Fantasia/2000 (1999)

Erg mooie combinatie van beeld en geluid. Vond vooral de laatste mooi!

4*

Deze wordt trouwens weer opgepoetst voor een Blu-Ray release!

Een fantastische disney film.

niks is irietand het blijft prachig

Heerlijke film , die ik meerdere keren heb bekeken.
De muziek, de visualisatie. Het loopt allemaal prima in elkaar over. Mijn favoriet was overigens Pines of Rome. Met de walvissen.
Sindsdien ben ik bang voor gecomputeriseerde walvissen
Vond dat zo duister...
In ieder geval, een prachtige film en ik ben erg blij dat ik hem heb!

toffe film

Perfecte manier om jong en oud aan de klassieke muziek te krijgen... plusje voor het intellect van Disney!

Heb deze film in 2000 in de bioscoop gaan bewonderen, en ik blijf er nu nog steeds van genieten van deze magische film. Een 4.0*

Mijn grootste kritiek op de originele Fantasia was dat de stukken soms wel erg lang doorgingen, maar nu ik Fantasia/2000 heb gezien moet ik dit misschien inslikken. De nieuwe editie is namelijk het aller uiterste van de andere kant van het verhaal: hier duren de stukken te kort. Dus nu kunnen muziekliefhebbers zich beklagen over het feit dat Beethovens Vijfde flink is ingekort, terwijl anderen zich afvragen waarom de filmpjes zo gehaast verliepen. In het eerste deel duurden sommige passages wel meer dan twintig minuten, maar hier is de langste 13 minuten en dat is in deze film zelfs bijzonder lang. Als men niet het Mickeysegment uit deel 1 gerecycled had was Fantasia/2000 zelfs nooit aan een speelduur van een uur gekomen.

Nou hoeven deze stukken van mij allemaal zeker geen twintig minuten door te gaan, maar wat deeltje 2000 mist ten opzichte van zijn voorganger is toch het epische gevoel. Het heeft iets vluchtigs, het wordt zelden meer dan een verzameling korte sketches en de nadruk ligt dit keer ook veel meer op cartoonhumor. Natuurlijk kun je moeilijk heengaan over de evolutie en het uitsterven van de dinosaurus, een dag in het rijk van Griekse Goden en een dans op een duivelsberg, maar het is toch jammer dat men het nauwelijks lijkt te proberen. Alleen het Vuurvogel-segment is episch en lijkt te passen bij de oude Fantasia. Verder houdt men het klein, zelfs bij de Ark van Noach, waar men het toch moet hebben van de slapstick van Donald Duck. De eerste Fantasia is misschien wat al te pompeus, maar hij had nog iets mysterieus, majestueus en ambitieus. Dit is in alle opzichten een simpelere film.

Niettemin is dat geen probleem als de stukken gewoon goed uitgevoerd zijn. Het is dan opvallend dat misschien wel het best werkende segment 'Le Carnival des Animaux' met de flamingos is. Het verhaaltje is niet meer dan een excuus voor flauwe slapstick, maar de timing van de zeer vlugge bewegingen op de maat van de muziek vond ik geweldig, adembenemend zelf. Leuk om dan ook te lezen Eric Goldberg dit stuk helemaal in zijn eentje gemaakt heeft. Dan is het ook wel te vergeven dat het nog geen drie minuten duurt. Een ander bijzonder fijn deel is 'Rhapsody in Blue', waarin vier verhaallijnen door elkaar lopen en mooi aan elkaar gelinkt zijn. Dat heeft nogal een ander stijltje dan we gewend zijn van Disney, maar het werkt uitstekend. Ook het epische 'Vuurvogel' werkt prima en Donalds verhaallijnen is nog best geestig, zelfs al mag het niet in de schaduw staan van het veel knappere Mickeysegment uit de eerste Fantasia. Dit segment wordt hier dus herhaald, maar dat had van mij niet gehoeven. Het overtreft ook iets teveel alles wat er nu in zit.

