The Shape of Water (2017)

Owjee Sam gaat de Oscar favoriet kijken. Nou ga er maar voor zitten, want ik ga de film per Oscar ontleden (valt mee hoor)!
Beste film: Three Billboards staat nog steeds stijf bovenaan hey.
Beste regisseur: ik heb Phantom Thread en Lady Bird nog niet gezien, maar tot nu toe hardstikke terecht.
Beste muziek: niet echt opgevallen, had van mij zeker naar John Williams of Hans Zimmer gemogen.
Beste productie design: moet verdomme nog steeds Blade Runner 2049 zien, maar het ziet er geweldig uit dus tot nu toe terecht.
Wat andere categorieën waren nipt, maar toch terecht net verloren. En dan de rollen van Spencer en Jenkins: goede solide invulling van supporting acteurs, maar een nominatie is toch iets teveel eer. Had dan Michael Shannon genomineerd

Helemaal mee eens .

Goeie film waarin een schoonmaakster werkt in een laboratorium van de overheid. Alhoewel het verhaal op zich niet bijster origineel is, is de mix van genres dat wel meer en dat pakt goed uit hier. Een fijne en mooie setting en visueel aantrekkelijk zoals alle films van Guillermo del Toro. Ook het acteerwerk is goed, maar de connectie tussen het hoofdpersonage en het amfibische wezen wist me niet te raken.

ik weet het niet, de film is heel mooi gemaakt, maar het verhaal pakte me niet, te voorspelbaar.
ik vind Pan's Labyrinth toch beter.

Sfeervolle film die anders is dan ik had gedacht, spannender vooral. De aankleding en muziek zetten een nostalgische sfeer neer. Er wordt ook fraai gebruik gemaakt van oude filmbeelden. Acteerwerk is ook goed te noemen met name de bijrol van Octavia Spencer is mij erg goed bevallen.

Euhm…Levinas, the movie?

Hoe gaan we om met Andersheid? Met de Ander? De zwarte, de homoseksueel, de stomme, de ideologische vijand, de poetsvrouw en – bij wijze van hyperbool – het creatuur? Slagen we er in om ons met het Andere te identificeren, bijvoorbeeld via een gedeeld gebrek? Of wijzen we wat van onszelf verschilt principieel af, omdat de weigering tot toenadering betekent dat er niet in eigen boezem hoeft gekeken te worden?

Gedeeld gebrek, zei ik? De sprakeloosheid en de onkenbare gevoelswereld die achter dit geluidsloze landschap van de existentie schuil gaat – zeer zeker. Maar ook: de eenzaamheid. Wie van de personages is immers niet alleen? Het creatuur, alleen in een wereld die de zijne niet lijkt. Elisa, alleen in haar stilte. Zelda, alleen in haar huwelijk. Giles, alleen in zijn geaardheid. Strickland, alleen in zijn modelgezin (nota bene: zelfs tijdens het vrijen weigert hij de nabijheid van zijn vrouw, want verdorie, zwijgen moet ze als hij haar neemt). Dr. Hoffstetler, alleen in zijn humanistisch-patriotistische overtuiging. Het tragische isolement waartoe het bestaan zelf ons veroordeelt, bindt ons. Nergens zijn we meer gelijk dan op het niveau van de pijn van het zijn. Laat ‘The shape of water’ dat niet prachtig zien?

Verder verwijst Guillermo del Toro voortdurend naar cinema als broedplaats voor verhalen, voor emotie, voor schoonheid, voor nieuws. Zo wordt de VS ten tijde van de Koude Oorlog niet alleen gesitueerd, ook wordt de toeschouwer herinnerd aan de filmfabriek zelf, als kunstvorm die de realiteit omvormt precies om inzicht te geven in hoe die realiteit in elkaar steekt. Tegelijk escapistisch en kritisch gebruikt de regisseur de gemeenplaatsen van het filmgenre (een spion op een afgelegen plek met een absurd paswoord, een figuur die de pure boosaardigheid belichaamt, een protagoniste die zich ondanks haar gebrek sterk toont, een kluns van een helper aan haar zijde, etcetera etcetera) om opnieuw een raamwerk te genereren waardoor het publiek naar vandaag kan kijken. Escapistisch-Hollywoodiaans maar ook actueel-vernietigend voor een land waarin ongelijkheid zich nog steeds op ettelijke fronten manifesteert.

