Thelma (2017)

In een interview met Schokkend Nieuws vertelde Joachim Trier uitgebreid over hoe hij zich voor de film heeft laten inspireren door Dario Argento, John Carpenter en David Cronenberg. Hij zou de film zelfs geschreven hebben terwijl hij naar Goblin's soundtrack voor Tenebre luisterde. Gezien dit allemaal favoriete regisseurs van mij zijn was mijn interesse dus meteen gewekt.

Thelma verteld het verhaal van een meisje uit een streng religieus gezin die gaat studeren in een grote stad. Ze wordt verliefd op een ander meisje en dat is de aanleiding voor een aantal nare gebeurtenissen. Thelma heeft namelijk last van epileptische aanvallen en schijnt over vreemde gave te beschikken.

Trier heeft Thelma bedoeld als kritiek op de manier waarop ouders religieus fundamentalisme opdringen aan hun kinderen. Hij interesseerde zich vooral in de tegenstrijdigheid in de vader van Thelma, die begripvol en oprecht bezorgd om zijn dochter is, maar haar ook opzettelijk schuldgevoel aanpraat. Achteraf was het gedrag van haar vader (het geweer richten op Thelma) overigens ook best te begrijpen. Verder vind ik de manier waarop de studenten in Thelma's nieuwe omgeving haar overtuiging ridiculiseren en haar alcohol en roken opdringen even verwerpelijk als het aanpraten van schuldgevoel en een extreem fundamentalistische opvoeding.

De vergelijking met Carrie is natuurlijk snel gemaakt. In beide films volgen we een meisje met bovennatuurlijke gaven en een extreem religieuze achtergrond door een moeizame tijd op school. Anders dan Carrie kan Thelma echter ook dieren controleren, net als Jennifer in Phenomena (een van de vele inspiraties). Trier vind zelf echter dat de film een groter verband heeft met allegorische existentiële films zoals Cronenberg's The Dead Zone en Tony Scott's The Hunger. De epilepsie is immers gewoon een overdrijving van het schuldgevoel dat Thelma heeft door haar lesbische gevoelens.

De cinematografie van Thelma maakt, ondanks dat er wel degelijk close-ups in voorkomen, een vrij afstandelijke indruk. Dit komt natuurlijk ook voor een groot deel door de koele blauwtinten die in Noorwegen al sterk aanwezig zijn. Ook een reden kan het groothoek-objectief van het openingsshot (en tevens eindshot) zijn, die doet denken aan Coppola's The Conversation. Invloeden van Carpenter zien we in de kadrering, maar jammer genoeg geen POV-shots en andere Argentoëske trucjes. De duistere score van Ola Fløttum paste perfect bij de film en gaf het een unheimlich sfeertje. De elektronische muziek van Torgny/Soft system die in de film verwerkt zat was ook geweldig.

Hoewel ik Thelma een sterk drama met psychologische horror vond, viel het me ergens tegen dat de bovennatuurlijke gave van Thelma erg op de achtergrond bleven en deze zich voor een groot gedeelte net zo goed in haar hoofd hadden kunnen afspelen. Al met al een een geslaagde moderne Noorse Art-house variant op Carrie.

Matig - niet echt aan te raden .

Door de metafoor van het seksuele ontwaken van de vrouwelijke personage, doet Thelma direct denken aan films als Carrie, of de recentere Grave en The Witch. Echter met één groot verschil dat bijna alle bovennatuurlijke elementen ontbreken. Bijna, want er zijn er wel een paar scenes; zo zien we de cliché knipperende verlichting en (betere) scenes met soms ijzingwekkende verdwijningen. Hiermee schaart deze Scandinavische arthouse-variant zich niet bij de illustere genoemde maar hoort de film zeker wel bij de sub-top. Ook de verklaring(en) over haar gedrag worden in het midden gelaten. Regisseur Joachim Trier richt zich net iets teveel op het spanningsveld tussen geloof en wetenschap, tussen creationisme en de evolutieleer. De grootste kracht van de film zit hem vooral in de unheimische sfeer. Die is vanaf de openingssequentie, waarin een vader tijdens een hertenjacht in de sneeuw overweegt zijn dochtertje te doden, aanwezig. Daarnaast is het bijzonder sterke acteerwerk van titelrol-vertolkster Eili Harboe de drijvende factor achter deze film. Zij speelt op grandioze manier Thelma die van strenggelovig meisje op weg is naar jonge vrouw met ontluikende (lesbische) seksualiteit. Het visuele geheel is strak maar ook charmant, eenvoudig maar nooit saai. Je zou het typisch Scandinavisch kunnen noemen. Het laatste pluspunt van de film zit hem in de aandacht van op het eerste gezicht kleine scenes. Zoals bv. een haar die op het kussen is achtergebleven en liefkozend wordt bewaard. Ogenschijnlijk onbelangrijke zaken maar juist die maken van deze film een fijne geslaagde beleving.

