Against All Odds (1984)

Helemaal mee eens

Wat is er met Bridges mee aan de hand in deze film? Doorgaans zo betrouwbaar als leading man, maar hier bakt ie er echt niets van.

zwak geacteerd, goeie plaat

Ik heb vanavond deze film gekeken op Netflix. Nostalgie ten top. Rachel Ward van de Doornvogels en wat was Jeff Bridges vreselijk knap en James Woods in zijn jonge jaren en daar bovenop dat fantastische nummer van Phil Collins. Heerlijke nostalgie.

Ik had de film niet zelf uitgezocht, maar mijn interesse was toch wel enigszins gewekt. Het titelnummer van Phil Collins is namelijk schitterend, dus alleen daardoor vond ik het al de moeite waard de bijbehorende film eens een kans te geven.

Helaas is het betreffende lied waar ik naar refereerde met afstand het hoogtepunt van de film. Ik heb doorgaans best een zwak voor (cheesy) films uit de jaren '80, maar dit was wel een erg taaie bedoening. Het eerste gedeelte, waarin Jessie en Terry voor elkaar vallen, is wellicht wat langdradig, maar nog wel vrij goed door te komen. Jeff Bridges en Rachel Ward leveren geen wereldschokkende prestaties af, maar ze doen het toch vrij aardig. Zodra beiden terug naar huis keren - en de film heeft dan al enkele bedenkelijke scènes (zoals dat langdradige gevecht in de grot) achter de rug - krijg je als kijker een vermoeiend misdaadplotje voor je kiezen met James Woods als weinig imponerende schurk. De film begint dan best te slepen, want van spanning is geen sprake. Het uiteindelijke einde is ook nogal onbevredigend, maar wordt gered door Collins.

Ik vond het een lange zit. De opnamelocaties in Mexico zijn bij vlagen schitterend en de opbloeiende romance geloofde ik wel, maar het vervolg van de film stelt eigenlijk vooral teleur. Ik kan me ergens nog best voorstellen dat mensen hier nostalgische gevoelens aan zullen hebben overgehouden, maar het is een film die mij te onevenwichtig is en daardoor niet zal bijblijven.

2*

In deze film geïnspireerd op Out of the Past (1947) betekent het een fijne knipoog om Jane Greer weer te vinden, de toenmalige vamp van genoemde film. Een beetje zoals men ook enkele jaren later Robert Mitchum een bijrol zou geven in de remake Cape Fear (1991) . Een zelfde gevoel bekruipt me eigenlijk ook met de aanwezigheid van oudgediende Richard Widmark, wiens carrière is gestart op het piekmoment van de film noir. De oudere generatie die de fakkel doorgeeft, zoiets.
Verder is het genieten van de acteerprestaties van Jeff Bridges en favorite pain in the ass James Woods. Als femme fatale (?) vind ik Rachel Ward echter minder geslaagd, veel minder dan collega Jane Greer in de originele film. Maar dat ligt ook aan het scenario dat op dit vlak te tam is en het personage van Rachel Ward m.i. te weinig ambigu opvat. In de jaren veertig had men er misschien minder scrupules mee om een vrouw voor te stellen als immoreel schepsel. Het is me hier te braafjes in deze film.

Against all Odds is dan toch een thriller met neo noir allure en is strak gefilmd, met enkele spannende momenten. Aan de keerzijde komt de film traag uit de startblokken, het eerste uur dacht ik voornamelijk in een relatiedrama terechtgekomen te zijn. Verder komt hij qua dialogen nog niet tot aan de enkels van Out of the Past. Geen dubbelzinnigheden of messcherpe één-tweetjes hier, enkel rechttoe rechtaan geklets. De prachtige titelsong van Phil Collins bij de eindcredits draagt dan weer bij aan de uitstraling van de film, maar uiteraard niet genoeg om de mindere kanten op te heffen.

Conclusie. Zeker geen slechte film maar ook niet meer dan dat. Alles is aanwezig om er een dijk van een film van te maken behalve een aangescherpt scenario en dito dialogen. Opvallend ook wat voor een opvliegend ventje Jeff Bridges neerzet - emotioneel tot en met - vergeleken met de cool van Robert Mitchum in de stijlvolle originele film.