Wonder Wheel (2017)

Aardige film over een getrouwde vrouw die een affaire heeft met een man die het ook aanpapt met haar stiefdochter. De hele opzet van het verhaal is wel goed, maar het wordt op een gegeven moment wat eentonig en ook het einde had wat beter uitgewerkt mogen worden. Wel een mooie aankleding met ook prachtige kleuren. Kate Winslet geeft weer een sterk staaltje acteerwerk weg. Net geen 3.5 sterren.

Everybody dies, you can't walk around thinking about it

Aha, de nieuwe Woody Allen. Het is altijd wel iets om naar uit te zien (zegt degene die als recentste Woody Allen film Blue Jasmine uit 2013 heeft gezien..) maar het is wel een feit dat de man wat van zijn zwakste films de laatste jaren heeft gemaakt. Zo'n To Rome with Love bijvoorbeeld, ik heb Allen al beter gezien. Dat neemt niet weg dat ik altijd wel geïnteresseerd blijf in zijn oeuvre en de kans wel meepik om dat volledig te krijgen.

Sinds kort zit ik over de helft (dit is nummer 28 van de momenteel 49 films) dus ik heb ondertussen wel wat vergelijkingsmateriaal. Wonder Wheel situeert zich voor mij dan ook ergens onderaan zijn carrière en dat ligt vooral aan het feit dat het nooit echt 'plakt'. Coney Island is nochtens een leuke setting (sowieso heb ik daar een enorm zwak voor dankzij The Warriors en een aantal jaar geleden heb ik er effectief ook rondgelopen) maar Allen trekt volop de kaart van de nostalgie en geraakt niet verder dan wat felle kleuren en een jazzy soundtrack. Die soundtrack is zelfs niet noodzakelijk een hulpmiddel om de jaren '50 tot leven te brengen, Allen gebruikt dat soort van muziek wel vaker in zijn films, maar het plot rond de driehoeksverhouding Carolina - Mickey - Ginny komt ook nooit echt van de grond. Jammer, want een regisseur als François Truffaut heeft in het verleden bewezen dat je daar enorm intrigerende films rond kunt bouwen, maar Allen kiest er bovendien ook nog eens voor om een klein misdaadplotlijn te introduceren en er uiteindelijk verder niets mee te doen waardoor de film wat kabbelend eindigt.

Gemengde gevoelens ook bij de cast trouwens. Eerste keer dat Allen met Kate Winslet samenwerkt (Winslet ging normaal gezien in Match Point meespelen, maar verliet uiteindelijk de film een week vooraleer ze op set werd verwacht) maar het is wel een combinatie die werkt. Winslet is natuurlijk ook een degelijke actrice die dit soort rollen naar haar hand kan zetten en dat doet ze erg goed. Ook aangenaam verrast door Jim Belushi die bewijst dat hij meer inhoud heeft dan wat komische rollen en Juno Temple is iemand waar we ongetwijfeld nog in de toekomst van zullen horen. Het is eigenlijk Justin Timberlake die compleet verkeerd overkomt. Dat praten tegen de camera, nochtans iets dat ik op zich wel leuk vind, werkt voor geen meter en hij oogt ook gewoon verschrikkelijk geforceerd. Enkel en alleen de scène met zijn verjaardagscadeau getuigt van een zekere klasse, maar misschien werd hij wel gewoon meegesleurd door de performance van Winslet.

Ach, als je elk jaar een film maakt en je doet dat al sinds eind jaren '70, dan zal er wel eens af en toe een misser tussen zitten. Allen is en blijft een regisseur die het nog altijd beter doet dan het gemiddelde en zo af en toe eens een aangename verrassing uit zijn mouw schudt. Misschien hier en daar net iets teveel op nostalgie en herhaling terende, maar toch zal ik blijven kijken.

3*

Op zich een leuke film, al deed het pijn aan de ogen om Timberlake te zien "acteren"... Waarom Allen niet voor een echte acteur koos, blijft mij een raadsel.

