The Shape of Water (2017)

Omdat deze film een aantal Oscars heeft gewonnen was ik wel benieuwd. Ook hou ik wel van fantasie achtige films. De film is zeker niet slecht, maar ik vond hem nou ook niet 'geweldig'. Het is in zijn genre een goede film. Het zeemonster ziet er mooi uit en de groene sfeer in de film komt goed over. Let op: In elke scene van de film ontdek je iets groens. Of de zeep is groen, of de ramen van de auto's, of de limoentaart, etc. De spelers zijn goed op dreef en prettig om naar te kijken.

Film vol pretenties maar uiteindelijk toch maar een wat infantiel voorspelbaar verhaal wat overblijft.

Ja dat is waar ook, ik zet grandma aan het werk. Wordt je kerstgeschenk 2018

Groen is de kleur van de liefde (en dus NIET rood hé Marco )

Mooie, maar vooral bijzondere, film. De muziek was passend, het acteerwerk prima, maar na afloop moet je als kijker toch aan het werk. Wat was dit nou voor film? Waar heb ik naar gekeken? Antwoord: Naar een mooie, romantische en weliswaar behoorlijk ongeloofwaardige film. Ik vond het vermakelijk, maar zou 'm niet iedereen aanraden. 3,5*

Visueel is de film mooi.
Ook de soundtrack kon me wel bekoren.
Maar voor de rest is deze Oscarwinnaar een fikse tegenvaller.
Het scenario on me amper boeien, ondanks de goede vertolkingen.
Neen, ik hou van fantasy films, ook van regisseur Guillermo del Toro, maar deze prent behoort zeker niet tot mijn favorieten.

Een beetje een specialere film (het is niet echt één genre), maar ik kon hem wel appreciëren. De film ziet er mooi uit en ademt veel sfeer uit. De cast deed het ook prima en het monster zag er erg goed uit.
Het verhaal kon me ook boeien van begin tot einde en het einde vond ik wel geslaagd.
Voor mij een aanrader.

Del Toro slaagt er telkens in om een soort kleurrijk half gothic sprookje neer te zetten. Een kruising tussen Tim Burton en Jean-Pierre Jeunet. Maar dan wel zijn eigen stijl. Op Pacific Rim na stelt hij mij nooit echt teleur. In The Shape of Water gaan we terug naar de jaren '50 in de koude oorlog. Het schip van de film vaart vooruit met het verhaal van spionage, Russische infiltranten, geheime wapens, nog meer geheime onderzoekcentra, ... om dan een slag aan het stuur te geven en de koers richting romantiek te sturen.

In zo'n verhaal past perfect een bad guy als kolonel Strickland, de sfeervolle settings en de wat melige muziek. Een luchtig verhaal, dat nochtans af en toe even hard uit de hoek kan komen. Maar wel eenvoudig te volgen is, zoals dat bij een sprookje hoort. Guillermo Del Toro is duidelijk meester in het genre, waar Burton eerder een parodie van zichzelf is geworden. Terecht met de nodige prijzen gaan lopen.

wat een gedrocht van een film! Hoe is dit aan 4 oscars geraakt??

Laat ik met de positieve dingen beginnen , visueel is de film een plaatje om te zien de decors zijn prachtig
evenzo de kleuren sfeer en muziek die allen samengevoegd er een mooi sprookjesplaatje van maken .
De jaren 50 60 sfeer word ook indrukwekkend gecreeerd .
De hoofdrolspeelster zit goed in haar rol en de acteerprestaties zijn allemaal wel goed .
Als een modern soort sprookje is de film op zich dik in orde .

Helaas zijn er ook slechte kanten die de film eigenlijk onnodig een beetje de das omdoen en waar ik me af en toe flink aan heb geergerd .
Ten eerste vond ik de rol van Michael shannon wel erg 1 demensionaal kwaadaardig zonder diepgang
niet alleen is hij sadistisch maar ook erg rasistisch wat onnodig overdreven in de film word verwerkt
een thema wat voor dit verhaal een paar keer opnieuw de kop opsteekt en waarbij ik af en toe de gedachte kreeg van : als de jaren 50 60 voorbijkomt moet rasisme natuurlijk weer worden behandeld anders is het een gemiste kans of zoiets .
ook anti homo sentimenten moeten natuurlijk erbij worden betrokken tja het is de jaren 50 he .
veel blanke straight white guys komen er in deze prent wat dat betreft bekaaid vanaf ' behalve als je homo , vrouw of zwart bent .
Jammer dat deze politieke correctheid teveel gevoelsmatig geforceerd erbij word gesleept , dat heeft dit verhaal niet nodig .