Tot slot: een appel. “If we do nothing, neither are we.” Kunnen we nog verder met een president die de ongelijkheid belichaamt als notoir republikeins industrieel en zelfs verkondigt als pleitbezorger van een muur op de grens met Mexico? Dit moderne sprookje doet wat weinig uitdrukkelijk maatschappelijk georiënteerde films kunnen: warme, verbindende ideeën uitdragen verpakt in een spannende, ontroerende en laagdrempelige stijl. Als ‘The shape of water’ een Oscar nodig had om een breed publiek te vinden, dan is ‘ie de film van harte gegund.

3,75*

“The natives in the Amazon worshipped it.
Like a god.
We need to take it apart, learn how it works.”

Ik heb deze net de avond voor de Oscar uitreiking nog gekeken, omdat ik aan mijn water (tja) kon voelen dat deze film wel eens het felbegeerde beeldje in de wacht zou kunnen slepen. Initieel wou ik ook niet mijn mening over de film wereldkundig maken. Maar daar ik mijn mening al gedeeltelijk had neergeschreven, dacht ik de ruwe kantjes eraf te schaven en het dan toch te publiceren. Om eerlijk te zijn reken ik me niet bij de grote schare bewonderaars van “The shape of water”. Ook al ging ik er met grote verwachtingen naar kijken en was het een creatie van Guillermo del Toro, wiens vorige geziene films ik wel kon appreciëren, was ik toch maar matig enthousiast hierover. Op het uiteinde bleef ik zitten met een “was het dat ?” gevoel. Waarom de juryleden van de academie massaal gevallen waren voor deze film, is voor mij echter een klein raadsel. Want echt wereldschokkend, adembenemend en grensverleggend is deze film nu ook weer niet.

Achteraf bekeken zou ik deze film kunnen vergelijken met “Free Willy”. Alleen lijkt het te redden amfibisch schepsel eerder qua uiterlijk op de creatie uit “Creature from the Black Lagoon”. En zoals in “Free Willy” waar Jesse zijn beste vriend wil bevrijden, is het hier Elisa Esposito (Sally Hawkins) die zich van de taak kwijt om het gevangen gehouden schepsel te bevrijden. Alleen was de vriendschap tussen Jesse en Willy niet hartstochtelijk te noemen en werden ze ook niet betrapt op aanstootgevend gedrag. Elisa en haar geschubde vriend wisten algauw hoe de vork aan de steel zat. Of beter gezegd, Elisa wist algauw waar bij haar lief sprotje de angel verborgen was. Verwacht je dus aan enkele vochtige scenes. En het complex waar de overheid (onder militair toezicht) het gevreesde wezen vastgeketend houdt om er mee te experimenteren, is waarschijnlijk ontworpen door een interieurarchitect die beïnvloed is door de interieurstijl die je kon bewonderen in de Nautilus.

Natuurlijk is “The shape of water” meer dan alleen maar een film over een reddingsactie die op poten is gezet door een schoonmaakster zonder geluid. Een schoonmaakster wiens mededogen ervoor zorgt dat ze na verloop van tijd hard gekookte eieren begint binnen te smokkelen en een plan opstelt (grootser dan dit uit “The Great Escape”) om die arme vis te redden. “The shape of water” is ook meer dan alleen maar een romantisch verzinsel waarbij een schriel schoonmaakstertje zich in de vinnen werpt van een wonderbaarlijk wezen en zich totaal verliest na diep in die uitpuilende vissenogen te kijken. Guillermo Del Toro hekelt de onverschilligheid en bevooroordeeldheid uit die jaren als centraal thema. Een thema dat ook in onze hedendaagse maatschappij nog van toepassing is. Het anders zijn als individu en het uitsluiten en uitbuiten door diegenen die zichzelf zien als normaal, wordt hier op veelvuldige manieren gesymboliseerd. Een schoonmaakster die stemloos is. En haar collega (Octavia Spencer) die een andere huidskleur heeft. Een al iets oudere, homoseksuele buurman (Richard Jenkins) wiens geflirt niet door de eigenaar van een ijssalon geapprecieerd werd. En last but not least, het wonderbaarlijke zeepaardje wat eerst een raadsel en naderhand een bedreiging vormt klaarblijkelijk.

