Kaidan (1964)

Enorm sfeervol en zeer fraai vormgegeven (geheel in studio opgenomen). Gewoon laat op de avond chillen, deze film opzetten, en je wordt gegarandeerd meegesleept door de tranquillity en overdonderd door de visuele pracht.

Visueel meesterwerk. Kleurenpracht waar Kurosawa's Yume en Kitano's Dolls absoluut niet aan kunnen tippen. Ik heb sterk het vermoeden dat Kitano deze film als inspiratie heeft gebruikt voor de droomscene's in oa Kikujiro en Dolls. Kobayashi was een schilder alvorens hij met regisseren begon en dat is in elk shot te zien. De 4 verhalen zijn absoluut niet eng, maar zijn zeer sfeervol en fascinerend. De cast, met oa Nakadai en Shimura, is ijzersterk. Ach, wat maakt 't ook uit, 5* voor deze fantastische film! Kobayashi kan het ook in kleur en zonder zware thema's (Samurai Rebellion, Human Condition Trilogie) en is een meester in het vertellen van verhalen. Na Kurosawa, een nieuwe Japanse favoriet voor mij.

Ben echt mégabenieuwd nu... nu moet ik het nog zien te vinden.

Als een soort voorloper op Campfire Tales komt Masaki Kobayashi hier met vier spookverhalen die zich allemaal afspelen in feodaal Japan. Volgens het Boedhisme bestaat er geen hemel of hel en zijn geestverschijningen mensen die geweldadig om het leven kwamen en zodoende rusteloos rondwaren. Dit gegeven wordt vervolgens op verschillende manieren uitgewerkt.

Ik heb het nooit zo op films met afzonderlijke verhalen, maar hier wordt het door de constante stijlvoering en overduidelijk overkoepelende thematiek uitstekend gebracht. Goed gekozen stiltes met slechts af en toe wat onheilspellend achtergrondgeluid, subtiele cameravoering.. 't zijn vaak hele kleine, trage bewegingen die de sfeer plotseling laten omslaan, en surrealistische achtergronddecors (nep, maar perfect passend in de gehele mise-en-scene) zorgen voor een heerlijk rustige, mysterieuze flow van pure sfeer.

Individuele hoogtepunten zijn er in de vorm van "the great battle of Dan-no-ura" in het derde verhaal, waar dmv schilderijen en een zingende voice-over een bijna poëtische zeeslag in beeld wordt gebracht. De sneeuwscènes in "Snow Woman" of het schaduwgevecht van "In a Cup of Tea" zijn wat andere hoogstandjes. Ik vatte de symboliek niet altijd even goed, maar 't is sowieso meer een gevoelsfilm dan een verhaal dat constant roept om rationele verklaringen. (hoewel het wel bijzonder intrigeert dat de geestverschijningen de ene keer een soort schuldgevoel lijken te symboliseren om in een volgend verhaal zich juist ongewenst op te dringen aan de personages, maar goed)

Dolls vind ik visueel wel een klasse beter trouwens, daar waren de plaatjes hier net wat te abstract voor. 4*

Je bedoelt met 'te abstract' dat de beeldenpracht hier wordt gebracht dmv decors ipv natuur/landschap? Kleurgebruik is in beide films iig zeer mooi vind ik. Ik denk dat Kitano vooral voor de droomscene in Kikujiro (met de enge man) goed naar deze film gekeken heeft. Ook Kurosawa's droomscene uit Kagemusha heeft veel gelijkenissen met Kobayashi's kleurgebruik en decors hier. Ben trouwens ook een halfje omlaag gegaan: 3e kijkbeurt maakte het een een tikkeltje minder indrukwekkend.

Klopt. Het paste hier trouwens wel mooi in de sfeer van de film. Ik vond de decors dan ook geen minpunt, maar ervaarde de film an sich hierdoor wat afstandelijker dan de indringende beelden van Dolls. Kobayashi haalt hier wel alles uit het brede beeldformaat. Alle shots zijn perfect uitgemeten en overal gebeurt wel wat, geweldig om te zien!

