Le Havre (2011)

Vrij recente film dit, maar het voelt qua sfeer als een oudere film aan. Een knus wijkje met allerlei kleine huisjes, winkels en vriendelijke buurtgenoten is het decor van deze Franse film. Een oude man, genaamd Marcel Marx, is het hoofdpersonage en biedt een illegale jongen onderdak in zijn huis. Ondertussen komt zijn vrouw in het ziekenhuis terecht, dus echt gemakkelijk heeft Marcel het niet.

Er is ook een slechterik in het stuk in de vorm van een politie-inspecteur die op zoek is naar die illegale jongen. Het duurde even voordat ik enigszins gegrepen werd door de film. Het wordt in ieder geval een soort kat-en-muis-spel met een tof liedje ertussendoor, maar echt uit de verf komen lukt deze film niet. De verschillende buurtbewoners worden te oppervlakkig neergezet. Ook het einde vond ik een grote afknapper, maar daar heeft regisseur Ari Kaurismäki vast een diepzinnige uitleg voor.

Twintig jaar na La Vie Bohème (ook met André Wilms) is Kaurismäki opnieuw naar Frankrijk uitgeweken. Het is deze keer een niet helemaal geslaagde poging geworden om een statement te maken over mensen met het hart op de juiste plaats en hun spontane saamhorigheid in het kader van het immigrantenprobleem.

Zoals Kaurismäki wel vaker doet brengt hij het zware thema op een luchtige manier en met opvallende kleuren. Dat werkt deze keer naar mijn gevoel niet erg. Temeer omdat ik onwillekeurig de vergelijking moest maken met Philippe Lioret’s thematisch gelijke Welcome (2009), dat ik vele malen beter vind.

Zoetzuur, maar prettig kijkbaar sprookjesachtig verhaal in mooie beelden en kleuren.

De kettingrokende Wilms is een goede keuze voor de hoofdrol.

Het leuke hondje is genoemd naar Laika, het beestje dat in 1957 door de Russen de ruimte werd ingejaagd per Spoetnik (2) en op een afschuwelijke wijze om het leven kwam in dat ruimtevaartuig.

Een eerbetoon?

De overduidelijke aanwezigheid van circusaffiches met de naam Fratellini erop zijn ongetwijfeld een eerbetoon aan Pierre Etaix, die tot mijn aangename verrassing een rol heeft in de film (als arts)

De samenwerking van Etaix en Annie Fratellini zal (sommigen) bekend zijn(?)

Ik vermoed dat de regisseur grote bewondering heeft voor deze Franse komiek.

Voor mij waren een aantal opnamelocaties herkenbaar, omdat ik ooit (gedurende korte tijd) in Le Havre gewerkt heb.

Iets minder sterk dan ik verwacht had, maar zeker geen teleurstelling.

(De DVD zal ik zeker aanschaffen)

Leuke franse film ,lekker bizar en lachen met een traan ! Little Bob rules.aanrader.

Fraai geschoten en sfeervol filmpje. Inhoudelijk en de humor daarentegen kon me niet boeien, 2.5*

Aparte stijl met zeer droge subtiele humor. Dat is volgens mij wat deze film anders maakt en waardoor het een ruime voldoende van mij krijgt, het zijn o.a. de verstilde momenten dat de camera de blikken van de soms apathisch kijkende personages vastlegt wat de film sterk maakt.

Een bescheiden artistiek, theatraal en karikaturaal (allen in positieve zin) werkje. Het eenvoudige verhaal was hier bijna ondergeschikt aan de stijl. 3 a 3,5*

Vreemde film. Het gaat over een eigentijds verhaal met vluchtelingen die in Frankrijk stranden op weg naar Engeland. Maar de hele stijl van de film ademt echter de sfeer van begin jaren zestig, compleet met oldtimers en een inspecteur die ontsnapt lijkt uit Maigret, dit wordt gecombineerd met een geïdealiseerde tijd van het Franse verzet tegen de nazis. Wat het geheel een aparte filmervaring maakt.

op een of andere manier kwam me de stijl van de film bekent voor en op eens wist ik het weer waar de film op leek (The Man without a Past uit 2002) ook gemaakt door Aki Kaurismäki maar dat wist ik toen ik de film ging kijken nog niet .

zeer droge subtiele humor.

Meer gedateerd dan Louis de Funes in Le Gendarme de St. Tropez (1964) , zat ik het eerste half uur te denken. Ik viel dan ook ongeveer uit m'n zetel toen ik een mobiele telefoon op het scherm zag. Heel even dacht ik aan 'gedateerde sciencefiction', maar een blik op de dvd-hoes met het jaartal sprak dat tegen...

Het is een heel interessant thema, en ik vind het bijzonder jammer dat de film me niet echt wist te raken. De toneelmatige acteren speelt daar zeker een belangrijke rol in. Zowat alle conversaties komen heel onecht over.

Wanneer ik de commentaren hier lees, kan ik me helemaal terug vinden in wat Zinema schreef op 29/07/2012

Anderzijds zet eRCee me wel heel erg aan het denken met deze verklaring

Het geeft een heel harde (maar terechte) achtergrond aan wat ik in eerste instantie ervoer als een wel heel simplistisch (en daardoor irritant) sprookjesverhaal.

Met die gedacht zal ik misschien meer genieten van een tweede kijkbeurt; nu had het theatrale in mijn ogen de boventoon, en daar kon ik niet echt van genieten - wat ik, zoals ik hier nog wel lees, heel erg deed bij Welcome (2009) ...