Net zoals in “Crimson Peak” levert Del Toro hier weeral een visueel overdonderend schouwspel af. De gebruikte beelden zijn bij momenten sprookjesachtig en sfeerrijk. Elisa’s woonst en de buurman zijn kleurrijke reclameposters. Het cinemacomplex en het ijssalon die de sfeer van de jaren 60 uitademen. Het militair complex dat er steriel en metaalachtig uitziet, vol obscure geheimen en waar men minder fraaie experimenten uitvoert. Het ziet er allemaal perfect en adembenemend uit. En bij zo’n beeldkwaliteit hoort natuurlijk ook hoogstaand acteerwerk. Deze sublieme vertolkingen worden door gerenommeerde acteurs verzorgt. Sally Hawkins is zo betoverend als haar gezouten nieuwe vriend. En ook al komt er geen geluid uit haar beteuterd mondje, toch weet ze je in te palmen door haar hoogst expressieve gelaatsuitdrukkingen. Ook Michael Shannon was meesterlijk als de dominante en wreedaardige overheidsagent die met zichtbaar plezier zijn taser-achtig wapen op het waterwezen uittest. Een pervers ventje wiens seksuele driften in overdrive gaan door stilte bij de daad. Niet voor niets dat zijn hormonen op hol slaan door Elisa. Tenslotte nog petje af voor Richard Jenkins en Octavia Spencer.

Zonder twijfel is Guillermo del Toro een meester in visualiseren en een ware visionair. Hij creëert een unieke sfeer in zijn films waardoor je oren en ogen tekort komt. Ik ben echter nooit echt overdonderd door het inhoudelijke bij zijn films. Misschien is de boodschap gesofisticeerd genoeg. Maar telkens blijf ik op mijn honger zitten. Ik veronderstel dat het sudderende onderwerp in deze film een beetje in de lijn ligt van de waardes die dit jaar breed uitgesmeerd werden tijdens de uitreiking. De gelijkheid van geslachten. Het niet tolereren van grensoverschrijdend gedrag. En het feit dat de Oscaruitreiking een meer blank getinte zaak is. Het is allemaal kwestie van de juiste snaren te raken.

3*

Interessant affiche. De sprookjesachtige sfeer komt goed uit de verf en loopt hand in hand met het tijdsbeeld dat zowel visueel als audiovisueel knap wordt vertolkt. Via een keurig tempo bereik je met veel gemak de eindstreep. Hij wordt nergens saai, maar kent ook nergens een echte piek.

Vervelende cliche film met een “artistiek” randje. Lang en saai.

Visueel zag het er mooi uit. Met een origineel verhaal. En prima acteurs
Maar om een lang verhaal kort te maken....vond ik het verloren tijd

Geen film om met je ouders te bekijken

(Gezien op 16/03/18)
Geloof je in sprookjes? Geloof je in de liefde? Schrik je niet terug voor buitenbeentjes?
Dan is deze heerlijke film iets voor jou. Een schoonmaakster zonder stem geraakt verliefd op een 'zeemeerman'. Om te weten wat ze wil doen, moet je meezwemmen.
De Mexicaanse regisseur Guillermo del Toro zegt: 'In de liefde draait het erom iemand te zien.
Echt te zien als een persoon, als een individu.'

Heerlijke film, die je van het begin tot het einde meeneemt in het verhaal.
Mooie beelden, mooi gefilmd, zeer eenvoudig verhaal, maar dat maakt deze film nog mooier..
4.0****

Deze Oscarwinnaar heeft zo z'n sterke punten, maar valt over de gehele linie toch behoorlijk tegen. Het ziet er allemaal zeer behoorlijk en origineel uit. Op de aankleding valt niet veel aan te merken. Zowel het wezen, het troosteloze laboratorium als de woonomgeving van Elisa zijn mooi vormgegeven. Ook de soundtrack zorgt voor wat extra sfeer. Verhaaltechnisch kon ik er echter niet veel mee. Heel origineel is het nou ook weer niet echt, het doet wat denken aan Belle en het Beest en ook aan Amelie. Het mist echter overtuiging, de band tussen het wezen en Elisa komt op mij niet echt sterk over. Het deed mij niks. Het acteerwerk is best degelijk, zonder enorme positieve uitschieters. De rol van Michael Shannon als bad guy valt wel tegen. Ik heb deze acteur ondertussen al vaker in vergelijkbare rollen gezien en hier deed het allemaal wel wat erg geforceerd aan.

