Meningen
Hier kun je zien welke berichten serpico als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Eastern Promises (2007)
Eastern Promises. Ik ben er nog niet helemaal uit waarnaar de titel verwijst, maar dat neemt niet weg dat de titel wel past bij de film.
Eastern Promises.
Verrassend hoe gemakkelijk je vergeet dat Viggo Mortensen ook Aragorn heeft gespeeld. Zodra hij begint te praten en zijn russisch getinte Amerikaans/Russisch ten tonele smijt geloof je zo dat hij een gangster is. Duistere zonnebril en kapsel incluis.
En de anderen doen voor hem totaal niet onder. Cassel als opgefokt mannetje met meer macht dan hem goed is, en showsteler, godfather Armin Mueller-Stahl die je geen enkele misdaad ziet begaan, maar waarvan je slechts wéét dat hij ze doet. Machtig hoe deze mannen zo charmant maar toch zo verdorven slecht kunnen zijn. Naomi Watts steekt daar natuurlijk tegen af, en ik vond haar rol ook niet al te interessant, maar wel onmisbaar. Zij introduceert ons in feit in deze mafiawereld, en dat is gewoon hard nodig. Zij is down-to-earth en komt er langzaam achter hoe het hier in zijn werk gaat. Met haar oom en moeder als aangename bijrolletjes.
Het plot is ontzettend goed, niet zo heel ingewikkeld en daarom ook niet zo heel ingewikkeld verteld, dus aangenaam volgbaar en tegelijkertijd ingenieus. De al vaker genoemde sauna-scène is adembenemend, vooral omdat Nikolai nu echt is neergezet als een maffioso opzich, niet alleen als chauffeur.
Briljant hoe hij hierna zelf maffiabaas wordt door middel van wat intriges en slim spel, dat vond ik echt nog wel het beste aan de film. De manier waarop hij zich naar boven weet te werken, het zit eigenlijk allemaal in het eindshot. Het feit dat hij daar alleen zit zegt genoeg. En ook omdat je daarvoor nog Watts hebt gezien, dit keer met baby en oom, happy after after, en je weet dat hij gelukkig met haar had kunnen zijn, dat hij zijn geluk heeft opgegeven voor macht, en dat allemaal in één zo'n lullig shot - geniaal. Want ook al was het volgens mij beter geweest als we wat te zien hadden gekregen van zijn strijd om de macht, van zijn rise to the top, als het zwaartepunt van de film daar en niet bij het sauna-gevecht had gelegen, heeft dit ook zeker zo zijn charmes.
In feite is het een fantastisch crime-verhaal met genoeg emotie en goede karakters om boeiend en meeslepend te blijven over de gehele duur. Mooi geschoten, met plaats voor dingen als eer, tatoeages, misbruik en liefde beaamt het dat een goede film zich kenmerkt door veelomvattend te zijn. Want dat is deze film beide.
Ieder moment met Mortensen, Cassel of Mueller-Stahl in beeld is top. Zo simpel is het, en omdat ze vrijwel continue in beeld zijn, is de film top. Spannend, afschuwelijk en fascinerend tegelijk. Vooral de dubbele kanten van de mens komen mooi naar voren, en zoals gezegd vooral in het karakter van Armin Mueller-Stahl.
Een aanrader, doordrenkt met sfeer en met in Londen een prachtig decor. Ja, TheRisingSun, ik durf het aan hem te vergelijken met The Godfather. Ook daar speelt de kunst van het weglaten een grote rol, en zo ook hier. Daardoor laat de film in je hoofd veel meer zien dan je te zien krijgt, door precies de goede informatie door te laten sijpelen.
Een aanrader, voor zowel drama-, actie- als maffiafilmliefhebbers.
4* voor nu.
Elizabethtown (2005)
De film had één gigantisch minpunt: hij werkte niet.
En dan is het eigenlijk al over en uit. Opzich waren de beelden die je voorgeschoteld kreeg niet ontzettend stom ofzo, maar het wilde allemaal maar niet overtuigen. Het leek meer op één grote verzameling van matige sketches, en dat wordt al snel saai. Bloom is de aangewezen persoon om hierin de hoofdrol te spelen, mits hij zijn acteertalent verviervoudigde. Hij is wel aardig om naar te kijken, maar zijn acteren laat te wensen over en daardoor stort eigenlijk de hele film al in. Dunst daarentegen kan best aardig acteren, maar was hier het irritantste filmpersonage in tijden! Ik heb me zelden zo lopen ergeren. Ik ben daarna maar meteen The Big Lebowski gaan kijken, om de nare smaak weg te spoelen.
