
When Harry Met Sally... (1989)
Verenigde Staten
Komedie / Romantiek
96 minuten
geregisseerd door Rob Reiner
met Billy Crystal, Meg Ryan en Carrie Fisher
Harry en Sally ontmoetten elkaar wanneer zij hem een ritje geeft naar New York nadat ze allebei geslaagd zijn. Ze gaan allebei het leven door zoekende naar de juiste partner en ze komen elkaar af en toe tegen. Er ontstaat een goede vriendschap tussen de twee, maar kan een vriendschap tussen een man en een vrouw wel bestaan zonder dat seks in de weg komt?
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=zoYi2ptv7I4
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,6 / 197068)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)iTunes: € 9,99 / huur € 3,99Google Play: € 9,99 / huur € 3,99Pathé Thuis: vanaf € 10,99 / huur € 1,99Billy Crystal (soap eind 70 er jaren)en Meg hebben dezelfde uitstraling als Tony Danza en Judith Light in
Who's the Boss!
zeker 'n 3,5 zoniet 'n 4 .
Leuk verhaal, leuke setting, goede acteurs en leuke jazz muziek door de hele film, om even paar dingen op te noemen die heel goed zijn in deze film.
4*
Ik ben doorgaans niet zo'n fan van z'n werk, zeker niet het oudere 80s gebeuren, maar deze film viel me best mee. Ik vond het qua gedateerdheid nog wel meevallen, afgezien van de kledij en relatieve braafheid.
Qua type film leunt het dicht tegen Woody Allen aan, alleen is het type personage compleet verschillend. Geen highbrow, kunstminnende brabbelaars die verzuipen in het luirijke leventje, gewoon wat simpelere mensen. Ik kan beiden best verdragen trouwens, maar de ene leuk vinden is allerminst een garantie dat je de ander ook leuk vindt.
Crystal en Ryan spelen fijn, er zitten best wat grappige conversaties in en wie van Sinatra houdt hoort z'n halve repertoire voorbijkomen. Althans, de nummers zelf dan, want de meeste worden gezongen door iemand anders.
Echt héél aandoenlijk is het ook weer niet en naar het einde toe valt het allemaal wel weer érg makkelijk in z'n plooi, maar veel beter dan ik verwacht had.
3.0*
“That's wonderful, Harry.”
De ultieme romantische komedie. When Harry Met Sally is het schoolvoorbeeld van hoe je een sterke romcom maakt en als je de film bekijkt zie je pas hoeveel dingen latere romantische komedies hebben overgenomen van deze film. Dit soort films staat of valt bij de casting van de twee hoofdrolspelers en When Harry Met Sally heeft een home run geslagen met Billy Crystal en Meg Ryan.
Crystal is lekker droog komisch en zijn filosofie over mannen en vrouwen die nooit vriendschappelijk met elkaar kunnen omgaan, blijft ook in 2016 nog voer voor interessante discussies. Ryan is ook leuk als de naïeve en wat neurotische Sally. Die ogen, dat gezicht, dat haar… Prachtige actrice. De film onderscheidt zich van andere romantische komedies door de gevatte en grappige dialogen en de spetterende chemie van Crystal en Ryan. Er zit een bepaald venijn in de dialogen waardoor het niet te zoetsappig wordt en ik zou nog uren naar deze twee tortelduifjes kunnen luisteren want hun gesprekken vervelen geen moment. De fake orgasme scene is natuurlijk geweldig (maar zeker niet de enige onvergetelijke scene) en een voorbeeld van de originele manier waarop regisseur Rob Reiner te werk is gegaan. When Harry Met Sally is een film waar ik met een grote glimlach naar heb gekeken en waar ik ook in de toekomst met plezier naar zal blijven kijken. Die aandoenlijke oudjes tussendoor zijn de kers op de taart.
Dik vijfentwintig jaar geleden in de bioscoop gezien, en daarna niet meer geloof ik. Toen vond ik het nog wel in de verte grappig, nu lijkt het alleen cliche na cliche, half-gelukte grappen en matige situaties. Komt dat doordat ik zelf ondertussen meer meegemaakt heb, of meer van een film verwacht - wie het weet mag het zeggen. En het onderwerp, ach, hoeveel boeken en films zijn daar niet aan verspild. Hoe dan ook, ik vond het tegenvallen, en Crystal en Ryan maken maar weinig indruk.
nu lijkt het alleen cliche na cliche, half-gelukte grappen en matige situaties. Komt dat doordat ik zelf ondertussen meer meegemaakt heb, of meer van een film verwacht - wie het weet mag het zeggen.
