When Harry Met Sally... (1989)

Dodelijk saaie film echt een verschrikking om hier naar te kijken. De komische noot zag ik niet. Met name Billy Crystal is een verschrikking om naar te kijken en er naar luisteren met zijn dodelijk saaie stem maakt het er alleen maar saaier op. Ik kende deze film door de beroemde fake orgasme scene en zowaar de enige leuke opmerking van deze film. Doe mij maar hetzelfde. De blu ray ziet er verder goed uit, maar nee zelfs met doorspoelen blijft deze film ultra saai! Zelfs de muziek is een groot drama. Deze film wil ik echt nooit meer zien!

De score op IMDB was/is zeker verdient, nu na 26 jaar nog niets aan charisma en good-feeling verloren.
Billy Crystal (soap eind 70 er jaren)en Meg hebben dezelfde uitstraling als Tony Danza en Judith Light in
Who's the Boss!
zeker 'n 3,5 zoniet 'n 4 .

Ik betrap me er op dat ik 'm vaak toch weer (grotendeels) zie als ie op TV langskomt. Zelfs ander moois ervoor laat schieten. Geweldige dialogen, geweldige acteurs, geweldig verhaal. Een mijlpaal. Veel waars natuurlijk dat mannen en vrouwen nauwelijks échte vrienden kunnen zijn terwijl ze mekaar zeker niet onaantrekkelijk vinden. Bitterzoete afdronk vermomd als 'toch een eind goed al goed' m.i. Wat nog leuk is op zekere afstand, leidt onvermijdelijk tot irritatie later. Een "When Harry Shed Sally"?

Ik heb - waarschijnlijk zoals de meeste mannen - weinig tot niets met romantische komedies. Maar deze was erg vermakelijk. Leuke rol van Billy Crystal. Goede film vergeleken bij de rest van het romcom genre.

Wat een heerlijke film! Ze deden het allemaal goed, maar de rol van Crystal was toch wel het leukst. Crystal speelde echt goed, 1 van zijn beste rollen.
Leuk verhaal, leuke setting, goede acteurs en leuke jazz muziek door de hele film, om even paar dingen op te noemen die heel goed zijn in deze film.

4*

Aardige film van Reiner.

Ik ben doorgaans niet zo'n fan van z'n werk, zeker niet het oudere 80s gebeuren, maar deze film viel me best mee. Ik vond het qua gedateerdheid nog wel meevallen, afgezien van de kledij en relatieve braafheid.

Qua type film leunt het dicht tegen Woody Allen aan, alleen is het type personage compleet verschillend. Geen highbrow, kunstminnende brabbelaars die verzuipen in het luirijke leventje, gewoon wat simpelere mensen. Ik kan beiden best verdragen trouwens, maar de ene leuk vinden is allerminst een garantie dat je de ander ook leuk vindt.

Crystal en Ryan spelen fijn, er zitten best wat grappige conversaties in en wie van Sinatra houdt hoort z'n halve repertoire voorbijkomen. Althans, de nummers zelf dan, want de meeste worden gezongen door iemand anders.

Echt héél aandoenlijk is het ook weer niet en naar het einde toe valt het allemaal wel weer érg makkelijk in z'n plooi, maar veel beter dan ik verwacht had.

3.0*

Uiteindelijk toch nog een geslaagde film. Het begin vond ik vrij vervelend door de cliché dialogen over de relatie tussen man-vrouw. Gelukkig is dat al snel voorbij en wordt de film met de minuut leuker en charmanter. De chemie tussen Ryan en Crystal spat van het scherm. De dialogen worden oprecht grappig en dat maakt dat het heerlijk wegkijkt. Vooral de ongemakkelijkheid in de scene bij dubbel-date vond ik geweldig om te zien. Snel weer eens zien!

Ik ben zo dol op deze film. Puur om het verhaal en de personages. De toen nog prachtige Meg Ryan en de toen ook nog knappere Billy Crystal zijn ontzettend aan elkaar gewaagd in deze romantische film die zich afspeelt in het mooie New York. Het acteerwerk is prima voor een film van die tijd, je moet er niet super veel van verwachten natuurlijk. Het klikt tussen die twee en dat zie je echt terug op het scherm. De verhaallijn is mooi uitgewerkt, de personages en de gevatte, sarcastische, narcistische trekjes van Billy passen echt bij z'n personage... Cliche? Ja. Maar wel een fijne film. Kijken dus.

“You know, you may be the first attractive woman I've not wanted to sleep with in my entire life.”
“That's wonderful, Harry.”

De ultieme romantische komedie. When Harry Met Sally is het schoolvoorbeeld van hoe je een sterke romcom maakt en als je de film bekijkt zie je pas hoeveel dingen latere romantische komedies hebben overgenomen van deze film. Dit soort films staat of valt bij de casting van de twee hoofdrolspelers en When Harry Met Sally heeft een home run geslagen met Billy Crystal en Meg Ryan.

