren met van die bevredigende scènes als die waarin al die landelijke kranten solidair het verhaal hebben overgenomen.

Minder is dan weer hoe weinig subtiel er wordt aangestuurd op een underdogverhaal. Dat van The Post versus The Times (met gemarginaliseerde rol voor The Times), maar vooral die wat betreft de positie van de vrouw in die tijd. Het is toch een beetje komisch om uitgerekend Meryl Streep, mompelend en hakkelend, steeds overstemd te zien worden in een mannenbolwerk, waarvan vooral het personage van Whitford een wat flauwe symbolische representatie is.

En het wordt wel heel erg bot met de feministische preek van Tony Bradlee of al die vrouwen die bewonderend naar Graham staren als ze de rechtbank uit stapt. Een stevige 3.0*. Uiteindelijk is dit wel weer een beetje middelmaat voor Spielberg zijn doen. Een wat leukere film dan hij ze de laatste jaren heeft gemaakt, maar nog niet echt goed.

Een degelijke film van Spielberg. Hoewel ik het gevoel had dat er meer in had kunnen zitten. Het verhaal is niet heel spannend en erg voorspelbaar, en dat zorgt ervoor dat de film aardig wat trage momenten kent. Er wordt maar gepraat en gepraat, en soms kan dat heel interessant zijn, maar hier vermoeide het me af en toe. Het kwam me teveel over als tijdvulling.

Het acteerwerk is dik in orde, wat wil je met zulke namen. De voorspelbaarheid van Streeps karakterontwikkeling daargelaten valt er op de personages niet veel aan te merken. Het wat trage plot, en de voorspelbaarheid van de uitkomst ervan maakten deze film voor mij een lange zit.

Maar wel dikke complimenten voor de sfeer van de film, iets waar ik altijd veel waarde aan hecht: de kostuums, de gebouwen, belichting, en dat alles gehuld in een continue sigarettenwalm, want iedereen rookt natuurlijk ouderwets in deze film... het ziet er allemaal prachtig uit. Journalisten worden sterk neergezet als rebellen, de strijders van het vrije woord. Met name de scenes in de drukkerij zijn prachtig in beeld gebracht, je kunt de inkt bijna ruiken als je de persen ziet draaien.

Een mooi gemaakt eerbetoon aan de journalistiek, wat iets vlotter verteld had mogen worden.

Wat heb ik genoten van deze film! De acteerprestatie van Streep ontroerde me gewoon, zo goed vond ik haar in deze film. Natuurlijk: ik weet het: zij is een top-actrice, maar hier in deze film.... Ik weet het niet goed te benoemen, maar ik vond haar subliem. Ook Hanks speelt weer een idioot goede rol, het zal eens niet. De film an sich is een regelrechte Spielberg. Zijn handtekening is duidelijk te herkennen. Hij kan een best wel ingewikkeld verhaal (zeker in het begin vond ik de film niet eenvoudig) toch zeer begrijpelijk vertellen, iets waar hij altijd al goed in is geweest. Ik geef toe: ik ben een enorme Spielberg-fan, maar eerlijk gezegd had ik van deze film niet zoveel verwacht. Nou, ik kwam mezelf dus goed tegen, want ik geef deze film een dikke vijf sterren. 5 *

Een soort light-versie van All The President's Men, met een beduidend minder boeiend en spannend plot. Voornaamste pluspunt is het raak getroffen tijdsbeeld, maar hoe overtuigend alles er ook uitziet, de plot kabbelt maar een beetje door. Dat geldt eigenlijk ook voor de cast: op papier indrukwekkend maar de personages zijn aan de saaie kant. Het geheel wil maar niet van de grond komen; het is allemaal zo verdomde degelijk en op veilig spelend!

Valt toch wel tegen. Een voldoende, maar ik zal hem snel zijn vergeten. Spielbergs vakmanschap garandeert altijd wel een bepaalde kwaliteitsnorm, maar erg opgewonden raakte ik weer niet. Respect voor deze krasse knar die zich de laatste jaren echter wat te veel toelegt op erg persoonlijke films dan wel geschiedenislesjes die in het niet vallen bij zijn vroeger werken. Hoe het er aan toe gaat in de achterhaalde wereld van de krantjes blijft in Amerika merkwaardig genoeg nog altijd een hot item, leverde vaak ook goede films op, maar deze saaie zit reken ik daar niet toe. Kon mijn aandacht er moeilijk bijhouden, aangaande al die zogenaamde spannende wendingen, who cares anyway? Hanks, Streep en Spielberg, dan reken je vooraf op echt vuurwerk, maar het blijken slechts flikkersterretjes. Met name Streep bakt er weing van, en speelt wel erg op de automatische piloot. Voor de eerste keer eigenlijk zag ik dat Meryl een Streepje imiteerde, dit leek me geen Kay Graham. Nee, niet mijn ding maar gelukkig is er thans Ready Player One die weer ouderwets goed schijnt te zijn, anders had ik mijn geloof in deze meesterverteller toch wel een beetje verloren. Amen.

