Herutâ Sukerutâ (2012)

Een beetje overweldigend en daardoor moeilijk te beoordelen. Ik vond het ook qua verhaal een beetje moeilijk om te volgen, voor een groot deel te wijten aan de Engelse subtitles (die zorgden voor een extra prikkel), en dat bij een film als dit. Toch had ik niet het idee had dat ik veel gemist had, alleen begrijp ik niet wat er gebeurd was met Kozue (de rivale).Er werd toch zuur in haar gezicht gegooid?. Bij de geliefden zal ik ook niet altijd alles doorgekregen hebben En ook de verhaallijn met de rechercheurs was er te veel aan. Die paste ook niet echt in de film zelf doordat die scènes de enige zijn die weinig kleur bevatten. Nog iets wat ik niet begreep, vanwaar kreeg ze die plekken (een gevolg van die plastische chirurgie)? Het einde leek me ook wat uitgerokken. Ik had achteraf het idee dat het gewoon veel compacter en korter gehouden kon worden. Te veel personages, te veel stijlfiguren, te veel verhaallijnen en toch te rommelig. Ik vond het ook jammer dat we op het einde toch een beetje Aronofsky-kuren zagen. Ik ben niet echt zo een fan van al dat overdreven paranoiagedoe.

Desalniettemin wel een fijne ervaring, ondanks de niet echt ideale omstandigheden. Visueel uiteraard een pracht van een film en vooral het eerste uur was echt goed.

Eigenlijk gewoon een Rise and Fall-verhaaltje, met wat klassieke muziek van Beethoven, Strauss en Pachelbel. Dat Onderhond deze 5* geeft
Ik moest bij deze dan weer denken aan Black Swan die ergens wel een beetje hetzelfde is. Alleen mis ik in Helter Skelter wel de intensiteit van die van Aronofsky. Het is zelfs een vrij gladde film met wat vlakke personages waarvan ik ergens wel zie wat men wil vertellen, maar het gaat nooit echt leven. Noch dat verlies van roem die niet eeuwigdurend is, noch de horror, noch de strijd met het nieuwe meisje.
Daartegenover staat wel dat de film er werkelijk schitterend uitziet. Prachtige volle kleuren die echter wel subtiel en zacht belicht worden, waardoor deze niet zo hard kitscherig worden als in films van Almodóvar. Ook enorm veel details aangebracht in de decors. Typisch ook die scène bijna aan het eind met de onderzoeker en zijn medewerker waarin Tokyo ineens heel normaal eruit ziet (en daar had de film dan ook moeten stoppen) En ook enorm veel sfeer en enkele losse scènes (onder meer de psychose met Ode an die Freude) werken uitstekend. Geweldig hoe de Japanse popwereld zo wordt neergezet, aangedikt maar ergens wel realistisch. Vorige week zag ik nog die tentoonstelling Cool Japan in Leiden, vrij herkenbaar daardoor deze film. 3,5*.

Een zeer geslaagde herziening. Best wel opmerkelijk, want de vorige kijkbeurt was ik er een stuk negatiever over. Maar goed, we zijn ruim vier jaar verder, ik ben iets meer vertrouwd met verhalen over wat er achter de schermen van de Japanse idool-industrie speelt, maar vooral was ik er nu op voorbereid dat deze film nauwelijks sympathieke karakters kent, waardoor ik de film meer afstandelijker kon kijken. Ik denk dat dat het meeste hielp.

Het beeld dat de film hier van de Japanse modellenwereld schetst is natuurlijk nog steeds wat overdreven, maar ik kan me nu wat meer inleven in de gedachte dat het een wereld is die je dwingt om operaties te ondergaan om aan de bak te blijven en waarin iedereen inwisselbaar is als je hier niet meer in mee kan komen.

Personages blijven weinig grotendeels weinig sympathiek. De hoofdpersone is natuurlijk één en al plastic, haar assistente is pathetisch, en de rechercheur an sich niet onsympathiek, maar wel enigszins apart met zijn filosofische verhandelingen. Maar goed, een film hoeft niet per se over sympathieke personen te gaan. Toch is er wel eentje die in de buurt komt. De vorige keer viel de concurrente me ook al op, deze keer ben ik er meer van overtuigd. Duidelijk iemand die het wereldje kan relativeren, haar werk ook niet meer dan werk ziet, en die ook geen divagedrag lijkt te vertonen getuige de scène waarin ze met de mensen achter de schermen proost op een geslaagde fotoshoot.