Zeer matig en saai, had er veel meer van verwacht.

De derde film die ik heb gezien van Joachim Trier (Oslo, August 31st en Louder than bombs heb ik ook gezien). Ik had een bioscoopbon gekregen en ik twijfelde tussen On body and soul en Thelma. Uiteindelijk heb ik voor Thelma gekozen, en daar heb ik zeker geen spijt van. Ik vind het mooi gemaakt, het verhaal boeide mij van begin tot eind en het acteerwerk vind ik erg goed. Het is wel een beetje vaag en ik begreep niet alles, maar dat vind ik niet zo erg bij deze film. Het past wel bij de mysterieuze sfeer. Ik vind het een film die erg goed tot zijn recht komt op een groot scherm. Dat maakt alles nog intenser. Wat mij betreft een vrij spannende en een tikkeltje sensuele film. Fijn om gezien te hebben! 4*

Trier als schoolmeester die er alles aan doet om zijn klasje bij de les te houden, met wat je zou kunnen zien als een wel zeer aaibaar zusje van Ducournau’s Grave. Maar een vergelijking met een andere film is misschien nog wel meer passend; een film, waarvan Thelma zo’n beetje de Disney-variant is.

Zeer behulpzaam worden we begeleid op onze tocht door het spookhuis, waar de verlichting regelmatig hapert en vogelzwermen niet door hebben dat het raam dicht is, met een van meet af aan glashelder gewetensconflict, veroorzaakt door, jawel, een orthodox christelijke opvoeding. Goed dat dat eindelijk eens aan de kaak wordt gesteld.

Dat ‘religieus fundamentalisme’ is uiteraard niet meer dan één van de (maar wel één van de meest handzame) verschijningsvormen van het veelkoppige monster van het eeuwenoude vrouwen onderdrukkende patriarchaat, waar Thelma glorieus mee afrekent.

De dokter komt ons voor de zekerheid uitleggen waar het aan schort, en we googelen nog even voor het historisch perspectief, met heksenvervolgingen en de epidemische ‘hysterie’ onder vrouwen rond de vorige eeuwwisseling.

De vadermoord werkt eens te meer bevrijdend, en moeder krijgt te horen ‘sta op en wandel’. Jeetje Mina, Jezus was misschien wel een vrouw; klonk die openbaring laatst niet op in ongeveer dezelfde contreien?

Trier, Von Trier... Is dat aanstellerige voorvoegsel dan het merkteken, de golfbreker, van de aanhoudende vloed van cultureel correcte poezeligheid uit Scandinavië? Het teken van de verlossende... Antichrist?

Prima.

Thelma mengt heel veel genres in 1 film. Dat op zijn beurt sterke en wat zwakkere scenes doet ontwaken. Zo zit er wat romantiek in, wat mystery, wat drama en soms grenzend tegen een horror/thriller, ook al is het nergens ontzettend eng.

De film vertelt zijn verhaal traag, soms wat warrig. Maar het verhaal is voor een groot deel prima te lezen. Het gaat ook over de evaluatie van een jonge vrouw en hoe deze haar "krachten" leert te beheersen.

Sommige scenes zijn sterk, en sommige wat zwak. Uiteindelijk is het een prima film geworden die een aanrader kan zijn voor Scandinavische filmliefhebbers.

Redelijke film, waar iets meer had ingezeten.
Er hangt de hele film een bepaald sfeertje.. en dat is dat je niet afhaakt.
Maar echt tot een verrassende ontknoping komt het niet.. had iets meer ingezeten.
2.5 **

Ik ga verhogen naar een 4.5*. Een film die ik maar niet kan vergeten.