Guillermo del Toro doet het toch weer. Al had het net dat ietsje meer gemogen.

Visueel is The shape of water een genot om naar te kijken.
Niet alleen 'het monster' is voortreffelijk neergezet, ook al de rest is prachtig om naar te kijken.
Gewoon het kleurgebruik, de setting, de decors, de kostuums,... alles klopt.
De sfeer zit er helemaal in.

Het plot op zich stelt eigenlijk maar bitter weinig voor.
Al is dat niet echt een minpunt want zoals ik al zei; de visuele pracht draagt de film.
Ook de 'details' maken het geheel veel beter. Om een voorbeeld te geven; het feit dat Elisa stom is. Briljant! Moest dat niet het geval zijn zou de film al direct een stuk minder zijn.
Nu voel je de verbondheid tussen haar en 'het monster' veel beter.

Hawkins acteert dan ook uitstekend. De rest van de cast wist me net ietsje minder te overtuigen. Niet dat ze het slecht deden, zeker niet! Maar ze deden me gewoon minder.
Wie me wél enorm meeviel was Zelda, de andere poetsvrouw. Geweldig personage vond ik dat!

Mooi. Niet meer maar zeker ook niet minder. 3.5*

Nog niks gelezen hier, direct maar mijn mening in het kort: het fraaie production design kan niet maskeren dat de verhaalontwikkeling op z'n best standaard te noemen is en daarbij (of daardoor) komen de personages niet tot leven. Verder had ik de indruk dat Del Toro in het begin een beetje probeerde Amelie te kopiëren. Dat dit een Oscar oplevert voor beste muziek begrijp ik niet.

Wat een rare film joh. Het eerste uur, daar kwam ik goed doorheen, vond het zelfs bovengemiddeld goed. Wel wat afgekeken van Amélie inderdaad. Maar toen, die merkwaardige scène met de kat.. Dat zeewezen eet dus op een gegeven moment haar kat op. Zij komt thuis van haar werk, maar haar reactie is zó vreemd. De buurman vertelt haar dat de kat dood is, maar het lijkt haar allemaal niets te kunnen schelen. De kat ligt dood op de vloer, onthoofd, maar ze kijkt er zelfs niet naar. Dat akelige zeewezen zet ze ook niet de deur uit of zo, wat ieder normaal mens in zo'n situatie wel zou doen.
Dat lievige van haar vond ik opeens totaal niet geloofwaardig meer. Heb de film nog wel uitgekeken, maar met veel tegenzin, moet ik erbij zeggen.

Heb je het tweede deel dan wel gezien? Ik vond juist het tweede uur een stuk beter en logischer in elkaar zitten. Dat met die kat was voor mij helemaal duidelijk. De puzzelstukjes komen juist in het tweede deel langzaam in elkaar. die striemen in haar nek zijn kiewen. Zij is dus een deel van die visman

En haar buurman dan? Die bleef er ook maar heel laconiek onder vond ik. Dat zeewezen vond ik opeens ook niet meer zo onschuldig en meelijwekkend. Ik had 'm de deur uitgezet, persoonlijk.

The shape of water is van alles wat. Prachtig gemaakt visueel een plaatje, maar geen topper. Daarvoor is het plot wat dun en mis ik wat uitleg. Daarnaast was ik niet echt gecharmeerd van die visman. Te menselijk gemaakt. Een man verkleed als een vis (reptiel). De geschiedenis van deze visman werd mij in deze film niet echt duidelijk wat ook gold voor de visvrouw op aarde. Dat had beter verteld kunnen worden. Maar goed afgezien van wat onduidelijkheden heb ik toch genoten van deze prachtfilm die van alles wat had. Een stukje King Kong, Belle en het Beest, de koude oorlog, musical en wat humor. Niet belicht in de extra's maar ze waren wel leuk. Zoals fuck you in gebarentaal of de bioskoopeigenaar of ze iets wilde doen aan de lekkage want hij had 5 betalende klanten (lol).

