Johnny Guitar (1954)

"unforgettably strange, brilliant western "

Hoezo recenseert hij die nu opeens? Is er een re-release?

BFI programma rond de western, waarbij wat ik zo zie dit het centerstuk is.

Peter Bradshaw is onnavolgbaar

Biosguru is me voor; inderdaad in het kader van BFI Southbank.

denk je niet dat Peter zag dat ik hem recenseerde van de week en dacht, 'shit, die moet ik ook nog?'

Een heerlijke western. 2 sterke vrouwen die tegenover elkaar staan, wat opvallend is voor zowel het (oude) Hollywood als voor western als genre. Toegegeven dat de mannen zich wel prompt naar voor willen schuiven, maar toch. Het conservatieve Amerika moet nog meer geschrokken zijn als de held geen wapen draagt, maar een gitaar. De hippie!!

Die (voor Amerikaanse normen) rebels aanpak maakt de film net zo boeiend. Het blijft een western natuurlijk met het kleine dorpje, de schietgrage kerels, paarden en zonnige landschappen. Maar toch kleurt het buiten de lijntjes, zonder te vergeten een klassieke western te zijn. Met al die personages valt de montage op en de dialoog die vlot pingpongt. Dat rebelse toonde regisseur Nicholas Ray een jaar later nog meer met Rebel without a Cause.

Zeker de moeite waard om te bekijken. Mij kwam deze film vooral over als een doorgedreven genderstudie. In deze film dragen de vrouwen de spreekwoordelijke broek en staan de mannen er maar een beetje bij. En dat geldt ook voor Johnny Guitar, drager van de naam van de film, maar allesbehalve drager van het verhaal.

Ik moet wel zeggen dat het getrouwtrek tussen de mannen voor de gunst van Joan Crawford mij enigszins ongeloofwaardig overkwam omdat deze dame niet bepaald aantrekkelijk overkwam. Maar goed, smaken …

Verder was ik vooral onder de indruk van de kleurenpracht in deze film, en heb ik genoten van de muziek van Victor Young. Jammer dat men het titelnummer, gezongen door Peggy Lee, geen volwaardige behandeling heeft gegeven, waar het nu afklokt onder een minuut.

Meest onvergetelijke scene; Joan Crawford in witte jurk aan de piano, te midden van haar talrijke belagers. Van cool gesproken.

Trek maar maar meteen alle registers open voor deze magistrale ... euh Western ? Ray toont op een impressionante manier wat men met cinema kan doen. Vanaf de opening - die lange saloon scene - worden we met onze neus op de feiten gedrukt. De gure wind, desolate plaats; interieur van de saloon als een barokke hel (rode baksteen, kroonluchter) creëren doem vanaf het eerste beeld. Onze held Johnny Guitar komt binnen en wacht op de eigenares Crawford. Vanaf dan de ene uitbarsting na de andere. Binnenvallen van de posse, dan de Dancin kid en zijn bende en dan Crawford. Elk shot zit vol inspiratie (camerastandpunten), spanning (de roulette of ronddraaiend whiskey glas) en kracht (vuurspuwende dialogen tussen Crawford en McCambridge of tussen Guitar en Dancin kid. Die symboliek van kleuren : Crawford in nagel witte jurk rustig piano spelen, McCambridge in het zwart, de posse in begrafeniskledij. Vrouwen zijn het meest dominant, vrouwen zijn het meest kwaadaardig en vrouwen krijgen de traditionele shoot out op het einde. Woman rules. O ja, ik was het bijna vergeten : dit is een meesterwerk.

Kwelling.

Ik ben geen liefhebber van het genre, anderzijds staat deze wel te boek als een "afwijkende" Western. Visueel misschien een beetje, omdat er al eens een feller kleurtje in voorkomt. Of misschien is het vanwege de "sterke" vrouwelijke rollen, maar dat zijn geen zaken die het voor mij meteen beter maken.

Ik had, meer nog dan bij andere Westerns, problemen met het extreem serieuze karakter van de film. Ridicule dialogen en verwrongen gezichten, luid roepende mensen en moeilijke poses. Alles wordt er aan gedaan om het zo dramatisch mogelijk te doen ogen, maar het verhaal is zo plat als een dubbeltje. Het effect is vaak hilarisch, met Crawford als negatieve uitschieter. Het lijkt af en toe wel een parodie.

