Stromboli (1950)

Fantastische Rossellini weer!

Je was me net voor ...

Inderdaad een prachtig juweeltje (VPRO, bedankt!)

(en nu maar wachten op de DVD !)

Stromboli is zowel een diepgaande karakterschets als een fascinerende schets van de relatie mens/natuur. Het plot is totaal ondergeschikt aan de transformatie die Bergman's personage doormaakt, cumulerend in een trancedentale ervaring op de vulkaan. Zonder fratsen in beeld gebracht en met een realistische feel (neo-realisme).
De tonijnvangst-scene is een revelatie in dit tijdperk van computers. Mooi en puur. 4,5*

PS niet geschikt voor mensen die een hekel hebben aan dubbing en mensen die waarde hechten aan een film vol verrassende scriptwendingen.

Wat is dubbing?

Er is voor deze film een Italiaanse dub en een Engelse dub gemaakt. Ingrid Bergman sprak geen Italiaans, de Italianen bijna geen engels. De oplossing was dubbing/nasynchronisatie. Blijkbaar ook makkelijker en goedkoper. Dubbing komt vaak voor in de Italiaanse klassieke film.

Fellini deed het zo altijd ook bv. Het maakte eigenlijk niet uit wat een acteur zei, het zou later wel goed gemaakt worden met de dub.

Precies. Naast Fellini ook regisseurs als Bertolucci en vooral Visconti, die vaak een internationale cast wilden gebruiken.

Dus een Italiaanse vrouw heeft Bergman haar teksten ingesproken? Wel apart, maar goed, moet kunnen

De versie die gisteren op ned 3 uitgezonden werd was Engelstalig. Wel is duidelijk dat Ingrid Bergman's eigen stem werd gebruikt bij deze Engelse dub.

Een film die de tand des tijds ruimschoots doorstaat,

Een relatie die ondanks alle goede bedoelingen van beiden maar niet wil lukken, maar wel van allebei de kanten te begrijpen valt,

helaas heb ik hem maar niet helemaal opgenomen met mijn DVD recorder, heeft iemand nog misschien een kopie?

[email protected]

Kan deze film zeker weten waarderen. Maar toch wel een beetje een jammerlijk einde.. Had het einde graag anders gezien.

Ingrid Bergman draagt de film tot het einde toe, op een zeer mooie manier. Redelijk eenvoudig verhaal, ontzettend goed uitgewerkt.

Na alle positieve verhalen viel deze film me toch een klein beetje tegen.

Eerst de pluspunten: het ‘neo-realistische’ aspect van deze film is prachtig. De manier waarop dat eenzame vissersdorp wordt geportretteerd, de armoe en het harde leven, de bekrompenheid van de inwoners, maar ook hun onderlinge solidariteit en gemeenschapszin… En inderdaad, vooral de scène waarin alle mannen van het dorp op zee gaan om een enorme hoeveelheid reusachtige tonijn te vangen, is erg indrukwekkend.

Afgezien daarvan draait de hele film om het personage van Ingrid Bergman. Ze is negentig procent van de tijd in beeld, waardoor je de indruk krijgt dat Rossellini vooral heel erg blij was dat hij deze Hollywood-ster gestrikt had (of eigenlijk andersom, want zij was degene die contact met hem gezocht had). Haar hoofdrol was ongetwijfeld ook de reden dat deze film werd uitgebracht door RKO, een Amerikaanse filmmaatschappij.

Ze speelt een enigszins verwende vrouw met een schimmig verleden die geleerd heeft om de mannen om haar heen met haar charmes te manipuleren. Dat is de manier waarop ze zich staande heeft gehouden in de wereld, en op diezelfde manier probeert ze in het dorp te overleven. Dat deel van de rol komt ook zeker goed uit de verf, zoals bijvoorbeeld blijkt uit een mooie scène waarin ze de plaatselijke pastoor in haar ban probeert te krijgen.

Ik vind haar minder overtuigend als ze begint te jammeren, te schelden en te snotteren. Minutenlang zien we haar als een verloren ziel door het vissersdorpje lopen. Ook aan het eind van de film is het huilen geblazen, maar om een of andere reden weet ze me daar niet mee te overtuigen. Misschien komt het door het ‘dubben’, waardoor je niet echt het idee hebt dat de stem bij de acteur hoort. (Hoewel ik daar bij sommige andere films geen last van heb.) Of misschien ben ik gewoon te veel verwend met de levensechte emotionele uitbarstingen van latere topacteurs als Marlon Brando en Elizabeth Taylor.

