The Fabulous Baker Boys (1989)

Voor als je zin hebt in een avondje lekker chagrijnen. Erg film noir allemaal, vooral dankzij die bluesy jazz-muziek van Dave Grusin op de achtergrond. Het had alleen nog zwartwit moeten zijn. Het begint nog redelijk vrolijk, maar hoe verder de film vordert, hoe naargeestiger het allemaal wordt. Niet slecht, hoor, op het acteerwerk is bijvoorbeeld niks aan te merken. Pfeiffer speelt zoals Marilyn Monroe het graag had willen kunnen. Nee, het is alleen zo depri en een beetje doelloos ook. En dan te bedenken dat barpianist me wel een aardig beroep leek. Zeker met Michelle Pfeiffer bovenop de vleugel.
***

Of het kwam door de broertjes Bridges (die allebei een uitstekende rol speelden), door de bloedmooie Michelle Pfeiffer (die ook schitterde) of door de prachtige muziek; ik vond deze film gewoon heel erg mooi. Zo zie je ook eens dat je niet eens zo heel veel drama of inhoud nodig hebt om een goeie film te maken (zie ook bijvoorbeeld What's Eating Gilbert Grape?)
Ook zat de film vol met leuke dialogen, prachtige muziek en mooie beelden.
4* voor deze verrassend leuke film.

Leuke film, aardig verhaal, hele mooie muziek, maar misschien wat te weinig soms.
Veel herkenbare liedjes(voor mij dan)

Aardig geacteerd.

3,5*

Best leuk, kijkt lekker weg. Het verhaal mag dan weinig voorstellen, maar de muziek, de onderlinge relaties tussen de groepsleden, de leuk in beeld gebrachte romance tussen de coole Bridges en sexy Pheiffer en de zowel komische als dramatische momenten zorgen allemaal voor lekker luchtig kijkvoer. Heb me iig goed vermaakt

Blijft erg leuk.

Mooie film; prima rol van de broers Bridges; 3,5*

Vermakelijk filmpje. Af en toe een beetje traag. 2.5*

Sfeervol drama met uitstekend acteerwerk. Beter kan ik het niet zeggen

The Fabulous Baker Boys is een trage film die baadt in een intieme, melancholische sfeer die de diepmenselijke realiteit achter de glitter en glamour van het podiumwerk treffend weergeeft.

Met deze prima karakterstudie leverde Steve Kloves een mooi regiedebuut af. Kloves schreef ook het scenario dat evenwel door ervaren rot Sydney Pollack onder handen werd genomen.
De broers Beau en Jeff Bridges, die voor de eerste keer samen in één film verschijnen, acteren de pannen van het dak.
Al zal het publiek zich vooral de scène herinneren waarin Michelle Pfeiffer in een rode jurk over de vleugelpiano kronkelt. Vermoedelijk was dit ook Pfeiffers zwoelste rol tot op heden, waarin ze trouwens net als in het geflopte Grease 2 uit '82 haar niet onaardige zangtalenten demonstreert.

The Fabulous Baker Boys zorgde samen met Dangerous Liaisons voor haar grote doorbraak. De blonde filmvenus kreeg voor deze films twee jaar na elkaar ('89 en '90) een Oscarnominatie en haar ster rees de daaropvolgende jaren tot de top van Hollywood, waar ze tot op heden nog steeds schittert.
En hopelijk leeft ze nog lang en gelukkig.

mooie film, met meer inhoud dan je op het eerste moment zou denken. zeer sterk gecast ook. 't is wel een erg trage film, ook de liedjes niet echt mijn smaak eerlijk gezegd, toch genoten van de boeiende personages, dialogen, humor, sfeer ... 3

Erg goed gespeeld door the brothers, en de geweldige (lees=beautiful) Michelle Pfeiffer zet weer een pracht prestatie neer. Had niet veel verwacht van de film, komt ook omdat ik er niks over gehoord had. Maar ik vond het heel goed, met name het muziek is geweldig. Kom uit een jazzy familie, dus zulk muziek spreekt me altijd aan.
4.5*

Ps: Heb op imdb gelezen dat Michelle alles zelf heeft gezongen, een mooie stem heeft die dame.

Als ik een filmrol mocht kiezen uit alle cinema, koos ik voor Jeff Bridges in deze film. Past uitstekend bij mij. Heerlijk film ook. Heb hem al driemaal gezien, blijft goed.

Alle lof voor Jeff Bridges, die dankzij zijn acteerwerk van zijn personage een interessant karakter maakt. Vooral zijn interactie met de andere twee hoofdrolspelers is het aanzien waard. Naast het acteerwerk en wat aardige muziek, biedt de film weinig meer. De film is namelijk vrij standaard, en qua verhaal is het niets wat nog niet eerder gedaan is.