Saaie en langdradige Biografie / Drama film, over begin jaren 70 onderzoeksjournalistiek, dat als prequel naadloos zou passen bij de Watergate-klassieker "All the President's Men (1976)", dat zich ook bij "The Washington Post" afspeelde.

In dit verhaal draait het om de beslissing om, ondanks een rechterlijk verbod, toch te publiceren uit de "Pentagon Papers", welke geheime gestolen overheidsdocumenten zijn over de Vietnamoorlog, welke het land misleid hebben. Journalist Ben Bradlee (Tom Hanks) en eerste vrouwelijke kranten uitgeefster Katharina Graham (Meryl Streep) van de krant "The Washington Post" (die op het punt staat om naar de beurs te gaan), proberen vervolgens de documenten te analyseren, waarbij Katharina uiteindelijk de knoop moet doorhakken of het wel of niet gepubliceerd mag worden.

Het verhaal weet opzicht wel te interesseren en het is ook leuk om Tom Hanks en Meryl Streep samen in één film te zien spelen, maar het is allemaal te saai met heel veel gepraat (waarbij de dialogen me nauwelijks wisten te boeien) en ook nog eens behoorlijk langdradig (duurt circa 110 minuten). Het verhaal heeft ook nadrukkelijk een feministische toon (o.a. te zien tijdens een formeel etentje, waarbij de vrouwen van tafel mogen, zodat de mannen het over echte zaken kunnen gaan hebben), waarbij Katharina Graham (wordt in het verhaal vooral "Kay" genoemd) die zich als uitgever staande moet zien te houden in een mannenwereld.

Meryl Streep ontving voor haar rol haar eenentwintigste Oscarnonimatie, die ze echter niet won en dat is misschien ook wel terecht. Want ondanks dat ze gewoon goed speelde, wist ze deze film (was overigens ook genomineerd voor een Oscar) niet naar een hoog niveau te tillen. Dat laatste geldt helaas ook voor Tom Hanks, die Meryl Streep wel prettig tegengas geeft. De momenten waarop ze samen het scherm delen, vormen wel de beste momenten van deze film.

Van de overige cast deden vooral Bob Odenkirk (als journalist Ben Bagdikian, die een groot gedeelte van de geheime overheidsdocumenten in zijn handen krijgt), Sarah Paulson (als Tony Bradlee, die de vrouw is van Ben Bradlee) en de vrij bekende Bruce Greenwood (in de rol van Robert McNamara, die de Amerikaanse minister van Defensie was van 1961 tot 1968 en die het misleide m.b.t. de Vietnamoorlog, omdat ze die nooit konden winnen, maar toch werden er nog steeds Amerikaanse strijdkrachten naar toegestuurd). Austyn Johnson (in de rol van Marina Bradlee, die de dochter is van Ben Bradlee) bezorgde bij mij het enige glimlach moment op het gezicht en dat had te maken met haar verkoop van citroenlimonade, waar ze aardig wat geld mee verdiende.

Het einde was best aardig en zou je in de ban van het verhaal zitten en meer willen weten m.b.t. de toenmalige Amerikaanse president Richard Nixon (die net als de huidige Amerikaanse president Donald Trump, een hekel had aan de media en er ook moeilijk mee kon omgaan. Wat dat betreft bevat deze film zeker ook actuele materie) en de krant "The Washington Post", dan kan je gelijk de Thriller / Drama film "All the President's Men (1976)" gaan bekijken, die namelijk naadloos overloopt met het einde van dit verhaal en welke over het Watergateschandaal gaat (zorgt voor het aftreden van Richard Nixon).

Steven Spielbergs vierendertigste speelfilm is helaas in mijn ogen vooral een saaie en langdradige bedoeling geworden, waarbij de aansprekende cast in de vorm van de veteranen Meryl Streep en Tom Hanks, dit nog enigszins weten te compenseren.

“News is the first rough draft of history.”

Als groot fan van journalistenfilms heb ik ook weer van The Post genoten. Op één of andere manier kan ik eindeloos blijven kijken naar journalisten die een scoop najagen, documenten uitpluizen, telefoontjes plegen, deadlines hebben, of te maken krijgen met eigenaren die geld willen besparen op van alles. En dan gaat The Post ook nog over the Pentagon Papers, liegende presidenten, de Vietnamoorlog, en de eerste vrouwelijke eigenaresse van een krant. Al met al een zeer interessante tijd voor journalistiek.

Spielberg weet de tijdsperiode ook perfect weer te geven, en hij zorgt ervoor dat het werk van journalisten spannend is en blijft om naar te kijken. En Tom Hanks en Meryl Streep zijn klasbakken, maar daarmee vertel ik niets nieuws. Door het einde wil ik ook gelijk één van mijn favoriete films (All the President’s Men) herzien.