The Four Feathers (1929)
mijn stem
1 stem
Verenigde Staten
Avontuur / Drama
81 minuten
geregisseerd door Merian C. Cooper, Ernest B. Schoedsack en Lothar Mendes
met Richard Arlen, Fay Wray en Clive Brook
De Britse officier Harry Faversham neemt liever ontslag dan dat hij tegen de rebellen in Egypte gaat vechten. Vier van zijn voormalige collega's geven hem vier veren, ten teken dat ze hem een lafaard vinden. Faversham besluit daarop zich te vermommen als een Arabier en trekt naar het oorlogsgebied om daar gevangen genomen Britten te bevrijden.
0
geplaatst: 27 oktober 2013, 19:20 uur
Volgens mij is dit een goede upload op Youtube: YouTube - The Four Feathers (1929)
Ik ga hem maar zo snel mogelijk kijken voor hij weg is. Laat dan uiteraard weten hoe hij was
Ik ga hem maar zo snel mogelijk kijken voor hij weg is. Laat dan uiteraard weten hoe hij was
0
geplaatst: 1 november 2013, 18:11 uur
The Four Feathers
Tussen de drukke toetsweek dagen door heb ik hem op deze vrijdagmiddag dan toch kunnen bekijken. Het aankomende weekeinde brengt wat druk van de ketel en die tijd kan je toch niet beter invullen dan met een filmpje? Ik besloot om deze te kijken. Nog niemand had er op MM op gestemd dus ik liet me geheel verrassen. Bij de stomme film zit ik meestal met twee uitersten, of heerlijk, of erg saai eigenlijk. Weinig films weten bij mij een gulden middenweg te vinden (ook al zijn ze er wel hoor). 80 minuutjes is niet zo lang, dus dat kon er wel vanaf
De film heeft een bijzonder lekker verhaal. Spannend, snel en vermakelijk. Het begin geeft al gelijk aan met wat voor situatie en personages we te maken hebben. Het gebrek aan spraak is daar totaal niet van toepassing. De film begint nogal rustig met een laag tempo. Eerst krijg je Harry Feversham als persoon goed te zien. De vier verend, en dan met name de vierde, zijn desastreus voor hem.
Ga je dan bij de pakken neer zitten? Natuurlijk niet. In een modern epos als deze pakt Feversham zijn spullen bij elkaar en vertrekt naar Egypte. Zijn vroegere vrienden zijn in gevaar. Het tempo wordt hier behoorlijk opgeschroefd en het vermaakt kostelijk. Na zijn eerste kompaan te hebben gered was de tweede aan de beurt. Met een voor zijn tijd groot eindgevecht knal je bijna de film uit. Om de vierde veer op zijn goede plek te laten komen, kon die happy ending natuurlijk niet uitblijven. Gelukkig word ook die, weer terug gegeven.
Richard Arlen neemt hier in deze film de hoofdrol op zich. Als luitenant wordt natuurlijk enige statigheid en allure verwacht. Hij weet toch vooral in het begin een goed emotioneel persoon neer te zetten. Het is niet memorabel, maar hij doet het goed. Daarna komt het heroïsche personage aan bod en dan wordt hij iets oppervlakkiger. Heel spectaculair is het niet meer. Toch weet hij aardig te blijven spelen. Fay Wray vond ik nogal een vervelend personage spelen. Zij weet haar arrogantie en voorkeur voor een held toch duidelijk te neer te zetten. Ze overtuigd zeker in haar spel, ook al is dat nogal vervelen. Als vrouw van Arlen komt ze niet heel veel aan bod, maar ze weet leuk te spelen. Stiekem hoopte ik dat Arlen 'nee' tegen haar spijtbetuigingen zou zeggen
...
Clive Brook en William Powell spelen goede vrienden van Arlen die gered moeten worden. Ook hier vond ik de twee in het begin sterker dan op het einde. Op het begin was het meer acteren, daarna werd het vooral vermaken denk ik.
De kwaliteit van de film laat helaas regelmatig te wensen over. Vooral de nachtelijke scènes zijn vaag en onoverzichtelijk. Toch is het geinig weergegeven. Ik had op sommige momenten precies hetzelfde gevoel als bij The Great Dictator van Charles Chaplin. De slagen deden daar vooral aan denken. Zowel Egypte als Groot-Brittannië zien er goed uit. Met name de eerste heeft een paar mooie shots in de woestijn er tussen zitten. Maar ook het fort en de steden zien er goed uit.
