The Fabulous Baker Boys (1989)

Enorm sfeervol, in fotografie, met locaties, jazz en een sensuele Pfeiffer in een best heel mooi portret van enkele mensen die een iet bepaald glamoureus leven leiden. Maar ondanks dat allemaal, en het goede spel, vooral van een doorleefde Jeff Bridges, kon de film me maar matig boeien. En dan wordt het wel een lange zit. 2,5*.

Soms vraagt een mens zich af. Hoe moet ik in godsnaam overleven. Het waren de eerste zinnen die Luc De Vos zong op zijn fantastische debuut LP. Het hielp mij om de donkere winteravonden door te komen. Ook Filmhelden hebben het soms moeilijk om zich door het dagdagelijkse leven te worstelen. Neem nu Jack Baker. Elke avond in een verloederde hotelbar dezelfde melodietjes tokkelen op zijn piano, in het gezelschap van ongeïnteresseerde bezoekers en opportunistische managers. Vanaf de eerste scene zien we, voelen we (hoe hij eerste zijn sigaret oplicht bv) : er is weinig arbeidsvreugde te bespeuren bij Jack. Deze personages hebben bij mij altijd al een streepje voor gehad. Eenzame cowboys met littekens, gevallen, bezig met het stof van hun versleten jas af te kloppen. Dit zijn geen superhelden. Maar in het pad van de levenswandel kwamen deze cowboys mij verschillende malen bijstaan in moeilijke momenten. Indiana Jones heeft U misschien entertainment gebracht, Jack Baker gaf mij inzicht en kennis. Want het leven gaat niet zoals gepland. Je moet ontgoochelingen incalculeren. En je kwetst soms mensen om jezelf te beschermen. De cast is een groot deel voor het slagen van de film. Michelle Pfeiffer was nooit zo goed als in deze film (oscar nominatie én een winner van golden globe). Het was het begin van haar glorie periode waar nominaties (voor The Russia house, Love field, The age of innocence) elkaar opvolgden. Nooit gewonnen misschien omdat die films nooit uitschieters waren. En in het nieuwe decennia is ze slechts een schim. Slimme zet om de Baker boys door de broers Bridges te laten spelen. Jef Bridges is perfect de koele macho, Beau Bridges is de nerveuse gezinsman. De vriendschap van de Baker broers staat dan ook centraal. Jack doet zijn job met tegenzin om zijn broer een plezier te doen. Want Frank moet een gezin onderhouden. Dus doen ze samen hun routineuze piano act. Maar de opofferingen beginnen hun tol te eisen. Verwijten worden gemaakt. Doch het scenario kiest geen partij. In een ultieme confrontatie tussen beide broers (na die schitterende tragi komische scene van de telethon) worden de lijnen getekend. Blijven ze die vernederingen slikken omwille van een inkomen of kiezen ze voor artistieke waardering die minder zekerheid biedt ? Maar er zijn ook vrouwenproblemen. Alles veranderde met de komst van Susie Diamond. Ze heeft niet alleen een gouden stem maar ook een verschijning die de ijsklomp van Jack doet smelten. Zo komen we aan die fantastische scene, het moment (luid tromgeroffel !) van de film nl zij in een rood sexy jurk, zingen making whoopi, kronkelend als een tijgerkat op de piano terwijl Jack de piano speelt. Om in te lijsten bij de mooiste momenten op het witte doek. De man die zowel regie als scenario voor zijn rekening nam, een zekere Steve Kloves heeft een eigenaardig traject afgelegd. Zijn volgend project Flesh and bone werd neergesabeld en hij verdween voorgoed als regisseur. Hij kwam terug uit zijn as herrezen als scenarist van Wonderboys – een film dat net niet in mijn lijst is geraakt doch een heerlijke film – en nadien heeft hij de boeken van Harry Potter in script gegoten. Van independant naar mainstream. Ik weet niet of het fantasie wereldje hem lag maar met het scenario van FBB bewijst hij wel voeling te hebben met zijn onderwerp. Met zekere documentaire flair portretteert hij het wereldje waar glamour net niet binnenglipt. Muziek nummers zoals More than you know, Feelings, My funny valentine. Het zijn gebroken liefdesliedjes die al honderden keren zijn gecoverd. Of kijk naar de audities. Pijnlijk maar toch met een light touch. Die scene met Jennifer Tilly is hilarisch. Op het einde kiest Jack voor wat men moet doen nl (voorzichtig) toegeven aan liefde en aan passie voor muziek – de juiste beslissing nemen (nl het hart volgen) zat ook al in het scenario van Wonderboys, trouwens. En nu gaan we slapen. Een nacht vol boze dromen. En de wekker op halfzeven. Als ik troost nodig heb, reserveer ik een tafeltje bij TFBB met Jack aan de piano.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' - nr 87 The fabulous Baker boys

Uitstekende film waarin twee pianospelende broers een zangeres inhuren om meer boekingen te krijgen. Een film met een fijne sfeer die bepaald wordt door het rustige tempo, de jazzy muziek, de pianobars en het nachtleven. De interactie tussen de twee broers (en tevens collega's) is realistisch en ook vermakelijk neergezet vol kleine momenten (het feit dat Jeff en Beau Bridges in het echte leven ook broers zijn maakt het alleen maar beter). Maar toch wordt de show gesteeld door Michelle Pfeifer, hier in haar meest sensuele rol (de scene waar ze op de piano zingt is daar het hoogtepunt van).

Drama, met een muzikaal tintje, die me 25 jaar geleden al eens opgevallen was als niet bepaald een topfilm maar wel degelijk en interessant. Iets dat anno 2020 nog steeds klopt.

Een uitermate verveeld beeld van Jack komt naar voren, die plichtmatig zijn schnabbels met broerlief afwerkt. Maar niets is wat het was, de act is uitgekauwd en oud te noemen en vooral wat Jack betreft is de koek op. Overigens een perfecte rol voor Jeff Bridges die ik nog lang na deze film zag als die ene 'dwarskop'. Het teruglopende aantal optredens en tegenvallende inkomsten noopt de mannen iets nieuws te bedenken. De autities zijn rond uit lachwekkend tot Suzie Diamond arriveert die vooral een 'ruwe diamant' blijkt te zijn. Ze schudde de boel na toevoeging eens flink wakker en zorgt niet alleen voor een revival maar ook uiteindelijk voor de nodige kift.

The Fabulous Baker Boys is verre van een snelle of spectaculaire film, maar werpt in eerste instantie een blik op het onzekere artiestenbestaan waar je snel oud nieuws bent en ingehaald door concurrenten. Vergeet niet de abominabele tijden en dagen als kerst en de jaarwisseling en de glans is er reeds stevig af. Daarnaast doe je in het geval als Jack zelden wat je echt wil. Het is een ontnuchterend beeld dat het daarna vooral moet hebben van de wisselwerking tussen de drie hoofdpersoon, en jongens is die er! Vooral Pfeiffer baart opzien als de sex dame met een bek als een scheermes, een rol waavoor ze terecht een Oscarnominatie kreeg. Het is ook het contrasterende beeld tussen de drie die het in het begin behoorlijk vermakelijk maakt.

The Fabulous Baker Boys is al met al een degelijk drama, met puike muziek en prima acteerprestaties. De uiteindelijke boodschap is simpel; blijf niet hangen in iets dat niet vervuld en voldoet, het haalt je namelijk in.

Voor mij een heel goede film, prima acteerwerk, goed verhaal en mooie muziek. Opgemerkt moet worden dat Michelle Pfeiffer zelf de zang voor haar rekening neemt.