- Home
- Films
- Kis Uykusu
- Filtered
Kis Uykusu (2014)
Genre: Drama
Speelduur: 196 minuten
Alternatieve titel: Winter Sleep
Oorsprong:
Turkije / Duitsland / Frankrijk
Geregisseerd door: Nuri Bilge Ceylan
Met onder meer: Haluk Bilginer, Melisa Sözen en Demet Akbağ
IMDb beoordeling: 8,0 (55.379)
Gesproken taal: Turks en Engels
Releasedatum: 25 september 2014
On Demand:
- Bekijk via NPO Start Plus
- Bekijk via iTunes
- Bekijk via MUBI
- Bekijk via CineMember
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Pathé Thuis
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot Kis Uykusu
Aydin, een gepensioneerde acteur, baat een klein hotel uit in centraal Anatolië samen met zijn vrouw Nihal, waarvan hij emotioneel afstandelijk is, en zijn zus Necla, die nog steeds last heeft van haar recente echtscheiding. In de winter wordt de steppe bedekt met sneeuw en worden gevoelens van wrok en wrevel aangewakkerd.
Externe links
Video's en trailers
Reviews & comments
Naomi Watts
-
- 54554 berichten
- 3155 stemmen
Niet zo sterk als gehoopt maar zeker oerdegelijkheid. Zeer zorgvuldig en gedetailleerd gedesign, de extensieve discussies die voortvloeien in persoonlijke wrijving. Het viel wat tegen door de torenhoge verwachtingen, ook mede door de Palme d'Or winst, maar was net wat minder verfijnd als verwacht. Al is de onderliggende wrijving zeer aangenaam, had het toch net wat meer verfijnder verwacht. Al is het zeker een sfeervolle dromerig drama, die nooit verveeld ondanks zijn flinke speelduur. Herziening valt waarschijnlijk wat hoger uit, desalniettemin mist het net iets te veel 'sophistication' en gelaagdheid.
wibro
-
- 11590 berichten
- 4098 stemmen
Van deze Gouden Palm winnaar die ik afgelopen avond in Arthouse Lux bekeken heb verwachtte ik aanvankelijk niet veel en dat kwam tot de pauze - dat was na twee uur - ook zonder meer uit. De beelden van Cappadocië waren mooi, het acteerwerk en de cinematografie waren dik in orde, dat dus wel. Echter, na twee uur begon het oeverloze geleuter tussen die Aydin en de zeker niet onaantrekkelijke Nihal mij danig de keel uit te hangen. Ik was in ieder geval blij dat eindelijk de pauze aanbrak. Met veel moeite daarna aan het tweede gedeelte begonnen en daar had ik beslist geen spijt van, want het laatste 1¼ uur ervoer ik als ijzersterk met als hoogtepunt de magistrale scène van de onverwachte ontmoeting tussen Nihal en Ismail, waarbij een envelop met geld centraal stond. Ook het toch enigszins onverwachte einde was bijzonder mooi. In zijn geheel genomen vond ik Winter Sleep ondanks mijn lage verwachtingen dus toch nog een goede film. Ik denk alleen dat je deze film beter niet kan bekijken als je erg moe bent, want de kans is groot dat je in slaap gaat vallen. Een film van 3¼ uur die voornamelijk uit dialogen bestaat vergt nu eenmaal veel van de kijker.
Waardering; gedeelte vóór de pauze 2,5*, gedeelte ná de pauze 4,5*
Ferdydurke
-
- 1353 berichten
- 854 stemmen
Staande ovatie voor dit magnifieke Turkse theater.
Want Kis Uykusu mag dan een (erg mooie) film zijn, het is vooral ook een ode aan het theater, en tegelijkertijd een drama over mensen die een toneelstukje opvoeren voor zichzelf en de wereld, om de leegte van hun vastgelopen levens te maskeren. Ontluisterend en beklemmend, maar bij tijd en wijle ook erg geestig, een genadeloze ontmanteling van menselijke ijdelheid, en de illusies van die mens over zichzelf.
De stijl van het narratief is opvallend in zijn transparantie en uitgesprokenheid, en niet alleen daarmee, maar ook met een aantal zeer sterke personages illustreert Ceylan zeer overtuigend zijn referenties aan Tsjechov, Shakespeare en Dostojewski. Daarmee mag overigens ook duidelijk zijn dat ‘uitgesprokenheid’ hier niet bepaald gelijk staat aan ‘eenduidigheid’; het is hier, net als bij die grote namen, het verschil tussen ‘woord’ en ‘daad’ die het geheel zijn tragische, morele en ook komische gelaagdheid geeft.
En met de centrale figuur Aydin weet Ceylan een werkelijk fabuleus personage te creëren, die zich wat mij betreft kan meten met de karakters die eerdergenoemden in hun tijd in het leven riepen. De contouren van dit monument van blind narcisme worden in de verf gezet in enkele adembenemende woordenwisselingen met achtereenvolgens zuster Necla en vrouw Nihal. Met deze drie personages schetst Ceylan op fraaie wijze een dynamiek van de vergiftiging van menselijke relaties, waarbij ook Necla en Nihal hun ‘blinde vlekken’ hebben (eveneens heel erg sterk uitgespeelde lijnen zijn dat), al is dat haast klein bier vergeleken met Aydin.
