- Home
- Films
- Phantom Thread
- Filtered
Genre: Drama / Romantiek
Speelduur: 130 minuten
Oorsprong:
Verenigde Staten / Verenigd Koninkrijk
Geregisseerd door: Paul Thomas Anderson
Met onder meer: Daniel Day-Lewis, Vicky Krieps en Lesley Manville
IMDb beoordeling: 7,4 (144.891)
Gesproken taal: Frans en Engels
Releasedatum: 1 maart 2018
On Demand:
- Bekijk via Pathé Thuis
- Bekijk via Amazon Prime
- Bekijk via iTunes
- Bekijk via SkyShowtime
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot Phantom Thread
In het naoorlogse Londen bevinden een fameuze kleermaker, Reynolds Woodcock genaamd, en zijn zus Cyril zich in het centrum van de Britse mode-industrie. Ze maken daar kleding voor koninklijke families en edellieden. Vrouwen betreden het leven van de alleenstaande kleermaker, bieden hem inspiratie en gezelschap, maar vertrekken vervolgens weer. Tot hij op een dag Alma ontmoet, een jonge, wilskrachtige vrouw die al snel het middelpunt van zijn leven wordt en zijn strak geregisseerde en geplande leven op zijn kop zet.
Externe links
- Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op Amazon
- IMDb (7,4 / 144891)
- Trailer (YouTube, ondertiteld)
- Phantom Thread (MusicMeter)
- iTunes: € 7,99 / huur € 3,99
- Pathé Thuis: vanaf € 8,99 / huur € 2,99
- Kijk op Amazon Prime
- Kijk op SkyShowtime
Social Media
Acteurs en actrices
Reynolds Woodcock
Alma Elson
Cyril Woodcock
Johanna
Countess Henrietta Harding
Dr. Robert Hardy
Barbara Rose
Princess Mona Braganza
Lady Baltimore
London Housekeeper
Reviews & comments
eRCee
-
- 13346 berichten
- 1923 stemmen
Heel zwaarwichtig weer. Ook wat te lang. En de personagepsychologie naar het einde toe kon ik niet volgen. Maar Phantom Thread is wel zeer vakkundig gemaakt, met een onberispelijke cameravoering (die autoritjes!) en een Day-Lewis in topvorm. Beetje niveau The Master wat mij betreft, misschien een fractie beter.
Lagertha
-
- 21 berichten
- 13 stemmen
Reactie op arno74: 'Waarom dan toch een 2*?' Omdat de film wel in alle details gemaakt is! Het verhaal komt alleen niet binnen. Het is gewoon suf!
arno74
-
- 8700 berichten
- 3342 stemmen
Van de oscarfilms sprak deze me op zich wel aan, kreeg ook een lading goede kritieken, en ben ik het maar gaan bekijken. Fout van mij dus om zonder de trailer te bekijken en tamelijk blind op de film af te gaan. Gelijk val je binnen in een erg sober costuumdrama waarbij vooral de locatie positief in het oog springt. Een fraaie huis van stand, mooi gedecoreerd, met acteurs die in redelijke maar sobere costuums rondlopen. Oftewel ik kreeg al snel het La Grande Bellezza-idee, een prachtig decor waar werkelijk iedereen prachtige foto's kan maken maar de fotograaf alle credits krijgt voor iets wat iedereen met de nodige middelen kan schieten, en dat allemaal zonder inhoud. Al heel snel blijkt helaas dat dit het enige is wat de film te bieden heeft. Je zou haast van een style over substance-film kunnen spreken, waarbij de stijl, aangezien dit een film en geen schillderij is, erg te wensen laat.
Het acteerwerk is 100% theatraal en wordt ook nog eens opzettelijk vertraagd met onnatuurlijk lange stiltes. Het verhaal zelf is ook vrij onnatuurlijk, met vrij ongeloofwaardige vonken die op het eerste gezicht helemaal niet over kunnen springen en ook niet springen, maar dat kennelijk vanwege het verhaal toch doen, wat leidt tot een eveneens onmogelijke en onbegrijpelijke "relatie" (te groot woord), met nog meer onmogelijke situaties. Situaties die wel onmogelijk zijn, maar totaal niet interessant. Het zijn die zaken die je uit het verhaal zouden halen, indien er een verhaal was geweest. Want het verhaal hier gaat niet verder dan een arrogante slechtgemanierde en slechtbespraakte kleermaker die geklede oude dames van stand nieuwe kleren aanmeet. Het slechtbespraakte doet het altijd goed in Amerikaanse films, dus warom niet hier zal de gedachte wel zijn geweest.