Dus wat mij betreft: een goede film, maar geen geweldige film.

Ik had de film op video opgenomen van de VPRO. Meteen na de film volgde nog een verrassing: een stokoude Marten Toonder die een gedicht voorlas, met Ed Gebski achter de camera. Mooi was dat.

Hij komt volgende week op tv.
Voor velen lijkt me dit een mooie kans om kennis te maken met het werk van Rossellini.

Aardige film. Bij vlagen zeer boeiend; vooral de scene waarin Bergman (mooie vrouw trouwens) minutenlang door het stille dorpje loopt. Helaas is de film verder niet zo beklijvend en kent de film ook zijn saaie stukken. Kortom: aardige sfeer en drie dikke sterren.

Ik heb zondag 10 februari om 18.15 "Cose up" gezien. Dat ging over Ingrid Bergman en Roberto Rossellini. Ik was verrast! Ik wist niet dat Ingrid voor Hollywood min of meer vluchte en zich in een Italiaans avontuur storttte....en daar bij de Stromboli op Rossellini 'viel'....

Opeens erg geïnteresseerd in Rossellini......

Er schijnt wat verwarring te zijn ove rde dubbing:zowel de internationale als de Italiaanse versie zijn ingesproken door Bergman,maar daar waar ze in de eerste versie door de locals meestentijds wordt aangesproken in het Engels omdat de meesten jaren in de USA hebben gewoond,terwijl ze zelf amper Italiaans spreekt,converseert ze in de 2e versie meestentijds in Standaarditaliaans,terwijl de dorpelingen al hun Engels zijn vergeten(Brooklyn wordt zelfs Bruclinno ).
Enfin,de voornaamste kracht van de film is ook de zwakte:Bergman zelf dus.Ze redt zich nog door haar talent,maar hoe verzon RR het om van haar eerst een gesophisticeerde dame te maken die de wereld kent,en vervolgens de psychologie te geven van een trutje dat zich wanhopig in de armen van Een pummel stort,terwijl ze ook nog verbaasd lijkt dat Stromboli geen Parijs is?
Verder aardige plaatjes van het landschap,de reeds gememoreerde tonijnenvangst en zowaar stock footage van een heuse vulkaanuitbarsting.
Het slot,waarin Bergman een Empedoclesje lijkt te gaan doen,toont reeds de ommezwaai van de regisseur richting katholieke thematiek.
Dat IB en RR het met elkaar deden op de set,terwijl ze met anderen getrouwd waren,was waarschijnlijk bij iedereen reeds bekend,en anders is het dat dan nu.Wat dat betreft geen ommezwaai richting katholicisme

Ik had ooit dit neergepend over deze film:

Heel mooie film! In een eenvoudige taal vertelt Rossellini een verhaal over (sociale) isolatie en eenzaamheid. Het dorre eiland is niet alleen een dramaturgische noodzaak, het spiegelt ook het hoofdpersonage. Karin slaagt er op Stromboli niet in in toenadering te vinden tot de mensen om haar heen. Niet met haar man, niet met de andere vrouwen in het dorp, niet met de pastoor (veel meer is hij voor de ongelovige karin de enige geletterde persoon op het eiland dan een vertegenwoordiger van de kerk). In andere gevallen is het de druk van het sociale milieu waarin ze verkeerd die kontakten afkeurt: met de prostituee en de flierefluitende vuurtorenwachter. De verwachte eilandidylle krijgt de definitieve doodsteek in de magistrale tonijnvangscene. Een uitbarsting van de altijd dreigende vulkaan is de druppel: karin besluit in een laatste grootse scene te vluchten, maar slaagt er niet in over de vulkaan naar het andere eind van het eiland te klimmen. Uiteindelijk zoekt ze op de top van de berg toenadering tot god - een wanhoopspoging: de hemel blijft angstaanjagend leeg. Ingmar Bergman zal het wel mooi gevonden hebben.

Ben het er nog wel mee eens, geloof ik. 4,5*

Een mooie film van Roberto Rossellini, waarin hoofdrolspeelster Ingrid Bergman bevrijd wordt uit de gevangenis, door te trouwen met een Italiaan, maar daarmee is nog niet vrij.

