La Belle Personne (2008)

Eerste film die ik zie van Christophe Honoré en toch wel een prima prent. Nieuw is het allemaal niet: we zien de liefdesperikelen van enkele scholieren, deze keer op een eerder libertijns lyceum. Zo geneert de leraar Italiaans zich niet om openlijk aan te pappen met een andere docente en zelfs met enkele van z'n studenten.

Als hij zijn pijlen richt op Junie echter, gaat het behoorlijk mis. De ontwikkelingen zijn misschien wat aan de tragische kant, maar La Belle Personne schuwt de theatraliteit dan ook niet.

Toch wordt de sfeer van zo'n ietwat aristocratische school treffend weergegeven. Naast Italiaans wordt er daar blijkbaar ook Russisch gedoceerd, en verder doen de jongeren er zo'n beetje wat ze willen: op geen enkel moment zie je ze met de neus in de boeken. De amoureuze ontwikkelingen primeren.

Visueel is deze prent sober en ook de soundtrack is ingetogen (waarbij gretig gegraaid wordt uit het oeuvre van de onvolprezen Nick Drake). Alles lijkt in teken te staan van het scenario.

Niet superopwindend maar gewoon opnieuw een fijne Franse film.

aardig filmpje, keek lekker weg, sluit me aan bij de laaste zin van zandkuiken

Soms vraag je jezelf wel eens af waarom een film uberhaupt is gemaakt. Dit is zo'n film. Een film hoeft niet per se ergens over te gaan om toch nog interessant te zijn. Deze film gaat nergen sover, en is niet interessant. Ik heb er 3 woorden voor: dull, duller, dulst.

saaie film

Leuk gemaakte film, alhoewel dat hij wat diepte mist om uit te groeien tot en topper.

Wat ik wel knap vond, is dat deze film mij terugvoerde naar mijn eigen "tienertijd"...

he he .... ik was dat al helemaal vergeten ....

La Belle Personne (The Beautiful Person) is een klassieker in mijn lijst van films;

Eenvoudig, subtiel, maar ook somber... – zonder dat het verhaal daadwerkelijk zo donker is –

(plus twee van mijn favoriete acteurs: Louis Garrel & Léa Seydoux).

Na "Les chansons d'amours" en "Les Bien-Aimées" van regisseur Christophe Honoré, zagen wij deze "La Belle Personne". Alle drie films gaan over het belangrijkste in het leven : nl. over de Liefde en dat is altijd ingewikkeld, moeilijk en soms niet te begrijpen

'La belle personne' is misschien geen meesterwerk, maar Honoré brengt als geen ander de aantrekkingskracht en de valkuilen van de liefde in beeld. De hoofdpersonnages Louis Garrel en Léa Seydoux zijn schitterend in hun rol.

Allesbehalve saai - als je openstaat voor de sfeer. Want daar gaat het toch vooral om in deze film.

Het verhaal is op zich best simpel, en heel veel gebeurt er nou eigenlijk ook weer niet - tenminste, niets wat voor ons als ietwat afstandelijke toeschouwers nou zo heel belangrijk is. Maar voor de personen in de film des te meer - voor hun gaat het er om, tot leven en dood aan toe.

Vanaf het begin hangt er een soort romantische tristesse over de film, en na de aria van Maria Callas - toch nog vrij vroeg in de film - komt dat in een spiraal van verwikkelingen terecht. En dat kan maar op een enkele manier aflopen, in een soort theatrale tragiek van het soort die bepalend zou zijn voor het verdere leven van alle betrokkenen. Als het Frans-romantische antwoord op Grease.

Maria Callas verdient nog zeker een extra vermelding, met verreweg de mooiste vertolking van Lucia di Lammermoor ooit. Precies de tragiek, het drama, het theater van de hele film.

Een gestilleerde, vluchtige, oprechte, maar toch ook degelijke film over onbeantwoorde en onvolmaakte liefdes tussen leerlingen onderling en leraar-leerling relaties (en de morele ingewikkeldheid daarvan). Het betreft jong, ouder, hetero en homo, de personages zijn geloofwaardig, de sfeer is grauw en somber en de fotografie is ronduit prachtig.

De vierde film van Honoré die ik zie en voor het eerst valt er veel (zo niet alles) op zijn plek. Een gaaf portret in de volle breedte van een groep vrienden op de middelbare school. Herkenbare beslommeringen, veel gedoe en gerommel. Pijnlijk ook en het vangt goed hoe verwarrend en onzeker die periode kan zijn, hoewel het niet altijd even subtiel is heeft Honoré ook veel dingen terloops in zijn film gestopt (zoals de liefde van Matthias). De stijl is zowel volgend (met cameratotalen) als dwingend (met scènes dicht-op-de-huid). De setting op zo’n Franse school met literatuurlessen etc is een bekende. Ik denk niet dat er in andere filmculturen zo vaak een schoolsetting gekozen wordt, naast misschien de Verenigde Staten (en Japan?).