De vervlechting van de lotgevallen van deze in de ‘the middle of nowhere’ aangespoelde, ‘Europees’ angehauchte (semi-)intellectuelen met die van de huurdersfamilie - die zwaar in de problemen komt door het formalistische en ongeïnteresseerde ‘beleid’ van huisbaas Aydin - geeft deze film een sociaal-politieke, en zelfs epische dimensie. Het wordt daarmee ook een verhaal over de kloof tussen moderniteit en traditie, en het onbegrip, dan wel totale onverschilligheid van de ‘elite’ voor het ‘volk’, dat aan diens genade is overgeleverd. En ook op deze lijn vinden we weer ijzersterke personages, met name de serviele imam, en zijn verbitterde en vernederde werkloze broer.
De setting in het tegenwoordige Turkije (een land dat inderdaad als geen ander met die kloof te maken heeft) geeft het geheel zijn specifieke smaak en kleur, maar onder die oppervlakte is dit natuurlijk van universele kwaliteit. Aydin hoeft helemaal geen ‘Geschiedenis van het Turkse theater’ meer te schrijven; hij speelt in deze film de hoofdrol daarin, en het is evident dat ‘Turks’ hier synoniem is met ‘menselijk’.
Een ontmaskering van menselijke pretenties, die zelf een beetje... pretentieus is? Misschien, al ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Ceylan, in bepaalde tendensen en neigingen in het karakter van Aydin, in zekere zin ook zichzelf op de korrel neemt. En de karakteriseringen in deze film zijn ook dermate universeel, dat iedereen die schoen zou kunnen aantrekken... bijvoorbeeld mensen die de neiging hebben om amateuristische, ietwat pompeuze, en te lange filmbeschouwingen te schrijven die door anderhalve man en een paardekop gelezen zullen worden .
Toegegeven, vooral voor een wat ‘literair’ ingestelde, altijd associatief naar onderliggende structuren en een ‘verhaal’ zoekende filmkijker als ik, is dit een waar feest; en misschien dat meer ‘filmisch’ aangelegde liefhebbers hier minder enthousiast over zijn. Want hoewel Ceylan hier zeer adequaat – met relatief spaarzame buitenshots en veel ‘binnen’-scènes, met oog voor detail en prachtige belichting en kadrering, een passende winterse sfeer in barre omstandigheden weet te creëren, is het filmische hier naar mijn gevoel vooral ter ondersteuning van het narratief.
En misschien kan het vele ‘gepraat’ als ‘oeverloos’ worden gezien. Maar dat is het naar mijn mening zeker niet: we hebben hier te maken met zeer scherp opgebouwde teksten, waarbij geen woord teveel is, en die woorden ook allemaal op hun goede plek staan. Waarbij ik dan tenslotte ook nog wil benadrukken dat men niets van Tsjechow, Shakespeare of wie dan ook hoeft te weten om hier toch ten volle van te kunnen genieten.
The One Ring
-
- 29974 berichten
- 4109 stemmen
Lange dialogen. Dat vat Winter Sleep aardig samen, al doet het tekort aan de wonderschone setting waarin Ceylan zijn film plaatst. Er wordt opvallend weinig over gesproken hier, maar in Once Upon a Time in Anatolia viel het me al op da Ceylan enorm mooie beelden kan maken van op zichzelf bijzondere locaties. Hier maakt hij het zich ogenschijnlijk al wat makkelijk door voor een wel erg schilderachtige plaats uit te kiezen, een hotel dat zich bevind middenin enkele schitterende rotspartijen. Zowel desolaat als bloedmooi. Misschien een metafoor die Ceylan graag toepast op zijn eigen film? Hoe dan ook, voor het grootste deel speelt het verhaal zich binnen af, maar de rotsen vormen de wanden van de interieurs en daarnaast is Ceylan nooit te beroerd om met weinig belichting zijn dialogen van wat sfeer te voorzien. De inspiratie is misschien het theater, maar film is nog altijd duidelijk het medium.
Wat overigens niet wegneemt dat je hier echt naar een heuse praatfilm zit te kijken. Natuurlijk verplaatst de actie zich met enige regelmaat naar buiten, vooral voor wat meer symbolische momenten (Aydin in de rotsen, een jachttocht). Niettemin, de dialogen vormen de hoofdmoot. Het voordeel is dat ik heel erg hou van films waarin mooi gesproken wordt en deze dialogen zijn van hoog niveau. Jammer dat ik de oorspronkelijke taal niet spreek, vind ik bij praatfilms altijd iets extra's toevoegen. Wat Ceylan hier vooral doet is de hoofdpersonen hun levensvisie uit laten leggen en er iemand fel tegen in laten gaan, totdat zo goed als ieders perceptie gebroken is (Ceylan kiest geen kant). Het draait uiteindelijk om hoe leden van de elite de wereld met grootse, vaak moralistische concepten benaderen, maar stiekem eigenlijk nooit verder dan zichzelf komen, hoe graag ze ook anders willen.
