The Beguiled (2017)

Fraai gemaakte film, goed geacteerd ook en met name door Nicole Kidman en Colin Farrell. Colin Farrell als de vos die zich aanvankelijk prima thuis voelt in het kippenhok, maar uiteindelijk gaan de kippetjes zich tegen de vos keren, met alle vervelende gevolgen van dien. Prima film die het hoofdzakelijk moet hebben van het goede acteerwerk en de fraaie beelden.

The Beguiled is een film met een bekende cast. Nicole Kidman en Collin Farrell zijn al lang gevestigde namen. Kristen Dunst is ook geen onbekende en Elle Fanning haar grootste fan ben ik niet maar ik dacht misschien kan dat na deze film veranderen. Ook hier speelt ze weer een beetje een hatelijk rolletje.

Het origineel heb ik nog niet gezien maar ik kan me voorstellen dat de sfeer daar wel wat anders zal zijn. Coppolla weet in deze film toch een vrij unieke sfeer op te wekken. Je snapt na een tijd dat dit op een bepaalde manier uit de hand gaat lopen. Er is steeds dreiging van buitenaf door de oorlog, maar de spanningen binnenshuis zijn er eveneens. Verder voelt het inderdaad wat aan als theater doordat het een kostuumdrama is dat zich grotendeels afspeelt in één huis.

De film begon best aardig maar in het midden zwakt het wel een beetje af. Naar het einde toe wordt het dan weer wat interessanter vermits er na veel opbouw vanalles begint te gebeuren. Geen slechte film dus van Coppolla al zou ik niet kunnen zeggen of het origineel beter is.

De meisjes zien er veel te gekapt en schoon uit. Meer een Laura-Ashley gebeuren dan een film uit de tijd van de Amerikaanse burgeroorlog.

Als er één film is die zich voor een Sofia Coppola herbewerking leent, is het wel The Beguiled. Sofia Coppola's is al vanaf het begin van haar regiecarriére bezig met zeer nadrukkelijk de vrouwelijke kant van een verhaal te belichten, en met verve. Alleen bij deze film zou je om die reden meer verwachten. Je kunt ook zeggen dat het origineel met Eastwood al een puike film is. Zo goed, dat ik zelfs de gezichten kan herinneren wie bij welke personages hoorden. Superieure casting dus. Wat wel fraai aan Coppola's film was, was de dromerige sfeer door het ontbreken van studiobelichting, wat ik bij mijn weten voor het laatst zag bij Kubrick's Barry Lyndon, die daarvoor extreem lichtsterke lensen gebruikte. Om een Ier als Colin Farrell te gebruiken, die volgens eigen zeggen vers van de boot uit Dublin kwam (en zeker niet beter dan Eastwood) vond ik ook erg iffy. Matthew McConaughey zou bijv. een betere keus zijn geweest.

verrassende film

Wel een sfeervolle film met acteurs die op zich adequaat presteren. Door het gebruik van authentiek licht (kaarslicht) wordt het wel teruggebracht in de tijd, maar wordt het een (letterlijk) heel duistere film om naar te kijken. En dat zelfs in het bos gedraaide filmstukken ook heel donker tonen is wat overdreven. Ik geef de voorkeur aan de oudere film van Don Siegel met Clint Eastwood.

Ontzettend mooi beeld en een prachtige aankleding/kostumering, mooie zachte kleuren, sfeervol en elegant. Het verhaal wist mij ook prima te bekoren. Het keek makkelijk weg, ondanks ik vrij moe was. Goed gespeeld. Origineel (nog) niet gezien. 4*

Met deze film won Sofia Coppola als 2e vrouw de regieprijs in Cannes. Terecht, want ze maakt er een zeer charmant pareltje van dat vooral visueel uitblinkt. De cast is niet bepaald groots, maar ze doen het niet slecht en passen wel bij elkaar.

De film is vooral een literair romantisch melodrama geworden. Zachte warme kleuren en prachtige shots. Met een rustige weergave en centraal in het huis en het groen er rond. Andere figuren worden ook vooral van ver in beeld gebracht. Bezoekers aan het hek worden van wat verder gefilmd, in het huis komen ze maar even in beeld om dan terug te verdwijnen in een andere kamer. Het draait rond de vrouwen en de korporaal. De oorlog is steeds aanwezig, maar wordt ook in de verte echt weergegeven. Dat zorgt ervoor dat de focus helemaal op het verhaal ligt, maar de atmosfeer wel onderliggend steeds aanwezig is.

