The Lobster (2015)

Een bizarre tragikomedie die eigenlijk heel aannemelijk wordt wanneer je je de uitgangspunten en de gedragsregels eenmaal eigen hebt gemaakt. De onderkoelde en soms bijna robot-achtige vertolkingen van de acteurs verhinderen dat ik het verhaal té serieus kan nemen, maar verhogen tegelijkertijd de hilariteit van de kleine vondsten zoals het gegeven dat Colin Farrell zijn broer mee heeft genomen, zijn poging om aantrekkelijk over te komen bij de harteloze vrouw en de educatieve toneelstukjes in het hotel. De tweede helft in het bos is wat minder pakkend, en het lijkt erop dat Lanthimos daar wat moeite heeft om de film op een "bevredigende" wijze af te ronden, maar wat rest is toch mijn bewondering voor het gemak waarmee deze film het absurde bijna acceptabel maakt.

Welk dier ben jij?

Iedereen is wel bekend met online testen, interview vragen, of quiz onderdelen waarin deze vraag een rol speelt. Yorgos Lanthimos verweeft dit gegeven in een onconventioneel liefedesverhaal wat zich afspeelt in een dystopische samenleving. Nadat ik een aantal maanden geleden blij verrast werd met Dogtooth van dezelfde regisseur, greep het plot van The Lobster al snel mijn aandacht. Dit kon niet anders dan goed worden. En hoewel het verhaal goed in elkaar steekt moet ik helaas de conclusie trekken dat dit niet mijn type film is.

Ik kreeg al het gevoel dat dit een trage Arthouse productie zou worden op het moment dat je als kijker voor de eerste keer wordt meegenomen in een jacht, en er klassieke muziek ingezet wordt. Klassieke muziek kan een prachtige toevoeging zijn, maar het haalde hier alle spanning weg. Het voelde meer als een kunstvorm om een verhaal te kunnen vertellen. Veel te gestileerd en hierdoor te afstandelijk om een impact op mij te kunnen maken.

En helaas, naarmate de tijd verstrijkt raakt de regisseur mij steeds meer kwijt. Het monotone acteren wat weliswaar als doel had te tonen dat mensen geëvalueerd zijn in emotieloze robots droeg er niet aan bij dat ik meegezogen werd in het verhaal, maar maakte dit op den duur eerder een enorm vermoeiende zit waar maar geen eind aan leek te komen. Ook de komst van Rachel Weisz bleek het tij niet te kunnen keren.

Ik vind het erg frappant; waar ik Dogtooth aanvankelijk nog af wou zetten omdat mij deze veel te vaag en traag aandeed maar ik naarmate het verhaal vorderde steeds meer meegezogen werd, was hier juist sprake van het tegenovergestelde. Ik dacht dat Yorgos Lanthimos mij wel lag als regisseur, maar inmiddels ben ik hier niet zo zeker meer van. Ik was ook van plan om in de toekomst The Killing of a Sacred Deer in navolging van The Lobster te gaan bekijken, maar inmiddels staat ook dit idee op losse schroeven.

2,5*

Absurde, rare en bizarre film en niet bepaald my cup of tea. Wat de film nu wilt vertellen is mij niet echt duidelijk geworden en ik kan er niets mee, wellicht anderen wel.

In elk geval geleerd dat bepaalde kreeften ruim de 100 jaar halen. Verder zwak. Ook Killing of a Sacred Deer kan ik me na 4 jaar nog maar moeilijk voor de geest halen, maar The Lobster zal met weinig positieve herinneringen verbonden zijn.

The Lobster valt, zoals vaker met films die het moeten hebben van een originele premise, niet alleen door de uitvoering maar ook door een totaal gebrek aan zeggingskracht. De cast is prima, maar het acteerkunstje is er na een half uurtje wel af. Wanneer het concept eenmaal staat, slaat de sleur toe en blijven verdere verrassingen uit. Eventuele filosofische diepgang of kunstzinnige expressie kan ik nergens vinden.