Visueel verder ook niet mooi. Editing is brak, camerawerk redelijk lui en kleurgebruik blijft erg lelijk. De soundtrack is ook een aanslag op de oren. Met een saai plotje en een speelduur van bijna 2 uur een stevige uitdaging dus.Eentje die ik geen tweede keer wil ondergaan.

0.5*

De ene speelt inderdaad een sterke vrouwenrol (Crawford ) al vind ik haar in die rol ( met name in het begin

nogal de overacting drive ingaan .

De andere vrouw word gedreven door blinde haat maar de uitleg voor haar bizarre gedrag kwam op mij nogal zwak over , ze geeft zich wel helemaal over in haar rol en je krijgt als kijker al snel een afkeer van haar .Ze manipuleert er stevig op los met haar ophitserij en op mij kwam ook dat op een gegeven moment

niet meer geloofwaardig over, dat al die mannen dat zomaar lieten gebeuren .

De momenten van spanning worden wel goed opgebouwd , vanaf de begin saloon scene tot de pianoscene en de lynchscene .

Conclusie: goede western die buiten de gebruikelijke paden wandelt , soms niet sterk uitgewerkt qua karakters maar toch goed .

Een van de minste westerns die ik tot nu toe heb gezien. Het plot is ontzettend dun en stelt erg weinig voor. Af en toe wordt nog gepoogd de personages enige achtergrond mee te geven, maar daar wordt nooit echt op doorgezet. De twee vrouwelijke hoofdrollen zijn belabberd. Twee zwaar aangezette personages die geen moment overtuigen. De dialogen zijn ook nogal miserabel. Het mist iedere vorm van overtuiging. Het acteerwerk komt veelal houterig over, hoewel de cast toch enkele bekende namen bevat. Visueel met name in het begin wat teleurstellend, al lijkt het zich gaandeweg iets te herstellen. Gekeken omdat het een goed aangeschreven western betreft, maar het viel op alle vlakken flink tegen.

Het blijft opmerkelijk hoe mensen naar dezelfde film kijken, en daar toch verschillende dingen in zien.

Van praktisch elk aspect waarop jij de film neersabelt, vind ik dat Nicholas Ray dit in deze film briljant inzet. Kwestie van smaak of voorkeur, denk ik. Maar jij hebt recht op jouw mening, net zoals ik op de mijne. Al bekruipt me wel het gevoel dat je erg negatief bent over deze film om vooral tegen de heersende consensus in te gaan. Anders zou je namelijk je bezwaren uitgebreider toelichten. Verder kan ik me niet herinneren dat er in de jaren 50, afgezien van High Noon (1952), westerns werden gemaakt die, zoals deze, McCarthy's anti-communistische heksenjacht bekritiseerden. Dus daarin was Nicholas Ray, naast begaafd, nog erg moedig ook.

François Truffaut zei het treffend toen hij deze film recenseerde: "If you don't like Johnny Guitar, you don't understand cinema."

Fantastische western

De film hing al jaren iets buiten mijn radar. Ik had wel gehoord en gelezen dat het een bijzondere western was, maar nooit gezien of daar de kans toe gehad. Maar afgelopen maand kwam hij plots scherp in beeld. In de eerste plaats omdat Masers of Cinema er een prachtige blu ray van uitbracht, maar nadat ik in de documentaire Leap of Faith over the making of The Exorcist leerde dat het Crawford was die na een cocktail van drank, sigaretten en eieren verantwoordelijk was geweest voor de stem van de Duivel.

Kreeg vorige week het schijfje binnen en vandaag in de speler gestopt. Nu hebben Westerns uit de jaren 50 mij zelden kunnen overtuigen, maar deze deed dat met vlag en wimpel.

Een woke western avant la lettre waarin twee vrouwen strijden om de macht en om de mannen. Prachtig vormgegeven in geweldige Trucolor, een variant op het beroemde technicolor. Zo ontspint zich een mooie western die tal van interessante themas en invalshoeken aankaart. De scene achter de piano is een absolute parel!

4,5

CLASSIC HOLLYWOOD Movie Reviews - How JOHNNY GUITAR Flipped The Western Genre On It's Head! - YouTube