Dead of Night (1945)

Nooit gezien, maar ik lees er alleen maar goeie dingen over.

Yep, Same here

Dead of Night 4,5/5

"Dead of Night " is misschien wel de eerste werkelijk beangstigende horrorfilm in de filmgeschiedenis. Ok, ik geef toe, de RKO-films van Jacques Tourneur kunnen ook met deze eer gaan lopen.

Hoe dan ook "Dead of Night" is een verzameling kortverhalen die destijds zeker bij het naieve cinemapubliek voor een schok gezorgd zullen hebben.

Heden ten dage is de film erg moeilijk te vinden (ik bezit zelf een Franse DVD met gelukkig een originele versie) en onterecht totaal vergeten.

De verhalen lijken op het eerste zicht onafhankelijk van elkaar maar vloeien op meesterlijke manier in de climax samen. De reputatie van de film is door de jaren enkel groter geworden door de vele spoofs (o.a. in de Simpsons) en het schaamteloze recycleren van zeikers als Quentin Tarantino.

Hoogtepunt in de film is het (bekendste) verhaal van de buikspreker en zijn pop.

Dead of Night is mijns inziens de film die de lijnen uitzette voor de latere Britse Hammer studio. Esentiële horrorgsechiedenis!

'Eerste echte beangstigende horror film' lijkt mij maar relatief, aangezien ook films als Frankenstein en Nosferatu een hoop mensen angst aan hebben gejaagd. Een ding dat wel zeker is, is dat de vertelstijl die Dead of Night hanteert hierin zijn origine vindt.

Gezien de enkel maar goede recensies over dit verhalen kwintet, ging ik Dead of Night vol goede moed aan. De sfeer zit er zeer goed in en ook de verhalen spraken mij op papier enorm aan.
Het eerste segment is een hele korte en amper de moeite waard te bespreken, maar zet wel gelijk de toon voor wat er komen gaat.
Het tweede segment met het geesten jongetje is een klassiek spookverhaal dat goed de spanning erin weet te houden, maar alweer veel te kort is. Jammer, want uit deze setting en aankleding was een hoop meer uit te halen.
Het derde verhaal is zeer aardig en het uitgangspunt van twee verschillende dimensies die samenkomen wordt erg leuk vormgegeven door een creepy spiegel. Altijd voer voor een eng verhaal. Echter verliest dit verhaal zich grotendeels in de wat tamme conclusie. Toch alweer een gemiste kans.
Het golf verhaal lijkt er voor de afwisseling erin te zijn gegooid en de komische noot dat dit verhaal probeert te raken heeft mij compleet uit mijn element gehaald. Een ongelofelijke misser en een verhaal dat te verwaarlozen is.
Dead of Night lijkt achteraf een langzame opbouw te hebben naar een fenomenaal laatste deel. Het langste deel en dat is maar goed ook, want een korte speelduur had dit segment tekort gedaan. Het verhaal van de buikspreker is het hoogtepunt van Dead of Night, door het overtuigende acteerwerk en vooral door Hugo, de pop. Eng mannetje dat zich tot uitschieter van dit verhalenbundel mag kronen.

Uiteindelijk komen de verhalen aan het eind nog op een redelijk makkelijke manier tot elkaar en wordt de laatste akte al vanaf het begin makkelijk gemaakt te raden, maar desalniettemin is dit een prima film. Was het niet voor het komisch intermezzo geweest, had hier 4* ingezeten. Voor nu: 3,5*.

Aardige film, maar van horror is pas op het einde écht sprake. Daar komt alles dan samen, maar niet op een logische dan wel verklarende manier. Gewoon alles door elkaar gooien en het cirkeltje rond maken. Op zich niet eens zo veel mis mee, maar om nou te zeggen briljant, nee...

Ook valt de mix humor/suspense in het voordeel van de humor en het vele geklets doet de film ook weinig goed. De verhalen zijn verder best interessant maar worden te slapjes gebracht. Michael Redgrave en het laatste(voornoemde) segment stelen dan nog net de show en redden de film van de ondergang.

