Black Mirror - Seizoen 1 (2011)Seizoen 2 (2013-2014)Seizoen 3 (2016)Seizoen 4 (2017)Seizoen 5 (2019)Seizoen 4 (2017)

De keuzes halen je inderdaar uit de serie, daarnaast vertraagd het de boel ook. Als experiment best leuk en het past ook best bij Black Mirror. Ik heb echter het idee dat dit concept veel verder doorgedreven moet worden wil het ook echt een 'Black Mirror' zijn voor de kijker. Verhaal technisch is bandersnatch trouwens best interessant maar het weet helaas, net zoals dit seizoen nergens het oude niveau te halen.

later in de ep was ik er wel aan gewend eigenlijk. Iets te vroeg gepost dat laatste bericht Zeker dat je als kijker een rol speelt in het verhaal is goed bedacht (dat je aan het einde kan vertellen dat je Netflix bent is natuurlijk geweldig) persoonlijk vind ik de laatste 2 seizoenen juist net wat beter dan de 1e 2, maar in totaal is het nog steeds 1 van de beste series van het moment.

Helaas kan ik de aflevering niet via mijn TV ervaren. De Panasonic Plasma is van nét voor de eerste betaalbare Smart-TV zoals we die vandaag kennen. Momenteel beschik ik niet over een laptop en via de smartphone weiger ik series of films te bekijken. Ik zag dus geduldig moeten afwachten tot de kans zich voordoet.

Mensen die meerdere keren gaan kijken om de verschillende opties (resultaten) te ontdekken?

Esteban je hoeft maar een klein deel opnieuw te kijken om een nieuw einde te ontdekken. Aan het einde krijg je de keuze om een paar scènes terug te gaan. Zo heb ik im 10 minuten 2 van de 5 scènes gezien.

Ahzo, ok. Maar dan nog kan ik hem nog niet zien. Balen. Netflix geeft de melding dat mijn TV hem niet kan afspelen.

Esteban mijn tv gaf dezelfde melding toen ik het via KPN probeerde te kijken. Via de Playstation werkte het wel.

Leuk om te zien hoe één aflevering nu al meer impact heeft dan het complete vierde seizoen.

Oei, blijkbaar zijn de reacties wat negatief? Ik vond het nochtans een hele leuke ervaring

Ik vond het ook een interessante ervaring, al leek ik aan het einde op een gegeven moment in een loop te zitten, want toen werd een stuk herhaald. Maar wellicht had dat ook met mijn keuzes te maken. Grappig hoe bij één van de eerste keuzes Colin in het voorbijgaan zegt "wrong choice".

Wat ik lastig vond is dat je geen idee van tijd hebt in de aflevering, hoe lang je nog te gaan hebt bijvoorbeeld.

Hier is trouwens een flow chart te vinden van de hele aflevering: Flickr

Inmiddels alle 4 seizoenen gezien, het tweede seizoen vond ik wel het sterkste. In seizoen 4 valt wel op dat het qua genres best veelzijdig is. Aflevering 5 (Metalhead) is wel achterhaald door de realiteit waarop het zich inspireerde, want dit type oorlogsrobots bestaan al, al zijn ze (misschien?) nog experimenteel. Wanneer de dame in de boom klom en de robot in standby-stand ging dacht ik juist dat het zich van de grond ging afzetten om omhoog te springen, want dat kunnen de echte oorlogsrobots wel. 3* voor het hele seizoen, afleveringen 2 (Arkangel) en 5 (Metalhead) vond ik de minste en halen het gemiddelde omlaag.

Bandersnatch (3.5)

Qua sfeer en onderwerp lag deze Bandersnatch mij sowieso. De interactieve ervaring en het effect daarvan was helemaal verweven in het gegeven. Het haalde mij nu en dan wel uit de film, een lekker ontspannende ervaring is dit niet. Meer nog, ik kreeg zowaar keuzestress en was op den duur meer bezig met de ervaringen die ik eventueel zou missen. Heb ik nu alles gezien? Heb ik er alles uitgehaald? Had ik niet beter ...? Maar dat is natuurlijk ook het hele punt. Hoe meer ik na afloop alternatieve wegen begon in te slaan, méér dan 30 minuten lang zelfs, hoe meer plezier ik er in kreeg. Je komt heel wat gekke dingen tegen en de afstand of grens tussen het hoofdpersonage personage en kijken begint ook steeds meer te vervangen. Anderzijds kreeg ik ook meer en meer het gevoel dat je hoe dan ook op de punten uitkomt die voorzien waren, aangezien je soms ook gewoon een 'verkeerde keuze' maakt volgens de film. Had ik dan eigenlijk wel een keuze of vrij wil? Enfin, ook dat maakt deel uit van het gegeven. Allemaal redelijk inventief verwerkt in het geheel.

