Byzantium (2012)

Ik vond dit geen goede vampier film. Voor mij gelden toch een paar regels bij vampier films, zoals slachttanden, knoflook, kruisen, kastelen, etc. Die kom je allemaal niet tegen in deze film. Verder geen leuke personages. Eerder heel irritant. De soundtrack ging wel. Echt ook heel traag allemaal. Nee, geen voldoende. Helaas.

Komt wat traag op gang, maar uiteindelijk toch een prima vampierenfilm.

Gemma Arterton speelde weer verdienstelijk haar rol. Saoirse Ronan had een fijn mysterieuze uitstraling voor haar rol. Ik verloor mijn aandacht niet bij deze film.

Ja dat was er weer een. Een fijne verhalende vampierfilm met bijbehorende muziek. Geen klassieker als Interview With The Vampire, maar het doet er wel aan denken.

4 sterren is wat hoog, maar 3.5 zeker te weinig .

Een vampierenfilm op milde wijze in beeld gebracht met hulp van de aanwezigheid van Gemma Arterton. Acteurs zijn prima, maar kunnen het slappe verhaal niet naar een hoger niveau tillen. De film maakt veel te vaak een neerslachtige indruk en kent geen opleving door de afwezigheid van enige kleurrijke scenes.
Het verhaal is aardig verzonnen maar absoluut niet opwindend genoeg om je op het puntje van je stoel te laten zitten, alleen de eindscène geeft wat meer vaart aan het verhaal.
De special effects zijn soms ver onder de maat, neem als fout voorbeeld het bloed-water bij de ' waterval' .
Mijn advies; als je geen fan bent van bloed tappen; laten liggen deze film.

Ik ben geen fan van het vampierenfilm-genre en niet alleen door de recente Twilight zooi.

Bij Byzantium had ik de hoop op een wat meer originele take, maar ik durf wel te zeggen dat het feit dat dit een Britse productie betreft, de enige reden is dat 't niet aan voelt als de zoveelste in een rij van vampierenfilms. Althans, een poging daartoe.

Het verhaal is eigenlijk nergens écht intrigerend en afwijkend (in positieve zin). Her en daar worden eigenschappen en kenmerken van vampiers bevestigd, dan wel weerlegd, maar aan het einde van de rit is het toch nogal eens cliché en voorspelbaar, ook al blijf je hopen op een onverwachtse plotwending.

Ronan is geloofwaardig als de enigszins goedwillige vampier, Arterton is bloedmooi en enorm verleidelijk. Een ware femme fatale. Op acteervlak zit dat dus wel snor. Jammer alleen van de kleine rol van Hollander.

Byzantium weet zich niet alleen niet te onderscheiden, vreemd genoeg is het eindproduct vrij zielloos. Vreemd, omdat de film ruim de tijd neemt om een en ander uit te diepen en toe te lichten. Toh word je nergens echt gepakt of aangegrepen en dat is zonde.

Byzantium is een eigenzinnige vampierenfilm geworden. Een genre dat zichzelf al meerdere malen heeft heruitgevonden. De aanpak is eerder sfeervol, geen gothic meer of horror. Eerder wat mysterie. Het begint wel goed, maar soms mis ik wel de bekende vampieren elementen. Ze mogen uiteraard origineel zijn hierin, maar door een deftig alternatief missen de personages de nodige verborgen laag. Een donkere kant die voor de mysterie en dreiging zorgt. De truc met de nagel is uiteindelijk wel wat flauw. De hoofdpersonages doen het niet slecht. Ben best wel van van Ronan, Arterton gaat wel.

Byzantium is een origineel luik in de geschiedenis van de vampierenfilm maar weet zelf niet goed om de gekozen weg helemaal te benutten. Jammer, want met een beetje meer aandacht voor de sfeer had dit een sterke film geweest.

