Les Adieux à la Reine (2012)

Vanaf 19 april in de bioscoop (Lumière)

Erg dynamisch voor een kostuumdrama, consequent concept door de ogen van een bediende, zeer goed camerawerk en prachtige archaische dialogen. Helaas geen guillotinescenes

Zeer degelijk Frans kostuumdrama, verbazend eigenlijk hoe laag de gemiddelde tot nu toe zijn hier en op Imdb. Voor mij waren er twee redenen om de film te gaan zien. Ten eerste de meer oppervlakkige: de aanwezigheid van twee generaties Franse babes met Virginie Ledoyen en Léa Seydoux. Beiden doen het zeer goed, maar de echte verassing is Diane Kruger als Marie-Antoinette die ik volgens mij nog nooit eerder zo goed bezig zag.
(ze heeft uiterlijk ook wel iets van Kirsten Dunst wat deze film een perfecte double-bill maakt met Sofia Coppola's geweldige film over dezelfde tijd)

Belangrijker is regisseur Benoît Jacquot, die ik tot nu toe alleen ken van La Fille Seule (1995) (ook met Virginie Ledoyen in een indrukwekkende rol) en als regie-assistent (o.a.) van Margueritte Duras (sinds een jaar ofzo mijn nieuwe favoriete regisseur én auteur). Ik heb al een tijdje de DVD van Villa Amalia (2009) in huis en de Mishima adaptatie L'École de la Chair (1998) op de harde schijf om zijn werk verder te verkennen, maar deze nieuwe film heeft even voorrang genomen. Mijn eerste film ook in de hoofdzaal van Eye (betere stoelen dan in de andere twee zalen waar ik tot nu toe zat, en perfect beeld en geluid! ik was onder de indruk). Buiten de genoemde actrices is ook de aankleding en het camerawerk noemenswaardig. De vele bijrollen werden ook stuk voor stuk goed gespeeld en vaak ook echt meer dan invulling op de achtergrond. Inhoudelijk is dit misschien niet de meest wereldschokkende ervaring, maar een puik stukje vakwerk over een interessante tijd en interessante personages; heb me zeer vermaakt dus!

Teveel implicatie en te weinig accuraat aan de werkelijke val van Versailles.

Afstandelijke en tegelijk sensuele, maar teleurstellende film ten tijde van de (eerste drie dagen) Franse Revolutie, zonder dat er bloed of gevechten getoond worden. Het verhaal wordt, op basis van langzaam zich verspreidende geruchten, verteld door de ogen van een leesdame (een van de bedienden). Spanning en een politieke houding ontbreken en uitgesproken irritant zijn de waggelende en schokkende (in de betekenis van rukkend) camerabeelden, die waarschijnlijk een nerveuse sfeer moesten scheppen. De personages, waar het over behoort te gaan, blijven daarentegen leeg. De regisseur heeft oog voor (veel) ragfijne vrouwenhuid en smachtende vrouwenblikken en de kostuums zijn werkelijk prachtig. Onduidelijk blijft voor mij of Benoit Jacguot heeft willen laten zien hoe blind macht en roem kunnen maken.

Heel zwak kostuumdrama: ongeïnspireerd, langdradig en saai. Geef mij in hetzelfde genre toch maar Marie-Antoinette of The Duchess.

Tegenvallende film over de paniekerige reacties van de hofhouding op het uitbreken van de Franse revolutie. Film mist diepgang en moet het doen met de fraaie verschijningen van Seydoux, Kruger en Ledoyen. Daar is op zich niks mis mee, maar het is te weinig om ruim anderhalf uur te kunnen boeien.

Sterk periodedrama waarin het dreigende einde van het ancien regime in Frankrijk belicht wordt. De kostuums zijn prachtig, en hetzelfde geldt voor de setting (Versailles, wat wil je anders). Maar het zijn niet noodzakelijk deze aspecten die van Les Adieux à la Reine zo'n goede film maken.
Het is de spanning, de angst heerst onder de adel. Het zijn zij van van hun standaard dreigen te vallen. Een levensstijl die een 1000-tal jaar lang stand heeft gehouden, lijkt nu ineens op te houden. De paniek slaat volledig in wanneer de geoogde machtswisseling met dodelijk geweld bewerkstelligd dreigt te worden. We hebben hier over een momentopname uit het verleden die hier prachtig in beeld wordt gebracht. De innige vriendschap (of wellicht meer?) tussen Marie Antoinette en Yolanthe Polignac sluit aan bij de geruchten die destijds de ronde deden over de seksuele geaardheid van de eerste. Het is goed dat het slechts bij hinten blijft, en de geruchten niet zomaar blind geaccepteerd worden.

