The Getaway (1972)

18 mei samen met Streets of Fire te zien in EYE film instituut in het kader van Cinema Egzotik: The Night of Walter Hill.

Weer een zeer sfeervolle film van Sam Peckinpah, The Getaway heeft het eerste uur soms wat moeite om je aandacht vast te houden maar is voornamelijk het tweede uur een geweldig soort van road-movie. De spanning tussen McQueen en Mac Graw is geweldig. Ik was vooral weer gefascineerd door de manier waarop Peckinpah zijn locatie's van totale rust en eenvoud neerzet voordat hij er met een enorm geweld door heen raast.

'Holy fucknuts!' Dit is pas de 1e film die ik van regisseur Sam Peckinpah zie! Bijzonder aangename kennismaking. Heb 'Wild Bunch' en 'Straw Dogs' klaarliggen, maar ben maar met deze film begonnen. Uitermate sterk en cool spelende McQueen, heerlijke sfeer, meeslepend van begin tot eind, dankzij veel spannende scénes en de constant aanwezige onderhuidse spanning. Hoogtepunten zijn - uiteraard - de overval, de scénes op het treinstation en de shoot-out in het hotel. Klasse bad-guy ook, die Rudy; die wel op een bijzonder geinige manier met z'n vrouwtje omgaat. Dikke voldoende.

Steve McQueen is de definitie van cool.

The Essence of Cool zelfs.

Punch it baby! Dat doet ze zeker in die auto's Boeiende misdaad / roadmovie met als hoogtepunt de scènes op het station, in de trein en in het hotel. De manieren waarop het duo iedere keer op de vlucht slaat zijn vindingrijk en gaaf om te volgen, vooral de escape met de bus vind ik geinig.

De 'machinale' openingscredits beloofden al veel goeds, McQueen en MacGrall doen het goed, het verhaaltje loopt lekker met een paar actie-opveringen maar er zijn ook minder geslaagde elementen. Het gedoe tussen Rudy en dat koppeltje en dan vooral die vrouw slaat nergens op, komt totaal niet uit de verf.

De erg aanwezige soundtrack staat me ook deels tegen, met name in het eerste deel (niet zozeer Toots Thielemans maar vind het sowieso vervelend als muziekeffecten precies getimed zijn op bewegingen van personen of voorwerpen). Jammer ook dat Rudy op het moment suprême zo makkelijk mis schiet en zelf neergaat maar het einde mag er zijn, straight forward zoals de film zelf.

Gisteravond voor het eerst sinds 2009 weer gezien. Deze is een van de favoriete films van mijn vader, en ik vind het altijd wel leuk om dat soort films te draaien. The Getaway is gewoon een erg vermakelijke actiefilm. Steve McQueen steelt met zijn erg gave rol gemakkelijk de show. De film verloopt niet overal even vlot en de overige rollen stellen niet bijzonder veel voor, maar dat is in dit geval niet zo'n probleem. Ook de actiescenes zien er best behoorlijk uit. Zeer aangename film die geschikt is om meerdere malen te bekijken.

3*

"You run the job, but I run the show." ... " !!!

Fantastische klassieker (Heropfrissing) !!! heerlijke misdaadfilm van Sam Peckinpah !

De chemie tussen Steve McQueen en Ali MacGraw is prachtig om zien.

Heerlijk verhaal met geweldige actiescènes die (nog) prima uit de verf weten te komen !

Naarmate de film vorderde kwamen we echt in de sfeer van roadmovie.

De kat en muis spelletjes om telkens voor de autoriteiten te ontsnappen waren geweldig om volgen !

Heerlijke parel van jewelste !!!

Ik ben niet echt specifiek een Steve McQueen fanaat, maar het was altijd een prima acteur. Ik ben meer een liefhebber van Peckinpah’s stijl van filmen, zo vind ik de film Bring me The Head of Alfredo García geweldig en veel beter dan deze film. Oa ook Patt Garett, The Wild Bunch en Cross of Iron vind ik beter. Toch is dit een vermakelijke film, met een leuk tijdsbeeld van de jaren zeventig. Ook was ik erg gecharmeerd door de mooie Ali MacGraw! Beetje Bonny & Clyde achtige film!

Goeie film over een crimineel echtpaar waarvan de man na zijn ontslag uit de gevangenis meteen weer aan de slag gaat. Goed gemonteerd en ook uitstekend locatiewerk. Misschien wat aan de lange kant, maar wel een aantal goeie en soms spannende actie-scenes (zoals de scene in de vuilniswagen). Steve McQueen zet een coole rol neer.

