Twin Peaks: Fire Walk with Me (1992)

Ik ben groot Twin Peaks liefhebber, al vond ik seizoen 3 helaas tegenvallen. Daar wijken ze wat mij betreft te veel af van het hoofdverhaal. Dit had een stuk van het 2e seizoen ook al. Zo zonde!

Maar deze film: Wauw! Lekker snel, to the point en soms heel wazig. Typisch Lynch. Maar ik kan het blijven volgen. Iets wat mij bijna nooit lukt bij een Lynch film. Dat zal ook komen vanwege mijn voorkennis(ik heb de serie gezien). En het horror tintje wat hier aan zit vind ik echt geweldig. Niet schrikken, maar puur het bang maken van de kijker door gekke situaties. Hoe Bob opeens in de slaapkamer van Laura Palmer staat. Op klaarlichte dag. Opzich niks engs aan. Maar op deze manier, pfff. Wat mij betreft het hoogtepunt van heel Twin Peaks: Deze film. Sheryl Lee zet een waanzinnige prestatie neer. Hoe zij schreeuwt! Dat gaat door merg en been.

Wel heel jammer dat Lara Flynn Boyle niet meedeed in deze film. Een echt gemis. Maar Sheryl Lee... Ik raak er niet over uitgepraat. Wat mij betreft een van de beste vrouwelijke acts die ik ooit heb gezien. Zou me nu niet zo een betere bedenken.

4*

De afgelopen maand de eerste twee seizoenen van Twin Peaks eens gekeken, en ik was eigenlijk al meteen verkocht na de pilot. Schitterende serie: heerlijk mysterieus met surreële en bovennatuurlijke elementen, sympathieke, excentrieke, duistere en hilarische personages, verontrustende en toch ook rustgevende sfeer, top muziek, en ga zo maar door. Seizoen 2 kakte wel voor heel lange tijd in, maar sloot sterk af, en dan volgde nu dus eerst deze prequel film vooraleer ik me waag aan 'The Return'.

Fire Walk With me is.. anders dan de serie. Duisterder, minder 'nostalgisch' qua sfeer, minder humor en natuurlijk maar een paar bekende personages. Toch is het in veel ook hetzelfde, en gaat het vooral dieper in op de laatste week van Laura Palmer en de bovennatuurlijke elementen van de mythologie, zoals Bob en de Black Lodge. Ik vond het eerste halfuur redelijk nutteloos, en ook de stukjes met Dale Cooper, hoewel absoluut het allerbeste personage, waren in feite niet echt nodig. Maar daarna, wanneer er gefocust wordt op Laura, vond ik de film wel sterk worden, met hier en daar wat inzakkingen. Het was vooral heel tragisch om haar laatste nacht zich te zien voltrekken, en hoe die volledig overeenkomt met hoe de puzzelstukjes in de main serie langzaam in elkaar waren gevallen. Sheryl Lee zet een erg sterke rol neer. Ze moet veel tragische emoties uit de kast halen, en doet dat met verve. De sfeer was een mengeling van typisch Twin Peaks en psychologische horror, en vond het vooral visueel allemaal erg mooi. Mooie beelden, mooi kleurgebruik, lekker surrealistisch aandoend op vele momenten.
Deze film werd me vooral aangeraden als essentieel kijkvoer voor het nieuwe derde seizoen, en hier ligt wat mij betreft dan ook een minpunt. Ik heb niet echt het gevoel dat er in deze film echt nieuwe informatie of mythologie etc. zat die je niet al kon afleiden uit de eerste twee seizoenen. Tenzij ik iets over het hoofd zie. Had vooral gehoopt iets meer over de Black Lodge en al die figuren daarin te weten te komen, maar dat zal voor the Return zijn? Of wellicht eerder voor nooit, Lynch kennende. De film was met andere woorden leuk om te kijken, om eindelijk Laura Palmer eens te zien, maar voegde verder niet echt iets enorm essentieels toe.

En deze film kijken zonder eerst de serie gezien te hebben? Zéker niet doen! Ten eerste zou je amper iets van deze film begrijpen, en ten tweede is de serie dan zo hard gespoilt dat je het niet meer hoeft te gaan kijken.

Kleine 3.5*, zéér benieuwd naar seizoen 3: The Return nu

Veel plezier met Seizoen 3, dat is wel veel meer in lijn met deze. Het beste dat hij ooit gemaakt heeft. Ga deel 3 ook maar weer eens herzien, denk ik.

Bedankt Basto! Ik heb seizoen 3 intussen afgekeken en dat was inderdaad een briljant stukje televisie, enkel de laatste aflevering vond ik wat minder.
Moet ook even bijstellen dat er in retrospectief toch wel degelijk belangrijke elementen in deze film zitten, dus voor wie zou twijfelen; Fire walk with me zeker niet overslaan!

Ik ga Twin Peaks missen, pfff.