De film viel mij erg tegen, langdradig en er gebeurde niet veel.

Matig maar potentiële Franse film. Ik was in ieder geval zeer onder de indruk van de cinematografie. Terecht, want die is prachtig. Schitterend aangekleedde decors, mooie kostuums en nette andere details die de tijdgeest van de film prachtig weergeven. Ook is de film zeer spannend bij wijlen. Maar waar is de rest? We hebben het hier over de bestorming van de Bastille; er zijn zoveel gruwelijke dingen daar gebeurd. Mensen zijn vermoord, onthoofd... Op begeven moment verwacht je een climax die niet komt waardoor het laatste stuk van de film saai wordt. Dus tja: ik zit met een dubbel gevoel. Les Adieux à la Reine is een matige film die mits met wat meer inhoud en meer werk veel beter was geweest.

Qua aankleding een prima film. Maar wat een lading oeverloos geneuzel daar aan dat hof....

Een redelijk drama/historie film...
Redelijk verhaal...
Wel mooi kostuumdrama...
Redelijk acteerwerk...
Perfect achtergrond geluid/
muziek (Dolby Digital)...
Super mooi HD kwaliteit...

Ook wel een favoriet sub-'genre' van mij: Terwijl "buiten" dingen gebeuren een film die zich op een nabije microkosmos richt waarin die buitenwereld zichtbaar/onzichtbaar doordringt en de loop der dingen bepaalt. Dit is er zo eentje - en wat voor eentje. Prachtig gebruik van locatie en camera die de desorganisatie invoelbaar maken. En met een heleboel zwierige dames als bonus.

Een behoorlijk afstandelijke film die het moet hebben van kostuums en dat was het. Cameratechnisch vond ik het wat amateuristisch overkomen; die wiebelende camera en de af en toe vreemde focus. Dat had ik allemaal voor lief genomen als het plot boeiend was geweest, maar het mist echt persoonlijke connectie met om het even wie. Als totale geschiedenisnoob kende ik de hele situatie amper, op het (in de film afwezige) einde na.
Wat rest is een Antoinette die compleet megalomaan en wereldvreemd in haar eentje wat aan lijkt te kloten. Beseft ze zich wat er gebeurd en doet ze een toneelstuk? of heeft ze weinig idee van hoe ernstig de situatie is? Ik vond het maar moeilijk inschatten. Dan zijn er nog de bedienden waarvan ik maar moeilijk kon geloven waarom ze niet gewoon hun pruik afzetten en wegliepen. geen idee hoe dat daadwerkelijk gelopen is, maar in Les Adieux à la Reine lijkt iedereen zo voorbestemd te handelen dat alles er behoorlijk artificieel aan toe gaat.
De dialogen, die allemaal in compleet etiquette verlopen zijn voor mij de dooddoener. Niemand zegt wat zij denkt hardop, of lijkt een normale relatie met een ander te hebben (als collega of vriend of whatever). Het is allemaal huppeltje sus, buiging zo en noem maar op, wat voor iemand als ik ronduit verwarrend werkt. Goed, mijn vriendin vond de film dan wel weer leuk, dus over smaak valt te twisten. Geen idee hoe accuraat de film is, maar dat is voor mij dan ook bijzaak.

