Afgelopen oktober herzag ik Neil Jordans
Interview with the Vampire: The Vampire Chronicles (1994) weer eens, en andermaal moest ik toegeven dat er een stuk meer te genieten valt dan ik vroeger dacht. Toch was Byzantium helemaal langs me heengegaan toen hij in 2013 hier in de bioscoop draaide, en ook nadien stond hij niet echt op de radar. Aangezien het wederom een vampierfilm betreft van de Ierse regisseur, wilde ik toch eens kijken. Een (spirituele) opvolger is het wat mij betreft echter niet, de sfeer is toch wel behoorlijk anders.
Geschoten in 2010 volgens IMDb, heeft deze film kennelijk toch even op de plank gelegen, en ik snap ook wel een beetje waarom. Het drama en de fantasy zijn duidelijk meer aanwezig dan de horror. Af en toe betrapte ik mezelf er toch op dat de aandacht er niet helemaal bij was en de verveling enigszins toesloeg. De relaties tussen moeder Arterton en dochter Ronan enerzijds, en Ronan en potentieel vriendje Caleb Landry Jones anderzijds intrigeerden mij in elk geval niet genoeg voor de tijd die er toch weer steeds aan gespendeerd werd.
Toch wordt er goed gespeeld, zit er een wat mij betreft duidelijke feministische aanklacht in de film en heeft Ronan er duidelijk veel moeite in gestopt (dat is ze zelf op de piano). Ook zitten er een aantal behoorlijk sfeervolle beelden in de film, met
de waterval (
klik,
klik) als blijvend object van fascinatie. Wat de eenvoudig gebiologeerde innerlijke mens betreft, ik was altijd al wel gecharmeerd van Gemma Arterton. En dat stukje John Milton werd niet teleurgesteld met Byzantium. Toegegeven, het is niet altijd even stijlvol… Maar oh lá lá. ?
3,4*