Wat is dat toch met vampieren? Ik vind ze niet sexy, ze zijn niet bijzonder fotogeniek en hun eeuwig-leven-problematiek is onderhand ook wel bekend, maar ze duiken toch met grote regelmaat op in de bioscoop, net als zombies. De meeste vampierfilms laten me totaal koud, maar gelukkig verschijnt er af en toe een Let the right one in om duidelijk te maken dat er zelfs op de meest platgetreden paden nog wel iets nieuws te verzinnen is. Zo goed als díé film is Byzantium niet, maar er wordt in ieder geval uitstekend in geacteerd, het verhaal is niet erg voorspelbaar, de fotografie is regelmatig oogstrelend, en na afloop vroeg ik me warempel af hoe het met de beide heldinnen verder zou gaan. Toch wel een erg geslaagde film dus, die mijn aandacht de volle speelduur lang vasthield.

prachtige film ,mooie sfeer ,beelden van de engelse kust
goeie cast !!
prima in orde ondanks dat alles traag verliep !!

Een nieuwe vampierenfilm in een nieuw jasje.... van de regisseur van Interview with a Vampire.

We volgen een moeder en een dochter die van plek naar plek in Engeland trekken om ongezien te blijven en hun geheim waterdicht te houden... Het zijn namelijk vampiers. Het aanpassen aan het alledaagse leven is moeilijk. De moeder verdient haar geld door te prostitueren en de dochter de boel van haar af probeert te schrijven. De film pakt toch wel groots uit. Een uitgebreide geschiedenis van de twee iconen en een soortevan lovestory van Elenor en die ene zieke jongen. Maar hoe lang blijft dit stabiel?

De zowel moderne als de middeleeuwse settings waren erg goed en sfeervol in elkaar gezet. Vooral dat ze voor een badplaats hebben gekozen werkt op een andere manier goed. Soms kakt de film ook wel een beetje in, maar er volgt dan al gauw vooruitgang. Vooral tegen het einde met het feit dat die jongen nu een prooi van de moeder wordt en die arrestatie... of dat rituele einde. Erg verrassend en boeiend.

Ja, dit is een zeer geslaagde vampierenfilm. Sterk geacteerd en merkwaardige personages. Hier lust ik er wel meer van.

4,0*

Afgelopen oktober herzag ik Neil Jordans Interview with the Vampire: The Vampire Chronicles (1994) weer eens, en andermaal moest ik toegeven dat er een stuk meer te genieten valt dan ik vroeger dacht. Toch was Byzantium helemaal langs me heengegaan toen hij in 2013 hier in de bioscoop draaide, en ook nadien stond hij niet echt op de radar. Aangezien het wederom een vampierfilm betreft van de Ierse regisseur, wilde ik toch eens kijken. Een (spirituele) opvolger is het wat mij betreft echter niet, de sfeer is toch wel behoorlijk anders.

Geschoten in 2010 volgens IMDb, heeft deze film kennelijk toch even op de plank gelegen, en ik snap ook wel een beetje waarom. Het drama en de fantasy zijn duidelijk meer aanwezig dan de horror. Af en toe betrapte ik mezelf er toch op dat de aandacht er niet helemaal bij was en de verveling enigszins toesloeg. De relaties tussen moeder Arterton en dochter Ronan enerzijds, en Ronan en potentieel vriendje Caleb Landry Jones anderzijds intrigeerden mij in elk geval niet genoeg voor de tijd die er toch weer steeds aan gespendeerd werd.

Toch wordt er goed gespeeld, zit er een wat mij betreft duidelijke feministische aanklacht in de film en heeft Ronan er duidelijk veel moeite in gestopt (dat is ze zelf op de piano). Ook zitten er een aantal behoorlijk sfeervolle beelden in de film, met de waterval (klik, klik) als blijvend object van fascinatie. Wat de eenvoudig gebiologeerde innerlijke mens betreft, ik was altijd al wel gecharmeerd van Gemma Arterton. En dat stukje John Milton werd niet teleurgesteld met Byzantium. Toegegeven, het is niet altijd even stijlvol… Maar oh lá lá.

3,4*