De vorige keer beweerde ik de boodschap van de film te begrijpen. Dat weet ik eigenlijk nu niet meer zo zeker. Wellicht maatschappijkritiek, maar de wijze waarop de film gestileerd is lijkt dat tegen te spreken. Of wil de film laten zien hoe verschillende mensen met ouderdom en wat voor effect dit op schoonheid heeft omgaan? De concurrente weet het blijkbaar te relativeren, of geeft er gewoon niet om. De manager van de hoofdpersone is blijkbaar zelf een model geweest en gaat ermee om door haar protegé naar haar eigen beeld te vormen. En de hoofdpersone zelf kiest blijkbaar voor de It's better to burn out, than fade away tactiek.

Wat de film ook wil zeggen, het kan me eigenlijk deze keer een stuk minder schelen, net zoals dat ik me deze keer een stuk minder aan de personages ergerde. Met als resultaat dat ik veel meer op kon gaan in die prachtige stilering van de film. De beelden zijn echt schitterend en bijzonder kleurrijk, stuk voor stuk. Ik noemde de vorige keer al de scène in het aquarium, die echt het hoogtepunt is, maar er zijn zoveel meer prachtige momenten. De beelden van de rode veren tijdens de laatste persconferentie bijvoorbeeld. Of de surrealistische scène gedurende de talkshow, waarin echt alle remmen los lijken te gaan.

Ook de soundtrack is eigenzinnig, maar net als de vorige keer werkt het soms wel en soms niet. Door deze film ben ik naar Nina Hagen gaan luisteren, wiens nummer Naturträne al vroeg in de film klinkt en wat erg goed werkt. Verder dus veel klassiek, inclusief de vreemde kopie van het derde deel uit de achtste symfonie van Sjostakovitsj, waarin ritme en instrumentatie precies overeenkomen met het origineel, maar waar alleen de melodie anders is. Erg afleidend. Dat geldt ook voor de versie van Pachelbels canon, met niet al te zuivere zang van een Japanse dame erover heen. En tenslotte Beethovens negende symfonie en An der schönen blauen Donau van Johann Strauss Sohn, waarvan het gebruik verrassend genoeg nog redelijk goed werkt. Maar echt origineel is het niet.

Conclusie: een dikke ophoging van anderhalve ster. Ik heb nog over het maximum nagedacht, maar daar is de soundtrack niet consistent genoeg voor. 4,5* dus.

"Youth Is Beauty. Beauty Is Not Youth."

'Herutâ Sukerutâ' is een film die zich het best laat omschrijven alsof 'Black Swan' en 'The Neon Demon' een Aziatische baby hebben geadopteerd. Een psychedelische verdraaide rit in de wereld van de Japanse modellenwereld. De opkomst en neergang van Lilico, een superster/model die de belichaming is van perfectie waar elke japans vrouw naar verlangt (zoals het hier dan wordt gepresenteerd) We zien haar manier waarop ze omgaat met de eisen van deze wereld terwijl ze geleidelijk uit elkaar valt, zowel mentaal als fysiek. Erika Sawajiri is naast een erg mooie verschijning ook erg overtuigend in haar rol als de ster Lilico.

De cinematografie en art direction zijn visueel overweldigend. Lilico's kleren, haar vormgeven appartement, de hallucinaties of de rest van de wereld waar zij in leeft alles is een lust voor het oog. De kleuren spatten van het scherm. Dit alles wordt voor een groot gedeelte begeleidt door een soundtrack vol klassieke muziek.

Hoewel ik het visueel aantrekkelijk vond, was het niet genoeg om altijd mijn aandacht vast te houden. Het verhaal vorderde echter maar langzaam en bleef wat achter bij de rest van de film. Het was toch een beetje het bekende terrein. Visueel dus overweldigend maar qua verhaal wat oppervlakkig. Ach misschien hoorde dat ook wel bij het thema van de film?

Lilico heeft zichzelf met plastische chirugie compleet om laten bouwen tot een landelijk begeerde ster en ze baadt in luxe, tot de constructie van haar schoonheid letterlijk uit elkaar begint te vallen; blauwe plekken verschijnen en naast haar uiterlijk ontrafelt beetje bij beetje ook steeds meer haar psyche. Onderhond haalt Perfect Blue aan in zijn review, en ook ik moest daar tijdens het kijken direct aan denken. Een van mijn favoriete animatiefilms trouwens, en al is Helter Skelter live-action, het is een zeer geschikte companion piece voor fans van Satoshi Kon’s meesterwerkje.

Met plekje #11 valt Helter Skelter momenteel net buiten de top tien van onderhond, maar het is alsnog een enorm hoge notering die nieuwsgierig maakte. En de film stelt niet teleur. Ook al is hij inmiddels alweer een jaar of 8 oud, de thematiek over wat er achter de schone façade van de showbizz schuilgaat, is actueler dan ooit. In Ninagawa’s film (zelf ooit een pop fotograaf, dus uitermate geschikt om dit te belichten) draait het om J-pop in plaats van K-pop, maar of dit een wezenlijk verschil maakt, betwijfel ik.

