Les Triplettes de Belleville (2003)

Les Triplettes de Belleville is vooral een esthetisch plezierig filmpje.

Visueel is het allemaal erg kundig, zowel technisch als artistiek. De bruine kleuren, de ouderwetse muziek en het gebrek aan dialoog geven de film veel sfeer mee. Op momenten heeft het zelfs wat weg van een ouderwetse "stomme" Chaplinfilm, maar dan in animatievorm. De fantasiestad Belleville, een soort kruising tussen Parijs en een prekoloniaal New York, is ook erg sterk weergegeven. Ik vind dit trouwens een van de weinige animatiefilms waarin 3D-effecten consistent en natuurlijk toegepast worden, zonder afbreuk te doen aan de stijl.

Helaas kan Chomet mij niet echt overtuigen met zijn stijl van humor, hoewel ik het hier wel wat beter vind dan in zijn kortfilm uit Paris, Je T'Aime. Vooral de balans tussen het volwassene en het kinderlijke is een beetje zoek. Daarnaast kent het verhaal ook wat dipjes, maar gelukkig heft de korte speelduur van 80 minuten dat weer grotendeels op.

Toch nog een ruime voldoende omdat het visueel zo lekker wegkijkt.

Op een of andere manier moest ik aan Maigret denken toen ik deze film zag, Waarschijnlijk doordat Simenon ook een meester was in het neerzetten van een sfeer.

Ik vond het een heerlijke film. Eindelijk, en dat was lang geleden, heb ik over de volle tijdsduur geboeid en geamuseerd zitten kijken. En wat Montorsi al schreef: de karikatuur werkt hier perfect en is absoluut niet storend of vermoeiend. Ik vind dat het juist een goed evenwicht brengt in al het visuele "geweld" (positief bedoeld) dat op je afkomt.

Dit smaakt naar meer!

Zeer merkwaardige film. Je zou maar eens de taak krijgen opgedragen om dit in woorden te beschrijven. Hoewel het een erg Frans gevoel heeft lijkt Les Triplettes de Belleville soms wel buitenaards. Chomet lijkt geen enkele interesse te hebben om zijn personages er aantrekkelijk te laten uitzien en met name in het begin vroeg ik me af waarom hij zo'n afstotelijke figuren als de wielrenners zoveel aandacht gaf. Daarmee wil ik niet zeggen dat dit verder een lelijke film is. Er zit ongeloofelijk veel detail in en de camerastandpunten en kadreringen zijn duidelijk sterk uitgedacht. Het deed me nog het meest aan Tati denken: de dingen die je ziet zijn bekend, maar hoe ze in beeld gebracht worden wekt een vervreemdend, maar komisch gevoel op.

Ik moest even opwarmen voor de film. Een beetje in zijn gevoel voor humor komen. Als dit eenmaal lukt is het een vrij briljant projectje. Je kijkt alleen al om te zien wat voor een bizar idee er in de volgende scène weer om de hoek komt kijken. De meeste karakters zijn zeer gedenkwaardig en het bijna woordeloze scenario is leuk uitgewerkt. Erg fijne film dus.
4*

Gemengde gevoelens. Wat als eerste opvalt is de bijzonder gave animatie die het geheel meteen een eigenzinnig maf smoelwerk geeft. Die entourage wordt nog eens versterkt door de expressieve soundtrack en het ontbreken van dialogen. Aan sfeer geen gebrek, aan innemende personages ook niet. Zo zijn Madame Souza en de hond gezegend met met een enorme aantrekkingskracht.

Met name het vindingrijke omaatje is er eentje om in te lijsten. De manier waarop zij het jongetje probeert blij te maken met cadeaus doet -in vertederende zin- denken aan de manier waarop Fredericksen's leven met zijn vrouw werd verteld in Up. Ook de overgang van een nog nostalgisch Parijs naar modernere tijden en uiteindelijk het groteske Belleville (dat Vrijheidsbeeld! ) wordt geweldig in beeld gebracht, doorspekt met heimwee en maatschappijkritiek. So far, so wonderful, maar daarna begint het toch wat aan impact te verliezen.

De maffiosi vond ik al niet helemaal geslaagd, de drieling ging mij zelfs steeds meer tegenstaan. Vanaf hun herintroductie lijkt het verhaal gebukt te gaan onder alle pracht, praal en goede bedoelingen. Dan nog is er wel het een en ander genietbaar (de ober, het 'pootje' haken van oma), maar de sjeu is er wat uit. Het wordt wat gewoontjes en eindigt als een ietwat tam beestje.