Aanvankelijk hoopte ik dan, vanwege die goede kritieken, op een soort Mother!, waarbij de film wat achter de hand zou houden. Helaas kwam het maar met een dooie mus die de 130 minuten niet waard is. Het begin toont ook al enorme verschillen met Mother!, de dialogen verlopen véél slomer, het ontbreekt aan chemie, aan richting, aan een onderliggende laag, en zelfs aan gezond verstand. Een andere film die in me opkwam was A Ghost Story, enerzijds door de Phantom uit de titel, en anderzijds door een omeletbak- en eetscene. Het resultaat van de vergelijking is helaas wederom dat Phantom Thread geen partij is voor die film. De Phantom blijft in de titel en komt niet van de plaats, heeft geen enkele toegevoegde waarde, en de omeletbak- en eetscene is ook niets meer dan dat. In Phantom valt er niets te ontdekken wat je aan het denken zou kunnen zetten, is ook geen doel van de film.
Een slechte film waarbij het me uitgesloten lijkt dat het met de Oscar vandoor gaat, al is de oscarnominatie wel de marketing die het nodig had om niet straight to Netflix te gaan. Voordeel is wel dat je het snel weer bent vergeten. 1*
vindorent
-
- 60 berichten
- 1638 stemmen
PTA heeft weer een geweldige film neergezet, met weer een geweldige rol van Daniel-Day Lewis; man man man, wat kan die man toch acteren! Ook Vicky Krieps vond ik een zeer sterke rol neerzetten.
Maar de ontwikkeling van het verhaal vond ik misschien wel het sterkste aspect van de film. Het verhaal weet zich langzaam te onwikkelen tot een verhaal die je vanaf het begin niet ziet aankomen, maar die zich toch subtiel weet te ontwikkelen.
Ben nu al weer benieuwd naar de volgende film van PTA!
mrklm
-
- 8200 berichten
- 8198 stemmen
Vicki Krieps wordt volledig van het scherm gespeeld door een geniale Daniel Day-Lewis en een eveneens excellerende Lesley Manville in dit fascinerende, maar ook wat morbide psychologische drama over charismatisch, maar neurotische modeontwerper Reynolds Woodcock (Day-Lewis), die een eenvoudige serveerster [Krieps] onder zijn vleugels neemt als zijn muze en vast model voor zijn kledingontwerpen. Wanneer zij haar intrek neemt in het modehuis ontstaat er een koude oorlog tussen haar en Cyril [Lesley Manville, Woodcocks beschermeling en loyale assistent.
De film heeft veel weg van "Rebecca" [1940], temeer daar ook hier een overleden persoon een schaduw werpt: Woodcocks moeder, die hij (letterlijk) altijd bij zich draagt! Lewis verdwijnt volledig in zijn personage en geeft een beheerste, zeer genuanceerde vertolking. Hij weet zijn emoties probleemloos over te brengen door een oogopslag en een hoofdbeweging en zelfs op de meeste emotionele momenten blijft hij ingetogen, met dat zachtaardige stemmetje dat een vlijmscherpe tong verhult. Mark Bridges won als een BAFTA voor de prachtige kostuums en is favoriet voor een Oscar, maar de nominatie voor de prachtige score van Jonny Greenwood is eveneens dik verdiend.
De filosoof
-
- 2023 berichten
- 1405 stemmen
Ik vind films van Paul Thomas Anderson altijd erg moeilijk te waarderen of te beoordelen omdat ze altijd op de grens van saaiheid en leegheid zitten met hooguit iets groots erachter waar ik echter niet goed bij kan dan wel vol subtiliteiten zit die mij enigszins ontgaan. Misschien valt het kwartje bij een tweede kijkbeurt maar op dit moment kan ik nog niet veel met deze film.
In feite zit je een lange 130 minuten te kijken naar een hele moeilijke relatie tussen een oude high brow kledingontwerper die koningen kleedt (Reynolds) en een simpel meisje van lage komaf (Alma); moeilijk omdat alles suggereert dat de Reynolds homo is (noem het een vooroordeel maar ik kan me sowieso niet voorstellen dat een heteroseksuele man kleding fascinerend vindt) en (dus) elke vrouw op afstand houdt en uiteindelijk zal teleurstellen (er is zelfs een hint naar Psycho omdat ook Reynolds obsessief naar zijn moeder verlangt en geen raad weet met meisjes). Hij vernedert Alma zelfs aldoor, niet uit kwaadaardigheid maar uit een soort egoïsme en obsessie met z’n werk waarbij de gevoelens van anderen er niet toe doen, maar zij blijft vechten om zijn liefde te winnen. Wat dat betreft gooit de film het gebruikelijk rolpatroon leuk op z’n kop: waar natuurlijkerwijs de man achter de vrouw zit en aan het lijntje kan worden gehouden, is hier de vrouw degene die aan het lijntje wordt gehouden. Je vraagt je af waarom Alma zich aldoor laat vernederen en wat ze überhaupt in zo’n oude man ziet: het enige wat ik kan bedenken dat hij haar letterlijk versiert door als kleermaker haar aan te kleden en haar zo mooi maakt, hetgeen haar bevalt. Omgekeerd is zij – vanwege haar brede schouders of zo – voor hem de perfecte kapstok om zijn kleding aan op te hangen…
Hoe bizar de relatie ook is, seks lijkt er niet aan te pas te komen maar daarvoor in de plaats lijkt de relatie en dus ook het plot tot een soort psychologisch sadomasochistisch spel te ontwikkelen waarbij de liefde en afhankelijkheid onderhuids tussen Reynolds en Alma evenredig groeit met hun meer zichtbare onderlinge afstand en haat. De rollen worden zelfs kunstmatig omgekeerd door de voedselvergiftigingen: is hij gezond dan is hij sterk en zij het slachtoffer, maar als hij ziek is gemaakt door haar dan is hij teder en is zij als zijn verzorgster de baas (zij lijkt dan de plek van zijn moeder in te nemen naar wie hij zo verlangt).
