The Cocoanuts (1929)

Fantastische quotes...

Typische Marx quotes . Vind ze ook altijd wel grappig.

De eerste lange Marx Brothers film is een van hun leukste. De liedjes en nevenplotjes met vage bijrolspelers zijn wederom bijzonder saai, maar Groucho, Chico en Harpo (ik heb Zeppo eigenlijk nooit meegerekend) zorgen voor een aaneenschakeling van lachbuien. Na Duck Soup en Horse Feathers hun beste werk. 4*

"I came to Florida three years ago without a nickel in my pocket. Now look at me. Now I got a nickel in my pocket"

zeppo viel me ook nooit op, omdat dat de serieuste van de 4 was.

Eerder vandaag zag ik al 2 Laurel en Hardy films dus ik dacht laat ik nog maar eens een film bekijken in die stijl.

Ik heb nog niet zoveel gezien van de Marx-brothers (Alleen Duck Soup en deze) maar als ze deze formule in elke film gaan toepassen denk ik niet dat ik een grote fan van hen zal worden, Groucho was met afstand het leukst maar Chico en Harpo waren eerder irritant en ook het verhaal was nogal oninteressant, ik geef een 2,5*.

Mijn eerste Marx Brothers film.

Viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Ik had een film verwacht met de klasse van een Chaplin. Helaas, het verhaal is nogal simpel, de muziekstukjes vervelend en, zoals JS al zei, waren Harpo en Chico soms wat te kinderachtig.

Gelukkig fleurt Groucho de film wat op met heerlijke quotes waardoor de film nog net 3* krijgt.

Hello? Yes? Ice water in 318? Is that so? Where'd you get it? Oh, you want some.

"That isn't a scheme, it's a conspiracy"

De samenzwering van The Marx brothers doorbreken elk plot, elk schema.....het effect dat zij in die tijd hadden is nu ietwat verloren gegaan: we zijn teveel gewend...Monty Pyton, Bottom of hier in Nederland de stukken van Wim T Schipper (Sjef van Oekelshow, Waldolala etc)...Deze droge absurdistische lulligheid moet voor die tijd, 1929, toch wel bijzonder zijn geweest...en sommige grappen gingen al erg ver voor die tijd. Ze moeten wel inspirerend geweest zijn voor komieken die later kwamen....trouwens die twee klieren van broers (Harpo en die andere...eh... Zeppo) waren wel erg muziekaal!

Vermakelijk...maar geen gulle lach....3,5*.

Harpo en Chico Maar inderdaad, op muzikaal gebied kunnen ze wat moois tevoorschijn toveren. Alleen zo jammer dat het werkelijk bij el-ke film een verplicht nummertje wordt (en hun spel blijft vrij gelijkaardig, hoe leuk het ook is om te bekijken, vooral bij Chico).

Een teleurstelling. Na Horse Feathers, een semi-flutfilm op zich maar met enkele heel geslaagde grappen, en klassieker Duck Soup had ik verwacht dat zowat elke film uit de beginperiode van the Marx Brothers de moeite waard zou zijn. Maar dit is het toch niet. De dansnummertjes en liedjes verpesten al een groot deel van de film: ze onderbreken de sfeer, remmen de hele boel af en zijn aldus voor mij bijzonder saaie intermezzo's. Ook is het obligate liefdespaar bijzonder saai om te volgen, en is vooral de man enorm slecht gecast. Het ruikt allicht naar typische studioformules uit die tijd: bepaalde studiogezichten die in die tijd allicht razend populair waren en aldus op de makers "geforceerd" worden. Maar ze werken niet, verre van zelfs. Ik zeg het bij zowat elke Marx Brothers-film heb ik de indruk, maar ook nu moet ik toch even kwijt dat dat hele studiosysteem van weleer de films van de broers geen goed doen.

Sowieso zijn de films absoluut niet van het niveau van de gemiddelde Chaplin-, Lloyd- of Keatonfilm (ook al is hier wel ruimte voorzien voor enkele staaltjes danschoreografie). Het verhaal stelt niets voor, wordt bijzonder zwak verteld en filmisch gezien kan je wel stellen dat de camera louter en alleen de gags moet "ondersteunen", los van enige visuele flair of extra betekenis/inventiviteit.

Na een achttal films van de Marx Brothers bekeken te hebben, begin ik dus sterk de indruk te krijgen dat hun films enkel en alleen maar positief te beoordelen zijn, afhankelijk van de grappigheid van de broers zelf. En bij The Cocoanuts zijn ze wat mij betreft niet in topvorm. Natuurlijk valt er nog wel wat te lachen (net als bij Horse Feathers is het vooral Harpo die hier de show steelt, maar ook pakweg de over-the-top operaliederen rond "where is my shirt?" waren best hilarisch), maar écht memorabele scènes zitten er niet in The Cocoanuts wat mij betreft.

Het hele vehikel voelt me ietsje te amateuristisch aan, verder dan een dikke 2,5* komt The Cocoanuts niet.

2,5*

Why a duck?