Visueel is Helter Skelter zeer de moeite, de film overweldigt in kleuren en Ninagawa weet door haar verleden als fotograaf zo te zien als geen ander hoe ze dit bizarre wereldje in beeld moet brengen. Wellicht had ik liever een andere score gehad dan de klassieke muziek waarvoor gekozen is, maar het werkt eigenlijk heel aardig.

4*

Lastige film om te beoordelen. Ik snap de hoge beoordelingen van velen zeker. Helter Skelter is een visueel prachtige film, waar model Lilico er na veel plastisch-chirurgische ingrepen zowel fysiek, maar met name ook mentaal aan onderdoor gaat. Ook qua acteerwerk, en qua sfeer maakt de film best wel indruk, ik geloofde de hysterische Japanse idool-setting en de geweldige psychologische druk zo. Maar toch (en ik zie ook wel dat de film hier juist ook veel kritiek op levert), de setting waarin oppervlakkige schoonheid en commercie hoogtij viert en de hysterische bakvisserij die daarbij hoort irriteerden me toch ook vaak. Zeker de moeite waard, interessante film qua onderwerp en uitwerking, maar helemaal mijn pakkie an was het niet.

De film doet hard denken aan Perfect Blue, wat hier ook al vernoemd is. Ik geef toe dat als Onderhond 5* aan een film geeft, het echt wel de vraag is of dat mijn ding is. We hebben al meer overeenkomsten dan vroeger, maar op sommige vlakken verschillen we enorm.

Het relaas van schoonheid en de druk in het modellenwereldje. Alles er voor over hebben om mooi te zijn, maar zelfs als het gefabriceerd is, is die schoonheid vergankelijk. Een leven vol spanning in het hier en nu. Maar ook een wereld waarin niet alleen de schoonheid fake is, maar alles wat er rond komt. Liefde, vriendschap, loyaliteit, beloftes, ... Perfect Blue (en de beïnvloede film Black Swan) kunnen de rise en fall beter weergeven met een indringende sfeer. Dat miste ik wel bij Helter Skelter. Die maakt dan weer veel goed door nooit af te dwalen en altijd boeiend te blijven. Zowel visueel als qua gebeurtenissen. Het is druk op een goeie manier met veel kitch, wat in dit geval niet alleen een stijlvorm is maar ook past bij het onderwerp. En vooral de kleuren zijn ongelofelijk mooi.

Op het zelfde niveau dus van een Perfect Blue en Black Swan maar zeker niet per se dezelfde film. Een zeer aangename verrassing.

Deze film moest ik broodnodig eens opnieuw zien, en tevens ben ik van plan om ook Ninagawa's andere films eens te zien, indien deze herziening zou meevallen wat ook gebeurd is. Ik vind dat Heruta Sukeruta veel gelijkenissen toont met The Neon Demon, zowel qua thema maar ook dat de stijl zodanig mooi is dat het echt overheerst. In die zin heeft de film ook gelijkenissen met Sion Sono's Antiporno en ja ook wel Black Swan en Perfect Blue zoals hier eerder al werd vermeld.

Ninagawa is in de eerste plaats een fotograaf, en neen, naast dat gegeven kan je echt niet kijken. Elke scène, elk shot met Lilico (of met haar rivale Kozué) is er één om van te smullen. Set design is absoluut wereldklasse, en van de camera wordt verder heel goed gebruik gemaakt, al kan je met zo een set design en zo een oog voor schoonheid absoluut weinig meer misdoen. Er zijn weinig films die hier maar van kunnen dromen om in de buurt te komen, en Helter Skelter is dan ook op vlak van puur beeld eigenlijk één van de mooiste films die ik ooit gezien heb. Enkel The Neon Demon staat voor mij nog een klasse apart, maar de sterktes van The Neon Demon zijn anders dan die van Helter Skelter. Ook vind ik Helter Skelter meer dynamisch, waar Refn's trilogie iets meer "statisch" is, niet alleen qua beeld maar ook qua acteerprestaties.

Ik begrijp de film al iets meer dan de vorige keer, dus dat helpt natuurlijk ook. In feite is het niet zo een moeilijke film, dus ik begrijp niet waarom ik de vorige keer af en toe de draad verloor. Dus op dat vlak heeft deze herziening absoluut geholpen met dat weg te werken. Desondanks is het toch wel te zien dat NInagawa niet eerder een fotografe is dan een schrijfster, maar als je dit op je bord krijgt, dan klaag je niet. Ik heb liever iets minder lekkers dat er mooi uitziet dan iets lekkers dat er vies uitziet, want in het tweede geval begin ik er niet aan of eet ik het niet op, en twijfel je je ook nog eens aan je smaak. In het eerste geval valt het minder op dat iets minder lekkers is doordat het er mooi uitziet. Nu een goede vergelijking is het niet, want het heeft wel degelijk een goed verhaal, maar als jouw film zo overheerst wordt door stijl, kan je echt wel spreken van style over substance, maar dan style die ook substance is.

