35 Rhums (2008)

Geen herrie in 35 Rhums (en komt het alsnog een enkele keer voor word het ongewenst geacht), maar een subtiel schouwspel. En gek genoeg raakte de film mij te weinig; waarschijnlijk lag dat aan de vertolkingen van de hoofdpersonages die mij net iets tè naturalistisch waren. Ik zal 'm in de toekomst nog eens een kans geven.

Mee eens. Die scène in Lübeck paste helemaal niet in deze film. Het was ook de enige scène waarin de regisseur met blanke acteurs werkte, voor de rest waren het volgens mij allemaal Afro-fransozen.
De mooiste scènes in deze toch zeer genietbare film waren voor mij de scènes waarin niet gesproken werd. Vooral de openingsscène vond ik zeer mooi. Verder valt nog te vermelden de zeer mooie soundtrack.

3,5*

Vrij weinig aan. Te traag en geen boeiend verhaal. Hoeft op zich ook niet, als dat maar wordt opgeheft door andere goede dingen aan een film en dat was hier niet het geval.

Kan me dan ook niet vinden in lovende kritieken die ingaan op de suggestieve beelden van de film.

Enige pluspunt: goeie acteurs.

Mooie film. De bijzondere dingen zitten 'm hier in de kleine zaken waar afscheid nemen als centraal thema als rode draad in de film zit. De scene in de bar is wat mij betreft het hoogtepunt. Hoeveel er kan worden gezegd zonder een woord te zeggen is erg mooi in beeld gebracht.

Ja hoor, ik heb weer een Denis aangedurft. Sinds het fenomenale Beau Travail - zo ongeveer de film die het diepst in m'n hart ligt verankert - lijk ik het wel bijna niet aan te durfen: Kan ik het aan, kan Denis het waarmaken? Zoiets.

35 Rhums is niet die schot in de roos die Beau was. Daarvoor kon ik niet genoeg met sommige scenes uit de voeten en vond ik de afwikkeling wat onbevredigend. Maar goed, dan is daar nog de sfeer (!). Bepaalde shots, murmerende Tindersticks muziekjes, die dansscene (die muziek! en die spanning), de cinematografie (dat kleurenspel in die gangen), Descas' starende gezicht, dat paard, prachtig. Ja, ook hier kan ik weer verliefd op worden, al is dit er eentje die net iets meer wringt en wikt. Er was iets in de balance van de lokaties dat niet helemaal lekker liep. Ik was bijvoorbeeld helemaal content met scene's in de flat, in de trein en in het café, meer hoeft niet. Denis, heerlijk, teder.

(Achteraf wist ik wel dat dit een soort van ode aan Ozu was, maar ik moest toch vooral ook denken aan Kôhî Jikô, die op zich ook weer een ode aan is, natuurlijk.)

Helemaal eens. Er is inderdaad best wat op de film aan te merken, maar er zit zo veel tederheid en schoonheid in dat-ie mijn hart gewoon weer stal. De dansscene in de bar blijft ook mijn hoogtepunt, maar het halskettinkje aan het einde komt (in al z'n eenvoud) heel dichtbij.

Mooi intiem filmpje over vader dochter relatie en de strubbelingen daarin. Ik had hem vorig jaar op IFFR gemist ,maar ben toch blij dat ik hem alsnog gezien heb.

Best genoten van dit fijne filmpje maar precies toch weer wat minder dan de meesten hier. Het is me ook na 35 Rhums nog steeds niet helemaal duidelijk waarom Claire Denis zo dikwijls als genie wordt afgeschilderd.

In ieder geval is deze prent opnieuw iets compleet anders in vergelijking met haar andere worpen die ik reeds zag. Erg rustig verteld, en eigenlijk gebeurt er zo goed als niets in 35 Rhums. Wel een redelijke sfeerschepping, maar om nu te zeggen dat ik volledig ondergedompeld werd... Niet echt.

Zeer sterk geacteerd wel, en de hier al vaak bejubelde barscène is inderdaad weergaloos, van het allersensueelste dat ik het afgelopen filmjaar heb gezien. Verder gewoon aardig, wat mij betreft niets meer.

35 Rhums blijft hier enorm spoken, waardoor hij eigenlijk die 4.5* verdient, ware het niet dat het einde me enorm tegenviel. Een ode aan Ozu brengen is een mooi streven en eigenlijk qua gevoelswereld in het straatje van Denis, maar verhalend gaat ze daar iets te ver in (de verzoening, het stuk in Duitsland, leidt af van de rest van de film, ook qua sfeer en gevoel). Ik gun het de film zo, maar het blijft een lastige kwestie in huize danuz

Huize danuz heeft zich dan toch opengesteld voor een verhoging zie ik.