Het eerste uur vond ik wat saai weinig verheffend en had er niet zo heel veel mee. Pas na de escape ging de film meer lopen en vallen de puzzelstukjes langzaam in elkaar. We zien ook wat gore dingetjes, soms extreem en zowaar wat seks. Dit alles uitstekend gefilmd in vooral groen. De badkamer scene die werd volgelopen vond ik de mooiste scene van de film. Ik heb ook genoten van Sally Hawkins die een heerlijke rol speelde als vrouw die niet kon spreken, maar haar gebarentaal vond ik subliem. Vooral de snelheid van haar handen haar mimiek gezicht vond ik buitengewoon prachtig gedaan. Ze is overigens niet doof zoals ook door Moviemeter wordt vermeld. Ze hoort namelijk uitstekend, maar kan alleen niet praten. Doofstom is ook een term niet die mag worden gebruikt. Maar ze is niet doof en zeker niet dom. De reden van haar eigen taal wordt opgelost op het eind van de film. En zo worden wel meer puzzelstukjes langzaam opgelost. Moet zeggen dat ik het niet gelijk door had. Overigens is de film geïnspireerd op the Creature from the Black Lagoon uit 1954. Vandaar waarschijnlijk deze vorm.

The Shape of Water is misschien qua plot niet de beste film uit 2017, maar verbluffend mooi is hij zeker gemaakt. Met de nodige fantasie en abstracte elementen best te verteren voor twee uur.


Film 3.5
Beeld 5.0 (BD)
Geluid 4.5
Extra's 4.0

Ik ga daar niets over zeggen .
Behalve briljant,
Het begin ,het verhaal en het einde.
De acteurs heel mooi werk gedaan.goed gecast.Kon niet beter.
Alles ,de setting de muziek van
Alexander desplat
Gezongen door Renée Fleming
Guillermo del Toro ziet eruit als een oudijzer handelaar.
Maar is een romanticus.
En als regisseur vergelijkbaar met de Coen brothers, obsessief in de details.
Net een schilder die nooit tevreden is met zijn schilderij.Maar voor de kijker al een genot om naar te kijken.
Ik was ontroerd.
Bedankt en bedankt.
Have a nice Day!

The Shape of Water heeft goede uitgangspunten: goede cinematografie, goede acteurs, geweldige oude filmfragmenten en muziek, geweldige sets, mooie kostuums en een veelbelovende verhaallijn. In de praktijk maakt de film niets van dit waar en lijkt het een soort van slap aftreksel van Belle en het beest. De film wou zich voor mij maar niet herstellen van deze gedachte en hinkelde naar een zeer voorspelbare climax. Gewoon saai, jammer!

Vanwege de gewonnen Oscars en de uitstekende recensies toch maar eens deze film bekeken.

Teleurstellend is het juiste woord niet, gewoonweg tenenkrommende slechte film. Aan het acteren ligt het in eerste instantie niet, al vond ik Hawkins en Jenkins zeker niet speciaal spelen.

Giles vond ik gewoon een zeer vervelend personage, alsook Eliza kon me zeker niet boeien.

Voor het samen te vatten, verhaal kon me niet boeien, geen romantiek, visueel vind ik het echt niet speciaal, film speelt hem 90% van de tijd af in het lab, sommige zaken vond ik onnodig of niet kloppen: Kat word opgegeten, niemand kan het wat schelen/ eitjes koken, bad binnen en mastruberen.. Euhm oké ja... Scène is totaal overbodig, hoor van sommige mensen geniaal, neen toch niet/ op het einde wanneer Hoffstetler aan het sterven is, verklapt hij wie de daders zijn, waarom? Hij die absoluut niet wou dat er iets met het wezen zou gebeuren

En zo zijn er nog wel een paar zaken....

Misschien ligt het aan mij, maar ik snap de gewonnen prijzen niet of de uitstekende beoordelingen... Een film vol pretentie!

Toch nog 2,5*

Toch wel heel bijzondere film, waaraan zeker wat moois te beleven en nadien te bedenken valt zoals het scherp getekend contrast tussen de niets ontzienende wedloop van grootmachten naar technologische voorsprong en de empathie van een eenvoudige jonge vrouw voor een totaal ander specimen wat leidt naar een sprookjesachtige romance.
"You'll never know how much I love you" tegenover zo iets als "You must know how much I hate you".
Ook een film over eenzaamheid : een spraakloos meisje en een geketend monster.
Fraaie muziek, kleur en design ('k Weet niet waarom ik, op dat vlak, af en toe aan Scorsese's "Hugo" moest denken...) en goede vertolkingen, waarbij ik ondertussen al weet dat er in Sally Hawkins veel meer steekt dan de, overigens onweerstaanbare, bekketrekkende lachetaart uit "Happy go Lucky".
Guillermo del Toro lijkt wel iemand die graag de fantasie-toer opgaat ("Pan's Labyrinth") en het er zowel filmisch als inhoudelijk goed van afbrengt.