Een film met een hoog Amelie gehalte, wat door de fantasy-elementen en prachtige screenplay een goede indruk achterlaat.

Ik vond deze totaal niet oscar waardig, visueel "spatte" het er wel van af maar daar bleef het dan ook bij.

Mooie film, maar ontzettend voorspelbaar en cliché.

Deze film bekeken 1. Omdat het verhaal mijn nieuwsgierigheid wekte 2. Door de Oscars vnl. die van beste film. Nu vond ik de film ok. Verveelde niet en twee uren vlogen voorbij, maar om deze Oscarwaardig te noemen, niet voor mij. Maar ja, wie ben ik tov. zij die de Oscars toewijzen. Toch al betere gezien. Wel pluspunt voor creëeren van lekker sfeertje van de Koude Oorlog. Wat mij niet heeft overtuigd is de romance. Had geen emotionele binding met film. Maar als filmliefhebber voel ik mij verplicht om op zijn minst de topper van de Oscars te bekijken... Aanrader? Nee. Verloren tijd? Nee... Is voor mij middenmoot ...

Vraag me af waarom mensen het nodig vinden om complete essays te schrijven. Dat soort teksten sla ik gelijks over. Hou het lekker to point.

Ik heb dat ook. Ik sla altijd betekenisloze, inhoudsarme commentaren over. Dan spaar ik tijd uit om die essays te lezen

iig dit keer wel to the point gelukkig

Oh, maar ik had probleemloos een respons in essay-vorm kunnen gieten. Maar dan was de kans groot dat je het had overgeslagen

.... wij lezen je essays in ieder geval maar wat graag.

Ik wacht nog steeds op de gebundelde versie

Zeer mooie vormgeving. Ik werd niet wild van het verhaal maar vond de acteerprestatie van Hawkins overtuigend en ook wel ontroerend. Toch jammer dar Three Billboards niet de Oscar won. Ook even opmerken dat ik na een tijdje wel echt alle tinten groen had herkent. En ook Urkel hoorde voorbij komen

Heerlijke fantasy film, die je rustig weet te grijpen.

Terechte winnaar! Het is een klein schalig sprookje met mooie muziek en visuals wat je bij je strot pakt. Het heeft inderdaad iets weg van Amelie. Sally Hawkins en Michael Shannon zetten beide een sterke prestatie neer.

Deze film kom me maar matig boeien. De aankleding is fantastisch en het koude-oorlog sfeertje wordt heel goed neergezet, maar op emotioneel vlak deed het me allemaal vrij weinig.

Het is goed gemaakt en zo, maar ik vond de karakters maar vlak en oninteressant (het feit dat er niet zoveel gezegd wordt helpt natuurlijk ook niet echt), en het plot erg voorspelbaar en zoet. Tuurlijk, het is een sprookje dus de verwondering zou het moeten winnen van de diepgang, maar om de een of andere reden lukt dat hier niet - om de een of andere reden wordt het allemaal geen moment echt overtuigend en de plichtmatige romance vond ik vooral onbedoeld lachwekkend

Kort gezegd niet mijn ding; en jammer dat dit de oscar binnenhaalt over bijv. Dunkirk of Three Billboards.

Inderdaad, er schort iets aan de relatie tussen het monster en het meisje. Het is allemaal wat te vanzelfsprekend en oppervlakkig. Dat The Shape Of Water aanvoelt als een live-action animatiefilm deed ook niet veel goeds. Teleurstelling (zeker na Crimson Peak). 5/10

Visueel gezien gewoon weer heel erg sterk en mooi vakwerk van Del Toro. Alles is tot in de puntjes verzorgd. Masterclass op dat gebied.

De ode aan de tijdsgeest is ook leuk gekozen met een bijpassende soundtrack. En Hawkins verkoopt het ook nog eens, net als de rest van de cast.

Maar toch geen topper dit. Ergens sleept dit sprookje net teveel, is de opbouwende romance inderdaad te oppervlakkig om je op dat gebied mee te nemen. En het russische sub-plotje had niet gehoeven.