Koroshi no Rakuin (1967)

Da's wat ik bij Pistol Opera neerpende, en wat ik van deze (behalve dan de kleuren uiteraard) verwachtte. Jammer genoeg een zeer koude douche.

Valt op alle punten in het niets bij de sequel, en is dus verder ook niet boeiend. Paar leuke ideetjes (de vlinderdame) en shots, maar veel te weinig om 90 minuten te kunnen boeien. Waarschijnlijk teveel verwacht, maar vond dit saai. 1.5*

En diegenen die het daar (weer eens) niet mee eens zijn, ga Pistol Opera kijken.

PS: wat een gezicht heeft die man ook. Ziet eruit zoals ik me voel als ik van de tandarts kom

Soort abstracte vertelling over huurmoordenaars die elkaar in een abstracte en soms surrealistische wereld naar het leven staan. Mooie zwart wit fotografie (film verdient een betere release), maar heel erg boeiend is het niet. 3* en wellicht een verhoging bij herziening van een betere transfer.

Hyper-, maar ook overgestileerde misdaadfilm zoals Suzuki ze meer maakte (en bleef maken, ook al werd hij na deze door de studio op straat gezet). Hier werkte het voor mij perfect.

Er is een zeer simpele verhaallijn, waardoor je je optimaal kunt focussen op de shots, die bijna zonder uitzondering raak zijn. Werkelijk fenomenaal. Suzuki verliest echter de verhaallijn niet uit het oog, zodat de film niet alleen een verzameling plaatjes is. Maar het blijft wel erg oppervlakkig door deze aanpak, zodat een meesterwerk uitgesloten is, maar deze film zou je eigenlijk in een hagelnieuwe kopie op een groot doek moeten zien. De DVD transfer was ook al fraai.

Het is duidelijk dat vele regisseurs van deze beeldtaal gebruik hebben gemaakt. Trouwens: bij de DVD staat ten onrechte op de hoes vermeld dat het om een 16:9 beeldratio zou gaan. Gelukkig is-ie gewoon 1:2.35 (scope) formaat.

jammer dat het een zwart wit film is
maar het was toch een van de betere aziatische film

Hanada is nummer drie in de lijst van huurmoordenaars, en hij is goed in wat hij doet. Niet zo goed als de nummer twee, Kon of de onbekende nummer één, maar toch. Als hij gevraagt wordt om een buitelandse man te vermoorden gaat het mis, hij raakt in plaats van de man een onschuldige vrouw. Dit is voor de yakuza onvergeeflijk, en hij krijgt dan ook meteen elke huurmoordenaar achter zich aan.

Branded To Kill (Koroshi No Rakuin) is op het eerste gezicht een standaard misdaadfilm, maar schijn bedriegt. Want onder dit misdaadmasker gaat een experimentele film schuil, hevig beïnvloed door Jean-Luc Godard, waarbij stijlmiddelen worden gebruikt (zoals het gebruik van beelden over beelden en scenes geschoten in negatief) die zo door de Franse meester zouden kunnen worden bedacht. Het is zich dan ook niet vreemd dat de filmmaatschappij (Nikkatsu) die regiseur Seijun Suzuki inhuurde hem hierna nooit meer wilde gebruiken, en hem op staande voet ontsloeg.

Nu, jaren later, wordt Branded To Kill gezien als een meesterwerk, en een grote invloed op veel westerse regiseurs. Persoonlijk vindt ik het niet het meesterwerk wat door velen zo wordt geroemt, maar het is zeker een te gekke film. Echt zo’n lekkere geschifte, moeilijk te volgen film die niets en niemand serieus neemt, en gewoon zijn eigen weg inslaat. Prachtige zwart-wit beelden, een “hippe” jazz soundtrack en nog coolere gangsters. Echt een aanrader!

Mooie review, Stephan73!



Ik hoorde vandaag van een specialiste dat zijn kaken speciaal zo gemaakt werden voor de film; ze wist niet wat de achterliggende reden precies was, maar het zou wel zo zijn dat de acteur in het echt niet zo'n bolle wangen had


Een mooie hippe misdaadfilm, waar iemand als Tarantino zeker goed naar gekeken heeft. Het verhaal is inderdaad eenvoudig, maar wegens de 'coolheid' van het onderwerp (huurmoordenaars en yakuza) en de aanpak van de regisseur blijf je de hele tijd geboeid kijken. Hoogtepunten waren o.a. de moord vanuit het reclamepaneel met de zippo, de 'vlindervrouw' met de vlinders aan de muren van haar woning, de shoot-out aan de haven en alle scènes met number one. Allemaal erg knap in beeld gebracht en voldoende apart om opvallend te zijn voor een film uit 1967.

3,5*

Weinig reacties.

Ik had wèl moeite de film uit te kijken. Een beetje saai!