Ja, ik kon gewoon niet anders. Soms spreken enkele scènes of zelfs blikken meer dan een dozijn films.

enorme saaie dooie rot film , kan niet anders zeggen

Grappig die film schoot ook door mijn hoofd, in de kruising met Ozu idd dat ik hier ook al las.



Idd geniaal, evenals de sfeervolle scenes buiten de woonflat, je voelt de kilte, de wind en de langsrazende treinen bijna.

Het verhaaltechnische gedeelte vond ik helaas met name naar het einde toe nogal gezocht.

Gewoon drama film

Ik vond dit een hele mooie film. Het werd allemaal zo subtiel en werkelijk in beeld gebracht ..... zelfs een scene waarin je een aantal volle minuten naar een spoor zit te kijken, blijft boeiend genoeg om er naar te blijven kijken. Heel apart en ontzettend knap gedaan.

Er werd soms weinig gesproken maar de handelingen en blikken van de acteurs zeiden dan genoeg. Een goed voorbeeld hiervan is de scene in de bar als ze gestrand zijn met de auto. Die vond ik zo ongelovelijk goed. Er werd geen woord gesproken maar de scene's vertelden alles.

Maar ik moet wel eerlijk zeggen. Hoe mooi alles ook in beeld is gezet, echt meeleven met de personage's kon ik om een of andere reden niet. Misschien werden ze toch iets te afstandelijk neergezet ? Dat vond ik wel wat jammer.

Ik vind het echt een pareltje die de regisseur hier heeft neergezet. Mensen die voor spanning en sensatie in een film gaan zullen het misschien wat minder waarderen maar voor de dramaliefhebbers is dit een juweeltje.

Mooi geacteerde en sfeervolle film die helaas nergens naartoe werkt. De opbouw en dan met name het eerste uur zijn erg goed maar daarna begon mijn aandacht steeds verder te verslappen en deed de film mij nog maar weinig en dat is erg jammer.

Boven gemiddeld door het prima eerste deel van de film.

Mooi gemaakte film met prachtige rollen van Alex Descas en Mati Diop. De relatie tussen de verschillende personages wordt mooi vorm gegegeven, vaak zonder tekst.
Verwacht geen hoogstandjes in deze film en geen actie scenes. Het gaat om de beelden en de relaties tussen de mensen.

Een film over negers in Parijs. Dat zie je niet zo vaak. Mooi ingetogen menselijk drama, ook al gebeurt er eigenlijk niet zo veel.

De eerste film die ik van Claire Denis zag en wat voor één. Ze was sowieso al een regisseur (regiseusse?) waar ik erg veel van verwachtte, maar dan in eerste instantie van de films Beau Travail en Trouble Every Day. Deze film trok me minder aan door de beschrijving, de poster en bepaalde reacties. Het pakte toch anders uit.

Bij aanvang vroeg ik me af waar de film naartoe wilde, waar het geniale nou precies in zou zitten. Het voelde immers allemaal heel 'gewoontjes' aan en ik wist niet zo goed wat ik daar mee aanmoest.
Maar 35 Rhums bleek een film waar je je door moet laten meevoeren. Er zit een heerlijk subtiele laag om het camerawerk, de kleuren, het acteerwerk en de muziek die het geheel een soort 'teder' gevoel geven. Zo zat ik na een tijdje in een stroom, de wereld van Claire Denis, een wereld die erg warm en fijn aanvoelt.

Voor een groot deel was dit te danken aan het sublieme acteerwerk. 'Een blik zegt meer dan duizend woorden' zegt men wel eens. Dat spreekwoord is constant van toepassing op dit prachtige Franse drama. Het plot - dat mij op basis van de beschrijving totaal niet aantrok - bleek me mee te nemen en zoog me ten slotte op, zodat ik uiteindelijk in bijna benevelde toestand door de film werd achtergelaten.
Heerlijk!

4,5*

Deze Claire Denis blijkt het vak als assistent-regisseur geleerd te hebben bij zulke wonderbaarlijke films als "Der Himmel über berlin", "Down by law" en "Paris, Texas" - niet de minste leerschool...

Toch maar eens voor de tweede keer aan gewaagd. Vorige keer had ik gewerkt en er al 2 films opzitten, dus niet verwonderlijk dat ik in slaap viel. Inmiddels heb ik ook wat meer van Denis gezien, en het kwartje begint nu eindelijk te vallen.