Beste VanRipperstein,

Ik denk, wat mist aan jouw beleving bij deze film is inderdaad een nihile kennis van de laatste dagen van Versailles én interesse in deze periode. Het was gewoon niet anders (zeker aan het hof), etiquette en rangorde waren zo'n beetje het enige waar je je aan vast kon houden. Misschien helpt het om nog een paar films uit deze periode te kijken en dan zou je misschien kunnen waarderen hoe ontzettend mooi dit soort gebruiken in deze film in beeld zijn gebracht (voor ons nu gekkigheid, achteruit een kamer uitlopen, maar maar heel zelden wordt er in films zo accuraat ingegaan op dat soort details)

Ik vond het een prachtig en volgens mij qua kostuums en sets bijna helemaal historisch correct drama. De setting, de sfeer, de kostuum, allemaal om op te eten! Er werd geflirt met seksualiteit, maar dit is nergens echt naar de oppervlakte gekomen waardoor die spanning blijft hangen.
Hele fijne film in dit gerne, helaas concurrentie van een hele reeks Marie-Antoinette films, o.a. de welbekende Sofia Coppola versie, en daar kan die toch echt niet aan tippen.

Ja, maar Marie Antoinette had meer persoonlijkheid voor mij: je bekijkt het verhaal daar vanuit personage die zelf denkt en handelt en in staat is om haar mening uitting te geven, wat drama-technisch toch een interessantere film oplevert dan iemand die een en ander uitzoekt maar verder gewoon doet wat gevraagd wordt en that's it. Bij gebrek aan inlevingsvermogen wil ik dan op z'n minst nog prachtige cameravoering en sets zien, en die waren te summier aanwezig om echt een film te dragen die verder plottechnisch wat karig is. Ik verkies dramaturgie/sfeer boven accuraatheid, Fayerin.

Goede aanvulling bij 'Marie Antoinette' van Sofia Copolla., daar zien we de pracht en praal aan het Hof van Versailles. In 'Les Adieux à la Reine' hebben we een venster op de leefwereld van de bedienden in het paleis. De meeste inwoners van het Hof leefden in een isolement, daarom geen gevechten en bestorming van de Bastille. Koning Lodewijk 16 verzamelde de complete adel in de vele vertrekken van het kasteel, daarom is Versailles zo groot, zijn manier om de adel te concentreren en te controleren. Maar de onwetendheid maakt plaats voor angst wanneer de geruchten binnensijpelen. Bediende en hoofdpersonage Sidonie blijft devoot de koningin dienen, ze is hiermee gelukkig en kent niks anders. Het nieuwe begrip vrijheid moet voor haar nog ingevuld worden... De Revolutie: vrijheid breekt aan, maar normen en waarden moeten nog geherdefinieerd worden.

Zeer aangename film. Die onlosmakend verbonden is met Marie Antoinette. Blij dat ik beide films heb gezien.

Fijn filmpje. Natuurlijk door het verhaal en de tijd, maar ook door de prettige sfeer.

Leuk om zo eens een film te zien waarin nieuws niet binnen een seconde op je scherm verschijnt, maar mondjesmaat een dag later binnendruppelt (en enig historisch besef van de kijker helpt dan ook). Als kijker volgen we een leesdame van de koningin, die in ieder geval een onvoorwaardelijke opoffering kent voor haar koningin. Dat is ook het meest interessante van de film, hoe het hele Hof werkt, hoe personeel steeds buigt als er hoge adel langskomt, hoe men zelf daar tussen de ratten soms leeft en hoe de adel verheven boven het volk afgezonderd in Versailles zit. De lesbische plot voelt dan weer te gemaakt aan en was eigenlijk niet nodig. Verder spelen de meesten prima. Kruger is een verwend kreng, maar weet niet te irriteren en een beetje menselijkheid te geven aan Marie-Antoinette. Léa Seydoux lijkt alle emoties kwijt, al sijpelt angst langzaam wel binnen. Een prima rol, en zeker op één moment lijken haar emoties even naar de oppervlakte te komen (als ze lijkt te worden afgeserveerd) maar door haar houding en onderdrukte emoties speelt Seydoux ook een wat kil en afstandelijk personage; ze weet weliswaar de film te dragen maar jou als kijker nooit mee te slepen.