Ik zie Steve McQueen doorgaans graag aan het werk, maar in deze film maakt hij weinig indruk. Het verhaal voelt aan als een slap aftreksel van Bonny & Clyde, al laat Carol McCoy het vuile werk hier wel echt aan haar man over. Enkele aardige scènes, waaronder de bankoverval en de zoektocht naar het op het station gestolen geld, maar behoorlijke delen van de film waren een stuk minder boeiend. De rol van mede bankrover Rudy, en met name diens rare verhouding met het koppeltje dat hij tegenkomt, stond mij al snel tegen.

“You run the job, but I run the show. And don't forget it.”

In het kader dat ik voor ‘De 70s challenge’ weer even wat films uit dat tijdperk wil mee nemen heb ik deze misdaad film opgezet, dit is tevens de tweede film die ik van ‘Peckinpah’ heb gezien na mijn ontmoeting met hem en de fantastische prent ‘Cross of Iron’. Toch moet ik wel zeggen dat deze tweede film van de beste man mij toch wat is tegen gevallen, en dat vindt ik opzich best jammer. De film kwam in mijn ogen erg langzaam op gang waardoor ik het nogal lang vond duren, daarbij was de openingsscene ook niet heel bijzonder en zitten we eigenlijk tot aan de ontmoeting voor de bankroof een beetje naar saaie beelden te kijken.

Zelf ben ik nog niet heel bekend met ‘Steve McQueen’, hoewel ik hem in deze film leuk vond acteren denk ik wel dat de beste acteur wat betere titels op zijn naam heeft staan. Ik heb overigens wel zijn doodsoorzaak ingelezen, tragisch om dat zo te zien, rot ziekte. Voor de rest kende de film een prima cast daar waar niet heel veel aan op te merken was. ‘Ali MacGraw’ deed het leuk als de rechter hand van ‘Doc’ en ook mede crimineel waarbij je toch wat meer de neiging krijgt dat de film naar een ‘Bonny & Clyde’ verhaal aan het grijpen is.

Het vluchten vond ik spannender worden en dat pakte de film goed op, daar werd de film ook constant wat leuker, alleen al het vluchten na de roof was leuk en spectaculair om naar te kijken. Dat samen met de actie die echt wel goed is in de film en wat ‘Peckinpah’ echt wel onder de knie had. Goede keiharde actiescenes samen met de vluchtscenes vormden toch deze film, echter een film waarbij ik veel inkak momenten vond hebben, dat maakte het dus een stuk minder leuk om te kijken en dat is wel jammer.

Al om al, is het echt geen verkeerde zit hoor want we zijn wel slechtere films gewend, toch had ik er veel en veel meer van verwacht en dat kwam wellicht ook wel een beetje door zijn hoge cijfer en de vele lovende woorden. Ik moet hem denk ik in de toekomst maar weer eens herzien, wellicht dat ik er dan anders over denk.

3.0*

Bonnie en Clyde..euh welnee Doc en Carol. Ach het verhaal is uiteindelijk ondergeschikt aan de rauwe stijl van de film. Ja, spectaculaire achtervolgingen en fraai gefilmde schietpartijen met bloed (ziet er uit als rode verf) kan je wel overlaten aan regisseur Sam Peckinpah! In de actiefilm spelen Steve McQueen en Ali MacGraw (Werkte ook mee aan Convoy’ uit 1978 van dezelfde regisseur) de hoofdrollen. En zoals gebruikelijk in jaren 70 zijn mannen van het stoer type en vrouwen aantrekkelijke verleidsters die af en toe een Bitch-slab nodig hebben. Wat de film goed doet is dat het de spanning er telkens in weet te houden. Het voortvluchtige stel is uiteraard ook niet vies van wat illegaal gedrag om aan centen te komen. Vooral de ‘achtervolging’ in een trein was echt "Vet" En dat alles op klanken van jazzy muziek gecomponeerd door Quincy Jones. Deze twee uur durende actiefilm is als je op zoek bent naar een “bankoverval die verkeerd gaat-film” een goede aanrader.

