Tomboy (2011)

Als je als ouders je dochter zich zo ziet kleden, met een jongenshemd ect dan ga je, je toch afvragen wat er aan de hand is. Maar weet een 10 jarige al wel wat hij / zij is qua geaardheid enzo ? Maar als je haar zo bezig ziet zou je haast denken van wel. Buiten dit alles heb ik nog nooit een meisje zoveel op een jongen zien lijken, dus hebben ze Zoé Héran wel perfect gecast.

Tomboy sluit heel duidelijk aan bij haar (of zijn) voorganger. Ook hier weer een vrij afgesloten verhaal, waarbij alle personages ook een belangrijke rol in het geheel spelen. In tegenstelling tot Mochizuki Rokuro vond ik het toch weer erg naturel. Qua verloop en ontwikkeling. Misschien lijkt het anders doordat de film nauwelijks momenten heeft die niet belangrijk zijn voor het verhaal. Sciamma's vorige film was nog net wat beter gekwadreerd (qua verhaal en visueel) en bleef wat meer hangen. Toch vond ik dit de moeite waard, al kan het zijn dat ik als sympathy vote een halfje te veel heb gegeven.

Goede film is dit, ook een onderwerp dat ik niet vaak gezien heb in films en goed gespeeld.

Prachtige film kan niks anders zegen

Hele sympathieke film waar je eigenlijk geen buil aan kan vallen, maar ik kreeg af en toe de neiging om door te spoelen als ik wéér spelende kinderen in beeld zag. Terwijl daar tussen de regels door juist heel veel gebeurt. Prachtige rol van Zoe Heran.

3,0*

Lastig filmpje om te beoordelen. Het is bijna een quasi-documentaire over kinderen die net beginnen te puberen, wat je in een film inderdaad niet vaak op deze manier ziet. Het spel van de kinderen komt (meestal) erg authentiek over, ik kan niet anders denken dan dat de regisseuse de kinderen echt heeft laten spelen, uren filmopnames heeft gemaakt, en vervolgens is gaan knippen. Vooral met de teksten die de kinderen uitspreken, maar ook bij een enkele scene, kun je merken dat het geacteerd is.

Het evenwicht vond ik wel ontbreken, het eerste uur blijft erg hangen op kinderspel, terwijl vanaf het moment van de 'ontknoping' de sfeer helemaal omslaat. Die omslag, het natuurlijk spel, en de relatie tussen de twee zussen waren voor mij de pluspunten, terwijl de langdradige aanloop en het onevenwichtige toch wel de grootste minpunten zijn.

De hoofdrolspeelster doet het niet slecht, al is haar rol zéér monotoon, en krijgt ze concurrentie van haar filmzusje die als het ware een tegenpool is, en met veel uitstraling en een hoge schattigheidsfactor de show steelt.

Dan het 'tomboy'-verhaal en de relatie Mikaël-Lisa... nota bene het hoofdonderwerp van deze film, mwa... dat kwam toch erg gemaakt/geforceerd over. 2,5*

Zag van Céline Sciamma reeds het mooie "Naissance des Pieuvres" dat ook al over jeugdproblematiek ging.

Meer dan een gewoon jeugdfilmpje deze "Tomboy" maar veeleer een geval van twijfels, frustraties en leugen omtrent geaardheid.

De film benadert het probleem echter veeleer op een lichte, luchtige wijze, zuiver vanuit het standpunt van de kinderen en is doorspekt met heerlijke, ongedwongen scènes met de jonge snaken, waarbij de cineaste bewijst precies te weten wat er leeft bij de jongeren.

Knap en aanbevolen.

Gewoon een goeie en leuke boeiende film om te zien, geen hoogvlieger.. maar gewoon ''goed''

Film gaat over een meisje die net verhuist is.. en dan vrienden probeert te maken..

maar zich dan in eerste instantie voordoet als een jongen...

Maar dan.....

Het acteerwerk is prima, en ook de sfeer is erg goed neergezet.

leuk filmpje om gezien te hebben

3*

Erg slome film

Gegeven is mooi, meisje speelt goed, dapper en kwetsbaar. Voetballen zonder shirt, ze weet dat t niet lang meer is tot ze er niet meer mee wegkomt. Maar wel traag, en climax beetje tam.

Tomboy is het type film waarvan ik hou. Mooie arthouse film met een mooi verhaal vol sterkte acteerprestaties. Het verhaal is uiterst simpel, maar zo doeltreffend. Wat als een kind van 10 een leugen vertelt en daarmee doorgaat?