Deze film komedie noemen begrijp ik niet, ik heb weinig moeten lachen. Eigenlijk helemaal niets. De film ziet er wel mooi uit, mooi kleurgebruik. Het verhaaltje kabbelt maar wat voort. Ik vond het niet goed, ook niet slecht.

Een mooie kleine film.

Een onderwerp, uit het leven gegrepen.

Een gewezen kunstenaar, die alles is kwijtgeraakt.

En de eindjes aan elkaar probeert te knopen, in een sober en oud huisje.

Waar hij leeft, met zijn zieke vrouw en hond.

En zich ontfermt over een Afrikaanse tiener jongen

Die gevlucht is, en hoopt zijn moeder te vinden in Engeland.

Fijne film, luchtig van opzet.

Geslaagde film, voor de filmhuis liefhebbers.

Kaurismäki levert opnieuw een juweeltje af met dit komische drama waarin oude schoenenpoetser Marcel Marx [André Wilms] zich ontfermt over Idrissa [Blind Miguel], een jongen die met zijn grootvader [Umban U’kset] vanuit Frankrijk naar Engeland wil reizen zodat hij zich bij zijn moeder kan voegen. Het zorgt tevens voor wat afleiding voor Marcel zolang zijn echtgenote Arletty [Kati Outinen] in het ziekenhuis ligt. Hij krijgt hulp van oude vrienden om te voorkomen dat de IND ontdekt wat Marcel en Idrissa van plan zijn. Kaurismäki lijkt in alle opzichten de sfeer van de vroege jaren 70 op te roepen en slaagt daar wonderwel in, ook dankzij de kostuums van Frédéric Cambier, de make-up van Valerie Thery-Hamel en de production design van Wouter Zoon. Een simpel verhaal, onderhoudend vertelt met de onderkoelde humor die we van Kaurismäki gewend zijn.

En ik ben wel benieuwd waarom hier de tag 'black people' aan hangt. De cast bestaat immers grotendeels uit 'white people', maar die tag zie ik niet?!

Beetje zinloze tag inderdaad. De tags komen van TMDb. Misschien kun je daar een correctie indienen.

Aki Kaurismäki durft een polarisend thema als transmigratie aan. Voor één keer verliet hij z'n vertrouwde Finland om in het Frans te werken. De Normandische havenbuurt, met z'n bedrijvigheid en z'n verloederde plekken, komt uitgebreid in beeld.

De twee hoofdpersonages zijn in veel opzichten tegengesteld: een bejaarde, blanke Fransman en een jonge, zwarte migrant. Toch ontstaat er snel een band. Commissaris Monet vertegenwoordigt het gezag, maar blijkt ook een humane kant te hebben. Kati Outinen heeft een statische rol.

Het ideologische conflict wordt ten top gedreven, wat tot spannende scènes leidt. De kijker weet meer dan de politie, en kan dus meeleven met het jongetje. Er is aandacht voor visuele details als een roomsoesje en een afbladderende regenpijp.

Toch wel een Kaurismäki waarbij de humor in de koelkast werd gestopt. Het dramagedeelte primeert hier wel. Hoewel inspecteur Monet toch wel zijn best deed om met zijn nodige norsheid wat grappig uit de hoek te komen. Toch bleef vooral het vluchtverhaal van de jonge Idrissa me het meest bij.

Het kat-en-muisspel tussen Marcel en de politie, best onderhoudend. De politie die hem aanziet als een mensensmokkelaar. Hij die eerder een menselijke daad wil stellen om een jonge vluchteling te helpen. Maar Marcel heeft wel meer zorgen met zijn zieke terminale vrouw. Hij ziet zijn vrouw graag, maar de vonken spatten er bij Kaurismäki nimmer af.

Leuk zo dat uitje naar Frankrijk welk je af en toe nog wel ziet bij Kaurismäki, maar de zuivere Finse films staan toch dat tikkeltje hoger aangeschreven bij mij.

Er zijn niet zoveel gerenommeerde regisseurs die een film over de vluchtelingencrisis maken. Van Haneke herinner ik me een verdienstelijke poging, Stephen Frears misschien, Agneszka Holland met Green Border vorig jaar, en dan zullen er nog wel wat zijn, maar over het algemeen is het geen thema waar je over struikelt. Leuk dus dat Kaurismäki zich daaraan waagt in zijn typische droogkloterige ingetogen stijl. Gek genoeg maakt het totaal niet uit dat het in het Frans is.

Le Havre zou je kunnen zien als een naïef sprookje, als een wat ironische blik op Fort Europa, aan de andere kant zijn er wel voorbeelden van hoe een buurt zich opwerpt om een illegale vreemdeling voor uitzetting te behoeden. Als migranten naamloos zijn en vooral in getallen worden gebruikt viert cynisme hoogtij en wordt er haast schouderophalend gereageerd op de zoveelste bootramp met tientallen doden. Maar zodra de migrant een gezicht krijgt, een naam, blijkt de medemenselijkheid wel degelijk nog te bestaan. In dat opzicht vond ik de film van Kaurismäki dan weer niet per sé naïef, zelfs als dat zo was bedoeld.

Het is iets te rechtlijnig verteld om echt mijn aandacht vast te houden, maar Kaurismaki heeft toch weer een aardige film afgeleverd. Ik word er alleen zelden door gegrepen.