Een film voor de liefhebbers. De film is iets trager, wat net mooi is natuurlijk. Met een klein gezellig verhaal waar de nodige spanning en romantiek samen gaat.

Matige film waar veel meer mee gedaan had kunnen worden. Bijvoorbeeld een sterkere onderlinge jaloezie onder de meiden. Maar de 'Yank' was al te snel van het padje af om nog door allemaal spannend gevonden te worden. Wel iemand die we nu als narcist zouden bestempelen: op momenten charmant als dat handig is om dat te zijn, maar ook pislink over wat hem aangedaan wordt (ook al is z'n leven ermee gered). Het ziet er mooi uit allemaal, wel wat donker, ik moest het scherm bijstellen omdat ik geen gezichtsuitdrukking zag eerst.

Geen slecht kostuumdrama maar heeft niet zoveel om het lijf. De gewonde yankee was beter gered geweest door mannen ... de film draait om menselijke instincten en vooral de valse vrouwelijke natuur. Zolang de man geen gevaar vormt proberen de dames van het pensionaat in zijn gunst te komen, van zodra hij een bedreiging vormt, besluiten ze om zich van hem te ontdoen. Zoals van Coppola te verwachten was, is de point of view vanuit vrouwelijk oogpunt belangrijker. Het is een nette regie, onberispelijk geacteerd, maar een echte klassieker is het niet geworden. Wel benieuwd naar het origineel met Clint Eastwood.

20 jaar geleden was ik zeer verrast door de versie van Don Siegel met een geweldige Clint Eastwood in de hoofdrol. Waar Siegel vanuit het mannelijke perspectief filmde kiest Sofia Coppola de invalshoek vanuit de vrouwen en is hierin veel subtieler. De sterrencast is goed op dreef, de enscenering is prachtig, maar toch komt deze versie bij mij niet echt binnen. Het blijft allemaal wat afstandelijk. Had gehoopt dat Coppola er echt haar eigen draai aan zou geven, maar dat is slechts ten dele gelukt.

Jawel, de meisjes speelden af en toe op viool en piano (?) en zongen er bij.

Verbazingwekkend degelijk voor een regisseuse die ooit met 'Marie Antoinette' (2006) de spelregels voor het kostuumdrama opschudde met energieke montage en postmoderne anachronismen. Wat dat aangaat past 'The Beguiled' (2017) wel erg voorspelbaar in de huidige lichting kostuumdrama's, waarin alles duister, gotisch en een tikkeltje zwaar moet zijn. Zelfs de bitterzoete, dromerige poëzie van Coppola (zo uitgesproken aanwezig in haar betere films) lijkt het af te moeten leggen tegen ronduit saaie cinematografie. Ook inhoudelijk komt het aspect van de mannelijke binnendringer in een vrouwenomgeving zelden los van een thrillerachtige oppervlakkigheid. En dat terwijl een feministische update van Don Siegel's oorspronkelijke 'The Beguiled' (1971) meer dan genoeg ruimte zou moeten bieden om onderwerpen als vrouwelijke seksualiteit en patriarchale machtsverhoudingen te verkennen. In deze vorm blijft 't meer veilig televisiewerk dan grensverleggende auteurscinema.

Gretig aan begonnen om tot de teleurstellende conclusie te komen dat dit een remake betrof en niet te verwachte versie uit '71 met Eastwood. Afijn ondanks de mindere beoordelingen van deze versie toch maar even doorgezet.

Verkeerd begint de film vooralsnog niet met een fraaie locatie en wordt er camerawerktechnisch gezien ontzettend mooi gewerkt met de bomen, nevel en de lichtval. Deze shots van de mysterieus aandoende sfeer rond het huis zijn erg sterk en geven ook meteen de film een bepaalde lading. De vondst van McBurnley laat daarna niet lang op zich wachten en is het de vraag wat ze met hem aan zullen. Uitleveren aan de plaatselijke strijdmacht lijkt de voorkeur te hebben maar wordt toch niet uitgevoerd.