Zoals apolicum terecht opmerkt, Justin Timberlake doet inderdaad pijn aan de ogen. Neem daarbij dat Kate Winslet vrijwel continu over de top gaat, dan valt het niet mee voor Juno Temple en James Belushi om de meubelen nog te redden. Toch komen ze een heel eind, in weerwil van het feit dat de film uitgaat als de spreekwoordelijke nachtkaars.

Een paar uitzonderingen daargelaten ben ik nooit een fan geweest van Woody Allen films. Deze film bevestigt mijn gevoelens dienaangaande.

Heerlijke film. Tennessee Williams achtig en een schitterende kleurrijke cinematografie. Een film die Fassbinder gemaakt zou kunnen hebben.

Een artistiek bedoelde gruwel. Winslet is oké, maar doodvermoeiend om aan te zien. Het vertelkunstje van de strandwacht is ook best aardig. Maar daarmee is de koek echt op. Timberlake, Belushi? Kom op zeg, 13 in een dozijn! Verder een haast karikaturale film. En dan die kleurwisselingen die je welhaast migraine bezorgen. Waarom, hoezo? Misschien kan iemand mij uitleggen wat de diepere bedoeling (of laag?) van die felle kleurengloed is? Maar oké, voor sommigen is de naam Woody Allen alleen al voldoende om naar de bios te gaan. Ik vond het echter weggegooide tijd en hield er ergernis en hoofdpijn aan over.

Wonder Wheel brengt een aparte sfeer met zich mee in het mooie groteske decor van een kermis. Als gewoon tijdbedrijf is dit een leuke wegkijker, maar een topfilm kan je deze Woody Allen niet noemen. Kate Winslet probeert de boel nog te redden door enige diepgang te creëren in haar sociaal-maatschappelijk afgegleden personage. Ginny is weliswaar geen complexe Jasmine (Cate Blanchett in Blue Jasmine), maar valt al bij al wel mee. Belushi is wat karikaturaal en Timberlake zag ik in The social network al betere dingen doen. De monoloog naar de camera toe is een total mss hit.

Het verhaal is ook niet echt vernieuwend waarbij de verloren dochter met hangende pootjes opnieuw voor de deur staat nadat ze op de vlucht sloeg van haar criminele man. Ze leert Mickey kennen, een badmeester die van twee walletjes tracht te eten door ook aan te pappen met stiefmoeder Ginny. Maar deze driehoeksverhouding zagen we ook al beter tot zijn recht komen in Manhattan. Erg hoogstaand wordt het allemaal niet, maar al bij al keek de film voor mij makkelijk weg. Een verdienstelijke film, maar meer ook niet. Een nipte voldoende.

Omdat we zoveel van die man gewoon waren, lijken zijn films van de jongste jaren tegenvallers en toegegeven, het is wel wat minder geworden.

Toch kon ik deze "Wonder Wheel" wel smaken. Een 100% herkenbaar Woody Allen's product dat een drama brengt over pech en schuld en waarbij ik toch meerdere malen fijntjes hebben moeten lachen, zo treffend worden enkele menskes in hun zielig gedoe voorgesteld.

Geslaagde tijdsschets in het kleurrijk decor van een vakantie-oord, rijkelijk voorzien van slecht weer, met de typische soundtrack van evergreens, deze keer uit de fifties.

Mooie fotografie en eigenlijk kon Kate Winslet, als de meest ongelukkige van allen, best overtuigen.

Tot dusverre wat te laag gewaardeerd op deze site vind ik. Allen is zijn magic touch al jaren kwijt, maar deze laatste behoort zeker niet tot zijn slechtste vertellingen van de laatste twee decennia. Melancholisch(de liefde voor het oude New York straalt er van af), tragisch en tegen het einde komt het thema wat Crimeas and Misdemeanors en Match Point zo goed maakte(ogenschijnlijk onschuldige mensen kunnen in no time uitgroeien tot een moordmachine) in de beste scène van Wonder Wheel ook nog even om de hoek kijken. Prettig maar traag kijkvoer, subtiel en voor de liefhebbers. Winslet speelt een prachtige rol als de gestreste, onsympathieke moeder die het eigenlijk allemaal niet meer aan kan. En onder de regie van de meester lijkt het net of Belushi en Timberlake echt kunnen acteren, wat wil je nog meer?

