Barton Fink (1991)

[quote]maxcomthrilla schreef:
aangezien onduidelijk blijft wat er nou precies in de doos zat die Fink meebracht op het einde naar het strand. De manier waarop Fink uiteindelijk ontdekt dat Audrey dood is was even luguber als grappig tegelijk.

Ik dacht de hele tijd dat het hoofd van Audrey of van een van zijn andere slachtoffers in het pakje zou zitten. De ouders van Turtorro was ie ook nog langs geweest, toch? Leek me het meest logisch. Bovendien zegt Goodman op het eind: "By the way, that package I gave to you? I lied, it isn't mine"--> raakt vervolgens zijn hoofd aan en loopt weg. Op een gegeven moment pakt Turtorro de doos ook op en rammelt ermee, en klinkt het als een solide object dus het zou nog best kunnen. Verder veel gissen en rare dingen in de film, maar dit leek me toch het meest aannemelijk.

Ik vond deze film best wel boeiend, jammer dat ik pas op het einde doorkreeg dat er heel wat meer achter de film zat. Er wordt goed in geacteerd, zeer goed zelfs. Het is ook niet echt de humor dat ik gewoon ben, maar dat wil daarom nog niet zeggen dat het slecht is. Het is eerder... subtiel.

Het zou wel eens kunnen dat ik deze film ooit nog is kijk.

Leuk.

Al kan het in mijn beleving vele malen leuker, gekker en absurder. En mede daardoor houd ik toch een beetje een leeg gevoel over aan deze film. Ook echt de eerste film van de Coens die mij wel ligt. Want eerlijk is eerlijk, de sfeer is prachtig. Dat creepy hotel, de lichten en die hele jaren 40 setting zijn geweldig neergezet. Zet daar een karakterkop als Turturro bij en je hebt een zeer eigenzinnig, bijna paranoïde film bij elkaar gesprokkeld.

Toch houd ik het bij een 3,5*, omdat het mijn inziens toch allemaal te braaf is. Van mij mag het nog wel gekke.

Weinig plezier beleefd aan deze film, een satire op Hollywood waarin ik echt nooit binnen geraakte.

Er wordt heel wat symboliek aangewend maar vond het vaak moeilijk om het allemaal te plaatsen zodat er uiteindelijk verveling binnensloop.

Een tweede beurt kan misschien wat meer waardering losweken, maar film ligt toch buiten mijn interesseveld.

John Goodman vond ik wel goed spelen.

Wellicht de minste film die ik van de broers Coen heb gezien. Ik vond het zeer langdradig, de achterliggende thematiek kon ik er maar met moeite uithalen en overigens ook niet echt waarderen. John Goodman acteert nog best aardig, maar het ligt er op enig moment wel wat erg dik op allemaal. Van de rest van de cast was ik niet echt onder de indruk. De film kon mij totaal niet boeien.

Zoals wel vaker weten de Coen-broertjes van een belegen concept alsnog een interessante film te maken. Geef dit verhaal in handen van eender welke doordeweekse Hollywoodregisseur en je krijgt een film die iedereen een paar uur later alweer vergeten is. Maar met Joel Coen achter de camera weet je dat je twee uur lang verwend wordt met bizarre personages, geestige dialogen en – hoe kan het ook anders – een morbide coup de théâtre.

Coen liet zich naar goede gewoonte omringen door enkele sterke karakteracteurs. De rol van neurotische auteur is John Turturro echt op het lijf geschreven. Grappig hoe hij zichzelf prijst als theatermaker voor de “gewone man”, maar tegelijk te elitair is om met die gewone man over diens dagelijkse besognes te praten. Voorts passeren een hele hoop karikaturen de revue - Michael Lerner spant op dat vlak de kroon als lompe filmbons -, maar dat mag de pret niet drukken.

Dit genre is doorgaans niet aan mij besteed. Gelukkig maken de Coens er toch iets leuks van. Met als kers op de taart dat aanstekelijke archaïsch taalgebruik. 3.5*

Knappe film waar de prestaties van de acteurs, cameraman, decor bouwers en de gehele ploeg eigenlijk niet te overschatten zijn.

De film is subtiel grappig, met bizarre personages en gebeurtenissen waar de logica soms volledig zoek is.

Alhoewel ik dat allemaal best wel kan pruimen (zie bv quentin dupieux) stoorde me het wel dat tegen het einde ik gevoel had dat de film met veel symboliek toch iets probeerde te vertellen maar ik geen flauw idee had wat.

Als ik hieronder wat reacties lees ben ik hier duidelijk niet alleen in.

Voor de goede orde: er moet voor mij geen diepere logica of een betekenisvol achterliggend verhaal in zitten, maar dan moet de film ook niet doen alsof dat wel het geval is. En ik had hier dus het gevoel dat dat wel zo was.

Volgens mij is het gewoon een Hotel California variant, waarbij de schrijver van betekenisvol drama in de hel van Hollywood belandt. Dat ligt er toch ook best dik op.

Deze film heeft me erg kunnen vermaken. Visueel is het een feestje met de zorg die besteed is aan jaren ‘40 settings. Het heeft ook de sfeer van een zwarte komedie. John Turturro is geweldig als de joodse briljante theaterauteur in dat bruine kostuum. Hilarisch hoe hij zich als intellectueel wil verbinden met het plebs en niet beseft dat hij zelf bijdraagt aan de kloof door zijn gebrek aan echte interesse. Verder is er een geweldige rol van Michael Lerner als ceo van de filmmaatschappij, de scenes met hem zijn echt top en grappig. En dan is er nog een geweldige John Goodman. Op het eerste zicht de meest normale van het stel en dan blijkt hij toch wel zeker de meeste gekke te zijn …

Knap hoe het kleine wereldje van een schrijver achter de typemachine wordt weergegeven met die nadruk op auditieve en visuele prikkels die de bubbel dreigen te doorbreken. Goeie opbouw van de plot en wel een heel cynisch einde wanneer het script van Turturro wordt afgeserveerd. Anderzijds wel weer een schitterende vondst hoe men het opgebouwde motief van het meisje op het strand een oplossing geeft in het finale shot. Inhoudelijk eigenlijk nietszeggend maar wel veelzeggend over hoe film gemaakt wordt. De ingepakte doos is nog zoiets. Wordt meegesleurd als een echte MacGuffin maar uiteindelijk komen we niet te weten wat er inzit. En eigenlijk doet er het ook niet toe zoals het een echte MacGuffin betaamt.

Toegegeven dat ik eerst wat ontgoocheld was over de finale maar uiteindelijk zie ik er de humor van in en vind ik dit een prima film - zelfs al zit er wat onlogica in - en zeker ook uniek.

Fijne film uit het begin van de jaren '90 van de Coen-brothers. Verhaal van een pedante en toch onzekere en zelfs wat angstige toneelschrijver uit de donkere jaren '40. De verhalen/scripts van Barton Fink blijken een succes in New York waarna de filmindustrie hem een lucratief contract aanbiedt.

Fink reist dan af naar LA waar hij in een mistroostig hotel wordt ondergebracht. In het hotel vinden dan ook een reeks bevreemdende passages plaats. De lange gangen, de eindeloze rij aan inspiratieloze kamers,... het kan misschien gezien worden als de 'gevangenis' waar Barton Fink is terechtgekomen. De gevangenis van jonge getalenteerde schrijvers die hun creativiteit in de koelkast moeten stoppen om nietszeggende scripts te schrijven voor B-films.

Hele leuke rollen ook voor Steve Buscemi en Michael Lerner.