Thelma

Fantastische film. Thelma is een film die compleet verrast en heerlijk nasuddert, en Joachim Trier weet vanaf de eerste minuut de aandacht van de kijker vast te houden door het creëren van een ijzingwekkende sfeer en voelbare spanning. Je weet dat er iets niet klopt en heel langzaam zorgt Trier ervoor dat alle puzzelstukjes in elkaar vallen. Thelma is een soort van La vie d’Adéle meets Carrie, maar Trier drukt wel zijn eigenzinnige stempel op het materiaal (een bepaalde ‘slangscene’ is heerlijk creepy). En het resultaat is verbluffend, wat ook gezegd kan worden van het acteerwerk van de jonge Harboe. Haar staat een grote toekomst te wachten.

Vooralsnog, net uit de filmzaal ga ik voor een heel dikke mep sterren; ik vond dit een zeer bevredigende film.
Toegegeven; de elementen van het verhaal hebben we meer gezien maar in de combi waarin dat hier gebeurt is het wel heel lekker eigengerijd. Het is bíjna té veel een mashup maar blijft net goed beheerst. Een dikke plus daarvoor, da's best een kunst.

De opbouw van dat goed gelaagde plot is vakkundig gedaan; de spanningsboog an sich maar ook met welke elementen en scènes dat gedaan wordt. Er zitten een paar scènes tussen waarbij mijn muil op de knieën viel. Van de subliem claustrofobische zwembadscène via de kippenvel haar door het raam tot het verfijnd summier verbeelde en ontzettend creatief gevonden eind van de vader. Daarbij een volmaakt rondgebreid einde en kom je na zo'n toch best heftige trip fijn op de voetjes terecht.

Dan natuurlijk onvermijdelijk lof voor Eili Harboe. Niet alleen greep ze mijn aandacht door haar zeldzaam wonderschone gelaatstrekken (een jonge Huppert! en haar tegenspeelster mocht er ook zeker wezen, allememachies), ze acteerde heel sterk en overtuigend.

Een film die in principe toegankelijk en veilig genoeg is voor een groot publiek maar daarnaast ook een creatieve en verrassende eigen smoel heeft en net de zinnen zo prikkelt dat een wat oudere dame naast me heel wat kreten en zuchtjes slaakte.

Ik heb ontzettend genoten. Misschien dat ik na afkoeling wel een halve ster downgrade maar voor nu ben ik uiterst in mn nopjes hiermee.

Ok, maar de film deed me wel heel erg veel aan deze film denken: Requiem (2006) - MovieMeter.nl

Ik vond het einde van Thelma wat onbevredigend. Het klopt allemaal wel, maar het is eerder een domper dan een spetterende finale.

Nee, deze film kan toch niet tippen aan de eerder genoemde films.
Erg mooi gefilmd, sfeervol met daarbij een prima sound dat je aandacht probeert vast te houden, want dit traag verhaaltje wist verder nauwelijks indruk op mij maken. Bevat prachtige scenes, gevolgd door nogal slaapverwekkende.

Hier en daar een beetje traag, maar overwegend een bijzonder fraai vormgegeven, meeslepende dromerige bovennatuurlijke thriller. Qua sfeer en camerawerk is dit echt helemaal top; akteerwerk en plot mogen er ook zeker zijn. De veelbelovende Scandinavische regisseur Joachim Trier heeft zichzelf overtroffen.

Ja dit is een film die ik zeer zeker kan waarderen.
De sfeer die gecreëerd wordt, het mysterieuze verhaal waar steeds meer duidelijk van wordt, goed acteerwerk en scenes die ik zeer memorabel vind.
Het trage tempo zal niet iedereen bevallen en de onderwerpen religie, evolutie, seksueel ontwaken worden wellicht iets te veel aangedikt.
Maar ik heb me graag bijna twee uur laten meenemen in een sfeervol gebracht verhaal met een sterke cast.

Goeie film over een jonge vrouw die plots epileptische aanvallen krijgt. De film heeft verhaaltechnisch aardig wat raakvlakken met Carrie. Sfeervol in beeld gebracht met een paar mooie, nachtmerrie-achtige scenes. Eili Harboe laat een goeie indruk achter in de titelrol. Misschien iets te vol symboliek en soms een tikkeltje traag.

Wat een bijzonder sfeervolle en fijne film, die eigenlijk aan niets ontbreekt. Eigenlijk bepalen de eerste 2 scènes al de kwaliteit van de film. Bij de 1e scène verwacht je de zoveelste 'm’n vader heeft me leren schieten toen ik jong was’ en de 2e scène duurt zo enorm lang, wat enorm risicovol is maar magistraal uitpakt. Dat kan alleen met de introductie van een bijzonder karakter als Thelma. Tot zover het beoordelen van de scènes op zich, al doe ik het graag.

