Gold Diggers of 1933 (1933)

Perfect escapisme.

Hier bezn ik dol op, met name het vioolballet. Allemaal danseresjes die in het donker met een fluoriscerende viool dansen en zo een reusachtige viool vormen. 'By a Waterfall' uit FOOTLIGHT PARADE mag dan nog als het hoogtepunt beschouwd worden van Berkeley, mijn voorkeur gaat uit naar de 'Shadow Waltz' met de viooltjes. Een aanrader! 5 sterren.

Busby Berkeley nummers weer het hoogtepunt. O.a. Ginger Rogers met We're in the money, ook Shadow waltz met de meisjes, geweldig gedaan. 4.0.

En niet te vergeten Pettin' in the park 4.0 (Ruby Keeler, Dick Powell en Billy Barty).

Net zoals "Modern Times" van Charles Chaplin stond ook deze klassieke musical in het teken van de crisisjaren van de jaren dertig van de 20e eeuw. Deze musical moest het vooral hebben van de schitterende cheografie van Busby Berkely en prachtige musicalnummers zoals het zeer ontroerende "Remember my Forgotten Man", voor mij een van de mooiste musicalnummers ooit gemaakt.

Remember my forgotten man,

You put a rifle in his hand,

You sent him far away,

You shouted "hip-hooray,"

But look at him today!

Schitterend!

Waardering ook na herziening 4,5*

Natuurlijk allemaal weer heel knap gedaan voor die tijd. En weet eerlijk gezegd ook niet heel goed deze film te beoordelen.

Best wat tegenvallende film, dat wel, ben natuurlijk ook wel bevoordeeld door Footlight parade. En heb onlangs Dick Powell in On the avenue gezien. Wel lastig dus.

Deze film is toch ook al weer wat minder dan 42nd street.

Hoewel de muziek in deze film ook wel mooi is, is het verhaal tamelijk saai, of beter gezegd, die films lijken allemaal op elkaar.

Een spetterend begin met We're in the money (The Golddiggers' Song). Hoewel de Jack Hylton-versie tot mijn favorieten hoort, is deze uitvoering ook niet slecht gedaan. Rogers zingt wel tamelijk belabberd, maar ze is knap en ze brengt het uitstekend. Het is erg jammer dat ze dit nummer gaan onderbreken. Later in de film is dit nummer nog eens te horen.

The Shadow Waltz blijft ook aardig overeind. Het camerawerk is de gehele film wel uitmuntend te noemen. De liedjes zijn redelijk verspreid over de film. Het einde staat in contrast met de vrolijkheid waarmee de film begint.

Alle liedjes zijn geschreven door Harry Warren en teksten door Al Dubin. Een sterke troef zijn de goede liedjesschrijvers uit die tijd. Inhoudelijk geeft de film een goed tijdsbeeld weer van die tijd. En duidelijk weer een pre-Hayescode-film.

De cast is nogal wisselend, Rogers, Blondell, Keeler en Powell doen het wel aardig. Ned Sparks is ook zeker op zijn plaats als de humeurige Hopkins. Maar andere rollen zijn minder goed (gekozen), o.a. Aline MacMahon.

Mijn verwachtingen waren al niet zo hoog, maar bij herkijken ook aardig uitgekomen. 3.0

Misschien wel de beste musical uit de vooroorlogse periode met fantastische shownummers (de violenwals) en het beklijvende depressielied “My Forgotten Man”.

Het kan snel gaan. Onlangs heb ik The Broadway Melody (1929) gezien. In weerwil van z’n bekroning destijds met een Oscar, is die film nu niet meer om aan te zien. Deze film daarentegen heeft ondanks zijn leeftijd nog niets van zijn charme verloren. Want naast de mooie balletten en liedjes zit er ook nog best een aardig verhaaltje in. En Busby Berkeley is in topvorm! Topamusement.

Erg fijn. Lekkere risky Pre-code musical met fantastische Busby Berkeley choreografieën. Niet stoffig, maar best sappig. Leuke dialogen ook. Vriendin en ik hebben zitten genieten, wat een lekkere film om de Paaszondag mee te beginnen!

4*

Eens met bovenstaande heren. Bijzonder fijne, nog steeds fris overkomende musical die eigenlijk geen moment verveelt. Leuke verrassing op de zondagmorgen.

