
Les Triplettes de Belleville (2003)
Alternatieve titels: Belleville Rendez-Vous | The Triplets from Belleville
Frankrijk / België / Canada / Verenigd Koninkrijk
Animatie / Komedie
80 minuten
geregisseerd door Sylvain Chomet
met de stemmen van Jean-Claude Donda, Michel Robin en Monica Viegas
Champion is een eenzaam jongetje, dat woont bij zijn grootmoeder, Madame Souza. Wanneer zij ontdekt dat fietsen zijn grote passie is, zet ze voor hem een rigoureus trainingsplan op, om van hem een echte kampioen te maken. Als deelnemer aan de Tour de France wordt hij gekidnapt door mysterieuze mannen in zwarte pakken. Samen met haar hond Bruno gaat Madame Souza op zoek naar Champion. De tocht voert haar naar de mega-stad Belleville. Hier krijgt zij onverwacht hulp van de Triplettes, drie excentrieke dames die ooit een beroemd zangtrio vormden.
Visueel is het allemaal erg kundig, zowel technisch als artistiek. De bruine kleuren, de ouderwetse muziek en het gebrek aan dialoog geven de film veel sfeer mee. Op momenten heeft het zelfs wat weg van een ouderwetse "stomme" Chaplinfilm, maar dan in animatievorm. De fantasiestad Belleville, een soort kruising tussen Parijs en een prekoloniaal New York, is ook erg sterk weergegeven. Ik vind dit trouwens een van de weinige animatiefilms waarin 3D-effecten consistent en natuurlijk toegepast worden, zonder afbreuk te doen aan de stijl.
Helaas kan Chomet mij niet echt overtuigen met zijn stijl van humor, hoewel ik het hier wel wat beter vind dan in zijn kortfilm uit Paris, Je T'Aime. Vooral de balans tussen het volwassene en het kinderlijke is een beetje zoek. Daarnaast kent het verhaal ook wat dipjes, maar gelukkig heft de korte speelduur van 80 minuten dat weer grotendeels op.
Toch nog een ruime voldoende omdat het visueel zo lekker wegkijkt.

Ik vond het een heerlijke film. Eindelijk, en dat was lang geleden, heb ik over de volle tijdsduur geboeid en geamuseerd zitten kijken. En wat Montorsi al schreef: de karikatuur werkt hier perfect en is absoluut niet storend of vermoeiend. Ik vind dat het juist een goed evenwicht brengt in al het visuele "geweld" (positief bedoeld) dat op je afkomt.
Dit smaakt naar meer!
Ik moest even opwarmen voor de film. Een beetje in zijn gevoel voor humor komen. Als dit eenmaal lukt is het een vrij briljant projectje. Je kijkt alleen al om te zien wat voor een bizar idee er in de volgende scène weer om de hoek komt kijken. De meeste karakters zijn zeer gedenkwaardig en het bijna woordeloze scenario is leuk uitgewerkt. Erg fijne film dus.
4*
Met name het vindingrijke omaatje is er eentje om in te lijsten. De manier waarop zij het jongetje probeert blij te maken met cadeaus doet -in vertederende zin- denken aan de manier waarop Fredericksen's leven met zijn vrouw werd verteld in Up. Ook de overgang van een nog nostalgisch Parijs naar modernere tijden en uiteindelijk het groteske Belleville (dat Vrijheidsbeeld!

De maffiosi vond ik al niet helemaal geslaagd, de drieling ging mij zelfs steeds meer tegenstaan. Vanaf hun herintroductie lijkt het verhaal gebukt te gaan onder alle pracht, praal en goede bedoelingen. Dan nog is er wel het een en ander genietbaar (de ober, het 'pootje' haken van oma), maar de sjeu is er wat uit. Het wordt wat gewoontjes en eindigt als een ietwat tam beestje.