Het is ook de derde film met Léa Seydoux die ik deze week zie (en de vijfde in een half jaar denk ik) – ik had haar met en lange zwarte haar hier op de poster eigenlijk nooit herkend. Dit is een oudere film, maar hier is ze al zoals we haar nu vooral al lijken te kennen: uitdagend, gesloten, breekbaar, chagrijnig. Zou bijna kunnen zeggen dat ze nu, zo vroeg in haar carrière al, getypecast wordt. Want in het meest recente werk dat ik deze week zag (Grand Central) was dat ook en werkte het nogal tegen haar. Hier is het zeer ten dienste van het verhaal en de ontwikkelingen in elk geval. Ben toch nog niet erg kapot van haar, beetje té stuurs, zou zo maar over dertig jaar een oeuvre kunnen hebben als Isabelle Huppert. Louis Garrel die vaak een rondlummelende nietsnut speelt is hier zowaar één van de leraren (Italiaans). Grappig.

Op de soundtrack horen we zo’n beetje het hele debuut album van Nick Drake: Five Leaves Left (1969) - valt prima, dus wie daar ook het melancholische verlangen naar iets onbereikbaars of iets dat verloren is in hoort kan hier zijn/haar hart ophalen. Ook nog grappig: Ivanhoe wordt in het Frans blijkbaar letterlijk zo uitgesproken: Ie-Van-Ho-Wee

En Canada (eigenlijk een combinatie van beide landen). Japan ook zeker inderdaad.

Dat is me nooit zo opgevallen. Welke films denk je dan aan?

Misschien door de laatste tijd wat beïnvloed, maar zo uit mijn hoofd: Laurence Anyways (2012), Monsieur Lazhar (2011), Lost and Delirious (2001), Heart of America (2003) (oh, die titel alleen ). Hmmm verder weet ik het zo ook niet, misschien is het toch onzin.

Groot-Brittannië zou ik dan wel weer met zekerheid kunnen toevoegen (toch?). Sowieso helpt het mee als er nog schooluniformen worden gedragen. In Spanje en Spaanstalige films kom je weer buitenproportioneel veel weeshuis settings tegen valt me op.

Zo’n film kun je alleen in Frankrijk maken. De belevenissen van een groep scholieren op een dure school in Parijs. Niet het gemiddelde groepje klojo’s dat je je daarbij voorstelt. Nee, deze zijn allemaal super mooi, super beschaafd en super intelligent. Zo ook de leraren en leraressen. Centraal staan een wat onbestemd meisje (Lea Seydoux) en haar leraar Italiaans. Deze heeft al een verhouding met een collega en een leerling, maar wil ook wat met Lea. Die is bang alleen maar gebruikt te worden om vervolgens weer te worden gedumpt.

Tegen de achtergrond van prachtige in grijstinten geschoten beelden van een winters Parijs zien we de andere leerlingen met hun relationele sores en onzekerheden. Er worden spelletjes gespeeld, met voornamelijk verliezers. Wie nu precies wie is en wat doet is niet altijd makkelijk te volgen. Van de achtergronden van de leerlingen komen we weinig te weten, zodat ook dat niet meehelpt om enige betrokkenheid te voelen met die jonge mensen.

Dat is ook precies waar het aan ontbreekt in deze film, echte emoties zie je nauwelijks. Daarom komt de zelfmoord van een leerling omdat Lea hem niet meer moet, ook behoorlijk uit de lucht vallen. De film verzuimt om dat geloofwaardig te maken. Maar wie is nou La belle personne? Ik neem aan dat die titel ironisch is bedoeld. Wel veel uiterlijke schoonheid in deze film, maar weinig innerlijke schoonheid.

Of slaat de titel op Lea Seydoux? Dat ze van voren goed bedeeld is wisten we al van andere films. Ook in deze film valt ons oog voortdurend op al dat moois in haar witte trui. Kennelijk vond de regisseur dat ons geduld beloond moest worden en krijgen we ze ook even te zien in een volstrekt onnodige en ook niet bij de film passende scène. Foute keuze.

Of goede keuze

Prachtige sfeer film!

Een redelijke Franse film. De verhaallijnen konden mij niet enorm boeien. Wel goed gespeeld en een bijpassende sfeer, maar verder vind ik het niet erg indrukwekkend. Heftig eind! Een kleine voldoende. 3*