Dead Reckoning (1947)

Ik vind de film rommelig in elkaar steken. Daarmee bedoel ik dat de verbanden tussen Coral, Martinelli en alle betrokkenen lange tijd onduidelijk blijven. Uiteindelijk wordt alles wel opgehelderd, maar toch komt alles bijeen het over als een rommeltje.

Het spel van Bogart maakt veel goed, en verder is ook de rol van Coral interessant, net als dat de film de nodige spanning heeft

3,5 ster

Rommelig idd; toch leuk door het sterke acteerwerk van Bogart en de funny dialogen hier en daar (hadden er van mij meer in mogen zitten).

-Tip: DEAD RECKONING ...: koopje.

Mee eens. Nu 3 x gezien... zegt genoeg, 3.5*( ipv 3*).

Kan je beter de hele box kopen (met nog 5 of 6 andere Bogart films). Was destijds 3 tientjes kwijt.

Ja, maar is die box nog te koop; en je zult maar meerdere films uit die box al hebben...

Ik vond dit niet zo'n goede film.
Bogart is wel fantastisch!
Erg rommelige film,ook erg onwaarschijnlijk,soms kan je er nauwelijks een touw aan vast te knopen..Tevens vond ik Lizabeth Scott een slechte actrice.

Dead Reckoning is een film die in mijn ogen sterk begint. Op dit moment is het grootste deel van het verhaal onvoorspelbaar en is nog niet duidelijk welke richting de film zal gaan. Maar naarmate er meer duidelijk werd, kreeg ik steeds meer een teleurstellend gevoel. Uiteindelijk bleek het toch niet zo'n originele film-noir te zijn en dat vond ik wel jammer. Bogart speelt trouwens wel weer sterk.

Juist een van de betere noirs van Bogart, spannend maar moeilijk te volgen verhaal, dat klopt, maar dat is niet erg. Bogart heeft weer een hoog aantal one- liners en de sfeer is typisch film-noir. Ik heb er van genoten.

Degelijke film-noir met Humphrey Bogart in de hoofdrol. Het verhaal is af en toe wat warrig, maar het lekkere sfeertje en Bogart maken veel goed. De bijrollen vond ik trouwens een stuk minder, met name Lizabeth Scott is matig.

Geen onaardig script dat op redelijk niveau is uitgewerkt. Bogart heb ik beter gezien, maar ook hier is hij heel leuk om naar te kijken.

De film verdrinkt een beetje in alle twists het laatste kwartier, waardoor het inderdaad rommelig overkomt. Gelukkig is Bogart in topvorm en zit de film vol met geweldige dialogen waardoor er nog genoeg te genieten valt.

Ik zie niet in wat er zo onwaarschijnlijk aan is. De gebeurtenissen zijn plausibel. De wendingen in het verhaal lopen door elkaar heen maar feitelijk gewoon een goede detective film noir. Zonder ondertiteling heb ik het evengoed wel goed kunnen volgen. Bogart is weer briljant.

Vind totale plot niet rommelig en ook niet onwaarschijnlijk.
Deze film staat wel bekend om het vele roken.
Er is ook een R-2 DVD met Ned. subs (in mijn Film-Noir collectie).

Het grote probleem met deze film voor mij is de vrouwelijke hoofdrol. Lizabeth Scott kan niet acteren, is niet mooi (ze is niet alleen geen Lauren Bacall maar zelfs ook geen Veronica Lake) en heeft een rare lage zangstem, en ze is dus absoluut geen femme fatale waarvan je je kan voorstellen dat Humphrey Bogart voor haar zou vallen of dat ze hem zou kunnen manipuleren, en dan begin ik deze film dus al met een uphill fight.
        Gelukkig is Bogie betrouwbaar als altijd, is de schurk een lekkere gluiperd en zitten er goede dialogen ("A persuader and a couple of things you might call coaxers" = een pistool en een paar brandbommen) en aardige twists & turns in de film (inclusief opmerkelijk weinig pistolen om Bogart mee onder schot te houden), dus de film blijft wel drijven, maar een echte klassieker is het toch niet. Wel een verrassend ontroerend slot bij Mike's sterfbed, en bizarre overeenkomsten met The Maltese Falcon in situatie en dialogen op het einde (The Maltese Falcon: "When a man's partner is killed, he's supposed to do something about it." – Dead reckoning: "When a guy's pal is killed, he ought to do something about it.").

Foto van hoofdrolspeelster Scott uit 2010.
https://scontent-a-ams.xx.fbcdn.net/hphotos-prn1/t1.0-9/10176242_849461025068656_1849090935348947282_n.