Het idee is interessant en de opzet heel sfeervol(Die prachtige kermis kleuren bijvoorbeeld!) maar op de 1 of andere manier lijkt het verhaal nooit lekker los te komen.

De dialogen zijn over het algemeen ook best nog wel vermakelijk en typisch Woody Allen maar het was het toch allemaal net niet voor mij. Persoonlijk vond ik zijn vorige film(Café Society) een stuk beter.

Kate Winslet en vooral de erg mooie Juno Temple waren prima keuzes van Woody, alhoewel ik zijn keuze voor Timberlake niet helemaal kan plaatsen. Hij deed het niet slecht, maar had hier graag een andere acteur voor gezien.

Wonder Wheel is voor mij vooral door de sfeerschepping de moeite waard, maar is zeker niet 1 van de sterkere Allen films.

Kleine 3*

Dit was af en toe weer een best moeilijke Woody Allen om doorheen te komen. Jammer dat de dialogen en personages zo zwak zijn, je ziet verder nog best de contouren van een daadwerkelijk goede film. De film is lekker somber, ziet er goed uit, en Winslet doet fantastisch werk met het materiaal voorhanden. Ook de setting van een zomers Coney Island in de jaren vijftig vond ik eens echt aangenaam. Maar ja, er gebeurt eigenlijk niet zoveel, en ik werd af en toe weer echt moe van de soundtrack. Timberlakes personage is echt afschuwelijk. Zijn zwakke spel maakt het personage alleen maar griezelig. 2.0*.

Wonder Wheel deed me ook aan Fassbinder denken. Het was de eerste keer dat dat me overkwam bij het bekijken van een Woody-Allenfilm - hetgeen me dan verwonderde aangezien ik deze film kenmerkend Allen vind, en deed afvragen of ik niet eerder een parallel tussen beide oeuvres ( die verder reikt dan het genre "zedenkomedie") had kunnen zien.

Eventueel, achteraf bekeken, tevens rekening houdende met het feit dat ik slechts een zevental films van Allen bekeken heb tot nu toe, kan ik die vergelijking - in mindere mate toch - doortrekken tot bij Blue Jasmine en You Will Meet a Tall Dark Stranger.

Het leven kent vele onzekerheden. De weinige zekerheden die er zijn, verlenen broodnodige structuur en werken vertroostend. Nou ja, misschien is de zekerheid dat het leven eindig is, niet voor iedereen troostrijk. Gelukkig zijn er behalve de dood meer zekerheden in het leven. Daartoe behoort ook Woody Allen. De regisseur die heel trouw de wereld non stop blijft verblijden met nieuwe films. Een zekerheid die waarschijnlijk pas stopt bij zijn verscheiden.

Nu is het wel zo dat de laatste werken van Woody Allen nog steeds heel bekijkenswaardig zijn, maar dat de esprit en de gevatheid uit vroegere werken een stuk minder aanwezig zijn. De term 'de wereld verblijden' klinkt daarom misschien nogal aanmatigend. Toch is het zo dat er waarschijnlijk geen filmmaker is, die in zijn films zo consequent zijn eigen universum steeds weer tot leven wekt. Er is (denk ik) niemand die het verleden steeds weer zo mooi weet te vangen als Woody Allen.

In Wonder Wheel staan de jaren 50 op het menu. De setting: het amusementspark op Coney Island. De aankleding van de film is prachtig. De film schetst een nostalgische wereld in bonte kleuren vol onschuldig ouderwets vermaak. Het pretpark is een toverachtige romantische wereld waar je je als kijker graag onbekommerd in zou willen begeven.

Maar ja. Met een prachtige sfeervolle lokatie, ben je er natuurlijk nog niet. Een film is vooral afhankelijk van interessante handelingen die zich binnen die geweldige setting afspelen. Er moet ook nog een meeslepend verhaal worden verteld. En vooral op dat punt laat de film de kijker in de steek. Het begint nog hoopgevend als personage Mickey (gespeeld door miscast Justin Timberlake) in het begin van de film zich tot diezelfde kijker richt en de volgende hoopgevende woorden spreekt: Let me get to the story in which I am a character, so, be warned, as a poet, I use symbols, and as a budding dramatist, I relish melodrama and larger-than-life characters. Ja ja. Mooie woorden. Maar daar kopen we niks voor.