Het tempo is inderdaad een tikkeltje laag, maar had van mij nog lager gemogen. Elke seconde boeit. Wat een genieten geblazen, de strijd die Thelma aan het voeren is. Ook heerlijk om te zien hoe in mijn ogen ze voor de juiste keuze gaat uiteindelijk. Dat einde ook, wow.

Heerlijke chemie tussen de al geprezen Eili Harboe en Kaya Wilkins, beide bloedmooie en bijzondere hoofdrolspeelsters. Ik heb al vaker gezegd dat het enorm jammer is dat je van acteurs en actrices uit kleinere landen weet dat je ze niet vaak gaat zien. Hier 2 voorbeelden die 99% van de Amerikaanse leeftijdsgenoten die je overal ziet verschijnen omver blazen met alleen al hun uitstraling.

Audiovisueel ademt deze film, net als de genoemde hoofdrolspeelsters en hun voorkomen, Scandinavië. De omgevingen, de minimalistische details, de op het oog lijkende rust, ik houd ervan. Knap ook om een soundtrack zo ingetogen en toch spannend te krijgen.

Ook de symboliek en 'fantasy’ kenmerken worden perfect ingevuld en overheersen nergens. Visueel sterk, zonder te veel tijd in beslag te nemen, zonder dat het te diepgaande onzin wordt en zonder dat het ranzig is ondanks gebruik van slangen bijvoorbeeld.

Enige kritiekpunt is evengoed een pluspunt: ik had graag nog meer willen zien. Heel graag zelfs. Hoewel ik het einde dus perfect vond, realiseerde ik me direct dat het er al op zat. Thelma en Anja verdienen meer minuten op het scherm, en dat geldt ook voor de gehele sfeer in Thelma als film, ij-zer-sterk.

Mooie kritiek, maar het gaat me toch wat te kort door de bocht. Al was het maar omdat, als je de film volgt in wat 'ie laat zien, de conclusie moet zijn dat Thelma inderdaad ronduit gevaarlijke 'gaven' heeft. Dat wil zeggen, Trier creëert op handige wijze een alternatieve interpretatie voor de rationele mens die z'n sympathie voor de hoofdpersoon niet wil loslaten en tegelijk een bloedhekel heeft gekregen aan die vader (moederlief was bijna nog erger trouwens), waarin hij dan wellicht de boosdoener is geweest met z'n medicijnen, maar deze zienswijze heeft, zo moet je toegeven, mindere papieren. Het voorgevoel van Thelma in de laatste scene bijvoorbeeld. En hoe verklaar je de baby onder het ijs?

Ook de medische kant van de zaak vond ik vrij integer eigenlijk. PNEA komt inderdaad veel meer voor bij vrouwen dan bij mannen, dit geldt voor veel functionele aandoeningen, waarvan een deel vroeger 'hysterie' werd genoemd. Verder zien we Jean d'Arc tijdens de google-zoektocht, maar heel veel heksenvervolgingstaferelen heb ik volgens mij niet gezien.

Zelf vond ik Thelma als vertelling zeker niet vlekkeloos. De christelijk orthodoxe achtergrond leek me zelfs een onnodig extraatje wat het een beetje overladen maakt, maar blijkbaar was dit het hoofdthema van Trier als ik bovenstaande berichten mag geloven. Er zijn echter vele momenten die op z'n minst boeiend of soms ronduit erg mooi zijn. De eerste kus bijvoorbeeld. Het overzichtsshot aan het begin. De telefoonbiecht over het drinken van alcohol. Waar de eerdere films van Joachim Trier over het algemeen ingetogen waren, is Thelma soms ingetogen en soms heel expressief. Dat laatste komt de ervaring voor mij wel ten goede. Nu nog de vertelling iets meer in balans brengen.

‘Integer’ in de zin van: feitelijk juist? Dat zal best, en er is op zichzelf niets tegen om dit soort informatie te gebruiken in een speelfilm, maar zoals Trier het doet, promoveert hij deze gegevens tot De Achterliggende Verklaring van het één en ander. Daarmee de indruk versterkend dat deze film voornamelijk dient als een illustratie van een vooropgezet idee, nl. de van oudsher maatschappelijke onderdrukking van the powers that be onwelgevallige, subversieve (lees: vrouwelijke) elementen, een onderdrukking waar het ‘ziektebeeld’ van de protagonist, en haar ‘acties’ die daaruit voortvloeien, een reactie op is.

