Le Havre (2011)

Bij Aki Kaurismäki:

Kaurismaki to make new movie in France | News | Screen - screendaily.com

Goed nieuws!! Ben benieuwd!

Nog iets bekend over de nieuwe film "Le Havre"?

Film is in post-productie.
De Finse premiere staat gepland voor 4 maart 2011 (Wikipedia).

Synopsis:
The story of a shoeshiner who tries to save a refugee child.

Het plaatje bij de film is al even vaag, die Finnen doen het er gewoon om.
The Finnish Film Foundation - ses.fi

Kati Outinen is weer van de partij!

A shoeshiner, Kaurismaki gaat nog meer in het straatje van De Sica zitten Ben benieuwd, zal wel geen verrassende film opleveren, maar zijn films zijn toch altijd de moeite waard

Goh, verrassend........

De nieuwste van Kaurismäki, eindelijk op de site!
Genomineerd voor Cannes!
Ben benieuwd wanneer ie in Nederland uit komt...

Hey, de officiële poster is geplaatst!

Teaser (Youtube)

Teaser 2 (Youtube)

bijzonder smaakvolle film. brengt veel verschillende stijlen tezamen, maar voelt op en top als een franse film, met de half gestoorde personages die goud waard blijken te zijn als het erop aan komt. De eerste tien minuten dacht ik nog een komedie te zien (ik wist niet eens naar welke film ik ging, kreeg zomaar een toegangskaart in de hand gedrukt), maar het mooie is dat het drama heel geloofwaardig en eigenlijk best wel zwaar wordt en dat er ook bol staat van de film-noir atmosferen. Maar misschien hoort dat wel bij deze regisseur, ik ben verder niet bekend met haar werk. De belichting moet ook in het bijzonder vermeld worden, de sfeer in de binnenshuis scenes is prachtig. De drie hoofdrollen worden prachtig neergezet, vol onderhuidse spanning en authenticiteit. Zeer verdiende Cannes nominatie, een perfectie demonstratie van het vak filmmaken. Hoewel het niet een film is die me heel sterk zal bijblijven zit er aan de uitvoering geen steekje los en was het een genot om dit te aanschouwen.

Dat is inderdaad typisch Kaurismäki. De regisseur is trouwens mannelijk .
De film wordt in Cannes alvast bejubeld en is plots grote favoriet om de Gouden Palm te winnen.

Geen al te beste trouwens..

Ik ben benieuwd. Ik ben nog niet zo lang geleden in Le Havre geweest, maar was ook gauw weer weg, want vond het maar een nare grimmige stad. Ik hoop in ieder geval dat ik wat meer te zien krijg van de stad in deze film.
Wat is het trouwens voor flauwekul dat deze film pas 2 februari in de bioscoop gaat draaien en je hem nu al via iTunes kan bekijken?

Interview met Kaurismäki over Le Havre:

Filmmaker Aki Kaurismäki over Le Havre: Dit is mijn eerste film die ik niet compleet haat - IFFR - VK - volkskrant.nl

Alhoewel ik geen kenner ben van Kaurismäki had je de film op elk moment kunnen stopzetten voor de quiz Uit welke film komt deze scene? en ik had in ieder geval de regisseur geraden.
Een still uit een Kaurismäki herken je aan de kleuren: diepzeeblauw, lichtblauw, bloedrood, kurkbruin en pastelgroen. Naast de grondkleuren zwart en wit.
Het effect van deze stijl is dat de film iets cartoonesk krijgt, uit de tijd van de 4 kleurenstripboeken ('45- '65). De beelden roepen daarmee een tijdloos gevoel op. Alleen wat moderne gadgets (zoals een GSM) laat je beseffen dat het zich in het nu afspeelt.
Verder zijn de interieurs leeg, glad en minimaal functioneel.
Elk shot is een nieuw schilderij in het Kaurismäki- museum. Wat dat betreft is het genieten geblazen.

Ik had het idee dat er ook veel verwijzingen naar andere films inzitten, maar welke heb ik nog niet ontdekt. Het hondje zou kunnen refereren naar Le quai des brumes en er komt een onhandige inpakscene voor die even aan Ober deed denken.

