Blood Feast (1963)

Mja, ik werd hier toch niet heel erg warm van. Ik ben over het algemeen wel te porren voor een slechte horror of een incompetente maar charmante cultfilm, maar deze sloeg toch wel erg door richting incompetent. Het verhaal an sich vond ik best leuk gevonden, en hier had best een degelijke horrorfilm ingezeten. Helaas! Ondanks dat en de vrolijke felle kleurtjes (dat dan weer wel) is dit toch echt heel erg slecht. Zelfs voor een B-film is het script abominabel en het acteerwerk zo mogelijk nog abominabeler. Als geheel is de film dan wel weer zo knullig dat het er een beetje leuker van werd, maar nog steeds niet heel erg leuk. Wel weer aardige gore, met hopen losse ledematen en emmers rode verf die er doorheen gaan.

Goed, het is maar 67 minuten en omdat het toch nog wel aardig in de richting van 'zo slecht dat het weer leuk is' komt, kon ik er wel met enig goed fatsoen doorheen komen. Maar dit soort prutswerk moet niet veel langer duren dan een goed uurtje, en ik heb mijn horrors toch liever wat serieuzer en mijn cultfilms met wat meer liefde gemaakt. Twee sterren.

Haha leuke film, eerste splatter film, was heel leuk

Bloederige film voor de drive-in werd de eerste officiële splatter-movie en we kregen meteen enkele genre-voorwaarden mee: slecht acteerwerk, politie-onderzoek dat ons alleen maar verveeld terwijl wij wachten op de splatter-scenes, voornamelijk vrouwelijke slachtoffers, geen spanning, niet eng, misplaatste humor. krankzinnige muziek op de soundtrack ... ja je doet jezelf wat aan als genre-liefhebber.
De keuken-scene en het eind tillen het nog net tot enigszins memorabel niveau.

Dear lord. Maar ik moet zeggen, ik heb meerdere keren hardop gelachen! Moeilijk om het cijfer te geven, het is lachwekkend slecht, maar wel vermakelijk!

Weet niet of het ook echt zo is maar dit schijnt de eerste Horrorfilm te zijn met ‘splatter.’ En…..Wahahahaha,het is zoooo slecht dat het gewoon grappig en leuk is! Het acteerwerk is rondweg slecht het deed me erg denken aan van die in elkaar gezette scene`s voor een reclamespot. De soundtrack is irritant en super fout Maar voor een film uit 1963 zijn sommige kills wel echte kunstwerkjes. Het is eigenlijk een must see, niet omdat het goed is maar omdat het juist zo superslecht is!

Het ene moment is het pikkedonker, het andere moment zitten we in het ochtendlicht. In Blood Feast is, for Pete's sake, van alles mogelijk. Dat is de detective die er wel erg lang over doet om Itar en Ishtar aan elkaar te koppelen. Geweldig als hij het gaat uitleggen. Zo stom dat het grappig wordt en dat geldt voor eigenlijk alles wat dit tot een film maakt. Met kleurtjes waar je hoofdpijn van krijgt, waar rood uiteraard de opvallendste is. Splatter. De eerste. De lokale slager zal destijds goede zaken hebben gedaan, want aan vleeswaren geen gebrek. De killer heeft het er maar druk mee. Rare snuiter die er ook niks van kan, maar wel gewapend is met een bot mes en twee formidabele wenkbrauwen. Het is maar goed dat dit slechts 67 minuutjes op de teller heeft.

De allereerste Splatter film.

Blood Feast 2: All U Can Ea... was me op gebied van splatter al bevallen maar was voor de rest zeker niet goed.
Zo ook dit origineel.
Eigenlijk heb ik me hier vooral geamuseerd over het erbarmelijke acteerwerk, net een opgevoerd toneelstuk, die tussendoorse shots, de begeleidingsmuziek... Kortom, eerder een komedie met wat gore momenten
De splatter, en daar is het hem hier toch om te doen, is qua uitwerking voor de huidige tijd uiteraard vreselijke pulp. Echter moet het toentertijd zeker een grote inpakt gehad hebben. Hopen afgehakte ledematen, uitgehaalde ingewanden en liters opvallend rood bloed! Een genot toch voor elke genrefan

2*

Wegens het recente overlijden van de regisseur heb ik besloten om de eerste splatter, gore film van de godfather of gore te herzien. Voor 1963 is de gore prima zeker omdat niemand hem destijds dat had voorgedaan. Het probleem is dat de film zich wel erg serieus neemt waardoor ik het uiteindelijk een van de mindere van Lewis vind. Zijn latere horrorfilms zijn veel luchtiger in toon, hebben karakters die leuker zijn en veel interessantere concepten beginnende bij Two Thousand Maniacs. Maar goed de eerste steen was gelegd waarvoor dank. RIP Herschell.

De eerste zogeheten 'splatter'-movie dus. Naast het feit dat Blood Feast nogal gedateerd is, zelfs de bluray is niet echt mooi te noemen, heeft het nog veel meer zaken niet mee. Buiten de paar moorden om weet het simpelweg niet genoeg te boeien. En een goed script was ook in de jaren '60 al te maken.