Vergeet Kloves niet. Verdomd goed geregiseerd...

Lees net dat Madonna de rol van Pffeifer destijds heeft afgewezen. Gelukkig maar. Moet hem nodig weer gaan herzien. En wanneer gaat Kloves weer wat nieuws maken?

Redelijke muziekfilm. Zeer goed het eerste uur maar dan zien we niet veel muziek meer maar wel ruzies.

Zo fabuleus zijn die Baker Boys nu eigenlijk ook niet. Net als de film. Aanvankelijk leken de personages meer karikaturen, maar gaandeweg is er dan toch wat meer diepgang en herkenbare gedragingen en leren we ook iets van de showbiz.
De acteurs brengen het er zeer behoorlijk van af.
Jammer dat die mooie evergreens zo slecht gebracht werden.

Ik had van deze film veel beter verwacht. Het verhaal sprak me echt aan, maar is niet goed uitgewerkt volgens mij. Jeff Bridges en Michelle Pfeiffer vond ik schitterend, maar Beau Bridges liet aan de wensen over.
De inbeeldzetting vond ik verschrikkelijk! Al die overgangen met bussen/treinen/... dat hadden ze veel beter kunnen doen. Vervolgens weet ik niet of het aan mijn dvd-versie lag of niet, maar als er mensen spraken met muziek op de achtergrond, kon je echt niet verstaan wat ze zeiden, en zelfs zonder muziek was het moeilijk om ze te verstaan :-s terwijl mijn tv al zeer luid stond, in die stomme overgangen met bussen enz leek er dan net altijd een explosie te gebeuren :-s. Deze film laat mij na het bekijken wat op mijn honger zitten, en dat heeft denk ik veel te maken omdat de film me nooit echt heeft overtuigd, ik vond het er allemaal wat fake uitzien. Het maximum dat ik voor deze film overheb is een 5/10

Was me wat té melig, te weinig ... euh ... diepgang, gortdroog, humorloos. Twee pianisten die er als slaapzakken bij zitten komt de sfeer zeker niet ten goede (en ook de film niet). Deze prent past zowaar in een Kerst & Nieuwjaarssfeertje, maar dan zonder gein en leute. Zelfs de Majeur noten klonken alsof ze gesopt werden in een Mineursopje. Wie doet mij nog eens lachen?
De film boeide mij niet. Er zat ook niks in dat boeiend leek, noch fabulous! Nietzsche neemt even een citaat van Confucius over, en dat "schuift" zo:
" Hij / zij die graag lacht kan zich het best onthouden van drama´s."
Één ster voor de aftitelingssong " My Funny Valentine."

Er wordt nogal eens vaker lyrisch over deze film gedaan, maar daar snap ik echt niets van. Ik vond hem heel erg saai, terwijl ik toch een fan ben van Jeff Bridges en een sensueel zingende Michelle Pfeifer ook niet echt een afknapper leek, maar toch.

De film gaat eigenlijk gewoon echt helemaal nergens over dan een soort klungelige poging tot het tonen van een driehoeksrelatie, wat we al vaker hebben gezien en veel, veel boeiender; kun je beter aan Fransen over laten, die hebben die markt al lang geleden ingepikt.

Nog nooit zulke lulkoek gehoord. De Fransen? Die kunnen hier een puntje aan zuigen. Fantastisch geregisseerd door Kloves en geweldige rollen van zowel Pfeiffer als de broertjes Bridges. Nimmer was een strijd tussen broers zo interessant.

fabulous..... hou van het voortkabbelende...laid back sfeertje, makkelijk te volgen en fijne muziek van grusin, ok true..als je jazzleip bent is deze film het einde

Aangename maar nonchalante film die iets te lang duurt om verdragen te worden.

Het verhaal komt relatief traag op gang en lijkt op sommige momenten compleet stuurloos. Een aantal scènes zijn dan ook minder boeiend en noodzakelijk dan andere. Er wordt wel geprobeerd om alles goed af te bakenen, maar dit lukt vaak niet. Daarnaast tref je jammer genoeg heel veel clichés aan en wordt de prent er qua voorspelbaarheid niet minder op.

Af en toe mislukte pogingen tot humor (de audities), maar ook een paar geslaagde oneliners. Het lijkt allemaal wat onstabiel, alsof de makers het ook even niet meer weten. Ik heb trouwens geen idee wat nu precies de functie van dat kleine meisje is, dat zo nu en dan het appartement van Jack binnendringt. Lijkt mij een rol voor de vuilbak.