Crystal is lekker droog komisch en zijn filosofie over mannen en vrouwen die nooit vriendschappelijk met elkaar kunnen omgaan, blijft ook in 2016 nog voer voor interessante discussies. Ryan is ook leuk als de naïeve en wat neurotische Sally. Die ogen, dat gezicht, dat haar… Prachtige actrice. De film onderscheidt zich van andere romantische komedies door de gevatte en grappige dialogen en de spetterende chemie van Crystal en Ryan. Er zit een bepaald venijn in de dialogen waardoor het niet te zoetsappig wordt en ik zou nog uren naar deze twee tortelduifjes kunnen luisteren want hun gesprekken vervelen geen moment. De fake orgasme scene is natuurlijk geweldig (maar zeker niet de enige onvergetelijke scene) en een voorbeeld van de originele manier waarop regisseur Rob Reiner te werk is gegaan. When Harry Met Sally is een film waar ik met een grote glimlach naar heb gekeken en waar ik ook in de toekomst met plezier naar zal blijven kijken. Die aandoenlijke oudjes tussendoor zijn de kers op de taart.

Meh.

Dik vijfentwintig jaar geleden in de bioscoop gezien, en daarna niet meer geloof ik. Toen vond ik het nog wel in de verte grappig, nu lijkt het alleen cliche na cliche, half-gelukte grappen en matige situaties. Komt dat doordat ik zelf ondertussen meer meegemaakt heb, of meer van een film verwacht - wie het weet mag het zeggen. En het onderwerp, ach, hoeveel boeken en films zijn daar niet aan verspild. Hoe dan ook, ik vond het tegenvallen, en Crystal en Ryan maken maar weinig indruk.

Of misschien ligt het layback feelgood sfeertje jou in deze setting niet zo? Voor mij namelijk de grootste troef van de film (en niet de lunchroom scene, al is zijn status natuurlijk wel terecht )

Het hoge tempo en de snelle opeenvolging van geestige opmerkingen roepen de sfeer op van een oude screwballkomedie. Het gaat over een schijnbaar banaal maar eigenlijk zeer ernstig onderwerp: de moeilijkheid van het smeden en in stand houden van een band tussen twee individuen. Vriendschap betekent dat twee mensen zich belachelijk durven te maken in elkaars gezelschap, dat ze zich niet beter voordoen dan ze zijn, dat ze alles eruit flappen ook al leidt dat soms tot botsingen.

Met Harry en Sally kun je gemakkelijk meeleven. Ze zijn allebei sympathiek met vergeeflijke gebreken. Ze zijn voor elkaar voorbestemd, maar tegelijk is er de angst dat het toch mis kan gaan. De kostuumafdeling heeft haar best gedaan om hun diverse leeftijden te laten kloppen. Billy Crystal zien we als student, met en zonder baard; Meg Ryans kleren variëren van casual tot gala. Over hun beroepsleven komen we weinig te weten; het is volledig toegespitst op hun persoonlijke leven. In het decor zijn meermaals hoofden in kunststof te zien.

De stijl is vlot, zelfs jachtig, met locaties die voor vluchtigheid staan: restaurants, een winkel met zelfhulpboeken, een luchthaven... Een van mijn favoriete momenten is wanneer Harry Sally bij hun tweede ontmoeting niet herkent en dat vervolgens niet toe wil geven. Als je niet verwacht iemand tegen te komen en de context en de kleren zijn anders, is het goed mogelijk dat je die niet herkent.

De diverse plotwendingen zorgen ervoor dat het nergens ineenzakt. Je kunt je afvragen of dat happy end wel moest. In werkelijkheid waren ze misschien geleidelijk aan uiteengegroeid. Wanneer Harry op Oudejaarsavond opeens het licht ziet en een looppas inzet, leidt dat wel tot een mooie climax. Bovendien was dit eigenlijk het enige mogelijke einde, met die bejaarde koppels die vertellen hoe ze elkaar destijds ontmoet hebben. Die intermezzo's zijn op echte koppels gebaseerd, maar het zijn wel degelijk acteurs.

Scenariste Nora Ephron en regisseur Rob Reiner hebben ideetjes gehaald uit hun eigen leven. Ephron is degene die zo minutieus bestelt; Reiner en Crystal deden aan simultaan tv-kijken met commentaar over de telefoon. Het is allemaal heel herkenbaar en geïnspireerd. Grappige en ontroerende momenten blijven werken, ook als je het vervolg al kent. Elke romantische komedie van de voorbije kwarteeuw is hier schatplichtig aan.

Ik tracht vaak films te bekijken die me op één of andere manier bijblijven ongeacht welke genre film het is. Deze romcom heeft een boodschap waarbij ik blijf stilstaan, waarbij ik nadenk of waaraan ik nog vaak zal herinnerd worden. Deze romcom is niet zo sterk als bijvoorbeeld Groundhog Day met Bill Murray (nog zo’n pareltje), maar het concept, de boodschap het achterliggend idee achter de film blijft geweldig.