Grappig is het vervolg waar men McBurnley verpleegt en opkalefatert en vooral de wisselwerking tot stand komt met de dames die, jong en oud, toch kennelijk een uitermate saaie leven lijden alleen in dat huis. Opgedirkt en al lopen ze bijkans de deur plat, dit tot groot vermaak van McBurnley zelf. Zoals gezegd is het grappig maar de richting van het geheel is onduidelijk en heel erg boeien of interessant wordt het allemaal niet. Tot het incident, waarna de toon van de film totaal omslaat en uitermate grimmig wordt en zowaar het laatste half uur tot drie kwartier nog wel interessant wordt qua spanning tussen beide partijen.

De cameravoering vooral buitenshuis is bij tijd en wijlen om te watertanden, het broeierige sfeertje wordt aardig gevangen, Dunst vind ik erg sterk en de laatste fase is interessant. Toch zijn er ook punten van kritiek zoals het accent van McBurnley dat nu niet bepaald Amerikaans aandoet en, wat zijn achtergrond ook mogen zijn, misplaatst klinkt, dan heeft de film erg lang nodig tot zijn essentie, de fase met de spanningen, te komen, om als laatste aan te halen dat het gebeuren van de hele film qua lading en betekenis aan mij voorbij gaat. Pas als ik de titel vertaal van beguiled naar verleid wordt een patroon duidelijk omtrent verleiding, jaloezie, wraak, dader en slachtoffer. Don Siegel de regisseur van de '71 versie sprak over 'the basic desire of women to castrate men' en dat dit de grote angst was van mannen in die tijd. Hmmmm....tja....het vult een aantal vragen in maar niet alles waarop mijn interesse voor de '71 versie stijgt en ik deze 2017 versie vooral redelijk vind voornamelijk door het laatste drie kwartier tot half uur.

Misschien wel de meest intrigerende film van Coppola. Dezelfde thema's als in eerdere en latere films: eenzaamheid, de ondraaglijke leegheid van het weelderige, maar holle bestaan, de verstikkende gouden kooi.

Buiten die kooi is de gevaarlijke boze buitenwereld, in The Beguiled is het front niet ver, vaak hoorbaar en soms zichtbaar. En zit het sprookjesbos vol wilde dieren.

De wolf die Roodkapje vindt is een uitgehongerde en gewonde deserteur, eentje van de vijand, ten dode opgeschreven als ze hem uitlevert aan de hunnen. Maar ze sleept hem mee naar haar hol, een vrijwel verlaten meisjesinternaat, alleen nog bevolkt door de directrice, een lerares en een handjevol leerlingen.

Een trofee, zo beschouwen de dames hun soldaat. Een begeerlijke, aantrekkelijke en tikkeltje gevaarlijke en spannende trofee. Het zal een wolf in schaapskleren blijken. Nergens komt de hunkering naar zinnelijkheid dichterbij dan in de scene waarin hij, nog weerloos, gewassen wordt en de camera inzoomt op zijn huid.

Oma wat heb je een grote handen. En allemaal willen ze door hem gezien en aangeraakt worden.

Girl's girls, zo lijken de meisjes en vrouwen van Coppola. Strikjes en mooie jurken, lieve gezichtjes en een overvloed aan pasteltinten, eloquent taalgebruik, Frans, vrouwelijke solidariteit en lotsverbondenheid, christelijke naastenliefde in een door burgeroorlog geteisterd land.

Maar niets is wat het lijkt. Je suis , ik ben, leren de meisjes. En ze raken in een ragfijn spel om de liefde en aandacht van de soldaat verwikkeld, die sluw het spel meespeelt. Een liefdevolle blik voor de een, een aanraking, een zacht woord voor de ander. Zacht, zachter, zachts. Totdat.

Totdat de boel uit de hand loopt, en niet zo'n beetje ook. Dan komt het Nous sommes, wij zijn. De gelederen sluiten zich weer: Girls power optima forma.

Goed zo, meer van dat.

