Lo Imposible (2012)

Vandaag herbekeken, zeer indrukwekkende film over een tsunami die een gezin treft.

Mooie beelden van de tsunami, de ramp en het avontuur daarna.

Prima drama, mooie muziek en indrukwekkend om te zien hoe de reddingsactie gaande is en wat een chaos dat met zich meebrengt.

Ook een goed emotioneel einde.

Deze film bekijk ik nu al voor de derde keer, de emoties zijn zo 'rauw' en er is perfect acteerwerk!

Het laat ons de sterke band zien tussen familie maar ook tussen moeder en zoon.

Alleen mocht de film misschien ook wat meer aandacht gegeven hebben en de mensen buiten dat gezin, maar dat is ook het enige minpuntje voor mij persoonlijk.

Heel mooie film en zeker een aanraden het blijft altijd opnieuw ontroeren!

Goede film, die als je zelf ook jonge kinderen hebt nog veel beklemmender moet zijn.

Wat een verschrikkelijke ramp.

Indrukwekkende film die kwalitatief erg sterk is.

Het eerste deel is rauw, zonder opsmuk, heftig.

Het geforceerde drama in het tweede deel deed de film echt tekort,

op een paar sterke scenes na. *3,5

Eerste deel als rampenfilm was best sterk en indrukwekkend. Wat daarna volgt is een zoet en cliché familiedrama.

Wat een verschrikking. Ik ben deze gaan kijken omdat ie in de Top 1000 terecht gekomen is, maar dat dat geen garantie voor succes is blijkt wel weer. De ramp zelf is nog wel indrukwekkend gedaan, maar buiten dat stukje special effects is dit een draak van een film. Een ontzettend dik aangezet familiedrama, waar een vervelende rijke yuppenfamilie (erg matig geacteerd, ook door A-listers Naomi Watts en Ewan McGregor) door de tsunami in 2004 van elkaar gescheiden wordt, niet wetende dat ze nog leven. Zelden een film gezien die zo onsubtiel en zo ongegeneerd op het sentiment speelt. Om maar niet te beginnen over dat ik ook een beetje een vies smaakje in m'n mond krijg van de manier waarop alle duizenden en duizenden lokale slachtoffers weggemoffeld worden, zolang onze blonde rijke heldenfamilie elkaar maar weer terugvindt en Wijze Levenslessen leert.

Tegenvaller die vooral mislukt als drama, maar er wat mij betreft nog een krappe voldoende uit peurt door de ramp zelf. Dat de film toch nog zo hoog scoort vooral ook op IMDB verbaast me best wel.

Ik erger me eigenlijk meteen al aan Watts die toch wel een erg over the top Engels accent heeft, en behalve dat spreken gedurende de film de personages me geen moment aan. De zoetsappige muziek in het begin doet ook geen goed, echter wanneer de ramp zich voltrekt heeft het wel even de volle aandacht, de korte opbouw en hoe het er uitziet is erg goed gemaakt. De chaos en ravage die er op volgt ook. Helaas slaat het daarna weer vrij snel dood. Ik vind dat kind gewoon veel te slim en te intelligent reageren op dingen. Moeder en zoon spartelen daar beurs en half kapot in dat water, klampen zich aan een boom, en dan heeft dat kind niet alleen het geestelijk inzicht maar tevens de rust om op dat moment te zeggen 'mama, ik beschouw me zelf als een stoer kind die nooit bang is, maar nu ben ik wel bang.' Pffff....hou toch op zeg. Daarna treed hij doodleuk op als woordvoerder en leider, terwijl moeder er wat achter aan krabbelt. Tja, vind dat niet bepaald sterk allemaal.

Daarnaast valt de film op als een product met het 'Titanic-syndroom', er wordt teveel ingezoomd op een specifiek stel. Maar waar zijn die andere honderden mensen die daar in de omgeving om het leven kwamen? Waar zijn de uitgebreide velden met tientallen lijken die in bomen of struiken of puin hangen? Behalve een dode hond en Daniel komen moeder en zoon niemand tegen. In het ziekenhuis komt er een beter beeld van de chaos en ravage tot je en wordt er in een scripttechnische misser toch nog een beetje aan dat beeld gewerkt. Hoewel niet bijzonder geloofwaardige dat Lucas als kind al die mensen langs gaat opzoek naar vermisten, komt er zoals ik zei wel wat een beter beeld van alle vermisten, paniek en chaos. Net als de beelden langs de weg als Watts naar het ziekenhuis gereden wordt, en op het einde de talloze mensen bij informatieborden vol met teksten en foto's. Het beeld wordt wat bijgeschaafd maar niet voldoende. Het blijft een misser dat de ramp niet iets breder getrokken wordt en meer mensen gevolgd worden, de omvang komt wat mij betreft niet over op deze wijze.