De opening van de film waarbij Sally Hawkins eieren gaat koken en waarbij ze dan een eierwekker op zes minuten zet, waarna ze zich dan gaat masturberen in bad (visueel best fraai in beeld gebracht), trok mijn aandacht om deze aparte Fantasy / Romantiek film te gaan bekijken. Het verhaal zit best mooi in elkaar en mooi is zeker ook van toepassing op het in beeld gebrachte tijdsbeeld (daarbij spatten de beginjaren 60 van het scherm) waarin deze film zich afspeelt. Hoofdrolspeelster Sally Hawkins was voor mij eigenlijk een onbekende, maar ze deed het gewoon goed en geldt helaas niet voor Michael Shannon, die ik normaal gesproken een goede acteur vindt. Helaas is de film ook wat saai, vaag (komt ook omdat ik niet altijd de aandacht bij de film kon houden) en langdradig en daarom kom ik niet hoger dan 3,0 sterren.

Mjaah. Kan een kleine teleurstelling toch niet onderdrukken.

Del Toro is vakkundig genoeg om ook hier weer een oogstrelende film te maken met meer ziel dan 90% van wat er uit Hollywood komt rollen. De film ademt jaren '60 uit iedere porie, oogt nostalgisch en brengt je met de perfecte soundtrack in vervoering. Zelfs de absurditeit van de liefdesrelatie tussen vrouw en amfibie brengt een extra streepje fantasie, al ervoer ik in die ontwikkeling toch een afstand die verder niet overbrugd werd.

Waarschijnlijk deels de crux van de film, gezien de vele malen dat het vreemdelingenhaat als motief aanhaalt, maar de overige verhaallijnen en personages (waar veel te veel in uitgeweid werd) contrasteren door hun aardse karakter. Bleven we langer ondergedompeld in fantasie en was de romance meer main focus geweest, had dit stijlvoorgangers als Amélie en Pan's Labyrinth niet constant opgeroepen als grote broertjes. Nu moet het toch steeds het onderspit delven.

Del Toro lijkt met de historische setting van de Koude Oorlog wederom de vermenging van genres aan te gaan, maar geeft dit keer te weinig richting en verliest zich te vaak in de nogal klinische uitwerking van randpersonages. Wat resteert is een liefdevolle, verfijnd vormgegeven poging met té veel ruis om daadwerkelijk sprookjesachtig te worden. 3*

Een natte droom van een oude man met een rare fetish. Technisch gezien prachtig maar bedenk gewoon eens een leuk en intelligent verhaal joh, wat is dit nou.

Visueel wel mooi; doet me wat denken aan kleurenpalet van Jeunet.
Voor de rest vooral een nostalgische trip naar de early sixties (een tijd die Del Toro nochtans niet zelf heeft beleefd...), maar helaas allemaal opgehangen aan een nogal zwak verhaal.
Tot nu toe heb ik van Del Toro nog niks gezien dat in de buurt komt van El labirinto del Fauno en dat is jammer.

Een van de beste films die ik de laatste 2 jaar heb gezien. Het verhaal, het acteren, de beelden en het einde, het klopt allemaal!!

De film heeft geen moment indruk op me weten te maken.
Het ziet er aardig uit, maar ondanks het gemiddelde en de (vele ) prijzen viel het me behoorlijk tegen.

Mooie beelden, mooie soundtrack, modern sprookje, dus met de 2D kwade genius die er dan bijhoort. Het verhaal zit daardoor stikvol cliché's. Denken we nou echt dat zo'n bijzonder creatuur overgelaten wordt aan de nukken van een sadistisch ingestelde carrière man? Zeker in die periode waarin bijv. dolfijnen getraind werden om explosieven aan te brengen aan schepen e.d. De film wil geforceerd moralistisch zijn, en goed vs kwaad projecteren. Edelmoedigheid vs stompzinnigheid. Plassen in het bijzijn van vrouwen? Kom op, zeg. Ook de volgelopen badkamer, terwijl de kans op ontdekking natuurlijk groot is, vond ik erg geforceerd overkomen. Maar goed, het is een sprookje. Magere 3,5*.

Het is maar goed dat het fantasy is, want hier worden de regels van de logica nog wat verder opgerekt dan normaal in films al het geval kan zijn. The Shape of Water heeft ook raakvlakken met "Wallestein - Het Monster", een italiaanse strip voor volwassenen uit vervlogen tijden. Ook hier hebben we te maken met een "amfibieman" met wel heel bijzondere eigenschappen, waar mensen jaloers op zijn. Nee, The Shape of Water ziet er vooral gelikt uit en moet het niet hebben van een logisch verhaal.