De rest is ook een stuk zwakker. Het concept van Pini di Roma (vliegende walvissen) is sterk en Fantasiawaardig, maar ik vond de afwerking toch wat minder. Dit komt ook wel een beetje door de mix van CGI en 2D-animatie, die alles behalve vlekkeloos is, maar ik had ook het gevoel dat er het filmisch gewoon beter kon. Alleen het moment dat alle walvissen boven de wolken uitsprongen was nog wel groots. De abstracte vlinders van Beethovens Vijfde Symfonie vond ik niet echt werken. Het geheel voelt ongeïnspireerd aan en erger nog: de beelden passen eigenlijk totaal niet bij de muziek. De synchronisatie van beeld en geluid is misschien uitstekend, maar de dartele beelden lijken gewoon niet echt aan te sluiten bij de bombastische klanken van Beethovens bekende stuk. Het fragment van de tinnen soldaat vond ik het slechtste uit beide Fantasias, dat terwijl ook hier het concept veelbelovend is. Nog meer dan bij de vlinders lijkt hier de muziek totaal verkeerd gekozen te zijn (het gaat om Sjostakovitsj' 'Pianoconcert No. 2'), maar voor het eerst is zelfs de timing van de bewegingen op de maat van de muziek niet goed. Nog meer dan enig ander fragment heeft dit deel last van de haast. Ik kan nog voorstellen dat dit gewerkt had als het als een rustig liefdesverhaal gemixt met spannend avontuur was uitgevoerd, maar de snelheid waarmee dit verloopt breekt alle magie. Jammer, want de beelden zijn daar nog best sfeervol. Het doet me er wel aan denken hoe weinig lof ik gegeven heb aan de originele Fantasia voor de perfecte mix van beelden en muziek. Bij die film had ik er niet eens bij stilgestaan hoe knap de gekozen verhalen en beelden bij de muziekstukken paste. Fantasia/2000 laat zien dat dit toch niet iets vanzelfsprekends is.

Het ergste waren echter niet de muziefragmenten, maar de stukken tussendoor, waarin enkele beroemde mensen het volgende deel aankondigden. Ik was al niet zo'n fan van Deems Taylors overbodige, zouteloze commentaar van de originele Fantasia, maar bij 2000 had ik hem bijna graag terug gezien. De flauwe grappen en grollen van Steve Martin en dat duo dat Mickey Mouse aankondigt halen compleet de magie weg, evenals Bette Midlers geschiedenislesje over de eerste Fantasia. De rest lijkt er gewoon met de haren bijgesleept en deze tussenstukken hebben iets rommeligs. Mocht er ooit een nieuwe Fantasia komen - en waarom ook niet? Er zit veel potentie in - dan is dit iets waaraan het meest gewerkt mag worden.

Fantasia editie 2000 is dus duidelijk inferieur aan zijn voorganger, die ik zelf al geen meesterwerk vond. Het is ook absoluut geen straf om uit te zitten en er zit nog best wat creativiteit in, maar bij bijna ieder onderdeel had ik het gevoel dat er meer uit gehaald had kunnen worden. Walt Disney dacht bij de originele Fantasia achteraf dat hij misschien te ambitieus was geweest. Zou Roy Disney, de producent van deze film, bij deze achteraf het tegenovergestelde gedacht hebben?
2,5*

Toch getwijfeld om deze te zien na het middelmatige origineel. Fantasia 2000 recycleert enkel het stuk van De Leerlingtovenaar met nieuwe muzikale stukken. En dat zijn uiteraard de troeven van deze film. Je moet wel van de muziek houden, maar de animatie is over het algemeen heel goed gedaan. Dit zijn de Disney videoclips van klassieke muziek. Maar de film is net als het origineel geen geheel, de leerlingtovenaar is leuk als kortfilm maar heeft hier niets te zoeken en zeer irritant zijn de stukken tussendoor. Hierdoor degradeert alles tot een Diseyworld attractie. De kwaliteit van de leuke momenten is wel beter dan bij het origineel, dus iets hogere score.

ik blijf het een geweldig concept vinden en ontzettend knap uitgevoerd; beelden die naar de muziek gevormd zijn in plaats van andersom.

Het stuk van Beethoven is meteen een mooi en bijzonder begin. Het stuk daarna is prachtig, maar de walvissen vind ik maar jammer. Disney had in de jaren 90 wel vaker een handje van computertechnieken gebruiken die erg misplaatst waren in het geheel. Het liefst zag ik gewoon heel de film handgetekend. Een film als deze vind ik een beetje valsspelen als het met de computer wordt gedaan, het lijkt me dat het de moeilijkheidsgraad iets versimpeld, maar ik ben verder ook geen expert.

