Buried (2010)

Ik ben geen grote fan van Ryan Reynolds, maar in deze film doet hij het toch goed: hij draagt gewoon de hele film op zijn eentje. De film zit inderdaad vol met foutjes maar kon mij toch de hele speelduur blijven boeien, en dat terwijl het verhaal zich de hele tijd in slechts één locatie en bijna zonder licht afspeelt. Het deed mijn claustrofobie in ieder geval van zich laten voelen.

Het had natuurlijk allemaal nog spannender en meer beangstigend gekund, met wat meer aandacht voor de psychologische en mentale aftakeling van het slachtoffer dat levend begraven werd in een doodskist onder de grond, maar daar gaat deze film helemaal niet over. Het gaat meer om het achtergrondverhaal dat aan de hand van enkele vreemde telefoongesprekken ontrafeld wordt en om de ontsnappingspogingen van het slachtoffer (dat voor mijn gevoel opvallend rustig blijft voor de situatie waarin hij zich bevindt).

De film verveelde mij nergens en vooral het verrassende einde vond ik een meerwaarde.

“I'm buried in a box. I'm buried in a box!’

Spannende film. Een film die zich op één locatie afspeelt, met één acteur, kan al snel repeterend worden. Maar Buried blijft voor het grootste gedeelte een spannende en ijzingwekkend film over een man die gekidnapt is en in een doodskist onder de grond is gestopt. Een telefoon, een aansteker, wat te drinken en andere handige attributen is het enige wat hij heeft.

Het wat, waarom en hoe wordt snel duidelijk, en regisseur Cortés wil duidelijk de focus op Paul Conroy en zijn doodsangst houden. De telefoongesprekken leveren de nodige spanning op en het is duidelijk een race tegen de klok. Ryan Reynolds is ijzersterk en weet de aandacht van de kijker moeiteloos vast te houden. Geen sinecure als je de enige acteur bent, en de angst en radeloosheid spat ervan af. Het einde maakt deze film helemaal af. Geen vals sentiment of onrealistisch gedoe, maar gewoon een passend en realistisch einde van een claustrofobische film.

Alleraardigst.

Alleen duurt het allemaal veel te lang. De potentie is er wel, maar hier had toch meer ingezeten. Het heeft de locatie mee. Fijn claustrofobisch sfeertje en een Reynolds die de film prima weet te dragen. Maar een film als deze moet in een vlot tempo verlopen, en daar schort het bij Buried echt aan. Scènes worden te lang gerekt, er zijn zelfs momenten waarin er niets gebeurd. Over het algemeen bevat de film weinig plotontwikkelingen. Het drama had gestript moeten worden, en de film had echt niet langer hoeven duren dan max. 75 minuten. Wat dat betreft is een Phone Booth daar een schoolvoorbeeld van. Elke seconde gebeurt er iets, nergens kakt die film in en vult zo de film met 75 minuten spektakel. Buried blijft vooral drijven door de setting en Reynolds.

2,5*

Als je de eerste claustrofobische gevoelens te boven bent en geboeid hebt gekeken, dan na afloop stel je ook vast de vraag, waar hen ik nou naar zitten kijken 1 1/2 uur lang. Een vent in een kist. Knap geacteerd en gerigiseerd. Het zal niet de duurste film ooit zijn geweest. Geen cast en weinig improvisatie.

Heeft toch 90 min mijn aandacht kunnen vasthouden.
De film heeft hier en daar wel een foutje.
De gsm heeft op een gegeven moment maar 2 streepjes over en later in de film heeft die er plots weer 3.

Het had allemaal veel enger gekund... nu had ik het idee dat de kist eigenlijk zo krap niet was. De camera had wat dichter op de acteur gemoeten denk ik. Het is natuurrijk zo onrealistisch als wat. En nog erger, ongeloofwaardig als de pest. Ik had even het idee dat de ontknoping uitliep op een grap van een stel vrienden, en hij thuis in de huiskamer z´n kist uit kon klimmen met veel gelach en joligheid. Maar goed, het loopt niet goed af in deze film, en dat is ook wel te prijzen: geen happy end.

De eindscène van Spoorloos (1988) heeft in een paar minuten zoveel meer indruk op mij gemaakt als deze hele film. Vooral hoe iemand in korte tijd snel helemaal doordraait...