Visueel overdonderend (vooral de eerste twee verhalen); inhoudelijk en qua spanning (wat je toch zou verwachten bij "ghost story's") viel het me wat tegen. Maar vooral dus voor het visuele aspect toch nog een dikke voldoende. 3,5*

Mooie beelden hoor - prachtig kleurgebruik vooral -, maar verder vond ik er geen moer aan. Vier losstaande verhalen die heel weinig om het lijf hebben (en dan nog grotendeels in voice-over verteld worden ook), en dan uitgesmeerd over heel veel ellenlange scenes. Met 2,5 uur een behoorlijke aanslag op je uithoudingsvermogen. 1,5 *

Ik kan met recht zeggen dat ik nog nooit zoiets gezien had als dit. Ik weet nog niet precies wat ik ervan moet vinden. Bij vlagen saai, maar ook bij vlagen oogstrelend en geniaal. De verhalen worden op een vreemde manier verteld, hele stukken worden als het ware overgeslagen en vervangen door voice-over, terwijl andere stukken ellenlang worden uitgesponnen en soms zelfs herhaald. Wat het meest blijft hangen is dat het er allemaal schitterend uitziet, waardoor ik voorlopig tot 4* kom. Dit is typisch een film die vraagt om een herziening, dus dat zal ooit wel eens gaan gebeuren.

In slaap gevallen.

Wel erg traag....

Ik bijna ook, ik ben een fan van horror en zeker van ouderwetse griezel maar dit is niet mijn smaak. Een ongelijke overgewaardeerde anthologie in mijn ogen. Al geef ik toe dat Chinese en Japanse films mij niet liggen.

Had hier toch iets meer van verwacht. Het laatste verhaal vond ik niet zo sterk. Voor het eerste en het derde verhaal vond ik echt de moeite waard om te zien. Het geschilderde decor leek mij in het begin erg nep, maar naarmate de film vorderde begon ik het steeds meer te waarderen. Het schept toch een bepaalde sfeer samen met het mooie kleurgebruik. Ook lijken de korte verhalen hierdoor rechtstreeks uit een folklorenboek te komen. Als alle verhalen me wisten te grijpen zou het cijfer wel hoger zijn, nu 4*.

weet iemand hoe lang elk individuele verhaal duurt?

Vanwege de huidige opleving van zowel de Aziatische film als het horror genre, vergeten mensen wel eens dat er vroeger ook horror films uit het verre Oosten kwamen. Kwaidan is zo’n film, een typische Portmanteau film (een film waar verschillende korte films bij elkaar werden gebracht) die vier verhalen over spoken laat zien.

Om nog enigszins de mensen te ontzien die deze film nog niet kennen zal ik de titels van de desbetreffende films niet noemen (ze bevatten teveel hints waar de films over gaan), in plaats daarvan noem ik ze gewoon film 1, film 2, etc.

Film 1 gaat over een man die zijn vrouw verlaat om hoger op de maatschappelijke ladder te komen. Dit doet hij door met de dochter van een rijke man te trouwen. Na enkele jaren krijgt de man toch spijt dat hij zijn vrouw verlaten had, en keert terug naar zijn dorp om haar weer te zien. Eenmaal terug blijkt dat er veel, heel veel is verandert.

Film 2 vertelt het verhaal van een houthakker die met zijn baas in een enorme sneeuwstorm terecht komt en, terwijl ze schuilen voor de sneeuw, door een geest worden bezocht. Deze geest vermoordt eerst de baas, en dwingt dan de houthakker tot zwijgen. Wanneer de houthakker zijn belofte zal breken komt de geest om hem alsnog te doden. Zodra hij thuis komt houdt hij zich inderdaad aan de belofte. Een paar jaar later ontmoet de man een mooie vrouw, trouwt met haar en krijgt drie mooie kinderen. Kan hij nog steeds zijn belofte houden?