In de proloog schiet een vrouw [Jacqueline Abrahams] een ezel dood. Daarna volgens we David [Colin Farrell] naar een zonderling hotel waar hij zich voor maximaal 45 dagen laat inchecken in Room 101 (!) met een hond die, aldus David, eigenlijk zijn broer is “die het niet heeft gehaald”. David moet zelf een dier kiezen en zijn keuze valt op een kreeft, want “die worden 100 jaar oud, hebben aristocratisch bloed en zijn goed in watersport.” In zijn hotelkamer bevindt zich o.a. een geweer met 45 verdovingspijlen waarmee hij ‘loners’ kan neerschieten en zijn verblijf kan verlengen. Het is een intrigerend begin van een satirische komedie vol excentrieke personages en bizarre gebeurtenissen. Het scenario van Lanthimos en Efthymis Filippou wemelt helaas zoveel in het eigen absurdisme dat de kans groot is dat het je op den duur onverschillig laat. Origineel is dit zeker en de vertolking van evergreen “Something’s Gotten Hold of my Heart” door hoteleigenaar [Olivia Coleman] en haar partner [Garry Mountaine] is in alle opzichten memorabel.

Genre romantiek? Ja, zo kun je deze absurdistische film ook uitleggen. Het gaat er inderdaad om de romantiek te vinden, maar dat gaat wel onder tijdsdruk en met de nodige hindernissen gepaard. Vooral de aanvang van de film kon ik erg waarderen. Helaas werd het naar het einde toch steeds vreemder en vreemder. Maar goed, ik heb nu wel een goed recept voor konijnenbout en weet nu ook wat je nog meer met een broodrooster en achter een boom kunt doen. Maffe scenes genoeg in deze film, maar de koek was te snel op.

Het concept van de film: 'alle volwassenen die onlangs een partner hebben verloren door overlijden of scheiding, worden naar een hotel gestuurd, waar ze, als ze niet binnen 45 dagen verliefd worden, operatief worden getransformeerd in een dier naar keuze'. (en daar ga ik al in de mist met het verhaal, het is eigenlijk niet verliefdheid maar een vorm van synchronisatie onderling, gelijkwaardigheid in karakters e.d..

In dit verhaal ontbreekt uiteindelijk de empathie bij de hoofdrolspeler (doet zich zo voor) en zijn vrouwelijke kompaan.

Ik zal het verhaal van de film niet uit te leggen als iemand erom vraagt om ze er niet van te weerhouden te kijken. Want het verhaal is te 'chaotisch' om een woordelijke uitleg te geven. Misschien verwijst dit concept naar hoe belachelijk het is om iemand dwingen om verliefd te worden vanwege gemeenschappelijke interesses, of zelfs maar iemand te dwingen om uiteindelijk te trouwen, een soms gangbare praktijk in sommige delen van de wereld. Ook hier in ons land is er maatschappelijke druk op alleenstaanden.

Er zijn constante verwijzingen en herinneringen aan hoe even getallen perfect zijn, dus een paar(tje). Er is nog een opmerking over het aanbrengen van beperkende labels en hokjes op mensen, biseksueel en andere mogelijke voorkeuren zijn hier geen optie op het gebied van seksualiteit, schoenen kan je niet in halve maten krijgen en dat geldt vrijwel voor alles.

Collin Farrell en Rachel Weisz, samen met de vele personages, dragen allemaal enorm bij aan de film. Er zijn geen "zwakke" acteurs die ik zou kunnen aanwijzen. De film kan soms snel en geestig zijn maar ik vond dat de ''eigenzinnigheid'' soms overdreven was. Het robotachtige en eentonige spraakpatroon was over het algemeen grappig maar ook in mijn ogen overdreven.

Ik heb mensen gesproken die deze film niet leuk vinden en ik kan hun mening zeker respecteren en begrijpen.

"The Lobster" is niet voor iedereen weggelegd met zijn vreemde plot, tekst en beeldtaal. Het script is vergelijkbaar met dat van een "Wes Anderson"film maar blijft nog steeds erg duister en soms verontrustend. Het is zonder twijfel een langzame film, sterk afhankelijk van dialoog die sommige kijkers niet eens grappig zullen vinden.

Wij dus wel!

Ik zou de film aanraden aan mensen die houden van eigenzinnige films zoals Juno (Film, 2007) of The Grand Budapest Hotel (Film, 2014) al is The Lobster beslist donkerder dan die voorbeelden.

