The Conjuring (2013)

Toch bewonder ik Zwolle's kalme, neutrale uitleg. Bij een van míjn geliefde horrorfilms stond ook een berichtje van Chelsea, maar ik kon het tot nog toe niet opbrengen om á la Zwolle aan haar uit te leggen wat ik er wél goed aan vond

Might need some practice!

Ik moet zeggen dat Chelseas antwoord veel goedmaakte. Respectvol, onderbouwd; ik las het met een tevreden glimlach op m'n gezicht.

Forse tegenvaller. Niet vernieuwend of eng. Dat laatste is natuurlijk het belangrijkst. Misschien had ik er over na moeten denken de kijkbeurt nog wat uit te stellen na relatief recentelijk nog the others, it follows en beyond darkness te hebben gezien. En daarvoor zelfs nog the Entity (daarbij had ik al een donkerbruin vermoeden dat Wan hier zijn inspiratie vandaan heeft / mogelijk wil herfilmen).

Ik heb niets tegen een poltergeist-net-iets-anders, maar wat het zwaarst weegt blijft angst en griezelen dat volslagen langs me heen ging. In plaats daarvan stoorde ik me nogal aan uitgevlakt, verlopen kleuren, harde bioscoopgeluiden en shaky cam. Zonde dat Wan meer van dit soort films regisseert en geen ene Saw.

Ik ben hier nog wat twijfelachtig over. Verhalen als deze vind ik waanzinnig interessant, maar het wekt bij mij weerzin als ze opgevuld worden met jumpscares en diengevolge primair om het schrikeffect draaien. Dit werk van Wan lijkt sterk gemaakt en ook wat intelligenter dan veel andere horrorfilms, maar iets houdt me nog tegen dit op te zetten.

Spanning van begin tot het einde en de schrikeffecten zijn zeker aanwezig. Een van de betere horrorfilms. Toch valt het einde een beetje tegen, daar had ik iets meer van verwacht.
Al met al zeker de moeite waard om te kijken als je van dit genre houdt.

Vooroordelen moeten even snel ingeslikt worden na het zien van de twee Conjuring-films van James Wan. Anders dan de trailers doen vermoeden, draait het in deze werken niet alleen om shock value en jumpscares, maar is er ook sprake van intrigerende verhalen, die veel ruimte krijgen en sterk worden uitgewerkt.

Met name in dit eerste deel is het genieten geblazen, want Wan weet de spanning zo goed te doseren dat ik daar bijna meer van genoot dan van de spanning zelf. Ook het camerawerk is echt fantastisch, met mooie standpunten en vooral fijne camerabewegingen, waarbij de camera de personages volgt en nog meer betrokkenheid creëert.

De engste momenten bevinden zich met stip in het eerste stuk van de film. Zeker dat hide and clap is echt angstaanjagend, maar tegelijk heel goed gevonden. Ook dat hele sfeertje eromheen stond me aan, met dat prachtige landhuis, de boom bij het water en de maar al te toepasselijke soundtrack (The Zombies met Time of the Season!).

Als de Warrens erbij komen wordt het (mijns inziens) narratief gezien interessanter, maar zakt de spanning wat weg, omdat al snel duidelijk wordt dat de climax gaat draaien om de exorcisme. Echt erg is dat overigens niet, maar het niveau van het eerste stuk film evenaart Wan niet meer.

The Conjuring is één van de beste horrors die ik ooit gezien heb (nu zijn dat er nog niet zo ontzettend veel hoor), en haalt met gemak 4*.

Het enige griezelige aan deze film is dat het overal zo hoog scoort.

Eindelijk weer een griezel film die er mag wezen.
Spanning en voldoende schrikeffecten.
Acteerwerk is overigens ook prima

Dit waargebeurde verhaal is misschien wel een van de meest angstaanjagende die de paranormale onderzoekers Ed en Lorraine Warren ooit hebben gehad. Dit koppel was het best bekend van hun onderzoek bij de zaak van The Amityville Horror. Hoewel er ruim tien films zijn gemaakt over The Amityville Horror, is dat zeker niet het meest angstaanjagende verhaal van dit duo. Zeker niet als het gaat over de verfilmde versies van verhalen waar het stel een rol in heeft. Ik kan dan namelijk veilig stellen dat The Conjuring met vlag en wimpel over The Amityville Horror heen gaat.

Regisseur James Wan verraste mij in het verleden met films als Saw en Insidious. Hij weet de perfecte sfeer te creëren, maar met The Conjuring overtreft hij alles wat hij tot nu toe nog heeft gemaakt. Voor The Conjuring kwam Wan ook nog met het teleurstellende Insidious: Chapter 2. Vreemd, want waar Wan bij Insidious: Chapter 2 gruwelijk de mist in gaat, doet hij hier precies het tegenovergestelde. Hier wordt de spanning opgevoerd totdat je op het puntje van je stoel zit. Geen goedkope trucjes, maar goed gefilmde scènes en een perfecte geluidstiming. Je nekharen gaan er werkelijk van overeind staan. Zo was Wan dus verantwoordelijk voor een teleurstelling en een succes in 2013.

