- Home
- Connie Van Orton
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten Connie Van Orton als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Getaway, The (1972)
maar er zijn ook minder geslaagde elementen. Het gedoe tussen Rudy en dat koppeltje en dan vooral die vrouw slaat nergens op, komt totaal niet uit de verf.
Echt wel een extreem geval van cuckolding - ik zou zelfs zeggen "death by cuckolding" - in deze aangename noir-turned-roadmovie, waarbij met Peckinpah achter het stuurwiel en McQueen als protagonist de klasse bijwijlen even plots als naturel van het scherm druipt.
Holiday, The (2006)
Kate Winslet op automatische piloot, en de wanhoop en hysterie die ze zo in haar blik wist te leggen, deed me bijwijlen denken aan de manier waarop Michel Houellebecq stilaan ouder wordende vrouwen die de ware nog niet gevonden hebben e.d. pleegt te beschrijven. Op zich paste dat wel.
La La Land (2016)
Bijzonder matig en volledig overhypet, deze La La Land.
Een film met een flinterdun verhaal, vol clichés die nergens méér dan clichés bleken, en bijwijlen enorm zwakke dialogen. Omwille van het gebrek aan diepgang en karakterontwikkeling liet het me ijskoud wat er precies met de personages gebeurde... Bovendien leek de regisseur, in een drang om iedereen te overdonderen, volledig zijn zin voor dosering kwijt.
Ter illustratie:
- Emma Stone is blijkbaar een actrice die over een zodanig breed register beschikt dat ze naturel en onmiddellijk kan overschakelen tussen extreme sentimenten - bijvoorbeeld van casual opgewekt naar dieptreurig. De regisseur kiest er voor om de scène die ik bedoel, een werkelijk fenomenale casting, in het begin van de film te plaatsen, om haar daarna in het verdere verloop van La La Land nóg een zes- zevental keer te laten volschieten. Kwestie van zijn en haar kruit - wat betreft het emotionele plan - onmiddellijk uit te putten, en dergelijke diepgang van zijn waarde te ontdoen door deze via herhaling uit te hollen: bij elke gebeurtenis met enige gravitas moest er wel een traan blinken in één van d'r ogen.
( Ik raad de regisseur aan om eens ( beter ) te kijken naar wat David Lynch doet met Naomi Watts, in haar castingscene - en ervoor - in Mulholland Drive, voor een dergelijke truuk in full effect.)
- De "suprise supper" scène was werkelijk armoedig: leeg, dertien in een dozijn, en qua stijl een breekpunt met de rest van de film tot dan, tot op het punt dat ik in m'n arm moest knijpen om vast te stellen dat ik wel degelijk nog op de stoel zat waarin ik een uur en een kwart tevoren had plaatsgenomen, en niet naar de zaal ernaast, waar een Ashton Kutcher-vehikel geprogrammeerd stond, geteleporteerd was.
Dat personages tot de vaststelling komen dat ze ergens onderweg, door de realiteit van het leven, vergeten zijn hun dromen na te jagen is één ding. Dit willen vatten in een scène die we al tig keer gezien hebben in series als "7th Heaven" een ander. Ryan Gosling, wiens acteerwerk overigens nergens boven de middelmaat uittornt, op een doorprikbare - minstens onlogische - manier emotioneel oneerlijk laten wezen zodra hij in nauwe schoentjes terechtkomt in een scène die toch wel één van de, zoniet hét zwaartepunt van La La Land vormt, gaf me in het bijzonder het gevoel als kijker weinig serieus genomen te worden. Dit alles deed me uiteindelijk vooral beseffen dat Sebastian en Mia helemaal geen "speciaal" koppel - laat staan één waar ik kon voor supporteren - waren. Tamelijk nefast gezien het soort verhaal in het algemeen en de bedoeling van dit deel in het bijzonder. Op de achtergrond moest er uiteraard ook nog een taart aanbranden - vermoedelijk voor de complete debielen die nood hebben aan duiding via dit soort versleten symboliek.
...
De knappe montage, het behoorlijke slot en de wil om uiteidenlijk toch een film die uit de band springt te maken, behoedden deze van een score onder de helft.
Out for Justice (1991)
Eén van de betere Steven-Seagalfilms inderdaad, deze Out For Justice.
Vermist (2007)
Na een nachtje slapen besef ik dat Filip Peeters in deze film lijkt op het Samson-personage Van Leemhuyzen. En zich ook zo gedraagt.
Nuja, dat laatste kan moeilijk met absolute zekerheid geponeerd worden: in nog geen van de Samson-afleveringen werd Van Leemhuyzens dochter door *allochtone* pooiers gekidnapt om vervolgens onderkomen en geketend vastgehouden te worden in een verlaten industrieel pand. Het is ook niet zeker of Gert Verhulst en Hans Bourlon een dergelijke verhaallijn willen exploreren in eventueel nog te draaien seizoenen.
http://database.mediatech.be/data/eyeworks/0x0-800x5000/tax%20shelter%2033.jpg
http://www.studio100fan.eu/images/samsonengert/afleveringen/riddermodest2.jpg
Wonder Wheel (2017)
Heerlijke film. Tennessee Williams achtig en een schitterende kleurrijke cinematografie. Een film die Fassbinder gemaakt zou kunnen hebben.
Wonder Wheel deed me ook aan Fassbinder denken. Het was de eerste keer dat dat me overkwam bij het bekijken van een Woody-Allenfilm - hetgeen me dan verwonderde aangezien ik deze film kenmerkend Allen vind, en deed afvragen of ik niet eerder een parallel tussen beide oeuvres ( die verder reikt dan het genre "zedenkomedie") had kunnen zien.
Eventueel, achteraf bekeken, tevens rekening houdende met het feit dat ik slechts een zevental films van Allen bekeken heb tot nu toe, kan ik die vergelijking - in mindere mate toch - doortrekken tot bij Blue Jasmine en You Will Meet a Tall Dark Stranger.
You, Me and Dupree (2006)
De Harry Dean Stanton cameo kon deze niet redden.
Rust in vrede, Harry Dean!