Rhapsody in Blue is van zichzelf al een geweldig stuk, en is voor mij al speciaal door het gebruik in Manhattan van Woody Allen, maar ook op deze manier is het super, de kleuren, de stijl, de manier waarop alles perfect op de muziek past. Voor mij het absolute topstuk van de film.

Net als bij Fantasia zijn de tussenstukjes overbodig, het haalt je een beetje uit de magie. Ik vind dat de film zichzelf best serieuzer kan en mag nemen.

De rest is ook zeker erg goed, maar het mag wel wat aparter, spannender. De Tovenaarsleerling had er voor mij ook niet per se weer ingehoeven. Ik merk toch, hoe knap en leuk het ook allemaal is, dat m'n aandacht op het eind wat verslapt. Maar goed, het blijft Disney en niet een of andere vage arthousefilm, dus begrijp het ook wel weer.

Kan niet zeggen of ik deze of de originele Fantasia nou per se beter vind. Heb wel wat meer respect voor de originele, toen animatie nog een stuk lastiger was en alles handgetekend moest.

Dikke 4*. Vind het gemiddelde wel aan de lage kant hier, gezien hoe knap het is om zoiets als dit te maken. Kan dit toch niet beoordelen als een 'normale' Disney.

Fantasia vond ik helemaal niks. Visueel mooi, interessante muziek maar het was geen zak aan. Eerlijk gezegd geld dit ook wel voor deze Fantasia 2000, behalve dat deze film op zich beter te kijken valt. De film duurt niet al te lang en de scenes duren ook minder lang, waardoor er meer afwisseling is. De beelden zijn prachtig, de muziek is bij vlagen subliem en zo af en toe zag ik ook wel interessante momenten (het gedeelte met Donald Duck op de Arc van Noach was duidelijk het beste) waardoor ik er geen heel laag cijfer voor hoef uit te delen. Maar wel een kleine onvoldoende.

2,5*

Het laatste gedeelte was het beste, maar over het geheel het bekijken wel waard.

Ik ben geen fan van het originele Fantasia en ook deze Fantasia 2000 is verre van geweldig. Het grootste verschil zit hem vooral in het feit dat is de aparte segmenten hier een stuk korter duren, dan in het origineel, maar dat maakt het nog niet beter.

Ik vond de eerste vier stukken tegenvallen. De vijfde symfonie van Beethoven klinkt natuurlijk wel erg goed, maar het komt gehaast over, waardoor de magie, voor zover die al aanwezig is, nooit de huiskamer bereikt. Dat elk stukje aan elkaar gepraat wordt door wat bekende Amerikanen, werkt ook niet echt mee. De grappen zijn niet leuk en die stukjes lijken er op de een of andere manier tussengevoegd, waardoor het nooit echt een geheel vormt.

Het dieptepunt vormt wel het verhaaltje van Mickey, dat ook in de originele Fantasia zat, maar hier nog even dunnetjes herhaalt wordt. Een redelijk zwaktebod, als je het mij vraagt. Gelukkig zijn er op het laatst nog het stukje van Donald met de Arc en het laatste segment, die wel behoorlijk sterk is en zowaar de magie bevat, die ik bij de rest van de segmenten ook graag had gezien.

Het is allemaal te karig om dit goed te kunnen beoordelen. Soms is het leuk, maar meestal niet. Het origineel is dan toch net nog wat minder slecht dan deze.

2,0*

Ik vind deze versie in ieder geval niet best. Je hebt klassieke muziek en klassieke muziek. En hoewel ik geen echte liefhebber van dit genre ben, kan ik nog wel het één en ander waarderen. Maar hier toch een hoop getetter en gezaag en het wordt op een vervelende manier ingeleid. Kan je natuurlijk het geluid uitzetten. Maar de animaties vind ik ook niet zo bijzonder. Leuk om het beeld van tv-toestel te testen, maar meer kan ik er toch niet van maken. De film wordt op het laatst nog gered door Donald en Katrien met de Ark van Noach (3.0) maar verder.... naar ik hoop is de oudere versie beter. 2.0

Disney Classic #41

In alle opzichten beter dan het origineel. Vooral het temp ligt wat hoger en de animatietechnieken hebben natuurlijk ook niet stilgestaan. Vreemde eend in de bijt is het stukje met Mickey omdat deze nagenoeg ongewijzigd uit de versie van 1940 komt wandelen. Een beetje gemakzuchtig van Disney om hier niet meer mee te doen dan het te 'koppelen' aan die presentator.