Leuk en aardig maar dan het verhaal dat veel lijkt op Welcome. Een nogal eendimensionaal politiek correct verhaal vol brave opofferingsgezindheid en blind vertrouwen in de mensheid, dat zelfs een wederopstanding uit de dood tot gevolg heeft. Heel even dacht ik aan een knipoog naar Stellet Licht.

Dus hoe eigenzinnig de signature van Kaurismäki dan ook mag zijn, van het uiteindelijke verhaal ben ik niet enorm onder de indruk. Voorlopig 3*

Ondanks dat het een regisseur is die me altijd wel trekt qua status, is dit pas de eerste film van Kaurismäki die ik zie.

En zelfs voor de eerste keer is de stijl van de film herkenbaar. Ik hou van regisseurs met een eigen stempel op een film, die mag van mij keer op keer terugkeren als hij bevalt, dus wellicht valt deze film een beetje tegen omdat hij de eerste is die ik zie, ipv dat het een feest der herkenning is.

Vond het dus wat tegenvallen. De humor ligt mij wel, droogkloterige vage figuren in een herkenbare setting. Alleen vond ik het dan weer net wat te mager en kluchterig, en iets te veel van hetzelfde om er echt van te genieten.

De film sleept nogal vanaf wanneer Marcel op zoek gaat naar de opa van de vluchteling, tot dat het benefietconcert opgezet wordt. Daar krijgt de film toch een soort nieuw elan, en het laatste stuk vond ik dan ook leuker dan de rest.

Daarnaast valt de gestyleerde lelijkheid van de film op, die prima werkt, en vooral de opvallende personages. Allemaal leuk genoeg voor 3*, maar ik had toch op meer gehoopt bij de eerste kennismaking met Kaurismäki.

Deze film zal ik binnenkort eens checken in Utrecht. Maar dit weekend kan helaas niet meer

een contemplatieve film
bij vlagen audiovisueel
maar Noe had het beter gedaan

Daar ga ik even over nadenken.

Fraai gefilmd, langzaam op gang komend verhaal, maar uiteindelijk waren de kleppende dames achter me in de zaal ook stil. Prachtige beelden, volgens mij - maar ik ben geen expert - analoog gedraaid...

Mijn eerste Kaurismäki, en een erg mooie Een humaan verhaal en een warme, fletse visuele stijl met kleuren als rood en lichtblauw die een grote rol spelen.

Kaurismäki filmt zijn hele leven al sprookjes: cynische sprookjes, idiote sprookjes, sombere sprookjes, duistere sprookjes, vederlichte sprookjes, muzikale dromen etc. Le Havre is er ook weer zo een. Het is de eerste film sinds Juha die ik weer in de bios zie en ik moet zeggen dat het me dán zeker wel bevalt. Die vreemde artificiële belichting werkt prima op zo'n doek op het TV scherm vond ik zijn films (Man Without a Past / Lights in the Dusk) gewoon lelijk ogen. Dat merkwaardige zeegroen-grijze pastel komt beter over in grote vlakken blijkbaar.

Le Havre valt in de categorie van de vederlichte sprookjes, zoals ook zijn meesterwerk Drifting Clouds. En dan is Aki op zijn best: mild, humaan, liefdevol. Ditmaal is zijn muze Kati Outinen de sterveling van dienst (en ook wordt zijn oude kompaan Matti Pellonpää nog even een dienst bewezen met een schip in de haven). André Wilms is ditmaal de barmhartige Samaritaan / engel. Ik geloof niet dat ik Wilms zag buiten films van Kaurismäki, maar ik vind het een heerlijk acteur. Het verhaal heeft haast wat weg van Refn's Drive (als je begrijpt wat ik bedoel), maar net zo veel van Ceylan's Anatolia (zij die beide films zag zal begrijpen waar ik op doel).

En dat dan Kaurismäki stijl - gloof het of niet. Le Havre hoort tot de Kaurismäki toppers, omdat het sprookje dus ditmaal zo liefdevol is en niet zo neerslachtig, vervelend somber gewelddadig, dat past Aki eenvoudig niet.

