Yoidore Tenshi (1948)

Kan het moeilijk onder woorden brengen (een voorbeeldje staat in spoilertags 2 berichtjes van me hierboven). De constante, duidelijke focus op heel die ethiek speelt daar ondermeer een rol in, en vooral gewoon zo 'uitgesproken'. Veel te veel dialogen die veel te veel uitleggen (terwijl Leon veel stille momenten heeft of rustige scenes met weinig spraak maar die veel meer zeggen dan duizend woorden). Dat vind ik veel mooier. Ik hoef Leon geen uitgebreide gesprekken te horen voeren over het gegeven, over zijn persoonlijkheid... om te zien dat hij een goeie inborst heeft en een mooie daad verricht door zich te bekommeren over het meisje.

Niet de beste Kurosawa maar zeker geen slechte film. Er zitten enkele prachtige scenes in, de muziek is erg mooi en passend, en ook de acteerprestaties zijn erg goed.

Geen meesterwerk maar wel mooi. 4*

Inderdaad, geen meesterwerk; wel een mooie, meeslepende film. Gedurende de film vielen de beperkte middelen me niet op, dat is een verdienste van de regisseur. Vermakelijk verhaal, mooi einde, maar soms vond ik het een beetje klunzig, vooral één bepaalde scène; De scène waarin de hoofdpersoon Matsunga overlijdt, dat gevecht, waar ze ook door de verf rollen vind ik eerder lachwekkend dan meeslepend.
Niettemin, erg leuke film, eerder 4 dan 3 sterren.--> 3,5*

Aardige Kurosawa, die de angsten van zijn hoofdrolspeler Matsunaga prachtig om weet te zetten in nachtmerries die zijn naderende dood alvast impliceren. De film bevat vooral een fijn sfeertje en wordt lekker vlot verteld. Duidelijk te zien al dat Kurosawa veel aandacht besteedt aan het in beeld brengen van de omgeving. Er zitten een aantal prachtig geschoten zwart - wit shots tussen.

Mooiste scene is naast de eindscene en de nachtmerrie ongetwijfeld het moment dat de gangsters zich met wat vrouwen vermaken in de discotheek en een vrouw vervolgens een optreden weggeeft. Ze had een aanstekelijke, wat rauwe stem die blijft hangen en nog meer indruk op mij maakte dan een soortgelijke scene in Citizen Kane, maar dan uitgevoerd met meer dansende en zingende meisjes. Ondertussen groeit mijn respect voor Toshirô Mifune gestaag verder. Hij onderscheidt zich hier met een schitterende rol waarin hij nu een keer niet de lachers op zijn hand krijgt maar worstelt met een aantal morele dilemma `s.

De scene waarin beide heren over de grond rolden in de verf zal vast als inspiratiebron voor Xich Lo (1995) gediend hebben. Kleine 4*

Mijn eerste Kurosawa is me erg goed bevallen. Een erg leuk eerste half uur, gevolgd door een wat zwalkend tweede. Verder nog een aantal memorabele scènes (met die strandscène als uitschieter) en érg sterke personages (de dokter is af en toe hilarisch); dit filmpje blijft denk ik wel hangen.

Precies. Deze scène viel ook een beetje uit de toon vergeleken met de rest van de film.

Mijn eerste Kurosawa heeft in ieder geval goed gesmaakt .

Wat een opluchting: na het door mij minder gesmaakte Hidden Fortress (dat te lijden had onder momenten van traagheid en debiele nevenpersonages) zorgt deze Drunken Angel ervoor dat ik weer helemaal zin heb om het oeuvre van deze Japanse cineast te ontdekken, vooral omdat velen het hier niet eens over een meesterwerk hebben.

Voor mij is Yoidore Tenshi wel een klein meesterwerkje: ik neem aan dat Kurosawa op cinematografisch vlak wel nog verder gegroeid zal zijn, maar wat een prachtige storytelling. Deze werd bijzonder goed ondersteund dankzij de schitterende personages en dito vertolkingen (vooral de dokter was subliem). Voor een film uit 1948 kan deze zich nog perfect overeind houden, en de invloed op recentere gangsterfilms als Carlito's Way is niet gering.

Aan het moraliserende toontje heb ik me hoegenaamd niet gestoord, dat heb ik in andere films wel veel erger meegemaakt. Een bijzonder frisse, mooie film.