Die reactie is in eerste instantie (zelf-)destructief, d.w.z. gericht op de onderdrukking van de eigen subversieve neigingen, maar na ‘bewustwording’ (bewustwording o.m. na het kennisnemen van de ‘medische kant van de zaak’) komt de werkelijke onderdrukker in het vizier. Zoals dat al onbewust het geval was in haar vroege jeugd, waarin het babybroertje, erfgenaam van het patriarchaat, het moest ontgelden.

Weet je, het hele idee is op zichzelf, alhoewel nogal modieus en niet bepaald origineel, niet zo erg, maar het is meer iets voor een artikel in een populair-wetenschappelijk tijdschrift, dan voor het fundament van een speelfilm.

Dat de christelijk orthodoxe achtergrond jou een onnodig extraatje lijkt, komt volgens mij omdat Trier hier – in lijn met de oppervlakkige, westers-seculiere, ‘Voltaireaanse’ benadering – religie kennelijk haast werktuiglijk beschouwt als niets anders dan een voorwendsel om macht uit te oefenen, een ‘samenzwering van priesters’ inderdaad. Verder heeft het hier geen functie.

Thelma komt niet verder dan het therapeutische perspectief van het Dafoe-personage in Antichrist, een film die daar rigoureus korte metten mee maakt, en ons een wereld- en mensbeeld voorschotelt dat moreel heel wat dubbelzinniger en gelaagder is dan wat Trier hier suggereert.

Kijk, je hoeft mij natuurlijk niet te overtuigen van de kwaliteiten in een Von Trier film, laat dat duidelijk zijn. (Hoewel, ik vrees er toch erg voor bij z'n nieuwste.)


Ja misschien, anderzijds, die powers zijn dus ook gewoon heel gevaarlijk als je de film moet geloven, volgens mij schaart Trier zich niet zo zwart-wit aan de kant van de onderdrukte als jij het hier opschrijft. Omdat deze voorstelling van zaken duidelijk fictief is en niet een op een parallellen vertoont met de werkelijkheid, was Thelma voor mij niet zozeer 'de illustratie van een vooropgezet idee' (toegegeven, de google-search is niet het beste moment van de film). Ik waardeer de prent dan ook niet om z'n complexe mensbeeld maar juist om de filmische kracht van bepaalde momenten.

Akkoord, Trier is wat dat laatste betreft geen koekebakker (ik weet me ook wel een paar fraaie scènes te herinneren), maar naar mijn gevoel komt in deze film de nadruk te liggen op de ontwikkeling van het 'verhaal', en dan richt mijn aandacht zich dáár op.

Overigens: mijn door jou geciteerde zin is niet zo handig in elkaar geknutseld, zie ik nu, en kan aanleiding geven tot misverstanden. Ik bedoel: de maatschappelijke onderdrukking door de zittende macht van subversieve elementen.

In vond het juist een aardige kwinkslag dat die ouders, in een laatste wanhoopspoging hun fratricidale dochtertje wat tot bedaren te brengen, grijpen naar zowel wetenschap (platspuiten die hap) en religieus fundamentalisme, terwijl er geen aanleiding is dat ze zelf Christelijk zijn groot gebracht. Zoals men toch altijd heeft gezocht naar de schijnveiligheid van God etc., om maar te kunnen dealen met verschijnselen die ze niet kunnen verklaren en die hen daarom de stuipen op het lijf jagen. Zoals over de grond kronkelende vrouwen (de slang is nooit ver weg).

En het heeft toch ook gewoon gewerkt. Pas zodra Thelma het huis uitvliegt en allerlei zinnenprikkels krijgt zoals het highschool riedeltje altijd gaat (jammer dat Trier daar niet wat meer bijzonders wist te verzinnen), beginnen er weer vogels tegen ramen te kwakken en loopt alles in de soep. Wat dat betreft had die pa het nog niet zo slecht gezien allemaal, behalve dan als je kijkt vanuit het perspectief van Thelma, zoals deze film voor het overgrote deel doet.

Daardoor lijkt Trier zeker in het tweede deel stelliger uit de hoek te komen dan nodig. Met name het 'sta op en loop'-foefje vond ik wat misplaatst, temeer omdat ik er helemaal niet zo gerust op ben dat lieve, bedeesde Thelma op het einde alleen maar goede bedoelingen heeft.