Tof. Maar méér van dit hoeft nu ook weer niet voor mij. Voortaan graag weer 'gewone' afleveringen.

PS: Deze special zou de start van het vijfde seizoen zijn. Ik veronderstel dat Bandersnatch op TVMeter uiteindelijk dan bij dat seizoen gevoegd mag worden?

Esteban Bandersnatch wordt zover ik weet als losse film aangeboden en zou daarom niet op deze website komen. Hij staat wel op MovieMeter.

Het is een beetje dubbel, aangezien alle Black Mirror afleveringen ook als film op MovieMeter (en elders) staan, maar deze officieel eigenlijk énkel als TV-episodes bestaan. (zie oa IMDB) Vandaar dat een interpretatie van Bandersnatch als special bij seizoen 5 mij wel logisch leek, een vrijheid in de omgekeerde richting.

Is volgens mij hetzelfde als pakweg 24: Redemption (2008) - MovieMeter.nl, een tvfilm van een serie.
Die horen hier niet thuis nee. Al vind ik het wel jammer, want het zou het wel completer maken. En je hebt sowieso ook een aantal mini-series bijvoorbeeld die op MM en TVM staan.

op movie meter staan meerdere afleveringen van Black Mirror... beetje vreemd.

Black mirror is een serie en White Christmas en Bandersnatch zijn gewoon speciale afleveringen die gewoon op deze site zouden moeten staan bij de serie. Niet op moviemeter. 24 Redemption ook, want die speelt zich qua verhaal lijn af tussen seizoen 6 en 7

Niet allemaal dacht ik. Zal wel met de MM-regels voor de tijdsduur te maken hebben.


Bandersnatch
Gelukkig zijn ze bij Black Mirror weer teruggekeerd naar de zwartgallige insteek, na het tegenvallende vierde seizoen. Bandersnatch heeft een fijn sfeertje en is lekker fatalistisch. Leuk ook hoe het meta-concept van ‘pac man in een doolhof’ is uitgewerkt door dat ventje zelf in een doolhof rond te laten dolen door middel van de keuzes en controlling.

In volgorde dat ik ze zelf zag:

'USS Callister' (2017) - 3.5*

Deze aflevering scoort punten met de nostalgische retro-esthetiek van een alternatief Star Trek-universum waarin de schurk online een Arisch blonde ruimtekapitein is en offline een kleinzielige programmeur. Of hoe de digitale spelwereld een vrijplaats is waar puberale fantasieën en verlangens een afreageermechanisme vormen om te dealen met alledaagse frustraties. Maar in die hyperrealistische omgeving geldt het recht van de trollerige sterkste en is het onderdrukken, bespelen en kapotmaken van anderen geen spelletje meer. Het nachtmerrie-scenario is hier dat artificiële intelligentie zo is doorontwikkeld dat degenen die de klappen krijgen, getrouwe afspiegelingen zijn van mensen uit de echte wereld, met soortgelijke gevoelens, gedachten en de wil om vrij te zijn van tirannie. En het engste is dat mensen in de offline-wereld (zoals hun 'oorspronkelijke' versie's) uberhaupt geen weet hebben dat dit onrecht onder hun toeziend oog bestaat. Wat ik wel een beetje heb met deze aflevering is dat de wereld als simulatie al uitvoerig is uitgeplozen in 'White Christmas' (2014) en 'San Junipero' (2016). Het lijkt een beetje of ze als maatschappijkritische reflectie op technologie minder urgent of relevant willen zijn, maar steeds op hetzelfde winnende paard wedden van eerdere successen.

