The Taking of Pelham One Two Three (1974)

Stijlvolle 70's misdaadfilm, met klasse acteurs en dito sfeer. Vooral die soundtrack haalt het geheel omhoog. Het blijft mooi om te ontdekken waar Tarantino zo duidelijk inspiratie heeft gevonden, in dit geval voor zijn Reservoir Dogs.

3,5*

Volgens mij heeft The Taking of Pelham One Two Three de standaard gezet voor de cliche actiefilms met lollerdialogen en ongeloofwaardige wendingen. Lag regelmatig in een deuk om dit verhaal waarin een metrostel in New York gekaapt wordt. Het wordt nooit geniaal, maar het heeft genoeg lollige momenten zullen we maar zeggen.

Shit! Piss! Fuck! Het moge duidelijk zijn dat Scott het wint op het visuele, maar op alle andere fronten is Sargent de baas. Tot zover de vergelijking, want dat gaat toch nergens over. Deze mag dan als misdaad thriller de boeken in zijn gegaan, klamme handen krijg je er niet meer van. Geeft niks, ik zie vooral een harde komedie met een enorme dosis lol en bravoure die het van start tot finish domineert.

Iedereen loopt elkaar af te snauwen met grote, giftige en cynische bekken, Mr. Grey is een smeerlap pur sang, de burgemeester is een dwaas die telt in stemmen in plaats van levens en als Garber ze probeert te redden, moet hij het opnemen tegen iemand die er vooral over inzit of z'n treintjes wel op tijd rijden. Zelfs de gijzelaars gedragen zich lang niet altijd als bange wezels. Dat dronken wijf mist alles.

Heel wat kutopmerkingen die de revue passeren, die soms maar gewoon genegeerd worden, want Shaw is de allercoolste van het stel en ze hebben maar een uurtje om het zaakje af te handelen. De afloop zal niemand verbazen, alhoewel het nog wel een opvallende manoeuvre heeft, maar er zit daar nog wel wat spektakel. En een heerlijk brede grijns. Een grijns die ik gedurende de hele film heb gehad.

Uitstekende film waarin een groep mannen een metro en de passagiers gijzelen voor losgeld. Een fijne typisch jaren '70 actie-thriller die het 40 jaar na dato nog goed doet (ook vanwege het tijdsbeeld). Een uitstekende opbouw met genoeg spanning, waarbij ook ruimte voor wat humor hier en daar. Walther Matthau doet het goed in een a-typische rol voor hem.

Kino Lorber will release on Blu-ray director Joseph Sargent's film: The Taking of Pelham One Two Three

Hehe, ik zat vanmiddag ook al te watertanden. Eindelijk fatsoenlijke extra's voor deze film.

Yeah!

• Interview with Star Hector Elizondo

• Interview with Composer David Shire

• Interview with Editor Jerry Greenberg

• Audio Commentary by Actor/Filmmaker Pat Healy and Film Historian Jim Healy

En check die cover art...

Wat moet het in de jaren '70 toch makkelijkere geweest zijn. ? Zeker als je naar deze film kijk want er is niets te bespeuren van politieke correctheid. Alles en iedereen wordt zo niet serieus genomen. Maar wat heerlijk was dit. De titel van de film is gewoonweg voldoende als plot meer is er niet nodig maar door de nietsontziende humor weet de film zich goed te handhaven. Het viel me ook op dat toentertijd 1 miljoen dollar erg veel geld moet zijn geweest maar anno nu niets meer voorstelt. De door mij gemiste remake van Tony Scott heeft bv. al over 10 miljoen dollar. Daarin heeft de film dus niet de tand des tijds overleefd maar als mooi filmdocument uit de 'jaren 70 zeer geslaagd.

goede spanende film. 4 manen kapen een trein en eisen 4 miljoen dollar. een raze tegen de klok een super goede thriller die je lange tijd aan je buis gekluisterd houd. terwijl de klok verder tikt stijgt langzaam de spanning verder. vraag zullen de mensen gered worden zal de 4 miljoen dollar op tijd komen of zullen ze boeven op een verkeerd spoor zetten en zo de levens van de mensen ook? sterke rollen goede spannende uren en momenten goed geacteerd. is een remake van gemaakt laat hem links liggen is niet zo goed als deze film

Dit weekend bekeken.

In de jaren '80 kwam deze film regelmatig op TV, maar het was inmiddels jaren geleden dat ik hem nog zag.

Hoewel de film vandaag de dag wat langzaam over kan komen, heeft hij nog niet veel van zijn glans verloren. Het is vooral het script, met zijn spanningsopbouw en zijn boeiende karakters wat het interessant en spannend maakt.