4*

Mooie film. Met Takashi Shikura die de show steelt als een cynische, vloekende theatrale dronkelap van een dokter. Vaak erg grappig (zoals een paar van de door Zachary gequote uitspraken van de dokter) en een heftig decor, dat kapotte Tokyo.

Zowel cinematografisch als qua verhaal wat meer straight forward dan Stray Dogs een jaar later, maar een auteursstempel zit hier al duidelijk op. Het samenvattend eindgesprek met dat meisje TBC wel overleefde had voor mij niet gehoeven. Ik meen ergens gelezen te hebben dat dit de laatste Kurosawa was die nog enigszins onder censuur stond, zou me niet verbazen als dat een ingreep was.

Dik 3.5* wederom

Jaja die Takashi Shimura, wat een geweldig acteur is het ook. Hier is hij een oude brommende knar. Wel is ie een ontzettende moraalridder. Voor de rest een solide film, die een aantal mooie momenten kent. De nachtmerrie van Matsunaga was erg mooi uitgebeeld.

Prima film van Kurosawa, de eerste die ik zie zonder wapengekletter of in een historische setting.

Wat ben ik trouwens blij dat alle Kurosawa's en Ozu's in de uitverkoopbak zijn beland! Ik had deze film waarschijnlijk anders nooit bekeken, wat ècht een zonde was geweest.

Verder heb ik weinig toe te voegen aan de lofuitingen die hier al zijn geuit. Ik ben nu wel des te nieuwsgieriger naar de andere Kurosawa's die op de kop wist te tikken (High & Low en Dosdeskaden).

De moeizame relatie tussen dokter Sanada en zijn patiënt, de gangster Matsunaga, staat centraal in Drunken Angel. Het speelt zich allemaal af in het naoorlogse Tokyo, in een deel van de stad waar zich een grote stinkende poel bevindt. Die poel is het eerste wat we zien en die komt ook steeds terug in de loop van de film.
Vanaf het eerste moment werd ik in de film meegezogen. Het verhaal, de personages, de locatie, het is allemaal haast perfect uitgewerkt. De dokter en de gangster kunnen elkaar niet uitstaan, maar ze beseffen toch ook wel dat ze niet zonder mekaar kunnen. Beiden hebben een opvliegend temperament en ze kunnen ook allebei niet van de drank afblijven. Dit zorgt voor enkele mooie en vermakelijke scènes als ze elkaar meermaals naar de keel vliegen en met slaande ruzie uit mekaar gaan. Toch zoeken ze elkaar steeds weer op en ontstaat er een soort van wederzijds respect voor elkaar.
Als de oudere gangster Okada terugkeert na een jarenlange gevangenisstraf escaleren de problemen pas echt. Dan volgen er nog enkele sterke scènes waarin de steeds zieker wordende Matsunaga alles kwijtraakt. Hij heeft enkel nog zijn eergevoel en door omstandigheden komt het zover dat de ondertussen heel erg verzwakte Matsunaga de oudere gangster Okada gaat opzoeken. Hierbij komt Matsunaga om het leven. Tragisch is dan ook dat dokter Sanada niet doorheeft wat Matsunaga ertoe aangezet heeft om de confrontatie met Okada op te zoeken.

Tussendoor krijgen we nog een droom van Matsunaga te zien. Op het strand spoelt een kist aan. Matsunaga slaat de kist kapot en ziet zichzelf erin liggen. Hij loopt weg en de Matsunaga uit de kist loopt hem achterna en haalt hem in. Dat is ook een sterke scène die je op verschillende manieren kan opvatten.

De acteurs in de hoofdrollen zijn twee giganten uit de Japanse filmwereld. Toshirô Mifune als de stoere gangster, en Takashi Shimura als de temperamentvolle dokter die net als de gangster niet van de drank af kan blijven. Ik kan me geen acteurs voorstellen die meer geschikt zouden zijn voor deze rollen. Het blijft ook opvallend hoe veelzijdig deze mannen zijn.

Ook de muziek verdient hier een positieve vermelding. Vooral het steeds terugkerende deuntje van de gitarist is erg fijn om naar te luisteren en zal nog lang in mijn hoofd blijven hangen.