Voor de nieuwe The Illionist moet ik natuurlijk ook nog het debuut van Chomat zien. En die was echt schitterend. De animaties waren een lust voor het oog en de stijl had een knipoog naar Jeunet en Tati. Die Oma vond ik al erg grappig neergezet, en ook vooral dat hondje met zijn rare gewoontes (blaffen naar voorbijstormende treinen) en natuurlijk dat jochie waar het allemaal om draait met zijn obsessie voor wielrennen, en ook uiteindelijk aan de (schitterend getekende) Tour de France meedoet, en uiteindelijk ook ineens ontvoert word waarbij de oma en dat hondje er natuurlijk achteraangaan en zo terecht komen in het prachtig gegeografeerde stad Belleville, die er toch verdacht uitziet als een stad uit een jaren 50 SF. De voortuigen, flats en ook die hillarisch uitziende vrijheidsbeeld zijn prachtig getekend. En het verhaaltje is natuurlijk ook fantastisch. Het word ook leuk waneer dat Hondje en die Oma die 3 zangeressen tegenkomen en ook dat einde met die achtervolging is schitterend.

Verder schitterende tekenfilm, absoluut geschikt voor jong en oud.

4,5*

Ik had van deze regisseur al eerder "l' Illusionist" gezien en daar was ik al zeer van onder de indruk. Dit debuut kon natuurlijk niet achterblijven. Ik vond de animaties zeer fraai en ook het verhaaltje vond ik heel goed en origineel. De figuur die mijn hart stal was Bruno, onze blaffende en piepende viervoeter. Tja, filmpjes waar Woef een hoofdrol in speelt doen het bij meestal altijd goed. En grootmoeder Souza oogde natuurlijk ook zeer fraai en vooral om niet te vergeten het stadje Belleville. Zeer mooi en komisch vond ik de droomscènes van Bruno de hond, de scènes met de kikkers en op het einde de achtervolgingsscènes.
Prima animatiefilmpje dus en zeker niet alleen voor het jonge grut.

4,0*

Geniale film!

Ik kon mij niet meer zoveel heugen van deze film, dus het was hoog tijd voor een herziening. Binnen 10 minuten wist ik gelijk weer waarom ik deze film op een 4,5* heb staan: wat een sfeer, wat een charme en wat een veelvoud aan details herbergt deze film!

De intro, in de vorm van een optreden van Les Triplettes Belville was zeer memorabel, waarbij ik vooral hard moest lachen om de dikke dames die uit de iele autodeuren tevoorschijn kwamen.

Daarna schakelen we over naar Champion en Madame Souza, die zich in allerlei bochten wringt om het Champion wat meer naar zijn zin te maken. Als kijker voel je binnen een paar minuten de eenzaamheid van Champion, temeer omdat hij een timide jongen is, die geheel in de lijn van de rest van de film nogal zwijgzaam is.

Al snel krijgt hij een hond cadeau, die op jonge leeftijd een zeer grappige haat - liefde verhouding ontwikkelt met treinen. Het is echter een fiets die zijn leven op de kop zal zetten. De hond wordt daardoor geestelijk verwaarloosd: het is aandoenlijk om te zien hoe de hond alleen maar lijkt te leven voor zijn dagelijkse portie voer en het is grappig om de hond te zien tobben met de massa `s overgewicht die hij met zich meedraagt.

De gulzige hond Bruno is een van de leukste personages die we in deze film tegenkomen, met name zijn stoute, ( in zwart - wit geanimeerde ) wilde dromen zijn bijzonder fraai in beeld gebracht. Echter, deze film herbergt meerdere markante personages. Zo houdt Madame Souza er wel heel aparte massagetechnieken op na, heeft ze de conditie van een jong paard en kan ze het niet nalaten om als een bezetene het tempo aan te geven op haar fluitje als een mechaniciën een lekke band probeert te vervangen.

Madame Souza `s bezoek aan de 3 Belville dames was ook hilarisch in beeld gebracht, telkens als ze wat om handen wilde hebben om te helpen, leken de 3 Belville dames bevangen door smetvrees, al liet de daadwerkelijke reden van dit alles niet lang op zich wachten!

De film druist vaak ook in tegen elke vorm van logica. Zo zijn de schepen overdreven groot, stijl en bovenal onbenaderbaar geanimeerd, waardoor Madame Souza zich genoodzaakt ziet om op een hoogst ongebruikelijke manier de Atlantische Oceaan te overbruggen, om in New York te stuiten op het vrijheidsbeeld, die Chomet dankzij zijn grenzeloze fantasie, naar zijn hand geanimeerd heeft.