Sowieso wordt het al snel vervelend als de mensen die in beeld komen proberen te acteren, iets wat bij het oorspronkelijke Fantasia ook niet al te goed uitpakte. Maar de animatiestukjes zijn ditmaal wat vlotter en er zitten bovendien best een aantal vermakelijke bij. Nu mag ik op zijn tijd graag naar klassiek luisteren en wat betreft de muziekkeuze van de makers heb ik niet zo veel te klagen.

Het gebrek aan commercieel succes is niet zo verrassend: tegen het einde van de jaren '90 zijn de animatieliefhebbers zo vaak op hun wenken bediend dat Fantasia 2000 eigenlijk hopeloos verouderd aandoet. Voor mij persoonlijk is het herzien van deze Renaissance klassiekers een leuke tour geworden met een paar tegenvallers maar vooral heel veel blije momenten.

3.5*

Fantasia 2000: met nog nooit vertoonde beelden en nog nooit verbeelde tonen!

Het eerste waar ik mij aan stoorde, was de introductie. Ze zeggen dat het eerste filmpje onder het kopje viel van "Muziek met abstracte beelden zonder verhaal". Echter was er in het eerste filmpje wel degelijk sprake van een verhaal: die vlinderachtige fladderdingen hadden karaktereigenschappen, dus ze waren personages. Verder gebeurden er dingen met die personages die te volgen waren. In mijn ogen was er zodoende dus wel sprake van een verhaal.
Verder vond ik het eerste filmpje niet zo boeiend. Het begin met dat water dat naar beneden viel, vond ik erg mooi, maar die fladderdingen vond ik niet interessant.

Hierna kwam het filmpje over de bultrugwalvissen die het water ontstegen. Die walvissen vond ik er niet erg goed uitzien. Het wist me niet te boeien.

Rapsody in Blue vond ik geweldig gedaan. De tekenstijl vond ik erg mooi. Ik zou er geen hele film naar kunnen kijken, maar voor een kort filmpje was het prima te doen. De muziek werd prachtig verbeeld en alles paste gewoon perfect als een puzzel. Dit muziekstuk leent zich natuurlijk ook erg goed voor een filmische interpretatie. Het verhaal was prima. Het eindigt lekker zoetsappig, maar daar stoorde ik mij verder niet aan.

De Standvastige Tinnen Soldaat vond ik qua animatie enorm lelijk. Ik vond het beter dan de bultruggen. Bij het filmpje van de bultruggen leek niet alles op dezelfde manier geanimeerd te zijn, maar bij De Standvastige Tinnen Soldaat leek alles op dezelfde lelijke manier gemaakt, waardoor het wel in het geheel paste en het toch op zijn plaats was. (Ik schrijf hier maar ''leek'', omdat ik er niet echt veel verstand van heb, en het dus niet zeker weet.)
Ik vond de meeste filmpje nogal kort. Volgens mij zijn de meeste muziekstukken dan ook ingekort. Jammer, want door de korte tijdsduur missen sommige filmpjes een fatsoenlijke opbouw, en gaat alles nogal snel, waardoor je geen band hebt met de personages.
Dit was het geval bij De Standvastige Tinnen Soldaat; de figuurtjes konden mij geen bal schelen, en dat lijkt me niet de bedoeling. Verder ergerde ik me (hoe voorspelbaar) aan het einde. Het originele sprookje eindigt prachtig en poëtisch. Ik kan me ergens wel indenken dat Disney bij het verfilmen van De Kleine Zeemeermin voor een minder dramatisch einde heeft gekozen. Dat sprookje eindigt intens triest. Maar De Standvastige Tinnen Soldaat eindigt niet eens zo slecht. Misschien niet ideaal, maar wel mooi. Net zoals het boek The Witches van Roald Dahl: het is wellicht niet fantastisch, maar het is toch wel mooi en poëtisch. Maar nee: men wil de tere kinderzieltjes niet iets moois tonen, maar iets zoetsappigs: de soldaat en de ballerina overleven, in plaats van samen te smelten in een hart, en het Duveltje-in-het-doosje stort in de vlammen. Dat vind ik nou om te huilen...

Nu komt er een filmpje over flamingo's met een jojo, een erg cartoonesk filmpje. Tja, er valt weinig over te zeggen. Het is leuk.