Drunken Angel, of de originele Japanse titel Yoidore Tenshi is echt een ijzersterke film zoals ze tegenwoordig zelden gemaakt worden. Dit is alweer een aanrader van de grootmeester Akira Kurosawa. Ik durf zelfs zeggen dat deze tot zijn betere films behoort.

Het was alweer een tijdje geleden dat ik een Kurosawa gezien had en aangezien Kurosawa een van mijn lievelingsregisseurs is, had ik er ook erg veel zin in. Toshirô Mifune is misschien wel mijn favoriete Japanse acteur en ook in deze film laat hij wederom prima acteerwerk zien. Toch wordt de show in deze film echter gestolen door Takashi Shimura, die als de opvliegende dronken dokter telkens weer een grijns op mijn gezicht wist te brengen.

Sowieso moet deze film het niet hebben van actie, maar meer van de relatie tussen de twee hoofdrolspelers. Die relatie is hier mooi uitgewerkt en is ook erg boeiend om te volgen, mede ook omdat beide acteurs erg sterk spelen. De muziek is prima en goed passend bij de film. Er zit een of ander deuntje tussen dat lang blijft hangen in je hoofd, tenminste bij mij wel. Verder is de setting best mooi, al ziet het er allemaal wat minder florissant uit, omdat de film zich afspeelt in een Japan dat na de Tweede Wereldoorlog ook behoorlijk kapotgeschoten oogt. Hoogtepunt van de punt was voor mij de nachtmerrie van Mifune, die erg mooi en lekker surrealistisch oogt.

Ja ik vond het wel weer een erg fijne film. Kurosawa laat zien ook in de jaren veertig al fijne cinema te kunnen maken en het is ook duidelijk te zien dat deze film een bron van inspiratie is geweest voor toekomstige films in bijvoorbeeld het misdaadgenre.

4,0*

Je moet de juiste levenservaring hebben om Takishi Shimura en de andere spelers die Kurosawa ten tonele voert te herkennen Een van de sterktste Kurusawa's trouwens, met een mic op je neus en Mifune, hij is nauwelijks te herkennen 5***

Overigens de verslagenheid van Tokio is erg erg herkenbaar. Die poel in het centrum, waar iedereen omheen zit. Die iedereen ziek maakt. Drunken Angel is een bijzonder film, Akira Kurosawa hield nooit zijn mond. Dit gaat zelfs verder dan in films van Roberto Rosselini en Vitorio de Sica. Hier heerst de extreme dood. Kurosawa overruled them en dat is briljant, 5 sterren een een top 10 notering met Drunken Angel.

Fijne Kurosawa weer. Vooral visueel weer erg sterk. Die smerige poel, de huizen erom heen, de straatjes daar in het verdorven gedeelte van Tokyo.. qua sfeer weet Kurosawa weer te imponeren. Verder brengt Kurosawa de moeizame relatie tussen de Shimura en Mifune goed. Later wordt het zelfs een spannend drieluik, met de terugkeer van de gangster. Hoogtepunt is (zoals eerder genoemd) de scene waar Mifune een nachtmerrie heeft en zichzelf in een kist ziet liggen. Erg sterk gebracht. Voor nu een solide voldoende voor deze prent. Ik zal meer blijven zien van Akira Kurosawa, dat is zeker.

De eerste samenwerking tussen twee iconen

De top 1000 van MovieMeter is weer in volle gang en zoals verwacht passeerden er al een aantal films van Akira Kurosawa. Sowieso één van mijn favoriete regisseurs, maar wel eentje waar ik wat voor in een goede mood moet zijn. Ik heb dan ook nog een redelijk groot voorraadje liggen (voornamelijk dankzij een tripje naar Londen eind vorig jaar) en ik had opeens weer zin in zo'n heerlijke combinatie tussen Kurosawa en acteur Toshirô Mifune. Had er alleen geen idee van dat Drunken Angel het begin van een vruchtvolle combinatie was.

Eerlijk gezegd, ik had hier misschien wel toch net iets meer van verwacht. Kurosawa (en Mifune) zijn twee mensen in de wereld van de cinema waar ik erg veel van verwacht en hoewel Drunken Angel bij momenten enorm indrukwekkend is, zitten er toch een paar mindere scènes in. Zeker de scène waar Matsunaga en Okada een robbertje zitten te vechten oogt wel erg amateuristisch. Zonde, want het haalt voor een groot deel de kracht van een uitstekende climax weg. De relatie tussen Matsunaga en Sanada blijft over de gehele lijn boeien en het verhaal krijgt wat extra vaart door de komst van Okada. Er straalt een zekere dreiging uit deze driehoeksverhouding en dat is voor een groot stuk ook wel te wijten aan de geweldige setting. Die smerige poel, dat naoorlogse Japan, die moedeloosheid van de personages, ... Je wilt absoluut zelf nooit in zo'n situatie terecht komen, maar in een film blijft dat boeiend.