3,0*.

Een van de beste horrorfilms van de jaren veertig. Het is Ealing, en met dergelijke regisseurs aan het roer kan de humor natuurlijk nooit ontbreken; met name The Golfing Story (met het duo sportliefhebbers bekend uit The Lady Vanishes) is bepaald niet bedoeld om angst aan te jagen. Maar het moet gezegd worden dat Dead of Night de test des tijds verbazingwekkend goed heeft doorstaan. Poe en Val Lewton in een Britse blender. Ruime 4*

Van alle verhalen zijn het de spiegel en de pop Hugo die het meeste indruk maken. Hugo mag gelijk de geschiedenis in als de meest angstaanjagende pop allertijden.

De rest is aardig met ook nog een geslaagd wat komischer intermezzo.

Verhaaltjes zijn tamelijk briljant in elkaar gezet qua raamvertelling en de climax mag er ook wezen.

Klassieke Engelse horror.

Met horror heeft deze film toch weinig te maken maar een leuke mystery film is het wel en vooral dankzij het laatste gedeelte met de pop Hugo. Dat filmpje was was zeer goed en ook wel boeiend. De andere filmpjes (het filmpje met de spiegel was ook nog wel leuk) zijn niet echt geweldig met als dieptepunt die onzin met het golven (dat met het balletje was waarschijnlijk in 1945 een bijzonder special effect ). Het verhaal waar de andere filmpjes binnenvallen is opzicht wel aardig en zeker de laatste 5 minuten ervan waar alles samenvalt. Dat was best briljant gedaan. De muziek was trouwens ook wel goed toegepast en maakt deze film nog wat extra spannend. Deze film is waarschijnlijk de voorloper van de Twilight Zone films en series want daar heeft deze film veel van weg.

Ook al komt deze film uit 1945 echt gedateerd vond ik hem niet (m.u.v. dat golven) en hij keek ook wel aardig weg.

Leuke bloemlezing. De verhalen zijn allemaal wel aardig, hoewel het laatste verhaal er inderdaad bovenuit steekt. Ook de humorvolle bijdrage van Crichton is leuk en zorgt voor afwisseling. Die Ealing studio's hebben echt geweldige films voortgebracht. 4 (kleine) sterren ook weer voor deze.

(edit, de verwijzing naar the Lady Vanishes heb ik nu pas door. Leuk!)

Pestilente pop.

Sfeervolle Britse griezelfilm, die door een mysterieuze rode draad allerlei korte verhaaltjes aan elkaar bindt. Een zwart-witte voorloper van The Twilight Zone film en de Creepshows. Niet elk verhaal is even sterk, maar het verhaal rondom een buikspreker en zijn pestilente pop trekt de mindere vertellinkjes met gemak recht.

Goed.

Redelijke film over een man die arriveert in een huis vol vreemden die hij al eens gezien heeft in een droom. Een verhaal met verschillende verhaaltjes erin verwerkt die allemaal met een nachtmerrie-achtig einde bij elkaar komen. Redelijk onderhoudend, maar echt eng wordt het nergens. Daarvoor heeft de film de tand des tijds niet helemaal doorstaan.

Net de Engelse Blu-ray (met Engelse HoH-ondertiteling) bekeken: applaus voor de prachtige transfer van deze geremasterde StudioCanal-uitgave. De extra's bestaan uit een 75 minuten lange documentaire Remembering "Dead of night" met alleen maar Engelse (en mij –afgezien van de Amerikaan John Landis– onbekende) talking heads die praten over de achtergrond en de opbouw van de film (niet oninteressant maar natuurlijk wel behoorlijk statisch), een restoration comparison van 3'30 en twaalf stills. Voor de liefhebber.