Verder ziet de film er mooi uit, met het echte Versailles natuurlijk en de mooie aankleding van jurken. De kleuren daarvan, alsmede van muren en belichting komt ook goed tot zijn recht in de hele film, helemaal om het een en ander te ondersteunen. De façade is kleurrijk en mooi, de woningen van personeel zijn wit, grijs en kaal. Verder te noemen is het soms aparte camerawerk. Nu eens strakke shots zoals je vaker ziet in kostuumdrama's, dan weer en al te vaak trackingshots, handgehouden camera's, jump cut's. Alsof Jacquot de link wilde leggen met die andere Franse revolutie van de Nouvelle Vague. Best mooi, maar het voelt net niet helemaal passend.

Al met al vermakelijk en interessant maar dat op punten zeker beter had gekund. 3,5*

Wie een actievolle film verwacht die het geweld van de Franse Revolutie in de verf plaatst, komt bedrogen uit want de film heeft het over het leven aan het Hof rondom koningin Marie-Antoinette, de grote en kleine intriges, de machtsverhoudingen en de romantische geheimpjes en ook de spanningen die ontstaan door het nakend gevaar.
Het zit wel goed in elkaar. Decors en costumering zijn best geslaagd en alle acteurs presteren naar behoren (vooral Diane Kruger, vind ik) maar het geheel mist wat kracht en overtuiging en muziek die handelingen en situaties had kunnen onderlijnen is er amper.

Mooie film, met een prachtige cinematografie. Ik hou erg van kostuumdrama's. Overtuigende rollen van Léa Seydoux als voorlezer, en Diane Kruger als koningin Marie Antoinette. De intense spanning van de aanstaande, onvermijdelijke revolutie waren zeer goed voelbaar (tussen de borduurwerkjes en andere onbenulligheden in het paleis van Versailles door) zonder iets van de uiteindelijke arrestatie, gevangenschap en terechtstelling te zien te krijgen.
Ik twijfel erg tussen 3.5 en 4.0 sterren.

Zeer aangename verrassing.

Ik moet bekennen dat ik nog nooit van Jacquot gehoord had, maar het is duidelijk iemand die zijn vak verstaat.

Les Adieux à la Reine schetst het verhaal van de stille, opofferende adoratie van een bediende voor haar koningin, ingebed in een fraaie, authentiek aandoende sfeertekening van de laatste dagen aan het hof van Louis XVI, waar, door het nieuws van buiten, de stemming langzaam maar zeker tendeert naar paniek en ontreddering, en het tot de bedienden en hovelingen doordringt dat het einde oefening is: de ondergang van de Titanic avant la lettre, zogezegd.

Jacquot bouwt zijn film – gebaseerd op een roman, als ik het wel heb – mooi losjes en fragmentarisch op, middels scènes met dialogen en details die tezamen een aandoenlijke en somtijds bizarre karakteristiek schetsen van een wereld die op het punt staat weggevaagd te worden. Vol dynamiek, onder begeleiding van een kenmerkend nerveuze, maar nooit opdringerige score op de achtergrond, en met beweeglijk camerawerk, in afwisselend spaarzame en heldere belichting.

Met dat gigantisch en labyrintisch, maar ook opmerkelijk kaal en wat sjofel aandoende paleis als decor, krijgt het geheel structuur met de steeds scherper getekende driehoek Sidonie – Marie-Antoinette – Mme de Polignac, om te culmineren in een heel sterke finale, die tegelijkertijd geestig en hartverscheurend is, waarin Sidonie op meedogenloze wijze van haar illusies beroofd wordt, en toch niet anders kan en wil dan de rol spelen die haar karakter en het lot haar toebedeeld hebben. En ze doet dat met verve.

Met die finale geeft deze film het begrip ‘kostuumdrama’ een geheel eigen invulling, een kostuumdrama dat qua allure kan wedijveren met Kubrick’s Barry Lyndon.

Seydoux is prachtig als de wat stug en gesloten overkomende voorleesdame, waarin je tussen alle door de omstandigheden opgelegde formele afstandelijkheid nochtans de ingehouden hartstocht ziet smeulen. Sidonie, die alleen leeft voor haar koningin, voelt, anders dan de meeste anderen van de hofhouding, dat met de val van de koningin ook haar leven voorbij zal zijn, of ze nu fysiek overleeft, of niet.