Verder verliest de film zich nogal in het sentiment en drama, het telefoongesprek van Henry met thuis, is to much. Hoe men elkaar om en rond het ziekenhuis misloopt is aardig in elkaar gezet maar ook een beetje te over dramatisch. Hoe die twee jongsten spelen als ze hun oudere broer zien vind ik dan wel weer heel intens en knap van die kleintjes. Daar en tegen huilen ze nooit, en lijkt Lucas ook nooit moe en lijken ze ook prima zonder eten en water te kunnen....tsja...

The Impossible, een rampenfilm die ontzettend goed scoort met de ramp zelf en hoe hij gebracht wordt, maar daarna al erg snel qua dialoog en script naar melodrama begint te neigen. Daarnaast spreken de personages me totaal niet aan. De film zal ongetwijfeld als drama bedoeld zijn met hoofdmoot de lotgevallen van de familie Bélon, iets wat sommige mensen aan zal spreken maar mij in dit geval niet. Vind de film daar ernstig voor te kort schieten. Als rampenfilm zelf en als geheel beeld van de ramp schiet de film ook te kort. Wat dat laatste betreft een gemiste kans maar dat was waarschijnlijk ook niet de bedoeling. Vanwege de goed gebrachte ramp nog een krappe drie, zonder dat een twee.

Niet helemaal.

Een beetje een film die het maar half weet te brengen. Het rampengedeelte in de film is zeer indrukwekkend, maar de drama is erg zwak. Het helpt het dan ook niet bepaald vooruit dat Watts gecast is, want daar komt voor mij de matige drama een beetje vanaf.

De film neemt gelukkig ook niet een te lange inleiding. De tsunami rolt eigenlijk al na 10 minuten over het scherm. Wanneer dat gebeurd, is de film op zijn best. Indrukwekkende effecten met een behoorlijke sfeer en brute beelden.

Wanneer de ramp voorbij is neemt de drama meer de overhand, maar dan stort de film ook eigenlijk weer in. Alhoewel het avonturengedeelte gewoon vermakelijk was, is de drama na enige tijd erg saai en verveel je je als kijker opeens enorm.

Het is dan ook de switch van thriller naar drama die de film wat dwarszit. Enkele scenes zijn zeer zwak. Het aanbieden van de mandarijn bijvoorbeeld om te laten zien hoe "goed" het gezin wel niet is. Het ligt me er gewoon iets te dik bij bovenop.

Het tweede deel gaat ook gewoon een beetje vervelen. De binnenkomst in het ziekenhuis had dan nog wel enige sfeer, en de tsunami was overweldigend gebracht. Dan eindigt het voor de rest wel bij deze film, behalve dat de jonge Holland wel goed bezig is.

Is een film die je moet herzien. Het is oh so to much de eerste keer dat je deze film ziet maar bij een tweede kijkbeurt, dacht ik, oh zo waar. Wat een diep intense vreselijke gebeurtenis. En die emotie heeft de film wel bewerkstelligd.

Een ontzettend tragische gebeurtenis, hoe een tsunami in 2004 het leven van héél veel gezinnen voor goed verandert. De ramp zelf is echter maar een kort gedeelte van de film te zien. Ik verwachten zelf toen ik de film aanzetten dat ik naar een film zoals 2012 ging kijken, maar dat is dus niet het geval. Het is wat trager maar een uitstekende cast compenseert dat wel in mijn ogen, waarbij vooral een 16-jarige Tom Holland excelleerde.

Een vrij gecensureerde Hollywoodiaanse versie van de tragische gebeurtenissen van de tsunami in 2004. De ramp zelf werd erg goed in beeld gebracht. Pure waanzin hoe een metershoge muur van water en modder aan die snelheid op je afkomt. Spectaculaire beelden die je ademloos bekijkt.