Of misschien ligt het layback feelgood sfeertje jou in deze setting niet zo? Voor mij namelijk de grootste troef van de film (en niet de lunchroom scene, al is zijn status natuurlijk wel terecht

Met Harry en Sally kun je gemakkelijk meeleven. Ze zijn allebei sympathiek met vergeeflijke gebreken. Ze zijn voor elkaar voorbestemd, maar tegelijk is er de angst dat het toch mis kan gaan. De kostuumafdeling heeft haar best gedaan om hun diverse leeftijden te laten kloppen. Billy Crystal zien we als student, met en zonder baard; Meg Ryans kleren variëren van casual tot gala. Over hun beroepsleven komen we weinig te weten; het is volledig toegespitst op hun persoonlijke leven. In het decor zijn meermaals hoofden in kunststof te zien.
De stijl is vlot, zelfs jachtig, met locaties die voor vluchtigheid staan: restaurants, een winkel met zelfhulpboeken, een luchthaven... Een van mijn favoriete momenten is wanneer Harry Sally bij hun tweede ontmoeting niet herkent en dat vervolgens niet toe wil geven. Als je niet verwacht iemand tegen te komen en de context en de kleren zijn anders, is het goed mogelijk dat je die niet herkent.
De diverse plotwendingen zorgen ervoor dat het nergens ineenzakt. Je kunt je afvragen of dat happy end wel moest. In werkelijkheid waren ze misschien geleidelijk aan uiteengegroeid. Wanneer Harry op Oudejaarsavond opeens het licht ziet en een looppas inzet, leidt dat wel tot een mooie climax. Bovendien was dit eigenlijk het enige mogelijke einde, met die bejaarde koppels die vertellen hoe ze elkaar destijds ontmoet hebben. Die intermezzo's zijn op echte koppels gebaseerd, maar het zijn wel degelijk acteurs.
Scenariste Nora Ephron en regisseur Rob Reiner hebben ideetjes gehaald uit hun eigen leven. Ephron is degene die zo minutieus bestelt; Reiner en Crystal deden aan simultaan tv-kijken met commentaar over de telefoon. Het is allemaal heel herkenbaar en geïnspireerd. Grappige en ontroerende momenten blijven werken, ook als je het vervolg al kent. Elke romantische komedie van de voorbije kwarteeuw is hier schatplichtig aan.
Kan je een intense vriendschapsrelatie uitbouwen met het andere geslacht zonder bijbedoelingen voor pakweg een one-night-stand? En vooral als man dan. Wat indien hét er toch van komt: zal de vriendschap ooit nog zijn als daarvoor of zal er steeds “iets” in de weg staan? Wat als je een relatie begint met je beste vriend(in): wat verandert dit aan het vertrouwen en de vriendschap op korte en lange termijn? Heerlijke vragen om over na te denken!
De film an sich stelt inderdaad niet zoveel voor, maar daarover gaat het eigenlijk niet. De dialogen met Harry waren geweldig, spitsvondig en grappig. De rest is inderdaad gezever van de bovenste plank. Dit was ook meteen eens een andere Carrie Fisher (jammer). Het verhaal enzovoorts is laag van kwaliteit en veel andere topmomenten buiten het concept waren er niet. De boodschap is op zichzelf sterk genoeg om voor mij een uitzonderlijke 3,5* te geven voor dit genre.
Dodelijk saaie film echt een verschrikking om hier naar te kijken. De komische noot zag ik niet. Met name Billy Crystal is een verschrikking om naar te kijken en er naar luisteren met zijn dodelijk saaie stem maakt het er alleen maar saaier op. Ik kende deze film door de beroemde fake orgasme scene en zowaar de enige leuke opmerking van deze film. Doe mij maar hetzelfde. De blu ray ziet er verder goed uit, maar nee zelfs met doorspoelen blijft deze film ultra saai! Zelfs de muziek is een groot drama. Deze film wil ik echt nooit meer zien!
Jij hebt geen jeugd gehad blijkbaar !
Vind het echt een super film!
Prima jeugd gehad met als hoogtepunt Grease.
De film heeft het over de funderingen van een sterke relatie: luisterend oor (de telefoonsessies tussen Harry en Sally), zichzelf blijven, het aanvaarden van elkaars minder mooie kantjes etc.
