Ride the High Country (1962)

Een traditionele western als deze heeft dan ook niets uit te staan met Once upon a time...

Dit is gewoon een western zoals duizenden Amerikaanse westerns gemaakt werden in de jaren 40/50/60.

Burgerlijk misschien (wat zijn de ingrediënten voor burgerlijkheid?), maar dat geldt dan voor 99% van de klassieke westerns.

Once upon a time vind ik ook een meesterlijke film, maar niet te vergelijken met traditionele westerns. Alleen geldig als in vergelijking met 'zoek de 1001 verschillen'.

Toch vallen ze binnen hetzelfde genre. Het is gewoon om aan te geven hoe ik mijn western het liefste heb.

Je hebt het liefst de Italiaanse/Spaanse vorm van westerns, dat snap ik. Maar eigenlijk lijken de Amerikaanse en Euro-westerns in minder opzichten op elkaar dan logisch lijkt als je af gaat op de genre-aanduiding.

Als deze western je tegenvalt qua opzet en je vergelijkt hem met Once upon a time, dan heb je waarschijnlijk een bepaald beeld van westerns, waarbij de Amerikaanse (traditionele) variant je vaker zal tegenvallen.

Een leuke western van Sam Peckinpah, die van begin tot einde erg vermakelijk is, maar het niveau van bijvoorbeeld een film als The Wild Bunch, wordt nergens gehaald.

Maar dat is niet, want vervelen doe je je hier absoluut niet, daarvoor gebeurt er gelukkig veels te veel. Het is een aardig verhaal, waarin vooral Randolph Scott weet uit te blinken. Geweldige markante kop heeft hij ook en in dit genre is hij altijd prima op zijn plaats, zo ook hier. De personages krijgen behoorlijk wat aandacht en daardoor wordt deze western ook net boven de middelmaat uitgetild. Daarnaast is de onvoorspelbare afloop te prijzen, evenals de ontwikkeling van de personages. Ik moet wel zeggen dat ik naast Scott, de rest van het acteerwerk wel iets minder overtuigend vond. Vooral Mariette Hartley is erg matig in haar rol.

Ride the High Country heeft een leuk verhaal en een goede karakteruitdieping. Dat in combinatie met de degelijke regie van Peckinpah, zorgt ervoor dat de westernliefhebber hier wel aan zijn trekken komt. Peckinpah bewees later echter dat hij nog wel een stukje beter kan dan dit.

3,5*

Peckinpah was met Ride the High Country niet aan zijn western proefstuk toe.

Hij was voordien al jarenlang intensief bezig met het schrijven, regisseren en bedenken van TV westerns.

Bij maar liefst 12 van die series was hij betrokken.

Vandaar ook dat zijn eerste feature western nog volledig in die traditie geworteld was.

Dat was overigens niet Ride The High Country, maar The Deadly Companions (1960-' 61)

RtHC blijft voor mij een geweldig eerbetoon aan western iconen Scott en McCrea, en het was een goede zet van Scott om voor deze film nog even terug te komen uit "pensioen".

Een waardige afsluiter van een lange carrière in het zadel.

Hij was namelijk al officieel gestopt met acteren.

Als een van de rijkste Hollywood acteurs kon hij zich dat ook wel permiteren.

Ook in zijn privéleven was hij het type 'Southern gentleman', dat in vele van zijn westernrollen (bewust) doorscheen.

Voor zijn "proefstuk" slaagde hij 7 jaar later met vlag en wimpel

Ja, dat mag je wel zeggen.

Toch ben ik blij dat RtHC niet in die "vernieuwende" stijl gemaakt is.

Dat zou een te grote breuk met de traditie waarin Scott en McCrea thuishoorden geweest zijn.

Ik denk dat Peckinpah bewust een eerbetoon aan beiden wilde neerzetten.

Regisseur Sam Peckinpah had een blijvende interesse (misschien obsessie) in verschillende thema's - vriendschap, vertrouwen, eer, verraad, veroudering, en de opkomst van de moderne tijd / einde van het oude Westen.