Ook zit er aardig wat humor in verwerkt, vooral rond het karakter gespeeld door Matthau (die Japanners! Haha!) en leefden we in een tijd waar gelukkig nog geen spraken was van politieke correctheid, zodat ieder personage zich in de film lekker kan uitleven en lijkt te kunnen zeggen, wat er in hem op komt, zonder bang te hoeven zijn één of andere actiegroep achter zich aan te krijgen.

Het sterke is ook dat de schurken de meeste tijd bijna onherkenbaar in beeld zijn door hun vermomming, terwijl je toch twee beroemde acteurs hebt, met Shaw en Balsam, die niet voor een schijntje komen werken. Vergelijk dat nu eens met de remake, waar je Travolta na een paar minuten al gewoon zonder vermomming bezig ziet. Tijden veranderen.

Film kent relatief weinig actie, maar, die er in zit, is nagel bijtend spannend en vol vaart in beeld gebracht.

Een klein, inmiddels beetje vergeten, juweeltje!

Een acht, ofwel vier sterren.

Sic Transit Garber’s Subway: ‘The Taking of Pelham One Two Three’

Sterke film waarin thriller en komische momenten goed in elkaar passen. De film bouwt sterk op en wordt steeds spannender. Beter dan de remake.

Sterk einde ook!

4 sterren

Twijfels bij de eerste minuten. De intro van de kaping ging traag, en deed me in de bijna-50-jaar-geleden setting het ergste vrezen.

Maar kijk, een heel foute inschatting, want zodra men bij de centrale diensten weet heeft van de kaping en gijzeling, zit er vaart en spanning in het verhaal.

De geloofwaardigheid is van een laag niveau. Daarvoor zijn te veel onwaarschijnlijkheden, zijn veel zaken net iets te ver gezocht, of te simpel uitgewerkt. Bovendien is de humor - soms flauw, soms prima - uitdrukkelijk aanwezig, lopen er een paar kolderieke personages rond (vooral de kerel die er moet voor zorgen dat de metro's allemaal hun rit uitdoen), en het loopt helemaal af zoals je zou verwachten dat het afloopt.

Geen film dus om al te diep bij na te denken. Maar zet je verstand op (of net boven) nul, en je geniet van elke minuut. Een coole Robert Shaw, de vraag wie de politieagent is onder de gijzelaars, de helse rit met het geld, de niet te stoppen metro,... en vooral een heel belangrijk aandeel van Matthau, die hier hélemaal op z'n plaats zit.

Aanrader voor al wie dit soort film in z'n tijdskader kan plaatsen.

Jaren geleden heb ik de remake hiervan met Denzel Washington en John Travolta gezien. Daar kon ik mij zo goed als niets meer van herinneren, dus ik kon zonder verwachtingen naar deze film kijken. Een sfeervolle film, daar zorgen de locaties en het tijdsbeeld wel voor. Het acteerwerk is in orde, waarbij Robert Shaw hier iets boven de rest uitsteekt. De burgemeester is als personage helaas een erg flauwe karikatuur, die had beter uit beeld kunnen blijven. Het plot is zeer onderhoudend en het tempo zit er goed in. Het einde zie je wel van heel ver aankomen, maar dat doet op zich niets aan de film af. Een zeer onderhoudende film, waaruit Tarantino duidelijk inspiratie heeft gehaald voor zijn Reservoir Dogs.

Blijft een prima klassieker, vroeger ook al eens gezien.

Je zou verwachten dat kapingen op het spoor iets van de negentiende eeuw in het Wilde Westen zijn, maar hier proberen vier mannen het in New York in de jaren 1970. Ze dragen een hoed met een verschillende kleur, die overeenkomt met hun schuilnaam. Mogelijk haalde Tarantino hier de mosterd. Wanneer ze hun vermomming uitdoen, draaien ze hun mantel binnenstebuiten. Het idee van de hoest als herkenningsmiddel is leuk gevonden.

De metro vertrekt om 13.23u. Dan wordt het een race tegen de klok. De montage houdt de vaart erin door heen en weer te springen tussen verschillende ervaringsstandpunten. Boven de grond is het hectisch; onder de grond is het statisch en donker, totdat de razende climax ingezet wordt.

Zowel boven als onder de grond zijn er onderlinge conflicten. De burgemeester denkt vooral aan de invloed op de verkiezingen. De schurken verschillen van opvatting over het gebruik van geweld. Ondanks de ernst van de situatie zit er humor verwerkt in de dialogen. In deze periode was schuttingtaal niet langer verboden, en het hoefde niet allemaal politiek correct te zijn. Een gizmo is een gadget. Fiorello La Guardia was burgemeester van New York tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Als acteur springen vooral Walter Matthau en Martin Balsam eruit. De muziek van David Shire versterkt de spanning en de jachtigheid.