Daar is eigenlijk de hele film omheen gebouwd. Heel knap gedaan. De opgekropte emoties zijn heel goed zichtbaar zonder het te benoemen. De film speelt zich dus grotendeels in het hoofd van het hoofdpersonage af. Dankzij het sterkte spel van de hoofdpersonage leven we erg met haar mee. Knap stukje cinema.

Film waarbij ik me beter kan verplaatsen in transseksualiteit.

De scène waarin het zusje de deur opendoet en er naar 'Mikael' wordt gevraagd, waarbij ze onmiddellijk doorheeft hoe de situatie in elkaar steekt en meegaat in de rol, vond ik voor een zesjarige erg onwaarschijnlijk. Die zou meteen hebben gezegd 'ik heb geen broer'.

Mooie film! Goed gecast en geacteerd, een interessant verhaal, een schattig zusje en niet oppervlakkig. De film heeft mij niet weggeblazen, maar wel aangenaam verrast. 3,5*

Zelden kinderen zo naturel zien spelen.

Meesterwerkje!

Controversiële dramafilm over een meisje die zich na een verhuizing voorstelt als jongen. Cinematografie: realistische kleuren, binnenscѐnes in het appartement en buitenscѐnes op straat, speelveldje en het bos. Cast: de jonge spelers doen het heel goed, de hoofdrol van Laure/Mikaël wordt realistisch gespeeld door de 12-jarige Zoé Héran. En haar jongere zusje is ook geweldig!

Plot: het is zomervakantie en Laure is net verhuisd, buurmeisje Lisa ziet haar aan voor een jongen (vanwege kort haar en boyish uiterlijk), vervolgens kruipt Laure in de zelfbedachte jongensrol van Mikaël. Ze voetbalt en speelt met de jongens alsof ze niet anders is. Einde van de film is ontluisterend, Laure haar moeder reageert m.i. niet goed.....

Boodschap: de film is nergens expliciet, maar de boodschap is toch wel duidelijk. Je moet vrij zijn om te zijn wie je wilt, zonder dat een ander daarover beslist. En je moet mensen accepteren zoals ze willen zijn......

Resumé: deze film vind ik absoluut niet vergelijkbaar met Boys don't cry (1999), want die is zo Amerikaans. Deze film voelt minder gespeeld vanwege de goed acterende jonge kinderen in de hoofdrollen. Genderidentiteit manifesteert zich vanaf zeer jonge leeftijd en is bekend van vele transgenders. Je wordt er geen, maar je 'bent' het. Kwam ooit een moeder in de winkel tegen met 3-jarig zoontje die alleen maar meisjeskleding wilde dragen en zijn moeder vond het goed. Een voorbeeld van een supermama! Deze film laat je hierover nadenken.....

Mijn favoriete film van 2019, Portrait de la Jeune Fille en Feu (2019), vroeg er natuurlijk om dat ik deze voor de challenge ook even zou kijken. Last but not least. Ook Bande de Filles (2014) was me bevallen (al vond ik Portrait veel beter), dus ik had van deze eerdere film alsnog wel wat verwachtingen.

Tomboy schetst een mooi beeld van die jonge, ontdekkende levensfase, en is dikwijls raak. Erg mooi.

3,8*

Ik wou deze maand graag Céline Sciamma verkennen, nadat ik eerder enkel Naissance des pieuvres heb gezien, waar ik indertijd niet zo onder van de indruk was. Vooraleer ik aan deze Sciamma begon, had ik het vermoeden dat ik deze Tomboy de minste van de 3 zou vinden van dehenen die ik nog moet, maar uiteindelijk ben ik wel zeer blij verrast.

Het sterktepunt is dat het een erg gevoelig thema aan bod brengt, maar dat wordt mede mogelijk gemaakt door de heel realistisch aanvoelende dialogen, communicatie en gedrag van de kinderen die allemaal heel naturel spelen en acteren. Ook de ouders doen het voortreffelijk. Ik vind het een erg sterke film op dat vlak. Ik had ook niet gedacht dat ik me zo zou kunnen inleven in het leven van schoolkinderen, waar ik meestal wel al een liefhebber was van coming-of-age films maar dan doorgaans over oudere kinderen, nl. tieners, pubers of jongvolwassenen. Films over mensen die worstelen met hun seksualiteit of gender, en films over schoolgaande kinderen liggen me meestal iets minder, maar deze doorbreekt dat wel. Ik had veel sympathie voor het meisje / jongen.

Dat doet me wel veel zin krijgen in Sciamma's twee andere films.