Gisteravond hadden zowel ik als mijn broer zin om nog een film te zien maar we hadden helemaal geen idee wat. Mijn oog viel op een boxset van The Marx Brothers (Silver Screen collection met daarin alle films waarin Zeppo meespeelt) en omdat we er daar twee films nog niet van hadden gezien, besloten we om er één van op te zetten. De keuze werd deze Cocoanuts en naargelang de film vorderde, kon ik maar aan één ding denken: waarom hebben we er niet eerder werk van gemaakt om heel het oeuvre te zien?

Want zelfs The Cocoanuts, een film waar de 4 broertjes helemaal niet gelukkig mee waren, vind ik hilarisch. Groucho zijn woorden: One of them didn't understand English, and the other one didn't understand comedy. En eerlijk gezegd, ik moet hem wel gelijk geven doordat de muzikale intermezzo's er wel erg vaak de vaart uit halen, hoewel het Tale of the Shirt nummer wel erg leuk is. Het is de eerste film van de broers en sommige zaken voelen nog wat onwennig aan, hoewel ze al wel jaren op podiums hebben gestaan met theatershows, maar gelukkig zitten alle gebruikelijke Marx elementen er wel weer in. Het verhaal is op zich niet bijzonder veel waard maar het verloopt allemaal wel weer erg leuk. Al is het wel enigszins jammer dat de film in een niet zo goede staat verkeert waardoor sommige scènes wel erg moeilijk verstaanbaar zijn, de gebrekkige Nederlandse vertalingen die vaak nergens op slagen helpen natuurlijk ook niet. Soit, in ieder geval weten de broers voor hun eerste film de kijker de gehele speelduur te vermaken.

En dat is natuurlijk aan hen zelf te wijten. Velen zijn alleen maar fan van Groucho, ik vind ze praktisch allemaal hilarisch. Zeppo is dan ook de wat vreemde eend in de bijt. Hij heeft niets echt memorabel en zorgt ook amper voor een leuk moment. Het is dan ook de enige Marx broer die compleet inwisselbaar is. Waarom? Omdat Groucho, Chico en Harpo gewoon uniek zijn. Elke broer heeft wel zijn sterke punten en die komen vooral tot hun bloei wanneer ze samen zijn. De scène waar ze met 3 elke keer in een kamer verschijnen terwijl de anderen juist verdwijnen is goud waard. Daar zit dan meteen ook de kracht van de Marx broers voor mij, ze zijn gewoon zo ontzettend goed op elkaar ingespeeld. The Cocoanuts kent dan ook een hele resem geweldige scènes, zowel met één van de broers solo of tezamen. Ook fijn dat de trigger finger van Chico hier al in voorkomt, net zoals het spelen op de harp door Harpo. Het bewijs dat ze muzikaal zijn aangelegd en het levert altijd wel een vermakelijke scène. Ook leuk om Margaret Dumont te zien verschijnen. In 7 Marx Brothers films heeft ze een bijrol, Groucho heeft haar voor de grap eens de 5e broer genoemd, en altijd is ze een geweldig klankbord voor Groucho. De rest van de cast is niet echt van een bijzonder hoog niveau. De meeste bijrollen zijn perfect verwaarloosbaar, wat ook wel effectief gebeurt want het plot met de gestolen ketting wordt er naar het einde toe wat met de haren bijgesleept, maar de essentie blijft toch: Groucho, Chico, Harpo, Zeppo en Dumont. En laat het daar juist ontzettend goed met zijn.

Ik moet er maar weer eens werk van maken om hun overige oeuvre te (her)zien. The Marx Brothers zijn grotendeels vergeten, althans niet zo hard als Abbott & Costello maar net zoals bij dat duo is dat geheel onterecht. De broers waren stuk voor stuk geniale performers, Zeppo weliswaar heel wat minder, maar ze blijven geweldig om naar te kijken. De extra's op de DVD zijn trouwens ook de moeite. Drie korte filmpjes met als onderwerp het promoten van Harpo Speaks! door Harpo zelf (zonder effectief te praten), Groucho die over Marilyn Monroe mijmert en de zoon van Harpo die herinneringen aan zijn vader ophaalt. Soit, ook The Cocoanuts is een waardige film in het oeuvre van de Marx Brothers.

4*

De eerste film van de Marx Brothers behoort niet tot hun meest geprezen werken en dat blijkt niet helemaal terecht te zijn. Het geheel wordt soms wat verpest door saaie scènes met serieuze bijrollen (die in latere films wijselijk geschrapt werden, tot ze in hun MGM-periode ineens terug moesten komen) en vreselijke musicalnummers. Dat lied van die agent die zijn shirt kwijt is was nog wel grappig, maar onverklaarbaar zijn twee dansnummer waarin ineens een grote groep vrouwen verschijnen en een willekeurig dansje uitvoeren. Er wordt geen poging gedaan om deze stukken in de film te schrijven en voor deze gelegenheden verdwijnen de Marx Brothers en de bijrollen van het scherm en verschijnen deze dames die verder niet in de film zitten ten tonele. Vreemd. Was dit om mee te liften met het musicalsucces dat na de komst van de geluidsfilm ontstond of was dit een gewoonte bij de vaudeville-optredens waar de Marxjes mee begonnen zijn? Hoe dan ook, ik vond het vreselijk. Daarnaast wordt The Cocoanuts er wel eens van beschuldigt slecht geregisseerd te zijn. Mee eens, maar welke Marx-Brothers film is dat niet?