Hang the DJ (2017) 3.0*

Als 'In the Mood for Love' (2000) van Wong Kar-Wai minder jazz en meer Britpop had. Hier dan niet een sensuele dans tussen twee geliefden, hun verboden overspel, en de heersende taboe's in een voorbij tijdperk, maar algoritmes die op de achtergrond bepalen wie er bij welke liefdespartner hoort. Ik wil 'Hang the DJ' (2017) gaaf vinden in hoe hij (Joe Cole) en zij (Georgina Campbell) weten dat die aantrekkingskracht er is, maar stellen zich afhankelijk op van een systeem dat zwaarder weegt dan hun eigen gevoel. Maar eerlijk? Het is weeral een variatie op het idee van de wereld als simulatie en dat authentiek/ingegeven door technologie met elkaar een interactie aangaan. Wel een dikke plus hoe de zoektocht naar een liefdespartner van de twee personages wordt gevisualiseerd, maar een zekere film van een zekere Zuid-Koreaanse cineast deed dit veel verfijnder en stijlvoller. Misschien moet ik 'm weer eens gaan zien!?

'Arkangel' (2017) - 2.5*

Volgens mij heeft er niet vaak een vrouw een aflevering van Black Mirror geregisseerd. Van regisseuse Jodie Foster ken ik eigenlijk alleen het oenige 'The Beaver' (2011), waar Mel Gibson tegen de handpop van een bever praat. 'Arkangel' (2017) is gelukkig niet zo kolderiek, maar vertrekt vanuit een sterke, urgente premisse: waar begint en eindigt het recht op privacy tegenover de ouderlijke verantwoordelijkheid. Maar eerlijk gezegd blijft het technologie-aspect een beetje dunnetjes en doet het niet heel veel meer extra dan in eerdere afleveringen. Het is leuk gevonden hoe de 'fire wall' wordt gevisualiseerd met POV-shots waar Sarah een blurry filter ziet bij nare aspecten van het leven. Maar er wordt vervolgens niet écht iets met dit gegeven gedaan en ook de moeder/dochter-relatie blijft te voorspelbaar en te vlak.

In volgorde dat ik ze zelf zag:

Crocodile - 2.5*

Het lijkt wel alsof er niet meer smaken zijn dit seizoen dan de wereld als simulatie of situaties waarin de inmenging van technologie gigantisch uit de klauwen loopt. Op zich grappig hoe het detectiveplotje rond een jonge, Engels-Indiase verzekeringsdame haaks staat op een witte carrièredame die demonen uit haar verleden poogt te bedekken. Het lijkt daarin wat op 'Fargo' (1996) door de sneeuwlandschappen en het contrast tussen een intens goed en vrolijk personage tegenover een getormenteerd mens. Hier voelt het technologie-aspect (de mogelijkheid om herinneringen af te lezen met een apparaatje) wat geforceerd. De gimmick heeft niet echt een belangrijkere rol in het verhaal dan dat het uiteindelijk een noodlotsvertelling in gang zet. Niet scherp of leuk, maar naar om het naar te zijn. Sowieso blijft de moraal wat zwakjes, want uiteindelijk kan niemand kennelijk meer de perfecte moord plegen. Lijkt me eerder een positief iets bij iemand die van het ene op het andere moment kan omslaan tot een massamoordenares.

Metalhead - 3.0*

Ik heb nog altijd niet 'Mad Max: Fury Road Black & Chrome' (2016) gezien, maar deze 'Metalhead' (2017) oogt in zwart/wit toch ook bijzonder smakelijk. Deze aflevering heeft zo'n sfeer van groezelige jaren tachtig pulp, met exploderende hoofden en koddig ontworpen gevechtsrobots. Nu eens niet met een vette ironische knipoog, maar felrealistisch, rauw en een tikkeltje ongepolijst. Qua thematiek is het de zoveelste alarmistische aflevering waarin AI-technologie eng en gevaarlijk is, want deze robotjes kunnen zelf denken en trackertjes afschieten. (En nóg zou ik er één als huisdier willen!) Maar 'Metalhead' (2017) bouwt op naar een eindscéne die wellicht geen enorme verrassing in petto heeft, maar wel doeltreffend tastbaar maakt hoe de positie van de mens nederig wordt als technologie ooit de overhand krijgt.