Haar nieuwe onderkomen op Stromboli blijkt echter ook een soort van gevangenis en Bergman is zeker niet blij met de keuze die ze gemaakt heeft. Want wat ze ook probeert, gelukkig wordt ze niet op het eiland en naarmate de film vordert, lijkt de ellende alleen maar toe te nemen. Ellende, die overigens ook wel enigszins haar eigen schuld is, want ze doet nogal eens uit de hoogte tegen de gewone arbeiders en doet zeker in het begin ook niet al teveel moeite om zich aan te passen aan het leven op het eiland.

Visueel is het bij vlagen erg mooi, maar daar staat tegenover dat het niveau niet continu gehandhaafd wordt. De mooiste scene, hier al een paar keer genoemd, is die waar alle inwoners tezamen de vissen binnen halen. Het beeld, geluid en de saamhorigheid van die mensen, wordt hier op een geweldige wijze op camera vastgelegd. Prachtige scene, die deze film alleen al de moeite van het bekijken waard maakt. Verder is het een mooie metafoor op vooroordelen, die mensen van een bepaald iets kunnen hebben, en die vertolkt worden door het personage dat Bergman speelt. De vulkaan vertolkt uiteindelijk een erg belangrijke rol in het verhaal, waarbij het einde wel weer sterk is.

Uiteindelijk best goed, alleen niet de gehele speelduur en Rossellini kan ook nog wel iets beter, zo heeft hij al een paar keer bewezen.

3,5*

Destijds contreverse omwille van de sensuele (1950 !) uitstraling van Ingrid Bergman en één bepaalde scène waardoor de film een "Te mijden" of "Volwassenen, streng voorbehoud" of wat dan ook meekreeg.
Hoe dan ook, Rossellini zette misschien geen meesterwerk, maar toch een merkwaarige film neer.
Heel veel emotie en sfeerschepping en ook enkele verbluffende scènes (het vissersleven) die evengoed in een documentaire hadden kunnen thuishoren. Ook de vele figuranten komen natuurgetrouw over.
Het intrige is eenvoudig maar een Ingrid Bergman speelt uitmuntend.
Het slot laat de kijker mogelijks wat onvoldaan achter.

Min of meer vanwege de titel en leeftijd opgenomen (hoera digitale televisie!). Af en toe vind ik het prettig om iets te kijken dat behoorlijk afwijkt van mijn gebruikelijke kijkvoer. Van Roberto Rossellini of van Stromboli had ik nog nooit gehoord, maar de plotomschrijving sprak me in elk geval aan. De uitwerking is helemaal niet verkeerd. Dit is toch een fraai stukje naoorlogse cinema. Voor mijn smaak gebeurt er te weinig, maar het drama van Karin wordt mooi weergegeven. Tragisch hoe ze van de ene in de andere gevangenis belandt. In de eerste had ze tenminste nog lotgenoten, terwijl er op Stromboli nog wel wat te zien valt (zoals de scenes waarin tonijn gevangen wordt).Ik krijg medelijden met Karin op momenten waarin ze probeert in contact te komen met anderen, maar over het algemeen genegeerd wordt. Haar kersverse man helpt ook niet echt mee. Mooi verhaal, al werken de dubs niet erg mee. Die is regelmatig ongelooflijk slecht, vooral bij de oudjes. We hebben het er maar mee te doen. Het was in elk geval een leuke ervaring.

Een bijzondere film, al is dat in dit geval niet precies alleen positief uit te leggen.

Bergman als het slachtoffer van de omstandigheden, die zich van het ene dode spoor in het andere wringt. Symboliek alom, maar toch blijft die wat mij betreft wat onsamenhangend en te weinig tastbaar, en Bergman's karakter wordt maar weinig sympathiek - ze lijkt nergens de ruimte te zoeken om er ondanks de omstandigheden toch wat van te willen maken.

Qua beelden hetzelfde wisselende beeld. De scene met de vissers is magnifiek, maar van de vulkaan wordt maar weinig effectief gebruik gemaakt, en net zo van het desolate dorpje en het landschap. Misschien dat de leeftijd van het materiaal daar ook wel een rol in speelt, het heeft de tand des tijds niet heel best doorstaan.

Narratief volgt de film schijnbaar dezelfde aanpak als Bergman's karakter. Ietwat stuurloos en doelloos op weg naar het einde - en dat is dan ook niet bepaald het sterkste punt van de film. Onbevredigend.