Hierna kwam De Tovenaarsleerling, een filmpje uit de eerste Fantasia, die ik nog een keertje wil kijken. Je ziet meteen hoe mooi de animatie is in vergelijking met die computerfratsen. De bewegingen en gelaatsuitdrukkingen zijn ook fantastisch gedaan. Hoe de oude tovenaar de slierten rook boetseert tot een vlinder, hoe Mickey met kinderlijke nieuwsgierigheid de muts opzet, hoe triomfantelijk hij vervolgens de bezemsteel dirigeert, hoe hulpeloos hij daarna gadeslaat wat zijn luiheid heeft aangericht en hoe ten slotte de oude tovenaar zijn glimlach tracht de verhullen om zijn leerling streng toe te spreken. Prachtig gedaan, vooral dat einde.. (Die glimlach van die tovenaar, en de klap die hij vervolgens uitdeelt.) Zodra je die oude man ziet, geloof je direct dat hij alle wijsheid in pacht heeft en de grootste dingen kan verrichten. Wanneer je het filmpje ziet, zie je ook gelijk de animatoren werken aan dit filmpje. Het moet er ongeveer net zo uitgezien hebben als de tovenaar aan het begin, boetserend met de vluchtige rookslierten, tot het de perfecte vorm heeft aangenomen. En dat is gelukt.

Hierna zien we een intens slecht intermezzo met live-action. Dat had echt niet gehoeven. Liever niet zelfs. (Slechte voice-acting, trouwens.)

Vervolgens komt het filmpje met de Ark van Noach. In dit filmpje is de animatie pijnlijk lelijk, en dat is wel jammer, want het filmpje vind ik op zich niet slecht. Er zitten wel leuke vondsten in: neem nou die mythische wezens (eenhoorn, draak, et cetera) die de andere dieren uitlachen als zij naar de Ark toe gaan, of de spechten die de Ark toetakelen. Zoals eerder gezegd: de filmpjes zijn zó kort dat een paar van zulke vondsten genoeg zijn om een leuk filmpje te maken. De minpunten aan dit filmpje vond ik die theatrale stukjes: dat Donald en Katrien pruilend foto's bekijken. Misschien was dit nodig voor de allerkleinsten om duidelijk te maken dat ze elkaar misten.

Het laatste filmpje is De Vuurvogel. Dit filmpje moet het duidelijk van het visuele aspect hebben en niet van de verhaallijn, want die is niet veel soeps. In dit filmpje vond ik de landschappen er erg mooi uitzien, maar de figuren, zowel het hert als Moedertje Natuur, vond ik matig. De Vuurvogel zelf was wel aardig, maar deze was vooral te zien in de vorm van lava en vuur. Een vogel heb ik nauwelijks gezien. Opvallend aan dit filmpje is dat niet de Vuurvogel herrijst uit zijn as, maar de Natuur dit doet.
Ik vond dit filmpje redelijk.


Symfonie nr. 5: "De Fladderdingen" 3,0 *
Pini di Roma "De Vliegende Bultrugwalvissen" 2,6 *
Rhapsody in Blue 4,5 *
Pianoconcert nr. 2, Allegro "De Standvastige Tinnen Soldaat" 3,3*
Carnaval des Animaux, Finale "De Jojoënde Flamingo" 3,5*
De Tovenaarsleerling 5,0*
Pomp and Circumstance (mars 1,2,3 en 4) "De Ark van Noach" 3,6*
Suite uit De Vuurvogel 3,4*

3,5*

Dit is geen film, maar stukjes tekenfilm met een koor op de achtergrond. Brrrrrr......

Fantasia 2000 is het vervolg op de muziek-animatiefilm van Disney uit het jaar 1940. In Fantasia toont Disney een aantal verschillende korte fragmenten waarin klassieke muziek & animatie centraal staat. Soms bestaan deze fragmenten uit verhalen, soms uit abstracte beelden die zich aansluiten bij de muziek.