Film 3 gaat over een blinde monnik die door de geesten van een zeeslag wordt bezocht. Hij wordt gevraagt om voor die geesten te zingen over diezelfde zeeslag, en moet daarvoor elke dag terug keren. Als de priester hier achterkomt, stuurt hij twee hulpjes achter hem aan om het terug te halen. Thuis wordt de monnik van top tot teen vol geschreven met spreuken, die de geesten moeten weg houden. Of toch niet?

De vierde, en laatste film, is een ingewikkeld verhaal over een samoerai die door een geest wordt geplaagd. Als hij die geest verwond komen twee andere geesten om hem te waarschuwen.

De vier films complimenteren elkaar, door het perfecte gebruik van muziek, geluidseffecten en decors. Vooral de decors, zeer kleurrijk en vaak alleen maar geschilderde achtergronden, vallen op. Je zit echt te wachten waarmee Kobayashi je nu weer zal verbazen, qua visuele vondst. Wat betreft de look is het dan ook smullen met Kwaidan. Jammer dat enkele van de films toch behoorlijk voorspelbaar zijn, maar dat neemt niet weg dat ze niet lekker wegkijken.

Kwaidan is met recht een klassieker, en nu te zien in een versie die 3 uur duurt.

Eerste verhaal vond ik persoonlijk niet zo boeiend, maar dat wordt in de andere (met name het derde) geheel goed gemaakt.

Min puntje vond ik wel dat het alleen in de studio was opgenomen. Ik had graag wat meer natuurlijk licht gezien in de buiten scenes.

4,0

Is deze film ook ergens te vinden in de winkelrekken in België of Nederland?

Ik heb hem laatst nog bij verschillende Free Record Shops gevonden. Hij is ook aardig makkelijk op internet winkels te vinden

Ik vrees dat je Kaidan bent tegengekomen in de Free Record Shops. Helaas is dat een andere film.

Ja ik wist dat die film er ook nog was, maar het was dezelfde hoes als deze en hij kwam uit 1964 Hij stond bij de arthouse sectie

Een uitermate fraai vormgegeven horrormeesterwerk van grootmeester Kobayashi.

Wat een prachtige film zeg, de mystieke sfeer alleen al is een dikke vijf waard. Ik ga hem binnenkort terugzien en zal me dan nader verklaren omdat het lang geleden is dat ik de film gezien heb.

Ugetsu meets Mario Bava.Waarmee ik bedoel dat deze film het niet moet hebben van spanning,maar alom bekende verhalen uit Japan(vgl.Ugetsu) combineert met hyperstilering( vgl.Bava).

Je zou ook kunnen beweren dat de 4 verhalen unheimlich zijn i.p.v. horror-opwekkend.Zelfs iemand die niets afweet van Japanse folklore of cultuur snapt meteen waar de eerste 2 verhalen over geesten op uit zullen draaien.Het 3e verhaal begint zelfs post rem en geeft meteen de ontknoping weg.Het 4e deel dient eerder als comic relief.

Naar het schijnt was dit bij uitkomen de duurste Japanse film ooit en dat is te zien:zelfs CGI-verslaafden zullen weinig te klagen hebben over de effecten,terwijl de decors en aankleding extreem goed verzorgd zijn.Deze hoogst artificiele film verdient het dan ook om tot de best uitziende aller tijden te worden gerekend.Overigens werd de extreme stilering en het theatrale lichtgebruik ook al toegepast in het iets eerder uitgekomen"actor's revenge"van Ichikawa.Dat met een componist als Takemitsu ook het auditieve aspect om van te genieten is, spreekt voor zich.

De eerste 2 verhalen van elk ong. 40 minuten zijn bijna doublures van elkaar,het vierde deel van ong. 20 minuten kun je zien als een soort saterspel of postmodern geintje.

Het 3e deel van dik 1 uur vormt imho het hoogtepunt en is op zichzelf een meesterwerk,met een bijzondere vermelding voor de kunstgreep( letterlijk) met het lichaam van de arme monnik.

Overigens bevatten alle delen,als je goed kijkt,een komisch aspect en is deze film er een die meer het intellect dan de onderbuik aanspreekt.