Seks wordt hier vaak als een monster afgebeeld die vrienschappen en relaties in het honderd kan doen lopen. Zoals Frank Vanderlinden van De Mens zingt: Seks verandert alles. En dat is ook zo wanneer beiden eigenlijk het bed induiken. Eigenlijk vind ik de visie hierop verouderd. Seks is na dertig jaar geen monster meer dat dingen kapot kan maken maar is in de huidige cultuur veel meer de barometer van een goede of slechte relatie en een uiting van het levensgenieten. De film is ook een beetje ten onrechte gekend voor één scène waarin Meg Ryan een orgasme faket in een restaurant . Springt er uit natuurlijk, maar er is ook zoveel meer. Als kijker hoopte ik dat Harry en Sally uiteindelijk elkaar zouden vinden en daarom is deze romcom al zeker geslaagd. Aanrader waarop oom Woody zeker jaloers op geweest moet zijn.
Billy Crystal is, net als Allen in Annie Hall, vaak eerder vervelend dan grappig en van zijn chemie met (de in deze film overigens bloedmooie) Meg Ryan had ik me wat meer voorgesteld. Het begint allemaal vrij veelbelovend, maar het maakt de hooggespannen verwachtingen uiteindelijk niet helemaal waar. De dialogen mogen dan wel best scherp geschreven zijn; echt op de lachspieren werken deed het bij mij niet. Het werd zelfs naarmate de film vorderde bij vlagen wat saai en langdradig. Ik vond dat Ryan met Tom Hanks twee leukere films binnen dit genre maakte (Sleepless in Seattle en You've Got Mail).
Ik vond het niet meteen een vervelende zit, maar dit is geen film die me lang zal bijblijven. Sterker nog, ik moet bekennen dat ik dit op het moment van schrijven alweer grotendeels vergeten ben. Wat overblijft is een aardige wegkijker die met name teert op één opmerkelijke scène en enkele leuke bijrollen.
2,5*
Plezierige scènes en uitstekend acteerwerk. In zijn genre, zeker van de betere soort.
Heel veel wist ik eigenlijk niet over deze film, niet eens wat over de cast. Het was wel een film die bekend was, en vandaag was het eens tijd om die bekende film te zien. Toen ik echter voor het eerst Ryan en Crystal naast elkaar zag had ik nooit verwacht dat deze ook echt de hoofdpersonages zouden gaan vertolken.
De 13 jaar die deze 2 in het echt in jaren verschillen versterkt ook niet meteen een comfortabel gevoel, maar nu zien we dat wel vaker in de huidige dagen en het is maar een film dus uiteindelijk went het. Ik vond het ook wel 2 leuke personages dus storend was het ook zeker niet. Een chemie was er wel zeker, al had deze soms net wat subtieler mogen zijn.
Ryan doet het erg leuk alvast, maar ook Crystal mag er wezen. Interessante personages, regelmatig ook erg grappig. Ik had niet meteen verwacht dat ik ook echt zou kunnen lachen met deze film. Enkele scenes zoals de orgasme in het restaurant klinken te flauw voor woorden maar worden zo leuk neergezet dat het eigenlijk moeilijk is een neutraal gezicht te behouden.
Visueel verder ook naar behoren. Leuke settings, prima in beeld gebracht ook. Nu is dit niet meteen een film waar het visuele aspect erg telt, maar ik mag er op z'n minst op letten en de regie is zo verkeerd nog niet. Erg bijzonder is het ook niet, maar het zal niet snel irriteren. Er heerst daarnaast ook een vlot sfeertje dus dat wist goed bij te dragen.
Het is zeker voorspelbaar maar toch wist ik niet helemaal de richting te plaatsen van deze film, wat het verhaal alleen maar leuker maakt. Als je die zin leest denk je al gelijk dat ik een domme koe ben, maar toch had ik er oprecht niet veel zicht op. Voor mij maakt het een film als deze wel leuker. Dat ze elkaar niet direct in de armen vliegen is op een gekke manier ook verfrissend.
Geinig filmpje dit, duurt niet lang en weet erg te vermaken. Super bijzonder of hartverwarmend is het nu ook weer niet, maar leuk genoeg om je een anderhalf uur bezig te houden zonder te sentimenteel, flauw of saai te worden. Ik heb me kostelijk vermaakt.