De thema’s zie je dan ook terug in deze western . Die oorspronkelijk bedoeld was voor Gary Cooper en John Wayne , maar Cooper overleed voordat het filmen begon

Joel McCrea die oorspronkelijk gecast was als Westrum en Randolph Scott als Judd. waren ontevreden over hun rollen zodat ze werden omgedraaid.

Ik heb met genoegen naar McCrea en vooral Scott gekeken ,die zo te zien zijn rol met veel plezier speelde .

Minder ben ik te spreken over Mariette Hartley en Ron Starr .

Hartley vond ik wat over acteren zeker tijdens de scene in de tent wanneer ze begint te huilen .

De eind shoot out vond ik wat tegen vallen , Dat had volgens mij een stuk beter gekund .

Ik snap dan ook niet goed dat deze film zo goed gewaardeerd word .

Voor mij is het een western zoals er zoveel zijn gemaakt in die tijd .

In de jaren 80 had Charlton Heston plannen om een remake te maken met Clint Eastwood in de hoofdrol .

Uitstekende film waarin twee oude vrienden weer met elkaar samen werken voor een goudtransport. Een typische western met een relatief simpel verhaal, maar met goed uitgewerkte personages. Vooral de twee oude vrienden komen goed uit de verf, en dit is uiteraard ook te danken aan de twee rollen van Joel McCrea en Randolph Scott (voor wie dit zijn laatste rol zou zijn). Nog net 4.0 sterren.

Het zal ongetwijfeld al gememoreerd zijn maar deze western komt enorm over als de missing link tussen de ouderwetse avonturen in de natuur-westerns en de latere meer ongeromantiseerde wrede westerns vol vuige figuren.

En het is uiteraard bepaald niet toevallig dat uitgerekend Peckinpah hem maakte.

Dat geeft deze western toch net dat beetje extra.

Elsa Knudsen: My father says there's only right and wrong - good and evil. Nothing in between. It isn't that simple, is it?

Steve Judd: No, it isn't. It should be, but it isn't.

Peckinpah. Het was niet de eerste naam die ik leerde kennen in mijn ontdekkingstocht door de wereld van de western. En ook niet de tweede. Maar zodra de naam (toen ik die beperkte blik wat verwijdde) al snel wél viel, was dat altijd met gepaste eerbied. En niet zelden in de toon van een lansbreker op het gebied van het in beeld brengen van geweld in films. Dat laatste hoef je echter in Ride the High Country (1962) nog niet te verwachten.

Joel McCrea en Randolph Scott hebben fijne rollen, waarbij eerstgenoemde een ouder wordende ex-marshall speelt die een lading goud door gevaarlijk gebied wil vervoeren met hulp van zijn oude partner en diens protegé. Ik heb altijd met plezier gekeken naar de wat oudere, hard geworden bikkels, en dat geldt ook hier. Je voelt de geschiedenis en het feit dat je een kerel als Steve Judd niet zomaar om de tuin leidt, om het aardig te zeggen. Toch miste ik iets, en dat zal voornamelijk binding met de karakters zijn. Het kon me niet echt raken. De plaatjes zien er prima uit, Maar het is het allemaal net niet. Als je kijkt naar de westerns die er in de vijf jaar ervoor zijn gemaakt en de vijf jaar erna, dan sneeuwt deze vroege Peckinpah toch een beetje onder.

6,7/10 ---> 3,5*

Heerlijke film met Joel McCrea en Randolph Scott als twee op leeftijd geraakte cowboys. McCrea en Scott speelde hun rol met veel plezier en dat dan in combinatie met de regie van Peckinpah was dit anderhalf uur genieten. De rest van de cast was betrekkelijk minder. En ook het einde was niet heel spannend. Al met al een prima film met een leuk verhaal en een goede karakter-uitdieping.

Laat die Peckinpah's maar doorkomen

Een ouder wordende ex-marshal wordt ingehuurd om goud te transporteren vanuit een mijn door gevaarlijke gebied naar een bank. Wat hij zich niet realiseert is dat zijn partner en oude vriend niet meer te vertrouwen is. Een jongere man assisteert het tweetal en heeft ook dezelfde plannen als die partner. Complicaties treden op als ze de jonge Elsa ontmoeten, die van haar strenge, fanatiek religieuze vader weg wil en trouwplannen heeft met een zekere James Drury. Deze laatste blijkt echter een agressieve dronkaard te zijn.

