Targets (1968)

Ik ga een half puntje omhoog, nadat ik hem gisteren herzien heb. 4* wordt 4,5*

Moet je Dirty Harry kijken.

Maar Dirty Harry is ook wel een beetje overdreven.

Misschien vergeleken met dit wel. maar DH is ook een copthriller, dit niet.

Da's waar.

Redelijke film, met als absoluut hoogtepunt de snelweg scene. Ik vond die Orlok maar een vervelende kerel ; 3.0*

Sterk filmpje dat 30 a 40 jaar later actueler is dan ooit. Dikke 3,5*

Het thema waarover deze film gaat, mag dan nog altijd actueel zijn, de uitwerking vind ik zeer gedateerd. Ik had bij deze film erg last van dat Hollywood-stempeltje dat erop zit. Het is allemaal wel erg veel haarlak en bruingemaakte gezichten vind ik zelf en dat stoorde me mateloos. Een vol eraf om die reden. Ik vind veel films uit dat tijdperk 1960-70 trouwens inboeten op kracht omdat ze vaak zo ontzettend gelikt zijn met veel make-up, opgezette decorstukken en standaard Amerikaanse huiskamertjes.

Goed, deze film zelf dan. Geinspireerd op de moord op Kennedy, dat was overduidelijk. Bovendien komen er ook een heleboel filmreferenties voorbij en daarom is het leuk om de film een keer gezien te hebben. Wat ook een aardig aspect van deze film was, waren de snipershots die vooral in het midden van de film erg goed benut werden.

Voor de rest werd ik er niet warm en niet koud van. Leuk onderwerp, lauwe uitwerking.

Zoals Bogdanovich zelf ook zei, denk ik dat de grootste reden dat deze film geen succes werd bij het grote publiek, was dat hij enkele maanden na de moord op Robert Kennedy en Martin Luter King werd uitgebracht. Want er valt toch weinig op deze film aan te merken? Ookal was het met een gelukje dat Boris Karloff erin meespeelde,... is het door zijn optreden dat deze film me nog lang zal bijblijven; zeker de scène waarin hij bij het opstaan, gekweld door een knoert van een kater, schrikt door zichzelf te zien in de spiegel. Overigens smaakten de knipoogjes naar Howard Hawks, net zoals in the last picture show, zeemzoet.

Maakte wel indruk.

Ik was bang dat de film wat verouderd zou zijn, maar daar is gelukkig geen sprake van. Het thema kan zelfs niet actueler. Hoe vaak hebben we de afgelopen jaren wel niet gehoord dat iemand zonder (duidelijke) reden op onschuldige mensen begint te schieten? Zo'n soort iemand is Bob, goed gespeeld door Tim O' Kelly. Zijn acties hebben niets te maken met geldproblemen, familieruzies of stukgelopen relaties. Alles lijkt heel gewoon aan Bob. Geen duidelijke reden dus. Hij knapt als zijn vriendin moet werken en niet thuisblijft zoals hij vroeg. De ochtend daarop schiet hij haar en zijn moeder in koele bloede neer. Ze wilde hem een kus geven, niets leek mis maar toch doodt hij haar. Wat is er toch mis met die man?
Byron Orlock, een erg goede rol van Boris Karloff, ziet het niet meer zitten om verder te gaan met acteren. Deze verhaallijn heeft niet zoveel met Bob te maken, behalve dan dat ze elkaar kruisen op het einde. Er ontstaat echter wel een erg mooi contrast door. Aan de ene kant de horrorfilm-acteur die er eng uitziet, maar eigenlijk een hele lieve man is. Daar tegenover staat de normale burger die alles heeft en in de American dream lijkt te leven, maar diep van binnen een heel eng persoon is.
Ook op visueel vlak een mooie film.

Ben benieuwd wat ik ervan vind na nog een keer kijken, voor nu een verdiende 4*.

Het onderwerp is actueel en zal dat ook blijven, maar Targets is in de eerste plaats een kind van zijn tijd: het contrast tussen 'old' en 'new' Hollywood wordt nadrukkelijk door de twee verhaallijnen aangetoond. Hoe de oubollige Victoriaanse horror moest plaatsmaken voor een meer realistische aanpak ingebed op recente gebeurtenissen.

