L'Immortel (2010)

redelijke goede thriller op zijn frans en ze kennen er wat van in frankrijk op gebied van gangsters en mafia en zo voor de rest niet meer of minder dan andere soort van die films wraak de ene dood de andere of het gaat om geld of drugs

Vandaag te zien op TV> ARD > 23:40 uur (als je geen bezwaar hebt tegen de Duitse dub )

Prima actie wraakfilm.......kijkt lekker weg, dus niets mis mee......4,0

Wederom een halve ster erbij, wat is dit toch een gave prent op alle vlakken zeg. Een meesterwerk met Reno op zijn allerbest. Zit heel druk na te denken of deze in mijn top 10 moet/kan. Dat betekent dat een andere prent eruit moet. 4,5**, mijn maxi want 5** geef ik nooit. 5** zou betekenen dat het foutloos is, die ben ik nog niet tegengekomen.

Voor een Franse film , een steengoeie film.

Ik kan er niks kwaads over zeggen behalve dat die mss 10 min korter mocht geweest zijn voor mij.

Niks op aan te merken, Franse topfilm.

Jean Reno is een topper.

Prima wraakfilm die lekker wegkijkt.

Vroeger had ik waarschijnlijk aanstoot genomen aan dit crypto-fascistisch revenge thrillertje, maar de discrete charme van de kleinburgerlijkheid heeft mij intussen de superioriteit van dergelijke 'werken' (L'Immortel wordt tijdens de eindgeneriek ronkend als 'ouvrage' betiteld) laten inzien. Tranen van ontroering springen mij in de ogen wanneer ik het neoclassicistisch logo van 'EuropaCorp' zie verschijnen. Waar is de tijd gebleven dat de Franse filmindustrie nog geregeerd werd door de lucide viriliteit van pied noir machismo? Het tijdperk van rechtse bling bling, een consortium van de elegante 'bon chic, bon genre' elite zoals de van incest beschuldigde Richard Berry (ik kijk enkel nog films van regisseurs die van seksueel wangedrag beschuldigd worden) , een verdediging van de Judeo-Christelijke traditie tegen de barbaren en goed doorvoedde miljonairs als Jean Reno en Christian Clavier die hun zuur verdiend vermogen graag beschermen voor de fiscus - en geef hen eens ongelijk. Tijdens de openingsscènes van L'Immortel worden we meteen getrakteerd op een petainistische beeldenpracht zonder weerga - het soort dat üntermenschen zoals Serge Daney op stang zou jagen: familie-eer die bloedwraak verantwoordt, de morele superioriteit van het leven op het platteland, de verpaarding van ruimtelijk kwetsbaar gebied, in een cabrio vlammen door het zonovergoten, Mediterraans, rotsig landschap, zonder dat we onze kroost voorzien van een veiligheidsgordel - die verwijfde uitvinding van de bureaucraten van Maastricht / Brussel om de Corsicaanse soevereiniteit te dwarsbomen. Hoe een mannetjesputter ontroerd raakt van operafragmentjes van de lengte en herkenbaarheid van een beltoon. Het besef dat je verdorie niet aan kinderen raakt.

Na dit spetterend begin houdt L'Immortel nergens af, het is bijna een agitprop aaneenschakeling van beelden van groteske mannen van middelbare leeftijd die ergens een ruimte binnenstormen. Ze fulmineren in een nep-Marseilles accent dat eerder thuishoort in de Bokrijk-versie van een Marcel Pagnol toneelstuk. Het geheel is doorspekt van sadistische, ontmenselijkende kolder, zoals inzoomen op het urinegedruppel van één of andere klikspaan die gemarteld wordt. Hahaha, wat een kneus, stel je voor, gewoon de controle over je blaas verliezen wanneer je met moord en verderf bedreigd wordt. Held Reno daarentegen blijft ijzig stoïcijns, zelfs wanneer hij met kokend water overgoten wordt. Dit is echt de Luc Besson touch: humor waarbij men het menselijk lichaam reduceert tot vaudeville rekwisiet. Er is ook één of andere nicht met een witte broek én witte schoenen (hahaha, stel je voor! wat een nicht!) die als een zielige worm over de grond kruipt, gewoon Reno hem een paar keer neerschoot. Puike visuele vondst ook om het wit van zijn kledij te contrasteren met het rood van zijn eigen bloed. Net voor dit onderkruipsel sterft, neemt hij nog een gulzige snuif cocaine, als de zielige junk die hij is, wat ons eigenlijk nog veel meer degouteert dan het gemoord en het gefolter. Een ingekaderde foto van Sarkozy, een zonsondergang sponsored by Ricard, in de verte horen we zachtjes de tonen van Puccini:e non ho amato mai tanto la vita ... tanto la vita... Waarom kan Jean Reno niet gewoon alle junks uitroeien?