Een leuk vijftal verhalen dat hier samengebundeld is tot een volledige film. Het is allemaal redelijk vermakelijk en onderhoudend. Hier en daar zit wat humor, maar eng wil het zeker niet worden. Het golfstukje was wel behoorlijk grappig.

Tot het het laatste verhaaltje aanbreekt. Niet alleen is het (gelukkig) de langste van de vijf, maar ook veruit de beste. Buikspreekpop Hugo heeft iets engs over zich heen hangen, waar goed gebruik van wordt gemaakt.

En zo blijkt Dead of Night een vermakelijk tussendoortje te zijn. Erg hoogstaand op het einde, maar helaas zijn de eerste vier verhaaltjes dat niet, al zijn ze gelukkig ook verre van slecht.

3,5*

Psychoanalytisch griezelen

Grappige opzet: vijf 'patiënten' leggen hun paranormale ervaringen neer bij een Freudiaanse psychoanalyticus om ze wetenschappelijk te duiden. Hun afzonderlijke verhalen worden steeds zo verteld dat het ruimte laat voor zowel een rationele uitleg als voor een paranormale verklaring. De eerste twee verhalen - visioen en spookhuis - worden net iets te rap afgehandeld om suspense op te kunnen bouwen. Gelukkig volgt daarop een sterker verhaal rond een nieuw huwelijk dat te maken krijgt met een mogelijk demonische spiegel. Simpel gegeven, maar het wordt rustig opgebouwd naar een explosieve climax. Het daarop volgende verhaaltje rond een noodlottige golfcompetitie valt uit de toon door de kinderachtige slapstick.

Het meest iconische verhaal gaat over een levende buikspreekpop en diens getergde eigenaar. Hier een fijne mengeling van tragiek, komedie en drama. Tot slot leidt het raamwerk om de afzonderlijke verhalen heen tot een laatste verrassing; hoogst bevredigend in hoe het mysterieuze vragen opwerpt over wat er realiteit of onderbewuste is. Allemaal tezamen is het een leuke mix van enigszins gedateerde horror, maar met enkele vondsten die de tand des tijds hebben doorstaan. Volgens mij is dit ook hoogst invloedrijk geweest op zoveel andere iconische horrorfilms van latere makelij. Alleen daarom verdient het al een kijkbeurt; ook voor liefhebbers van klassieke cinema die niet meteen binding hebben met het horrorgenre.

Leuke horror-klassieker, niet echt eng voor een modern publiek, maar nog altijd vermakelijk. De verhalen zijn wel wisselend in kwaliteit, het begint met twee korte verhaaltjes, die allebei wel aardig zijn, gevolgd door een iets langer -en iets beter- segment over een spiegel. Dan volgt een komisch bedoeld intermezzo dat niet echt serieus te nemen valt (van Charles Crichton, vooral bekend als de regisseur van A Fish Called Wanda), en dan komt het sublieme deel met de buikspreker, geregisseerd door Alberto Cavalcanti - Hitchcock heeft hier wellicht zijn inspiratie voor Psycho vandaan gehaald?

Het raamwerk waarin de verhalen zich afspelen was wel leuk gevonden, Mr Craig bevindt zich in een soort loop, wat me aan deze klassieke scene deed denken.

Weinig horror te bespeuren bij deze Horror/mysterie over een man die alles al uit een droom herkent en zo doende weet te voorspellen wat er gaat gebeuren. Aan de hand van diverse verhalen wordt alles aan het einde aan elkaar gebreid wat voor een onverwachte conclusie zorgt. Spannend is het tussendoor niet en de verhalen zijn van wisselend succes. Zo is het verhaal over de buikspreker en de pop het betere verhaal. Toch heeft Dead of Night mij niet weten te overtuigen als geheel.

Een architect wordt naar een landhuis geroepen en zodra hij daar aankomt herkent hij alle aanwezigen uit zijn droom. De architect weet zeker dat er iets gruwelijks zal gaan gebeuren. Een aanwezige Psycholoog is echter sceptisch, waarop iedere gast een persoonlijk verhaal over onverklaarbare gebeurtenissen verteld.