De overgangen tussen de twee verhaallijnen zijn schitterend gemonteerd en leiden naar een intrigerende climax. Het einde van de film is haast een botsing tussen het reële en het irreële, wanneer een soort bovenmenselijke Orlock het 'echte' monster verslaat. Frappant is vooral hoe de schutter zowel op de echte Orlock als diens personage op het scherm probeert te schieten.

Ingenieus is ook de sound editing van deze film: de scène op de autosnelweg werd volledig zonder geluid en klinkt toch feilloos realistisch.

Maar nog het meest verbazingwekkende is de manier waarop de gehele film tot stand kwam: producer Roger Corman (held ) gaf Peter Bogdanovich een budget van een schamele 120 000 dollars, op voorwaarde dat hij Boris Karloff en 20 minuten stock footage uit de horrorfilm The Terror zou gebruiken. Het resultaat is alleszins verbluffend en inventief. Targets kan zelfs als een vroege voorloper van de post-modernistische film beschouwd worden.

Goeie film met gestoorde all-american boy Tim O'Kelly (dit zou zo'n beetje z'n enige rol van betekenis blijven) en de oude Boris Karloff, die overduidelijk zichzelf speelt, over een zinloze moordpartij die doet denken aan the Washington Sniper van een paar jaar terug, life imitates art. De scene op de snelweg is ook m.i. het hoogtepunt, het einde met de shots met een 'dubbele' Karloff die even een Chuck Norris-achtig kunststukje opvoert was wel leuk gevonden maar viel iets te veel uit de toon.

op het kruispunt van old skool en moderne horror,

over film-goden en echte monsters

mooie, leuke en constant spannende film

Met de gebeurtenis in Aurora eerder vandaag is Targets weer eens absurd actueel.. Stond precies vandaag op de planning, absurd (om dat woord nog maar eens te gebruiken)..

Geweldige rol van O'Kelly met z'n Ivy league look! De film is met een shoestring budget geschoten, en dat siert hem wel. Juist daardoor lijkt alles iets artistieker (of is het losser) te zijn gefilmd. En door de wat droge aanpak toch ook best onhutsend. Moet dus ook even zakken, vooraleer ik er een oordeel aan kan plakken.

Erg slapjes. Mager verhaal, en niet al te spectaculair uitgewerkt.

Mist mysterie en spanning.

Ook de weinig bijzondere acteurs konden deze film niet redden.

Interessante film, die heel anders is dan ik altijd gedacht had. Ik ken ik een plaatje van de film, die me altijd deed denken dat dit een soort voorloper van “The Bourne Identity” was. Dat blijkt echter totaal niet het geval te zijn, maar dat maakt Targets er in ieder geval gelukkig niet minder om.

Er zijn hier twee grote verhaallijnen, die op het einde bij elkaar komen. Het mooie is dat beide verhaallijnen boeiend zijn, al is dat van de Sniper wel het allerbest. Daar zitten ook echt hele sterke momenten in. Vooral het moment bij de snelweg is echt fantastisch. Knap ook hoeveel Bogdanovich er weet uit te halen met het kleine budget dat hij had. Boris Karloff speelt daarnaast erg goed als zichzelf. Daarbij zijn vooral de verwijzingen naar oudere films en rollen mooi in het verhaal verweven.

Er zijn best wat kleine minpuntjes, maar ik heb me 90 minuten bijzonder goed geamuseerd en was continu boeiend. Zo zie ik ze graag.

4,0*

Zag ik nou Harvey Keitel nogal wat jonger in een heel klein rolletje in die drive in bioscoop?

Redelijk gewaagde prent van Bogdanovich toentertijd. Een man die vanuit het niets een geweer pakt en besluit heel veel mensen dood te schieten. Nou ja, vanuit het niets. Daar zullen z'n hersens anders over denken. In ieder geval. Prima film, sfeervol en vanaf de snelweg shoot-out spannend. Zit overigens een hilarische scene in; dat Karloff in de spiegel kijkt en zich kapot schrikt, nadat-ie uit bed komt met die gast. De twee verhaaltjes komen goed tot elkaar en de climax is geslaagd. Makkelijke voldoende.