Persoonlijk vond ik hem tegenvallen. Beetje op een aparte manier gefilmd, en de personage's vond ik ook niet echt goed weergegeven. Maar misschien maakt dat de film wel excentriek (hoge waarderingen), i don't know.

Niet voor mij.

*2.5

Het is al weer wat jaren geleden dat ik Man Without a Past zag. Die film greep mij toen niet, waardoor ik Kaurismaki verder genegeerd heb. Ik stond ook niet bepaald meteen in de rij bij de bioscoop om Le Havre te gaan zien, maar ik ben blij dat ik de kans toch gewaagd heb. Het is een heerlijk warme film met een duidelijk eigen stijl en een understated gevoel voor absurde humor die mij erg ligt. Dat ik Kaurismaki moet gaan herkansen is duidelijk.

Het is zoals andere al opmerkte inderdaad een sprookje. Een fabel over een modern probleem (illegale vluchtelingen) verpakt in een wereldbeeld dat van ergens rond de jaren '30 tot en met de jaren '50 lijkt te komen, zonder daarbij al te ouderwets te worden. Het geeft een vervreemdend effect. Een beetje dromerig zelfs en dat smaakt lekker. Daarbij viel het me pas naderhand op hoe ongelooflijk naïef het verhaal over simpele werklui die een Afrikaanse vluchteling helpen. Het is het type verhaal dat ik gewoonlijk bij voorbaat al te ongeloofwaardig zou vinden, maar hier werkte het compleet. Ik denk dat dit komt doordat de film een erg dunne lijn bewandelt tussen serieusheid en ironie. Het is duidelijk een komedie, maar wel eentje die wil dat je om het centrale probleem en de personages geeft. Tegelijkertijd wordt op subtiele wijze duidelijk gemaakt dat het allemaal wat absurd is (zeker in de laatste scène), maar dit is een van de weinige films waarin ironie niet de magie verstoort, maar juist ondersteund.

Een grootse film is het misschien ook weer niet, maar eigenlijk is het tegelijkertijd ook het soort film dat geshockeerd zou zijn bij de gedachte dat hij groots zou kunnen zijn. Met zijn aangename tempo, prachtige beelden, excentrieke humor en fijne acteerprestaties wist de film mij te betoveren en meer vraag ik niet van een film.
4*

P.S.: Ben ik de enige die niets snap van Beavis bericht. Dat Le Havre audiovisueel is lijkt me een inkoppertje aangezien het een film met geluid is, maar ik neem aan dat hij bedoelt dat het audiovisueel aantrekkelijk is. Maar wat ik me werkelijk afvraag is waarom dit contemplatief (eerder het tegenovergestelde?) zou zijn en waar de link met Noe ligt (waarschijnlijk de laatste regisseur waar ik aan moest denken).

Erg goede recensie, TOR

Daar sluit ik me geheel bij aan Limelou!

Ik stond op het punt om deze film te downen, maar na bovenstaande te hebben gelezen, zie ik daar maar van af. niet mijn smaak film.

Heb je goed aangedaan (denk ik) Hanlon

Ik ga nog maar even wachten op de DVD, want ik wil de film zeker zien.
Alleen al om de beelden en sfeer van de stad zelf, waar ik een korte tijd gewerkt heb, en die ik aardig leerde kennen.
(het plekje dat op de poster te zien is herkende ik meteen)

Al de rest is meegenomen, en spreekt me via de beschrijving van The One Ring wel aan.

"Een komedie noir, met een klassiek kat-en-muisspel en tragisch absurde grappen, die levenslust uitstraalt", las ik. Het motto van dit, beetje houterige, lichtvoetige en eenvoudige verhaal, is: wanneer gewone mensen in staat zijn om wonderen voor elkaar te verrichten, dan is er nog hoop. De regisseur heeft deze film in krachtige kleuren gemaakt, met voelbare warmte, diepe humor en rake toespelingen, en houdt voor dat onbaatzuchtige solidariteit de meest natuurlijke eigenschap in deze wereld is. Onwillekeurig moet je denken aan het Franse "vrijheid, gelijkheid en broederschap". Ondanks het vluchtelingenprobleem, kon dit tijdloze, sociale sprookje in de jaren zestig spelen.