Boeiende stof, maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat zelfs mijn voorliefde voor goede dialogen dit misschien wat te veel van het goede vond. Een gesprek hier kan makkelijk een kwartier lang over hetzelfde doorgaan, eigenlijk altijd lang nadat het punt van de scène al lang duidelijk is. Vaak gaat het door in cirkeltjes, waarin twee personages niet zozeer langs, maar meer om elkaar heen praten, al is het maar omdat ieder argument makkelijk weerlegbaar blijkt. Op zich uniek, want dit is iets wat vaak gebeurt in discussies, maar zelden tot nooit in films terug keert. Helaas vond ik het ook vaak gaan slepen en vroeg ik me af of een wat puntigere film van, zeg, twee en een half uur niet wat krachtiger was geweest. Ceylan had materiaal voor meer dan vier uur overigens en beweerd dat het moeite heeft gekost dit in te korten. Dat zie ik anders, maar het is ook zeer een kwestie van smaak hier vermoed ik, want niets is echt slecht. Het faalde alleen om mijn volle interesse te behouden tijdens de complete speelduur.
3,5*
mjk87 (moderator films)
-
- 13290 berichten
- 3906 stemmen
IK kan heel erg veel goeds zeggen over deze film, en een bepaalde kwaliteit heeft hij zeker. In de eerste plaats is dit niet een heel speciaal onderwerp, en eigenlijk is ook de uitwerking niet eens heel bijzonder. Maar toch werkt het omdat de kwaliteiten in de aankleding zitten.
De dialogen zijn veelal sterk en redelijk naturel ondanks een zekere gewichtigheid. Zeker tussen broer en zus werkt dit uitstekend en dat zijn wat mij betreft de beste scènes. Tussen man een vrouw is het me soms iets te melodramatisch, maar dat is vooral vergeleken met die andere dialogen, want in een beetje andere film gaat dat nog veel verder. De acteerprestaties zijn navenant met erg naturelle rollen die zo heel wat nuance geeft. Vooral Bilginer heeft een prachtige rol, en ondanks zijn lichte arrogantie, kon ik volledig met hem meegaan. Zijn logica, zijn denken, dat was gewoon juist. En die lengte van een film werkt op punten ook, want scènes blijven maar duren waardoor juist de spanningen worden verhoogd en kleine redetwisten maar kunnen blijven duren. Niet dat alles even interessant of goed was, maar veelal wel. Verder zijn de omgevingen mooi, net als de interieurs en de sfeer van de Turkse binnenlanden met de verschillen tussen arm en rijk en modern en traditioneel. Dat geeft een bepaalde grandeur aan de film die uitstekend en zo de film veel meer waarde geeft, meer laat zijn dan een kwalitatief goede soap. Dan mag het wel gebaseerd zijn op Tsjechov, met citaten van Shakespeare, maar het geheel deed me echt meer denken aan Tolstoj's Anna Karenina.
Maar goed, dat betekent niet dat het nu gelijk een meesterwerk voor mij is geworden. In de eerste plaats vond ik dit nu gemaakt voor het theater, of voor een roman. Dan kan dat nog wel prima als film, maar je mag wel iets meer doen dan alleen de mooie omgevingen tonen. Oké, de kleuren zijn fijn bruin-grijs (ook binnenshuis), de kadreringen prima, montage goed en af en toe wordt er leuk gespeeld met spiegels, maar het zijn echt momenten en te weinig voor dik drie uur. Te weinig voor een film. Daarnaast zijn er nog twee punten - die absoluut met elkaar te maken heb- die puur subjectief zijn. De film duurde me toch echt net te lang, en de film kroop niet onder de huid (en dan gaat een film vanzelf lang aanvoelen). Het bleef soms allemaal wat kil en afstandelijk. Interessant zeker, maar je gaat dat gewoon voelen na twee uur. Niettemin een dikke voldoende. 3,5*.
n.b. Melisa Sözen (Nihal) vind ik dus echt een heel aantrekkelijke vrouw met een bepaalde jeugdigheid, zeker voor een laat-dertiger. Enfin, zie ik nu dat ze pas een laat-twintiger is. Dan vind ik haar er relatief oud uitzien. Nog wel mooi, maar toch.
n.b. 2: Ik zie weleens de link met Dostojevski. Die zie ik nu totaal niet. Zeker niet in stijl, D. schrijft vol pathos en vol uitgesproken personages die ofwel goed ofwel slecht zijn, maar van nuance weinig weten. Dat was in deze film volstrekt anders.
eRCee
-
- 13346 berichten
- 1923 stemmen
Nou, wat een namen zijn er al voorbij gekomen in dit topic: met Shakespeare, Dostojewski, Tolstoj, Voltaire, Gontsjarov en Tjechov is een groot deel van de literatuur tot de 20e eeuw wel benoemd.