Op papier een lichtjes briljant idee om Karloff in zijn eigen huid te laten kruipen met een bittertje erbij. Zijn Orlok wil stoppen met acteren wegens een nieuw soort horror. Het staat ook in de krant. Weinig mis mee, maar in de film zit het het andere plotdraadje toch een beetje in de weg. Er is niet veel enger dan zomaar iemand die op een dag besluit om te gaan moorden. Zoals de ogenschijnlijk normale Bobby. De kalmte die hij aan de dag legt, de tekst op de poster, de snack en de willekeur; het maakt hem heel wat afschrikwekkender dan menig horror figuur. Levert drie huiveringwekkende segmenten op waar Karloff niet aan kan tippen. Ook als het gaat om de laatste woorden van het oude en nieuwe horror fenomeen, wint Bobby het. Orlok had gelijk.

Dit komt van een reviewer op imdb en vat mijn gedachte over deze thriller perfect samen. Het verhaal van afscheidnemende horrorster Orlok gespeeld door Boris Karloff is goed uitgewerkt en interessant, maar uiteindelijk zonder spanning. Uiteindelijk zou Karloff na deze film in nog een handvol horrrorfilms spelen dus hij was dus in het echt was zijn filmcarrière ook bijna voorbij. het punt dat zijn karakter maakt dat hij wil stoppen omdat mensen monsters niet meer eng vonden en dat een menselijke moordenaar veel meer angst inboezemde het bleek dus wel te kloppen. Het gebeurt nu nog steeds mensen die om de een of andere reden er maar op los beginnen te knallen op passanten die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn. Helaas is het verhaal van de sniper erg matig uitgewerkt en lijkt het enkel als opvulsel te dienen om uiteindelijk samen te komen met die van de horrorster op het einde. De sniperscènes zorgen dan voor wat opschudding maar echt spannend willen die ook niet worden. Was dit de eerste film over een schietgrage gek, dat kan maar dat maakt het in mijn ogen nog geen goede film. Het is niet slecht, gewoon OK.

Impact en bezwering is wel wat minder geworden nu ik wat 'jaded' en ouder ben. Bij mijn eerste viewing was ik redelijk blown away, meen ik mij te herinneren. Had wel de mazzel dat de versie die ik nu heb gezien ook audiocommentaar heeft van Bogdanovich zelf. De man heeft genoeg te vertellen om drie commentaren te vullen en het was dan ook zeer aangenaam en verhelderend. Hij was ook zeer te spreken over Karloff als mens en acteur. B's acteerwerk als jonge regisseur (!) laat wel wat te wensen over, maar dat vindt hij zelf ook.

Ik ben het absoluut met je oneens dat de uitwerking van deze film gedateerd zou zijn. Vergeet niet dat Bogdanovich deze film maakte in 1968. Ik ben juist van mening dat Targets één van de meest afgewogen films is die over het random violence dat de VS in de jaren 60 teisterde gemaakt zijn. Bogdanovich blijft ver weg van sensatiezucht en geeft geen duidelijke reden voor de moorden omdat die, net zoals in de realiteit, ontbreken.

En de scène geschoten bovenop een olieopslagtank, waarbij hoofdpersoon Bobby Thompson (Tim O'Kelly) het vuur opent op passerende auto's op een nabij gelegen snelweg, leunt visueel idd enigszins op de Zapruder-film en de moord op John F. Kennedy in 1963. Maar waar Targets grotendeels op gebaseerd is, is het bloedbad dat Charles Whitman in 1966 aanrichtte toen hij vanaf de klokkentoren op de campus van de University of Texas in Austin op willekeurige passanten het vuur opende met een arsenaal aan wapens.

In Amerika is dit voorval één van de eerste en meest tragische voorbeelden van zgn. spree killings , waarbij individuen om onbekende redenen doordraaien en onschuldige burgers doden. Inmiddels liggen recentere voorbeelden hiervan verser in ons geheugen: Columbine High School (1999), Virginia Tech (2007), Sandy Hook (2012), Aurora (2012), Las Vegas (2017).

