Children of a Lesser God (1986)

Politiek correcte flut film.

Waarom politiek correct ? Het is wat braaf allemaal, en de dove hoofdpersoon is een mooie meid... maar politiek ? correct ?

Hoe vaak heb ik wel niet als gebiologeerd naar deze film zitten kijken. Politiek correct vind ik het niet. Het is een gewoon een heel romantische en cinematografisch een bevredigende film waarin twee mensen verliefd worden maar een probleem hebben: vanwege ervaringen in het verleden wil de één zich niet 'binden', om het maar clichématig samen te vatten. De film onttrekt zich niet aan de aloude relatiestrubbelingen maar doet het op een prachtige manier. Hurt en Matlin vind ik een geloofwaardig stel (werden trouwens ook in het echt een stel voor een tijdje), het vlamt echt tussen hun en dat hij dan in het Engels meepraat (zodat ook wij kunnen volgen wat zij zegt): het zij zo, ik heb mij daar niet aan gestoord. De oscar voor Matlin vind ik zeer verdiend, haar rol is aangrijpend en 'compelling' zoals ze dat in het Engels zo mooi zeggen. Misschien kan het in gebarentaal nog wel mooier - ik heb namelijk de heftigheid van emoties in film bijna nog nooit zo mooi een vorm zien vinden als met Matlin en haar gebarentaal.

Heb je het stuk wel es op toneel gezien ?

Euh.. nee. Ik heb me zelfs nooit gerealiseerd dat het eerst een toneelstuk was. Is het wel eens gespeeld in Nederland?

gaaaaaaaaappp.ik zie er nog politiek-gaaaap- nog correct in.

ronduit saai.verre van (aanstekelijk)romantisch,bah

Over correctheid gesproken: jouw spelling is heel wat slechter dan William Hurts handalfabet.

Vanavond trouwens weer even zitten kijken, uurtje ofzo, en me dit keer wél wat zitten storen aan dat meepraten van Hurt. Maar het acteren blijf ik heel erg goed vinden en ik vind dat het landschap een erg mooie rol speelt.

Ikzelf was als kind slechthorend (dwz ik heb 3 jaar op een internaat gezeten voor slechthorende maar uiteindelijk ben ik over mijn 'oorprobleem' gegroeid dwz dat ik al jaren goed functioneer in de horende wereld mbv klein hoorapparaat) maar goed, ik zit nu te kijken en ondanks het feit dat ik het nog steeds een hele mooie en realistische film vind valt me wel een ding op, na de voorstelling van de leerlingen van hurt staat hijzelf (Hurt dus) hard te klappen en dat terwijl je als slechthorende en ook dove mensen dus weet dat klappen absoluut geen zin heeft! klappen = met je handen in de lucht wapperen, dus dat is wel een grote fout in de film... maar dat is ook het enige wat mijzelf betreft dan!

overigens l**lt Jos wel vaker vlgs mij...

Jos2 is dan ook niet meer actief

Mooie film. Tenminste niet zo'n doorsnee romantisch verhaaltje door de dove Maitlin. Knappe actrice. Vroeg me na afloop af of ze in het echt ook doof was, en dat blijkt ook zo te zijn. Vond vooral het stukje waarin ze begint te schreeuwen erg aangrijpend. Brrrr. Hurt is me af en toe een tikkeltje te sentimenteel

heel vervelend dat Hurt alles hardop opzegt wat Matlin zegt. Niet realistisch. Maar ja, anders wordt het helemaal zo saai.

Ik vond de klassieke muziek, ik dacht van Bach, ook erg mooi.

Damn, wat een ontzettend mooie film! Marlee is geweldig als de gebroken Sarah, en de scene die hier ergens besproken word, vond ik inderdaad angstaanjagend, rillingen liepen toen echt over mijn rug. William Hurt en zij spelen de sterren van de hemel af, echt een waanzinnig sterk koppel, en de chemistry die er vanzelfsprekend tussen hen bestond en heeft bestaan, doet je gewoon echt iets.

Er zitten echt supermooie beelden in, al vond ik de muziek bij sommige scenes niet passen, ik had het iets mooier gevonden als er gewoon mooie muziek werd gebruikt, maar dat zijn maar enkele scenes. De verwachtingen die ik vooraf gaande aan het kijken hiervan had, werden zeker vervuld: Het was een ontzettend diepe, en indringende film. Erg mooi. Ik ben weer eens echt geraakt. Ik ben écht gek op dit soort romantische films, die me zo weten te raken. Ik wou dat ik dit soort liefde kon vinden, maar wie wil dat nou niet? Iedereen wel, lijkt me.

Ik heb deze film ook en vind hem beregoed gespeeld

zowel William Hurt als Marlee Wist je dat Marlee ook echt doof is ik geen een volle 5

Voor de vierde keer gezien en ik blijf deze film, ook na ruim twintig jaar, imponerend, hartverwarmend en ontroerend vinden.