Wat een heerlijke cameravoering en onheilspellende geluidsband zeg, dat plus beangstigende ontknopingen en prachtige decors en je tikt zo tegen die 4.5* aan.

De eerste twee delen doen weinig voor elkaar onder en kennen een zelfde soort opbouw en structuur, waarbij vooral de ontknoping uit het eerste deel erg sterk is. Over beide delen hangt zo'n constante spanning, je weet dat er iets niet pluis is. De schitterende rode en blauwe kleuren maken het tweede deel een genot om naar te kijken. Het zwaartepunt van de film ligt echter in het derde en langste deel. Deze begint in eerste instantie nogal vervelend voor zo'n 10 minuten, maar dat wordt dik goedgemaakt in het vervolg waaruit zelfs blijkt dat dat begin een nuttige functie had, al blijft het een irritatieopwekkend stukje. Het moment waarop de oren van die blinde biwaspeler eraf worden getrokken is ontzettend beklemmend gebracht en moest ik ook zeker wel van griezelen. Verder perfecte camerabewegingen en de biwaconcerten zijn super creepy, wat een entourage. Het laatste en kortste vierde deel is wat luchtiger en vooral het 'gevecht' was wel vermakelijk. Een beetje knullig gemonteerd bij een verdwijntruc, maar ach. Visueel helaas minder dan de vorige drie, geen mooie achtergronden hier. Wel een lekker toetje, geinig einde ook.

Volledig met Wouter eens, dit is wel erg traag. Of misschien zijn vier Japanse volksverhalen op een avond gewoon teveel. Niettemin voor liefhebbers van de huidige j-horror (en Aziatische horror in het algemeen) een must see, als je tenminste benieuwd bent naar de grondslagen van het genre. Kunnen de roots je niets interesseren, dan kan je beter wegblijven, want filmtechnisch is het natuurlijk gedateerd.

Voor mij sprongen de eerste 2 verhalen er duidelijk uit. Het eerste verhaal vormt de basis voor de talrijke grudge films als Ringu, Ju-On en noem ze allemaal maar op. Kruipend zwart haar, een wraakzuchtige geest, sterven van angst; het zit er allemaal al in. Ook grappig om te zien dat zelfs de camerabewegingen later zijn gekopieerd: de geest die in een soort schokkende stop motion op haar slachtoffer afgaat. Tegenwoordig bijna de standaard wijze waarop geesten in films zich voortbewegen, inclusief Hollywood films. Meteen ook het enige deel wat spanning wist op te roepen. 3***

Het tweede deel is gebaseerd op het traditioneel Japanse Yuki-onna verhaal. In hedendaagse horror misschien wat minder bekend, maar thematisch verreweg het interessants. Ook qua sfeer sprong dit deel er bovenuit. De kou en de sneeuw zijn voelbaar, ondanks de studio opnames (overigens een bewuste keuze van de regisseur om een groter sprookjesachtig effect te creëren). Ben dit verhaal eigenlijk maar één keer tegengekomen in een hedendaagse horror: Tales from the Darkside. De setting is hier verplaatst naar New York en de Yuki-onna is vervangen door een soort demon, maar verder volgt het dezelfde lijntjes. 3,5*

Echter vanaf deel 3 volgt de omslag. De regisseur heeft zich in dit deel volledig verloren in allerlei (voor die tijd) technische hoogstandjes. Het gevolg: een eindeloze intro van vecht scenes tegen een bordkartonnen achtergrond, ondersteund door traditioneel Japans gezang over een of andere zeeslag. Even leuk, maar het deed na een tijdje letterlijk pijn aan zowel de ogen als de oren. Eenmaal wanneer het verhaaltje op gang is gekomen wordt het niet veel beter. De toevoeging van slapstick (2 klunzige monniken) pakt behoorlijk verkeerd uit. De climax deed vooral figuurlijk pijn aan de oren, maar kon dit deel absoluut niet meer redden. Saai en eentonig. 1*

Deel 4 tot slot ging eigenlijk helemaal nergens over. Een man werkt in een pakhuis als bewaker en wordt lastig gevallen door geesten. Het enige wat volgt zijn beelden van een steeds idioter wordende bewaker die met zijn zwaard naar lucht hakt (want geesten zijn uiteraard onkwetsbaar, dûh). Flauw en oninteressant. Gelukkig het kortste deel. 0,5*

Uiteindelijk kom ik op een teleurstellende 2** uit, wat ik gezien de eerste 2 delen zeker niet had verwacht.