De belangrijkste naam om te noemen lijkt mij echter Ingmar Bergman. Inspiratie is nog te zacht uitgedrukt, Kis Uykusu is als je het mij vraagt gewoon een Turkse en moderne Bergman. Het begint natuurlijk al met de acteerwereld die zo'n grote rol speelt in de film. Maar belangrijker is de manier waarop de personages met elkaar omgaan. Aanvankelijk weet men het nog beleefd te houden, maar de onderhuidse spanningen zijn dan al voelbaar, en langzamerhand begint de één de ander nietsontziend te fileren, én, ook typerend, daarna vindt weer een soort relativering plaats (de soep wordt uiteindelijk niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend). De verwijten die de personages elkaar naar het hoofd slingeren hadden eveneens zo uit de koker van Bergman kunnen komen. Ten slotte is de overvloed aan dialogen en het tamelijk toneelmatige karakter ervan ook Bergmanesk te noemen.
Maar, bij mijn weten is er geen film van Bergman van meer dan 3 uur met zo weinig filmische ontwikkelingen en zo weinig dramatische ontknoping. Winter Sleep opent ijzersterk en zo lang de karakters zich inhouden blijft het interessant, maar daarna verzandt de film in ruzie-scenes die allemaal wel erg veel op elkaar lijken, en echt tot een kern komen doet het voor mijn gevoel nooit. In ieder geval is er niet, zoals bij Bergman, een emotionele climax. Je kan het allemaal in het midden laten zodat de personages complex lijken, maar wat wil je als regisseur dan nog zeggen, vraag ik me af? De beste scenes voor mij zijn die met Ismail, die minder praat maar wel daden stelt (hij is naast de theorieën van zusterlief dan ook de meest uitgesproken link met Dostojewski mijns inziens (een geldverbrandingsscene komt bijvoorbeeld ook voor in De idioot)).
De stijl van de film is statig; qua cameravoering houdt Ceylan het sober, maar de decors zijn juist vrij uitbundig (zowel binnen als buiten). De warme belichting in de binnen scènes geven een mooi contrast met de uitgesproken dialogen.
Al met al ben ik niet echt onder de indruk van Kis Uykusu. Het is mij teveel van hetzelfde, en te weinig tot de kern komend. Ceylan had er wellicht beter aan gedaan de helft van de dialogen in z'n vorige film te verwerken, dat zou denk ik beide films ten goede zijn gekomen...
BBarbie
-
- 12795 berichten
- 7632 stemmen
Fascinerend. Een mentale uitputtingsslag op het scherpst van de snede tussen een gewezen acteur, zijn veel jongere vrouw en zijn gescheiden zuster. De vinnige discussies van de eigengereide, ongeïnteresseerde acteur met zijn cynische zuster en even later met zijn enigszins naïeve, doodongelukkige vrouw trokken mij naar het puntje van mijn stoel.
Hauk Bilginer speelt een geweldige, maar o zo irritante rol als de betweterige ouwe zak, die op onuitstaanbare wijze met zijn medemensen omgaat. Een van de beste films van 2014, die ik totnogtoe zien heb, mede dankzij de fraaie beelden van de onwezelijk spectaculaire omgeving.
De filosoof
-
- 2023 berichten
- 1405 stemmen
Het is (weer) een hele lange film (196 minuten!) en ik vond ‘m ook soms wat langdradig en wat te lang, maar in het algemeen toch boeiend en de moeite waard. De film heeft misschien wat weg van de Italiaanse eveneens hooggeprezen ‘La Grande Bellezza’ in de zin dat ook in ‘Kis Uykusu’ een wat oudere schrijver – M. Aydin – portretteert die terend op zijn oude succes als acteur en erfenis een luxueus leven leidt en denkt een goed leven te leiden maar in feite een oppervlakkig en egoïstisch leven leidt. Sowieso speelt ook in deze film het thema van verveling, eenzaamheid en leegheid van bestaan een grote rol waarin de hoofdpersonages er niet in slagen hun passie om te zetten in een zinvol leven (en men ook elkaar beschuldigt van een leeg leven). Maar uiteindelijk is de film vooral een psychologisch drama in de traditie van de Griekse tragedie: er zijn geen duidelijk goede of slechte personages maar ze proberen allen een goed mens te zijn en een zinvol bestaan te leiden – of zelfs maar te overleven zoals die andere, arme familie die huurt van Aydin maar de huur niet kan betalen – maar ze zijn onvolmaakt en uiteindelijk mislukken ze jammerlijk en maken ze slechts elkaar het leven zuur. De boodschap lijkt te zijn dat je nog zo kunt vechten tegen het kwaad en voor rechtvaardigheid, maar dat uiteindelijk alle principes, idealen en moraal tevergeefs zijn omdat de mens niet bij machte is de wereld mooier te maken: alles is zoals het is en dat kun je maar beter accepteren. Zoals iemand zegt: “Het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen maakt” (overigens bekend van een liedje van John Lennon, maar het is een uitdrukking die al ouder is).
De film lijkt zwanger van symboliek (is bv. het vangen een wild paard een poging het leven te beheersen en het later vrijlaten van het paard de erkenning dat men het leven moet nemen zoals het komt?) en er is soms iets te veel gepsychologiseer in de dialogen, maar de film imponeert met haar goede spel, intelligente (maar vaak lange) dialogen en realisme in combinatie met doorlopend mooie beelden van zowel de natuur als het ouderwetse, druk versierde interieur van binnenshuis die beide een met pracht en praal overdekte desolatie opwekken.