Los van dit alles een (inderdaad) vooral sfeervolle film met veel onderkoelde stilte doorbroken met een paar heerlijke surrealistische uitbarstingen. Paar prachtige vondsten ook, met name die haar in het glas, wapperend aan de ene kant, stil aan de andere. Geweldig vond ik dat.

4*

Mooi vormgegeven maar niet mijn soort film, ik snap dit soort nooit. Aan het einde vraag ik mezelf meestal af waar ik nou naar heb gekeken en dat was met deze niet minder. Roept bij mij meer vragen op dan antwoorden, ik ga dit soort films niet meer kijken.

Ik vind de film erg mooi opgebouwd. Een verhaal die je pakt en niet meer lost laat. Je moet er wel van houden dat het langzaam word opgebouwd maar dat houdt juist de spanning vast om er naar te kijken vind ik.

Ik ben niet zo thuis in de filmwereld over bovennatuurlijke verschijnselen. Daarom zeggen veel verwijzingen naar andere films in eerdere commentaren mij weinig. Ik kan mij echter wel vinden in de link die Biosguru legt met Requiem (2006). Net als in die film gaat ook deze film over psychische verminking van een jonge vrouw door streng religieuze ouders, die het noorden definitief kwijt zijn.

Ik weet niet zeker of ik alles goed begrepen heb. Op momenten dat Thelma vanwege haar orthodoxe opvoeding emotioneel in gewetensnood raakt door externe impulsen, creëert zij volgens mij in haar onderbewustzijn een alternatieve werkelijkheid waarin zij afrekent met die impulsen. Wat daar ook van zij, ik vind het een pakkend drama niet in de laatste plaats door het overtuigende optreden van Eili Harboe, een bijzonder aangename verrassing. Mijn tweede kennismaking met Joachim Trier —een regisseur om in de gaten te houden— levert een van de betere films op, die ik dit jaar tot nu toe gezien heb.

Ik zie ook wel graag dit soort films, maar deze viel me toch wel erg tegen.
De opbouw is hier tergend langzaam en met haar speciale krachten werd veel te weinig mee gedaan. De twee jonge actrices deden het zeker naar behoren en ook de de donkere muziekscore en stiltes zorgen voor die typische Scandinavische sfeer. Maar het verloop van het verhaal en de inhoud wisten mij niet te boeien. Je kunt er heel wat van maken dat de film echt wel complex wordt, maar mijn belevenis gaat eerder naar een inhoud die best te begrijpen valt. 4/10

Niet mijn soort type film. Te traag en en een te groot vraagteken van hetgeen er allemaal aansleept...

Bedankt voor de tip heren

Triest.

Waar de scenes in de eerste paar minuten erg, erg sterk zijn, wordt daar een belofte gemaakt die Trier niet inlossen kan. In plaats van een behoorlijk verhaal zoekt hij het vervolgens in de gristelijke hoek, en dat ligt bij mij echt niet goed - en al zeker niet met deze prutserige symboliek voor beginners. Zoals ik al eens vaker heb moeten aanhalen, ik ben in het westland opgegroeid - daar waar God straft met mijn hand, daar waar het mij meer pijn doet dan jou, en daar waar de boeken van Maarten 't Hart geschreven zijn in het zweet van zijns aanschijns. Dus kom me niet aan met dit soort bedoening zonder het ook echt goed te doen. En een suf motiefje van ongewilde broederhaat en ietwat puberaal afzetten tegen het alom gehate patriarchaat, pffff, echt, als je geen talent hebt, waarom monster je niet aan op de grote vaart, dan zie je nog wat van de grote wereld - zo citeer ik maar even een van mijn profs, en waar ik altijd een hekel aan die brave man gehad heb, wellicht had hij met zijn standaard riedeltje nog net iets van gezond verstand in Trier kunnen wakker maken.

Qua beeld en acteren zit het wel redelijk snor - Trier weet de zaakjes echt wel redelijk volgens zijn visie uit te werken. Het is echt die visie waar het mis zit, een beter voorbeeld van een regisseur die zich volkomen vertilt aan het narratief dat hij probeert te brengen schiet me echt zogauw niet te binnen. Dat moet toch wel een volstrekt gebrek aan zelfkritiek zijn. Trieste boel.