Waar het bij mij toch om gaat op de eerste plaats in deze films is of The Marx Brothers grappig zijn en het antwoord op die vraag is een volmondig "ja". Duck Soup heeft creatievere routines en de finale van A Night of the Opera zal denk ik wel het meesterwerk van de broertjes voor mij blijven, maar geen van hun films is denk ik zo consistent grappig. Ik heb wel eens beweerd dat hun humor van nature hit-and-miss is, dat dit bij hun manier van grappen maken hoort. Bij The Cocoanuts bleek dit nauwelijks het geval te zijn. Bijna iedere grap hier was ook geslaagd, waardoor ik de musical- en serieuze momenten makkelijk kan vergeven (en in de toekomst door zal spoelen hoogstwaarschijnlijk), zeker omdat de Marxen er zelf niet in zitten. Er hadden van mij wel wat meer grote slapstickroutines in mogen zitten zoals die waarin de broers elkaar steeds mislopen in die twee kamers, maar dat is nauwelijks een kritiek. Iedere broer krijgt hier evenveel aandacht (behalve Zeppo, maar wie geeft iets om hem?) en ook de onvervangbare Margaret Dumont was hier al aanwezig. Hoogtepunt? De veiling, misschien wel Chico's beste moment.

4*

Deze eerste speelfilm van de Marx broertjes is zeker niet hun beste. Zo verschrikkelijk als zij 'm zelf vonden (het verhaal gaat dat ze de negatief wilde kopen om een release tegen te gaan) is het nu ook weer niet. Een bekende quote van Groucho over de regisseurs ("One didn't understand English, the other didn't understand comedy") lijkt een goed punt, want qua timing en regie is deze film duidelijk minder dan het andere werk van de heren. Niet dat die geniaal geregisseerd zijn, maar deze oogde slordiger dan de rest. Verder is het verhaal uiteraard weer totaal onbelangrijk, maar de vele dansnummers en stukken zang halen het tempo volledig uit te film. Gelukkig zorgen Groucho, Chico en Harpo voor een handvol leuke en memorabele momenten. Maar als geheel is The Cocoanuts niet echt memorabel.

2,5 sterren.

Matige film waarin de comedy het enige element is dat het bekijken waard is. Comedy van de absurde soort. De hilarische slapstick van de broers mag er zijn. De dialogen en de quotes winnen het echter in grappigheid. Ze zijn gewoon net even leuker. Onnavolgbaar in hun logica, hun onzinnigheid en hun scherpte.

Voorbeeldje: Groucho (aan de telefoon): You want to know where you can get a hold of Mrs. Potter? I don't know, she's awfully ticklish.

De film oogt nogal toneelmatig. Statisch camerawerk in statige decors. De snelle en beweeglijke humor van de broers voelt soms vreemd aan in deze setting. De speelruimte is meestal klein en het lijkt alsof het improvisatiebereik om te grappen daardoor wordt ingeperkt.

De Vaudeville achtergrond is duidelijk en niet ver weg. Veel zang en dans tussen de komische scènes door. Scènes zonder de broers. Heel vervelend. Scènes waarin liederen met dramatische gezichten en stemmen worden vertolkt en scènes waarin houterig uitgevoerde groepsdansen zonder aanwijsbare reden opeens gebeuren. Ze kappen de comedy heel abrupt af en laten zien dat het filmgedeelte zonder inbreng van de Marx Brothers de vergelijking met een slechte musical heel goed kan doorstaan.

Alle Marx-films lijken wel op elkaar, en dat geldt ook voor deze Cocoanuts. De setting is hier een hotel, bestierd als een oer-Fawlty door Groucho, de leukste Marx broer met zijn continue stroom aan wisecracks, woordspelingen en beledigingen. Maar Harpo en Chico kan ik ook goed hebben, de mix aan stijlen werkt gewoon. Zoals in de andere comments al te zien is kun je eindeloos citeren uit deze film, laat ik dat ook maar doen, uit Groucho's beginscène:

"You want to be wage slaves? No of course not. En what makes wage slaves? Wages!"

Vreselijk flauwe komedie. De woord- en situatiehumor pakt niet (bij mij). Te gekunsteld en bovendien acteren de Marx Brothers slecht, Groucho op kop. Die rammelt gewoon zijn teksten af en denkt dat dat volstaat. Misschien wel in een variété circuit maar film is nog net iets anders. Zijn broertjes zijn niet veel beter, en daarenboven ook nog vreselijk irritant. Het gebeurt me niet vaak maar ze wekken echt wel agressie bij me op door die aanhoudende stroom flauwiteiten. Ook de rest van de cast acteert bedroevend al zijn ze vooral sparringpartner voor de onnozelheden van de bro's. De enkele shownummers zorgen af en toe voor verlichting, visueel dan, want voor de zang moet je het ook al niet doen.