Erg fijne misdaad film naar een strak script van Walter Hill. Na de bankoverval zijn McQueen en MacGraw de gehele film op de vlucht en weten ze steeds weer uit handen van de politie en andere overvallers te blijven. Geen grote achtervolging, maar een verzameling van spitsvondige ontsnappingen. Had Hill ‘m zelf geregisseerd dan had hij m waarschijnlijk precies op 100 minuten geklokt en was die misschien nog beter geweest. Maar ook nu is het een super coole film met een fantastische McQueen en een geweldige finale. Die laatste deed me sterk aan True Romance denken. Weet niet of het hiervoor al vaker zo is gedaan, maar vond het leuk te bedenken dat de kans groot is sat Tarantino het hier vandaan heeft.

Dikke 4*

Afgelopen jaar heb ik een aantal westerns van Peckinpah bekeken en ik was zeker niet altijd onder de indruk. Maar wat hij hier presteert in The Getaway grenst voor mij aan de perfectie. Waar het in andere films, ook uit zijn latere periode, lijkt te ontbreken aan balans valt het hier allemaal mooi op zijn plaats. Het gaat om een misdaad- en actiefilm waarin alle elementen prima gedoseerd zijn. Bij momenten is er extreem geweld maar het past perfect in het verhaal en binnen de mood die men opbouwt. Visueel ziet het er fantastisch uit. Het begint al met de magistrale opening waar we kennis maken met de crimineel vertolkt door Steve McQueen. Véél regisseurs zouden er zich vanaf maken met een voice over om één en ander uit de doeken te doen. Niet Peckinpah: hij kiest voor een opeenvolging van betekenisvolle beelden om duidelijk te maken wat er in McQueen omgaat. De kracht van een ijzersterke montage en van wat cinema in het beste geval is. Ook de bulk van de film is naar verwachting meesterlijk geschoten. De kenmerkende slow motion tijdens de shootout is effectiever dan ooit. Cinematograaf van dienst is Lucien Ballard, een man met enkele decennia ervaring in klassiek Hollywood en één van de vaste mensen van Peckinpah, wat een team.

Van Steve McQueen heb ik nog niet heel veel gezien maar ik begrijp nu ook wel zijn nickname ‘mister cool’ na deze film. Hij straalt coolness uit zonder dat het overdreven overkomt of geforceerd is. Als ze deze film vandaag opnieuw zouden schieten (er is al een remake geweest in de nineties dacht ik) moeten ze wat mij betreft geen spatje veranderen aan de manier waarop McQueen het hier speelt. Ook de andere acteurs en actrices doen het prima. De routine met Al Lettieri en Sally Struthers lijkt een tikje (bewust) overdone en alsof het nadien een belangrijke inspiratie is geweest voor Tarantino. Maar gelukkig is niet de hele film van dat. Dosering! Eén bewust grappige scène ook is de trip met de vrachtwagenchauffeur naar het eind van de film toe wanneer hij zich afvraagt of McQueen en Ali MacGraw getrouwd zijn. Heerlijk, en alweer perfect in balans met de mood van de film.
Het script van Walter Hill is helemaal prima. Gebaseerd op werk van Jim Thompson die ik als misdaadauteur reeds eerder heb leren kennen en die toen al de nodige indruk heeft gemaakt.

Belangrijk onderdeel van de vibe is de muziekscore van Quincy Jones: jazzy, funky, experimenteel, spannend, ook wel eens mellow, en volledig in de lijn van wat toen gangbaar was bij andere grote (film)componisten als Morricone en Schifrin. De mellow mondharmonica kon natuurlijk enkel van Toots Thielemans zijn. Die kenmerkende stijl plus wist ik dat hij een goeie band had met Jones.

Dus ja ik word er blij van om te zien wat het resultaat is van al dit talent samen. Absolute topfilm.

Cinema Speculation #6

Ook deze herzien nav het boek van Tarantino. Wat is dit toch een geweldige film. Ga m denk ik steeds meer waarderen. Vaker opzetten deze ijzersterk misdaadfilm. Over de oorsprong van (ondermeer de finale) van True Romance bestaat nu geen twijfel meer.

Verhoogd naar 4,5

The Getaway doet denken aan Bonnie & Clyde en loopt voor op bvb Natural Born Killers. Steve McQueen is de harde man van dienst. Geknipt voor de job, maar tegelijk is deze film iets te ruw voor z'n eigen goed. Ik mis dat vleugje humor zonder dat het een parodie wordt. Bij de actiescènes gaat het dan weer wel goed.

De muziek met oa Toots Thielemans valt wel op natuurlijk. Maar het geheel stelt toch wel wat teleur en wordt nooit echt memorabel.