De verhalen moeten allemaal even opgang komen en zijn lang niet allemaal echt Horror maar soms zelfs eerder komisch. Het Kerst-verhaal vond ik het meest sfeervol en het verhaal van de pop deed erg denken aan Magic met Anthony Hopkins.

Uiteindelijk vormt Dead of Night best een vermakelijke anthologie, maar echt spannend of macaber werd het nergens. Wel leuk gedaan dat de architect uiteindelijk in een eindeloze loop terechtkomt.

Erg leuke Britse horror-anthologie met vijf verhalen.

Regisseur Basil Dearden bijt het spits af met het verbindende verhaal. Wat begint met architect Walter Craig die naar een huisje op het platteland rijdt omdat Mr en Mrs Foley wat willen verbouwen. Als hij daar aankomt, treft hij niet alleen hen, maar ook een aantal andere gasten aan. Tijdens hun gesprek geef hij aan dat hij dit allemaal een keer heeft gedroomd. Sterker hij doet een aantal voorspellingen. En terwijl er vijf verhalen worden verteld, komen ondertussen de voorspellingen uit de droom van Craig uit.

Ook dit eerste verhaal komt van regisseur Basil Dearden en is gebaseerd op een kort verhaal (The Bus Conductor, 1906) van E. F. Benson en wordt verteld door autocoureur, Hugh Grainer die na een auto-crash in het ziekenhuis terecht kwam en daar een soort visioen ervaart en hierdoor later de bus niet neemt. Erg leuke binnenkomer, waardoor direct de toon werd gezet.

Het tweede verhaal komt van regisseur Alberto Cavalcanti en is geschreven door Angus MacPhail (ook verantwoordelijk voor menig film-verhaal van Hitchcock) en wordt verteld door het jonge meisje Sally O’Hara. Zij verteld over een bijzondere ontmoeting tijdens het verstoppertje spelen. Erg mooi gedaan en de feeststemming in combinatie met de gruwelijkheden voegde een leuke sfeer aan dit gedeelte toe.

Het derde verhaal is geregisseerd door Robert Hamer na een verhaal van John Baines en wordt verteld door Joan Cortland. Voor de verjaardag van haar man Peter kocht zij als verrassing voor hem een grote spiegel. Echter na verloop van tijd gaat Peter zich steeds vreemder gedragen en uiteindelijk vertelt hij haar over de spiegel. Eng is het natuurlijk niet maar het is wel een erg leuk verhaal en mooi gefilmd.

Charles Crichton is verantwoordelijk voor het vierde verhaal, wat gebaseerd is op "The Story of the Inexperienced Ghost" van H.G. Wells en wordt verteld door Eliot Foley. Dit verhaal verschilt een beetje met de rest want dit is een grappig spookverhaal en gaat over de golfers George Parratt en Larry Potter die met een wedstrijd bepalen wie de hand krijg van hun geliefde. Parratt en Potter, worden gespeeld door Basil Radford en Naunton Wayne, beide zagen voor het eerst als Charters and Caldicott in Alfred Hitchcock film The Lady Vanishes (1938) Waarin ze dan ook soortgelijke door sport geobsedeerde heren speelde. Met de naamswijziging omzeilde ze zo keurig alle copyright-kwesties

Het vijfde en laatste verhaal wordt verteld door Dr van Straaten, de psychiater die een opmerkelijke zaak voor zijn kiezen kreeg over een buikspreker Maxwell Frere en zijn pop. Leeft de pop echt of lijdt Maxwell aan een psychische stoornis… Alberto Cavalcanti verfilmd het tweede verhaal in deze film van John Baines. En weet zich duidelijk van zijn beste kant te laten zien want zijn bijdrage zijn veruit de meest aansprekende van de film.