Verder schitterende tekenfilm, absoluut geschikt voor jong en oud.
4,5*
Prima animatiefilmpje dus en zeker niet alleen voor het jonge grut.
4,0*
Ik kon mij niet meer zoveel heugen van deze film, dus het was hoog tijd voor een herziening. Binnen 10 minuten wist ik gelijk weer waarom ik deze film op een 4,5* heb staan: wat een sfeer, wat een charme en wat een veelvoud aan details herbergt deze film!
De intro, in de vorm van een optreden van Les Triplettes Belville was zeer memorabel, waarbij ik vooral hard moest lachen om de dikke dames die uit de iele autodeuren tevoorschijn kwamen.
Daarna schakelen we over naar Champion en Madame Souza, die zich in allerlei bochten wringt om het Champion wat meer naar zijn zin te maken. Als kijker voel je binnen een paar minuten de eenzaamheid van Champion, temeer omdat hij een timide jongen is, die geheel in de lijn van de rest van de film nogal zwijgzaam is.
Al snel krijgt hij een hond cadeau, die op jonge leeftijd een zeer grappige haat - liefde verhouding ontwikkelt met treinen. Het is echter een fiets die zijn leven op de kop zal zetten. De hond wordt daardoor geestelijk verwaarloosd: het is aandoenlijk om te zien hoe de hond alleen maar lijkt te leven voor zijn dagelijkse portie voer en het is grappig om de hond te zien tobben met de massa `s overgewicht die hij met zich meedraagt.
De gulzige hond Bruno is een van de leukste personages die we in deze film tegenkomen, met name zijn stoute, ( in zwart - wit geanimeerde ) wilde dromen zijn bijzonder fraai in beeld gebracht. Echter, deze film herbergt meerdere markante personages. Zo houdt Madame Souza er wel heel aparte massagetechnieken op na, heeft ze de conditie van een jong paard en kan ze het niet nalaten om als een bezetene het tempo aan te geven op haar fluitje als een mechaniciën een lekke band probeert te vervangen.
Madame Souza `s bezoek aan de 3 Belville dames was ook hilarisch in beeld gebracht, telkens als ze wat om handen wilde hebben om te helpen, leken de 3 Belville dames bevangen door smetvrees, al liet de daadwerkelijke reden van dit alles niet lang op zich wachten!
De film druist vaak ook in tegen elke vorm van logica. Zo zijn de schepen overdreven groot, stijl en bovenal onbenaderbaar geanimeerd, waardoor Madame Souza zich genoodzaakt ziet om op een hoogst ongebruikelijke manier de Atlantische Oceaan te overbruggen, om in New York te stuiten op het vrijheidsbeeld, die Chomet dankzij zijn grenzeloze fantasie, naar zijn hand geanimeerd heeft.
De scène waarin de helden achtervolgt worden door de maffioso, tart al helemaal elke vorm van logica. Het is zowaar al een feest om te zien hoe men een bocht neemt, sowieso een prachtscene omdat de helden hun achtervolgers een voor een op een leuke manier kwijt weten te spelen. Het hoogtepunt was de heldendaad van Madame Souza: het struikelmoment.

Ik begrijp de kritiek op het verhaal van velen hier geenszins. De film duurt al relatief kort en zit volgepropt met zoveel leuke, aparte details, gebeurtenissen en personages ( de lachende mevrouw uit de Tour karavaan, de scouting jongen, de kikkers en de ober ) dat je geen kans krijgt om je hoofd af te wenden van het beeldscherm!
Een magistrale, zeer geestige film. Uniek in zijn soort! Een dikke 4,5*
Net gezien en leuke film maar meer ook niet.
En dat het dan slechts op de achtergrond over wielrennen gaat is misschien jammer
ps. Zou Champion gemodeleerd zijn naar Pierrick Fedrigo ?
Hehe, ik moest ook meteen aan 'Le nez de Marmande' denken. Prachtige snufferd heeft die man.
Ik had trouwens ook verwacht dat Les Triplettes echt een film ging zijn over wielrennen, maar dat bleek toch niet helemaal het geval. Wat ik in de plaats kreeg voorgeschoteld, was bij momenten wel weer knap. Maar me echt vervoeren? Nee, daar slaagde Chomet net zoals bij L'Illusioniste niet in.
De animatie ziet er nochtans opnieuw lekker ouderwets uit en de warme kleuren mogen er meer dan wezen. Ook de muziek vond ik redelijk geslaagd. Maar zoals Onderhond al zei: het heeft allemaal niet zoveel om het lijf. Best sympathiek, maar soms ook een beetje saai.
2,5* dan maar.

Een onverwacht pareltje ! 8/10
Er wordt niet veel gesproken in de film, maar dat stoorde absoluut niet.
Zeker eens het bekijken waard.
Ook de aanwezigheid van de hond was van bijzondere toegevoegde waarde.
Enorm genoten! Les Triplettes de Bellevill komt nu al in aanmerking voor een herziening!
Begin was veelbelovend (in retro-stijl), maar daarna vond ik het eigenlijk maar een trage bedoening met karakters die niet konden boeien. Moeizaam verlopend verhaal zonder èchte pointe.
Soms had ik ook het gevoel dat een animatie/tekenfilm voor dít verhaal ook eigenlijk niet zo geschikt is.
Een beetje "gewild artsy"... soms lelijk... en niet echt boeiend; het sprookje, de betovering ontbreekt gewoon. De plot vond ik eerlijk gezegd een beetje met de haren erbij gesleept.
En... stileren is natuurlijk niet verkeerd, maar hier wordt toch af en toe wat overdreven.
Excusez-moi, dit kan Pixar in de meeste gevallen ècht stukken beter