Het duurde even voordat de kracht van de slotscène in zijn totaliteit was ingezonken.
Nu moet het ook gezegd worden dat ze nóg meer betekenis krijgt door de persoonlijke verhalen van en over Rossellini rond het maken van deze film. Want het is een zéér persoonlijke film. En een film waarin een aantal persoonlijke worstelingen veel meer tot zijn recht lijkten te komen dan in Francesco, Giullare di Dio (1950) van dezelfde tijd. Heb het gevoel dat ik nu pas voor het eerst zijn kracht als filmmaker zie... en de worsteling tussen traditie en moderniteit, waarmee zijn belang als sleutelfiguur tussen de vooroorlogse generatie en de new wave (zowel de nouvelle vague als Fellini en Antonioni in Italië zelf) ook helder wordt.

Heeft Schrader deze film ook genoemd in zijn boek over transcendente cinema? Je kan het iig met gemaak plaatsen naast een Ordet (1955) wat mij betreft!

moest overigens weer even terugdenken aan het einde van Oi Voskoi (1967)
... zou een verwijzingkje naar deze film in verstopt kunnen zitten ook...

Mooie film, met Bergman als berekenende vrouw van de wereld die op stoffig vulkanisch eilandje terecht komt. Mooie beelden, overtuigend acteerwerk, en erg sfeervol met een gepast einde. De echte beelden van de vulkaanuitbarsting hadden van mij niet gehoeven, vind bij dat soort dingen dat je het dan beter helemaal niet kan laten zien. Wat bezielt de mens toch eigenlijk om op dergelijke plekken nederzettingen te bouwen.

Ik heb de Italiaanse versie gezien en stoorde me niet aan de dub.

Toen ik zelf op Stromboli was - een mooi eiland dat inmiddels al een stuk meer ontwikkeld is dan in 1950 - las ik in mijn reisgids over deze film en de tonijnvangstscène. Nu ik hem een paar jaar later zelf heb gezien, moet ik toegeven dat die behoorlijk indrukwekkend is.

Verder een opmerkelijk onderhoudende film, gezien de stijl van Rossellini en de beperkte locatie. Het naar vrijheid hunkerende vrouwelijke personage van Bergman heeft uiteraard niet zoveel impact meer als toen.

Het is bekend dat Ingrid Bergman een fanbrief schreef naar Rossellini omdat ze de levensechtheid van zijn werk bewonderde. Dat resulteerde in een en verscschandaal, een huwelijk en verschillende samenwerkingen, te beginnen met deze. Dat betekende dat de Zweedse Hollywoodster amateuristische tegenspelers kreeg uit het gewone Italiaanse volk. Dat probleem hebben ze opgelost door haar een Litouwse te laten spelen die niet opgaat in haar omgeving, die geen band weet te smeden met de eilandbewoners. De dorpelingen nomen haar una sfacciata: een brutale vrouw. Zijzelf zou liever een mondain bestaan kennen als een dame van stand, maar bij momenten begint ze zich toch te verzoenen met haar lot.

Er zitten mooie beelden in van de visvangst en van de vulkaan. Je weet dat hij uit zal barsten, een beetje als een pistool van Tsjechov, maar de vraag is dan weer wat dat te weeg zal brengen. Tijdens de opnames was er een echte uitbarsting. De sterrenhemel is nep, zonder herkenbare sterrenbeelden. Realistisch uitgebeeld zijn de gewoonten van het volk, het geroddel en het morele gezag van de priester in een strikt katholiek milieu. De muziek van Renzo Rossellini, jongere broer van de regisseur, is laatromantisch, met uitbeelding van de vulkaanuitbarsting en de oplaaiende emoties.

Mijn eerste Rosselini. Was vooraf een beetje huiverig, want andere Italiaanse klassiekers van rond 1950 vielen niet erg goed bij mij. Te veel sociaal drama. Dat is dit ook in wezen, maar gelukkig is daar Ingrid Bergman, een dame met wie ik mij als noorderling wel kan identificeren. Het is de mislukking van de multiculturele samenleving in een notendop. Lang lijkt het enkel een relatiedrama te zijn, maar dan zijn daar op het eind drie fantastische scenes. De tonijnvangst zou deze tijd de eindmontage niet meer halen. Sterker nog, er zit geen tonijn meer in de Middellandse zee. De realiteit is altijd nog afschuwelijker dan de film. Uiteindelijk tillen die laatste drie scenes de film naar een ruime voldoende. Best goed dit!

3,5