Ik heb enorm genoten van de choreografieën en het prettige sfeertje, maar het scenario is inwisselbaar en de overacting/zeer opzichtige regie is ook een pijnpunt. Uiteindelijk net geen 3,5*, wel een redelijk prettig tussendoortje voor filmgeschiedenis.

Zie hierin zeker één van de voorgangers van Singin' in the Rain, en heeft 'die ene' scène uit the Big Lebowski hier niet ook de nodige inspiratie vandaan?

Tim. Partypooper, you!

Maar idd tbouwh, die is behoorlijk Busby Berkeley geïnspireerd voor die scène die jij bedoelt. Look at them legs.

Absoluut, die bedoel ik ook. Hoogtepuntjes in deze film. En ja, 3* komt wellicht wat zuur over, maar ik ben zuinig met m'n scores. Is niet noodzakelijk negatief dus, maar buiten het plezier en de choreografie/muziek was er te weinig voor iets hogers

Leuke musical die nogal overeenkomt met 42nd Street, mij ook werd aangeraden vanwege mijn positieve commentaar bij die film. Zo goed als 42nd Street vond ik Gold Diggers niet, ik vond de liedjes bij eerstgenoemde beter -al blijft Pettin’ in the Park ook best hangen- en ook de showscenes net iets spectaculairder.

Maar veel scheelt het niet, en ook hier weer leuke dialogen en mooie choreografieën, en enthousiast spel van de cast. Paar aardige liedjes dus, met op het eind nog onvervalste soul, The Forgotten Man is een liedje om nog eens terug te horen.

Een muzikaal drama dat meer focust op romantiek en 'komische' misverstanden. Hoewel de film als backstage musical begint, neemt het verhaal al gauw een andere wending. Zoals de titel al doet vermoeden staat het thema 'Gold Diggers' centraal, waarmee overigens niet wordt gerefereerd naar de Californische goldrush o.i.d. maar wel naar een meute sloeries die op geld uit zijn. Het is uiteindelijk een redelijk voorspelbaar en doorgaans onnozel schouwspel met oppervlakkige personages die schijnbaar geen controle hebben over hun eigen emoties. De meeste acteurs zal je trouwens meteen herkennen, aangezien ze zowel in 42nd Street als in Footlight Parade te zien zijn. De cast straalt over het algemeen charisma uit, maar mist de sterkte van een Cagney of Baxter. Verder put ik zoals gewoonlijk weinig genot uit de zang -en dansscènes. Het stukje met de lichtgevende violen op het einde was aardig, de rest was minder. Opvallend meer risqué dan voorgaande producties, dat wel.

Aardig verhaaltje over drie showgirls tijdens de crisisjaren, die op zoek zijn naar werk en rijke mannen.

De musicalnummers van choreograaf Busby Berkeley zijn legendarisch en dus eerste klas, "We're in the money" , het openingslied door Ginger Rogers en de "Busby Berkeley-danseressen is geweldig.

Het sexy "Pettin'in the park" is ook prima; Sexy danseressen, die zich uitkleden achter een verlicht scherm, dat was nog mogelijk in de pre-code periode.

"The Shadow Waltz" met Ruby Keeler en de danseressen met verlichte violen.

Het opnemen van dit nummer was bijna rampzalig afgelopen, omdat er een zware aardbeving plaatsvond tijdens de opnames en zowel Berkeley als de meisjes bijna naar beneden vielen.

Door het kordate optreden van Berkeley , die iedereen opriep te gaan zitten, liep het nog goed af.

Overigens gaven de violen ook elektrische schokjes af, wat natuurlijk vervelend was voor Keeler en de danseressen.

Het laatste nummer "My forgotten man" door Joan Blondell en Etta Moten is een terechte aanklacht tegen de Amerikaanse regering over het grote aantal Amerikanen dat tijdens de crisis werkeloos waren geraakt en vaak ook op straat terecht waren gekomen.

"Gold diggers of 1933" was net als de voorganger "42nd Street" een enorm groot kassucces en vooral de musicalnummers staan nog als een huis.

Charmant musical verhaaltje met een drietal geweldige choreografieën.

3,5