.
Een beetje overbodige film eigenlijk.
Doe mij maar Toy story 3: stukken beter.
Films en animaties als deze vergelijken met een Pixar film? Die twee hebben echt niks met elkaar te maken, dus vergelijken is zinloos.
Daarbij ... niet elke animatie moet een sprookje met betoveringen zijn. Als je daar zo van houdt dan zet je Sneeuwwitje maar op de repeat.
Films en animaties als deze vergelijken met een Pixar film? Die twee hebben echt niks met elkaar te maken, dus vergelijken is zinloos.
Dat zie ik ècht niet. Beide vallen heel goed met elkaar te vergelijken...
Toch was het verhaal wat nietszeggend, en het eerste gedeelte een beetje te traag. Pas als de oude vrouw en de hond in Belleville aankomen wordt het leuker, en de introductie van de Triplettes is de leukste scène. Geweldig, al die dikke mensen

Er zitten nog een paar leuke vondsten in de film, zoals het optreden van de Triplettes en hoe ze hun eten bereiden. De super-trage achtervolging op het eindezit ook vol met hilarische vondsten.
Gelukkig eindigt de film dus erg sterk, en blijft het sowieso mooi om een klassieke animatie te zien.
de losse grapjes (oma met de driewieler op de helling) zijn net te weinig om het te laten boeien, hoewel het naar het einde toe ietsje beter wordt. al met al beetje teleurstellend en te weinig onderhoudend, maar voor 80 minuutjes, ach, het is weer eens wat anders. ik pleit voor een spin-off met de hond

Het lijkt een soort van ode te zijn aan vroegere jaren. Het begint ergens in de jaren vijftig en eindigt tientallen jaren later. Hoewel de personages niet allemaal even mooi getekend zijn, oogt het allemaal wel erg creatief en behoorlijk origineel. Ik kon vooral Madame Souza erg waarderen, die een erg creatieve geest blijkt te hebben, om de diverse problemen die zijn en haar kleinzoon tegenkomen, te kunnen oplossen. Ook hun hond heeft zijn grappige momenten, waarbij vooral zijn nogal aparte dromen erg leuk in beeld worden gebracht.
Verder valt op, dat er niet tot nauwelijks dialoog is. Alles wordt door middel van de beeldtaal naar de kijker overgebracht. De Triplettes zelf vond ik overigens niet zo heel bijzonder. Verder is dit ook duidelijk een film, die meer op volwassenen is gericht dan op kinderen. Er zullen best kinderen zijn, die sommige zaken, of misschien zelfs meer, leuk vinden, maar er zal zeker veel langs hen heen gaan. Hoewel ik zelf verder niet overdonderd ben, keek het wel plezierig. Het is creatief, origineel en leuk vormgegeven.
3,5*
Toch kon L'illusionniste mij meer bekoren, mede door een beter verhaal.
Een minpunt vond ik de combinatie van animatie en live-action gebruik. Een animatiefilm moet in mijn ogen een eigen, surrealistische wereld weergeven waarbij realistische beelden (hetgeen wij zien) niet bestaan. Met live-action breekt de animatiefilm met het idee dat dit een eigen, uitgevonden universum is.

Aan deze film (alsmede aan L'illusionist) zie je dat ze met liefde en vakmanschap zijn gemaakt. Daarbij vond ik L'illusionist wel beter. De iet sterkere sfeer, het karakterdesign (hier allemaal heel overdreven) en het verhaal. Maar toch ook een sterke sfeer, dat helaas door de afstandelijk voor mij wegblijft van een absolute topscore. Wel moet ik misschien de L'illusionist maar een halfje verhogen).
Na eerder L'Illusioniste gezien te hebben, was er zeker een lichte interesse in deze eerdere film van dezelfde regisseur, maar ik had niet verwacht dat ik hem zo leuk zou vinden. De animatie is vergelijkbaar met die van L'Illusioniste, maar het plot zeker niet. Laatstgenoemde film heeft een Tati-gelijkend hoofdpersonage en is dan ook gebaseerd op een script van Tati, en voelt qua plot ook heel erg Tati-achtig aan. Het plot van Les Triplettes de Belleville doet daarentegen meer denken aan een film van Bill Plympton. Het verhaal is behoorlijk onzinnig, gaat werkelijk alle kanten op, en wordt zeer creatief ondersteund met leuke visuele vondsten. Eigenlijk is dat ook wel Tati tijdens zijn beste momenten, maar omdat het allemaal wat absurder oogt en het medium animatie is, ligt voor mij de vergelijking met Plympton meer voor de hand. In ieder geval helemaal in mijn straatje!
Visueel wel overeenkomsten met L'Illusioniste, duidelijk 3D celshading technieken in de animatie van voertuigen, waar ik vaak een beetje moeite mee heb (ik heb vaak een voorkeur voor een duidelijke keuze tussen 2D of 3D), maar hier kon het me maar matig storen. De animatie is zeker niet fantastisch, maar meer wel goed, en in ieder geval veel minder schetsmatig dan bij Plympton. De dialogen ontbreken, waardoor de soundtrack een veel grotere ondersteunende rol krijgt. Dat wordt meer dan goed ingevuld, want de muziek was zeker bijzonder sfeervol.
Al met al een erg amusante film, die niet teveel pretenties heeft en gewoon prettig onzinnig is. 4*.
Het is weer eens wat anders, 3*, vooral voor de animatie en het geluid.