Ik zag de uitgebreide versie van 183 minuten en dat was best een zware zit: tot mijn spijt moet ik vaststellen dat ik op een aantal momenten met lichte verveling naar het scherm heb staan kijken. Sommige verhalen worden te lang uitgesponnen, zonder dat het trage tempo naar mijn smaak geen extra kracht/diepte toevoegde. Sowieso zijn de verhalen bijzonder voorspelbaar, maar dat hoeft op zich niet erg te zijn. Het is gewoon dat veel scènes tussen begin en einde blijven aanslepen, zonder dat ze een écht spookachtige sfeer bevatten. Dat is zonde: bij vlagen is het sfeervol en ouderwets griezelig, maar veel te weinig om echt te boeien.

Ook de soundtrack is niet mijn ding, ik heb niet zoveel met traditionele Japanse muziek (zeker niet tijdens het derde verhaal, met de verteller die de zeeslag nazingt; vreselijk, of althans absoluut niet aan mij besteed ).

Tot zover de voornaamste negatieve opmerkingen (zo had ik bv. ook niets met de komische monniken in het derde verhaal, maar dat is slechts een detail). Voorts blijft het natuurlijk een film van een rastalent als Kobayashi: visueel is de film prachtig en mij deed hij sterk denken aan de heerlijke 'studio-esthetiek' van Mishima (en ook de droomscène uit Kagemusha natuurlijk). Vooral de achtergrondschilderingen bij "Woman of the Snow" - met de ogen die het zwerk van een duister en bedreigend kantje voorzien - vond ik fantastisch.

Meer dan wat anders is het dus de esthetiek van het beeld dat Kaidan interessant maakt om te bekijken.

Jammer genoeg duurt de film me iets te lang, zonder dat dit goed gemaakt wordt met sfeervolle verontrustende beelden en een overheersend gevoel van ongemak. Kaidan is eenvoudigweg te 'tam' op behoorlijk wat momenten, en dat haalt het kijkplezier naar omlaag. Visueel prachtig, maar voor mij absoluut niet de beste Kobayashifilm. Twijfelend tussen een zeer milde 3,5* en een goede 3*, ga ik toch voor de strenge 3*.

3*

De eerste vier films, die ik van Kobayashi zag, waren allemaal goed tot zeer goed te noemen. Ook hadden ze allemaal een vrij lange speelduur, dus wat dat betreft wist ik wel zo’n beetje wat te verwachten van Kaidan. Ik zag overigens de versie van 164 minuten. Ik zou verder niet weten wat het verschil is met de langere en de kortere versie. Kaidan is onderverdeeld in vier verhalen, waarvan de een wat beter is dan de ander.

Het eerste verhaal is zeker niet de slechtste. Het gaat over een man die zijn vrouw verlaat en jaren later toch spijt krijgt. De opbouw is vrij rustig maar Kobayashi houdt het boeiend, door vooral te spelen met de achtergronden. Die zijn nogal opvallend gekleurd en geeft bepaalde scenes daardoor zeker iets extra mysterieus mee. Ik vond het verhaal ook best boeiend en de laatste tien minuten zijn zelfs lekker spooky. Ruime 3,5*