Visueel oogstrelend maar inhoudelijk oppervlakkig. Er is die esthetica waarin gothiek, kaarsverlichte ruimtes en geelbruine tinten een prachtig beeld vormen. Daardoor krijgt het een dromerige 'look', een nonchalante, meisjesachtige karakter. Het past perfect omdat je het verhaal kan interpreteren als een sprookje (in het bos champignons plukken om de boze wolf te vergiftigen bv). Zoals vaker bij Coppola is er een feministische benadering. Maar het perspectief dat Coppola hanteert, is mager. Door enkel te focussen op de aantrekking en lusten van de dames en heer waarin seks braafjes en conventioneel verbeeldt wordt en slavernij en incest bv (zoals in Siegel's versie) achterwege laat. De relatie tussen Farell en de meisjes van aantrekking tot dreiging tot manipulatie is voor mij niet voldoende gemotiveerd. Wel is er een spaarzame, sobere maar mooie score. The beguiled verleid oog en oor maar niet de geest.

staat aangeschreven als thriller deze film maar echt veel thriller is er niet echt aan deze film

een gewonde soldaat uit het noorden komt terecht in een kostschool met enkel en alleen meisjes ze brengen hem binnen en verzorgen zijn wonden maar natuurlijk zijn het allemaal meisjes en sommige vrouwen en al gauw beginnen sommige zich aangetrokken te voelen en hij is natuurlijk niet anoniem en begint met de ene en de andere te kussen en zo een van die momenten begint er jaloezie bij een van hen en tijdens het voorbijgaan van enkele ruiters verraad ene van deze meisjes hem door een blauwe doek aan een hek te hangen.

na een tijd begint hij de ene achter de anderen te kussen en zo. een film die ik erg voorspelbaar vind en zeker ook niet ene van mijn favoriete van clint eastwood want hij lijkt meer op een drama dan op een thriller zeker met all die vrouwen jong of oud en hij een man alleen kun je wel raden wat het word.

Als ik eerlijk ben, heb ik geen idee meer waarom ik deze film überhaupt ging kijken. Ik denk dat ik nieuwsgierig was naar de intriges die blijken uit de synopsis. Maar uiteindelijk is het een hele andere film dan ik had verwacht. The Beguiled was heel langzaam, voor mijn gevoel gebeurt er maar weinig en draait het in dit kostuumdrama alleen maar om lust en verraad. Opvallend was ook het bijna complete gebrek aan muziek. Dit maakte de film voor mij vrij saai, en zeker niet voor herhaling vatbaar. Dit is het soort film waar je echt van moet houden, om het te kunnen appreciëren.

Op voorhand wist ik niet dat The Beguiled een boek was of dat er überhaupt al een verfilming van bestond. Dat Coppola er een versie van gemaakt heeft die zich focust op de kant van de dames las ik ook pas achteraf. Voor mij werkte het erg goed en zou het vreemd zijn om dit verhaal vanuit het mannelijke standpunt te zien. Het verhaal zelf is nogal dun maar de uitvoering maakt veel goed.

Coppola weet de Southern Gothic-sfeer erg goed naar voor te schuiven. Met prachtige kostuums, een immens landhuis en een minimale score die bijna uitsluitend bestaat uit vogelzang wordt een serene doch onderliggend scherpe atmosfeer gecreëerd. De dames acteren de sterren van de hemel en ook Colin Farrell is sterk. Jammer dat het plot zelf wat magertjes is maar gelukkig duurt de film niet al te lang.

3,5*

Nicole Kidman marathon 47#

Saai, leeg en slecht uitgewerkt.

Ook al lang op mijn kijklijstje dus nu dan maar eens echt voor gaan zitten. En helaas, ook deze film is weer een remake. Het verhaal kwam me al zo bekend voor en blijkbaar heb ik het origineel wel gezien. Ook die beviel me niet echt. De tweede film alweer met Elle Fanning en Nicole Kidman samen. Binnenkort komt er nog een derde samenwerking aan. Ook de tweede film voor Kidman en Farrell samen.

Het verhaal klinkt leuk, had alleen wat beter uitgediept kunnen worden. Ik had veel meer haat en nijd willen zien, meer jaloezie, de wanhoop en het verlangen, maar vooral de reden en waarom. Het blijft nu vrij leeg en saai om naar te kijken en voor je het weet is de film al klaar.

Iedereen doet het goed dus daar ligt het niet aan. De meisjes en hun namen kon ik moeilijk uit elkaar houden. De sfeer is opzich wel aanwezig, maar niet genoeg om te blijven boeien. Gemiste kans.