Behalve deze complexe (machts)relatie lijkt de film ook te gaan over de high brow society met al haar maniërisme – de beleefdheid, de gekunsteldheid, het spel – (de stijve kleding die men draagt) dat contrasteert met het natuurlijke, het authentieke en het eerlijke (het lichaam of de passies onder de kleding waarbij Reynolds 'zijn geheimen in zijn kleding naait'). Ik weet niet wat Anderson daarmee wil zeggen. Misschien dat de relatie tussen Reynolds en Alma laat zien dat die twee niet zijn te scheiden: precies door hun spel en oneerlijkheid kunnen ze zichzelf zijn. Of misschien dat de beleefdheid en daarmee onderkoeldheid een soort van jezelf sterk voordoen is waaronder echter gevoelige wezens schuilgaat die hunkeren naar liefde en geborgenheid.
wibro
-
- 11590 berichten
- 4098 stemmen
Films van P.T. Anderson hebben bij mij nog nooit hoger dan een 3.5* gescoord. Ook deze film niet die bij mij over kwam als zeer boring. Ik moest in ieder geval alle moeite doen om niet in slaap te vallen. Op visueel vlak vond ik het trouwens ook allemaal maar zozo. De muziek was bovendien vreselijk en het acteren vond ik nogal theatraal. Soms had ik het idee dat ik naar een verfilmd toneelstuk zat te kijken. Het lukte mij ook amper om mij in de personages in te leven, zeker niet in die van Reynolds. Wat een klootzak van een vent, de manier hoe hij met Alma omging. Het enige personage waarmee ik mij kon identificeren was die Alma, die voor mij overkwam als een zeer zelfbewuste en sterke vrouw. Ook zeer goed gespeeld trouwens door Vicky Krieps, die voor mij een verademing was in deze verder zeer teleurstellende film. Valt er door mij nog meer positiefs te vermelden. Ja, dat nieuwjaarsbal was mooi, dat wel.
2.0*
Basto
-
- 10063 berichten
- 6817 stemmen
Na een tweede kijkbeurt kan ik niet anders dan vaststellen dat PTA een subliem en tijdloos meesterwerk heeft afgeleverd. De spanning is gedurende de gehele film onderhuids voelbaar, totaan de finale, waarvan de rillingen over mijn rug liepen, maar tevens zo mooi is. Film deed me enigzins aan Cronenberg’s Dead Ringers denken, maar is zo mogelijk nog verfijnder.
Het is zeker geen crowdpleaser, want je moet als kijker meegaan in de hypersensitiviteit van de hoofdpersoon om alle nuances te voelen. Verwacht dus geen zwierige costuumfilm, het is vooral een psychologische thriller.
Wat dat betreft zou ik de film graag nog eens met 5 sterren belonen, want het gemiddelde is natuurlijk schandalig laag.
Macmanus
-
- 13726 berichten
- 3630 stemmen
PT Anderson.
Beetje uit het oog verloren na There Will Be Blood. Niet dat ik die film niet goed vond maar hij leek de kant van klassiek wel gevonden te hebben. Dat maakte hem wat minder interessant voor mij. Zijn twee films daarop volgend dan ook gemist. Deze toch opgepakt.
Bij het starten van de film is het duidelijk dat PT nog steeds in zijn klassieke periode zit. Stoffige wereld (pun intended) erg klassiek acteerwerk en een liefdes verhaal wat duidelijk meer wil zijn dan dat. Elitair zou je het kunnen noemen. Ik was dan ook niet meteen verkocht. Jurken boeien mij geen ene reet en Lewis was inderdaad onsympathiek.
Toch is Anderson een goed filmmaker en wist hij mij gaandeweg meer voor zich te winnen. Hij is nog steeds visueel razend interessant en het verhaal weet genoeg te boeien ondanks de jurken. Uiteindelijk is de strijd tussen Lewis en Krieps een venijnige en bittere strijd die door het sterke spel leuk is. De soundtrack is ook (om in mijn eigen thema te blijven) klassiek. Maar Greenwood is wel lekker op dreef. Uiteindelijk had ik mij toch goed vermaakt hiermee.
Hoewel ik PT Anderson toch liever wel iets speelser zie, is hij toch een meester om zelfs mij dit te doen smaken.