Hierna volgt dan nog de ontknoping van Walter Craig zijn eigen horror-sequence en de makers van deze film, kiezen niet voor de makkelijke manier. Want zowel qua verhaal als qua cinematografisch is het werkelijk prachtig. Dit algehele verhaal dat de andere verhalen bindt, zorgt uiteindelijk zelf ook nog eens voor een goed eigen verhaal. Waarbij het einde trouwens niet alleen een enge spurt neemt in het bizarre, maar ook nog een erg verrassende wending heeft. Zelfs nu zijn die laatste scènes, weird eng en creepy.

Het zijn verhalen met onderwerpen waar nu nog films over worden gemaakt. Wat maar aangeef dat de ideeën en concepten over wat eng is, gemeengoed zijn en door de eeuwen vrijwel hetzelfde blijven, (spiegels, geesten poppen of een visioen) alleen past de uitvoering zich telkens aan. Als je er daarbij stil staat dat deze film in 1945 is gemaakt, dan besef je pas echt hoe goed deze film gemaakt is.

Een interessant en sfeervol mysterie, waarin niet alle scenes even goed werken maar die over het algemeen wel de aandacht weet vast te houden.
Soms voelt de film zelfs een beetje aan als een droom, scenes die op het eerste gezicht niks met elkaar te maken hebben en gebeurtenissen die weinig logica maken.
Het verhaal rondom de buikspreker en zijn pop deed mij zelfs denken aan het veel latere Psycho, behoorlijk creepy!

Veel verschillende verhalen waardoor het tempo ook aangenaam hoog blijft.
Het einde geeft helaas niet heel veel uitleg, maar dat is misschien ook de kracht van de film? It was all a dream, or was it?

3,5*

Ik moet zeggen toch een van de betere horrors uit de jaren 40. We hebben hier te maken met een horroranthologie van 5 verhalen met 1 verbindend verhaal. Niet alle verhalen waren even sterk maar die van de buiksprekerpop en de spiegel staken er wel boven uit. Het minste vond ik die van de twee vrienden-golfliefhebbers die naar de hand dongen van dezelfde vrouw. Dat was me toch iets te luchtig. Voor de rest zit het prima in elkaar en heb er erg van genoten.

Mysterie en horror in deze Britse anthology film van Ealing Studios. Een landhuis in de Engelse countryside vormt het toneel voor een merkwaardige ontmoeting tussen zes gasten, met Mervyn Johns in de feitelijke hoofdrol als laatst arriverende gast. De grenzen tussen droom, werkelijkheid en het bovennatuurlijke worden afgetast in wat volgt, met Frederick Valk in de rol van psychiater en wetenschappelijk contrapunt. Zijn theorieën en ervaring met psycho-analyse dagen het gezelschap uit, maar worden evenzeer uitgedaagd door het gezelschap. Binnen het raamwerk van het landhuis met het gezelschap worden bijzondere verhalen van enkele gasten weergegeven in flashback formaat. Het raamwerk en de eerste episode worden aangeleverd door regisseur Alberto Cavalcanti, de overige drie regisseurs nemen elk één van de overige episodes voor hun rekening.

Uitstekende sfeerschepping, en zeker voor die tijd een originele aanpak. Elke episode is op zich de moeite waard om de aandacht gaande te houden, en het lijkt erop dat bepaalde elementen nadien hun weg hebben kunnen vinden in de horrorcinema, zoals reeds gezegd op het forum. Ook het concept van de film - de zich herhalende droom - lijkt latere makers geïnspireerd te hebben en heb ik al wel eerder gezien (in een jongere film).
De regie is steeds op niveau en in de finale worden alle registers opengetrokken door hoofdregisseur Cavalcanti. Het is een intelligent geschreven en sfeervol stuk geworden, met goeie acteerprestaties.

Bobbejaantje, Renée Gadd is de vrouw van de architect die hem op het einde wekt vanwege het telefoontje met het verzoek om naar het huis op het platteland te komen. Ik denk dat je doelt op hoofdrolspeler Mervyn Johns die de architect met de "visioenen" speelt.