Black Museum - 3.5*

Heerlijk zelfreflectief om te eindigen met een episode die niet alleen terugverwijst naar eerdere seizoenen, maar zelf ook is opgezet als een anthologie-aflevering binnen een anthologie-serie. De aflevering deed me qua humor en gore een beetje denken aan 'Body Bags' (1993) van John Carpenter en Tobe Hooper. Een jonge vrouw (Letitia Wright) bezoekt een horror-museum langs de snelweg en krijgt langs drie objecten een beeld van onethische tech-praktijken. Eerst wist museumeigenaar Rolo Haynes (Douglas Hodge) technologie te verkopen waarmee diagnostiek kon worden aangescherpt door de overdracht van pijn en sensaties. Daarna transponeerde hij het bewustzijn van een comateuze vrouw in het lichaam van haar man. Tot slot patenteerde hij het bewustzijn van een terdoodveroordeelde voor eigen gebruik. Zoals vaker dit seizoen is het allemaal wat vergezocht en eerder macabere galgenhumor dan subtiele maatschappijkritiek. Toch heeft 'Black Museum' (2017) ontegenzeggelijk z'n charme in hoe een absolute sleazebag als Rolo Haynes verschillende verhaallijnen bij elkaar brengt. Concluderend over het hele vierde seizoen: Black Mirror heeft veel aan urgentie ingeleverd en is soms repetitief en voorspelbaar, maar scoort punten omdat het zich in vermakelijke pulp-tradities blijft plaatsen.

Donkerwoud

Misschien een vraag die raar is, maar ik vraag me al vaker af waarom je zo'n seizoen Black Mirror niet in chronologische volgorde bekijkt, ook al maakt dat niet uit

Volgens mij deed ik dat uiteindelijk ook wel, misschien af en toe een episode verdraaid. Ik had het er voor de zekerheid maar bijgezet.

5 juni komt seizoen 5

Black Mirror | Seizoen 5 - Officiële trailer | Netflix [HD] - YouTube
De trailer ziet er wel goed uit. Ontzettend veel bekende gezichten trouwens. Hopelijk weten ze met die drie afleveringen het niveau weer een beetje te krijgen.

Als ze het niveau van álle vorige seizoenen weten aan te houden, zal het weer top-televisie worden.

Ja dit is een topserie. Ik kijk uit naar het nieuwe seizoen.

Spijtig dat ze maar 3 nieuwe afleveringen hebben, maar beter iets dan niets. Zin in!

Het zag er een beetje uit als meer van hetzelfde. Wat me wel altijd weer positief verrast is dat ze het qua representatie goed doen. Veel vrouwen en niet-witte acteurs.

Dat was ook mijn eerste reactie, maar uiteindelijk (was ik even vergeten) hadden de twee eerste seizoenen ook maar 3 afleveringen.

Bandersnatch - 3.0*

Het concept is leuker dan de uitwerking. Een gamedesigner in de jaren tachtig (Fionn Whitehead) probeert een illuster SF-boek over parallelle universa te vertalen naar een computergame, maar gaat twijfelen of hij zelf nog de controle heeft over zijn levensbeslissingen. De grap is dat wij als Netflix-consument steeds keuzes krijgen voorgeschoteld over het pad dat de jongeman kiest. Waar begint zijn vrije wil als onafhankelijk denkend mens en waar zet onze goddelijke aanwezigheid de impulsen in werking die hem vormen? Of (heel meta) worden wij aan het lijntje gehouden en is er geen ontkomen aan het vooraf afgelegde pad dat steeds weer terugkomt bij hetzelfde? Vormen wij technologie of vormt de technologie ons? Maar 'Bandersnatch' (2018) gaat nooit écht onder de huid zitten, omdat het met haar game-opzet steeds terugkeert naar een restart en onze gemaakte keuzes irrelevant maakt. In lijn met de dieperliggende boodschap, maar tegelijkertijd mist hierdoor de psychologische ontwikkeling van het hoofdpersonage elke gravitas of tragiek. En qua stijl en sfeer (los van de heerlijk obscure jaren '80 muziek) wordt weinig toegevoegd aan dit matig uitgewerkte meta-uitgangspunt.