Diane Kruger is ronduit indrukwekkend als Marie-Antoinette, welks personage, met haar geteut over juwelen, boeken en borduurwerkjes op de rand van de afgrond, een mengeling is van kinderlijke wereldvreemdheid, charisma en gebrek aan consideratie met haar onderdanen, daarmee in al haar menselijkheid en persoonlijke tragiek een rake uitdrukking gevend aan de aard van het ancien regime.

Het is vooral Jacquot’s subtiele uitwerking van deze anekdote, de ‘verhouding’ tussen een koningin en haar onderdane, die dit stukje geschiedenis een hart en ziel geeft, waarmee zijn film ver boven het gemiddelde uitstijgt.

Redelijk kostuumdrama welke het vooral moet hebben van het visuele aspect als wel Léa Seydoux (met fraai opgepropt decolleté) en Diane Kruger die beiden goed acteren en er ook schitterend uitzien.

Het verhaal omtrent de laatste dagen van het hof van Louis XVI en Marie Antoinette (gespeeld door Diane Kruger) vond ik eigenlijk weinig voorstellen en was ook behoorlijk langdradig en geregeld saai, maar het was zeker wel interessant. Het verhaal is verder ook aardig sensueel (met tevens wat bloot van de fraaie Virginie Ledoyen en gelukkig ook Léa Seydoux ) en er hangt ook een lekker broeierig sfeertje, maar er gebeurt eigenlijk niets buiten de dialogen (o.a. over boeken en borduren). Het had gerust allemaal wat boeiender en spannender mogen zijn en er had ook veel meer mogen gebeuren. Zo zie je van de uiteindelijke revolutie niets, je ziet wel middels een gebaar van iemand (op het einde) welk lot Marie Antoinette uiteindelijk zal ondergaan.

Zoals eerder gezegd moet deze film het vooral hebben van het visuele aspect en dan doel ik vooral op de prachtige kostuums, , make-up, pruiken, decors, gebouwen en de omgeving. Gelukkig duurt deze film niet al te lang met precies 90 minuten, waardoor hij wel nog zeer goed te bekijken valt.

P.S. wel knap dat deze film nog maar zo weinig stemmen heeft.

De zoveelste kijk op de nadagen van het Franse koninkrijk.

Leuk als contrast met Marie Antoinette (2006) waarin Sofia Coppola zich op de persoon van de koningin zelf richt, en daar een wat impressionistische interpretatie aan geeft. Hier zien we hetzelfde verhaal maar dan in een meer realistische stijl, en vanuit de positie van de voorleesdame - een wat onbeduidende ondergeschikte positie en daarmee een soort observator in het geheel.

Dat levert een prima kapstok om de revolutie in het paleis zelf - de onduidelijkheid, de onzekerheid en de daarop volgende paniek en door paniek gedreven actie - mooi in het verhaal te weven. Léa Seydoux speelt de rol van de voorleesdame daar prima, maar vooral Diane Kruger als de koningin maakt indruk - wellicht vooral omdat ze niet als eerste in me opkomt als een goede actrice, maar ze laat hier weer eens zien dat ze het echt wel kan. Virginie Ledoyen heeft dan in vergelijking maar een onbeduidend klein rolletje, maar wel een die in het verhaal een grote rol speelt - hoewel de historici het niet met elkaar eens zijn over de strekking die haar personage in het echt had.

Visueel is het allemaal behoorlijk sterk, vooral misschien door de mooie locaties en de deftig aangeklede dames. En vooral in contrast met de film van Coppola erg leuk om te zien, twee volstrekt verschillende visies op hetzelfde gebeuren.

Een kostuumfilm over het leven in Versailles en dat tijdens de start van de Franse revolutie. En toch zonder veel romantiek en actie. Een aparte aanpak die wel werkt. We zien alles door de bril van een dienstmeisje aan het hof met op de achtergrond de spanning die stijgt als het einde van de monarchie dichterbij komt. De adel vreest dan wel voor hun leven, maar de mensen in dienst van het hof zijn dit leven evengoed gewoon en weten niet goed wat er aan komt.