Toch wel weer een leuk Japans klassiekertje van Suzuki. Die een beetje op het zelfte neerkomt als Tokyo Drifter. Alleen is dit nu volledig zwartwit. Sfeertje is lekker ouderwets en de jazz deuntjes zijn ook zeer toepasselijk. Verder word hierin ook best in geacteerd alleen dat nepjanken vind ik nog wel eens irritant en onrealistisch maargoed.

Verder waren bepaalde actiescenes ook wel goed te doen. Verhaaltje is gewoon simpel maar het gaat bij dit soort films natuurlijk alleen maar om de stijl. Actiescenes zijn voor die tijd ook best goed. Toch vond ik dit weer niet echt een hoogvlieger net als Tokyo Drifter. Voor oude Japanse actiefilms kijk ik toch liever Yakuza's Law. Maar evengoed kan dit er ook nog wel in.

3,5*

Derde film die ik van Suzuki zie en ik ga deze het hoogst waarderen al krijg ik zin in een herziening (en wellicht verhoging) van de andere twee.

Minder balancerend tussen camp en kitsch dan Tokyo Drifter, minder theatraal en een stortvloed aan invloeden en indrukken dan Pistol Opera, maar net zo'n vreemde variant op een gangsterfilm. Dromerig, soms bijna poëtisch. Heel erg gestyleerd. Zwaar beinvloed door new wave (en daarmee ook behoorlijk een kind van zijn tijd). Wederom een mager en zeer simpel plotje dat alleen als kapstok dient voor wat Suzuki ons aan shots, sfeertjes en ideetjes wil voorschotelen.

Hoewel de titelsong het niet haalt bij die van Tokyo Drifter zit de film vol sfeervolle jazzmuziek.

Erg fijn, meer Suzuki graag.

4.0*

Heel bijzondere film, weer. Wil ook meer zien van deze regisseur. 4 sterren. De Woo's, Tarantino's en Kitano's van onze tijd hebben hier veel aan gehad. Ben wel benieuwd naar de Suzuki van onze tijd.

Week niet eens zo heel veel af van Pisoteru opera. Fun om gezien te hebben. Dat abstracte in Suzuki's films hou ik erg van, maar ook hier zaten een aantal inzakkers in en de zwartwit fotografie vond ik vaak niet erg mooi. Te donker en weinig contrast. Maar de kadering en montage waren natuurlijk weer dik in orde.
En eindelijk de scene gezien waar Jarmush voor Ghostdog zijn inspiratie vandaan heeft gehaald, maar die scene in Ghostdog vind ik toch mooier.

Cultfilm die universele sixties-cool(jazz,sex,pop-art,laconieke personages) combineert met typisch Japanse bizarrerie(gekookte rijst-fetish,held die lijkt op een hamster).
Aan de eerste 20 minuten valt geen touw vast te knopen,maar daarna krijgen we een Godard- achtige(maar dan grappig)over the top Yakuzapastiche voorgeschoteld die met de minuut absurder en grotesker wordt.
Het moge duidelijk zijn dat deze coole film Tarantino,Woo,Kitano,Jarmusch en Michael Mann,to name a few,heeft geinspireerd(ze citeren deze film soms letterlijk).
Verder natuurlijk kudoi voor de verschillende manieren die Suzuki steeds weer weet te verzinnen om het vrouwelijk geslachtsdeel net niet expliciet in beeld te brengen.

Ik ben niet de eerste die Godard-invloeden herkent hier. Dit is ongeveer de film die je zou krijgen als Godard geïnteresseerd was geweest in alleen maar de visuele kant van zijn films, seks en geweld. Toch is de gekte hier ook wel weer erg Japans en loopt het duidelijk vooruit op latere gekke Japanse actiefilms, van bijvoorbeeld Takashi Miike. Ik vond het wel een lekker filmpje. Ik moest er even inkomen, misschien omdat ik een wat serieuzere actiefilm verwachtte, maar volgens mij lopen de eerdere scènes ook wat minder goed. De serieuze vrouw en huurmoordenaar nummer 1 maken echter veel goed en leveren veel leuke scènes op. Vaak ook geweldig geschoten. Er wordt veel geëxperimenteerd met zowel verhaal als met de camera. Zoals wel in meer films is dat niet altijd even boeiend of geslaagd, maar het levert een fris filmpje op die toch vooral vaak vermaakt.
3,5*

Hahaha dit viel me ook al op, in Nikutai no Mon had Shishido inderdaad een veel minder bolle kop... Waarschijnlijk zal alleen Suzuki zelf die achterliggende reden precies weten.

Wist niet dat Jarmusch geïnspireerd was geraakt voor het maken van Ghost Dog na het zien van deze film, maar hij heeft een scene inderdaad zelfs letterlijk gekopieerd, grappig om te zien.
Zal maar niet nog een keer noemen wie voor de rest allemaal geïnspireerd is geraakt door deze film, zoals ongeveer iedereen hier doet. Maar dat het zo is, mag duidelijk zijn.