De acteerprestaties maken gelukkig veel goed, ook al wordt er op een soort verbeten manier geacteerd. De rol van Jeff Bridges is wat twijfelachtig. Op het eerste zicht een interessant figuur, maar eigenlijk loopt hij gewoon zijn broer achterna. Moest hij er alleen voor staan, dan zou hij snel door de mand vallen. Pfeiffer is een zeer prettige verschijning en schittert misschien nog wel het meest. Maar over haar zangtalent valt te debatteren.

Al bij al geen zwakke film, die dankzij de mooie score en pianomuziek nog een halve ster meer verdient.

***

De zangkunsten van Pfeiffer vond ik echt wat te ondermaats om van de muziek in de film te kunnen genieten. Daarbij nog dat de echt bezielde pianomuziek slechts twee keer kort in de film voorkwam. Muzikaal viel er wat mij betreft dus amper te genieten.

Verder wel een behoorlijk verhaaltje en de twee broers Bridges tegen elkaar zien spelen geeft de film net dat beetje extra waardoor die toch de moeite van het kijken waard is.

Leuke film met de broers Beau en Jeff Bridges in de hoofrollen. Ondanks dat het om een vrij trage film gaat is het eerste uur best te pruimen. "Jazzy" sfeertje met een geweldige scène waarin Michelle Pfeiffer in een rode jurk over de vleugelpiano kronkelt. Het laatste half uur van de film is iets minder, véél te Amerikaans, maar desondanks toch een aangename film.

Mooie film, met goede rollen van de gebroeders Bridges. Maar ook Pfeiffer vult haar rol met verve in. Het verhaal is verder onderhoudend, en de film voelt bij vlagen wat Film-Noir aan. De dialogen zijn ook vermakelijk, en de cast deelt een aardige chemie. De muziek is ook wel een pluspuntje, en alles is mooi in beeld gebracht. Vermakelijke film. 3,5 Ster.

Deze film toont wat achter de 'glamour' en maatpakken schuilgaat; het eenzame en eentonige bestaan van twee broers in rokerige en foute nachtclubs all over the country. Leven vanuit de koffer in onpersoonlijke hotels en altijd onderweg.
Het is leuk om de broertjes Bridges samen te zien spelen. De wat serieuzere Frank Baker heeft ondanks deze onregelmatige baan nog een gezin kunnen stichten, met huisje-boompje-beestje. Jack Baker (Jeff Bridges) heeft geen behoefte om zich te binden en heeft amper nog ambities.
Ze zijn eigenlijk al enkele jaren op hun retour en pianoduo's zijn ook niet meer zo 'in'. Michelle Pfeiffer is de broodnodige versterking en aanvulling als zangeres. Zij drijft de broers echter langzamerhand uit elkaar, wat het aanvankelijke succes ondermijnt.

Als je de poster zo ziet lijkt het een luchtige romantische komedie. Dat is het zeker niet.
Het is uiteindelijk een vrij wrang en serieus verhaal. De muziek en de sfeer weten hier wat luchtigheid tegenover te zetten. De dialogen zijn goed en de cast acteert uitstekend.
De film zit vol sfeervolle jazzy muziek en afwisselende locaties. Uitgekomen in 1989, maar doet zeker niet gedateerd aan.

Nooit gezien deze film, weet eigenlijk niet waarom. Ben niet zo'n fan van Pfeiffer, maar die heeft al in zoveel films gespeeld, kom je vanzelf wel aardige tegen. Alleen te lang dat wel, maar Pfeiffer is leuk en zeker een mooie scène als ze op de vleugel aan het zingen is, waardoor een soort kleine klassieker. De film heeft wel meerdere mooie scènes en sfeervolle opnamen. Dat ze kleding gaan uitzoeken voor Suzie maar het liefdadigheidsoptreden is bijvoorbeeld ook een sterk gedeelte. De broers Bridges spelen vrij goed. Heel herkenbaar eigenlijk zowel de liefde als ook conflicten, zoals het nou eenmaal vaak tussen broers gaat. De film begint best geestig maar daarna komt er steeds meer drama aan te pas. De vaart gaat er hier en daar ook wel uit maar blijft over de hele linie toch wel gevuld met grappige momenten en daardoor plezierig om naar te kijken. Geen zwaar drama dus maar eerder een luchtige tragikomedie. Leuk einde ook. Ondanks de lengte voor mij toch weer een meevallertje. 4.0.

Had iets korter mogen zijn. De scenes met muziek dragen de film. Het einde is ook in orde: eerder een open einde ipv een happy end.

Flink aantal jaren terug gezien. Terwijl ik niet erg voor drama ben heeft deze me toen wel redelijk gepakt. Wordt weer eens tijd voor een herziening..