Een western duidelijk van een ander kaliber dan “The Wild Bunch”. Geen geweld in slow-motion hier. Het script heeft niet zoveel om het lijf en bevat minder actie. De trouwlustige Mariette Hartley vond ik niet helemaal geloofwaardig, maar de twee veteranen Randolph Scott en Joel McCrea acteren wel overtuigend. “Ride the High Country” vond ik onderhoudend maar bereikt niet hetzelfde niveau als sommige van Peckinpah’s latere films. De Amerikaanse Blu-Ray van Warner Archive is regiovrij. Het 2.40:1 beeld is helder en scherp en de audio is een krachtige 2.0 DTS-HD Mono Master. Jammer dat de ondertitels in hoofdletters zijn.

Eindelijk deze weer eens kunnen bekijken, wat direct opvalt aan deze film is de intrede van de moderne tijd, Peckinpah laat direct zien dat de tijd van het oude westen voorbij is. Als McCrea het stadje in rijd wordt hij bijna van de sokken gereden door een auto en wordt daarbij toegesproken door een agent volledig in uniform. Later zien we ook dat de wapens veel moderner zijn, maar dat het nog steeds de schutter is die het wapen maakt tot wat het is. In hun nadagen vlammen McCrea en Scott nog een keer, zij dragen echt de film die gaat over zaken als loyaliteit en verantwoordelijkheid, maar ook afscheid nemen van een leefstijl en vriendschap. De twee veteranen halen nog een het beste uit zichzelf maar worden ook goed ondersteund door Drury, Jones en met name Oates, die later nog een aantal malen met Peckinpah zou werken. Oates had tot aan deze film al heel veel werk verzet in western series dus die voelde zich in het zadel als een vis in het water. Hij was ook het type acteur welke je een vreemde scene toe vertrouwde. Zoals in deze film waarin hij vlak voor de shoot out aan een fladderende kip vraagt wat die aan het doen is. . Verder kent de film alle ingredienten van een goede western, prachtige landschappen en passende muziek. De vrouwelijke hoofdrol komt niet uit de verf, dit was Hartley haar debuut en dat is goed te merken terwijl haar rol als dochter van een tirannieke vader die smacht naar aandacht en genegenheid haar wel de kans bood om te excelleren. Peckinpah zou later veel meer gewelddadige westerns maken, daar is hier nog niets van te zien. Maar ondanks dat is dit een topper in het genre, jammer van de rol van Hartley.

All I want is to enter my house justified

Ergens eind september had ik mijn achterstand van Sam Peckinpah nog eens opgepikt via Junior Bonner. Tegen verwachting in een erg leuke film en misschien zelfs wel Peckinpah's beste, al zegt dat op zich niet veel over een regisseur die ik nog niet hoger heb gewaardeerd dan 3.5*. Met Ride the High Country en The Ballad of Cable Hogue heb ik nog 2 ongeziene films van de man liggen en ik was benieuwd of dat daar dan het meesterwerk in ging schuilen dat ik nu al zolang zoek.

Ik kan kort zijn: neen. Ride the High Country is niet Peckinpah's zwakste film, die twijfelachtige eer is voor The Deadly Companions weggelegd, maar het is toch het soort film dat niet aan mij besteed is. Ik begin me ook af te vragen of ik het Western genre op zich eigenlijk wel leuk vind. Ik heb namelijk ongeveer een 100 films gezien die op MovieMeter met dat genre worden gedefinieerd, maar eigenlijk is het vooral John Wayne die me in die films aanspreekt. Soit, Ride the High Country voelt in ieder geval aan als zo'n ouderwetse traditionele Western (met misschien iets meer de nadruk op geweld, de Peckinpah touch dus) en op zich is daar niets verkeerd mee. Het probleem zit hem echter in het verleggen van de focus van het geldtransport naar de beslommeringen van Elsa. Een vervelend personage en ook een verhaallijn die bijzonder weinig om handen heeft. Gelukkig wordt er via die weg nog een groepje bad-guys geïntroduceerd die nog voor een toffe finale zorgen (wat een cool beeld ook met Westrum en Judd die met getrokken pistolen traag richting de Hammond broertjes wandelen) want anders had dit ongetwijfeld een lagere score gekregen.