De scène waarin de helden achtervolgt worden door de maffioso, tart al helemaal elke vorm van logica. Het is zowaar al een feest om te zien hoe men een bocht neemt, sowieso een prachtscene omdat de helden hun achtervolgers een voor een op een leuke manier kwijt weten te spelen. Het hoogtepunt was de heldendaad van Madame Souza: het struikelmoment.

Ik begrijp de kritiek op het verhaal van velen hier geenszins. De film duurt al relatief kort en zit volgepropt met zoveel leuke, aparte details, gebeurtenissen en personages ( de lachende mevrouw uit de Tour karavaan, de scouting jongen, de kikkers en de ober ) dat je geen kans krijgt om je hoofd af te wenden van het beeldscherm!

Een magistrale, zeer geestige film. Uniek in zijn soort! Een dikke 4,5*

Ik hou het kort.
Net gezien en leuke film maar meer ook niet.

Hehe, ik moest ook meteen aan 'Le nez de Marmande' denken. Prachtige snufferd heeft die man.

Ik had trouwens ook verwacht dat Les Triplettes echt een film ging zijn over wielrennen, maar dat bleek toch niet helemaal het geval. Wat ik in de plaats kreeg voorgeschoteld, was bij momenten wel weer knap. Maar me echt vervoeren? Nee, daar slaagde Chomet net zoals bij L'Illusioniste niet in.

De animatie ziet er nochtans opnieuw lekker ouderwets uit en de warme kleuren mogen er meer dan wezen. Ook de muziek vond ik redelijk geslaagd. Maar zoals Onderhond al zei: het heeft allemaal niet zoveel om het lijf. Best sympathiek, maar soms ook een beetje saai.

2,5* dan maar.

Meesterlijke animatie. Het enige wat me ervan weerhoudt 5* te geven is dat het verhaal te eendimensionaal is. Maar wat een heerlijk sfeertje! Er valt zoveel te genieten, met de hongerige Bruno, de dijen en kuiten der wielerhelden, de drieling en hun instrumenten, de kikkers! en de geweldige oma. Het eerbetoon aan Jacques Tati doet mij goed en is geheel op zijn plaats, dit is een film in zijn stijl. Een klein meesterwerkje, dat bij herzien vast nog verrassingen op gaat leveren. Over Tati gesproken!

Het verhaal zit vol met kleurrijke personages, originele ideeën, humoristische scènes en vooral prachtige leuke details. De beelden zijn buitengewoon indrukwekkend : warme kleuren en heel detail gericht. Er is heel wat te zien. De hond en de grootmoeder zijn hilarisch
Een onverwacht pareltje ! 8/10

Een leuke en mooie animatiefilm die eens niet uit de Disney of Dreamworks stal komt. Een film waar we zelf ook trots mogen op zijn, want als 'k me niet vergis, heeft een Belgische firma de 3d animaties geleverd voor deze film.
Er wordt niet veel gesproken in de film, maar dat stoorde absoluut niet.
Zeker eens het bekijken waard.

goed gemaakte animatiefilm; en fantasisch voor wielerliefhebbers. De film is wat mij betreft overvol, en "over the top", alles is uitvergroot, en de diepte minimaal. Met plezier gekeken; maar de rest rook geregeld naar de beginscene knap maar zeer weinig verrassend, maar de beelden van de Tour blijven op het netvlies.

Wat een heerlijke Franse animatie film zeg. Het verhaal is enorm suf, en wordt eigenlijk elke tien minuten wat minder, maar de humor is geweldig in beeld gebracht, met hele passende muziek. Alles heel mooi getekend in een soort van retro/vintage stijl die mij zeer goed beviel.

Ook de aanwezigheid van de hond was van bijzondere toegevoegde waarde.

Enorm genoten! Les Triplettes de Bellevill komt nu al in aanmerking voor een herziening!

Haalt het zeker niet bij een Amerikaans product als "Toy Story".

Begin was veelbelovend (in retro-stijl), maar daarna vond ik het eigenlijk maar een trage bedoening met karakters die niet konden boeien. Moeizaam verlopend verhaal zonder èchte pointe.
Soms had ik ook het gevoel dat een animatie/tekenfilm voor dít verhaal ook eigenlijk niet zo geschikt is.

Een beetje "gewild artsy"... soms lelijk... en niet echt boeiend; het sprookje, de betovering ontbreekt gewoon. De plot vond ik eerlijk gezegd een beetje met de haren erbij gesleept.

En... stileren is natuurlijk niet verkeerd, maar hier wordt toch af en toe wat overdreven.

Excusez-moi, dit kan Pixar in de meeste gevallen ècht stukken beter
.