In de jaren 60 van de vorige eeuw nam in Amerika een specifieke vorm van geweld onrustbarend toe: dat van zgn. spree killings: schutters die, zonder duidelijke aanleiding, het vuur openden op hen onbekende mensen. Zo was er de Highway 101 sluipschutter, Michael Andrew Clark, een 16-jarige tiener die op 25 april 1965 vanaf een heuveltop ten zuiden van Orcutt, Californië met een jachtgeweer schoot op passerende automobilisten op de nabijgelegen Highway 101. Dit resulteerde in drie doden en tien gewonden, voordat Clark zichzelf van het leven beroofde. Voordat hij aan zijn dodelijke schietpartij begon liet hij een briefje achter, waarin hij zwoer dat zijn ouders als gevolg van zijn daden ‘duizend doden zouden sterven in de rechtszaal’.

Later richtte de 25-jarige Charles Whitman op 1 augustus 1966 een bloedbad aan, toen hij in en vanaf het observatieplatform van de klokkentoren van de University of Texas in Austin met een arsenaal aan wapens het vuur opende op bezoekers van de campus. Whitman werd uiteindelijk door de politie gedood, maar niet voordat hij vijftien mensen doodde en eenendertig verwondde. Na het bloedbad trof de politie de moeder en echtgenote van Whitman in diens ouderlijk huis aan, door Whitman met messteken om het leven gebracht. Hoewel er signalen waren die wezen op een mogelijk labiele geestestoestand van Whitman, tastte de politie omtrent de motieven van de schutter verder in het duister.

Deze gewelddadige voorvallen vormen de basis van Targets (1968), het regiedebuut van Peter Bogdanovich, die de gebeurtenissen opvallend terughoudend presenteert, wat de film zo mogelijk nog indringender maakt. Targets werd geproduceerd door Roger Corman, de Hollywood-regisseur die bekend stond om het feit dat hij zijn producties voor een grijpstuiver realiseerde, maar desondanks kwalitatieve, aansprekende en commercieel succesvolle films wist te maken. Corman wilde Targets financieren, op voorwaarde dat Bogdanovich horror-coryfee Boris Karloff, onder contract bij Corman, in de film zou gebruiken, evenals scènes uit The Terror, een horrorfilm uit 1963 die mede door Corman werd geregisseerd.

Zo kreeg Targets een dubbele verhaallijn: één over de oudere horroracteur Byron Orlock (Karloff) die voelt dat hij het aflegt tegen de reële verschrikkingen van het Amerika in de jaren 60, en één over 'all American boy' Bobby Thompson (Tim O’Kelly) die, ondanks zijn ogenschijnlijk genoeglijke bestaan, erg duistere gedachten koestert. Wanneer Thompson besluit zijn gewelddadige fantasieën in daden om te zetten, is het een kwestie van tijd voordat hun beider paden elkaar zullen kruisen.

Helaas werd 1968, het jaar waarin Targets werd uitgebracht, opgeschrikt door de moord op senator Robert Kennedy en zwarte burgerrechtenactivist Martin Luther King. Hierdoor besloot Paramount Pictures de film, vanwege de controversiële inhoud, slechts op beperkte schaal te distribueren. Dientengevolge is Bogdanovich’ eersteling een voornamelijk bij cinefielen bekende cultklassieker geworden. Maar de geringe bekendheid van de film doet niets af aan de kwaliteit ervan.

Opvallend aan Targets is de verstikkende burgerlijkheid van de familie Thompson, zeker in het licht van de lossere omgangsvormen die de jaren 60 van de vorige eeuw kenmerkten. De vader (James Brown) is de onbetwiste pater familias, iemand die door Bobby nog steeds met ‘sir’ wordt aangesproken en waarbij de rest van de familie weinig in te brengen heeft. Het pijnlijk keurige formica interieur met ingetogen pasteltinten en het obligate familieportret weerspiegelt de traditionele, conformistische moraal die de Thompsons en een groot deel van de Amerikaanse gezinnen van die tijd er op na houden. Regisseur Bogdanovich geeft het huis van de Thompsons verder een onwerkelijk karakter middels de cartooneske kleuren van het interieur, en het ontbreken van klinken op een groot deel van de deuren. Daarnaast zijn de muren spaarzaam gedecoreerd, en de kamers van het huis erg smal om zo een claustrofobische look te creëren, bedoeld om de verwrongen perceptie van Bobby Thompson weer te geven.