3.5 sterren.
hvdriel
-
- 310 berichten
- 301 stemmen
Het gegeven is verdraaid interessant in twee opzichten:
- De man bloeit op wanneer hij de vrouw vernedert, en langzaamaan gebeurt het ook andersom: de vrouw bloeit op, wanneer de man verzwakt.
- De man met een uiterst sterke moederbinding; een moederrol die hij verafschuwt in zijn dagelijkse leven, maar die zijn strenge bedrijfspartner niettemin vervult; en zijn geliefde die zich langzaamaan een moederrol toeëigent.
Maar hebben we hiermee ook een goede film? Eerlijk gezegd twijfel ik. Het Engels Engels is theatraal prachtig en ook weer te theatraal. De muziek is klassiek passend en ook weer te opdringerig. Het acteren is on-filmisch en daarmee weer te theatraal.
Enfin, ik ben er niet uit en wil hem zeker niet terugzien. Zoiets dus, en dat kan ook een aanbeveling zijn.
Onderhond
-
- 87215 berichten
- 11971 stemmen
Uuugghh.
PT Anderson was ooit een frisse, leuke regisseur. Iemand die met enige zwier en souplesse een goeie film kon neerzetten. Maar na PDL is het omgeslagen. Inherent Vice zag dan enige verbetering, maar met Phantom Thread is het helemaal terug naar af. Wat een oersaaie cinema was dit.
Daniel Day-Lewis weet jammer genoeg helemaal niks van z'n personage te maken. Een boerse kunstenaar die zichzelf erg belangrijk vindt en zijn eigen gangetje gaat, niet bepaald ongezien. De invulling is ook erg volgens het boekje, het enige opvallende was dat DDL's stem me wat aan een iets nettere Werner Herzog deed denken. De romance met Krieps stelt verder ook weinig voor, veel gewichtigheid maar weinig wol.
Visueel is het vooral erg lelijk. Als het zo bedoeld is, kudos, maar daar word ik dan niet blijer van. Vooral ook erg saai, zonder opmerkelijke shots of boeiend camerawerk. De onrustige close-ups vallen nog het meest op, maar die zijn ondertussen ook niet bepaald spannend of origineel meer.
Soundtrack is ook niet te harden. Erg aanwezig, erg sentimenteel en vervelend. Het maakt het ook allemaal zo erg gewichtig en serieus, terwijl de opzet van de film zo simpel is. PDL maakt erg klassieke keuzes, wat de film er alleen maar oubolliger op maakt.
130 minuten is dan ook een hele opgave. Heb ondertussen niet zoveel hoop meer voor PTA. Het talent zal er nog wel ergens in verstopt zit, maar ergens is hij veranderd is een erg oude vent die zijn speelse touch lang geleden kwijtgespeeld is. De resulterende films zijn dan ook nog amper aan te zien.
1.0*
Eefyeah
-
- 37 berichten
- 92 stemmen
Prachtige film vol verleiding. Aantrekken en afstoten in een zeer spannende relatie
JJ_D
-
- 3769 berichten
- 1304 stemmen
Hij, als kunstenaar: een neuroot laverend van muze naar muze, (lijdend aan) een tot de nok gevuld leven (leidend), een bestaan dat tikt volgens de regelmaat van de behoeften ingegeven door zijn artisticiteit.
Hij, als mens: gekwetst sinds het wegvallen van een moeder die hem heeft overstelpt met liefde, levend met een masker van hardvochtigheid waaronder zich evenwel een kwetsbaar hart verschuilt.
Zij, als muze: gedienstig, vol bewondering.
Zij, als mens: onzeker, afhankelijk van de blijken van affectie en erkenning, uiteindelijk jaloers op een bestaan dat ze voor zichzelf niet weggelegd ziet.
Zij, als getrouwde vrouw: ontdaan van de ketenen van de angst die haar keurig in de pas laten lopen – een terugkeer naar de onbehouwen Alma die ze was voor ze koste wat het kost in de gunst wilde vallen.
Zij, aan het slot: iemand die de rollen heeft omgedraaid – niet hij kijkt naar haar terwijl zij eet (hij de jager, zij de prooi), maar omgekeerd: zij kijkt naar hem terwijl ze hem zijn afhankelijkheid voedert, het gif dat een heilzaam balsem blijkt, een antidoot voor de verschrikking van hun huwelijk, een brouwsel dat hun onmogelijke verhouding mogelijk maakt.
Phantom Thread. Zij die behandeld wordt als een schim – in zijn ogen belangrijker als idee dan als mens. Zij die zijn blik na verloop van tijd echter verstoort, vertekent, in gevaar brengt – de geest die zich niet langer als inwisselbare geest gedraagt, maar karakter ontwikkelt, een wil tentoon spreidt, verlangt, autonomie verwezenlijkt binnen de relatie.
Zij de geestelijke draad die het borduurwerk van zijn kunst bijeen houdt.
Hij de geestelijke draad die de naad van haar ziel omspant en verwerkelijkt.