Erg genoten van deze film. Erg innovatief en soms ronduit hilarisch. 4*
Inmiddels m'n 3e Suzuki (eigenlijk 4e, maar Pistol Opera heb om een reden die ik zelf vergeten ben vroegtijdig stop gezet) , de volgende op de lijst wordt Youth of the Beast. Eens zien hoe de kop van Jo Shishido er in die film uitziet haha. Heb er zin!

kore ha nanba wan no yarikata...

Hij heeft toch altijd van die bolle wangetjes vanwege plastische chirurgie, of zouden ze in deze film nog extra zijn opgeblazen? In ieder geval geeft het wel een redelijk belachelijk effect

Haha ja, z'n wangen zijn in deze film minstens 2x zo dik als in Nikutai no Mon. Jo "Hamtaro" Shishido...

Een huurmoordenaar en zijn liefde voor rijst

Zo, dat was hem dan. De vierde Suzuki die ik in twee weken heb gezien en meteen ook degene waar ik de minste verwachtingen bij had. Oké, het was terug met hamster Shishido maar ik vreesde ervoor dat een zwartwit Suzuki me niet zo ging bekoren als zijn kleurenfilms, althans toch afgaande op het begin van Tokyo Drifter. Ach, wie weet wist de Japanner me weer te betoveren maar daar komt deze keer niet veel van in huis.

Al klink ik nu wel erg negatief en dat is ook niet mijn bedoeling. Branded to Kill is op zich wel een interessante film maar het verhaal heeft niet veel om handen en ik heb het gevoel dat er een hele hoop symboliek aan mij is voorbijgegaan. Zo was ik niet echt mee met de bedoeling van de vlinders bij Misako en dat is toch jammer. Wat rest is een bij vlagen mooi in beeld gebrachte film (die aanslag vanuit het reclamebord!) van een aantal huurmoordenaars die elkaar naar het leven staan. Zoals gewoonlijk is de climax het interessantste bij de films van Suzuki maar zelfs die voelt nogal geforceerd aan. Suzuki laat het de hele tijd uitschijnen dat nummer 1 één of ander mysterieus genie is en weet dat aspect nog altijd goed uit te werken wanneer we hem dan eindelijk te zien krijgen maar de uiteindelijke confrontatie is nogal snel voorbij en de dood van Misako heb je gemist als je even met je ogen hebt geknipperd.

Wat er hier in godsnaam is gebeurd met de wangen van Shishido is me een raadsel. Zijn rollen in Youth of the Beast en Gate of Flesh hadden hem al de bijnaam van hamster opgeleverd maar jongens toch, het lijkt alsof hij hier rechtstreeks van de tandarts is gekomen. Hij speelt deze keer opnieuw een gangster en doet dat toch weer erg degelijk. Geen idee of hij voor de rest nog in films van Suzuki heeft gespeeld maar die hebben sowieso mijn voorkeur dan. Heerlijke acteur! Visueel is dit zonder twijfel de minste film die ik van de Japanse regisseur heb gezien. Waar ik voor vreesde is dan ook uitgekomen, namelijk dat hij me met zwartwit een stuk minder kon bekoren dan met kleur. Zoals gezegd een aantal shots maar daar stopt het jammer genoeg bij. Wel weer een heerlijke soundtrack. Een combinatie van zijn soundtrack uit Tokyo Drifter (zeker de gelijknamige titeltrack lijk je een aantal keer te horen) en de jazzy soundtrack uit The Youth of the Beast.

Misschien heb ik gewoon teveel films van Suzuki in een korte periode gezien maar Branded to Kill kon me toch niet over de gehele lijn bekoren. Het is dankzij een handvol mooi geschoten scènes en een degelijke Jô Shishido dat er nog een redelijke score uit voortvloeit maar ik had op meer gehoopt.

3*

Zo doe je extra's! Arrows Blu Ray-release van deze film gaat ook bevatten:



28 juli uit.

Deze film moet het voor mij voornamelijk hebben van de mooie zwart-wit beelden en de naaktscènes die mij nogal verrasten. Kon dat allemaal wel in het Japan van 1967? Net zoals bij Tokyo Drifter is ook de invloed van Godard hier weer duidelijk aanwezig.

3.5*

Mooi geschoten misdaadfilm, in strak zwart-wit, die nogal experimenteel van opzet is. Lang niet alles werkt even goed (de yazuka die het opeens op een zuipen zet) en soms wordt wel heel makkelijk een plot-twistje aan de kant geschoven ("Did you kill Yabuhara?" "Yes. You want to know why?" "No.") maar ach, de plot doet er eigenlijk niet zo veel toe. Desondanks boeit Branded to Kill toch wel van begin tot eind. Wat me vooral zal bijblijven zijn de leuk in beeld gebrachte shootouts, de relaxte soundtrack en inderdaad ook de wangen van de hoofdrolspeler.

Hier en daar een leuke scene, heel mooi gestileerd maar geen boeiend en coherent verhaal

Pff.. esthetisch idd dik in orde maar wat een soepzooitje van montage en regie. Echt niet te harden.