Goede film met goed acteerwerk. Ik vond het jammer dat ze niet voor een voice over of voor ondertitels hebben gekozen voor de gebaren van Sarah. Dat napraten wat ze telkens 'zegt' vond ik maar niets, zo praten mensen (doof of niet doof) toch niet met elkaar.

Erg goede film, Hurt speelt erg goed, ga er maar aan staan om gebarentaal te leren. Zelf heb ik jarenlang met doofblinden gewerkt en mijn ervaring is dat horende begeleiders vaak wel hardop uitspreken wat ze gebaren of spellen. Dit kan zijn voor je eigen focus maar vooral ook om eventuele omstanders het gesprek te kunnen laten volgen!

Minpunt vind ik wel dat de chemie tussen beide hoofdrolspelers zo centraal komt te staan, dat Hurt's functie als leraar erg slecht is uitgewerkt. Ook de schoolse sfeer is er nauwelijks en wie nou waar woont is mij erg onduidelijk.

Heb Children of a Lesser God jaren vermeden. Heb dat wel vaker met films, dan heb ik er al een plakkaat op geplakt zonder duidelijke reden. Dacht altijd dat dit een sentimentele draak zou zijn. Toen ik hem gratis kreeg door me eenvoudigweg op een nieuwsbrief te abonneren, die ik daarna nooit heb gekregen, en omdat ie in mijn filmboek staat (en daar nu eenmaal meer goede films dan slechte instaan), toch een kans gegeven.

En daar ben ik best blij mee. Het is behoorlijk braaf en af en toe wat sentimenteel, maar dat is het ook wel. Dit is typisch zo'n geval van een film die gedragen wordt door de acteerprestaties. Met name de hoofdrolspelers, maken het geloofwaardig. Dat is best knap, want dat werd lastig gemaakt omdat Hurt alles moest vertalen aan de kijker. Toch geloofde ik het wel, of althans het stoorde niet. Op zich is de wereld van dove mensen best interessant en ik heb dat niet eerder gezien in een film. De afstand die doofheid met zich meebrengt door niet goed te kunnen communiceren, wordt best mooi overgebracht. Nieuwe variant dus in de onmogelijke liefde, hoewel dat uiteindelijk wel meeviel. Vond zoals gezegd het sentiment meevallen. De clichés van een leraar op een nieuwe school die verliefd wordt, vallen mee. Zag in het hoofd van de school bijvoorbeeld al iemand die hem de hele film zou tegen werken, maar hij zorgt juist voor een komische noot. Iets dat het wat frisser maakt.

Echt bijzonder wordt het niet, moet ik eerlijk zeggen. Of misschien hooguit op momenten zoals de zwembadscene of de scene waarin Mitlin probeert te spreken. Toch is dit redelijk solide drama. Ik snap de (semi) klassieke status van de film wel. 3,5 sterren.

hele bijzondere erg mooie film,met geweldig goede hoofdrolspelers.

hiermee krijg je toch een beetje het idee hoe het gaat in de "dovenwereld"

al met al voor mij 4 sterren die ik maar zeer zelden geef voor een drama..

Mooie romantische film die gelukkig niet melodramatisch noch zoetsappig wordt en gebaseerd is op een Broadway toneelstuk. Was immens populair in de jaren '80 : ik herinner me dat deze film 27 weken in de bioscoop ging. Welke film doet dat nu nog? De complexe relatie tussen Hurt en Matlin werkt allerbest op het scherm, beter dan het was in de werkelijkheid in ieder geval.

HURT MATLIN ABUSIVE RELATIO...

De relatie tussen leraar Leeds en Sarah diept vooral uit over de behoefte aan onafhankelijkheid binnen een relatie, hoe afhankelijk de handicap van het doofstomme meisje haar ook mag maken... De film straalt heel wat positieve gevoelens uit. Er heerst een mentaliteit van goede wil uit de leerlingen van Hurt.. op eentje na dan waar trouwens geen verdere conclusie op is gekomen. Jammer, want dat zijplotje vond ik niet slecht en er werd dus niks mee gedaan. Rustig meeslepend drama en een onhollywoodiaanse film uit Hollywood. Ik ben er redelijk sterk in opgegaan.

Populaire dovenleraar ontmoet jonge dove vrouw en wil graag dat ze leert praten. Natuurlijk gaat dat niet vanzelf. Als het gaat om clichés en voorspelbaarheid en het opwekken van valse sentimenten verdient deze film met gemak vijf sterren. Helaas zijn dit voor mij de elementen die een film een stuk minder aantrekkelijk maken.