De originele Fantasia vind ik een mooie one-of-a-kind ervaring. Ik kan geen andere film noemen die iets soortgelijks bied. Er zijn video’s op het internet die iets soortgelijke met animatie & klassieke muziek proberen, maar ik heb er geen gezien die de grootsheid & vakmanschap van de Fantasia uit 1940 heeft.
Fantasia 2000 is een fijne terugkeer naar dit type film onlangs dat het minder goed is dan zijn voorganger. Wat me is bevallen aan Fantasia 2000 is dat het, net als de voorganger, prachtige beelden met mooie muziek kan bieden. Dit creëert een dromerigere & immersieve ervaring. De animatie is voor het grootste gedeelte van sterk niveau. Disney experimenteert met verschillende stijlen wat zowel in hun voordeel kan werken, zoals Rhapsody in Blue waarin ze een hele leuke stijl gebruikte om verschillende Amerikaanse levens te weergeven, maar ook in hun nadeel zoals het fragment over de Notenkraker waarin ze lelijke CGI personages gebruiken. Voor mij was het hoogtepunt het laatste fragment over de natuur. Ik heb er geen woorden voor: de ijzersterke animatie, het mooie verhaal, de sterke muziek die perfect met ieder beeld aansluit. Dit is een klein meesterwerk. Ik denk als ze deze realistischere 2D stijl vasthielden voor de andere fragmenten dat de film beter uit de verf was gekomen. Een andere hinder, buiten de verouderde CGI effecten, is dat deze Fantasia zichzelf minder serieus lijkt te nemen. In de vorige Fantasia werden de fragmenten op een serieuze wijze aangekondigd, en de meeste fragmenten waren serieus, maar in Fantasia 2000 pakken ze de maffere aspecten van Fantasia en vergroten ze deze uit. Met name de gastrollen van Steve Martin en Pen & Teller leken mij overbodig. Het verhaal met Donald Duck is een gemiste kans om het verhaal van Noah op sterke wijze neer te zetten, in plaats daarvan kiezen ze ervoor het in een kleurrijke slap-stick te veranderen waarbij Donald op zoek is naar Daisy. Maar het grootste dieptepunt vond ik dat ze The Sorcerer’s Apprentice, een fragment uit de originele Fantasia, herhalen. Dit voelt als luie urenvulling en ik heb deze scene zelfs overgeslagen. Het is een goed fragment maar het is een herhaling, wanneer je met een vervolg aankomt verwacht ik originele content.

Al met al heb ik wisselvallige meningen. De film lijkt zichzelf minder serieus te nemen dan ik gewild had, de CGI effecten zijn minder mooi waardoor fragmenten die er veel gebruik van maken eronder lijden, en ze herhalen een oud fragment in plaats van met iets nieuws te komen. Maar los van deze minpunten bied Fantasia 2000 een prachtige ervaring met als hoogtepunten Rhapsody in Blue & Firebird Suite, die ik als twee kleine meesterwerken beschouw. Ik ben in ieder geval blij om Fantasia 2000 gezien te hebben.

3,5*

Ondertussen heb ik de eerste Fantasia uit 1940 gezien en in vergelijking met die film is dit vervolg -zeker op gebied van animatie en sfeer- broddelwerk. En na het lezen van de treffende recensie van Fonzzz002 ben ik het met hem eens dat de keuze om De Tovenaarsleerling in deze film te gebruiken niet getuigt van veel creativiteit en vrij lui aandoet. Verder bevalt het slapsticksfeertje in deze film me ook niet zo goed. Waar de originele Fantasia uit 1940 zijn best deed om het geheel serieus te presenteren om het op een echt klassiek concert te laten lijken, probeert deze film te vaak op een flauwe manier grappig te zijn.
Vandaar een half puntje naar beneden.
3,0*

Goh.

Op zich vind ik het wel knap dat Disney iets als dit durft te maken. Het wijkt toch wel sterk af van wat ze normaal doen en de originel Fantasia heeft toch wel mede als template gediend voor vele anime anthologies denk ik. Maar echt het volk voor een project als dit hebben ze toch niet.

Doorheen de segmenten blijft de stijl iets te gevangen in het Disney keurslijf. Er zijn wel een aantal filmpjes die wat anders proberen (zoals Rhapsody in Blue), maar het komt er nooit helemaal uit en veelal is het gewoon wat spelen met verschillende animatie technieken (de ene al wat meer CG dan de andere). Echt wilde stijlwisselingen zitten er niet in.

De keuze voor klassiek is ook redelijk braaf vind ik. Ik ben absoluut geen kenner of liefhebber, maar de meeste stukken had ik denk ik wel al eens gehoord. Er wordt toch vaak in hetzelfde vijvertje van artiesten en stukken gevist. De wisseling tussen beeld en geluid is redelijk, maar vaak ook nogal makkelijk en weinig creatief.