Eerste samenwerking tussen Kurosawa en Mifune dus. Grappig detail dat Matsunaga in eerdere versies van het script maar een beperkte bijrol had, maar de regisseur was zo onder de indruk van de acteur dat hij het personage meer en meer begon uit te werken. Terecht, want Mifune is hier toch ook wel weer indrukwekkend. Bijna onherkenbaar zelfs, maar Takashi Shimura is misschien nog net iets indrukwekkender. Hij roept, tiert en zuipt er op los en de chemie tussen hen beide is heerlijk om te zien. Misschien hier en daar net iets te herhalend (de zoveelste woede-uitbarsting waar Sanada een aantal flessen naar het hoofd van Matsunaga gooit bijvoorbeeld), maar algemeen gezien een boeiend duo. Reizaburô Yamamoto heeft als Okado een wat kleinere bijrol, hij komt bovendien maar halverwege de film in beeld en toch weet ook hij wel een indruk na te laten.

Lastig te beoordelen. Indien dit door een andere regisseur was geregisseerd, had ik hier misschien wel een kleine 4* aan gegeven. Van Kurosawa verwacht ik net echter iets meer en het is vooral een handvol scènes die me niet over de gehele lijn weten te overtuigen. Ben benieuwd wat ik van zijn ander jaren '40 werk ga vinden.

Dikke 3.5*

Degelijke Kurosawa.

Ondertussen kan ik z'n werk al wat beter inschatten. Zo vind ik doorgaans z'n dramas wel wat beter dan z'n genrewerk, kan ik z'n korte films duidelijk beter waarderen dan z'n langere werk en komt Shimura steeds als winnaar uit het gevecht met Mifune. Op papier is dit dus een Kurosawa die me beter zou moeten liggen, dat was gelukkig ook zo.

Al zitten er ook zeker genoeg smetjes op deze film. Zo is Shimura's rol nogal dik aangezet. Ondanks dat het wel een sympathieke vent is, ligt het er af en toe wat té dik op. Mifune's overacting kan ik blijkbaar niet gewoon worden, hem vond ik veruit het minste personage van de hoop. Misschien daarom dat het drama mij uiteindelijk toch niet echt wist te pakken.

Visueel doet het mij allemaal weinig, ook de soundtrack voegt weinig tot niks toe. Rest een film die best vlot wegkijkt voor een oudje, maar die mij redelijk gelaten achterliet. Ik zie wel wat Kurosawa poogt te doen, maar het raakt me gewoon niet.

2.0*

Prachtige film, misschien een beetje schematisch opgezet maar door de doorleefde vertolkingen en de grijstinten in de karakters toch volledig tot leven komend. Die modderpoel / vuilnisbelt / bomkrater kun je bijna rúiken. Onwaarschijnlijk dat Shimura hier zo'n ruwe bolster blanke pit is, maar in Rashomon een verdwaasde houthakker, in Seven samurai een onverstoorbare mentor, in Ikiru... enzovoorts. Echt een gigant.

        Voor wie deze film in een andere versie dan in de Criterion Collection heeft gezien (zoals ik, in een –overigens uitstekend ogende– uitgave van het British Film Institute) staat hier een stuk dat Ian Buruma voor Criterion schreef: Drunken Angel: The Spoils of War | Current | The Criterion Collection

Behoorlijke film. Op dramatisch vlak wel wat wisselend, vooral door het acteerwerk dat me net te theatraal was maar anderzijds wel overtuigend verteld. Ook de symboliek is nogal dik erop gelegd al stoort dat niet. Maar verder wel goed gefilmd; visueel soms geweldig met mooie kadreringen en camerastandpunten. Voorts erg fijne gitaarmuziek, sfeer, fraai beeld van die tijd en een prima tempo waardoor die anderhalf uur voorbij vliegen en je je als kijker niet hoeft te vervelen. 3,5*.