Ik blijf vinden dat de muziek in de stomme films vaak de betere filmmuziek leveren. Met het gebrek aan spraak moeten de acteerprestaties en de muziek dat compenseren. Dit levert meeslepende, diepgaande, humoristische en mooie muziek op. Waar die in de moderne film oppervlakkig of soms zelfs helemaal uitblijft is hij hier ook weer genieten.
The Four Feathers is zeker een goede film. Mooi, ontroerend, vermakelijk en cliché. Een heerlijke combinatie voor de producties uit de jonge jaren van de filmindustrie. Zeker het kijken waard!
4*
Tussen de drukke toetsweek dagen door heb ik hem op deze vrijdagmiddag dan toch kunnen bekijken. Het aankomende weekeinde brengt wat druk van de ketel en die tijd kan je toch niet beter invullen dan met een filmpje? Ik besloot om deze te kijken. Nog niemand had er op MM op gestemd dus ik liet me geheel verrassen. Bij de stomme film zit ik meestal met twee uitersten, of heerlijk, of erg saai eigenlijk. Weinig films weten bij mij een gulden middenweg te vinden (ook al zijn ze er wel hoor). 80 minuutjes is niet zo lang, dus dat kon er wel vanaf
De film heeft een bijzonder lekker verhaal. Spannend, snel en vermakelijk. Het begin geeft al gelijk aan met wat voor situatie en personages we te maken hebben. Het gebrek aan spraak is daar totaal niet van toepassing. De film begint nogal rustig met een laag tempo. Eerst krijg je Harry Feversham als persoon goed te zien. De vier verend, en dan met name de vierde, zijn desastreus voor hem.
Ga je dan bij de pakken neer zitten? Natuurlijk niet. In een modern epos als deze pakt Feversham zijn spullen bij elkaar en vertrekt naar Egypte. Zijn vroegere vrienden zijn in gevaar. Het tempo wordt hier behoorlijk opgeschroefd en het vermaakt kostelijk. Na zijn eerste kompaan te hebben gered was de tweede aan de beurt. Met een voor zijn tijd groot eindgevecht knal je bijna de film uit. Om de vierde veer op zijn goede plek te laten komen, kon die happy ending natuurlijk niet uitblijven. Gelukkig word ook die, weer terug gegeven.
Richard Arlen neemt hier in deze film de hoofdrol op zich. Als luitenant wordt natuurlijk enige statigheid en allure verwacht. Hij weet toch vooral in het begin een goed emotioneel persoon neer te zetten. Het is niet memorabel, maar hij doet het goed. Daarna komt het heroïsche personage aan bod en dan wordt hij iets oppervlakkiger. Heel spectaculair is het niet meer. Toch weet hij aardig te blijven spelen. Fay Wray vond ik nogal een vervelend personage spelen. Zij weet haar arrogantie en voorkeur voor een held toch duidelijk te neer te zetten. Ze overtuigd zeker in haar spel, ook al is dat nogal vervelen. Als vrouw van Arlen komt ze niet heel veel aan bod, maar ze weet leuk te spelen. Stiekem hoopte ik dat Arlen 'nee' tegen haar spijtbetuigingen zou zeggen
...Clive Brook en William Powell spelen goede vrienden van Arlen die gered moeten worden. Ook hier vond ik de twee in het begin sterker dan op het einde. Op het begin was het meer acteren, daarna werd het vooral vermaken denk ik.
De kwaliteit van de film laat helaas regelmatig te wensen over. Vooral de nachtelijke scènes zijn vaag en onoverzichtelijk. Toch is het geinig weergegeven. Ik had op sommige momenten precies hetzelfde gevoel als bij The Great Dictator van Charles Chaplin. De slagen deden daar vooral aan denken. Zowel Egypte als Groot-Brittannië zien er goed uit. Met name de eerste heeft een paar mooie shots in de woestijn er tussen zitten. Maar ook het fort en de steden zien er goed uit.
Ik blijf vinden dat de muziek in de stomme films vaak de betere filmmuziek leveren. Met het gebrek aan spraak moeten de acteerprestaties en de muziek dat compenseren. Dit levert meeslepende, diepgaande, humoristische en mooie muziek op. Waar die in de moderne film oppervlakkig of soms zelfs helemaal uitblijft is hij hier ook weer genieten.
The Four Feathers is zeker een goede film. Mooi, ontroerend, vermakelijk en cliché. Een heerlijke combinatie voor de producties uit de jonge jaren van de filmindustrie. Zeker het kijken waard!
4*
* denotes required fields.
* denotes required fields.