Pini di Roma en het laatste segment vond ik het best uit de verf komen. De eerste probeert wel abstract te zijn maar is vooral lelijk, het stuk met Donald vond ik veruit het minste. Vervelende humor en ook veel te verhalend. En uiteraard alle tussenstukjes die niet echte gehoeven hadden.

Maar soit, Disney die eens wat anders doet, je kan het alleen maar aanmoedigen.

2.0*

Eigenlijk heeft vrijwel ieder filmpje in deze film een verhaal, en dat is inderdaad erg jammer. Dat hadden ze niet moeten doen. Heb je ook de originele Fantasia gezien?

Nee, die moet ik nog, maar 120 minuten vind ik aardig veel voor een type film als dit. Vooral aangezien de kans dat individuele fragmenten me aanspreken toch nog steeds redelijk klein is. Maar komt wel, deze stond nu toevallig op Netflix

Ik houd wel van dit soort kruisbestuivinkjes, al vond ik de animatie (early stage CGI) niet altijd mooi. Ook de intermezzo's (bedoeld om emotioneel weer even afte koelen) zijn wat irritant zo nu en dan. Het was voor mij echter naast de durf van Disney om dit project nieuw leven in te blazen, de laatste sequentie (Stravinsky's Firebird) die hem naar de 3,5* trok. Prachtig. Tweede keer dat ik erg van dat stuk geniet, na Symphonic Cinema in het concertgebouw.

Het tweede vervolg die de naam Disney classics mag dragen (The rescuers Down Under was de eerste) en tevens ook het begin van een nieuw tijdperk. Een tijdperk dat gekenmerkt wordt door vernieuwingen, probeersels en tevens ook mislukkingen. Gelukkig is dat in deze film nog niet te zien.

Deze film kon het gewoon niet slecht doen bij mij omdat ik klassieke muziek me stiekem wel kan bekoren. Wat meteen opvalt is dat het tempo veel hoger ligt dan de voorgaande film. De fantasia van de jaren 40 duurde twee uur lang en deze doet hetzelfde in een klein uur. Leuker voor de kinderen met ADHD natuurlijk maar minder leuk voor kinderen die graag genieten van een meesterwerk. Deze Fantasia voelt te snel aan. De vijfde symfonie van Beethoven is zo een prachtig stuk en ze jagen het erdoor in amper 2 minuten.

Maar soit, het is best gewaagd om met een vervolg af te komen en sommige stukken zijn echt heel goed. De beelden bij Beethoven doen het deze keer minder als de voorgaande film. Veel te snel en niet passend op de muziek. Het verhaal met de walvissen is al iets beter maar dan merk je als toeschouwer toch al 1 ding : De CGI. In de renaissance gebruikte Disney het ook al , ik denk zelf al in The Black Cauldron en The Great Mouse Detective ... maar in deze nieuwe periode kan je er niet omheen kijken en gebruiken ze voor al de grootste dingen computerbeelden. Het ziet er best fake uit maar ik moet eerlijk toegeven dat die laatste scene met de walvissen die boven de wolken komen , zorgde voor kippenvel.

Rhapsody in Blue was geweldig. Lekker vlug en origineel geanimeerd en ook een prachtig muziekstukje. Het verhaal van het tinnen soldaatje was een leuk extraatje. Vond de ratten er wel afschrikwekkend goed uitzien. Het heeft me niet verveeld maar het was niet zo geweldig als Rhapsody in Blue. De flamingo's is een korte intermezzo en was mooi en vooral heel soepel geanimeerd.

Dan krijgen we de terugkeer van Mickey in De tovenaarsleerling. Dit verhaal kregen we al te zien in de originele Fantasia maar blijft nog altijd uitstekend om naar de kijken. Ook ongelooflijk hoe de animatie van een stuk uit de originele film nog steeds de tand des tijds heeft doorstaan als je hem vergelijkt met de nieuwe verhalen uit deze film. Kijk maar eens naar het water ... echt prachtig geanimeerd.

Dan hebben we er nog twee te gaan. Het Donald Duck stukje kon je lekker wegkijken, verveelde ook niet maar het klassieke stuk van Edgar Elger doet mij niet meteen denken aan de Ark van Noah. Vond het een beetje bij de haren getrokken om eerlijk te zijn. Het laatste stuk is samen met Rhapsody in Blue gewoon ongelooflijk. Dit is de Night On The Blad Mountain van deze film met ietwat meer hoop naar het einde toe. Prachtig geanimeerd met een afschrikwekkende vuurvogel.