Ik heb er nog eens over nagedacht.
Een beetje overbodige film eigenlijk.
Doe mij maar Toy story 3: stukken beter.

Neem me niet kwalijk, maar wat een waardeloze recensie.

Films en animaties als deze vergelijken met een Pixar film? Die twee hebben echt niks met elkaar te maken, dus vergelijken is zinloos.

Daarbij ... niet elke animatie moet een sprookje met betoveringen zijn. Als je daar zo van houdt dan zet je Sneeuwwitje maar op de repeat.

Dat zie ik ècht niet. Beide vallen heel goed met elkaar te vergelijken...

Charmante animatie met unieke personages en achtergronden waar je naar kan blijven kijken. De muziek is erg leuk en geluidtechnisch is het sowieso erg verzorgd.

Toch was het verhaal wat nietszeggend, en het eerste gedeelte een beetje te traag. Pas als de oude vrouw en de hond in Belleville aankomen wordt het leuker, en de introductie van de Triplettes is de leukste scène. Geweldig, al die dikke mensen

Er zitten nog een paar leuke vondsten in de film, zoals het optreden van de Triplettes en hoe ze hun eten bereiden. De super-trage achtervolging op het eindezit ook vol met hilarische vondsten.

Gelukkig eindigt de film dus erg sterk, en blijft het sowieso mooi om een klassieke animatie te zien.

geanimeerde tragi-komedie met wat leuke grapjes, maar vooral een triestige insteek. het is behoorlijk rechtlijnig en mist snelheid, maar het opvallendste was het gebrek aan dialoog (en zijn slechts enkele stukje gesproken tekst). de film moet het meer hebben van de manier van animatie; de omgevingen zijn relatief normaal te noemen, waar alle mensen echter als karikaturen worden uitgebeeld. helaas voelde ik me toch tot geen enkele karakter echt aangetrokken, behalve de geweldige hond.
de losse grapjes (oma met de driewieler op de helling) zijn net te weinig om het te laten boeien, hoewel het naar het einde toe ietsje beter wordt. al met al beetje teleurstellend en te weinig onderhoudend, maar voor 80 minuutjes, ach, het is weer eens wat anders. ik pleit voor een spin-off met de hond

Les Triplettes de Belleville is een verfrissend ogende Franse animatiefilm, waar ik even de tijd voor nodig had om in te komen, maar die uiteindelijk best lekker wegkijkt.

Het lijkt een soort van ode te zijn aan vroegere jaren. Het begint ergens in de jaren vijftig en eindigt tientallen jaren later. Hoewel de personages niet allemaal even mooi getekend zijn, oogt het allemaal wel erg creatief en behoorlijk origineel. Ik kon vooral Madame Souza erg waarderen, die een erg creatieve geest blijkt te hebben, om de diverse problemen die zijn en haar kleinzoon tegenkomen, te kunnen oplossen. Ook hun hond heeft zijn grappige momenten, waarbij vooral zijn nogal aparte dromen erg leuk in beeld worden gebracht.

Verder valt op, dat er niet tot nauwelijks dialoog is. Alles wordt door middel van de beeldtaal naar de kijker overgebracht. De Triplettes zelf vond ik overigens niet zo heel bijzonder. Verder is dit ook duidelijk een film, die meer op volwassenen is gericht dan op kinderen. Er zullen best kinderen zijn, die sommige zaken, of misschien zelfs meer, leuk vinden, maar er zal zeker veel langs hen heen gaan. Hoewel ik zelf verder niet overdonderd ben, keek het wel plezierig. Het is creatief, origineel en leuk vormgegeven.

3,5*

Visueel is Les Triplettes prachtig: wonderbaarlijke decors, in combinatie met indrukwekkende en geloofwaardige animatie. Ook zeer creatief uitgewerkte personages.
Toch kon L'illusionniste mij meer bekoren, mede door een beter verhaal.
Een minpunt vond ik de combinatie van animatie en live-action gebruik. Een animatiefilm moet in mijn ogen een eigen, surrealistische wereld weergeven waarbij realistische beelden (hetgeen wij zien) niet bestaan. Met live-action breekt de animatiefilm met het idee dat dit een eigen, uitgevonden universum is.

Heel leuke animatiefilm, die doet denken aan een lang uitgerekte short. Het verhaal is origineel in opzet: een wielrenner wordt tijdens de Tour de France gekidnapt en meegenomen in een dikke stoomboot naar Amerika. Jaja kom er maar op . De animatie daarbij is erg leuk en uniek gedaan. Alles wordt heel karikaturaal neergezet. De wielrennende jongeman is een iele jongeman met wèl dikke dijen en een heuse zinksnijdersneus (Is hij stiekem gemodelleerd naar Pierrick Fédrigo?). De Amerikanen zijn allemaal dikkerds en het omaatje is gewoon als een typische oma neergezet. Het plot fietst lekker door en kent nog her en der leuke momenten. Prima film dus.