‘Phantom Thread’ als provocatie van de perceptie van de toeschouwer. Wat wil Paul Thomas Anderson immers dat het publiek voelt? Ontzag voor Woodcocks creativiteit? Respect voor de offers die hij brengt? Sympathie voor de verering van wijlen zijn moeder? Eerbied voor zijn noblesse? Walging voor zijn onmenselijke kant? Afkeer voor zijn ijskoude rationaliteit? En wat met haar…? Mededogen voor haar slachtofferrol? Begrip voor haar hang naar goedkeuring? Afschuw voor haar masochisme? Aversie voor haar gebrek aan schuldbesef? De regisseur suggereert een sentiment, om het nadien in vraag te stellen, te nuanceren, bij te schaven. Tot er twee personages over blijven die beschadigd zijn, die elkaar beschadigen, en die in die schade de essentie van hun keuze voor elkaar heruitvinden. Het is een ontroerend idee, hoewel het wringt en kraakt, want als Alma geen consideratie voelt voor Reynolds kunstenaarsschap, hoe kan het huwelijk dan ooit standhouden?
Tot slot: fijne soundtrack (Jonny Greenwood doet het ‘m weer) met mooie periodieke accenten (Ravel! Schubert! Enzovoort!), stijlvolle en detaillistische cinematografie (past ideaal bij het onderwerp van de film), intens verteld en excellent opgebouwd, fenomenaal vertolkt. Met Daniel Day-Lewis – de loftrompetten liegen niet – op kop.
Van genoten, hoewel de ruwe psychologische karaktertekeningen wat mij betreft botsen met de extreem geraffineerd-esthetische cinematografie.
3,25*
BBarbie
-
- 12795 berichten
- 7632 stemmen
Het zal wel aan mij liggen, maar afgezien van het vlekkeloze acteerwerk van de protagonisten en het camerawerk heb ik in deze film over een egocentrische couturier weinig boeiends kunnen ontdekken. Het aantal scènes dat eruit springt, zijn op de vingers van één hand te tellen. Het kan ook komen omdat de hele entourage van het verhaal —haute couture, aristocratische kringen— mij (te) weinig aanspreekt. Met veel goede wil krap aan een voldoende.
james_cameron
-
- 5971 berichten
- 9108 stemmen
Regisseur Paul Thomas Anderson blijft verrassen, ook nu weer. Het verhaaltje is aan de kleine kant en op gegeven moment valt er weinig lol meer aan de gebeurtenissen te beleven, maar de personages zijn fraai uitgewerkt en qua sfeertekening is de film erg mooi. Daniel Day-Lewis, in naar verluidt zijn allerlaatste rol, is magistraal. Jammer van de te opdringerige score en het wat saaie verloop van de plot.
Justinw
-
- 5378 berichten
- 1717 stemmen
Tsja, wat moet ik hier van zeggen.
Dat PTA kan regisseren staat buiten kijf, en het ziet er allemaal prima uit. Alleen er mist toch iets en qua cinematografie is er weinig wat echt in het oog springt. Dan over naar de inhoud van de film die vrij zwak is, ten eerste is Daniel Day-Lewis zijn character gewoon niet erg interessant. Een autistische kunstenaar die niet zonder zijn moeder kan.
Het hele poisoning plot en de wisselende machtsverhoudingen tussen Reynolds en Alma komen gewoon niet echt aan. Alhoewel.... Het shot waar Reynolds na een wandeling terug komt en onder de trap staat en waar Alma boven aan de trap hem staat op te wachten is een mooie ommekeer om aan te tonen dat Reynolds even de regie kwijt is (omdat hij normaal iedere gast/klant bovenaan de trap ontvangt). Hier zie je dat PTA echt nog wel wat in zich heeft, maar ik hoop echt dat hij weer een wat andere weg in slaat met zijn volgende film.
T.O.
-
- 2206 berichten
- 2463 stemmen
Heb de film een paar dagen laten bezinken, maar nog steeds lastig om goed te beoordelen. In eerste instantie kreeg ik hetzelfde gevoel als bij The Master: Anderson is een meester geworden in prachtige shots. Maar hij kent ook een overdaad aan pretentie, die nogal eens kan irriteren.
Toch blijft Phantom Thread intrigeren, daar waar ik bij The Master op een gegeven moment bijna in slaap viel. Naast de altijd fascinerende Day-Lewis trekt Lesley Manville hier de aandacht. Zéér bitchy, maar toch menselijk.
mjk87 (moderator films)
-
- 13291 berichten
- 3906 stemmen
PTA weer op de weg terug na het moeilijke en ietwat mislukte Inherent Vice. Deze Phantom Thread nu gisteren voor een tweede maal gezien om te weten wat ik er echt van vond (al is het maar dat die eerste keer in het filmhuis was waar beeld en geluid toch wat minder zijn en de pauze het ritme ook wat uit de film haalde
Met dat ritme zat het nu wel goed. Het is weer knap hoe die 130 minuten de boog gespannen blijft, vaak bijeengehouden door een lekkere montage en de alom aanwezige muziek die tegen de tijd dat het kan gaan irriteren ineens wat zwaarmoediger wordt en zo interessant en ondersteunend blijft. Ook de heerlijke glijdende camera soms, de schitterende jurken en andere kledij (die sokken!) en sowieso de hele aankleding. Absoluut dus een goede film die ook een tweede keer volledig blijft boeien. Maar het is misschien technisch net iets te perfect allemaal. Mooi maar ook wat klinisch. Zoals The Beatles het op dat soort punten ook weleens afleggen tegen de meer ongepolijste Stones.