Het tweede verhaal is het leukst en ook verreweg het best. Geweldig wat een sfeer Kobayashi hier weet te creëren. Vooral het kleurgebruik is erg fraai. Warm geel/rood op de momenten dat het goed gaat en koud/blauw achtig op de momenten dat het kwaad verschijnt, en er veel dreiging is. Ook hier zien de achtergronden er wederom fantastisch uit. Sommige shots ogen echt als mooie schilderijen, zo prachtig ziet het er hier uit. Het moment datde man zijn belofte spreekt, zag ik wel aankomen, maar is desondanks erg sterk, omdat de spanning vanaf dat moment een ongekend hoogtepunt weet te bereiken. Fraai einde ook van dit verhaaltje. 4,5*

Het derde deel is dan wel een grote tegenvaller. Verhaaltechnisch is het een stuk minder interessant, maar ook visueel lukt het Kobayashi niet om het interessant genoeg te houden. Ineens wordt de toon minder grimmig en wordt en humor toegevoegd, met twee monniken, die wat rare kapriolen uitvoeren. Ook wordt er hier gezongen, wat niet bepaald mooi in de oren klinkt. De uiteindelijk afloop is dan wel weer erg sterk, maar het kan niet voorkomen dat dit het minste deel is van de vier. Kleine 2,5*

Het vierde en laatste verhaaltje is gelukkig ietsje beter en een aardige afsluiter. Het verhaaltje is ook vrij voorspelbaar, maar wel vermakelijk. Visueel ziet het er ook wat mooier uit dan het vorige deel, maar het topniveau van de eerste helft van Kaidan wordt helaas niet meer gehaald. Wel is de actie die hierin voorkomt, goed gechoreografeerd en fijn om naar te kijken. 3,0*

Al met al kom ik op een gemiddelde van drieënhalve sterren uit. Als ik erover nadenk, is dat ook wel het gevoel dat ik bij Kaidan heb. Het tweede verhaaltje is echt geweldig, maar dat niveau is helaas niet constant aanwezig. Kaidan is echter best een bijzondere ervaring en duidelijk een film van een goede en ervaren filmmaker.

3,5*

2de Kobayashi.

Heb de Human Condition reeks maar even in de vriezer gezet, maar voor deze film wou ik nog wel een uitzondering maken. Beetje klassieke Japanse horror boeit me nog wel, zeker omdat die Kaidan verhalen vaak nog wel boeiend zijn.

Jammer genoeg is deze film dat niet zo. Niet zozeer omdat het niet spannend zou zijn, wie een beetje vertrouwd is met het hele Kaidan gebeuren weet dat de verhalen vaak meer om het bovennatuurlijke draaien dan dat het echt om horror gaat. Zo ook hier.

Visueel solide in beeld gebracht, maar ik heb nooit echt geheel kunnen wennen aan de decors. Té duidelijk een studiofilm vind ik, waardoor is soms wat een Shaw Bros gevoel kreeg. Dat kan dan nog net in een vluchtige martial arts flick, maar voor een statiger project als dit vond ik het niet zo gepast. Kleurgebruik vond ik ook weinig speciaal, enkel de cameravoering viel wel positief op.

Soundtrack was een beetje dubbel. Af en toe best knap en sfeervol, ook lekker subtiel, maar sommige muziekstukken klonken echt vreselijk. Er is één muziekje dat letterlijk klinkt als een leeglopende ballon, da's ook niet echt sfeerbevorderend.

Verder is de lengte echt wel een struikelblok. Ik heb de 183-minuten versie gezien en aangezien ik er maar weinig echt bovenuit vond steken zat de mot er wel een beetje in kort na halverwege. Tweede segment vond ik trouwens het mooist, dat verhaaltje heb ik echter al eerder gezien in een Japanse film. In ieder geval wel sfeervol, sneeuw enzo ...

Vond het beter dan het eerste deel van The Human Condition en de film kent ook wel z'n momenten. Zeer opvallende stilering ook, maar het weet niet echt te pakken en wordt na verloop van tijd gewoon saai. Oh, en wie hoopt een echte horrorfilm te zien laat deze maar beter links liggen, of leest zich eerst in beetje in in het Kaidan gebeuren.