Als eerste bevalt me vooral het prettige ritme van de film, de vlotte tijdsovergangen en hoe, en op welke momenten er tussen scenes worden geknipt. Meerdere keren was dat midden in de roos. Ontzettend strak en esthetisch gedaan. Prachtig gewoon.
Verder bevalt de manier waarop het verhaal verteld wordt mij erg: Subtiele momenten als de kookpan, of alleen een gezichtsuitdrukking i.p.v. een verbale reactie, stuwen het verhaal zachtjes vooruit zonder dat er veel dramatisch gebeurt, maar onderhuids, juist heel veel. En met dit clubje acteurs ben je ook wel verzekerd dat het overgebracht wordt.
Een aantal keer wordt het drama wel wat explicieter. Maar meestal broeit het dan ook ècht, zoals bij de scene in het cafe.
Laatste kwartier was ook mooi. Werkt ook goed dat ineens de omgeving veranderd en een theatrale actrice (inderdaad Ingrid Caven in Fassbinder modus ) de boel wat opfrist.

Eindscene was dan weer wat too much, maar ach, het maakte al niet meer uit.
Erg fijne film, en eigenlijk veel minder zwaar dan ik eerst dacht.

Tegenvallende film over een zeer hechte relatie tussen vader en dochter. Traag verteld en er wordt ontzettend weinig gesproken in de film. Het geheel kon me totaal niet boeien. Dit komt ongetwijfeld doordat de diepere betekenis achter de onderlinge relaties mij geheel is ontgaan. Hierdoor heb ik dus ook niet kunnen genieten van de eventueel goeie acteerprestaties.

Had 35 Rhums bewaard voor een lekker film-middagje alleen thuis. Dat kwam dus gisteren.
Regentijd in Zambia, dus redelijk aangename temperatuur. Gordijntjes toe, disc in de lap top en 'play'. Met veel verwachting, want Beau travail en Chocolat vond ik beide erg fraai.
Helaas stond me onmiddelijk de setting al tegen. Een lelijke banlieu van Parijs in plaats van de prachtige landschapen en sfeer van Afrika. Dat laatste vond ik toch het groote pluspunt van de regisseusse: het filmen op van die fantastische locaties, met mooie, zonnige sfeer en beelden.
Viel er dan niets te genieten? jawel hoor, die mooie manier van filmen en acteren waarbij met weinigwoorden heel veel wordt gezegd, door gebaren, uitdrukkingen en lichaamstaal van de acteurs. Allemaal zeer geraffineerd en met veel finesse gebracht.
Toch kon me de film gewoon minder boeien dan de andere voornoemde films.
Het einde vond ik erg jammer. Zo'n huwelijk dat uit de lucht valt, die scene in Duitsland. Het paste allemaal niet.
Ik ga dan voor een iets bovengemiddelde score, voor de fraaie scene op de rails met de vriend en voor de weer prachtige sfeer van non-verbale communicatie.

Een rustige familierelatie film (waarin niet veel gebeurt) over een vader-dochterverhouding, die is opgebouwd rond de inmiddels bekende thema's: leven en dood, liefde en genegenheid; en daarnaast de kwetsbaarheid en de problematiek rondom het ouder worden. Het drama moet het van de onderhuidse psychologie hebben, van de kleine momenten en hoewel de regisseur haar film duidelijk met warmte en liefde gemaakt heeft, blijf je als kijker te veel in het ongewisse, je moet te vaak raden naar de beweegredenen.

dus heb je daarna deathwish 3' gekeken...hihihihi....dit soort films is voor allemaal maar niet voor iedereen...
ik heb een tijdlang alleen maar naar 'kijkhuisfilms 'gekeken. intellectueel verantwoord,het verbreed je horizon,diepere kijk op andere culturen en psyche. conclusie: 8 van de 10 zijn de moeite niet waard. de films vallen vaak al om bij het slappe verhaal,trage verwikkeling en pretentie.
kortom deze film heb ik na een half uur uitgezet en moest "once upon a time in america' zien......voor de 6e keer om mijn avond goed te maken........
kijkhuisfilms zijn lowbudgetfilms ,waarin het verhaal en acteurs de film moet dragen....echter de filmmakers hebben vaak niets te zeggen,mee te delen,althans zo weinig ,
qu'on 's emmerde avec un film comme celui la et qu'on s'en fou ce que les personages pensent, ,veulent,revent, et sentent.....om in de sfeer van de film te blijven.