Het budget was dan weliswaar amper $60,000, ook voor dat geld kun je betere acteurs van de straat plukken lijkt me. Het is af en toe werkelijk te slecht voor woorden. De politieagent die voortdurend hard op het bureau slaat, het statische opzeggen van elke zin door diverse castmembers en natuurlijk de killer die wel erg over de top is. Overdreven slecht, maar niet echt leuk. Helaas draait het ook veelal om meneer de politieagent die de zaak moet oplossen maar die geen enkele clue kan vinden, ook al gaat de killer nogal rigoureus te werk.

De moorden zijn dan wel theatraal, de effecten kunnen nog net door de beugel. Het is wel erg rood allemaal, maar dat is wel eens slechter gedaan, ook in moderne films. Wel jammer dat details dan wel eens te wensen overlaten. Zo'n hart dat wordt uitgerukt zonder dat er een gat in de borst te bespeuren is. Dat soort onzin. De soundtrack is op zijn beurt weer behoorlijk slecht. Soms deed het een beetje denken aan de deuntjes van de oude LucasArts games, al paste het daar perfect. Hier niet.

Het grootste voordeel is de korte speelduur. Knap om in zo'n korte tijd de film toch regelmatig saai te laten zijn. De moorden zijn wel leuk, maar dat was het ook wel een beetje. Misschien een halfje erop voor de historische waarde. Geen aanrader.

Veel mindere Gordon Lewis.

Ik lees hier dat het zijn eerste splatter-film was, waar hij uiteindelijk mee beroemd werd onder de horrorfans. Want ik denk niet dat Gordon Lewis nu ooit zal aanslaan bij het grote publiek. Misschien als er opeens een groot brandend verlangen naar oude Video Nasties uitbreekt.

Ik keek deze vooral omdat deel 2 is genomineerd bij de K.O. 2019 van horrorfilms. MM-collega alexspyforever had ook al genoemd dat je deze wellicht niet perse hoeft te zien mocht je deel 2 willen zien. Maar zo eigenwijs als ik ben ben ik hem toch maar eens gaan opzoeken, maar het was inderdaad niet nodig geweest.

Bij The Wizard of Gore kon ik het nog wel waarderen dat deze film zo ongelooflijk fout was. Deze film is ook redelijk fout, maar veel terughoudender op het gebied van gore. Er is veel minder te zien, wat misschien aan het budget kan liggen. Maar het gaat wel ten koste van de ervaring.

Gordon Lewis slaagt er nog wel in de gore nog enigzins indrukwekkend te maken en bij vlagen nog wel schokkend. Een artiest op het gebied van lichaamsdelen laten zien in oudere films. Al zal ik deze mening wellicht niet delen met andere filmliefhebbers.

Maar de gore verzacht de pijn van de film nog wel een beetje. Zeer goedkoop, maar duidelijk met een beetje liefde gemaakt. Want buiten de gore om, heeft de film weinig om het lijf. Nu is al meerdere keren gezegd dat je bij Gordon Lewis niet op acteerwerk moet letten, maar voor mij maken deze zaken integraal deel uit van de film.

En deze film neemt zichzelf veels te serieus. Wat opmerkelijk is aangezien het compleet stompzinnige verhaal. Het acteerwerk is abominabel. Iedereen lijkt een soort kinderboek voor te lezen. De dialogen zijn ook van lage kwaliteit. Net als de audio.

Slechts de killer zelf maakt bij vlagen nog een komische indruk. Maar van de rest van de acteurs en actrices is er weinig te beleven. Iedereen lijkt wel onder dwang te acteren. De film ontbreekt aan enige detail en de ene na andere domme keuze komt weer om de hoek kijken.

En oliedom verhaal. Slecht geschreven en zeer ondermaats geacteerd. Minder gore dan in bijvoorbeeld The Wizard of Gore en dat is helaas de sleutel in dit soort films. Ik zou kunnen zeggen dat ik dit nog rond de 2,0* of 2,5* zou kunnen geven, maar dan kan ik mezelf als schrijver van reviews niet langer meer serieus nemen.

Tja Shadowed das eigen schuld dikke bult want ik had je op voorhand al een beetje gewaarschuwd.

Algemeen wordt deze film aanvaard als de eerste gore film, niet meteen de eerste splatter. Vergelijkingen met latere gore films kan je natuurlijk moeilijk maken gezien er voor deze film heel weinig grafische horror was.

De pijnpunten vind ik dus ook dat de film zich veel te serieus neemt. Zijn latere horrorfilms zijn op A Taste of Blood na, die naast het feit dat ie serieus is ook nog eens supersaai is, veel luchtiger van toon. Het toont aan dat Lewis vooral nog aan het zoeken was naar de juiste balans tussen horror en entertainment. Deze is vooral interessant als tijdsdocument maar een lekker Lewis filmpje neen dan kies is voor zijn latere werk startend bij Two Thousand Maniacs. Vanaf dan krijgen we de Lewis films waar ik van hou.
En ja de sequel is zoveel leuker omdat die goeie gore en luchtigheid combineert.