Spetie
-
- 38582 berichten
- 5499 stemmen
Heerlijke film weer van Ceylan, al moet je er wel even goed voor gaan zitten. Het tempo is niet al te hoog en er zitten erg veel dialogen in, maar het boeit wel enorm. De dialogen zijn goed geschreven en het acteerwerk is meer dan goed, waardoor het allemaal geen seconde verveelt. De personages worden sterk neergezet. Het knappe vond ik hier, dat ze allemaal hun mening mogen verkondigen, maar niet worden veroordeeld door de regisseur. Ik vond ze ook allemaal wel wat hebben. De hoofdrolspeler heeft soms wel een licht superioriteitsgevoel t.o.v. zijn zus en vrouw, maar dat is absoluut niet storend.
De setting mag er trouwens ook zijn. Waar Ceylan in Once Upon a Time in Anatolia juist zorgde voor een enorm warme uitstraling, daar weet hij hier de winterse sferen juist enorm te benadrukken. De locatie met al die rotspartijen is fantastisch om te zien en Ceylan brengt de boel daarnaast ook nog eens bijzonder fraai in beeld. Het camerawerk en de montage is netjes en verzorgd.
Uiteindelijk vliegen de ruim drie uur toch vrij snel voorbij. Ik houd wel van dit soort films. Echte personages, prima dialogen en sterk acteerwerk. Ergens doet Ceylan me ook aan Asghar Farhadi denken, die dat soort punten ook altijd in zijn films heeft. Beiden komen ook uit het zuid-oosten en zijn regisseurs, die zo goed zijn, dat ze hun land inmiddels wel ontgroeid zijn.
Grappig trouwens, dat toen ik de film gisteravond ging bekijken, het nog droog was en na afloop het landschap, net als in de film met een mooi wit laagje sneeuw bedekt was.
4,0*
Collins
-
- 6243 berichten
- 3719 stemmen
Langdradig en somber epos dat zich voornamelijk afspeelt tussen en rondom drie hoofdpersonen.
Vanwege de hoeveelheid dialoog, de weinige bewegende actie en het beperkte gebruik van decors (wel allemaal schitterend trouwens) is de vergelijking met een toneelstuk snel gemaakt.
De confronterende en beschuldigende dialogen zijn ook nog eens tamelijk gedragen en theatraal.
De dialogen geven de innerlijke beleving van de hoofdpersonen fantastisch weer. Er is veel herhaling van woorden en meningen. Het zou magnifiek leesvoer zijn. Als film is het (in mijn ogen) te statisch en te weinig spannend.
De vergelijking met de Russische literatuur (Tolstoj) werd hier al gemaakt. Het is prachtig om in een aantal bladzijden te lezen hoe een blad van een boom valt, maar de vertaling van deze gebeurtenis op film kan eigenlijk alleen maar teleur stellen. Dat is mijn probleem met dit werk.
Verder: mooie plaatjes, prima acteerwerk en prachtig kleurgebruik.
Donkerwoud
-
- 8026 berichten
- 3576 stemmen
Grappig hoe meerdere gebruikers zich blindstaren op het absoluut willen kaderen van deze vertelling binnen de wereldliteratuur of wereldcinema. Wat mij betreft doe je hem daarmee grandioos tekort.
Voor mij is de kracht nou juist dat het zich zelfreflexief positioneert als onderdeel van rijke culturele tradities die eraan vooraf gingen. Dit ogenschijnlijk oubollige modernistische werk speelt juist een heel subtiel spel met verschillende verwijzingen als een soort postmodern meta-narratief over de rol van de intellectueel in het maatschappelijke leven.
Net zoals bij vorige films is deze Nuri Bilge Ceylan af en toe doorbijten door zijn langdradige opzet, maar het levert inhoudelijk pregnante cinema op vol grandioze visuele vondsten. Het is knap hoe iets zo door en door geconstrueerd oogt en toch zo warm en menselijk voelt. We gaan vermoedelijk nog veel plezier beleven met deze regisseur die dichterbij de top van zijn kunnen is gekomen.
Onderhond
-
- 87215 berichten
- 11969 stemmen
Eerste Ceylan.
Zijn films staan te boek als trage, rustige films. Nu kan ik me daar achteraf ook wel een iets bij voorstellen, maar het is niet bepaald het "trage" waar je rustig bij kan wegdromen. Daarvoor zijn de dialogen véél te talrijk en blijft de film constant nieuwe praatsels over de kijker heen gooien. Wie hoopt 3 uur lang te mijmeren komt bedrogen uit. En wie, zoals ik, uiteindelijk niks met de film heeft doet er goed aan om hem in de zomer te zien, anders sukkel je zelf ook nog in een winterslaap.
Laat je niet vangen aan een aantal recensies hier, Kis Uykusu is niet bepaald een filmisch drieuurtje. Toegegeven, het oogt iets minder dan de doorsnee pure praatfilm, maar het camerawerk is oerklassiek, de editing vooral functioneel en wat er aan unieke landschappen voorbij komt wordt maar povertjes in beeld gebracht. Daar kon toch echt wel veel meer uitgehaald worden.