Eveneens kenmerkend is de voorliefde voor vuurwapens en de jacht op groot wild van zowel vader en zoon Thompson, en de notie van mannelijkheid die hiermee verbonden is. In Amerika heeft privé-wapenbezit de vormen van een cultus aangenomen, iets dat door de wapenindustrie en de National Rifle Association (Amerika’s meest prominente belangenvereniging van wapenbezitters) fervent wordt gestimuleerd. Deze verwrongen, bijna religieuze zweem die in de VS rondom privé-wapenbezit hangt is een gegeven dat Targets hekelt. Het mogen dan de schutters zijn die mensen doden, de film laat er geen twijfel over bestaan dat een gereguleerd vuurwapenbeleid talloze tragische schietincidenten had kunnen voorkomen. Of in ieder geval veel minder tragisch had kunnen laten zijn.

Zoals de volgende scène in de film aantoont: tijdens een onschuldig partijtje schieten op blikjes met windbuksen richt Bobby Thompson zijn wapen op zijn nietsvermoedende vader terwijl zijn vinger aan de trekker draalt, alsof hij fantaseert over het idee om op mensen te schieten. Al snel zal Thompson jr. het niet meer bij fantaseren laten – na op een morgen zijn echtgenote, moeder en een boodschappenjongen te hebben gedood neemt hij, in het bezit van een afgeladen plunjezak vol met wapens en munitie, op verschillende plekken in de stad mensen onder vuur, vaak met dodelijke afloop.

De laatste plek waar de jonge schutter toeslaat is een drive-in bioscoop, waar Byron Orlock de vertoning van zijn meest recente film opluistert met een persoonlijk optreden. Camerawerk (László Kovács) en montage maken van deze climax een memorabele nagelbijter, die overeenkomsten vertoont met het meesterlijke Peeping Tom (1960) in de zin dat beide films zinspelen op het invasieve, gewelddadige karakter van film. Michael Powell’s film toont een moordenaar (Karlheinz Böhm) die de doodsstrijd van zijn slachtoffers filmt en middels een op zijn camera gemonteerde spiegel tevens getuige laat zijn van hun eigen sterven.

In Targets schuilt de dood in de film zelf: verscholen achter het filmdoek richt Bobby Thompson zijn wapens op de aanwezigen, die hun aangenaam avondje griezelen ineens veranderd zien in een dodelijk kat-en-muis spel waarbij zij als schietschijf dienen voor een labiele sluipschutter. De zgn. fourth wall, de denkbeeldige wand waarachter het filmpubliek zich bevindt en die de filmische illusie in stand houdt, blijkt niet alleen plotseling te zijn opgeheven, het is juist deze plek van waaruit de dodelijke dreiging komt.

Doordrongen van de ernst van de situatie, gaat Byron Orlock de confrontatie aan met de schutter (en en passant met zijn eigen angsten). Hierdoor is de verbouwereerde Bobby zo ontdaan dat hij het vuur opent op zowel de naderende Orlock als op het filmdoek waarop Orlock eveneens te zien is. Hiermee wordt onderstreept dat voor de labiele, emotioneel onvolwassen jongeman realiteit en fictie beiden even reëel zijn, een dissociatie die hem in staat stelt zonder duidelijke aanleiding en zonder wroeging mensen te doden. Na zijn arrestatie merkt hij zelfgenoegzaam op: ‘I hardly ever missed, did I?’ Achter het onschuldige gezicht van dit grote kind, zo realiseren het publiek en Orlock zich, gaat een waar monster schuil. Maar monsters zijn van alle tijden, evenals het kwaad dat zij aanrichten. Slechts hun uiterlijk verandert. Een feit dat Targets ons op even indringende als meesterlijke wijze toont.

Had eerst het verhaal over Charles Whitman gelezen, niet de beste voorbereiding. Lees het erna!