De wijze van vertellen deed me sterk denken aan Philip Marlowe detective films (onder meer The Big Sleep (1946), ook met Humphrey Bogart).
Dead Reckoning was een amusante, maar ook sombere, grimmige, onheilspellende, melodramatische misdaadthriller met een ingewikkelde verhaallijn, ongevoelige dialogen en Bogart (vanzelfsprekend) in de rol van de cynische zware jongen (echter hij speelde wat ongeïnspireerd). Lizabeth Scott, als femme fatale, miste de betovering en de chemie tussen haar en Bogart ontbrak. Maar er bleef genoeg te genieten.

Het lijkt alsof de waardering enkel afhangt van Scott fan ja of nee. Ik vindt deze beter te volgen als bv Big Sleep en Lizabeth Scott erg goed als de femme fatale.

Holy smoke wat een topper is deze film! Strak script en dito tempo, scherpe dialogen, de voice-over van een kettingrokende Bogart, een eindeloze reeks twists, murder & mystery all over the place. Lizabeth Scott slaagt er wat mij betreft in de perfecte femme fatale neer te zetten: ze zet letterlijk de toon met een verleidelijke song (die zwoele hese stem!) heeft de looks en het soort uitstraling waarbij je als kijker tegen beter weten in blijft hopen dat ze oprecht is.
Van begin tot einde heb ik genoten van deze film in die mate dat ik hoopte dat hij nooit zou eindigen, maar helaas.
Dead Reckoning is gemaakt in 1947, net als Out Of The Past, en is voor mij evenwaardig gezelschap. Van regisseur John Cromwell had ik nog nooit gehoord dus wordt het misschien tijd om ander werk van hem te ontdekken. Deze film bevat trouwens creatieve visuele vondsten, metaforen, waarvoor petje af.
Dead Reckoning komt misschien niet vaak voor in de toplijstjes, maar voor mij is dit ultieme noir.

Goeie film over twee soldaten die na de oorlog terug naar huis reizen om een onderscheiding in ontvangst te nemen. Een typische film-noir met alle juiste ingrediënten: een cynische voice-over, een femme fatale en een moord. Er zit genoeg vaart in het redelijk ingewikkelde plot waardoor het geheel onderhoudend blijft. Humprey Bogart is hier uiteraard goed op zijn plek.

In de loop der jaren zijn er geruchten geweest over de seksuele geaardheid van wijlen Lizabeth Scott maar zelf heeft ze steeds ontkend dat ze lesbisch is.
Zelf vond ik sowieso wel dat ze een speciale uitstraling heeft in de film. En ik denk dat ik nu weet waaraan het ligt. Volgens mij is deze femme fatale in werkelijkheid een transgender. Ze heeft in elk geval een mannelijke schedelvorm met mannelijke sterke kaaklijn en diepliggende ogen die een weirde energie uitstralen. En de weirdness heeft volgens mij te maken met het feit dat zij in feite een hij is. Zie ook de lengte van zijn/haar armen die erg lang zijn. Mannen hebben in verhouding tot de rest van het lichaam langere armen dan vrouwen, zo ook Lizabeth Scott. En dan ook nog eens die lage stem van Scott.
Als je op youtube filmpjes bekijkt van Lizabeth Scott op bejaarde leeftijd, zie je in feite een bejaarde man, die me doet denken aan een bejaarde Iggy Pop. Heel weird.
Dit is gewoon mijn mening over deze femme fatale, maar ieder trekt natuurlijk zijn eigen conclusies.

Ik blijf het wel een goeie film vinden maar het is voor mij toch niet meer hetzelfde als voorheen

"Geronimo"

Ik heb best genoten van deze film, maar als ik heel eerlijk ben, was het niet de beste Film noir. Vrij standaard. Zeker, Bogart en Scott waren allebei absoluut dynamisch en hadden een geweldige chemie, maar het mist gewoon iets opmerkelijk zoals sommige van de beste film-noirs. Als er in deze film andere acteurs hadden gespeeld, zou het waarschijnlijk vergeetbaar zijn. Het drijft vooral op de charisma en de pittige dialogen van de twee hoofdrolspelers. De eerste helft van de film wordt in flashbacks verteld door het mannelijke hoofdpersonage, Captain Rip Murdock (Humphrey Bogart) aan een priester in een kerk. De conclusie volgt nadat je weer terug ben waar het begon. Ondanks dat de film veelal de herkenbare patronen van de film-noir volgt, is de amusementswaarde wel erg hoog.