Kis Uykusu is vooral een film die steunt op dialogen. Dan hangt het er vooral vanaf in hoeverre ze boeien in hoever je als kijker wil meegaan. En daar wringt bij mij toch wel het schoentje. Ceylan's personages doen niet veel meer dan wat kibbelen, vooral om de tijd te doden. Als (relatieve) rijkelui hebben ze ook niet zo heel veel te doen blijkt. Kis Uykusu zit boordevol discussies die mensen voeren als ze zich enigszins vervelen. Het type discussie waar je je achteraf van vergewist dat de standpunten véél te extreem waren en er uiteindelijk niet zoveel zinnig gezegd is.
Omdat dan 3 uur lang naar te zitten kijken vind ik ietwat ... njah. Normaal voer je zulke discussies zelf om te tijd te doden, om dan uiteindelijk de tijd te doden met het kijken naar personages die een winter lang proberen te tijd te doden, gecondenseerd in 3 uur film, daar zie ik de lol niet zo van in. Allicht dat wanneer de onderwerpen daadwerkelijk boeien of de personages aanspreken dat het makkelijker wegkijkt, maar ik kon hier echt bitter weinig mee.
Dat Ceylan af en toe een lampje aansteekt is leuk, het zorgt voor een licht aangename oranje gloed de sommige binnenlocaties een beetje opluisteren. Al blijft het pover als het gaat om één van twee of drie statische shots die 10 minuten lang afgewisseld worden in een discussie tussen de personages in de film.
1.0*
blurp194
-
- 4473 berichten
- 3563 stemmen
Interessante film.
Na de aftiteling nog eerst maar even aan het mijmeren geslagen - zo van 'waar heb ik nou eigenlijk naar zitten kijken'. En ik weet nog niet zo of ik het enthousiasme van veel kijkers delen kan - heel goed vond ik de dialogen bijvoorbeeld niet, en er kwam nogal wat veel absoluut oninteressant gehakketak langs - waarvan de duiding van Onderhond wat mij betreft echt wel de scherpste is. En dat geeft dan meteen ook een mooie verklaring van de titel. Misschien ook wel genoeg om als motief in de film te zien, zonder er links naar wereldliteratuur of theater bij te halen.
Cinematografisch nogal traditioneel en op safe, alleen in de laatste paar minuten viel me wat indringenders op - tijdens de afsluitende monoloog van Aydin, die ik overigens als de tekst van een brief begrijp. Daartegenover dan wel serieus mooi in de harde landschappen, de nietsontziende manier waarop er met het paard omgegaan wordt, en de rijk aangeklede binnenlocaties - absurd mooi hier en daar, en in perfectie uitgelicht en in beeld gebracht.
Daarbij een heel goed gedoseerd en getimed gebruik van de Sonate D959 van Schubert, passend in de wat beschouwende en narrige sfeer die over de film hangt. Perfect mooi en beheerste soundtrack - dat hielp me nogal om de moordende speelduur geduldig uit te zitten. Daar begint mijn mening ook langzamerhand naar toe te gaan - ik vind het vooral een sfeerstuk, waar je een motief in kan zien in de richting van de winterslaap, de stuurloze manier waarop mensen door hun leven gaan en het onvermogen om daar betekenis aan te geven.
Decec
-
- 6629 berichten
- 8339 stemmen
Een goede drama film...
Goed verhaal (minder spannend verhaal)...
Goed acteerwerk...
Super mooi HD kwaliteit breedbeeld...
Prima achtergrond geluid/muziek
(Dolby Digital)...
Lange speelduur film...
wendyvortex
-
- 4980 berichten
- 7109 stemmen
En een zeer terechte winnaar van de Gouden Palm, regisseur Ceylan staat hier al langer bekend als één van de cinema-meesters van deze tijd.
Ruim drie uur lang volgen we Aydin, eigenaar van een hotelletje en huisbaas, de laatste 3 gasten staan op het punt weg te gaan, de akelige onderdanige immam kan de huur niet betalen, zijn huwelijk stelt niets meer voor en zijn net gescheiden zus is er van ellende ook maar weer bij ingetrokken.
De winter staat aan te breken en iedereen is op zichzelf aangewezen.
En meer verhaal heb je niet nodig voor een meesterwerk.
Zoals al opgemerkt zou je hierbij een soort van mijmerende cinema verwachten, maar daarvoor zit er veel te veel dialoog in, vaak cynisch en vilein.
arno74
-
- 8700 berichten
- 3342 stemmen
Interessante film die je vrij snel weet te pakken. De eerste helft suddert het door zonder noemenswaardige stukken, maar houdt de interesse vast. Dat stuk had wel wat korter gekund. Vervolgens komt dan het interessante deel van de film, waarin het zich ontpopt in een ware uiteenzetting van karakters met soms botsende personages, waarbij een groot mens als Aydin vanzelfsprekend altijd centraal staat. Een voorbeeldig mens, zoals hij altijd zijn gasten laat zien.