1.5*

Ja, het ziet er prachtig uit. Het filmwerk is uitstekend. Maar toch kon Kwaidan me niet helemaal bekoren. Kwaidan is een Japanse anthologie van (traditionele) spookverhalen van de hand van Masaki Kobayashi, ook de man achter het fantastische Seppuku. Hoewel ik Kwaidan al tijden klaar heb liggen, is het er tot op heden niet van gekomen, voornamelijk omdat ik opkeek tegen de lange speelduur. Een die vrees bleek redelijk gegrond: de film is en voelt behoorlijk lang, en zeker de eerste twee verhalen zijn niet dermate interessant daar het die speelduur echt waard is.

De film bestaat dus uit vier losse delen; hoewel de film weliswaar een horrorlabel heeft is het echter geen enge film, hooguit wat unheimlich. Spoken op z'n Henry James. Maar hoewel ieder deel dus maar gemiddeld zo'n veertig minuten duurt, voelt dat alsnog behoorlijk aan de lange kant. De verhalen zijn an sich wel interessant, maar behoorlijk rechttoe rechtaan en uiteindelijk gewoon niet zodanig boeiend dat ze veertig minuten film rechtvaardigen - ondanks dat ik toch wel enigszins Japanofiel ben. Wat ook niet helpt is dat de film continu een soort van afstandelijke, theatrale sfeer heeft, waardoor ik niet echt het verhaal ingezogen werd. De uitgebreide voice-overs maakten dat niet makkelijker. Maar het is niet alleen maar kommer en kwel: Kwaidan ziet er bijzonder fraai uit en paar uitzonderingen zoals de zeeslag bij Hoichi the Earless daargelaten , en ondanks de traagheid en het feit dat ze soms te lang uitgesponnen waren, hadden de verhalen toch een aardige kern. In het bijzonder kon verhaal 3 over de blinde monnik mij wel bekoren, behalve de eerste tien minuten dan. Zo alles bij elkaar niet meer dan een redelijke filmervaring dus, en The Human Condition blijft voorlopig nog maar even in de koelkast staan.

Deze Japanse Horror anthologie was ik al sinds de zomer van plan om te kijken, maar de lange speelduur heeft me lang weerhouden. Ik denk ook niet dat ik nog eens een Japanse film van deze omvang in èèn keer ga proberen te kijken...

In tegenstelling tot wat je zou verwachten is de film gebaseerd op Engelstalige verhalen van Lafcadio Hearn, een Grieks-Ierse schrijver die naar Japan afreisde en met de dochter van een Samurai is getrouwd. Het acteerwerk was een beetje theatraal, maar dat was ook bij Kurosawa's Samurai-films. Tatsuya Nakadai (die speelde in Ran en Kaghemusha) heeft hier ook een rol.

De film was erg sfeervol. De gigantische sets waren mooi belicht en laten duidelijk het grote budget van de film zien. Alleen ergens jammer dat de lucht steeds een duidelijk geschilderde achtergrond was, dat was het enige dat het onrealistisch maakte. Er word bij vlagen een angstaanjagend sfeertje gecreëerd - ook toen waren witte gezichten en zwarte haren in trek bij Japanse horrorfilmers - maar eng wordt het nergens.

De verhaaltjes zijn ondanks hun lengte vrij simpel en lijken uit een verhalenbundel met exotische sprookjes te komen en het ontzettend trage tempo en de het kostuumdrama tussendoor waren toch best vermoeiend. Ook het ontbreken van muziek en erg schaarse geluidseffecten (de film had erg luie Foley artists) maken de film alleen maar langer. De traditionele Japanse instrumenten hadden wel iets, maar zijn niet 3 uur lang interessant genoeg.

Leuk om gezien te hebben en visueel prachtig, maar ik denk niet dat ik nog een Japanse anthologie hoef te zien.