Waarschijnlijk een van de vreemdste films die we ooit hebben gezien en het eindoordeel is een ruime 7.

De absurditeit van de eerste helft kon ik wel waarderen, vanaf het moment dat het zich in het bos afspeelt haak ik af. Ik beschouw mezelf niet bijzonder intellectueel maar als het qua sfeer ook niet matcht blijft er niet veel over voor 'n ordinaire sterveling als ik. 4 voor de eerste helft, 2 voor de tweede helft

Bijzondere film met heerlijk droge absurde humor die me regelmatig aan films van Alex van Warmerdam deed denken. Het eerste uur was echt voortreffelijk, helaas is het tweede deel van de film een stuk minder, maar nog altijd ontzettend origineel. Genoten!

Toch wel interessante prentjes van die Lanthimos, dit is mijn derde. Het ongemakkelijke, onderkoelde en absurde komt ook hier terug, en daar hou ik van. Farrell speelt heerlijk.
Ik hou er ook van om in een surrealistische/dystopische setting neergezet te worden, wat voor de karakters normaal wordt gezien en eerst ook relatief weinig uitleg aan gegeven wordt. Hoewel toegegeven, de inzet van het hotel redelijk snel duidelijk wordt. Het zou een Black Mirror-aflevering kunnen zijn (gister Hang the DJ gezien en het stomme toeval wil dat we ook daar te maken hebben met een ietwat speciale manier van de juiste partner vinden).
Goed acteerwerk, fijne beelden, mooie score en zoveel hilarische scenes, vaak in al hun eenvoud. De eerste helft van de film is het sterkste. Nadat het verhaal zich verhuist naar de bossen wordt het iets minder qua aandacht vasthouden. Maar nog awkward genoeg om vermakelijk te zijn.
Leuke filmpjes dit, ik hou me aanbevolen voor tips in deze hoek

Redelijk.

Redelijk onderkoelde satire op een maatschappij met steeds meer singles. De humor werkt best goed. Echt veel gebeurt er evenwel niet. Het blijft zo een tikkeltje te sketchmatig. Tevens had ik lang geen idee waar de film nu eigenlijk naar toe wilde evolueren. Blijkt dat een heuse ommezwaai te zijn, waarin als revolutionairen gepoogd wordt te overleven. Dan krijgen we een ander uiterste. Iets minder geslaagd, al is het menselijke kantje van de film ook wel op z'n plaats.

3

Af en toe een glimlach, maar verder deed deze tragikomedie mij niets. Niet grappig, te traag, vervelende dialogen, vervelende voice-over. The Favourite vond ik geweldig, dus ik heb Lanthimos nog niet opgegeven, maar dit was niet mijn kopje thee. 1,5*

Mijn kopje thee was het ook niet. En mijn vierde Lanthimos is vooralsnog ook duidelijk de minste voor me. The Lobster wil iets zeggen over de huidige maatschappij en datingcultuur, maar wat precies is onduidelijk. Lanthimos verbreekt in de film tegelijk ook alle banden met die maatschappij en creeert een nogal absurde variant die vaak ook tegen de films eigen logica in lijkt te gaan. En dan drijft de film uiteindelijk vooral op de grappen die vaker niet dan wel leuk vond. Een film die vooral scherpte mist. Ook was de film een minuut of 20 te lang. Ook ik geef nog niet op en kijk de komende tijd nog films van Lanthimos die ik eerder gemist heb. Maar het begint erop te lijken dat hij me niet ligt.

Deze gekeken, want was wel gecharmeerd van Poor Things, vooral vanwege het visuele aspect eigenlijk, want qua verhaal vond ik het niet enorm sterk. The Lobster sprak het concept mij aan. Het begon dan ook leuk, maar ben ergens halverwege afgehaakt (om hem later nog eens af te kijken). Werd wel heel wollig en conceptuele gesprekken, op een manier zoals in Lars von Triers' Dogville. De monotone gesprekken vond ik ook niet heel grappig. Hou wel van intellectuele en arthouse films, maar dit is gewoon niet mijn straatje denk ik. Hoewel ik nieuwsgierig blijf naar andere films van hem.