Aydin is succesvol, heeft zichzelf ontplooid, weet meer dan anderen, weet het ook beter dan anderen en kan anderen ook goed op hun fouten wijzen. Anderen zijn ook nooit zo ver gekomen als hij, hij staat boven hen. Hij heeft een goed hart, zijn veel jongere vrouw heeft hij een goed leven bezorgd door belangeloos met haar te trouwen, hij is zo gul dat hij haar zelfs vrijheid gunt, zijn zus heeft hij geholpen wanneer ze dat nodig had door haar in huis te halen en haar in het huishouden te laten helpen, en ook richting zijn arme huurders is hij een gul mens, hij vergeeft hen een kapotte autoruit, al mogen ze van hem daar wel voor betalen als ze dat willen. Hij is trots op zichzelf en hoe hij beter is dan zijn medemens.
Zijn huurder is niet zo ontwikkeld als hij, zijn huurder moet het van zijn religie hebben, hij is niet zijn eigen god. Zijn huurder behoort tot de ondermens waar hij zich liever niet mee mengt, laat dat maar aan zijn zaakwaarnemer en aan zijn advocaten over. Maar zijn huurder begrijpt hem goed, hij kan hem niet met geld betalen, maar hij kan hem wel paaien met zijn nederigheid. Aydin heeft niemand nodig die zijn hand komt kussen, maar als de situatie zich voordoet zal hij maar al te graag zijn hand uitreiken om zijn mindere zijn ego te laten strelen. Zijn huurder weet dat maar al te goed.
Zijn zus vindt dat ze het kwaad hun gang moeten laten gaan, net zolang tot het kwaad zijn kwaad inziet en verandert. Dat vindt ze wel een goed idee, zegt ze, al deed ze juist het tegenovergestelde en scheidde ze van haar man, waardoor ze van het kwaad verlost werd. Aydin vindt het een stomme gedachte. Ook zijn vrouw Nihal ziet het niet zitten om het kwaad zijn gang te laten gaan. Aydin gaat al jarenlang zijn gang.
Nihal heeft behoefte om zich te ontplooien, maar is daar in de ogen van Aydin uiteraard niet goed genoeg voor. Ze heeft ook niets anders dan hem nodig. Aydin begrijpt niets van de behoeften van zijn kinderlijke vrouw. Maar zij wil ook dat haar ego gestreeld wordt, ze wil ook iets goeds doen, ook zij wil opkomen voor de mindergestelde mens. Aydin snapt er niets van, zij laat zich niet meer helpen. Opeens laat zijn vrouw hem niet langer zijn gang gaan. Dan maar de primitieve uitweg. Op naar Istambul, en denk nou niet dat hij wegrent want dat was hij toch al van plan, daar had hij nog wat te doen, zo maakt hij zichzelf en zijn vrouw wijs. Aydin slaat op de vlucht.
Nihal is eindelijk van haar man gescheiden, ze kan eindelijk haar eigen ego laten strelen, en wie kan dat nou beter dan hun huurder? Die kan Nihal als geen ander in haar behoefte voorzien. Even het kindje beterschap wensen, warm vuurtje stoken, en snel ter zake. Maar dan staat de broer van de huurder in de weg, hij moet niets hebben van spontane, baatzuchtige en kortstondige medelijden, dan steelt hij liever. Hij wil haar niet in haar behoefte voorzien, hij is niet nederig, hij laat zich niet door de vrouw van de huisbaas opkopen. De regie laat ten overvloede de broer van de huurder nog even duidelijk vertellen wat Nihal allemaal komt halen. Nihal faalt, zij vindt geen voldoening, integendeel.
Aydin staat op het station, het is koud, nu houdt hij alleen zichzelf voor de gek. Daar heeft hij geen zin in, hij blijft, maar laat zijn vrouw het niet horen. Ontdaan van zijn oeverloze edelmoedigheid en naast een warme houtvuur komt zijn primitieve ik weer naar boven en barst hij uit tegen de dronken mindere mens die hem niet begrijpt, hij schreeuwt uit wat voor een bescheiden filantroop hij wel niet is, zodat zijn mindere begrijpt waarom hij hem eerbied verschuldigd is. Hij heeft het laatste woord.
Na de kater blijft hij op de primitieve toer. Opeens ziet hij hoe hij weer naar huis kan, een konijn! De jacht van vandaag is goed gegaan, hij heeft zich nuttig gemaakt. Hij mag weer terug naar zijn grot, en niet met lege handen. Daar staat hij dan, met een konijn voor de deur. Hij is weer de man van het huis. Een konijn, geen hert, de regie laat nog even zien hoe nietig hij is.
Qua speelduur, tempo en hoeveelheid dialogen deed het me wel wat aan Tarkovsky denken, zonder overigens dat de dialogen zo ongrijpbaar worden als die van Tarkovsky, zeker niet. Deze film is veel makkelijker te verteren. Zonder het eerste anderhalf uur mis je eigenlijk niet zoveel, maar verder valt er weinig op aan te merken. Hoogtepunt voor mij was de verheven discussie tussen Aydin en zijn vrouw. De titel van de film relateer ikzelf meer aan de primitieve behoeftes van de mens die in winterslaap gesust zijn en zo af en toe naar boven komen, maar geen idee of dat wel zo bedoeld is. Hoe dan ook, een boeiende film in zijn soort, maar niet voor iedereen weggelegd. 3,5*
leatherhead
-
- 3556 berichten
- 1812 stemmen
Ergens in Kis Uykusu schuilt een erg goede film. Het is echter jammer dat het - zoals vaak bij de palmwinnaars - gepaard moet gaan met een hoop overbodige bagage. Er had minstens een uur aan triviaal geleuter geschrapt mogen worden uit deze film. Lamlendige gesprekjes en oeverloos gedisputeer slaan de klok. Soms interessant, soms slaapverwekkend.