Als het gezin in het huis is getrokken, wordt de spanning al snel opgevoerd. Hier speelt het fenomenaal gefilmd handjeklapspel een grote rol. De moeder loopt geblinddoekt door het huis en de kinderen klappen in hun handen zodat ze gevonden kunnen worden. Als kijker zie je dat ze het verkeerde spoor volgt en terecht komt bij een kast. Als je als kijker plots de kastdeur open ziet gaan, voeren de makers de spanning op. Ik zal niet verklappen hoe de scène afloopt, maar van voorspelbaarheid hebben ze in deze film zeker niet gehoord. Het zit vol van dit soort momenten, en dat maakt The Conjuring tot een oncomfortabele rit. Het onderbuik gevoel komt meer dan eens naar boven en dat maakte het dat ik dit als één van de allerbeste horrorfilms van de afgelopen twintig jaar kan beschouwen.

The Conjuring is één van de meest angstaanjagende horrorfilms van de afgelopen 20 jaar. Regisseur James Wan is er perfect in geslaagd om de kijker de stuipen op het lijf te jagen, waardoor je je nog lang onprettig zal voelen na deze film. De film staat haarscherp op de schijf en het geluid is perfect, waarbij ik je kan aanraden om deze film met je gordijnen dicht en met een goede audio installatie te kijken voor het optimale effect.

deze film gisteren voor het eerst gezien.en ik moet zeggen dit is een goeie film.hij was ook spannend.op naar deel 2 die moet ik ook nog zien.,

Toffe film!! Met schrik momenten en spanning. Deel 2 is ook aan te raden. Ben best wel fan van Vera Farmiga en ook van Patrick Wilson. Helemaal om ze samen als duo te zien.

Naar aanleiding van het verschijnen van de tweede film heb ik deze eerst nog eens bekeken.
Blijf bij mijn eerdere mening, over het waar gebeurd heb ik nu nog grotere twijfels

In Rhode Island.

james wan

Wat een zweverige boutfilms vind ik dit toch. Geef mij maar The Amityville, waar ze ook het meeste van gejat hebben.
Based on the true story hahahahahahahaha!

Je bent in ieder geval consistent met je laatste scores.

Waarschijnlijk dacht 'ie dat ie Night Shyamalan wel failliet kon krijgen als 'ie z'n gehele oeuvre een één gaf

De jumpscares blijven irritant en goedkoop, jammer dat daar zo vaak gebruik van gemaakt wordt! Maar voor de rest is dit wel een spannend filmpje, niet vernieuwend maar degelijk gemaakt. Goed geacteerd door Vera Farmiga en Patrick Wilson die een leuk koppel vormen. En de jaren '70 setting spreekt mij altijd wel aan!

Ik denk niet dat ik meneer Shyamalan failliet kan maken door op een website zijn films laag te beoordelen hahaha
Vind die films allemaal ook echt niets aan. Smaken verschillen. Zin om dat is op te schrijven.

Een klassieker in het horrorgenre maar zonder overdreven gore...

Vind het toch nog een hoog cijfer dat je gaf ondanks de minpunten. Dan zouden The Innocents en The Haunting zeker 5* moeten worden bij jou. Die hebben geen onnozele zaken zoals overdreven exorcisme, geest sleurt me mee met de paardenstaart of lekker zoetsappig einde dat gemaakt en moraliserend overkomt. En nu zal ik me maar weer gaan verstoppen voor superfan Zwolle weer met de bezem achter me aan komt

Dat het met een flink budget gebeurde en volledig binnen de lijntjes van mainstream Hollywood past met een zoet familiefilm-einde als toetje mag je er ook best bij vermelden.
Om even op dat verhaal van Left4Dead terug te komen, gebaseerd op waargebeurde feiten en dan geregisseerd door James Wan, een van de sensatieregisseurs die volledig meegaat in de massaproductie van Hollywood met de gekende boem bang in your face, veel geflits en beweging.
Als dat vakkundig en compleet is geef mij dan maar de ouwe rommel die dan nog tenminste iets aan de verbeelding overlaat en tenminste niet zo voorspelbaar is als al die Wan producties (behalve de originele Saw die was wel verrassend).

Ik lees maar één 'negatieve' alinea hoor deel twee is een kleine 8, dit een dikke

Maar de films die je noemt staan zeker nog op de lijst.

