Thelma (2017)

Trier weet hij doet en hij doet dat goed. Thelma kent verwijzingen naar andere films als Carrie of Requiem, maar net als je denkt dat hij te veel die films overneemt, overstijgt hij dat. Enorm sfeervol met dreigende muziek en mooie beelden. Met een heerlijke cast en een spannend verhaal. Blij om nog eens op het puntje van mijn stoel gekluisterd te zijn. Nooit verwacht dat deze film zo goed zou zijn.

Een soort Filmhuis Carrie (1976) zonder de Horror.

Beetje aan de lange kant, maar verder toch best een mooie film die goed in elkaar zit en waarin stevig wordt geacteerd.

Zeer sterke film, intrigerend en mysterieus genoeg om voldoende te beklijven, met een rustig tempo gebracht en sfeervol, en met enkele intelligente plotontwikkelingen. Meteen ook een film die flashbacks goed weet te gebruiken, en niet met overmaat. Natuurlijk heb ik wel een zwak voor dit soort films, maar dit is zijn 4,5* zeker en vast dubbel en dik waard om met pleonasmes mijn punt te verduidelijken.

Eerder flauw gebeuren

Weer zo'n arthouse regisseurtje dat bij de genrefilm gaat lenen om z'n drama wat op te fleuren. Zo zijn er de laatste tijd wel erg veel, zelden weten ze er wat van te maken. Allicht omdat de genreëlementen zelden goed uit de verf komen en het drama ondergesneeuwd raakt door de hoop wat spannenders te zien.

Sowieso heb ik niet zo heel veel met de Scandinavische degelijkheid. Het oogt allemaal wel redelijk netjes, maar het is tegelijkertijd zo oersaai, verwacht en afgeborsteld. Thelma voldoet perfect aan die beschrijving. Zelfs wat klassiek mooie onderwaterscenes weten amper indruk te maken, zo'n synth-toetertje aan het eind maakt ondertussen ook niet veel indruk meer.

Rest een drama dat nooit echt vorm krijgt omdat de film de hele tijd met andere genres aan het flirten is. Vleugje mystery, thriller, fantasy, het zit er allemaal wel in, maar veel meer dan een paar seconden hier of daar krijg je niet. Wel een redelijk pover uitgewerkte relatie en wat gedoe met overbezorgde ouders. Het tempo was op dat moment al zo laag dat het amper nog wist te boeien.

Mnee, dit soort halfslachtige films vind ik niet echt boeiend. Doe mij maar een regisseur die vol voor iets wil gaan.

2.0*

Een prachtige film ! Een van de beste films die ik de laatste tijd gezien heb. Zo ontroerend, aangrijpend en beklemmend.

En wat een knappe actrice ! Thelma sleepte mij mee in haar leven en ik was volledig in de ban met wat haar allemaal overkwam.

Heb deze film nu pas ontdekt, maar wat een pareltje !

Beetje rare film, inderdaad een soort Carrie meets arthouse. Niet meteen verwacht van Trier.

Een aanrader voor wie denkt dat Carrie nog wel wat duisterder mag. Dit is (voor een groot deel) wel echt een behoorlijk zwaarmoedige film. Het tempo ligt erg laag en veel scènes zijn ongemakkelijk. Later wordt de films zelfs echt moeilijk om te kijken. Vooral als het gaat om de flashbacks met de baby. Mijn god, dat was wel heel deprimerend. En ook de algehele klinische en strakke cinematografie maakt de film al erg somber.

De mystiek blijft vaak wel intrigeren, al vond ik metaforen wel erg opzichtig in deze film. Dat maakt Thelma vooral ook een wat simpele film. Niet het grootste probleem, maar dat had beter afgehandeld kunnen worden wat mij betreft. Harboe is wel echt uitstekend in de hoofdrol. De relatie tussen haar personage en haar ouders is het meest boeiende onderdeel van de film. 3.5*.

Wow wat heb ik hiervan genoten, van de film én Eili Harboe. De beschrijving romantisch doet deze film tekort. Heerlijke sombere en duistere Noorse film, die zeer beklijvend is en met momenten wat ongemakkelijk aanvoelt en dat laatste is een dik pluspunt hoor. The visuals en sound zitten er boenk op en de mooie verschijning Eili Harboe, maakt dat dit voor mij een film is om van te smullen. Scandinavische films, ze zijn vaak nogal traag opbouwend, redelijk clean, maar mede door hun kijk op duisternis, vaak door merg en been. Twee van die andere zeer sterke Scandinavische films zijn toch 'Låt den rätte komma in' en 'Män som hatar kvinnor'. Deze mag mee in het rijtje. Grote fan!