De centrale relatie is ook erg moeilijk. Een relatie die soms te geschreven lijkt en eerder er één voor het verstand is dan voor het hart. Zeker Day-Lewis' personage is lastig te peilen. Hij maakt er nog wel een mens van, maar wat Krieps erin ziet voel je als kijker nooit. Terwijl juist dat normaal de kracht van de films van Anderson is, denk aan het a-typische maar volstrekt geloofwaardige koppel Sandler-Watson. Wat dat betreft raakt Manville je nog het hardst van allen, zij is het meest mens van allemaal. Maar de goede punten overtreffen wel de slechte en ik heb me tweemaal dik twee uur vermaakt. 4,0*.
IH88
-
- 8752 berichten
- 3080 stemmen
“For the hungry boy, my name is Alma.”
Heerlijke film weer van PT Anderson. Op de eerste plaats ziet Phantom Thread er fantastisch uit, en ik zou van iedere scene wel een screenshot willen maken. Anderson zorgt ook voor een onderhuidse en ijzingwekkende spanning, en de film is een donker romantisch drama over twee mensen die langzaam verliefd op elkaar worden.
En niet zonder elkaar kunnen, maar dan wel op een destructieve en obsessieve manier (op een PT Anderson manier). Er zit ook opvallend veel humor in Phantom Thread, alhoewel ik gelijk toegeef dat dit soort zwartgallige humor je wel moet liggen. Voor mij werkte het. Het is voor mij wel een raadsel waarom DDL en Manville wel genomineerd zijn voor een Oscar, en Vicky Krieps niet. Alma ontwikkelt zich, na een ingetogen begin, tot een krachtige vrouw die Reynolds Woodcock goed tegengas geeft. In de laatste scene bij de eettafel speelt Krieps zelfs DDL van het scherm, en dan moet je toch van goede huizen komen.
coumi
-
- 1391 berichten
- 11671 stemmen
Meer van verwacht. Een acteursfilm met weinig dynamiek, uiteindelijk geen film die lang in mijn geheugen zal blijven hangen. Day-Lewis speel zoals altijd goed, geeft hier een variant op zijn meer gedenkwaardigere rare kwast Tomas uit The Unbeareable Lightness of Being, een onsympathieke vent waarvoor je aan het einde toch mededogen voelt. Ook de twee vrouwelijke hoofdrollen worden goed ingevuld, vooral Krieps zet de karakterontwikkeling van Alma subliem neer, maar ondanks het sterke spel een statische film die te lang duurt. Raar dat regisseur Anderson, die ik dankzij Magnolia en Boogie Nights hoog heb zitten, hierzo op safe speelt en weinig eigens toevoegt. Wellicht wilde hij, na There Will Be Blood, weer zo graag werken Met Day-Lewis, dat hij iets te veel concessies heeft gedaan. Phantom Thread heeft duidelijk meer de handtekening van de eigenzinnige hoofdrolspeler dan die van de regisseur, en dat had beter gekund. Gemiddeld.
baspls
-
- 4118 berichten
- 1673 stemmen
"The tea is going out; the interruption is staying right here with me."
De prestigieuze kleermaker Reynolds Woodcock is een veeleisende en moeilijke man. Vrouwen blijven meestal niet lang in zijn leven. Tot hij op een dag Alma ontmoet.
Phantom Thread is na alle waarschijnlijkheid de laatste film van Daniel Day-Lewis en zodoende valt zijn rol te interpreteren als een soort zwanenzang. Het acteerwerk was sowieso erg ingetogen en subtiel. Luxemburgse actrice Vicky Krieps was ook zeer goed als Alma.
Woodcock's eigenaardige personage en Alma's strijd om zijn affectie zijn het centrale thema van de film. Woodcock vertoond een hoop kenmerken van Autisme en (in mindere mate) het Savant syndroom. Dit omdat hij dingen precies wil laten verlopen zoals hij gewend is en totaal gepreoccupeerd is met zijn werk. Daarnaast is het duidelijk dat hij een hekel heeft aan sociale contacten met zijn klanten. Puur een veeleisende geobsedeerde man of zit er meer achter?
Er zit ook een Gotisch tintje aan Phantom Thread. Woodcock naait geheime teksten in zijn kleding en ziet de verschijning van zijn moeder als hij van giftige paddenstoelen heeft gegeten.