Weer zo'n pareltje die loont de kringloopwinkels af te struinen, ik bedoel de remake uit '94 met Baldwin en Basinger is maar al te bekend en kom ik regelmatig tegen, maar een classic als deze niet. Interessant het duo McQueen en McGraw, een regisseur die wel wat kan in de vorm van Peckinpah. Dus kom maar op...

Het begin is duidelijk met het maar al te monotone gevangenisleven waar verlangen, frustratie en onmacht centraal staan en een keuze voor het verkeerde praktisch voor de hand ligt. De uiteindelijke kraak zelf is opzienbarend en ik snap niet zo goed waarom men de situatie met de bewaker laat ontstaan, noch waarom Doc als een gek moet rijden in die beginfase en zo enorm veel aandacht trekt op die manier. Wel interessant de stress en achterbaksheid waarin 'het team' elkaar afmaakt.

Een toch wel erg fraai beeld wordt daarna gebracht die zeker niet te vlot of te gelikt is, voor de jaren '70 vrij rauw overkomt, en waar veel ruimte is voor onderlinge ruzie, achterdocht en onzekerheid. En vooral die laatste drie dingen doen de film erg veel goed omdat het geen over romantisch beeld betreft of veel te spectaculaire, maar sober en rauw aanvoelt. En daar vaart deze The Getaway uitstekend op. Fijn is de twijfel tussen het stel en de ernstige problemen rond de gestolen tas of de merkwaardige Fran en haar Rudy. Bizar is de vuilniswagentoestand, lekker hoe Doc Rudy en dat domme wicht aan pakt in de gang, en wat een heerlijke shoot out in dat motel.

Het maakt The Getaway tot een realistische en rauw misdaad thriller die aan elkaar hangt van toestanden, pech en sterke en boeiende gebeurtenissen. Niet in de minste plaats interessant door het duo McQueen en McGraw, mooie dame toch, en niet te vergeten de soundtrack van Quincy Jones. Eindconclusie is wat mij betreft dat dit een fijne film betreft met een licht ondergewaardeerd cijfer met slechts een 3,55.

Prima film met Mr Cool in de hoofdrol. Eigenlijkklopt alles wel aan deze film, alleen die double-cross van de partner komt wat geforceerd over en is eigenlijk nauwelijks nodig in het verhaal. Die twijfel in de relatie had wat subtieler vorm gegeven kunnen worden. Veel goede acties afgewisseld met rustige momenten waardoor er een heerlijke balans ontstaat. Sally Strutters ook een rolletje als dom wicht, zij is vooral bekend van All in the Family.

Deze film is duidelijk beter dan de remake uit de jaren 90. dikke 4 sterren.

De volle buit nu voor deze topper!

Van 4 naar 5*

Nog steeds een krachtige film , zeker voor die tijd. Met de harmonica muziek van Toots Thielemans, dat is ook wel wat waard.

Een film die eigenlijk meer dan één kijkbeurt verdient: de eerste keer om de plot te volgen, de tweede keer (en eventuele verdere keren) om te kijken hoe alles in elkaar grijpt, hoe de relatie tussen Doc en Carol zich ontwikkelt, wat er precies gebeurt in de driehoeksverhouding met Rudy, en hoe stad en land worden gebruikt als achtergrond voor de vluchters. Jammer van die mondharmonica, Toots Thielemans geeft het strakke verhaal iets ongepast-oubolligs mee. Veel minpuntjes kan ik verder niet ontdekken, en Ben Johnson is weer heerlijk onaangenaam.

Het is een cliché om een sympathiek hoofdpersonage (maar nog steeds eentje van het criminele type) af te zetten tegenover wat echte schurken. Dat gebeurt dus ook met McQueen hier waarbij de kijker hoopt op een positieve afloop. Het onrecht dat hem wordt aangedaan of het verraad waarmee hij te maken heeft overstijgt zijn misdrijven. Hij ziet er vervolgens ook erg charismatisch en flamboyant uit.

Lekker sfeervol en met fijne actie deze zuivere heist. De relatie met Carol is een extra pigment die de film kruidt. Niets is zwart wit.

Een aantal scènes zijn echt geweldig zoals die met de trein, de vuilniswagen of het motel op het eind. Actie en rustige momenten wisselen elkaar goed af. Een film die zeker een herkijk waard is.

Vermakelijke film die lekker wegkijkt met een goed verhaal.