Gedegen Noorse film over een jong meisje met paranormale gaven die niet altijd voor het juiste gebruikt worden. Zoals we wel meer zien in Scandinavische films en bij uitbreiding de thrillersectie is het uiterst stijlvol en vakkundig gemaakt.

Hier en daar wat onsterk ongemakkelijke scènes zoals met de baby (tot twee maal toe). Verder ook voldoende aandacht voor een doordacht plot. De bemoeizucht, controle en fanatieke religieuze overtuiging van het gezin komt dan toch érgens van en valt later in de film in zijn plooi.

Ondanks alles toch een intrigerend, boeiend en zelfs sympathie personage. Duister en bevreemdend ook. Eng wordt het nooit, maar vooral de sfeer zit goed.

Goeie film met een - wat een verademing - niet op snelle en goedkoop effectbejag gerichte vertelstijl. Maar goed, dat kun je aan de Scandinaviërs wel overlaten. Veel symboliek ook, die tot nadenken stemmen: christelijke moraliteit, vrije keuze en lotsbestemming. Een dikke 3,5 ster.

Wat begint als een intrigerende psychologische thriller verzandt naar het einde toe in langdradigheid en een onbevredigend einde. Het is inderdaad allemaal sterk ingekleurd met christelijke motieven (bvb de droomscène met de slang). Dat men die kant wil opgaan wordt trouwens al heel onsubtiel op de poster aangegeven. De aandoening van Thelma wordt ook geassocieerd met historische getuigenissen van hekserij. Eeuwen vroeger zou Thelma wellicht op de brandstapel geëindigd zijn. Trier is een regisseur die vorm boven inhoud verkiest en dit is geen uitzondering... Het is allemaal visueel best leuk om te zien, maar wat hij met al die christelijke symboliek wil vertellen ontgaat me toch een beetje.

Romantiek/sciencefiction? Heus? Nou ja, laat ik vooral niet blijven hangen bij deze labelplakkerij. Nee, ik werd niet uit mijn schoenen geblazen, noch vlogen mijn sokken in de fik, maar toch is dit zeker een film die ver boven het gezapige middenveld uit torent.

Uiteraard is de Scandinavische sfeer ietwat kil, duister en ingetogen. Geen wilde achtervolgingen, geen spektakel achtbaan, maar een prachtig bevroren meer waar het onheil onvoorspelbaar elk moment in een of andere vorm zich zou kunnen manifesteren.

De openingsscène is dan ook meteen raak. Even dacht ik aan Lobster, maar die gedachte kon ik snel laten varen. Langzaam worden de mysteriën ontrafeld om midden in het drama van een nieuwe maar dan van puur persoonlijke aard te belanden.

Het einde interpreteer ik als een persoonlijke overwinning op god, die met eigen middelen werd verslagen.

Om toch nog even terug te komen op de labels, ik zou er drama/horror opplakken. En ... als ik het over symboliek zou hebben, dan vind ik deze vanzelfsprekend vele malen beter, want subtieler, dan Aronofsky's Mother.

Stijlvol, maar ook wel ijskoud en zeer steriel. Onversneden Scandinavische cinema dus.

De film begint wat oppervlakkig. Op enkel vage paranormale kunstjes na gebeurt er vrij weinig. De makers kijken ook niet op een cliché meer of minder (kraaien die aan kamikaze doen tegen een raam, dat verwacht je toch eerder in een B-film uit de jaren 50). Maar naarmate het mysterie zich ontvouwt, wordt Thelma gelukkig steeds interessanter. Vooral de naargeestige gesprekken tussen vader en dochter tillen de film naar een hoger niveau (sterke rollen van Eili Harboe en Henrik Rafaelsen). Het einde is dan weer wat bij de haren getrokken, alsof de makers niet meer goed wisten wat aan te vangen met deze bizarre familie.

3*

Klopt idd niet. Ik zou eerder opteren voor Drama/Mystery of Drama/Thriller zoals IMDB. Horror kun je dit toch ook niet echt noemen.

Heb hier niet veel aan toe te voegen…

Tenzij: wat doet Elli Harboe me ontzettend aan een prille Isabelle Hupert denken.