Paul Thomas Anderson levert hier een zeer degelijk kostuum-drama af met een prettige luchtige sfeer (ondanks dat het geen vrolijke bedoeling is) die je 2 uur weet mee te voeren. Hij heeft er alles aan gedaan om ervoor te zorgen dat de cinematografie een ruw randje bleef hebben en niet teveel zou lijken op The Crown. Zodoende zit er erg veel ruis in de film en werkt Anderson regelmatig met soft-focus. Dit alles draagt allemaal maar bij aan het tijdloze karakter van de film. Ook de muziek van Jonny Greenwood gecombineerd met klassieke muziek van onder andere Debussy geeft Phantom Thread een heerlijk sfeertje mee.
Mr_Mephisto
-
- 142 berichten
- 1334 stemmen
Daniel Day-Lewis speelt op een heerlijke manier de obsessieve en semiautistische Reynolds Woodcock (de naam alleen al verdient een ster), terwijl Vicky Krieps hem op een charmante & subtiele wijze aanvult. Lesley Manville is heks van dienst, maar wie is hier de echte antagonist?
De uitwerking is conventioneel, en daar wringt het schoentje. Van een man die ooit Boogie Nights regisseerde verwacht je iets meer schwung. Daardoor is Phantom Thread een - weliswaar verheven - kostuumdrama dat nu al langzaamaan stof kan vergaren...
Fisico (moderator films)
-
- 8353 berichten
- 4697 stemmen
Phantom thread lijkt me zo'n typische Oscarfilm. Oerdegelijk en klassiek, met veel aandacht voor het scenario, script en omkleding. Niet een film die voor het grote publiek is weggelegd. Paul Thomas Anderson drukte zijn stempel op Phantom thread met de prachtige klassieke muziek, mooie kostuums (waarvoor trouwens de enige Oscar is binnengehaald) en bovenal sterke acteerprestaties. Van Daniel Day-Lewis mag je dat niet verbazen, maar ook zijn tegenspeelster Vicky Krieps was ijzersterk.
Reynolds Woodcock is een neurotische bullebak doch enorm getalenteerd ontwerper. Hij si veeleisend voor zichzelf en zijn personeel, maar rijdt verbaal vaak een scheve schaats. Het voorbeeld aan de ontbijttafel met Alma waarbij ze geen geluid mag maken, is hierbij treffend. Alma is zowat de tegenpool als haar charmante zelf. PTA illustreert dit nog eens extra met het uitstekende camerawerk waardoor er toch chemie is tussen beide hoofdrolspelers. Alma laat zich niet uit haar lood slaan door zich waardoor het verhaal boeiend is om te volgen.
Phantom tread is een oerdegelijk kostuumdrama. Je ziet in de veel zorg voor details dat er een vakman achter de schermen staat. Niet de absolute topper die ik ervan had verwacht, maar zeker eens de moeite om te zien.
scorsese
-
- 11780 berichten
- 10190 stemmen
Uitstekende film waarin een beroemde kleermaker lijkt te vallen voor een jonge vrouw. Een boeiende driehoeksverhouding met drie moeizame, maar goed neergezette personages (niet in de laatste plaats vanwege het sterke acteerwerk). Verhaaltechnisch gebeurd er wellicht niet al te veel, maar onderhuids is er genoeg aan de hand. De film ziet er verder ook mooi uit. Een kleine 4.0 sterren.
K. V.
-
- 4106 berichten
- 3595 stemmen
Bij deze had ik wel wat meer verwacht. Niet dat het een slechte film was, maar de film heeft niet echt een hoog tempo. De cast deed het natuurlijk wel prima en visueel zat het ook wel goed.
Goed voor een keertje.
Movsin
-
- 7704 berichten
- 8096 stemmen
Film werd gelauwerd - en terecht - voor zijn originele muziek maar in het begin van de film is een mooie evergreen song te horen : "My Foolish Heart" en het kon niet anders dan dit iets zou te betekenen hebben en inderdaad : ge moet toch wel over een dwaas hart beschikken om in zee te gaan met een onmogelijke man als Reynolds en er bovendien alles, tot het absurde toe, voor over hebben om zijn aandacht, waardering en liefde te winnen.
Grillige romantiek, maar meeslepend, en eigenlijk een overwegend psychologische film, waarvan moet toegegeven dat oneindig veel te danken is aan de sterkte van de hoofdacteurs en dit niet alleen aan "zeldzame" Daniel Day-Lewis maar nagenoeg evenveel aan de dames Krieps en Manville.
Film die overigens met veel zorg is gemaakt en uitblinkt met zijn costumering, decors en make-up.
Shadowed
-
- 8385 berichten
- 5269 stemmen
PTA 2017.
Ik moet de beste man nog een beetje ontdekken, maar dit vond ik achteraf een beetje tegenvallen. Ja, je merkt nog steeds wat PTA hier en daar, maar het is niet meer zo fris. Het cameragebruik is wat minder opvallend, de dialogen lagen me ook niet helemaal.