Enorm sfeervol, in fotografie, met locaties, jazz en een sensuele Pfeiffer in een best heel mooi portret van enkele mensen die een iet bepaald glamoureus leven leiden. Maar ondanks dat allemaal, en het goede spel, vooral van een doorleefde Jeff Bridges, kon de film me maar matig boeien. En dan wordt het wel een lange zit. 2,5*.

Soms vraagt een mens zich af. Hoe moet ik in godsnaam overleven. Het waren de eerste zinnen die Luc De Vos zong op zijn fantastische debuut LP. Het hielp mij om de donkere winteravonden door te komen. Ook Filmhelden hebben het soms moeilijk om zich door het dagdagelijkse leven te worstelen. Neem nu Jack Baker. Elke avond in een verloederde hotelbar dezelfde melodietjes tokkelen op zijn piano, in het gezelschap van ongeïnteresseerde bezoekers en opportunistische managers. Vanaf de eerste scene zien we, voelen we (hoe hij eerste zijn sigaret oplicht bv) : er is weinig arbeidsvreugde te bespeuren bij Jack. Deze personages hebben bij mij altijd al een streepje voor gehad. Eenzame cowboys met littekens, gevallen, bezig met het stof van hun versleten jas af te kloppen. Dit zijn geen superhelden. Maar in het pad van de levenswandel kwamen deze cowboys mij verschillende malen bijstaan in moeilijke momenten. Indiana Jones heeft U misschien entertainment gebracht, Jack Baker gaf mij inzicht en kennis. Want het leven gaat niet zoals gepland. Je moet ontgoochelingen incalculeren. En je kwetst soms mensen om jezelf te beschermen. De cast is een groot deel voor het slagen van de film. Michelle Pfeiffer was nooit zo goed als in deze film (oscar nominatie én een winner van golden globe). Het was het begin van haar glorie periode waar nominaties (voor The Russia house, Love field, The age of innocence) elkaar opvolgden. Nooit gewonnen misschien omdat die films nooit uitschieters waren. En in het nieuwe decennia is ze slechts een schim. Slimme zet om de Baker boys door de broers Bridges te laten spelen. Jef Bridges is perfect de koele macho, Beau Bridges is de nerveuse gezinsman. De vriendschap van de Baker broers staat dan ook centraal. Jack doet zijn job met tegenzin om zijn broer een plezier te doen. Want Frank moet een gezin onderhouden. Dus doen ze samen hun routineuze piano act. Maar de opofferingen beginnen hun tol te eisen. Verwijten worden gemaakt. Doch het scenario kiest geen partij. In een ultieme confrontatie tussen beide broers (na die schitterende tragi komische scene van de telethon) worden de lijnen getekend. Blijven ze die vernederingen slikken omwille van een inkomen of kiezen ze voor artistieke waardering die minder zekerheid biedt ? Maar er zijn ook vrouwenproblemen. Alles veranderde met de komst van Susie Diamond. Ze heeft niet alleen een gouden stem maar ook een verschijning die de ijsklomp van Jack doet smelten. Zo komen we aan die fantastische scene, het moment (luid tromgeroffel !) van de film nl zij in een rood sexy jurk, zingen making whoopi, kronkelend als een tijgerkat op de piano terwijl Jack de piano speelt. Om in te lijsten bij de mooiste momenten op het witte doek. De man die zowel regie als scenario voor zijn rekening nam, een zekere Steve Kloves heeft een eigenaardig traject afgelegd. Zijn volgend project Flesh and bone werd neergesabeld en hij verdween voorgoed als regisseur. Hij kwam terug uit zijn as herrezen als scenarist van Wonderboys – een film dat net niet in mijn lijst is geraakt doch een heerlijke film – en nadien heeft hij de boeken van Harry Potter in script gegoten. Van independant naar mainstream. Ik weet niet of het fantasie wereldje hem lag maar met het scenario van FBB bewijst hij wel voeling te hebben met zijn onderwerp. Met zekere documentaire flair portretteert hij het wereldje waar glamour net niet binnenglipt. Muziek nummers zoals More than you know, Feelings, My funny valentine. Het zijn gebroken liefdesliedjes die al honderden keren zijn gecoverd. Of kijk naar de audities. Pijnlijk maar toch met een light touch. Die scene met Jennifer Tilly is hilarisch. Op het einde kiest Jack voor wat men moet doen nl (voorzichtig) toegeven aan liefde en aan passie voor muziek – de juiste beslissing nemen (nl het hart volgen) zat ook al in het scenario van Wonderboys, trouwens. En nu gaan we slapen. Een nacht vol boze dromen. En de wekker op halfzeven. Als ik troost nodig heb, reserveer ik een tafeltje bij TFBB met Jack aan de piano.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' - nr 87 The fabulous Baker boys