Dank voor deze correctie . Een Renée kan natuurlijk ook geen vent zijn. Mervyn Johns kende ik nog niet maar dankzij jou zal hij me nu mss nog wat meer bijblijven.

Intrigerende acteur, typisch een bijrolspeler die plotseling de kans kreeg om een paar prachtige hoofdrollen te spelen. Kortgeleden zelf ook ontdekt in Ealings The halfway house (1944), maar met verder maar liefst 118 IMDb-credits tussen 1934 en 1979. (En als fan van Will Hay noem ik ook nog Johns' sublieme rol als maniakale moordenaar in Hay's My learned friend (1943).)

Zeer fascinerende film over een groep mensen die bovennatuurlijke zaken hebben meegemaakt.

Een architect wordt uitgenodigd en belandt in een huis op het platteland, waar hij de mensen in het huis herkent ,omdat ze al vaker in zijn droom zijn verschenen.

Hij weet ook dat de dag gruwelijk zal eindigen,maar kan zich niet meer herinneren,hoe.

De overige mensen in het huis hebben ook dromen gehad, die achteraf waarschuwingen zijn geweest.

De mensen delen hun ervaringen en we zien ze terug in een flashback.

De film is meeslepend en uitzonderlijk goed geacteerd, de scenes met Michael Redgrave en zijn buikspreekpop zijn fantastisch en legendarisch.

Grappig dat Sally Ann Howes, die hier (behoorlijk toneelmatig) de jonge Sally speelt, 25 jaar later Truly Scrumptious in Chitty chitty bang bang zou worden. Haar acteerwerk is sindsdien wel aanzienlijk beter geworden, en zoals ze zelf ook al zegt op haar IMDb-quotes-pagina: "I don't think those early years in the business really shape whatever talents a person may possess. It is only when you are old enough to appreciate what you are doing that you begin to learn from each part you play. In fact, I don't really consider that my career started until I was twenty. That was the age I finally did what I really wanted to do. I went into musical comedy."

Klassieke omnibusfilm met een erg leuk concept die de afgezonderde segmenten op overtuigende wijze met elkaar weet te verbinden. De manier waarop het verhaal uiteindelijk in elkaar steekt, is echter veel indrukwekkender dan de afzonderlijke verhaaltjes van alle hoofdpersonages. Wat gedoe met toekomstangst, behekste spiegels, buikspreekpoppen en geheime kamertjes, erg boeiend of sfeervol uitgewerkt is het allemaal eigenlijk niet. Specifiek het narratief rondom het golfspelletje is zelfs erg flauw, waarbij een hoop van de humor vooral een ineffectieve impact nalaat. Gelukkig wordt er over de grote lijn enthousiast en keurig geacteerd, zorgen de makers voor genoeg inhoudelijke variatie en kent Dead of Night een gezond tempo. De laatste 10 minuten zitten bijzonder indrukwekkend en modern in elkaar, waarvoor veel bonuspunten.

Dead of Night is een horror anthologie die me wist te verrassen met zijn sfeer, prachtige cinematografie en sterk acteerwerk. Van de vijf verschillende verhalen zijn er slechts drie die me wisten te bekoren. Diegene met de spiegel en dat met het spookkind zijn twee voorbeelden van klassieke horror die mij erg kan bekoren. Het verhaal omtrent twee golfers die op dezelfde vrouw verliefd worden valt merkbaar uit de boot. Dit heeft een grotere focus op (ongrappige) comedy en duurt naar mijn mening wat te lang. Dat het verhaal met de buikspreekpop is met verve het meest iconische maar echt eng wordt het nooit. Jammer dat het omringende verhaal ook met een domper eindigt ondanks de interessante opbouw.

Een film die het vooral van sfeer moet hebben. Een terechte klassieker die misschien voor mij wat te gedateerd is.

3*