Na de ramp vond ik het vrij doods (figuurlijk), maar verwachtte ik het letterlijke. Heel weinig lichamen te zien. Later in de veldhospitalen zag je wel het menselijke leed. Erna wordt er jammer genoeg te veel gefocust op het sentimentele en barmhartige heldendom al keek de film wel nog goed weg. Het evenwicht tussen voorspel, ramp en nasleep kon misschien iets beter, maar al bij al een degelijke film. Mede door een goede McGregor en Watts een nipte 3,5*.

Niet echt geweldig deze film. Nogal clichématig, afgezien van de beelden van de impact van de tsunami en het acteerwerk van de jonge Tom Holland valt hier weinig aan te beleven. Eerlijk gezegd vind ik lastig om de prestaties van mevrouw Watts objectief te beschouwen in het licht van haar recente zenuwinzinking tijdens de quarantaine.

Enfin, geen aanrader.

Een pijnlijke film op twee manieren.

De eerste helft van The Impossible is verrassend goed. Ik had gedacht op een vrij lange introductie, met ergens halverwege de ramp, maar het gaat al opvallend snel mis. Deze tsunami is visueel fantastisch in beeld gebracht. Zo’n ramp had vrij makkelijk een hoog Roland Emmerich-gehalte kunnen krijgen, maar de aanpak van J.A. Bayona is een heel stuk beter; hij laat je vergeten dat je naar een film kijkt en gooit je als kijker middenin de chaos. Naomi Watts en Tom Holland - nu een superster, toen een kindacteur in zijn eerste film - zijn erg overtuigend, met name Watts zet de paniek en pijn heel realistisch neer. Haar zien struggelen en met name het beeld van de open wond in haar been komen wel even binnen. Dat was pijnlijk op een enorm sterke manier.

Het tweede deel van de film wordt gaandeweg pijnlijk op een vervelende manier. Daar begint het drama het over te nemen en wordt de film op veel momenten te vervelend sentimenteel. Ewan McGregor is een uitstekend acteur, maar de scènes met hem gaan geregeld een beetje over de schreef. Dit zit ‘m vaak vooral in de overige rollen, van die veel te ‘oh, wat zijn we allemaal goed en liefdevol voor elkaar’ types. Zo’n scène waarin al die mensen zeggen dat hij moet bellen naar huis had een ijzersterke scène kunnen zijn, maar het wordt veel te zoet gepresenteerd. Datzelfde geldt voor de finale, waarin de hele familie elkaar wel op érg toevallige wijze terugvindt en in de armen sluit. Het mag dan op ware gebeurtenissen gebaseerd zijn, zulke momenten zijn in elk filmscript gewoon niet goed. Eigenlijk zou het in elke andere film gewoon als ‘lui’ bestempeld worden, al die toevalligheden. Aan het einde van de rit heb je het idee dat je een prima film hebt gezien rondom een gezin in paniek, maar voor een sterke film over de (gevolgen van een) tsunami, is eigenlijk enkel de eerste helft de moeite waard.

3 sterren.

rampenfilm met voorspelbaar happy end

Sterke film met soms wel iets te dik aangezet drama maar prima om te kijken.

de special effecten van de tsunami en de ramp zijn erg indrukwekkend en levensecht .

het verhaal ( tevens waargebeurd) word hier wel erg geromantiseerd, dit script is zwak.

film moet het hebben van de mooie beelden.

Erg gedetailleerd, waardoor deze film is soms te moeilijk om te kijken is. Zeker als je zelf kinderen hebt.

De zeebeving van 2004 was natuurlijk één van de ergste natuurrampen ooit, die aan meer dan tweehonderdduizend mensen, voornamelijk Aziaten, het leven heeft gekost, maar natuurlijk draait deze film om een westers gezin. Oorspronkelijk Spanjaarden, maar blijkbaar is dat al te exotisch, dus heeft men er er maar Engelsen van gemaakt.