Ik vond "Thelma" wel vrij traag. Slecht vond ik het niet maar het duurde wel even voor ik in het verhaal kwam. De film wist me wel tot het einde te boeien, dat is een goed teken. Maar het is wel een film die ik zeker nog eens rustig opnieuw zal kijken.

Dit was nog een lange film. Jammer had de film ook een traag tempo. Het verhaal was wel wat bijzonder en de cast deed het ook goed, maar 'k heb er toch geen waw gevoel bij. Het was toch minder m'n ding.

mooie film

mooie beelden

heel goed gespeeld

bijzonder einde!!

Bijzondere film maar heel overtuigend. Top geacteerd. Sterk verhaal

''There's something with you, Thelma''

Een van de eerste films van 2022, en waarschijnlijk ook direct één van de beste films die ik het hele jaar zal zien. Thelma is de belichaming van wat cinema zo mooi maakt, de pareltjes bevinden zich in onverwachte hoek. Ik ging er namelijk niet in met het idee dat ik zo omver geblazen zou worden als wat nu het geval is geweest.

De film begint al sterk. Vader Trond probeert een jonge Thelma neer te schieten. Waarom? Wat is er gebeurd dat een vader probeert zijn dochter neer te schieten? De film grijpt je hier en laat je vervolgens ook niet meer los.
Een aantal jaar later op de universiteit maken we kennis met een eenzame Thelma die strak gecontroleerd wordt door haar ouders. Ze heeft een soort superioriteitsgevoel ten opzichte van anderen, en mede daardoor heeft ze weinig vrienden. Dat verandert als de knappe Anja in haar leven komt en tot ieders verrassing (én die van Thelma) verliefd op haar blijkt te zijn. Thelma ontdekt haar gevoelens voor Anja, maar mede door haar streng-christelijke geloof probeert ze die te onderdrukken. Tegelijkertijd kampt ze met psychogene aanvallen, die te maken hebben met stress rondom de algehele situatie en een trauma uit haar verleden.

Thelma is een zéér intelligent gemaakte film waarin de diepste verlangens van Thema centraal staan. Verlangens die ongrijpbaar zijn en die voor je gevoel wellicht in strijd zijn met je eigen normen en waarden. In Stalker staan de diepste verlangens van de mens ook centraal, maar wordt ook duidelijk dat je niet altijd moet willen dat deze uitkomen. Door een gave die Thelma heeft gebeurt dit echter wel, met de dood van haar broertje tot gevolg, en alle andere gevolgen van dien.

Haar moeder kan de dood van haar zoontje niet verkroppen, probeert tevergeefs zelfmoord te plegen, veracht Thelma zichtbaar en kent dan ook een moeizame relatie met haar. Haar vader heeft het er ook moeilijk mee, het willen neerschieten kweekt ‘begrip’ gezien de situatie, maar hij beseft zich dat het wel zijn dochter blijft.

Vervolgens besluiten ze Thelma streng-religieus op te voeden maar tegelijkertijd ook vol te stoppen met medicatie, waardoor de verlangens van Thelma onderdrukt worden en ze geen enkele vrije wil meer heeft. De aanvallen verdwijnen, maar door het gebrek aan zelfstandigheid komt het als een boemerang terug nu ze eenmaal op zichzelf is. De controle die haar ouders op haar willen uitoefenen kan daar niets aan veranderen. Haar gave maakt dat ze haar verlangen naar Anja werkelijkheid kan doen worden, maar het religieus fundamentalisme maakt dat ze tegelijkertijd volledig in strijd is met zichzelf. De situatie escaleert als Thelma Anja laat verdwijnen (het religieus fundamentalisme neemt de overhand) en terugkeert naar haar ouders. Die trachtten van vooraf aan te beginnen en Thelma weer tot kasplantje te maken, net zoals haar oma. Echter heeft ze haar krachten niet in de hand: ze heeft het haar vader nooit kunnen vergeven dat ze haar alles heeft afgepakt en een keer liet voelen hoe ze zou branden in de hel, waardoor ze hem levend laat verbranden. Ze gebruikt haar gave nogmaals om haar moeder haar benen terug te geven, voor mij een metafoor om te zeggen ‘sta op’ (ze liet Trond immers alles doen en sprak zich zelf niet uit) en Anja terug te laten keren, waardoor het verhaal toch met een happy-end eindigt.

Formidabele film die nog lang zal blijven nazinderen.

Mijn fout dat ik hier aan begonnen ben (en uitgezeten heb).

Had gehoopt op iets meer drama dan fantasy (gezien het verleden van Trier), dus hier kon ik vrij weinig mee.