De ingrediënten zijn er overigens wel. Overspel, drankmisbruik, echtelijke en andere ruzies, geldnood, diefstal. Er is genoeg materiaal voorhanden. Al dat materiaal komt helaas nooit echt tot leven. De film is strak gepolijst en dat heeft een statische uitwerking op de handelingen. De film werkt met sterk begrensde ruimtes, die aan een toneel doen denken. De link met het werkelijke leven is er nooit. Het toneelmatige overheerst. De film weet nooit de illusie te wekken dat het verhaal over echte mensen gaat. De kijker ontwikkelt nooit echte betrokkenheid bij de personages.

Het matige tot redelijke acteerwerk helpt weinig bij de totstandkoming van de illusionaire werkelijkheid. Timberlake is een jammerlijke vergissing. Kate Winslett is heel behoorlijk als hysterische vrouw, maar verblijft soms teveel in het theatrale spectrum. Juno Temple is zoals altijd op een naïeve manier verrukkelijk charmant. En James Belushi overtuigt als drankzuchtige lomperik. Geen acteur levert echter een indringende visie op zijn personage af. De personages zijn in de kern weinig meer dan eendimensionale verschijningen en hebben soms zelfs karikaturale neigingen. Echt warm of koud word je er niet van.

WonderWheel is gewoon geen geweldige film. De personages boeien niet. Het verhaal eromheen boeit amper. Stilistisch is de film echter heel genietbaar. Het camerawerk is magnifiek. Neem alleen al de prachtige glijdende shots in de woonruimte van Winslett en Belsuhi. Van een likkebarende schoonheid.

Bovenop het zwakke verhaal en de oninteressante personages met hun (meestal) armoedige theatrale geblaat, miste ik vooral de gevatheid in de teksten. Ik heb werkelijk niet één keer geamuseerd opgekeken vanwege een scherpe dialoog of een scherpe oneliner.

Wonder Wheel is matig, maar ik geef nog niet op. Ik kijk alweer nieuwsgierig uit naar de volgende projecten van Woody Allen.

Cinematografisch pareltje van cinematograaf Vittorio Storaro, die ondermeer ook veranwoordelijk was voor het camerawerk van Apocalypse Now en The last emperor.

De setting van dit drama, Coney Island in zijn nadagen, is dan ook 'n prachtig decor en zorgt voor 'n mooi contrast met het, ondanks de betrekkelijke luchtigheid van de film, uiteindelijk tragische verhaal over 'n door het leven teleurgestelde vrouw die langzaam haar dromen in rook ziet opgaan en dit niet kan accepteren. Deze rol wordt uitstekend vertolkt door Kate Winslet. Wat 'n topwijf is dat toch.

Niet een van Allen's beste, het lijkt 'n beetje haastig geschreven en de dialogen missen doorgaans de scherpte die we van hem gewend zijn, maar zeker niet zo slecht als als de meeste critici beweren.

En nogmaals, de beelden van Coney Island in verval zijn werkelijk prachtig en maken de film alleen daarom al de moeite waard.

Een wat doorsnee tragikomisch Woody Allen-filmpje, maar door het sterke akteerwerk en de vaak grappige dialogen toch wel weer de moeite waard. De voice-over van Justin Timberlake is aan de flauwe kant (alhoewel hij hier zelf best een leuke rol heeft) en het overdreven gestileerde camerawerk van Vittorio Storaro geeft het geheel een wat toneelmatig karakter. Kate Winslet trekt de kar, dat wordt al snel duidelijk.

Timberlake beweegt de hele tijd zijn hoofd wanneer hij praat, z'n ogen staan zo wijd open en daar raak ik van afgeleid. Winslet draagt deze gemiddelde maar kleurrijke prent.

Het was ergens wel een mooie film om 1x te kijken, MAAR??? Wat voor een dom einde!!!