Ik denk niet dat ik het nog eens met alle kritieken van de vorige keer. Tegenwoordig kan ik het surrealisme beter verdragen dan vroeger, ook wel omdat pakweg de helft van alle films tegenwoordig wel een sausje surrealisme heeft, waardoor je je er wel aan went, en anderzijds omdat ik niet consequent daarin ben (over de éne film met surrealisme wel klagen, over de andere niet). Film is film, het is geen letterlijke vertelling van een verhaal. Er wordt gebruik gemaakt van een medium. Want uiteindelijk is alles wel dik aangezet om een punt te maken.

Het enige dat me dan weerhoudt voor een nog hogere score of waardering, is dat ik niet de magie voelde dat ik wel bij een vijfsterrenfilm heb. De film absorbeerde me niet zoals de meeste films met 5* wel deden, en ik kan niet de vinger leggen op waarom dat dat zo is. Maar wel kon de film gehele speelduur boeien, en heb ik eigenlijk weinig kritiekpunten te vermelden, naast het gegeven dat het één van de mooiste films is die ik ooit qua zien puur wat je op je scherm (of het doek) te zien krijgt. Dus, ik kijk zeker reikhalzend uit naar Ninagawa's andere films.

Visueel verzorgde en redelijk unieke dramafilm van regisseuse Mika Ninagawa, waarvan diens kleurrijke fotografie me erg trekt en dan ook goed van toepassing is op de invulling van Helter Skelter. De inhoudelijke aanvulling deed me echter niets en dat is vervelend, want gebruikers die ik doorgaans hoog heb zitten zijn laaiend enthousiast over deze film. Met het acteerwerk is overigens weinig mis, buiten dat de typetjes zelf me simpelweg niet trekken. De psychologische transformatie van Erika Sawajiri oogt daarnaast relatief willekeurig (ondanks dat de context eromheen duidelijk wordt uitgespeld), waarvan ik de druk/drang simpelweg niet kan plaatsen. Tussendoor pakt Ninagawa uit met opdringerige seksscènes die vooral ellenlang doorgaan, maar verder weinig te vertellen hebben en ik denk dat mijn algemene teleurstelling 'm daarin zit. Films die het sterk moeten hebben van bewust (seksueel) ongemak slaan bij mij zelden aan binnen dit soort visuele omgevingen, waardoor ook Helter Skelter daarin het onderspit moet delven. Dat neemt niet weg dat er behoorlijk sterke, naargeestige scenes in het geheel zitten die haast onmogelijk van je netvlies afdwalen.

Overigens zelden zo'n lelijke lyrische invulling van Canon in D gehoord.

Werkelijk omvergeblazen door deze Helter Skelter. Een geweldig kleurrijk spektakel waarbij de perfectie van schoonheid centraal staat. De mooie Lilico is een mode-icoon, de verpersoonlijking van alles wat mooi is. Ze gedraagt er zich ook naar. Ze is erg narcistisch, verwaand en manipulatief. Voor haar naaste medewerkers is een doortrapte heks van wie ze alles gedaan krijgt. Het liefst van al bespeelt ze hen seksueel. Aantrekken en afstoten, het is één van haar favoriete spelletjes.

Maar achter het masker schuilt een onzeker meisje dat bang is om afgewezen te worden. Wanneer er concurrentie opduikt, wordt de onzekerheid alleen maar groter. Al wordt er met die onzekerheid niet veel gedaan. Dit is geen dramafilm. Ze reageert dan ook op gepaste wijze. En met de beautykliniek waarmee ze geregeld een afspraak heeft, is er ook één en ander loos. Het is wachten tot de ballon doorprikt wordt.

De film maakte het meeste indruk op mij op cinematografisch vlak. De stijl is gewoon verbluffend. Vrij energiek met een constante drive. Zeer kleurrijk en verfrissend. Een decor om van te smullen met veel felle kleuren (rood) en veel aandacht voor haar persoonlijke ruimtes. Op het randje van kitsch al ervoer ik dat gevoel hier nooit. Prachtig ook in beeld gebracht allemaal. Een mooie inkijk werd het in de Japanse popcultuur, hetzij misschien wat aangedikt, maar ontzettend van genoten alvast! Super!