Geen John Wayne dus. Gelukkig maar, want die had hier ook absoluut niet in gepast. Wel twee andere veteranen. Twee mannen op het einde van hun carrière (Joel McCrea zou nog een handvol films maken, Randolph Scott zou hierna ophouden met acteren) en twee indrukwekkende rollen. Altijd gevaarlijk om zo'n twee karakterkoppen bij elkaar te steken, maar McCrea en Scott houden elkaar perfect in evenwicht en tillen de film naar een hoger niveau. Dat is iets dat niet gezegd kan worden over nieuwkomer Mariette Hartley. Hoewel de dame al wel de nodige toneelervaring had, was het haar eerste filmrol en dat is er jammer genoeg aan te zien. Het is een schril contrast in ieder geval met haar tegenspelers, want ook Ron Starr is als Heck Longtree nog wel een degelijke bijrol.

Nu rest me enkel nog The Ballad of Cable Hogue en dan is mijn voorraadje aan Peckinpah films op. Dan heb ik er 6 gezien - wat bijna de helft van zijn oeuvre is - en als tegen dan het kwartje niet is gevallen, dan zal het nooit vallen. Geen slechte regisseur maar ik zie het geweldige echt niet. Scott en McCrea maken dit nog draagbaar, anders betwijfel ik of ik dit überhaupt had kunnen uitkijken.

2.5*

‘Ride the High Country’: The Seed from which Peckinpah’s Revisionist Approach to the Western Genre Would Ultimately Grow

Ik was een beetje huiverig om deze film na al die jaren te gaan herzien, want ik heb er inmiddels zóveel over gelezen en de reputatie ervan is zó groot (Michael Parkinson en Clyde Jeavons noemen dit zelfs "The best western to come out of the sixties, and arguably the best of all time") dat ik bang was dat hij flink zou gaan tegenvallen. Maar al spoedig smolt mijn schroom weg als sneeuw voor de zon : een goed geconstrueerd verhaal, soeverein en met volkomen beheersing geregisseerd, dialogen die bijna literair zijn maar nergens gekunsteld aandoen, en in het centrum de perfecte vertolkingen van twee grote voormalige westernsterren die niet alleen over de goede oude dagen lijken te mijmeren maar ook over de hoogtijdagen van de western – èn over hun eigen gloriedagen. Ironisch genoeg behoort deze film uit de herfst van hun carrière (Scott maakte hierna zelfs helemaal geen film meer) meteen tot de absolute hoogtepunten uit hun werk, terwijl voor Peckinpah zijn tweede bioscoopfilm de opmaat voor één van de belangrijkste (en meest problematische) oeuvres uit het westerngenre zou zijn. "A nice little conventional unconventional western" volgens Stanley Kauffmann, indertijd een treffende omschrijving maar achteraf gezien wel íéts meer dan dat.

Yep, you're darn tootin' !

Schijnbaar zat Randolph Scott al langer na te denken over zijn pensioen, maar volgens de IMDb-trivia-pagina hakte hij naar aanleiding van déze film de knoop door: "He retired from acting once he saw the finished film, saying he wanted to quit while he was ahead and that he would never be able to better his work here." Ik heb maar een fractie van Scotts 100+ films gezien en kan dus niet over de kwaliteit van zijn werk in al die andere films oordelen (misschien moet ik daar Scott-fan Brix even voor aankijken), maar in Ride the high country speelt hij inderdaad geweldig, vooral wanneer hij gaat "zuigen". Naar aanleiding van het tot mislukken gedoemde huwelijk van Edna met Billy: "Glad they didn't invite me to the ceremony. I always cry at weddings." Sowieso al een heerlijke dialoogregel, maar de manier waarop Scott het brengt maakt het àf.

Roger Thornhill

Zojuist de pas binnengekomen Blu-ray bekeken (die er overigens schitterend uitziet) en kan alleen maar volmondig beamen dat Scott gelijk had.

Nog beter dan hier was hij nooit.