Ik ben ook benieuwd - heb in de afgelopen goeie week een rewatch gedaan van eerst seizoen 1 en 2, en daarna deze film en The Missing Pieces. En binnenkort is dan eindeiljk seizoen 3 aan de beurt.

Ik vind de serie aan de ene kant erg intrigerend, en dan vooral de sfeer en de mysterie-aspecten. Het was alweer aardig weggezakt, maar de serie had ook wel een hoop zwakke punten, met name door de vele onzinnige, flauwe zijplots in het veel te lange seizoen 2 - om maar een paar irritatiepunten te noemen, alles met Nadine Hurley, in seizoen 2 alles met James Hurley, en ook de bad guy Windom Earle blijkt een schmierende clown te zijn die grossiert in suffe vermommingen. De film beviel me qua sfeer alweer een stukje meer, maar is ook geen meesterwerk. Als op zichzelf staande film is het uberhaupt niet te beoordelen, want zoals hierboven al gezegd, zonder de serie is dit niet te volgen en als je de serie ooit nog wil zien is de film spoiler na spoiler. Maar de film is ook een beetje een allegaartje van losse eindjes en achtergrondinformatie over verschillende aspecten, en het helpt ook niet dat de hoofdmoot van de film focust op Laura Palmer - die een niet zo interessant personage blijkt te zijn. Maar goed, nu kan ik wel eindelijk los: kom maar op met seizoen 3!

David Lynch film die ik met grote gretigheid tot me genomen heb, weliswaar niet bekend met het hele Twin Peaks fenomeen, maar inmiddels wel een liefhebber van films als Lost Highway en Mulholland Drive.

Twin Peaks begint dan ook niet veel anders dan de twee andere titels van de hand van Lynch. Wetende wat er gaat komen is de vage wereld, beelden en clue's weer een hele ervaring, en met scenes als de aankomst op het politiebureau en de Diner zelfs humoristisch. Andermaal weet Lynch mede door de soms contrasterende maar vooral dreigende muziek een heerlijk sfeertje te creërend met uiteraard de meest vreemde verschijningen. De toestand lijkt helemaal uit de hand te lopen als ene Jeffries in het FBI kantoor verschijnt en tegelijkertijd Agent Desmond verdwijnt.

Een switch wordt gemaakt naar de 'most likely next victim', zedeloze Laura die het allemaal niet zo nauw neemt en vooral goed gaat op alle mannelijke aandacht. Iets dat onherroepelijk tot problemen gaat leiden. Maar...is alles wel wat het lijkt? Langzaam komt een beeld naar boven van gespleten persoonlijkheid of mogelijk zelfs een Incubus die het meisje lastig valt. De uiteindelijk logica dat het haar vader was lag net zo voor de hand en vermoedde ik al.Het is dit gedeelte van de film, die na de humoristische en innemende opening met de FBI agenten, nogal stroef overkomt en een aantal hele goede psychologische elementen bevat maar tevens ook dingen die weinig toevoegen en of simpelweg te lang duren. Het gevoos in het bos met beurtelings Bobby en James duurt te lang en verzand in weinig interessants. Net als de vrij lange scene in het uitgaansleven waar Laura haar lage morele zeden, mogelijk zelfs geestelijke vlucht, presenteert.

Desondanks is het niet minder interessant, hoewel criticci gehakt maakten van de film en Tarantino iets gezegd moet hebben als dat hij nooit weer zou uitzien naar een Lynch film, en boeit Twin Peaks wel degelijk en richt zich vooral op het fenomeen traumatische ervaring. De vlucht naar andere dingen, bevreemdende flashbacks, het verlies van realiteit. En dat terwijl ze het gewoon wist maar kennelijk verdrongen heeft en een denkbeeldig iemand er voor in de plaats projecteert. Laura lijkt gek maar is dat uiteindelijk niet, ze is slechts slachtoffer. De bevreemdende scenes in de kamer met de rode gordijnen en de lilliputter beschouwd ik als een denkbeeldige beeld van de innerlijke ziel waar goed en kwaad tegen elkaar strijden/een spelletje spelen. Het kan, wanneer Bob en Leland voor het tweetal staan, ook het oordeels God zijn met de duivel als de kleine die uiteraard opeist wat in zijn naam gedaan is. Boeiend, boeiend, boeiend...

Dan is er een meer dan prima cast met leuke rollen voor Lynch zelf, David Bowie en Chris Isaak en is Amick jammer genoeg wel erg kort in beeld. Nogmaals noem ik de sfeer en de muziek die heerlijk te noemen zijn om uiteindelijk toch tot de conclusie te komen dat de film zichzelf teveel gaat werken in het gedeelte rond Laura, waar scenes wel eens wat overbodig en nietszeggend worden. Het goede niveau van het begin, lijkt te film tot het einde niet vol te kunnen houden en daarom moet gezegd worden dat deze niet aan Lost Highway en Mulholland Drive kan tippen. Desondanks bij tijd en wijlen echter wel een heerlijke film.