Mooie rol van Lewis, de ruzies tussen hem en Krieps zijn pakkend en de sarcastische opmerkingen van hem doen me weer denken aan Eastwood in Gran Torino. Visueel valt het redelijk op, maar echt schitterend was het niet.
De film zelf is ook niet altijd even pakkend, de dialogen zijn soms vervelend en Krieps straalt soms ook echt te weinig uit. Het briljante einde was wel goed gevonden, daar voor mijn complimenten, maar voor de rest vond ik dit niet al te veel hebben.
PTA is oprecht een goede regisseur, maar een meesterwerk wil ik dit nog niet echt noemen. Day-Lewis zijn prestatie was overigens absoluut oscarwaardig, en daar kan Krieps niet tegenop. Soms is de film niet even boeiend, en de locaties vond ik ook weinig echt briljant ondanks de fijne details.
Vooral de warme scenes rond de winter hebben wat sfeer, voor de rest straalt de film niet altijd even veel af op mij. Voor de rest krijgt het absoluut een voldoende. PTA ga ik in de gaten blijven houden.
tbouwh
-
- 5650 berichten
- 4966 stemmen
Ik liet me tijdens het kijken naar Phantom Thread vooral leiden door de prachtige score van Jonny Greenwood, die op dat moment live uitgevoerd werd door het Rooterdam Philharmonisch Orkest. De volmaakte paradoxen van de muziek – elegant maar dreigend, harmonieus maar bij vlagen ook ijzig en verstokt – schijnen ook door in de film zelf, die de perfectie vrijwel op ieder vlak benadert. Karakters botsen en schuren in een sierlijk kader van cinematografische wonderlijkheid. Haast onmerkbaar verschuiven de perspectieven: het blikkenspel is ook een rollenspel. Vicki Krieps mag de geschiedenis in als de actrice die erin slaagde (een wederom fenomenale) Daniel Day-Lewis te overrompelen. Wát een vrouw – het mag, nee moet gezegd.
Baboesjka
-
- 891 berichten
- 1613 stemmen
Erg mooie film. Mooie kleuren en beelden, bijzonder verhaal. Het sleepte mij mee en ik had geen moeite met de lange duur. Ik vind ‘m een beetje vaag, maar dat vind ik niet storend. Het past wel bij de mysterieuze sfeer. Erg goed acteerwerk. De acteurs zitten goed in hun rol. 4*
Film Pegasus (moderator films)
-
- 30451 berichten
- 5199 stemmen
Paul Thomas Anderson was nooit mijn favoriete regisseur. Creatief gezien kan hij me niet helemaal overtuigen. Maar toch straalt hij een vakmanschap uit. Toch zeker bij zijn oudere films, gaandeweg zie je toch wat moeheid te voorschijn. Ook hier is dat weer het geval. Het is een trage film natuurlijk en dat mag gerust. Maar van een film die draait rond een kostuummaker, mocht het toch wat meer aangekleed. En hoe mooi de muziek ook is, klikt het niet altijd met het ritme van de film zelf. Wel overtuigend voor mij was Daniel Day-Lewis. Als je zijn drie vorige films bekijkt - There will be blood, Nine en Lincoln - kan je je moeilijk inbeelden dat dit dezelfde acteur is. Het toont echt wel zijn verscheidenheid. Vicky Krieps en Lesley Manville zijn sterke tegenspelers.
Het geheel is een film met de nodige potentie lijkt me, maar het komt nooit echt goed uit de verf. Net niet sfeervol genoeg, net niet beklijvend genoeg, net niet adembenemend. PTA kent zijn vak, maar ik wil liever een creatieve mooie film dan enkel vakwerk.
Het laatste nieuws
Rebel Wilson doet boekje open over wangedrag 'Borat'-acteur Sacha Baron Cohen, Austin Butler speelt alcoholverslaafde oud-honkballer | MovieMeter Recap
'Red Oaks' op Prime Video snijdt serieuze onderwerpen aan met veel humor: 'Dit verdient een cultstatus'
Welke films worden vanavond uitgezonden op televisie?
Eerste trailer uitgebracht van nieuw seizoen 'Mayor of Kingstown' met Jeremy Renner die is teruggekeerd na zijn heftige ongeluk
Bekijk ook
Three Billboards Outside Ebbing, Missouri
Misdaad / Drama, 2017
421 reacties
Magnolia
Drama, 1999
1.538 reacties
Ennio
Documentaire / Muziek, 2021
30 reacties
Werk ohne Autor
Drama / Thriller, 2018
74 reacties
Boogie Nights
Drama, 1997
519 reacties
There Will Be Blood
Drama, 2007
1.420 reacties
Gerelateerde tags
londen, engelandman vrouw relatieobsessiedressmakerfashion designermuse dokterbruiloftmodefashion showhaute couture fictional biographyjaren 50fashion industry brother sister relationship
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.