Afgezien dat ik het een hele matige film vond viel me wel iets anders op in de film. Aan het begin werd er door een dove geklaagd dat doven vaak gezien worden als idioten die niets kunnen. Maar als ik naar die school kijk, krijg ik juist de indruk dat ze van doven proberen idioten te maken. Vage liedjes en dansjes bij toneelopvoeringen en het leren vloeken met een zwaar accent. Waarschijnlijk heeft het ermee te maken dat de film alweer richting de dertig jaar oud gaat, maar ik krijg toch de indruk dat doven tegenwoordig wat serieuzer genomen worden. Gelukkig maar.

Heb de film ooit in de jaren 80 gezien, maakte toen, ondanks het onderwerp niet veel indruk, kan me herrineren dat ik de film te sentimenteel vond, misschien dat ik deze film nog een keer moet zien.

Children of a Lesser God is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk uit 1980 van de Amerikaanse auteur Mark Medoff. De film speelt zich af op een dovenschool, waar James (William Hurt) werkt als taalleraar. Hij probeert de dove Sarah (Marlee Matlin, die in werkelijkheid ook doof is) aan het spreken te krijgen, maar zij wil alleen in gebarentaal communiceren. Uiteindelijk dringt hij toch tot haar door, en er ontstaat zelfs een liefdesrelatie tussen de twee.

Het verhaal deed me in het begin erg denken aan dat van de prachtige film The Miracle Worker (1962), waarin een lerares een doof (en in die film ook nog blind) meisje uit haar isolement probeert te halen. Tot halverwege de film zijn er dan ook veel overeenkomsten. Daarna verandert het helaas allemaal; in plaats van een verhaal over een gedreven leraar en een onwillige leerlinge krijgen we een goedkoop romantisch plotje voorgeschoteld, en dat is jammer want er had veel meer in deze film gezeten. Gelukkig wordt er goed geacteerd: William Hurt is met zijn gebarentaal erg geloofwaardig als dovenleraar, en vooral Marlee Matlin vond ik erg overtuigend als kansloos doof meisje waarmee geen land te bezeilen valt. Zij kreeg destijds de Oscar voor beste actrice, en er zijn er echt die dat voor een minder goede acteerprestatie hebben gekregen.

Al met al een onderhoudende film, iets te sentimenteel voor mijn smaak, maar het acteerwerk maakt dus een hoop goed. 3*

Het meisje Sarah lijdt onder haar handicap, legt zich allerlei morele verplichtingen op, zondert zich af in haar stille wereld en stelt zich uiteindelijk erg introvert aan. Een relatie met haar zit dan ook vol hindernissen.

De vertolking van deze moeilijke rol - het moet geloofwaardig blijven - wordt overtuigend waargenomen door debutante Marlee Matlin die dat met veel overtuiging doet in deze film die helaas in het mondeling herhalen van wat met tekens werd uitgedrukt toch wel een handicap vindt.

Verder verwijt ik de film toch ook wat sentimentaliteit en op een cliché wordt er nu ook niet gekeken.

Volledig raken deed hij mij eigenlijk niet.

Goeie film over een nieuwe leraar op een dovenschool die verliefd wordt op een dove medewerkster. Een prima liefdesdrama waarin niet alleen communicatie een barrière vormt. Een redelijk boeiend hoofdpersonage en het feit dat de deze wordt ingevuld door een daadwerkelijk doof persoon draagt bij aan de authenticiteit. Twee mooie rollen van William Hurt en een debuterende Marlee Matlin (hun scenes samen zijn dat ook het beste van de film).

Enigszins vergelijkbaar met het betere The Miracle Worker en Marie Heurtin.

Goede tips scorsese.

Te makkelijk.

Net als (heel) erg veel andere dramafilms die een grootschalig onderwerp erbij pakken een erg voorspelbare film. Het blijft bijzonder hoe onzinnige horrorfilms tegenwoordig met de originele ideeën komen, en deze film laat zien dat het in de jaren '80 niet erg anders was. Een makkelijke en wat simplistisch ingevulde film dus, is mijn boodschap.

Daarmee kent het wel wat pluspunten, die ik ook maar even zal opnoemen. Zo heerst er de nodige chemie tussen Hurt en Matlin. Twee acteurs die vooral in de scenes dat ze naast elkaar zijn wat terrein kunnen winnen. Apart van elkaar zijn het wat zwakkere figuren, maar dat wil niet zeggen dat ze samen een aantal momenten hebben die best wel bijblijven. Altijd voordelig, zeker aangezien dit soort films dat echt nodig hebben.

Jammerlijk is dat de film verder niet veel interessants te vertellen heeft. Het kijkt wel lekker weg, maar is niet veel meer dan de zoveelste variant die van een interessant gegeven een makkelijk romantisch brouwseltje maakt. Daarbij merk ik vooral weinig uitdaging als avontuur, waardoor het toch erg makkelijk te vergeten is. Dat geldt dus ook zo voor mij. Ik ga een film waar ik na twee weken niets meer over weet uiteraard geen bijzonder hoog cijfer geven.