What a way to say goodbye !

Jammer dat ik de film nooit in de bioscoop gezien heb, en alleen maar op TV en DVD, maar de Blu-ray is the next best thing .

Goed om de waardering te horen, Brix !

het einde van een tijdperk, het einde van de gunfighters. Zoals in de beginscènes wordt aangegeven, evolueert de western naar een modernere tijd waar geen gunfighters meer thuishoren. Dilemma van eer en verraad zal dan voor altijd opgeborgen blijven. Voor de laatste keer trekken de oudgedienden (zowel fictief als in realiteit) Scott en McCrea ten strijde met de last van dit dilemma. De eindscène toont een afscheid. Van een mythische figuur (revolverheld), van een code (loyaliteit). Maar jammer dat dit in een klassiek jasje wordt gegoten. Het verhaal is mager. De uitweiding naar het huwelijk is nodig om tot een actie te komen waarin goed tegen slecht wordt uitgespeeld. Er zijn wel reeds Peckinpah momenten te bewonderen (bv camera die langzaam achteruit trekt wanneer de priester zijn dochter in een duistere kamer achterlaat - prachtig shot ! of de dood van LQ Jones - een stil moment !). Er zitten ook thema's in die Peckinpah gans zijn carrière zal meedragen zoals de fataliteit, de outlaw en zijn eenzaamheid en verlossing en de personages zijn ruw en macho. Maar toch voelt dit aan als een typisch studio project, gericht op mainstream met humor en luchtigheid. Vormgeving is klassiek, er zijn de obligate maar mooie natuurlandschappen, er is een traditionele score. Alsof Peckinpah een film maakte nog voor dat de saloons open gingen, nog voor dat de bordelen hun rode lampjes aanstaken. Wat er gebeurde eenmaal de saloons en bordelen open gingen, zien we in zijn volgende films

Dat zal niet zomaar uit de lucht gegrepen zijn lijkt mij zo.

Die heren staan niet bekend als zwetsers

Precies dit. Niet zo uniek en al helemaal niet zo revisionistisch als Peckinpah's latere westerns, maar ook zeker veel meer dan een doordeweekse western. Wat het afmaakt is de twee rollen van ouder wordende westernacteurs, waarbij Scott het helemaal afmaakt door hierna te stoppen met films maken. Bepaald een zeer eervol einde van zijn carriere. Low budget en in de VS werd het uitgebracht als B-film in een double bill. In het script (dat Peckinpah al stevig herschreef en pas in Europa kwam de erkenning, die Scott zelf dus al lang besefte.. Dus meteen al veel van de thema's die Peckinpah interesseerde. In veel opzichten een traditionele studiowestern, maar toch ook al een oog voor detail dat duidelijk verder gaat, bijvoorbeeld in de hele huwelijksscene.

3.5*, maar wel een dikke.

Hell yeah dat dit geen doordeweekse western is. Peckinpah speelt meer met geweten en moraliteit dan met revolvers, maar hij werkt het schitterend af naar het einde toe waardoor de hele opzet prima werkt. Zoals vaak in zijn films gaat het meer om de verhoudingen tussen de personages dan om de actie zelf, iets waarin de regisseur soms voor afgerekend wordt (denk maar aan Pat Garrett & Billy the Kid). Door twee oude "fin de carrière" cowboys centraal te zetten zie je mannen die in hun leven fouten hebben begaan en eruit hebben geleerd; ze zijn dan ook behoorlijk mild en begripvol wanneer Heck Longtree op het punt staat om over de schreef te gaan (bvb de bijna-verkrachting van het meisje) want ze zien ook een jonge versie van henzelf in hem. Fijn zo'n genuanceerde personages en eigenlijk vond ik dit zonder meer een onderhoudende western door het onvoorspelbare verloop. Heb de laatste tijd goede westernkeuzes gemaakt, en deze mag daar zeker bij gerekend worden.