Kwaidan is te vertalen als zoiets als Spookverhalen en dat is precies wat de film is ... een anthologie van vier bovennatuurlijke verhalen. Verhalen geschreven door de schrijver Lafcadio Hearn (of zoals zijn Japanese naam luid; Koizumi Yakumo) Deze was bekend om zijn boeken over Japanese legende en spookverhalen, en dan vooral het boek "Kwaidan: Stories and Studies of Strange Things" In 1964 werden vier verhalen verfilmd door Masaki Kobayashi. Nu zeg het genre-label; "horrorfilm" maar de film lijkt in sommige opzichten meer op het tot leven gekomen Zen-rol uit de veertiende eeuw. De manier waarop gefilmd was leek dan ook op traditionele Japanse vorm van theater; "Kabuki" Waarbij het acteren, camerawerk en geluid in volkomen harmonie waren. Al kan de westerse kijker/luisteraar wel wat moeite ondervinden met deze vorm van toneel en muziek. Zeker als de film ook nog eens een speelduur van drie uur bezit.

1. The Black Hair,

Een samoerai verlaat zijn vrouw voor de dochter van een welgestelde familie om een ​​sociale status te krijgen. Zij blijkt egoïstisch en oppervlakkig en daarom keert hij terug naar zijn oude huis en vrouw om erachter te komen dat er iets niet helemaal klopt. Atmosferisch geschoten en extreem griezelig, extra versterkt doordat eronder de beelden het constante geluid van krakende geluiden was te horen.

2. The Woman of the Snow

Twee houthakkers zitten vast in een sneeuwstorm. Nadat ze hun toevlucht hebben gezocht in een lege hut, worden ze bezocht door een vrouw die zowel opvallend mooi als dodelijk is. Uit medelijden laat ze één van hen leven op voorwaarde dat hij niemand vertelt wat er is gebeurd. Praat hij toch is hij ten dode opgeschreven. Goed verteld verhaal, surrealistisch geschoten (let op de lucht in de achtergronden, deze zijn vol met ogen die wel wat invloed van de Dali-scene in Spellbound bezaten) en met een groot open einde.

3. Hoichi the Earless

Met ongeveer een uur is dit tevens de langste van de vier en start met getekend en real-time uitgebeeld verhaal over een zeeslag begeleid met Japans gezang en muziek van de biwa. Later blijkt dat dit Hoichi is een jonge blinde man met de talentvolle vaardigheid om dat verhaal van die grote slag te bezingen. De geesten van de verliezende kant willen avond na avond dit horen maar spelen voor de doden is gevaarlijk. Hoichi's priestervrienden proberen hem te redden voordat het te laat is. Dit gedeelte vergt het meeste van de westerse kijker. Vooral doordat het vol zit met traditionele Japanse muziek. Ook zien we (voor mensen die bekent zijn met Aziatische films) de bekende bijrollen die voor een comic relief moeten zorgen. Toch is het een heerlijk verhaal met groots aangepakte scenes.

4. In a Cup of Tea

Waarschijnlijk het toegankelijkste filmpje van het hele stel maar doet verder niet onder voor de rest en vraagt ​​je letterlijk om je eigen einde in je hoofd te bedenken. Een samurai-krijger ziet op een ochtend een gezicht weerspiegeld in zijn kopje thee. Echter is er geen persoon waar de reflectie van kan zijn. Later op de avond ontvangt hij een bezoeker die hij kent maar... die er vreemd genoeg uitziet als iemand die hij onlangs zag. Enge en grappige filmpje tegelijkertijd, met geweldige camera standpunten en een bizar einde.

Regisseur Kobayashi vertaald met deze film de traditionele Japanse beeldende kunst en drama via de camera naar het beeldscherm en in dat proces toont het de universele taal tussen mythe en dromen Een unieke ervaring.

Herzien op blu ray. Film ziet er echt fenomenaal mooi uit. Qua kleurgebruik ken ik eigenlijk geen andere film die zo mooi is. Op visueel gebied is het een absoluut meesterwerk.

Helaas weten de verhalen mij zelf slecht te boeien. Het is traag, niet echt spannend. Ook zijn de verhalen verder vrij simpel van opzet met een moralistische ontknoping op het eind. Zonde eigenlijk, want ik had het graag beter gevonden. 3,5 blijft staan.