Out of the Past (1947)

Niet gek, tot ongeveer halverwege of iets later, daarna had ik geen idee meer betreffende "wie, wat, waar of waarom". Ondanks dat verwijder ik hem even niet, want ik sluit niet uit dat mij bij een tweede keer de dingen duidelijker worden. Maar naar mijn gevoel wordt hier toch gewoon een beetje teveel in die 90 minuten gepropt.

“You know, you're a curious man.”
“You're going to make every guy you meet a little bit curious.”

Meesterlijke misdaadklassieker/film noir. Het script van Out of the Past zit ingenieus in elkaar, en de twists en vreemde karakterontwikkelingen volgen elkaar in rap tempo op. Vooral Jane Greer als femme fatale Kathie is geweldig, en je hebt eigenlijk op geen enkel moment in de film echt grip op haar.

Maar vanaf het moment dat ze in die waanzinnige gele jurk haar intrede doet was ik (net zoals Jeff) verkocht, en de manier waarop Kathie zich ontwikkelt tot een zeer gecompliceerd personage is intrigerend en knap gedaan. Robert Mitchum en Kirk Douglas acteren ook sterk en zijn perfect gecast, en de film ziet er ook nog eens schitterend uit. De cinematografie en de locaties die worden aangedaan verdienen bijna een recensie op zich. Het tragische en onvermijdelijke einde is de kers op de taart.

Een detective met een lange regenjas en hoed, een femme fatale die al vanaf het begin met één voet in het graf staat, overvloedig gebruik van chiaroscuro, een lange flashback die aanvoelt als een warrige droom, een complex en vergezocht plot dat daarbovenop nog eens wordt omsluierd door beeldspraak en dichterlijke dialogen, de lijst gaat door. Out of the Past is een typerende Amerikaanse film noir waarin een apathische, kettingrokende P.I. wordt bedrogen door iedereen die zijn pad kruist. Er is 'suspension of disbelief' vereist als je gaat zitten voor een noir van dit kaliber, want het zesde zintuig van het hoofdpersonage en de vele toevalligheden die hieruit voortvloeien zijn allesbehalve geloofwaardig. De eerste ontmoeting met de verdwenen dame zou in eender welke andere film omschreven worden als een onwaarschijnlijk en belachelijk toeval, om nog maar te zwijgen van de latere moord met de vishengel. De 'double-cross' scènes in San Francisco vormden het hoogtepunt, mede dankzij de sfeervolle stedelijke setting. Daarna verloor het verhaaltje zo goed als al zijn fut. De personages voelen karikaturaal aan en de acteurs rammelen hun tekst af met steeds dezelfde, ongeïnspireerde intonatie en een gezicht dat wel uit steen lijkt gehouwen. Kirk Douglas was een leuke verschijning, de rest had het charisma van een wassen beeld uit Madame Tussauds.

Mitchum en Douglas vind ik 2 van de coolere acteurs uit deze filmperiode en uit dit filmgenre, dus fijn om ze samen te zien, al vind ik het wel jammer dan Douglas niet zo heel veel in de film zit. Bij de meeste noir-romances haak ik af vanwege te weinig chemistry, maar bij Mitchum en Greer was ik wel méé van het begin. Plot is weliswaar weer wat omslachtig, maar ik word die kop van Mitchum niet snel beu, dus in dit geval was het wel leuk om me er samen het hem door te worstelen. Alle aanwezige dames moeten nauwelijks onderdoen voor Douglas en Mitchum, maar de scenes tussen die 2 blijven wel de hoogtepunten van de film, samen met het lekker cynische einde.