Fantasy normaliter niet mijn ding, toch aangezet wegens de goede kritieken en beoordelingen destijds en de film heeft wel wat, maar mist ook het nodige.

Wat als eerst opvalt is de ontzettende mooie stijl en tijdsbeeld Koude Oorlog. De stijl, retroarchitectuur en kleuren doen me ontzettend aan de game Bioshock denken. Zelfs de muziek en bepaalde jaren '50 accenten lijken erg op die van de game, fraai mooi uitziende game overigens. Daarom slaat de film visueel gezien ook wel aan wat mij betreft.

Het verhaal is ironisch genoeg een ander verhaal. Het uitgangspunt is interessant, doch heb ik niet de indruk dat het volle potentieel eruit gehaald wordt. Zo vind ik dat Eliza wel erg gemakkelijk contact legt met het wezen. Verder is de 'uitbraak' koddig te noemen maar mis ik toch in de meeste gevallen iets extra's. Een stukje extra sfeer of spanning. Het blijft allemaal, hoe mooi en gelikt ook, een beetje in een glad soort jaren '50 '60 soapdrama hangen die zich licht stuurloos en traag naar het einde werkt. De enge en licht sadistische beveiligingsman Strickland moet dan voor een spanningselement zorgen maar voelt enerzijds geforceerd aan, in het verder zoetsappige verhaal, anderzijds lijkt Shannon niet geschikt voor de rol omdat hij die niet tot een hogere plan kan tillen.

De acteurs maken er het beste van toch lijkt het dat er ook niet meer uit de film te halen is dan een aardige prent voor op een zondagmiddag of avond. Vermakelijke en vooral stijlvol, maar toch geen topproduct of je moet helemaal weg kunnen zweven op de dromerige sfeer.

Een simpel maar ontroerend verhaal dat mij toch niet helemaal wist te pakken: er hangt wat teveel een Amélie-sfeertje (die lieve bioscoopeigenaar, de warme vormgeving, Michael Shannon met zijn snoepjes, die Rus die van melk en taart houdt, die zwart-witte dansscène) en die miraculeuze helende krachten van het waterwezen zijn wat teveel E.T.. Daardoor ben ik me er steeds teveel van bewust dat ik naar een film zit te kijken in plaats van door die film te worden meegesleept, zodat ook de liefdesrelatie voor mij niet helemaal "echt" aanvoelde. Of waren de verwachtingen door de vele prijzen en nominaties te hoog? Het spel is uitstekend en met name Octavia Spencer en Richard Jenkins zijn geweldig, maar als geheel was deze film het voor mij nèt niet.
        Op de een of andere manier heb ik nog nooit een film van Del Toro gezien waaraan ik me echt helemaal kon overleveren, hetgeen bijzonder spijtig is gezien zijn enorme fantasie en visuele vermogen. De enige uitzondering daarop is Pacific Rim, maar dat is dan volgens mij net weer niet echt een typische Del Toro...

Vorige week vrijdag herbekeken, moet toch maar wat eerder recensies gaan schrijven. Daar in tegen blijft een vreemde film als deze wel even in je hoofd hangen. Er hangt een leuke sfeer in de film, de sets, het zeemonster, de muziek, de kleuren en de jaren 60 setting dragen daar allemaal aan bij, alles is prachtig ontworpen en in beeld gebracht. Het verhaal is apart en ik kan wel begrijpen dat veel mensen het niks vinden, een liefdesverhaal tussen mens en zeemonster klinkt als iets wat makkelijk de mist in had kunnen gaan, en als dit door een andere regisseur werd opgepakt had dit misschien ook wel gebeurd. Uiteindelijk is het een mooi verhaal met leuke karakters, vooral de stomme, eenzame Elisa en de overdreven slechte badguy Strickland, die beiden erg goed gespeeld worden door Hawkins en Shannon. Het is net een Disney-film voor volwassenen. Het einde voelt een beetje dubbel, een eind wat je zelf nog in kan vullen, in dit geval of het beest haar kieuwen heeft gegeven, of dat zij altijd al een soortgelijk wezen is geweest (ligt mij beter in ieder geval) vind ik altijd wel wat hebben, maar in een film als deze had ik een direct eind toch wel passender gevonden.

Een bizar sprookje dat in alle opzichten prachtig gemaakt is, en typisch een film die je wel ligt of niet, ik heb ervan genoten, 4,0!