Conclusie is dat deze film het grootse en magische wat mist van zijn voorganger maar nog steeds goed wegkijkt en drie prachtige (waarvan er 1 gerecycleerd) stukken bevat die echt de moeite waard zijn. Ik raad Fantasia 2000 zeker aan om eens te bekijken. Oh ja en vermijd de stukken met de acteurs...

4*

Fantasia/2000

Uitstekende Disney film waarin de beelden en de muziek perfect samenkomen. De score met onder andere Beethoven en verschillende orkesten is fantastisch, en ook de verschillende korte verhalen zitten uitstekend in elkaar. Vooral het gedeelte met de walvissen, en het gedeelte in New York, zijn schitterend gedaan. En The Sorcerer’s Apprentice komt terug, wat altijd een feest is om naar te kijken. Het laatste gedeelte is een kleurrijke en bombastische afsluiter waarbij je ogen en oren tekort komt.

Deze heb ik detijds met een vriend in de bios gezien. Hij was en is wellicht nog steeds gek van animatie, ik ondertussen een heel stuk minder. Ik herinner me geen tussenstukjes met live action in de biosversie (waardoor het dus nog geen uur lang was) dus die waren voor mij nieuw. Eerlijk gezegd dienen ze enkel als opvulsel net zoals bij de originele Fantasia. Een veel kortere speelduur vind ik toch veel beter werken om het in een zit uit te kijken.

Enkel The Sorcerer's Apprentice met Mickey Mouse hebben ze integraal overgenomen in deze sequel. Zeker niet het beste filmpje, maar omdat het zo herkenbaar is blijft het toch altijd langer hangen in het geheugen. Het is vooral de muziek die het hem doet daar.

Ook Donald en Daisy Duck hebben hun eigen verhaaltje in een segment genaamd Pomp and Circumstance waarbij de Ark van Noah wordt gevisualiseerd. Dat stukje waarin fabelwezens zoals de eenhoorn en draak langs de kant staan te lachen met de evacuatie vond ik nog wel leuk gevonden. Voor de rest was het wat slapstick en zeemzoet gedoe ook geen al te mooie animatie. Een van de mindere filmpjes.

Met het eerste segment Symfonie 5 van Beethoven met die vlinders kon ik niet veel, te abstract. Ook Pines of Rome met die vliegende walvissen vond ik flauwtjes, die CGI nee past niet echt.

Het segment van het tinnen soldaatje (The Steadfest Tin Soldier) vond ik een van de betere leuk sprookje met een sterk einde. Ik kon eigenlijk ook wel leven met dit einde maar ben het met Ted Kerkjes eens dat de animatie beter kon. Bij momenten was het niet al te vloeiend en misschien was men toch beter voor de klassieke animatie gegaan.

Ook Carnival of Animals met die ene jojo'ende flamingo was leuk. Dit soort gekkigheid werkt dan ook het best in een filmpje van maximum 3 minuten. Zou me niet verbazen dat dit idee van Walt Disney zelf kwam zoals de pinguins als overs laten opdraven in Mary Poppins (Walt vond dat obers in die typische zwart/wit kostuums welk op deze vogels leken).

Nog beter vond ik Rhapsody in Blue. Ok de animatie is niet iets waar ik een uur lang naar zou kunnen kijken, maar het is zeker wel het segment met de meeste diepgang. We zien zonder woorden perfect weten wat de problemen en wensen zijn van 4 totaal verschillende mensen in the big city. Mooie jazzy soundtrack waar Brix wel van houdt denk ik.

Beste vond ik dan het laatste segment Firebird Suite 1919, die me terug deed denken aan de mythologische en wat meer duistere segmenten uit het origineel.Zit nogal wat symboliek in en de elementen van de natuur worden er in een interessante manier in verwerkt. Zo wordt de komst van de lente aangekondigd via een mooie waternimf die opstijgt uit de zee (dit zou dus Aphrodite kunnen zijn) en dan is er aan de andere de phoenix, de vuurvogel die uit zijn as verrijst weergegeven door een vulkaan die tot uitbarsting komt. Op die manier beschreef Homerus eigenlijk het hele onstaan van de wereld. Veel leuker dan de nogal simplistische bijbelse variant.

Dus ja John Milton Dying Rose en andere liefhebbers van symboliek, soms hou ik er ook wel van. Al denk ik dat het vooral te maken heeft met mijn interesse voor mythologie.