Lumière et Compagnie (1995)

Na deze titel veel te vaak tegen te zijn gekomen bij diverse regisseurs, eindelijk maar eens de tijd genomen om hem eens aandachtig te bekijken. In eerste instantie was ik zeer nieuwsgierig naar wat de diverse regisseurs van dit project zouden bakken. Op papier klinkt het echter allemaal interessanter dan het uiteindelijke resultaat.
In korte segmenten zien we de diverse internationale regisseurs even aan het woord, waar ze mogen vertellen waarom ze hieraan meedoen, waarom ze filmen en of ze denken dat cinema ooit uit zal sterven en vervolgens wat ze gebrouwen hebben van het minuutje film.
Sommigen zijn erg leuk gedaan, maar het resultaat is vaker een ongeinspireerde 'home-cinema' filmpje waar de camera slechts een minuut lang iets waarneemt. Niet heel verwonderlijk natuurlijk, want met een minuut kan je nu eenmaal niet zo heel veel, maar spijtig genoeg blijft de onderlinge competitie van op z'n minst het memorabelst zijn uit. Al moet gezegd worden dat het segment van David Lynch een pluim verdient.
Wat deze film voor mij de moeite waard maakte waren de scenes waar je je favoriete regisseurs even aan het woord en het werk ziet, vooralsnog kon ik alleen via foto's een beeld van ze scheppen.
Al met al best aardig allemaal. Hetzelfde gevoel als bij 'Four Rooms' besluipt mij een beetje, waar het idee van losse, verworven segmenten ook veel leuker was dan het daadwerkelijke resultaat. Maar als ode aan de gebroeders Lumiere zeker geslaagd.

ik heb alleen het stukje van david lynch gezien, maar die ene minuut film is volgens mij al de aanschaf van deze hele dvd waard !!!

blijft toch verwonderlijk hoe die man je in 1 minuut met alleen wat wazige zwart wit beelden zonder geluid compleet perplex weet te krijgen.

Waar is deze te koop?

Ben ik ook erg benieuwd naar: ziet er interessant uit!

Is dit hetzelfde filmpje van David Lynch als dat wat op zijn "Short films" staat?

Waardeloos.

Idee is inderdaad leuk, maar de regisseurs bakken er echt helemaal niks van. Je hoort in het begin iemand zeggen dat regisseurs blij zijn met beperkingen, dat ze het als een uitdaging zien. Nu geloof ik dat best maar er is amper iemand die hier boven de beperking uitkomt.

52 seconden is kort maar lang genoeg om prachtige dingen te doen. Menig geniaal scene duurt niet veel langer. Het enige wat er hier vaak te zien is zijn registraties. Kale, duffe registraties. En dan wordt het filmpje nog vaak slecht aangekondigd, waardoor het al half voorbij is voor je merkt dat het begonnen is.

Opvallend waren de bijdragen van Yimou (de reden waarom ik deze gezocht heb) die iets geks doet, Yoshida die als enige echt wat over film wil vertellen en Spike Lee die op zich wel grappig maar vooral gemakkelijk is.

Wim Wenders is eigenlijk de enige die een mooi filmpje gemaakt heeft. Verder valt op dat het geluid bij deze filmpjes veel belangrijker is dan het beeld.

Meeste regisseurs kende ik verder ook niet, veel grote namen zitten er eigenlijk niet bij. Rest er enkel noch Lynch en Greenaway, die beiden falen.

Jammerlijk mislukt experiment, waar zelfs de werkende regisseurs en hun vaak erg duffe antwoorden op clichévragen geen meerwaarde kunnen brengen.

1* voor een paar leuke ideetjes, verder gewoon dodelijk slaapverwekkend en ongeïnspireerd.

Hoewel het mij ook niet bijster interessant lijkt is dit natuurlijk wel in de geest van de Lumières. Zij hadden nog geen enkel benul van de verhalende mogelijkheden van film en maakte ook enkel registraties. Gewoon camera neerzetten bij een alledaagse gebeurtenis en filmen, maar. Het ging de Lumières er dan wel alleen maar om om de techniek te showen, niet zozeer de inhoud van het filmpje. Van een moderne filmer verwachten we dan inderdaad meer.

Misschien niet echt de bedoeling, maar ik vond de hele registratie eromheen soms zelfs interessanter dan de filmpjes zelf. Heerlijke stukjes spontaniteit, simpliciteit en eerlijkheid. De vragen zijn cliché maar het zijn juist de antwoorden die er toe doen.

Waar anderen teleurgesteld zijn als ze zien dat het vooral registraties zijn, vind ik dit juist een pluspunt. De meesten zijn een ode aan cinema ( & Lumière) in het algemeen maar toch jammer dat sommigen het gebruikten voor het maken van een persoonlijke non-cinematic statement. Egocentrische bullshit van de eerste plank.

:
De film met de meeste potentie is die van Youssef Chahine maar de uitwerking valt tegen.

:
De diepzinnigste is die van Abbas Kiarostami waarbij vooral het einde in mijn ogen super is en tegelijk erg simpel.

:
David Lynch was redelijk, maar tevens naar zijn maatstaven erg standaard. Maar tegelijkertijd had zijn film meer inhoud dat 10 andere filmpjes bij elkaar.

:
Zhang Yimou is de opvallendste alleen viel het einde zwaar tegen. Ik hou er niet van als men verwachtingen schept in een film en deze dan niet waarmaken.

:
een teleurstellende Spike Lee die er met een onvoorstelbaar gemakzuchtige houding probeert ervan af te komen.