Maar op zich niet slecht. Ik heb het doorgaans niet zo op praatfilms, dus het feit dat deze film me drie uur lang énigszins geboeid wist te houden getuigt toch ergens van. Verder was voor mij het enige écht aangrijpende moment de scene waarin Nihal aan tafel zit met Ishmail. Laatstgenoemde is sowieso één van de interessantere figuren in de film, dus het is me eigenlijk een raadsel waarom hij niet meer schermtijd kreeg.
2,5*.
Film Pegasus (moderator films)
-
- 30449 berichten
- 5199 stemmen
Geen gemakkelijke film. In die zin dat het een lange film is die vooral rond dialoog draait en minder rond sfeer. Het relaas van enkele mensen die tegelijk zeer veel praten, maar uiteindelijk toch op de eerste plaats met zichzelf bezig zijn, zodat er wel gesprekken zijn, maar geen echte dialogen. Wat filosofisch en maatschappijkritisch misschien, maar als film is deze rit dan wel heel lang. Nochtans een mooie omgeving met enkele passende beelden. Dat helaas verdwijnt achter de vele dialogen (of semi-monologen als je het beter wil vernoemen).
Het zal een film zijn die nog wat moet rijpen. Heeft in elk geval de nodige potentie.
Movsin
-
- 7701 berichten
- 8096 stemmen
Valt ongetwijfeld lang uit, maar blijft een boeiend werk, met niet te versmaden acteerprestaties.
Waarde zit zeker in de vele dialogen waarvan de lengte toch de volle aandacht doet vereisen, maar die uiteenlopende onderwerpen aansnijden waaronder de maatschappelijke ondergeschiktheid van de vrouw, de familietrots... maar ook gewone, herkenbare disputen en standpunten.
Wat theatraal.
Fisico (moderator films)
-
- 8353 berichten
- 4695 stemmen
Ondanks de toch wel vrij lange zit redelijk interessant. Niet zozeer narratief, want daar had ik meer moeite mee, maar vooral genoten van de uitstekende acteerprestaties en prima cinematografie. Ook visueel een pareltje met het mooie decor van het afgelegen landschap.
Zo gek veel gebeurt er niet in Winter sleep. Ik werd wel onmiddellijk gegrepen door het begin en de ontstane ruzie omwille van achterstallige huurbetalingen. De confrontatie liep uit tot een impasse en de arme geestelijke wrong zich onderdanig in 77 bochten om de eigenaar toch maar te behagen.
De andere onderwerpen die behandeld werden, spraken me minder aan. Zeker het gedeelte over het boek. De koele afstandelijke relatie tussen Aydin en Nihal was dan wel weer beter, zeker wanneer hij zich (goedbedoeld) gaat moeien met haar "goede doel vzw'tje". Vooral de sterke dialogen kwamen hier naar voren, net als het acteerwerk. De dialogen tussen Aydin en zijn zus waren me iets te hoogdravend.
Een film die voor mij vooral goede met minder goede dingen afwisselde. Lichtjes ontgoocheld ook bij deze, want had er net iets meer van verwacht. Blijft sowieso ondanks de lange zit een degelijke film.
lang pee
-
- 1696 berichten
- 753 stemmen
Gewoon één van de beste films die ik ooit gezien heb. Het is een film met enorm veel boeiende dialogen, en de verschillen en moeilijkheden in alle menselijke relaties. Een bekende situatie is er tussen het koppel Nihal en Aydin, ze wonen samen maar ieder hebben ze hun eigen ruimte in huis, omdat ze elkaar niet meer begrijpen en andere of geen doelen meer hebben in het leven. Je zou het trouwens misschien niet zeggen maar speelt zich af in de prachtige streek die Cappadocie toch is....
Het laatste nieuws
Ongeziene WOII-film 'The Photographer of Mauthausen' op Netflix wordt een must-see genoemd: 'Hakt er flink in'
Austin Butler speelt alcoholverslaafde oud-honkballer in nieuwe misdaadfilm 'Caught Stealing'
Rebel Wilson doet boekje open over wangedrag 'Borat'-acteur Sacha Baron Cohen, acteur ontkent
'Pirates of the Caribbean'-vervolg definitief van tafel, Jeremy Allen White speelt muzieklegende in aankomende biopic | MovieMeter Recap
Bekijk ook
Pardon
Komedie, 2005
11 reacties
Vozvrashchenie
Drama / Mystery, 2003
553 reacties
Relatos Salvajes
Komedie / Thriller, 2014
153 reacties
Werk ohne Autor
Drama / Thriller, 2018
74 reacties
Eskiya
Drama, 1996
39 reacties
I, Daniel Blake
Drama, 2016
142 reacties
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.