Evenals L'Illusionist van Chomet (of eigenlijk andersom) is dit een bijzondere animatiefilm. Visueel prachtig, de vervlogen tijden (wat ik wel meer aan bod vond komen in L'Illusionist), verhaal verteld met maar weinig spraak (knap!), afstandelijk (jammer) en origineel. Deze had een wat meer komische (wel tragikomische) ondertoon. Ik als wielerliefhebber had liever gezien dat het bij het fietsen bleef, maar dit was ook prima uit te zitten, maar dat mag ook wel met de speelduur van 80 minuten (inclusief aftiteling).

Aan deze film (alsmede aan L'illusionist) zie je dat ze met liefde en vakmanschap zijn gemaakt. Daarbij vond ik L'illusionist wel beter. De iet sterkere sfeer, het karakterdesign (hier allemaal heel overdreven) en het verhaal. Maar toch ook een sterke sfeer, dat helaas door de afstandelijk voor mij wegblijft van een absolute topscore. Wel moet ik misschien de L'illusionist maar een halfje verhogen).

Een heerlijke onzinfilm.

Na eerder L'Illusioniste gezien te hebben, was er zeker een lichte interesse in deze eerdere film van dezelfde regisseur, maar ik had niet verwacht dat ik hem zo leuk zou vinden. De animatie is vergelijkbaar met die van L'Illusioniste, maar het plot zeker niet. Laatstgenoemde film heeft een Tati-gelijkend hoofdpersonage en is dan ook gebaseerd op een script van Tati, en voelt qua plot ook heel erg Tati-achtig aan. Het plot van Les Triplettes de Belleville doet daarentegen meer denken aan een film van Bill Plympton. Het verhaal is behoorlijk onzinnig, gaat werkelijk alle kanten op, en wordt zeer creatief ondersteund met leuke visuele vondsten. Eigenlijk is dat ook wel Tati tijdens zijn beste momenten, maar omdat het allemaal wat absurder oogt en het medium animatie is, ligt voor mij de vergelijking met Plympton meer voor de hand. In ieder geval helemaal in mijn straatje!

Visueel wel overeenkomsten met L'Illusioniste, duidelijk 3D celshading technieken in de animatie van voertuigen, waar ik vaak een beetje moeite mee heb (ik heb vaak een voorkeur voor een duidelijke keuze tussen 2D of 3D), maar hier kon het me maar matig storen. De animatie is zeker niet fantastisch, maar meer wel goed, en in ieder geval veel minder schetsmatig dan bij Plympton. De dialogen ontbreken, waardoor de soundtrack een veel grotere ondersteunende rol krijgt. Dat wordt meer dan goed ingevuld, want de muziek was zeker bijzonder sfeervol.

Al met al een erg amusante film, die niet teveel pretenties heeft en gewoon prettig onzinnig is. 4*.

Apart. De kracht van de film zit natuurlijk in de animatie, lekker ouderwets en tegelijkertijd fris ogend en karikaturaal. Er zitten enkele opvallend mooie scènes in, zoals wanneer je de stad door de jaren heen ziet veranderen, of de dromen van de hond. Ik vond het ook wat contemplatiefs hebben. Ook muziek en geluid dragen bij aan deze film. Niet alles is perfect, zo valt men teveel in herhaling met het geblaf van de hond en had van mij ook wel een vrolijke noot in de film gemogen, de blikken van de personages zijn zo wel heel deprimerend. Doet me in de verte een beetje denken aan Le Magasin des Suicides (2012).

Het is weer eens wat anders, 3*, vooral voor de animatie en het geluid.

Nogal een verrassing tussen al het Pixar- en Dreamworksgeweld! Deze film neemt je zo dertig a veertig jaar mee terug de tijd in, zonder echt gedateerd over te komen. De stijl is erg fris en progressief. Er wordt nauwelijks gesproken, maar het verhaal is niet te missen. In de vele gedetailleerde tekeningen en karikaturen wordt nog een compleet extra verhaal verteld. Het is opvallend dat er flinke sneren worden uitgedeeld naar o.a. de generieke Amerikaanse leefstijl en Disney. Ook het wielrennen lijkt er niet best van af te komen. Het plot vind ik eigenlijk flink aan de magere kant, maar de film scoort heel wat punten door bizarre gebeurtenissen, prettig gestoorde personages en vindingrijke muzikale intermezzo's. Leuke film!