Dat je dat van Insidious zou zeggen kan ik me voorstellen, bij deel twee idem. Beide films neigen op een paar momenten naar kitsch en zijn wat extravagant. Mijn bezwaren daarbij zijn wat minder zwaar, soit, maar toch.

Dit eerste deel echter steunt wmb juist ook erg op opbouw en sfeer, met name in het eerste uur. Wan neemt daar echt de tijd je mee te trekken in het wereldje van de film, voor (en ook nog nadat) de poppenkast opengaat.

Ben wel akkoord dat Insidious echt erg is op dat vlak. En ik wil best wel toegeven dat de opbouw van The Conjuring aardig is al vind ik de Warrens noch de familie die het huis betrekt boeiend, ze krijgen niet echt veel diepgang mee, maar dat zal wel aan mij liggen. Maar hoe deel 2 zich ontpopt getuigt dan weer van weinig subtiliteit en is weer zo typisch Wan die zich weer mag gaan uitleven met zijn gekende actiespel Nu wil ik ook niet belerend overkomen maar denk ook omdat je nog zo veel films in dit genre hebt gezien om een behoorlijke vergelijking te maken. Het blijft allemaal clichématig, voorspelbaar, mainstream, veilig binnen de lintjes en voorgekauwd (je hoeft zelf uiteindelijk niet na te denken of nog iets in te vullen). Dat is voor mij geen vakwerk eerder bandwerk. Maar Wan is heus niet de enige die aan deze band staat, ook Del Toro staat bij hem na het regisseren van Pan's Labyrinth.

De Warrens vind ik wel erg boeiende personages, maar in deel één is de achtergrond inderdaad nog wat beperkt. Dat is wmb dan juist weer beter uitgewerkt in deel twee, waar een sterke laag drama inzit die tegenwicht biedt als het op horrorvlak extravagant wordt.

Voor mij maakt het niet zozeer uit dat ik nog niet zo enorm veel horrorfilms heb gezien (zeker in verhouding tot andere genres klopt dat wel); ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik the Conjuring niets meer waard zou vinden als ik tweehonderd films verder ben. Met name omdat de punten die me zo trokken aan de film - het verhaal (ik ben ook zeer geïnteresseerd in de échte Warren cases), de sfeer; elementen die hier redelijk film-eigen zijn en hun aantrekkingskracht bij herziening ook wel zullen behouden (vermoed ik).

Crimson Peak is wel weer een voorbeeld van een film waarin het 'geestenwerk' me behoorlijk tegenstond. Zodanig dat ik die wel een stuk lager gewaardeerd heb (want ook hier-fijn gestileerd, prettig sfeertje).

Uiteindelijk is het ook een kwestie van smaak. Jij bent erg geïnteresseerd in het werk van de Warrens, terwijl mij het paranormale aspect aansprak. Ik moet wel toegeven dat ik vooraf wel al kritisch was met Wan als regisseur die al veel bloemen krijgt wegens cinematografie en visuele aspecten. Maar ik zie mijn vrees en verwachtingen ook steeds bevestigt. Uiteindelijk zie ik weer hetzelfde cliché verhaaltje en truukjes die hij altijd toepast in een andere verpakking. De fans zullen het wel niet met me eens zijn. Ik vind dat het uiteindelijk met veel minder toeters en bellen kan, maar feit is dat we in een periode zitten waar het showgehalte en actie steeds belangrijker worden. Wan is duidelijk een actieregisseur dat kan hij niet wegstoppen, ook niet in deze film. En dat hoeft ook niet want er is duidelijk een publiek voor.

Dat de Warrens uiteindelijk meer achtergrond krijgen in de sequel dat is dan fijn voor jou omdat je erg bent geïnteresseerd. Bij mij is het eerder van ach als je mij in 1 film niets interessants kan geven, waarom zou ik dan nog tijd gaan steken in een vervolgfilm. Bij Insidious had ik dat nog meer. Dat was zo een einde van haha als je meer wil weten moet je de sequel gaan kijken. Euh neen, bedankt!

Crimson Peak doet mij vermoeden dat Del Toro ofwel een zeldzaam geniaal moment had bij het maken van Pan's Labyrinth of zijn goede ideeën gewoon laat verprutsen door Hollywood. Dat was echt een wanproduct (lol deze keer bedoel ik niet de regisseur )
Uiteindelijke conclusie zowel Wan als Del Toro hebben elk een film gemaakt die kan worden bestempeld als een moderne klassieker, maar voor de rest is hun werk standaard, cliché naar mijn mening.

Ik noem mezelf ook geen 'fan' hoor, niet van beide regisseurs. Van beiden zag ik ook nog niet alles, maar The Conjuring respectievelijk El Laberinto vind ik wel hun beider beste films. Ik was weer niet zo weg van Saw..

Ondertussen stijgt dit meesterwerk bij mij weer een paar plekjes door na de zoveelste herziening.