En door zijn algehele saaiheid, zijn te erg niet-komische momenten en voorspelbare karakter was de film achteraf een uitzonderlijk onprettige ervaring. Het einde was wel aardig, ook niet fantastisch, maar de muziek is het opmerken niet waard. Bijna uitsluitend van die nietszeggende gitaarmuziek, waardeloos hoor.
En dan blijft er weinig over om positief over te zijn. 1,5*
Ellis in Glamourland (2004)
Hmm, deze film vond ik ook helemaal niks.
Een totaal oninteressant liefdesverhaal, wat van A naar B reist zonder ook maar enige emotionele diepgang. Een hoop momenten die totaal niet grappig waren, maar overduidelijk wel zo bedoeld. Een idioot verhaaltje met zeer voorspelbare wendigen. En daarnaast een aantal 'BN'-ers die mij al helemaal niet konden vermaken. Niet lachen in een komedie en niet meeleven in een romantisch verhaal, hoe noemt men dat? Een verschrikkelijke flop?
1*, de muziek was bij vlagen wel leuk.
Enemy at the Gates (2001)
Een erg mooie en ook vrij goede oorlogsfilm, ook al had hij beter gekund. Ben het ook met eerdere posts eens dat de gesproken taal een beetje raar overkwam, maar dit is eigenlijk wel logisch als je kijkt naar het feit dat er toch een commercieel succes bereikt moet worden.
Wat ik wel erg jammer vond was het einde dat alles opeens goed komt. Naar mijn mening had Jude Law's personage aan het einde afgeknald mogen worden om eens de standaard eind goed al goed regels tegen te gaan, en de waanzin van het oorlogsvoeren te benadrukken
Maar uit visueel punt was de film wel erg goed gemaakt en dan vooral het begin.
3,5*
Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)
Net zoals bij dat handjevol andere 'perfecte' films is het moeilijk om precies te zeggen hoe Geniaal Eternal Sunshine of the Spotless Mind eigenlijk is.
Liefde, zoals ik (merk ik) blijf verkondigen, is het allersterkste wat een film kan oproepen. Nou, daar weet Eternal Sunshine wel raad mee. We worden hier weer blootgesteld aan een liefde zó echt en zó veel meer uit het leven dan die uit de duizenden films die 'een liefdeslijntje in zich hebben', dat een heldere geest er geen weerstand tegen zal kennen.
De film schittert. Het elkaar liefhebbende tweetal dat centraal staat wordt meesterlijk neergezet, zeker Winslet had met de oscar moeten gaan. Hun mensenlijke zelfjes zijn werkelijk interessant, hun chemie is onweerstaanbaar en hun humor is heerlijk. Het steekt gewoon dat ze de herinneringen aan elkaar laten wissen, en wij, de kijkers, voelen de sensatie dat wij nog mogen zien wat dadelijk voorgoed vergeten zal zijn.
De creativiteit die de Franse regisseur erin heeft gestouwd maakt het alleen maar sterker. Filmische pracht en praal stuitert ongeremd ruim anderhalf uur op je af, voice-overs, geluidseffecten, knutselpraktijken: het kan niet op. Technisch alleen al meer dan bijzonder.
Maar de werkelijke kracht zit hem in het meesterlijke scenario. Ik had zelfs van de meest briljante persoon niet verwacht dat hij dit zou kunnen verzinnen. Een uitzinnig uitgangspunt, maar dan zo ongelooflijk menselijk en grappig en ontroerend. Alles aan de film klopt. Het is ingewikkeld, maar eigenlijk heel simpel. Net het leven.
De kwaliteit blijkt ook wel uit dat alles character-driven is. Nooit staat het verhaal voorop, de karakters blijven de spil. Ik wil Patrick, te kennen Elijah Wood, er even uitlichten. Gewéldig hoe hij hier de verschrikkelijke loser speelt. De oprechtheid van hoofdersonage 1 en 2 wordt er alleen maar sterker door; deze achterbakse laffe niksnut krijgt de wind van voren en zijn creativiteitsloze zelf weet zich er geen raad mee. Prachtig.
Ook nog muzikaal een parel. Maar er is dan ook eigenlijk geen kritiek te bedenken. Alles klopt en alles gaat: deze 100 minuten aan kwaliteit bewijzen maar weer eens hoe onbehapbaar sterk ons geliefde medium is.
5*, top 10, kudos, en eeuwige zonneschijn van mijn kant.