Kan je een intense vriendschapsrelatie uitbouwen met het andere geslacht zonder bijbedoelingen voor pakweg een one-night-stand? En vooral als man dan. Wat indien hét er toch van komt: zal de vriendschap ooit nog zijn als daarvoor of zal er steeds “iets” in de weg staan? Wat als je een relatie begint met je beste vriend(in): wat verandert dit aan het vertrouwen en de vriendschap op korte en lange termijn? Heerlijke vragen om over na te denken!

De film an sich stelt inderdaad niet zoveel voor, maar daarover gaat het eigenlijk niet. De dialogen met Harry waren geweldig, spitsvondig en grappig. De rest is inderdaad gezever van de bovenste plank. Dit was ook meteen eens een andere Carrie Fisher (jammer). Het verhaal enzovoorts is laag van kwaliteit en veel andere topmomenten buiten het concept waren er niet. De boodschap is op zichzelf sterk genoeg om voor mij een uitzonderlijke 3,5* te geven voor dit genre.

Jij hebt geen jeugd gehad blijkbaar !
Vind het echt een super film!

Prima jeugd gehad met als hoogtepunt Grease.

Best wel een prima Woody Allen achtige relatiekomedie. Ik dacht dat het een saaie praatfilm zou worden zonder richting maar het werd een leuke goed gestructureerde film. Over vriendschap, liefde, seks, en de grijze zones daartussen. Liefde tussen twee mensen blijft iets waar geen natuurwetten grip op hebben; sommigen weten meteen wie hun zielsverwant is en trouwen op korte termijn (Jess en Marie). Anderen zoals Harry en Sally, doen er meer dan tien jaar over vooraleer ze beseffen dat ze bij elkaar passen ondanks schijnbaar onoverbrugbare verschillen. De "I hate you" van Sally op het einde illustreert dit perfect.

De film heeft het over de funderingen van een sterke relatie: luisterend oor (de telefoonsessies tussen Harry en Sally), zichzelf blijven, het aanvaarden van elkaars minder mooie kantjes etc.

Seks wordt hier vaak als een monster afgebeeld die vrienschappen en relaties in het honderd kan doen lopen. Zoals Frank Vanderlinden van De Mens zingt: Seks verandert alles. En dat is ook zo wanneer beiden eigenlijk het bed induiken. Eigenlijk vind ik de visie hierop verouderd. Seks is na dertig jaar geen monster meer dat dingen kapot kan maken maar is in de huidige cultuur veel meer de barometer van een goede of slechte relatie en een uiting van het levensgenieten. De film is ook een beetje ten onrechte gekend voor één scène waarin Meg Ryan een orgasme faket in een restaurant . Springt er uit natuurlijk, maar er is ook zoveel meer. Als kijker hoopte ik dat Harry en Sally uiteindelijk elkaar zouden vinden en daarom is deze romcom al zeker geslaagd. Aanrader waarop oom Woody zeker jaloers op geweest moet zijn.

Dialooggedreven romcom die me in de verte wat aan Before Sunrise (1995) deed denken, echter met (veel) minder diepgang. Doet ook aan Woody Allen denken zoals hier vaker is gezegd, maar laat ik nou niet bepaald dol zijn op zijn films. When Harry Met Sally is een sympathieke film waarvan echter bij mij de humor niet zo aansloeg en ik graag wat meer diepgang had gezien. Ook de chemie ontbrak, vrij logisch aangezien de twee bijna de hele duur van de film niets meer dan vrienden zijn, maar wel een gemis. Magere 2,5*

Vreemd dat ik deze nog nooit gezien had. When Harry Met Sally behoort immers toch wel tot de bekendere romcoms, al komt dat vermoedelijk vooral door de beruchte 'fake orgasm' scène. Die betreffende scène is tevens eigenlijk het enige moment waar ik de film echt grappig vond. Het deed me qua toon meermaals denken aan Annie Hall, die ik afgelopen zomer zag, en zo te lezen ben ik niet de enige die de link met Woody Allen legde.

Billy Crystal is, net als Allen in Annie Hall, vaak eerder vervelend dan grappig en van zijn chemie met (de in deze film overigens bloedmooie) Meg Ryan had ik me wat meer voorgesteld. Het begint allemaal vrij veelbelovend, maar het maakt de hooggespannen verwachtingen uiteindelijk niet helemaal waar. De dialogen mogen dan wel best scherp geschreven zijn; echt op de lachspieren werken deed het bij mij niet. Het werd zelfs naarmate de film vorderde bij vlagen wat saai en langdradig. Ik vond dat Ryan met Tom Hanks twee leukere films binnen dit genre maakte (Sleepless in Seattle en You've Got Mail).

Ik vond het niet meteen een vervelende zit, maar dit is geen film die me lang zal bijblijven. Sterker nog, ik moet bekennen dat ik dit op het moment van schrijven alweer grotendeels vergeten ben. Wat overblijft is een aardige wegkijker die met name teert op één opmerkelijke scène en enkele leuke bijrollen.

2,5*