De film is vooral sterk door consequent te blijven en te focussen op vooral het dienstmeisje en de koningin. Zonder de kijkers te willen trekken door een effectieve bestorming van de Bastille of met te veel romantische zijverhalen. Kruger en Seydoux schitteren in deze film en kunnen het geheel zonder probleem dragen. Mooi gemaakt ook allemaal, met aandacht voor setting en kostumering. Het wordt nooit kitscherig, ondanks de vele franjes. Naar het einde is het wat zoeken om het verhaal af te ronden en legendarische scènes zijn er ook niet. Maar wel zeer goed gemaakt en beter dan wat de score hier op MM doet denken.

Een aanrader voor iedereen die van (Franse) geschiedenis in films houdt. Les Adieux à la Reine verbeeldt op een ogenstrelende manier het leven op Versailles in de laatste dagen voor de Franse revolutie.

Waar veel films over de laatste dagen van Versailles vooral afstand creëren met pracht en praal of bloedige actie, weet Benoît Jacquot de gebeurtenissen op een meer onderhuidse manier te vertellen. Door met zijn camera vooral tussen de mensen te blijven wordt de sfeer in het paleis met z'n nachtelijke kandelaars neergezet alsof je er zelf bij bent. Ondanks het feit dat de revolutie zelf vrijwel buiten beeld blijft is de spanning goed voelbaar.

Léa Seydoux speelt als de onhandige Sidonie de sterren van de hemel. Ze is een lust voor het oog en brengt iedere decolleté-liefhebber aan de rand van de afgrond. De intieme cameravoering en het hoge acteerniveau zorgen direct voor een betrokkenheid bij de personages, zoals bij die van de bejaarde en blijmoedige historicus Jacob-Nicolas Moreau (die de revolutie wist te overleven omdat hij in 1790 door de koning werd ontslagen van zijn functie)

Les Adieux à la Reine bevat talloze Vermeer-achtige taferelen en is historisch bijzonder adequaat, tot en met het 'ontmantelen' van de juwelen van de koningin toe, waarvan er volgens de geschiedenis velen 'verloren zijn gegaan'.

Diane Kruger zet op een ingetogen manier de wispelturige, naïeve en van de hak op de tak springende ADHDer neer die de geschiedenis van haar verhaalt.
De film zinspeelt sterk op de vermeende lesbische avances van Marie-Antoinette maar daarvan is nooit enig historisch bewijs gevonden. Haar innige vriendschap met de intrigante Gabrielle de Polignac en de trouwe Maria Louise van Savoye (die tijdens de decembermoorden zo wreed aan haar einde kwam) werd door de oproerkraaiers in Parijs gebruikt om haar (aanvankelijke) kinderloosheid te bespotten door middel van pornografische pamfletten. Wel is bekend dat ze tegen het einde van haar leven (met medeweten van de koning) een relatie had met Axel von Fersen, de prins de Ligne, een Zuid-Nederlandse edelman die een tijd aan het Franse hof doorbracht.
Alhoewel het de catharsis voor het verhaal levert, doet Marie-Antoinette's beslissing om, aan het eind, Sidonie de kleren van Gabrielle de Polignac te laten dragen haar geen recht.

Van alle films over de Franse revolutie is La Révolution française uit 1989 verreweg het meest compleet maar Les Adieux à la Reine brengt de gebeurtenissen van die tijd voelbaar dichtbij. Geweldige film. Lust voor oog en oor.

Een stinker. Best een saai en betekenisloos kostuumdrama over de laatste dagen van Marie-Antoinette. Door te kiezen voor een mise-en-scène in het kasteel en de revolutie buiten beeld te houden komt er niks van sfeer naar boven. Met kostuums, kaarsen en wandelgangen alleen lukt het niet. Dan maar het acteerwerk? Bwa... Seydoux kan er nog mee weg maar ook niet memorabel... Kruger als de koningin vond ik maar niks. Eigenlijk is dit zelfs geen film over de Franse revolutie, dat is alleen maar de context, de achtergrond. Als film over de revolutie heeft deze film absoluut geen toegevoegde waarde. Les Adieux à la Reine is meer een portret over een wanhopige manipulerende koningin op zoek naar affectie. De insinuaties over haar lesbische gevoelens voor Polignac zijn omstreden.

Prima film, waar binnen een relatief kleine setting het einde van een tijdperk wordt weergegeven. Geloofwaardig, sfeervol en met oog voor detail.