De film opent schitterend, bijna op Breugeliaanse wijze, met een inzoomen op allerlei miniatuurtaferelen tijdens de festiviteiten in de stad. Na de kennismaking met de personages volgen dan nogal wat scenes met gekeuvel tussen Scott en McCrea waarbij ik me afvroeg waartoe het ging leiden. Met de intrede van Mariette Hartley in het verhaal komt het pas goed op gang. Dat gebeurt wel meer in dergelijke films: voeg een vrouw toe aan een mannelijk gezelschap en het spel zit op de wagen . De personages worden gedwongen zich te verhouden tot Mariette en de problemen die ze met zich meebrengt, en moeten kleur bekennen in het morele spectrum. Wat ook hun onderlinge verhoudingen bepaalt. En dan is er natuurlijk nog de goudkwestie, waarrond het uiteindelijk draait, die naar het einde opnieuw gaat interfereren in de verhoudingen. En zo krijgen we interessante karaktertekeningen tot op het eind.

Blijkbaar heeft Sam Peckinpah ook meegeschreven aan het script. Mooi werk hebben ze geleverd. De psychologie krijgt zijn hoogtepunt in de finale met een shoot-out die de puntjes op de i zet.

En eerlijk, voor mij is dit de beste en zeker de meest gebalanceerde western die Peckinpah heeft afgeleverd.

Samen met de film The Man Who Shot Liberty Valence (1962) die iets eerder verscheen wordt Ride the High Country wel aangeduid als de fundering voor de revisionistische western. De Hays Code waaraan films zich moesten houden, gold nog wel maar was minder invloedrijk. De Hays Code zegt bijvoorbeeld dat extreem geweld niet mag worden getoond en dat misdaad altijd moet worden bestraft. Met het negeren van die code ontstonden realistischer films met corrupte sheriffs, met misdaad die wel loont, met antihelden en met een kritische kijk op de geschiedenis.

Over naar de film. De toon in Ride the High Country is somber. In de film wordt een held geportretteerd die niet meer in de bloei van zijn leven verkeert. Als Joel McCrea in het begin van de film een stadje binnenrijdt, tekent het spanningsveld zich al af. Het is een stadje dat zichtbaar afscheid heeft genomen van het wilde westen. Een stadje op weg naar de moderne tijd. Een luidruchtige kermis die de wonderen van de wereld aanprijst, een hectische kamelenrace en de verschijning van de eerste automobielen stroken in het geheel niet met de rustige entree van de klassieke verschijning die nog met één been in het wilde westen vertoeft.

In het verloop van de film blijft het spanningsveld aanwezig. McCrea stuit steeds maar op het twijfelachtige morele besef van zijn omgeving. Zijn ouderwetse ethische code lijkt achterhaald te zijn. Egoïsme heeft de plaats ingenomen van idealen. De film creëert met het contrast tussen traditie en vooruitgang prachtig drama.

De film houdt zich bezig met drie personages die de opdracht hebben om goud uit een mijnwerkerskamp naar het stadje te vervoeren. Onderlinge spanningen zijn voelbaar. Randolph Scott is één van de mannen die McCrea vergezelt. Scott speelt zijn laatste rol in een film. Hij speelt geen klassieke revolverheld, maar een man met schimmige intenties. Goeie rol en een mooi afscheid van het witte doek.

De besognes van het trio raken in de loop van de film wat op de achtergrond als Mariette Hartley haar intrede doet. Haar verschijning brengt veel beroering met zich mee. Ook nu draait het om verwachtingen die door de werkelijkheid worden ingehaald. Drama en tragedie houden de sombere toon in ere.

Ride the High Country is een fijne film. In het vasthouden aan de oude tradities ligt tragiek verscholen, maar ook schoonheid. In een wereld waar hardvochtige zelfzucht de nieuwe norm lijkt te zijn, bevindt zich gelukkig ook een oude westernheld die trouw blijft aan zijn ouderwetse normen en waarden. De oude helden zijn dan misschien wel ingehaald door de arrogantie van de moderne tijd, maar voorlopig is hun morele rol nog niet uitgespeeld. Een prettige wetenschap.

Een traditionele western met een groep conservatieve mannen die vooral onderweg zijn en praten over tradities, moreel, geloof en waarden. Veel bijzonder zien we niet in deze film, maar er zijn wel meer mooie shots en de acteurs doen het vrij goed. En voor een film waarin weinig gebeurt, was het best wel genieten.