Tja, ik moet eerlijk bekennen dat ik nog onvoldoende bekend ben met het werk van Claire Denis.
Het lijkt me daarom verstandiger dat ik even wacht met het uitbrengen van mijn stem.
Ik vond hem best wel warm en zacht overkomen, maar in mijn ogen hier en daar ook wat saai.
De scènes met de trein vond ik prachtig gefilmd.

Lastig om momenteel te beoordelen.
Wordt vervolgd.

Tjonge, je zet hier nogal een statement neer. Is dit je mening of zijn dit feiten?
Ik heb namelijk een heel andere mening over veel 'kijkhuisfilms'.............

In het begin vond ik het wat aftasten waar de film waar naar toe wou, maar al gauw vond ik dit toch erg mooi en geslaagd. Centraal staat de relatie tussen alleenstaande vader en zijn dochter die nogal intrigerend is. Andere bijrollen zijn ook interessant om te volgen en dat komt denk ik omdat over de gehele linie en de regie erg sterk is. 35 Rhums speelt zich overigens af in de suburbs van Parijs en dat levert ook een hoop mooie beelden op. Dit is een aanrader voor de doorgewinterde filmhuisfans !

Hoe meer films ik van Denis zie, des te meer ga ik ze waarderen. 35 Rhums is m'n vierde titel, en de eerste keer dat ik vier sterren aan haar werk geef. Want waar L'intrus misschien nog bijzonderder is, vooral qua vormgeving, zit daar het plot een beetje in de weg. Dat is bij 35 Rhums niet het geval; de film is helemaal in balans en op onspectaculaire wijze spectaculair. Want is er één onderdeel waarin de films van Denis niet onderscheidend zijn? Het mooie is echter dat ze dat haast nonchalant doet, zonder er overdreven aandacht op te vestigen. Het is niet een bewuste keuze om het anders te doen dan de anderen, zoals je vaak ziet, maar simpelweg de enige manier waarop Denis/Godard kunnen filmen. Daardoor komen de bijzondere vertelwijze, de dialogen waarbij er meer verzwegen dan gezegd wordt, de prachtige cinematografie, de semi-slordige montage en de schitterende muziek heel natuurlijk over.
Om even bij de vertelwijze te blijven: ik ken maar weinig narratieve films die zo weinig plotgedreven zijn als 35 Rhums. De film gunt je een blik in het leven van een dochter en een vader op een beslissend moment in hun leven, zonder daar iets van uitleg aan toe te voegen. Aangezien je daardoor als kijker heel weinig houvast hebt komt er spanning te zitten in alledaagse dingen. Het prachtig ingetogen spel van Diop en Descas is voldoende om een band te krijgen met de personages. In tegenstelling tot anderen hier ben ik blij dat het einde gewoon duidelijk maakt wat er plaats vindt (zonder het te laten zien trouwens) en er geen mysterie voor de kijker van maakt. Dat heeft de film ook niet nodig. (Daarbij vind ik het zelf kunnen "invullen" van zaken hopeloos overschat.)
Over het camerawerk van Agnès Godard is al veel gezegd. Wat je tegenwoordig vaak ziet bij films die geroemd worden om hun "audiovisuele" aspect (wat dat ook moge zijn) is dat er gekozen wordt voor een overgestileerde aanpak en telkens de mooie plaatjes worden opgezocht. Denis/Godard doen dat niet. Ze schrikken niet terug voor een groezelige omgeving en tevens niet voor een kader dat niet helemaal perfect is, een slordige overgang, of het afbreken van een esthetisch prachtig shot. Maar ook hier voelt alles heel natuurlijk aan. Met name de scénes in de trein zijn schitterend in hun dynamiek en belichting. De medium-shots geven daarbij een intieme sfeer en versterken de betrokkenheid met de personages.
Hoogtepunt van de film is zoals onder meer Hannibal al aangeeft, de nachtelijks scène in het café dat eigenlijk gesloten was. Die muziek ook, wauw.
Prachtige film dus; ik begin echt fan te worden van het duo Denis/Godard en ben blij dat ik bij 35 Rhums ook zodanig emotioneel beroerd werd dat de vier sterren nu zonder twijfel verdiend zijn.

Een aangename film over de liefdevolle relatie tussen een weduwnaar en zijn volwassen dochter. Film bevat talrijke sfeervolle en tedere momenten. Enkel het uitstapje naar Lübeck is een rare zijsprong. Maar ja, Claire Denis heeft wel meer van zulke opvallende oprispingen.