Voor de rest is het allemaal vrij voorspelbaar, want de titel geeft het eigenlijk allemaal al weg: het lijkt natuurlijk onmogelijk dat het hele gezin het overleeft, maar natuurlijk hoeven we ons geen zorgen te maken. Door alle hoofdpersonen te laten overleven blijven we achter met een fijn gevoel. De ellende is vooral iets wat anderen overkomt, niet ons, wat voor mijn gevoel niet voldoende recht doet aan alle ellende die de tsunami veroorzaakt heeft.

Niettemin wordt het allemaal volgens het boekje uitgespeeld in een poging het spannend te houden inclusief moeder die ineens verdwijnt, maar daar slaagt de film wat mij betreft niet in mede door de hint van de titel. En dan wordt het vrij langdradig. Filmisch verder maar één interessante scène gezien: wanneer moeder geopereerd wordt de flashbacks hoe ze zich tijdens de vloedgolf naar boven weet te worstelen. Een aardige analogie met de strijd om in leven te blijven tijdens de operatie.

In meerdere opzichten een gemiste kans. 1*. De film helpt me overigens bepaalde uitspraken van een bepaalde politicus die over meer dan tweehonderdduizend lijken politiek probeerde te scoren. Wat vergeten we dat soort dingen toch weer snel. Of ik althans.

alsof je zelf tussen al dat water wordt mee gesleurd, superfilm en geluid op blue ray knalt van het scherm

4.0

Het is ook altijd hetzelfde met die rampenfilms; groot drama, bulderend geraas, special effects van hier tot Tokio en dan zoemen we in op een klein menselijk drama. In dit geval een Amerikaans stel met een paar kinderen. En dan kun je wel raden hoe dat afloopt. Het eerste deel van de film is nog goed door te komen, maar daarna gaat het, zoals vaak, helemaal mis. Dan zit je echt naar een Disneyfilm te kijken met een kotsbakje binnen handbereik. Naomi Watts kan nog behoorlijk met haar rol uit de voeten, maar Ewan Mc Gregor, die ik hoog heb zitten, lijkt hopeloos verdwaald op de set in Thailand. Dit heeft weinig met cinema te maken, dit is parasiteren op een ramp.

Tijd niet zo'n goede film gezien. Alles klopt! Waargebeurd verhaal, veel drama en mooie momenten. Ongelofelijk hoe goed die Tsunami is nagemaakt. Gelukkig met weinig computerwerk.

Een film van het hoogste niveau.

Zeer aangrijpend gezien het onderwerp en een van de aller mooiste films gemaakt.

Met spelers die zo ontzettend goed acteren.

Een film om stil van te worden.

Een familievakantie in Thailand wordt op brute wijze onderbroken door de tsunami van 26 december 2004. Maria [Naomi Watts] raakt daarbij ernstig gewond maar weet toch met haar oudste zoon Lucas [Tom Holland] de ramp te overleven de medische hulp te vinden in een haastig ingericht noodhospitaal. Echtgenoot Henry [Ewan McGregor] heeft de twee jongste zoons Simon [Oaklee Pendergast] en Thomas [Samuel Joslin] in veiligheid weten te brengen. Hij weigert echter te vertrekken voor hij weet wat er met Maria en Lucas is gebeurd. De reconstructie van de tsunami is zeer indrukwekkend en met name Watts en Holland leveren uitstekend acteerwerk af. De sequentie waarin Lucas zich ontpopt als een soort wandelende zoekmachine voor mensen die geliefden zoeken is ontroerend en Bayona weet de zoektocht van de beide familiehelften altijd interessant te houden.

The Impossible is een film met twee gezichten. Het begin waarin de ramp plaatsvindt is erg sterk. Later wanneer de familie de aandacht krijgt wordt het allemaal wat geforceerd. Het is ook moeilijk om hierin de balans te vinden maar het had met wat minder dik aan te zetten krachtiger kunnen zijn.

Deze gisteren een kijkbeurt gegeven, daar ik deze op Prime Video zag passeren en ie mooie score heeft.

Het is een rampen/dramafilm avant la letre en gebaseerd op waargebeurd feiten. Ook laat de eigenlijke natuurramp niet lang op zich wachten en zo zit er meteen goed tempo in de film en volg je toch het verder verloop vd film mee met hoofdzakelijk Lucas en zijn moeder Maria Bennett (Naomi Watts). Ergens is het best verwonderlijk hoe dat jong gastje die ramp beleeft en doorkomt. Verder film met best wat emoties.