:
Wim Wenders maakt er een waar schilderij van. Zonder twijfel de beste van allemaal.

Eindconclusie:
Leuk alleen jammer dat er niet meer bekende regisseurs (Woody Allen, Coppola, ...) inzaten. En helaas was het voorbij voordat we er erg in hadden.

3,5*

Enkel het Lynch segment gezien en sja wat kun je over zoiets zeggen, zag er best aardig uit maar 52 seconde is mij toch echt te kort om echt iets facinerends te tonen heb daarom ook nooit zoveel met films die volgens zo'n zelfde soort concept handelen.

Ben het wel met Onderhond eens. Het idee is op zich best grappig, maar er wordt echt geen fuck mee gedaan.
Ik kan me niet voorstellen dat je niks leukers kunt doen met 52 seconden, oude camera of niet. De filmpjes zijn ook volstrekt betekenisloos en hebben geen enkele context, behalve de allereerste die volgens mij een kopie is van een origineel Lumiere filmpje.

Wat er dan overblijft (en me ook nog wel leuk leek) zijn gesprekjes met allerhande toch niet de meest onbekende regisseurs over film, maar die worden afgedaan met 3 vragen: waarom film je?, is film onsterfelijk en nog eentje die ik alweer vergeten ben.

En zo'n beetje elke regisseur zegt: omdat ik het leuk vind en mwa, misschien blijft het bestaan misschien niet, en dat was het dan. .

2 hele magere sterretjes omdat ik me door de volgepropte collectie op zich niet verveelde en dat kind dat Spike Lee echt zo aankijkt van'wat moet je nou prutser' .

op de filmpjes van Claude Sautet en Sarah Moon na, alles op Youtube kunnen bekijken. Veel grote namen maken zich er wel makkelijk van af. Die van Trueba, Liv Ullman en Lelouch vond ik het slechtst.
De filmpjes van Chahine, Guedraogo, Schatzberg en Pintilie vond ik het best.
De enigen die er in slagen om er een leuk verhaaltje uit te persen.

Volens mijn info maakte Sautet er geen. Sarah Moon ook niet gevonden. Schijnt juist een topper te zijn, waarin Rivette optreedt heb ik van horen zeggen.

Het valt op dat er vooral humor of een kus aan te pas moet komen. Ik vond dat het redelijk afwisselend en uiteenlopend was. Ik geef TOR gelijk dat hij aangeeft dat ook de Lumieres niks narratiefs deden en dat dat hier ook wordt gepoogd, hoop ik dan maar. Weinig visionairen aan het werk in elkveval.

Waarbij de politieke statement van Haneke en Hudson mij maar matig bevielen. Er waren nietszeggende bij, waarbij Trueba denk ik wel de kroon spande, al zou je kunnen zeggen 'dat is de spanning van wat komen gaat....' Maar Klapsich, Sanders-Brahms en Yoshida zijn minstens even nietszeggend.

Toppers vond ik Corneau (danseresje - gewoon mooi), Chahine (zowaar leuk - dat is wel eens anders geweest), Kiarostami (concept/idee), Konchalovsky (spanning), Merchant/Ivory (mooi) en Lynch (perfect en lijkt daarmee langer dan 52 seconden). Ook aardig/leuk: Zhang, Wenders, Ouedraogo en Depardon.

Leuke compilatie waarbij het medium film centraal staat.

Opvallend vond ik dat de regisseurs inderdaad geprobeerd lijken te hebben om in de geest van de Lumieres te filmen(waarom ze niet meer vanuit zichzelf hebben gefilms is me niet duidelijk). Dat zie je doordat ze inderdaad meer registreren dan narratief opbouwen. Daarnaast zijn de gefilmde personen zich ook vaak bewust van de aanwezigheid van de camera. Dat zie je ook in de pre-narratieve cinema. Mensen die geinteresseerd zijn in vroege cinema zouden dit artikel van Tom Gunning eens kunnen lezen:

"The Cinema of Attractions: Early Film, Its Spectator and the Avant-Garde"; in Early Film ed. Thomas Elsaesser and Adam Barker (British Film Institute, 1989)

Verder viel me op dat volgens mij vrijwel iedereen wel gebruik maakte van geluid. Blijkbaar kunnen filmmakers daar niet meer zonder?

Ik had steeds het gevoel dat ik echt naar oud materiaal zat te kijken. Dat komt natuurlijk door het zwart-wit, het beeldformaat(1:1.31) en het niet-synchrone geluid en het geratel van de sprocket. Toch heb ik me nog nooit zo sterk beseft dat je perceptie zo sterk wordt gevormd door verwachting.

Erg interessant, maar er had inderdaad meer uitgehaald kunnen worden met ook wat meer mainstream filmmakers erbij en als de filmmakers wat meer geprikkeld werden tot een écht antwoord. De vragen die hen gesteld werden kwamen nu een beetje uit het niets, wat de kwaliteit van de antwoorden ook niet ten goede kwam.

Voor filmliefhebbers desalniettemin zeker de moeite waard, al is het alleen maar om te zien wat die 40 filmmakers van nu met een cinematographe van 100 jaar oud uithalen.

Bijzonder project dat de liefhebber van cinema eens gezien moet hebben, maar dat ook niet veel meer is dan pretentieus geouwehoer en oninteressante verwijzingen naar Lumière. Positieve uitzonderingen zijn enkele grote regisseurs als Abbas Kiarostami, David Lynch, Jaco van Dormael, Zhang Yimou, Andrey Konchalovskiy.